Nauðganir og nornaveiðar

Kynlíf er kvenfrelsurum kært hugðarefni. Eða öllu heldur kynferðisleg áreitni af hálfu karlpeningsins, sérstaklega þó nauðganir, sbr. Katrínu Jakobsdóttur, sem varla opnar munninn, nema fjölyrða um þetta sérstaka áhugamál sitt, jafnvel á varnarbandalagsfundum. Nauðgunarvarnir eru henni ofarlega í huga. Hún hefur tjáð sig um framtíðardrauminn, samfélag, þar sem konur þurfi ekki að óttast kynofbeldi.

Nauðgun hefur sum sé verið þungamiðjan í áróðri Katrínar og sálufélaga hennar á Vesturlöndum. Íslenskar konur eiga um þessar mundir tíðförult til útlendra dómstóla. Þeir skulu brýna lögreglu, ákæruvald og dómara á Íslandi til að láta hvergi deigan síga í nauðgunarsakfellingum. Þetta er viðkvæði víðar.

Í löggæslunni hafa vinnubrögð verið á þann veg, að lögreglan metur, hvort hald sé í kærum og þær trúverðugar. Trúverðug mál eru síðan send ákæruvaldinu. Eftir réttarhöld, þar sem leitast er við að leiða hið sanna í ljós, er dæmt. Þá kemur í ljós, hvort um er að ræða fórnarlamb og geranda. En það gefa samtök kvenfrelsara dauðan og djöfulinn í eins og títt er um fjölmiðlafólk.

Kvenfrelsarar eru sáróánægðir með dómstólana. Þeir telja sakfellingar alltof fáar miðað við kærur og getspár þeirra sjálfra um fjölda „fórnarlamba nauðgana.“ Reyndar er það svo á Vesturlöndum, að lögregluyfirvöld hafa hlotið sérstaka kvenfrelsunarfræðslu um nauðganir. Aukin heldur koma fyrirmæli að ofan um að milda mjög kröfur til fyrstu rannsókna. Því fara fleiri mál fyrir dóm og sýknudómum fjölgar. Þetta er gersamlega að æra óstöðuga kvenfrelsara. Dómarar sumir hverjir skjálfa á beinunum, óttaslegnir við viðurlög þeirra, felli þeir „rangan“ dóm. Sama á við um verjendur.

Því vilja kvenfrelsarar feiga regluna um, að sýkn sé, uns sekt sannist. Konu skal trúa, þegar hún ber kynferðislegar sakir á karlmann. Þannig verður kona dómari í eigin sök. Samtímis því að ógilda nefnda frumreglu, skapa þeir hugtakabólgu. Það er nú fátt eitt orðið, sem ekki má flokka sem kynferðislega áreitni, sbr. „mee-too“ kvenþingmanninn íslenska, sem þótti sér kynferðislega misboðið, þegar þingbróðir hennar tjáði sig um litgreiningu á fatnaði hennar. Eða klögukonan, sem varð fá við, þegar karlmaður leit hana girndarauga, að eigin sögn. Mig minnir svei mér þá, að hann hafi líka arkað inn í sjónmál hennar.

Nýjasta töfrahugtakið er líklega, „já merkir já.“ Á kynlífsfundi karls og konu skal ástkonan gefa skýrt til kynna við sérhvern dagskrárlið, hvort hún sé enn þá tilkippileg. Annars er um nauðgun að ræða. Danir hafa nú hannað hentugt smáforrit til hins arna, Svíar eyðublað. Það sama á við, sé viðbragðstími elskhugans óþarflega langur. T.d. þrjátíu sekúndur, sbr. dóm í máli „nauðgara“ nokkurs. (Þrjátíu sekúndna nauðgarans í Ástralíu.) Þetta á við bæði um nútíð og fortíð. Karlálft á áttræðisaldri – getulaus orðin – getur átt von á ákæru vegna „nauðgunar“ eða annars kynferðisofbeldis á hvolpavitsárunum. Það eru þegar mörg dæmi um slíkt, þar sem kvenhetjur hafa stígið á stokk og hlotið fræð og frama fyrir, lofaðar fyrir hugrekki og gott minni.

Ofangreint hugtak er reyndar mildari útgáfa af kennisetningu helsta nauðgunarfræðimanns kvenfrelsaranna, lögfræðiprófessorsins Catharine Alice McKinnon (f. 1946), sem heldur því fram (ásamt mörgum öðrum), að allt kynlíf karls og konu sé nauðgun af hans hálfu, af því að konur séu undirskipaðar körlum. Það skondna við þennan áróður er, að fjöldi kvenna – samkvæmt endurteknum rannsóknum á háskólameyjum við norður-ameríska háskóla, sem eru orðin vinsælla rannsóknarefni en rottur og mýs, svo ekki sé talað um apaketti – segir nei, en meini já. Það eru hugsanlega leifar af fyrra fyrirkomulagi, þar sem konu þótti sér misboðið kynferðislega og skotið að sjálfsvirðingu sinni – sýndi folinn ekki ýtni og væri jafnvel aðgangsharður. Enn eru til franskar konur, sem vilja halda í slíka ósvinnu, svo sál þeirra og fleiri líffæri vakni og vökni til ástaratlota.

En kvenfrelsunarfrenjurnar fífleflast í áróði sínum og ólæknandi vansæld. Þær grípa hvern þingkarlinn á fætur öðrum hreðjataki, einkum lúpur, sem eiga „móðurreikning“ sinn óuppgerðan – ef að líkum lætur. Þeir biðjast vægðar og lofa að gera betur, eins og breski dómsmálaráðherrann, Robert Buckland (f. 1968). Hann vætir buxurnar, þegar kvenfrelsararnir yggla sig og ýfa. Hverjum sígur ekki larður, þegar sígur brúnin á kvenfrelsurum.

Það er nefnilega eins og í Íslendingasögunum, samkvæmt kvenfrelsunarbókmenntarýni Helgu Kress (f. 1939). Konur etja körlum sínum og jafnvel barnungum sonum á foraðið, sérstaklega þegar virðingu þeirra er misboðið og brennandi hefndarþorstinn verður ekki slökktur, nema hefndum sé fram komið. Það er sæt hefnd að fá karlmann dæmdan fyrir nauðgun eða kynferðislegt ofbeldi. Og það er líka með sætubragð í munni, að þeir séu sviptir æru sinni og atvinnu.

Góðu heilli hreyfir ein og ein sómakona andmælum, þótt flestar láti duga að hrista makkann. Á heimaslóð er Kolbrún Bergþórsdóttir líklega eini kvenfjölmiðlamaðurinn, sem hefur þor. Í grein sinni í Fréttablaðinu 24. júní 2021, „Aftökum,“ segir hún t.d.: ”Ásökun jafngildir ekki sekt. Við erum einfaldlega komin á mjög hættulegan stað ef við hugum ekki að rétti hins saklausa. Oft er bent á að sjaldgæft sé að fólk kæri aðra að tilefnislausu í kynferðisbrotamálum. Þess vegna er því jafnvel haldið fram að alltaf eigi að taka orð þess sem ásakar eða kærir góð og gild og refsa óhikað meintum brotamanni, án þess að rannsaka málið að nokkru ráði.“

Réttarhöld eru orðin óttalegur skrípaleikur. Verjendur skulu vera minnugir þess, að „fórnarlambið“ sé í eðli sínu svo viðkvæmt, að ekki megi spyrja spurninga, sem gætu komið því úr frekara jafnvægi, t.d. ýja að hugsanlegu sakleysi sakbornings. „Gerandinn“ er skilgreindur skúrkur með hákarlaskráp. Nauðgunarfræðingar af ýmsu tæi taka þátt, sýna fram á, að „fórnarlambið“ sé haldið áfallastreituröskun; að minningar um ódæðið, sem framið var í bernsku, hafi skyldilega látið á sér kræla; að kæra hafi ekki komið fram sökum þess, að „fórnarlambið“ var hrætt við kúgara sinn („gerandann“) eins og píslarvottur pyndinga við böðul sinn. Það þykir þess vegna ekkert dularfullt, þegar hin kúgaða og nauðgaða kvinna hringir eða skrifar til böðuls síns og segist sakna hins fíruga fyðils hans og biður mærðarlega um stefnumót. Réttarhöldin geta minnt á sjálfsstyrkingu í hópi, þar sem „fórnarlambið“ og alls konar þarfir þess eru í brennidepli til frekari valdeflingar. Sakborningur verður eins og aukaleikari í lélegri sápuóperu. Jafnvel þótt eðli málsins samkvæmt snúist réttarhöldin um hann.

„Undir niðri“ í Nýja Sjálandi og Ástralíu heyrist einnig hljóð úr horni. Í Sidney var fyrir skemmstu haldin ráðstefna þekktra lögfræðinga um efnið. (Ráðstefna eða málfundur „Rule of Law Education Centre,“ kallaður: „Presumption of Guilt Conference“. Krækja neðanmáls.) Meðal fyrirlesara var Margaret Cunneen. Hún segir m.a. um réttarhöld í umræddum málum:

„[Þ]au ber ekki að líta á sem samvinnuvettvang eða sálfræðilega málstofu. Til þeirra er ekki stofnað til að sakaráberi megi þar finna einhvers konar huggun, staðfestingu eða vinna glæsilegan sigur. Þau snúast ekki um sakaráberann.“

Í Ástralíu er sakborningur dæmdur af kviðdómi. Margaret ávarpar kviðdóminn svo: „[Þ]að lýsir elskulegu og aðlaðandi viðmóti að taka trúanleg orð barns ykkar eða nágranna eða vinar, segist sá hinn sami hafa orðið fyrir kynferðislegri áreitni … en kviðdómur skal fara að lögum. … Það er frelsi sakbornings, sem er í húfi.“

Um „lagabætur,“ sem knýja á í gegnum þingið í Nýja Suður-Wales til að fjölga nauðgunarmálum í dómskerfinu, segir Margaret: ,„Í raun réttri eru aðgreiningar nánast afmáðar (blurring lines) í þessu sambandi; allir karlar, mæður, systur og vinir karla, ættu sýna árvekni. Því atburður, sem ekki var nauðgun í fyrra, kynni að verða nauðgun á næsta ári, sé tilgangur þessara lagabóta einfaldlega að fjölga sakfellingum fyrir nauðgun.“

Samira Taghavi er lögmaður á Nýja-Sjálandi. Hún viðraði áþekkar áhyggjur í bloggi nýverið (The Daily Blog). Þar liggur fyrir þinginu frumvarp til laga um kynofbeldi (Sexual Violence Bill). Hún kemst svo að orði: „Í stað þess að virða vísindi, heilbrigða dómgreind og sakleysishald (presumptionn of innocence), höfum við skapað andrúmsloft Salem nornaveiða með yfirbragði nornaréttarhalda. [Þau] hafa fært okkur heim frumvarp til laga um kynofbeldi. Þau munu hafa afar margar ljótar afleiðingar í för með sér. Enda þótt sektardómur og fangelsisvist – og lögin [munu] margfalda slík tilvik – sé skelfilegasta afleiðing falskrar ákæru, hafa aðrar auðmýkingar ekki komið í sviðsljósið sem skyldi, það að lifa sem sökudólgur bæði fyrir réttarhöldin og meðan á þeim stendur. Jafnvel þótt karlar séu sýknaðir, má enn gera ráð fyrir, að eftirlifendendur gjaldi lögsóknina dýru verði.“ (Í Salem í Bandaríkjum Norður-Ameríku áttu sér stað kunnar nornaveiðar eða málamyndaréttarhöld skömmu fyrir aldamótin 1700.)

Samira heldur áfram: „Oft og tíðum er kyrjaður söngurinn um skort á fjármunum til kvennaathvarfa. Taki ríkisvaldið sér vald til að koma karlmönnum svo kerfisbundið í lóg, hlýtur að vera kominn tími til að leggja þeim lið og jafnvel húsaskjól í karlaathvörfum. [En] þess sér ekki stað. Hugmyndin er [í senn] hlægileg og auðsjáanlega á skjön, kaldhæðnisleg í samanburði við fangelsi, sem [þó] býður þak yfir höfuðið. Kirkjugarðurinn er eitt athvarfanna og sjálfvíg í aðdraganda réttarhalda er ekki óþekkt.“

Í fyrrgreindum miðli skrifar læknirinn og prófessorinn, Felicity Goodyear-Smith (f. 1952), 21. júní 2021: „Sumar fölsku ákæranna eru settar fram af ásettu ráði, með margs konar ásetning í huga eins og gróðavon [og] hefnd, [eða] vegna óendurgoldinnar ástar og geðraskana, til að útvega fjarvistarsönnun eða til að verða sér úti um athygli og meðaumkun.“ Felicity minnir á erfðaefnarannsóknir (DNA) í Virginíu (BNA) á dæmdum körlum. Niðurstöður voru á þá leið, að 8 til 15% voru útilokaðir sem gerendur. Aðrar rannsóknir með öðrum aðferðum, t.d. lygamæli, gætu bent til, að um helmingur ákæra væri ekki á rökum reistur.

Í Kandada, segir Diana Davison, einn stofnanda „Vitaverkefnisins“ (The Lighthouse Project) til stuðnings eftirlifendum falskra ákæra, „er stefnan sú að ákæra sjálfkrafa, þegar kært er fyrir kynferðislegt misferli. Á lögreglunni hvíla engar þagmælskukvaðir og ákæra skal, lýsi sakaráberi kynferðislegri árás. Latt er til rannsóknar. Auðskiljanlega leiðir þetta til fleiri sýknudóma.“

Íslenskir kvenfrelsarar vinna nú hörðum höndum á öllum vígstöðvum við að innleiða sams konar lagabreytingar og réttarfar með kvenfrelsunarforsætisráðherra vorn, Katrínu Jakobsdóttur, í broddi fylkingar. Hún hefur fjölda embættismanna á sínum snærum við þessa iðju. Ráðherrann hefur stofnað sérdeild í forsætisráðuneytinu til að sinna þessari og annarri kvenfrelsun.

https://www.ruleoflaw.org.au/presumption-of-guilt-conference/

Brjálæðið í Burma – Aung San Suu Kyi

Heimsvaldastefna og arðrán evrópsku stórveldanna hefur sett greinilegt mark á veröldina. Nýlendustríðin í Ameríku, Asíu og Afríku geysa í sjálfu sér enn, þó að sjaldnast sé um beina vopnaíhlutun stórveldanna að ræða lengur. Þegar losnaði um tök þeirra á nýlendunum, drógu þau upp ríkjalínur að geðþótta með eigin hagsmuni að leiðarljósi í skjóli Þjóðabandalags og Sameinuðu þjóðanna eða í samningum sín á milli. Þá sáu dagsins ljós furðulegustu ríkjamyndanir. Alls kyns þjóðum, þjóðarbrotum og ættflokkum var steypt saman í eitt ríki.

Bein íhlutun hefur nú sem sagt vikið fyrir viðskiptakúgun og stjórnmálalegum ítökum við staðbundin samtök, bandalög og alþjóðastofnanir – ekki síst Sameinuðu þjóðirnar. Einungis tvö ný stórveldi hafa risið úr öskustónni; Indland og Kína, sem taka virkan þátt í hráskinnaleiki alþjóðastjórnmálanna.

Stórveldin eru ekki ósvipuð flekunum í iðrum jarðar. Þegar þeir rekast á eða nuddast saman verður jarðskjálfti. Í mannheimum verða skjálftarnir oft og tíðum í minni ríkjum, þar sem ólga er fyrir, sbr. Júgóslavíu, sem liðaðist í sundur. Burma eða Myanmar gæti verið næsta púðurtunnan.

Burma á landamæri að Kína, Indlandi, Bangaladesh, Laos og Taílandi. Ríkja- og menningarsaga landsvæðisins er fjölbreytt. Í landinu búa rúmar fimmtíu milljónir manna. Á nítjándu öldinni voru Bretar atkvæðamestir í þessum hluta Asíu og ríktu þar í rúma öld. Burma varð bresk nýlenda, hertekin af Japönum í síðara heimsstríði, en „frelsuð“ af Bandamönnum.

Það hafa verið örlög íbúa þessa tilbúna ríkis, að þar berast ættflokkar og þjóðarbrot stöðugt á banaspjótum. Eins og víðar í nýfrjálsum og tilbúnum ríkjum hrifsaði herinn til sín völdin. Það er sérstakt við þróun stjórnmála í Burma, að þar fór í fararbroddi mikilhæf kona, Aung San Suu Kyi (f. 1945) Hún er menntuð við háskólann í Dehli á Indlandi og Oxford á Englandi, dóttir sjálfstæðishetjunnar Bogyoke Aung San (1915-1947), sem kallaður er þjóðfaðir Burma, og Khin Kyi (1912-1988), kennara og fyrrum sendiherra þjóðar sinnar í Indlandi.

Aung San Suu Kyi var í forystu lýðræðishreyfingar, sem fór með völd í nokkur ár í landinu, þar til nýlega, að herinn rændi völdum aftur með það að yfirvarpi, að hún hefði svindlað í kosningum. Aung San Suu Kyi var stungið í stofufangelsi enn á ný, en við það ófrelsi hafði hún áður búið í um hálfan annan áratug, líklega þekktasti samviskufangi veraldar. Hún var sérstaklega lofuð fyrir friðsemdarhugmyndafræði sína og jafnvel kölluð eitt af „börnum“ indverska stórmennisins, sem hnésetti breska heimsveldið, Mohandas Karamchand Gandhi (1869-1948).

Það vakti því verulega furðu, að Aung San Suu Kyi skyldi í ræðu og riti á alþjóðavettvangi réttlæta stríð herforingjastjórnar Burma gegn Roningjum (Rohingya), sem er minnihlutahópur í ríkinu, Múhameðstrúar. Eftir sem áður heldur hún stöðu sinni sem andspyrnuleiðtogi – einkum burmaþjóðarinnar, sem er stærst þjóða í ríkinu. Herforingjastjórninni er nú heldur betur velgt undir uggunum. Hin ýmsu þjóðarbrot hafa mörg hver gripið til vopna. Ríkið er suðupottur. Stórveldin sjá þar ýmis tækifæri til íhlutunar og hergagnaframleiðendur og vopnasalar kætast.

Það eru varla efni til að óttast, að Indverjar eða Kínverjar fari rússnesku leiðina og innlimi landið eða hluta þess í ríki sitt. En það er full ástæða til að hræðast borgarastyrjöld. Hver færi þar með sigur af hólmi? Spor stórveldanna í Indókína skelfa og Miðausturlöndum skelfa. Er í uppsiglingu nýtt Afganistan eða jafnvel Kambodía?

Hjálögð er fróðleg grein um efnið.

https://www.foreignaffairs.com/articles/burma-myanmar/2021-06-11/myanmars-coming-revolution?utm_medium=newsletters&utm_source=twofa&utm_campaign=Myanmar%E2%80%99s%20Coming%20Revolution&utm_content=20210618&utm_term=FA%20This%20Week%20-%20112017

Drengir sem drepa

Ártugum saman hefur á það verið bent, hversu örlagarík áhrif föðurleysið hefur á börn, drengi og stúlkur með sitt hvorum hætti.

Þegar um miðbik síðustu aldar benti norður-ameríski félagsfræðingurinn, Talcott Parsons (1902-1979) á þá andlegu vá, að drengi skorti karlfyrirmyndir, þar sem feður þeirra væru sjaldan heima við. Margir þeirra voru nýkomnir heim frá vígvöllum seinni heimsstyrjaldarinnar. Pabbarnir háðu nú annars konar stríð til að afla fjölskyldunni veraldlegra gæða. Mæðurnar voru hvort tveggja fyrirmyndir sveina og meyja.

Stígandi tæknivæðing var karlanna verk. Tæknin hafði létt heimilisstörf að því marki, að þau voru hjóm eitt orðin, samanborið við strit fyrri tíma. Nú tók að gæta meðal kvenna af millistétt sams konar vanda og hrjáð hafði heldristéttar konur iðnríkja Vesturheims um hálfri öld áður; „ónefnda vandans,“ sem kvenfrelsarar svo kalla, þ.e. iðjulausra húsmæðra eða eiginkvenna, sem ekki gátum á heilum sér tekið og rötuðu inn í tilvistarkreppu. Sumar þeirra höfðu nýlega horfið heim, eftir að hafa framleitt hergögn handa körlunum til að drepa hvern annan í seinni heimsstyrjöldinni.

Konunum var talin trú um, að þær væru kúgaðar af körlum, að launavinna leysti þær úr ánauð og fjötrum „Arbeit macht frei,“ sagði Adolf Hitler (1889-1945.) Forustumenn byltingarinnar í Ráðstjórnarríkjunum (Sovétríkjunum, Rússlandi) boðuðu sams konar frelsun og réðust gegn fjölskyldunni.

Fólk kokgleypti þennan sannleik Adólfs og annarra félagshyggjumanna (socialism), þ.e. að í launvinnu væri frelsið fólgið. Konur/mæður sóttu því auknum mæli út á vinnumarkaðinn og fólu hinu opinbera eða öðrum stofnunum – öðrum konum reyndar - umönnun barnanna, meðan þau spruttu úr grasi fyrstu árin. Feðurnir hurfu ekki heim í staðinn.

Kvenfrelsarar héldu á lofti þeirri sannfæringu byltingarforingjanna, að börnum væri betur komið á uppeldisstofnunum heldur en í faðmi fjölskyldu sinnar. Rekstur slíkra stofnanna er nú talin til sjálfsagðra útgjalda skattgreiðenda og mannréttindi fyrir konur og börn.

Þrátt fyrir launavinnu beggja foreldra hækkuðu tekjur heimilisins aðeins óverulega, en kostnaður jókst. Vinnuaflið varð sem sé ódýrara, útgjöld fjölskyldna meiri, skattar og opinberar álögur ruku upp úr öllu valdi Auðmenn fjármögnuðu áróður kvenfrelsaranna framan af, áður en þeir náðu hreðjatökum á stjórnmálamönnum með skattheimtu- og fjárveitingavald. Ríkisafskipti af uppeldi og fjölskyldu urðu sífellt meiri og ristu dýpra.

Afleiðingar á fjölskyldulífið eru þekktar. Konur (sérstaklega) óskuðu skilnaðar í auknum mæli. Helmingur fyrstu hjónabanda leystist upp, um þriðjungur annarra hjónabanda. Fjöldi barna ólst upp með móður einni eða móður og stjúpföður (eða -feðrum). Ofursamsömun við móður (að öllum líkindum) leiddi til þess, að æ fleiri drengir töldu sig konur, en ekki karla.

Fyrstu skurðaðgerðir til „leiðréttingar“ á karlkyni voru framkvæmdar á sjöunda áratugi síðustu aldar. Nú er til orðinn heilbrigðisiðnaður, sem þrífst á því að leiðrétta kyn barna með ýmsum hætti, samtímis því, að kenningin um kynval er orðinn að stjórnmálalegum rétttrúnaði, sbr. Katrínu Jakobsdóttur og Joseph Biden, forseta Bandaríkja Norður-Ameríku.

Fleiri og fleiri drengir rata í ýmiskonar aðlögunarerfiðleika í samfélaginu og skólanum. Konur hafa smám saman orðið meira eða minna einráðar í uppeldis- og menntakerfinu, sækjast með öðrum orðum eftir því að ala upp og kenna annarra kvenna börnum fyrir laun. Karlarnir þumbast við og halda áfram að vinna og berjast til frægðar og frama eins og ekkert hafi í skorist. (Þó ber óneitanlega á því, að karlar dragi sig í hlé af kyn- og vinnumarkaði.)

Börnin tapa stórt. Afbrot drengja er gott dæmi um þetta. Kíkjum á nokkrar rannsóknir og reynslu:

1) Rannsóknir á karlkynsmorðingjum á unglingsaldri benda til, að feður þeirra hafi verið veiklundaðir og látið lítið á sér kræla í skugga eiginkvennanna. Svipað er uppá teningnum, þegar feður vantar alfarið í líf sona sinna. (Mitchell, D. og Warner Wilson. Relationship of father absence to masculinity and popularity of delinquent boys. Psychological Report, 1967).

2) Sálfræðingarnir, Brynjólfur G. Brynjólfsson og Einar Hjörleifsson, gerðu könnun á föngum á Litla-Hrauni á áttunda áratugi síðustu aldar. Niðurstaðan var í grófum dráttum sú, að óviðunandi eða engin tengsl við föður væri að finna í sögu þeirra.

3) Dæmi: Úr annarri átt koma upplýsingar um ofbeldisfanga úr sjávarþorpi. Þegar karlarnir voru langdvölum á sjó, var hann sendur á milli mæðranna í saumklúbbi staðarins til að sinna þeim kynferðislega.

4) Í finnskri rannsókn, er náði til allrar þjóðarinnar voru bornir saman karlkyns morðingjar á unglingsaldri, þ.e. á aldrinum 15 til 19 ára, og fullorðnir karlkyns morðingjar. Rannsóknin bendir til, að greina megi undirhóp siðblindra drengja (psychopathic). Meginauðkenni miðað við pilta almennt: bjuggu sjaldnar með báðum foreldrum; voru oftar settir á fósturheimili; voru oftar til vandræða í skóla; höfðu oftar fengið sérkennslu; höfðu ofar verið í snertingu við heilbrigðiskerfið; sýndu hrottalegasta ofbeldið; höfðu oftar afbrotasögu (áður en þeir myrtu) og höfðu oftar afbrotafyrirmyndir í fjölskyldu.

Snemma ber á hegðunarvandkvæðum umræddra drengja. Fórnarlömbin eru yfirleitt foreldrar eða ígildi foreldra. Hinir fullorðnu af sams konar sauðahúsi sýna fleiri truflanir í samskiptum og tilfinningum. (Geðvilla eða siðblinda er nú oftast talin til manngerðartruflana (personality disorder.) Einkenni; hvatvísi, ábyrgðarfirring, yfirborðskenndar tilfinningar, skortur á gagnúð, sektarkenndarleysi, skortur á eftirsjá, ástríðukenndar lygar og þrálát vanvirðing við reglur og væntingar. Slíkt fólk lítur stórt á sig, sýnir yfirlæti og stærilæti, leikur sér að öðrum (manipulative), hefur stuttan þráð, er uppstökkt, ófært um að stofna til tengsla, sýnir andfélaglega hegðun og ábyrgðarleysi.

Í Finnlandi eru u.þ.b. níu af hundraði morða framin af unglingum, þar af 92% af drengjum. Um helmingur þeirra höfðu greind hegðunarvandkvæði (conduct disorder) eða manngerðartruflun (personality disorder). Sjö af hundraði þjáðust af geðklofa (schizophrenia), 64% voru undir áhrifum áfengis, 21% höfðu neytt (annarra) fíkniefna, en 32% voru hvorki sinnisveikir né höfðu ánetjast fíkniefnum. (Lindberg, N. og fl. Psychopathic traits and offender characteristics – a nationwide consecutive sample of homicidal male adolescents. BMC Psychiatry 2009.)

Karlmennska umgetinna pilta er afbrigðileg; þráhyggjukennd og skrumstæld ofurkarlmennska, þ.e. eins konar viðbragð (reaction formation) við uppeldisaðstæðum og sálarlegum aðbúnaði. Hún einkennist af ofbeldi, eyðileggingu og ýgi. (Compulsive masculinity/exaggerated masculinity/homicidal adolescents.)

Fangelsi eru fleytifull af ofurkarlmennsku piltum. Í Bandaríkjum Norður-Ameríku bíða þeir á aftökuganginum. Margir þeirra eru þroskaskertir. Drengir bíða ósigur. En trúlega rísa þeir upp í fyllingu tímans, verði ekkert að gert. Sú uppreisn verður væntanlega blóði drifin. Þess sjást merki víða á Vesturlöndum, þar sem þeir skipa sér í alls konar vopnaða öfgahópa.

Síðustu árin hefur orðið sú óvænta breyting, hvað skilning á kynferði varðar, að skarar stúlkna vilja gerast karlmenn, bæta sér upp föður- og karlmennskuleysi. Afleiðingar föðurleysis og karlveiklunar tekur á sig óvænta mynd. Samtímis veldur vaxandi upplausn fjölskyldu og samfélags því, að hinir ungu ruglast almennt oftar í kynferðisríminu.

Kyn er valfrjálst, segir hið háa Alþingi. Á meðan eykst svimandi há sjálfsvígstíðni drengja. Kynvansæld og kynofbeldi gegn sjálfum sér eykst. Andleg kröm kvenna hefur aldrei verð meiri. Það er með Alþingismenn og almenning eins og ömmuna, sem sat á þakinu og spilaði og söng, meðan húsið brann. Það gerði reyndar einnig merkur keisari Rómverja, meðan heimsveldið liðaðist i sundur.

Þjóðfundur hinn nýi

Mynd og texti í hjálagðri frétt er tímanna tákn. Auglýsing frá Kvenréttindafélagi Íslands. Hún er jafnframt sorgleg heimild um söguskilning og fórnarlambshugsun. Þegar kvenréttindi ber á góma í sögulegu ljósi er venjulega átt við kosningarétt og þátttöku í opinberu lífi. Þróun mannlegs samfélags var á þann veg, að konur höfðu meginumsjón og völd innanstokks, karlar utanstokks. Karlar eru enn valdalausari í raun á fjölskylduheimilunum, en þeir hafa nokkurn tíma verið.

Það er skringileg fórnarlambshugsun, að 1851 hafi einungis karlar átt sér málsvara, þ.e. að karlar hafi ekki verið málsvarar kvenna. Þessi kynjaaðskilnaðarhugsun er sorgleg. Lærðir og leikir - sérstaklega kvenfrelsarar - hafa gert kosningaréttardag kvenna að tyllidegi. En það er nær aldrei vikið að því, að samtímis fengu flestir karla einnig kosningarétt.

Það er heldur ekki minnst á þá staðreynd, að það voru karlar, sem "veittu" konum kosningarétt á þjóðþingunum. Þess er afar sjaldan getið, að þegar kosningaréttur kvenna til þjóðþings var samþykktur, höfðu konur í sömu stöðu og karlar, þ.e. sjálfs sín megandi, haft kosningarétt í áratugi til sveitarstjórna. Kvenfrelsarar minnast sjaldan á þá staðreynd, að samkvæmt Búalögum frá átjándu öld var boðið, að karlar og konur skyldu þiggja sömu laun fyrir sömu vinnu.

Sagan er enn þá skoðuð í kúgunarljósi, að karlar hafi ævinlega brotið konur á bak aftur. Þetta kúgunarljós er yfir myndinni. Það er athyglivert, að hér baði sig bæði formaður Sjálfstæðisflokksins og Samfylkingarinnar. Kynjastjórnmálin skapa flokksformönnum nú sömu stjórnmálaundirstöðu.

Þarna má einnig berja augum útsendara Jafnréttissjóðs, Þorsteinn nokkur Einarsson, sem sjóðurinn gerði út af örkinni til að fræða landsins börn um eitraða karlmennsku. Sjóðurinn var stofnaður af formönnum allra flokka, fyrir skattfé vitaskuld. Katrín forsætisráðherra klappaði sjálfri sér og hinum lof í lófa fyrir framtakið.

Þetta geta stjórnmálamenn, þegar þeir róa í sama báti; eytt skattfé og sameinast um kvenréttindi. Karlréttindi eða jafnrétti í beggja skauta ljósi, sjá þeir ekki ástæðu til að berjast fyrir, enda helteknir töfrahugsun samtímans, kvenfrelsun. Í fréttinni kemur m.a. fram:„ Þar er vísað til þjóðfundarins sem haldinn var í Lærða skólanum árið 1851 þegar Jón Sigurðsson og aðrir embættismenn töluðu gegn innlimun Íslands í danska ríkið. Á fimmta tug karlmanna stóðu þá á fætur og sögðu: „Vér mótmælum allir.“ Í auglýsingunni eru þessi fleygu orð endurvakin, en að þessu sinni eru það ekki eingöngu karlmenn sem eiga sér málsvara,“ segir í tilkynningunni.

Myndin var tekin í hátíðarsal Menntaskólans í Reykjavík þar sem fundurinn fór fram á sínum tíma. Þátttakendur koma víða að úr samfélaginu og má þar t.a.m. nefna einstaklinga sem eru í forsvari fyrir menntastofnanir, hagsmunasamtök, stjórnsýslu eða atvinnulíf auk einstaklinga sem hafa beitt sér í baráttu fyrir kynbundnu jafnrétti. „Áhersla var lögð á að fá fjölbreyttan hóp fólks til þátttöku til að tákna víðtæka samstöðu allra sviða samfélagsins.“

Þetta endurspegli svo ný yfirskrift: „Vér mótmælum öll.““ Fulltrúar á jafnréttisþjóðfundinum mótmæla því, að konur búi enn við misrétti. Fólkið er stolt:

"„Við erum virkilega stolt af að hafa tekið þátt í þessu metnaðarfulla og kraftmikla verkefni. Það er alltaf ánægjulegt að vinna að því sem stendur manni nærri. Það krefst auðvitað mikillar vinnu og skipulagningar að fá svona stóran hóp fólks til að koma saman og endurskapa þjóðþekkt verk, sem flestir hafa eflaust skoðun á,“ er haft eftir Sigríði Theódóru Pétursdóttur, aðstoðarframkvæmdastjóra Brandenburgar.

„Það var engu að síður mikill samstöðuhugur og gleði sem ríkti í Menntaskólanum í Reykjavík – einmitt í anda verkefnisins. Nú vonum við bara að skilaboðin hafi tilætluð áhrif. Með samstöðu getum við nefnilega gert enn betur í baráttunni fyrir jafnrétti.“

„Við náum aldrei kynjajafnrétti hér á landi ef konur taka ekki fullan og jafnan þátt í allri ákvarðanatöku. Jafnrétti verður aldrei náð ef það er ekki fyrir okkur öll og kvenfrelsi náum við aðeins í sameiningu,“ er haft eftir Tatjönu Latinovic, formanni Kvenréttindafélags Íslands."

Skýrara er varla unnt að komast að orði; það þarf meiri kvenfrelsun til að öðlast meira jafnrétti. Það er ekki nánar útskýrt. En hinn ötuli kvenfrelsunarforsætisráðherra vor hefur sagt, að konur verði að koma að öllum mikilvægum ákvörðunum. Kvenfrelsunarformaður Sjálfstæðisflokksins hefur sagt, að kvenfrelsunarsjónarmið skuli ráða för í (nær) öllum stjórnvaldsaðgerðum.

Í einu máli hefur borið ofurlítið á milli foringjanna tveggja. Katrín vill heimila konum, án samráðs við föður, að eyða fóstri sínu fram að fæðingu. Bjarna ofbauð það að vísu, heldur skemur, sagði hann. Stofnun „Evrópsku fóstureyðingamiðstöðvarinnar“ fékk góðan hljómgrunn meðal fjölda þingmanna flestra flokka, stjórnarflokkanna, „Sjóræningjanna“ og Viðreisnar, svo nokkrir séu nefndir.

Konum er jákvætt mismunað á öllum sviðum mannlífsins. Kvenkyn trompar „aðra hæfni" við ráðningar. Konur ráða heilbrigðiskerfinu, menntakerfinu, félagskerfinu og stjórnsýslunni að miklu leyti. Einkageiranum er gert að ráða konur með lagaboði.

Hvað skal til bragðs taka til að konur verði "jafnréttháar" körlum? Ég spyr eins og "fávís kona." Það liggur allavega við borð, að þeim mun frjálsari sem konur verða til fóstureyðinga að eigin geðþótta, þeim mun frjálsari verða þær.

Hvenær ætli komi að því, að fórnalambsstaða og -hlutverk kvenna verði numið úr lögum og alþjóðlegum samningum?

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2021/06/19/endurgerdu_thjodfundinn_i_tilefni_dagsins/

Eru kýr beittar kynferðislegu ofbeldi?

Vísindunum fleygir fram. T.d. hafa verið birtar niðurstöður merkrar rannsóknar á kúgun kúa. Greinin, sem birtist í tímariti Kven- og kynfræðadeildar háskólans í Nýju Jórvík (NY), heitir: „Undirbúningur fyrir píslarbekk nauðgunarinnar: Kvenfrelsun og rányrkja á æxlunarfærum dýra“ (Readying the Rape Rack: Feminism and the Exploitation of Non-Human Reproductive Systems).

Fyrir höfundi, Mackenzie April, vakir að afhjúpa „ kvenfrelsunartilbrigði við landbúnað með dýr.“ Höfundur er aðgerðasinni og beitir sér fyrir rétti dýra og neyslu grænmetis. Hún fræðir lesandann um, að því miður sé skortur á slíkum rannsóknum, sem engu að síður séu þýðingarmiklar, því að á sama hátt og „heilsa kvenna hafi verið í húfi árum saman, hafi æxlunarlíffærum mjólkurkúa verið misþyrmt (poded and prodded).“

Mackenzie vekur athygli á því, hvernig slík misþyrming stingi í stúf við þá mynd kýrinnar, sem frá blautu barnsbeini hefur borið fyrir hugskotssjónir okkar, þ.e. „mjólkurkýr á beit á fögru engi, þar sem þær „leika við hvurn sinn fingur“ (sow and play) og leggjast til svefns í rúmgóðu bóli. Við sjónum okkar blasir hamingjuríkt líf [kúanna], en þegar dráp hinna sömu ber undir, blasir [hins vegar] við ógeðfelldur veruleiki.“

Rannsókn Mackenzie leiddi m.a. í ljós, að bændur nauðgi kúm sínum með sæðingum og misnoti þær kynferðislega, þegar þær eru mjólkaðar. Þannig býður mjólkuriðnaðurinn heim umsvifamikilli kynferðislegri misnotkun; „vettvangur kynferðislegar árásar og hlutgervingar á grundvelli sköpunarverksins.“

Fólk er hvatt til andófs gegn bændum, sem slíka ósvinnu stunda, svo að „til fullnustu megi vinna bug á kynferðislegri kúgun [þ.e. kúgun kvenna].“ [Kúgunin] er verulega útbreidd, en fram hjá henni litið, þar sem við kjósum að virða að vettugi dýrin, sem við deilum jörðinni með.“ ... „Samfélaginu ber einnig skylda til að láta sig hlutskipti mjólkurkúa skipta.“ Þær séu fórnarlömb (subjects) „kynferðislegs misréttis og ofbeldis,“ enda þótt þær hvorki „hafi hátt um það né séu skiljanlegar.“

Mackenzie elur þá von í brjósti, að rannsókn hennar ljúki augum almennings upp fyrir því, hvernig mjólkuriðnaðurinn „styðji og sé [um leið] dæmi um niðurlægjandi meðferð kvenlíkama og æxlunar.“ Hún gælir einnig við þá tilhugsun, að rannsókn hennar verði kvenfrelsurum og öðrum réttlætissinnum hvatning til „að taka tillit til dýralíkama í kvenfrelsunarviðhorfum sínum. ... og virða líf dýra eins og væri eigið líf.“ Hún leggur einnig að lesendum, að leggja að jöfnu baráttuna fyrir rétti kúa „með svipuðum röksemdum og aðgerðum og í baráttunni fyrir rétti kvenna, [baráttu] sem fólki er hlíft við sökum forréttinda tengdum kynþætti, kynferði, stétt og svo framvegis.“

„Vaki það fyrir okkur að færa rök fyrir rétti allra lífvera í veröld, þar sem ríkir kynferðisleg og kynbundin kúgun [þ.e. kúgun af karla hálfu], ætti að taka tillit til mjólkurkúa, þegar æxlunarheilsa kvenna er rædd. Það eiga mjólkurkýr skilið,“ segir Mackenzie.

Greinarhöfundur ber saman ófrjóar kusur og óbyrjur, sem svo eru, að eigin ósk. „Konur, sem óska þess að fæða ekki börn, eru skammaðar. Sé kýr [hins vegar] ófrjósöm, liggur leið þeirra í sláturhúsið. Þar eð æxlunarfæri þeirra eru gagnslaus, eru þær ónytjungar [taldar] sem lífverur.“ Þetta kallar höfundur „tvöfalt siðferði,“ þar sem siðvætt samfélag mundi kveinka sér við því að myrða konur um leið og þær yrðu ófrjósamar.

„Hin úr sér gengna ímynd konunnar sem móðir og uppalandi, lifir góðu lífi í mjólkuriðnaðinum, sérstaklega með hliðsjón af því, hvernig rányrkjunni á skepnunum er hagað,“ t.d. við þá „nauðgun,“ sem í sæðingu felst; við mjöltina, sem er „kynferðislegri misnotkun“ líkust; við „tilfinningalegt áfall kelfdrar kýr,“ sem einnig hefur mátt þola „kynvakameðferð án samþykkis.“

Lokaorð höfundar eru þessi: „Á meðan við berjumst gegn kynferðislegu ofbeldi gegn konum, lokum við augunum fyrir sams konar ofbeldi, sem aðrar lífverður verða fyrir, þrátt fyrir, að leiðir séu færar til að haga lífi sínu á sjálfbærari hátt og sem leiða ekki til misþyrminga á milljónum kvenlíkama.“ Höfundur spyr að lokum, hvers vegna fólk haldi í heiðri auðvaldinu, kynfólskunni og feðraveldinu, þegar því er í lófa lagið að losna við þann ófögnuð allan á einu bretti og stuðla um leið að æxlunarréttlæti dýra.

Birtist í Morgunblaðinu 18. júní 2021.

Kynhugsun Joseph Biden

Nýkjörinn forseti Bandaríkja Norður-Ameríku (BNA), Joseph Robinette Biden (1942) er einlægur kvenfrelsari. Hann var ötull talsmaður löggjafar til verndar konum (Violence Against Women Act frá árinu 1994) . M.a. á grundvelli þeirra hafa verið stofnsettir eins konar dómstólar og jafnréttisráð (les: kvenréttarráð) við æðri menntastofnanir í BNA. Þar hafa margir piltar hlotið skell fyrir allra handa kyndónaskap. Það sætir því varla undrum, að Jósef hafi verið gæluframbjóðandi kvenfrelsara í síðustu forsetakosningum.

Kosningaloforð Jósefs voru skýr. Hann ætlaði sér að bæta fjárhagsöryggi kvenna, m.a. með því að hækka laun og auka hlunnindi í kvennastörfum; greiða fyrir gæðaþjónustu í heilbrigðiskerfinu; liðsinna þeim við að ná tökum á launavinnu og heimilishaldi, m.a. með því að útvega leikskóla á viðráðanlegu verði, launuð leyfi og annars konar vernd og hlunnindi í starfi; binda endahnút á ofbeldi gegn konum (lögin hafa greinilega ekki virkað sem skyldi); vernda og efla konur að allri dáð um gervalla veröldina. Þetta gildir sérstaklega um blakkskinna. Svona eiga sýslumenn að vera.

Jósef lætur ekki sitja við orðin tóm. Hann hefur nú tilkynnt um stofnun „Kynjajafnréttisráðs Hvíta hússins“ (White House Council on Gender Equality), sem á að helga sig „samþættingu stefnumörkunar stjórnarinnar í málum kvenna og stúlkna á fjölda sviða eins og fjárhagsöryggis, heilbrigðisþjónustu, kynþáttaréttar, kynbundins ofbeldis og utanríkisstjórnmála.“

Reyndir kvenfrelsarar frá stjórnartíð forvera hans, Barack Obama (f. 1961) og William Jefferson (Bill) Clinton (eða Blythe III) (f. 1946), eru ræstir út; sagnfræðingurinn, Jennifer Klein (f. 1967) og Julissa Reynoso Pantaleón (f. 1975). Sú siðarnefnda er einnig starfsmannastjóri forsetafrúarinnar, Jill Tracy Jacobs Biden (f. 1951). Sú fyrrnefnda var ráðgjafi Hillary Diane Rodham Clinton (f. 1947). Jósef hefur hlotið einróma lof kvenfrelsunarhreyfinga fyrir framtakið og útnefningarnar.

Konur þessar hafa svo sannarlega bein í nefinu, kvenfrelsunarhvellhettur hinar mestu. Jennifer segir t.d.: „Meiriháttar sundrung kallar á breytingar á fyrirkomulagi. Nú er lag að hugsa stórt og það er einmitt það, sem við þurfum að gera. .. Við verðum að viðhalda í hnífskörpum (laser) brennidepli sérstökum þörfum og forgangsmálum kvenna og stúlkna.“ Kófharmatárin hrynja af hvarmi hennar: „Atvinnuleysistölur síðustu mánuði segja þá sögu, að fleiri konur hafi misst vinnuna, en áður eru dæmi um (historic numbers). [Þetta á] sérstaklega við um þeldökkur konur. Og umönnunarbyrði þeirra er hlutfalllega meiri [en karla].“

Shannon Melero, höfundur greinar í kvenfrelsunarritinu, Jezebel, er að rifna úr hamingju. (Sjá neðanmáls.) Fyrirsögn greinar hennar er: „Ráðuneyti Biden ætlar að spreyta sig á því að uppræta tíu þúsund ára langa kynfólsku með kynjajafnréttisráði“ (Biden Administration Will Attempt to Correct 10.000 years of Sexism with a Gender Equality Council.) (Málsmetandi kvenfrelsarar segja þó kúgun karla ná aftur að uppruna tegundarinnar, en ekki bara frá landbúnararbyltingunni.)

Jósef virðist stundum eiga í nokkrum vandræðum með að fylgjast með gangi heimsmálanna. Það á einnig við um þróunina á sviði kven- og kynfrelsunar. Í kosningabaráttunni veitti hann ónóga athygli þeim hópi manna, sem eru samkynhneigðir, kynlausir, tvíkynja, hinsegin og skipt hafa um kyn.

En í þingávarpi bætti Jósef ráð sitt. „Ég beini orðum mínum til allra kynskiptinga í Ameríku, sem fylgjast með heima, sérstaklega [til] unga, hugrakka fólksins. Þið skuluð vita, að forseti ykkar er haukur í horni.“ Ofangreindur hópur fékk í heild sinni uppörvun. Það vekti nefnilega fyrir forsetanum að sannfæra alríkisþingið um að afgreiða „Jafnréttislögin“ (Equality Act) til að tryggja rétt lespa-homma-tvíkynunga-kynskiptinga-hinseginfólks (lesbian-gay-bisexual-trans-queer/LGBTQ) í ríkinu.

Á degi kynskiptasýnileika (Transgender Day of Visibility) gaf Jósef viðurkenningu „þeim kynslóðum, sem hafa sýnt hugrekki í baráttu [og] aðgerðum og fært þjóðina nær fullu jafnrétti fyrir kynskiptinga, og þá, sem falla ekki undir tvískautun kynferðis (non-binary people) í BNA og umhverfis heiminn.“

Á öðrum vettvangi hefur Jósef sagt: „Það má með engu móti mismuna átta eða tíu ára gömlu barni, sem tekur ákvörðun um kynskipti til að auðvelda líf sitt.“ Þetta segir hann, þrátt fyrir að nefnd sérfræðinga á snærum Barrack hafi komist að þeirri niðurstöðu, að kynskipti hefðu engin heilsubætandi áhrif á hlutaðeigandi.

Jósef er hinn vænsti maður og vill allt fyrir alla gera, nema drengi og karla. Hinn ötuli baráttumaður fyrir réttindum þeirra, fjölfræðingurinn Warren Thomas Farrell (1943), hefur, ásamt hópi manna, beitt sér fyrir stofnun ámóta ráðs fyrir drengi allar götur síðan Barrack sat við stjórn. En allt kemur fyrir ekki. Það er eins og að brenna sig á heitum eldi fyrir stjórnmálamenn að snerta málefni drengja og feðra. Þeir eru hræddir um að missa fylgi kvenna eins og Warren hefur sannreynt.

https://jezebel.com/biden-administration-will-attempt-to-correct-10-000-yea-1846100751

Hermennskukvenfrelsun og jafnrétti

Íslendingar eiga sinn her. Hann heitir «Sérsveitin.» Íslendingar eiga líka jafnréttisráðgjöf, sem segir, að hlutfall kynja skuli vera því sem næst jafnt á öllum sviðum. Katrín kvenfrelsunarforsætisráðherra leggur áherslu á svið, þar sem „mikilvægar ákvarðanir“ eru teknar. Það á þó ekki við um fóstureyðingar. Konur skulu einar geta ráðið eyðingu eigin fóstra og föður fram að fæðingu.

Við eigum einnig kvenfrelsunarríkislögreglustjóra, Sigríði Björk Guðjónsdóttur, sem m.a. hefur tjáð sig um (meinta) sekt ódæmdra karla og unnið brautryðjandastarf á sviði heimilisofbeldis, þ.e. að fjarlægja karla (ofbeldismenn) af heimilum sínu undanbragðalaust, en þó samkvæmt mati lögreglumanna á vettvangi - og skutla „þolenda“ og börnum hennar í Kvennaathvarfið.

Nú er það annar vettvangur, sem veldur Sigríði hugarangri. Sérsveitin. Hún er nefnilega eingöngu skipuð körlum. Samkvæmt neðangreindri frétt í Vísi:

„Sérstök úttekt var gerð hjá embætti Ríkislögreglustjóra á dögunum. „ Þá kom ýmislegt í ljós. Margt er í jákvæðum farvegi en annað þarf að skoða betur og það er til dæmis inngönguskilyrðin í sérsveitina,“ segir Sigríður Björk Guðjónsdóttir, ríkislögreglustjóri. …

Sérsveit ríkislögreglustjóra auglýsti á dögunum eftir umsækjendum í fjögur laus pláss í sveitinni. Engar konur eru í sérsveitinni en í auglýsingunni eru konur hvattar til að sækja um.

„Það er kannski ekki alveg raunhæft eins og staðan er af því að til þess að uppfylla skilyrði sem sérsveitarmenn að þá þarftu að hafa lokið nýliðanámskeiði og það voru ekki konur sem luku því þetta árið en við viljum horfa til þess að það séu ekki útilokandi þættir í inntökuskilyrðunum,“ segir Sigríður Björk.

Konur nái ekki að standast sum skilyrðin. „Það sem við höfum heyrt mest af er þessi talsverða þyngd í bekkpressu, áttatíu kíló, og samhliða hlaup. Þannig þú þarft bæði að vera mjög sterkur og einnig að geta hlaupið mjög hratt og það er mismunandi hvernig líkamsbygging karla og kvenna er mismunandi. Þess vegna þarf bara að meta það hvort þessar kröfur endurspegla þær raunkröfur sem þarf að gera til fólks sem gegnir þessum störfum og hvort það megi þá prófa það með öðrum hætti,“ segir Sigríður en uppfylla þarf mjög strangar kröfur til að komast í sérsveitina.

Þetta eru meðal annars inntökuskilyrði; 3 kílómetra hlaup á undir 12 mínútum; 80 kíló í hnébeygju, 15 endurtekningar; 80 kíló í bekkpressu, 10 endurtekningar; planki í 2 mínútur.

„Það er ekki þar með sagt að við séum að fara minnka kröfurnar heldur erum við að fara breyta þeim út frá eðli verkefna,“ segir Sigríður. Unnið sé að því að endurskoða inntökuskilyrðin. „Sérsveitin á náttúrulega bara að rúma okkar fólk sem hefur hæfni og getu á þessu sviði og ég sé ekkert sem mælir gegn því að það séu konur. Við eigum að hafa konur og karla í okkar störfum. Við erum að þjóna almenningi sem eru bæði konur og karlar,“ segir Sigríður Björk.“ [Þetta er sannast sagna byltingarkennd röksemd. Það gera skophreinsitæknar líka.]

Málið er allrar athygli vert. Þegar sérsveitin var sett á stofn til að berjast gegn hryðjuverkamönnum, setti dillandi hlátur að kvenfrelsurum meðal glaðbeittra Alþingismanna, sögðu málið snúast um stráka, sem langaði í byssuleiki. Svona væru karlmenn (skellihlátur)! En nú bregður svo við, að konur langar líka í byssuleik. Það er ekkert nema gott um það að segja. Konur mega leika sér með skotvopn eins og bolta. En Sigríður rekst á erfiða hindrun; „guðs gefinn“ mun karla og kvenna (sem talinn er hugarfóstur karlrembusvína) og svo andskotans feðraveldið, sem sett hefur kúgandi inntökuskilyrði. En því hyggst Sigríður breyta. Hún er ekki sú fyrsta á Vesturlöndum.

Ríkislögreglustjóri gæti sem hægast farið norsku leiðina. Þegar Norðmenn herjuðu í öxulveldi hins illa (samkvæmt George Bush yngri (f. 1946), forseta Bandaríkja Norður-Ameríku (BNA), Afganistan, komust þeir að því, að konur í því stríðshrjáða ríki, vildu bara tala við konur, norskar konur í þessu tilviki. Þá fékk kvenhernaður byr undir báða vængi.

Árið 2014 ásetti norski herinn sér að koma á fót kvennahersveit, „Veiðimannasveitinni“ (Jegertroppen). Umsækjendur voru 317, en 88 stóðust inntakskröfur, 20 luku tíu mánaða þjálfun, 13 mynduðu svo hersveitina að lokum. Ári seinna endurtók sagan sig í grófum dráttum. Hlutverk hennar er eftirlit á byggðu bóli. Um er að ræða einustu hreinu kvenhersveit í veröldinni (að líkindum). Norðmenn buðu konum að taka þátt í bardögum árið 1984. Í Noregi þurfa bæði karlar og konur að gegna herskyldu.

En svo er ekki í BNA. Þar er eingöngu körlum skylt, þegar þeir ná átján ára aldri, að skrá sig til herþjónustu (Special Services), svo kalla megi í þá, þegar mikið liggur við. Kvenfrelsarar hafa átt erfitt með að gera upp hug sinn um jafnrétti til að drepa fólk. Oftast hafa þeir talað um rétt kvenna til þess arna (þ.e. með fulltingi ríkisvaldsins). En það eru fleiri hljóð í strokknum.

Eitt af ungstirnum norður-amerískra kvenfrelsara, Marie Stolls, ritar árið 2019 fróðlega grein um efnið í kvenfrelsunarritið, Jezebel, í tengslum við þá ósk „Norður-ameríska sambandsins um borgararéttindi“ (American Civil Liberties Union - ACLU), að hæstiréttur þar í landi dæmdi ólögmæt þau lög um herkvaðningu, sem mismunuðu körlum og konum.

Marie hæðist að jafnréttishugsun kvenfrelsunarystra sinna (og karlkvenfrelsara) og segir: „Hvernig sem á það er litið, virðist sú ákvörðun ACLU að gera herskyldu að kynjamisréttismáli eiga heima í pytti frjálslyndisskilgreininga á kynjajafnrétti, sem boða, að konur verði að gera allt það, sem karlar gera.“ Kvenfrelsarar af þessum meiði hugmyndafræðinnar telja það fullgott jafnrétti að geta sjálfar valið réttindi og skyldur, eftir hentugleikum.

Fyrrum orrustuflugmaður og stjórnmálamaður, Martha Elizabeth McSally (f. 1966), fyrsti kvenkyns ofursti í flughernum, tekur í svipaðan streng. Hún segir bardagahlutverkið velkomið konum, en sér þó öll tormerki á því, að skylda konur til herþjónustu. Oft og tíðum hefur reyndar brugðið svo við, að kvenhermenn verði óléttir, þegar bardagafjör er innan seilingar, jafnvel þótt núverandi ríkisstjórn hafi látið hanna óléttubúninga fyrir verðand mæður meðal (kvenkyns) herflugmanna.

Hæstiréttur BNA virðist sammála þeim Marie og Martha. Beiðni ACLU var hafnað. Enn skal konum – eins og ævinlega hefur verið í mannkynssögunni – hlíft við manndrápum. Röksemdin eða yfirvarpið er það, að nú virðist þingið hugsa um það í alvöru að breyta umræddum lögum. Barrack Obama (f. 1961) hafði um það stór orð, en eins og gengur varð ekkert um efndir.

Engu að síður hefur konum fjölgað í herþjónustu. En umsækjendur í BNA eiga í mesta basli eins og íslenskar og norskar konur. Þær falla kylliflatar á inntökuprófunum (Army Combat Fitness Test). Á síðunni, „military.com“ er fjallað um þetta. Þar kemur m.a. fram, að 44% kvenna falli á prófinu, miðað við 7% karla. Meirihlutinn stenst sem sagt prófið. Sex hundruð eru fullt hús stiga. Sextíu og sex konur fengu 500 hundruð eða fleiri stig, borið saman við 31.978 karla í einum hópi umsækjanda.

Þingmönnum í BNA er brugðið eins og Sigríði. Nú ber brýna nauðsyn til að minnka kröfurnar eða endurskilgreina verkefni – eins og Norðmenn gerðu. Jafnrétti til að drepa fólk lögum samkvæmt er vissulega sjálfsögð mannréttindi.

Því má svo við bæta, að það er alls engin nýlunda, að konur taki þátt í bardögum. Til að mynda beittu Ráðstjórnarríkin (Rússland) kvenhersveitum í seinni heimsstyrjöldinni – meira að segja í flughernum. Kvenherflugmennirnir voru skeinuhættir karlandstæðingum sínum, Rúmenum. Þeir kinokuðu sér nefnilega við að skjóta systurnar niður.

Það mun marka þáttaskil í jafnréttisbaráttunni, þegar kynjunum verður gert kleift að vega hvort (hvert) annað til jafns.

https://www.visir.is/g/20212122256d?fbclid=IwAR3ScMljegltSclQLb6cKSqGhvNVnZBoq4zQ9pee9tjtU_r5WPYsvRyhjZA

Nauðgun: Eva Huld Ívarsdóttir

Fyrir skemmstu greindu fjölmiðlar frá sýningu listamannsins, Evu Huldar Ívarsdóttur (EH, f. 1984). „Handmótuð áhrif – 1600 niðurfelld nauðgunarmál,“ er hún kölluð. Ég skrifaði eftirfarandi athugasemd: „Hver ætli sé boðskapur þessa kvenlistamanns …? Skortur á 1600 dómum fyrir nauðgun? Vafalaust hafa einhverjir afbrotamenn sloppið sökum ónógra sönnunargagna. … Ætli konan hafi kynnt sér staðreyndir um nauðganir og nauðgunarákærur?“

Hinn prúði listamaður og lögfræðingur svarar: „Markmið er að vekja athygli á því hve mörg mál eru felld niður. … Svo jú þessi lögfræðingur og listakona hefur eitthvað kynnt sér staðreyndir þessara mála og getur t.d. frætt … um að hinar víðfrægu og títtnefndu fölsku kærur eru u.þ.b. 1%. … [Þ]að [er] líklegra að karl verði fyrir nauðgun en að hann verði fyrir hinum frægu fölsku ákærum.“

Síðar benti EH mér á danskar og norður-amerískar rannsóknir, máli sínu til stuðnings, og segir: „Hafirðu frekari áhuga á minni afstöðu og rannsóknum vil ég benda þér á meistararitgerð mína „Um sönnun í nauðgunarmálum – in dubio pro reo.“ Hún fékk hæstu einkunn og var valin besta ritgerð lagadeildar HÍ af óháðri dómnefnd 2019.“

Hér er fjallað um ritgerðina og önnur skrif EH eins og t.d. grein, sem hún skrifaði, ásamt Ólöfu Magnúsdóttur, oddynju Kvennahreyfingarinnar. (Ætli oddynja sé hliðstætt fyrirbærinu forystuær eða forystufrenja?). Greinin heitir: „Feðraveldið er Voldemort,“ og birtist í Kjarnanum 28. maí 2018. Þær segja margt fróðlegt eins og t.d.:

„Feðraveldið er nefnilega bannorð, eins og Voldemort. Fólk óttast að tala um það en ef við nefnum það ekki sínu rétta nafni styrkist það. Það þrífst á því að allt þyki vera í lagi eins og það er. Það þrífst á klisjum eins og „konur eru konum verstar“ og „konum er ekki treystandi til að taka ákvarðanir, þær gætu verið á túr.“ Ef þú minnist á feðraveldið ertu risaeðla eða rauðsokka, búin að missa marks og ómarktæk. Það sem femínistar hins vegar sjá, lesa og finna með hverri frumu í líkama sínum er að feðraveldið iðar af lífi. Það fær aukinn kraft í hvert sinn sem reynt er að þagga niður í okkur og í hvert sinn sem kyrjað er „saklaus uns sekt er sönnuð.“ (Það eru reyndar til áhugaverðar rannsóknir á því, hvernig vakar (hormón) hafa áhrif á andlegt líf kvenna, sem stöllurnar gætu kynnt sér.)

Og: „Frasanum „saklaus uns sekt er sönnuð“ sem er lögfest regla í sakamálaréttarfari er hins vegar kastað hægri og vinstri í umræðum kommentakerfanna sem náttúrulögmáli og oftast í þeim tilgangi að þagga niður raddir kvenna sem tjá sig um kynbundin ofbeldismál. Hann þýðir nefnilega að fórnarlambið sé lygari þar til annað fáist sannað. Í verstu tilvikunum leiðir það til meiðyrðamála að kona tjái sig um reynslu sína og er þess iðulega krafist að hún hafi haldbær gögn máli sínu til stuðnings, ella brjóti hún gegn samfélagssáttmálanum. Lög og reglur hafa vafalaust áhrif á viðhorf okkar og skoðanir en er ekki full langt gengið gera sömu kröfur til brotaþola, hins almenna borgara og við gerum til ákæruvaldsins?“

Grein EH í Vísi frá 1.des. 2020: „Brúum réttlætisgjána og upprætum kynbundið ofbeldi.“ Samkvæmt henni vísar réttlætisgjá „til þess breiða bils sem er til staðar á annars vegar vitneskju okkar um gríðarlegan fjölda kynferðisbrota sem framin eru og hins vegar þeirra fáu mála sem rata til dómstóla.

Tilurð þessarar gjáar er meðal annars djúpstæðar og oft ómeðvitaðar hugmyndir okkar um kynin og háttsemi þeirra, svonefndar nauðgunarmýtur. Nauðgunarmýtur hafa þau áhrif að brotaþolar tilkynna síður nauðgunarbrot og þær hafa einnig áhrif á meðferð málanna innan dómskerfisins. Þessar mýtur birtast meðal annars í lífsseigum hugmyndum líkt og þeim að konur sem er nauðgað tilkynni verknaðinn strax til lögreglu og að þær ljúgi til um brotin í hefndarskyni á meðan staðreyndin er sú að konur kæra nauðgunarbrot til þess að stöðva ofbeldið.“ (Varla er þó stöðvað ofbeldi, sem þegar hefur á sér stað – eða hvað?)

Í ritgerðinni segir höfundur: „Í ljósi réttlætisgjárinnar er augljóst að saklausir menn eru ekki sakfelldir heldur gengur fjöldi gerenda um án þess að sæta ábyrgð gjörða sinna á kostnað réttaröryggis kvenna og öryggis þeirra almennt. Að lokum er nauðsynlegt að fleiri konur skipi Hæstarétt Íslands því reynsluheimur kvenna þarf að hljóta aukið vægi við mat á því hvað sé talið hafið yfir skynsamlegan vafa í nauðgunarmálum.“

EH hefur þann leiða ávana, að tala um þolendur og gerendur, án þess að réttað hafi verið í viðeigandi kærumáli. Henni dettur greinilega ekki í hug, að í þeim málum, sem vísað er frá, sé um að ræða falskar ákærur. Hún velur að túlka sem svo, að gerendur valsi um völl án dóms og laga.

Viðtal í RÚV (18. maí) um list höfundar og fræðimennsku. Þar kemur reyndar fram, að talan 1600 sé getgáta, grundvölluð á annarri getgátu tveggja nauðgunarfræðinga. Þetta er kunnuglegt áróðursbragð kvenfrelsara.

Þá er það ritgerðin sjálf. EH skrifar ritgerðina á prýðilegri íslensku. Hún á hrós skilið fyrir það. Því er mér það óskiljanlegt, að hún skuli þrástagast á orðskrípinu, „mýtu.“

Leiðbeinandi EH er Ragnheiður Bragadóttir (f. 1956). Tilvísanir til hennar eru áberandi, svo og til Brynhildar G. Flóvenz (f. 1954): „Ég þakka leiðbeinanda mínum, Ragnheiði Bragadóttur, vandaða leiðsögn og góðar umræður við vinnu þessa verks og Brynhildi G. Flóvenz fyrir að næra áhuga minn á efninu. Ég kann þeim báðum bestu þakkir fyrir að hafa rutt brautina fyrir femínískar rannsóknir á íslenskri lögfræði.“ Eiginkarlinn fær klapp á bakið.

Sjálf nauðgunarfræðadrottningin, Catharine Alice Mackinnon (f. 1946) er einnig nefnd til sögu og tveggja höfuðrita hennar getið í heimildum. Þó er hvorki um beinar tilvísanir að ræða, né gagnrýna umfjöllun um kenningar hennar. Það gæti verið með hennar verk eins og verk kvenfrelsunarspekingsins, Simone de Beauvoir (1908-1986). Íslenskir kvenfrelsarar vísa stöðugt til meginverks hennar, „Síðra kynsins“ (Le Deuxiéme Sexe), en játa samt að hafa ekki lesið það. Það er reyndar leiður ávani að skreyta skrif sín með áhrifamiklum fræðimönnum, án þess að fjalla í sjálfu sér um fræði þeirra. EH gerir þetta líka með andans stórmenni eins og heimspekinginn, Martin Heidegger (1889-1976) (hann heitir Martin, en ekki Martein eins og EH skrifar), og túlkunarfræðinginn, Hans-Georg Gadamer (1900 – 2002).

Grundvallarfræðaviðhorf höfundar: „Í þessari ritgerð er gert grein fyrir femínískum lögfræðikenningum og hvaða áhrif þær hafa haft á þróun nauðgunarhugtaksins í réttinum frá því að verndarhagsmunir afbrotsins voru hagur fjölskyldunnar til þess að vera kynfrelsi konunnar sjálfrar. Í femínískri lögfræði er tekið mið af því hvaða reynsluheimur birtist í réttinum og hvers siðferði það er sem lagt er til grundvallar í meðförum og túlkun réttarins.“ Þetta er svei mér ekki auðskilið. Geta afbrot haft „verndarhagsmuna“ að gæta?

Hugsanlega fjallar höfundur um þá eldfornu skyldu eiginkarls, föður, bræðra og frænda, að verja heiður og líf nákominnar konu. Það á einnig við um nauðgun. Síðust tvær aldirnar eða svo hefur þróun refsinga í dómstólum karlanna verið í þá átt að hlífa konum, milda glæpi þeirra og afsaka eða láta þá sem vind um eyru þjóta. Það á svo sannarlega einnig við um þann glæp að bera karlmann röngum sakargiftum um kynferðislegt ódæði. Venjulega er konum hlíft við dómi og refsingu í þeim efnum.

Það þarf ekki lengi að leita að kvenfrelsunarþulunum: „Innan kenninga femínískrar lögfræði er hins vegar almennt lagt til grundvallar að réttur og siðferði verði ekki aðskilin heldur sé spurningin hvers siðferði það er sem endurspeglast í réttinum. Í ljósi þess er vert að gefa því gaum að í gegnum aldirnar hafa konur verið álitnar körlum óæðri, bæði afls- og vitsmunalega.“

EH heldur áfram og hefur nú nokkuð til síns máls: „Því var réttarstaða kvenna lengi eins og um eign væri að ræða þar sem karlar fóru lengst af með lögræði þeirra og lögðu þeim línurnar.“ Í ljósi þróunar mannlegs samfélags var það skiljanlegt hlutskipi karla að sýsla með lög. Á sama hátt var þeim falin framfærsla og vernd kvenna og barna. Hluti þessarar skyldu var m.a. axla lagaábyrgð á háttsemi kvenna sinna. Það var skynsamlegt baráttumál að losa karla undan þeirri ábyrgð, þegar samfélagsaðstæður svo leyfðu – karlfrelsun ekki síður en kvenfrelsun. En hins vegar bregður svo við, að kvenfrelsunarbaráttan snýst að hluta til um að firra konur ábyrgð á sjálfum sér. Þær skulu vera eilíf fórnarlömb karla. Konur og karlar gátu átt þræla eða ambáttir. En að öðru leyti er merkingarlaust að tala um eign karla á eiginkonum sínum.

EH ber kvenfrelsunarsystrum sínum á brjóst – og með réttu: „Femínistar hafa náð ótrúlegum árangri í að hafa áhrif á framþróun réttarins þegar kemur að kynferðisbrotum.“ Þetta eru sannast sagna ótrúlegar „framfarir,“ þar sem reglan, sem EH er greinilega í nöp við, um að teljast sýkn, uns sekt er sönnuð, verður sífellt ógreinilegri. Orð kvenna skulu gilda til sakfellingar. Þrátt fyrir þennan „ótrúlega árangur“ verður stundum að leita annarra leiða. EH lýsir sig sammála – eins og Kvennahreyfingin, Kvenfrelsunarhreyfingar, Kvenréttindahreyfingar og ríkisstjórn Íslands – orðum Catharine A. McKinnon, að „mee-too-byltingin“ hafði náð til nauðgara og annarra kyndólga, þegar lögregla og dómstólar dugðu ekki til.

Hrifning af fræðamóðurinni er óblandin: „Kenningin á rætur að rekja til skrifa fræðikonunnar Catharine A. MacKinnon sem sýnir fram á hvernig yfirráð karla á kostnað kvenna eru studd með flóknu menningarlegu og félagslegu kerfi af helstu stofnunum samfélagsins. … Í þessari ritgerð er fallist á þá skoðun sem á rætur að rekja til róttæks femínisma að nauðgun sé afbrot sem framið er gegn konum vegna þess að þær eru samfélagslega undirsettar körlum.“ (Venjulega tala kvenfrelsarar við HÍ um undirskipun.)

Hugtakið nauðgunargoðsögn er kjarninn í aðferð EH: „Nauðgunarmýtur eru hluti af menningargerð sem samþykkir, viðheldur og ýtir undir ofbeldi gegn konum. Nauðgunarmenning er hugtak sem lýsir þessari samfélagsgerð og var skilgreint af Buckwald o.fl. sem: ...flókið samspil hugmynda sem ýtir undir kynferðislegan yfirgang karla og viðheldur ofbeldi gegn konum. Það er samfélag þar sem valdbeiting er álitin kynæsandi og kynverund ofbeldisfull. Í nauðgunarmenningu skynja konur stöðugt ótta við ofbeldi, allt frá kynferðislegum athugasemdum til kynferðislegrar snertingar eða nauðgana. Nauðgunarmenning samþykkir líkamleg og tilfinningaleg hryðjuverk gegn konum, og setur það fram sem norm.“ (Þýðing: Gyða Margrét Pétursdóttir og Finnborg Salome Steinþórsdóttir. Verk Buckwald og fl. vantar í heimildaskrá. Trúlega er um að ræða grein úr: „Transforming a Rape Culture,“ ritstýrðu af Emilie Buchwald, Pamela Fletcher og Martha Roth.)

Hugtakið útfærir EH í nokkrum liðum og metur fjórtán dóma Hæstaréttar Íslands á þeim grundvelli. Það er kjarni rannsóknaraðferðar hennar. Niðurstaða rannsóknarinnar er sjálfgefin eins og títt er um kvenfrelsunarannsóknir: „Af rannsókninni má draga þá ályktun að nauðgunarmýtur hafi áhrif á sönnunarmat dómara.“ Það sannast enn sem oftar, að feðraveldið – hugarórahugtak kvenfrelsara – er enn og aftur fundið sekt – nú um nauðgunarmenningu og nauðgunargoðsagnir. Við erum allir undir, hluthafar í kúgunarfyrirtækinu. Hugsanlega er eiginkarlinn tekinn undan.

EH fremur góða kvenfrelsunarfræðimennsku. Grundvallarhugtökin eru sótt til kvenfrelsunarfræða, m.a. til sjálfrar nauðgunargyðjunnar, Catharine A. Mackinnon (hún heitir sem sé Catharine, en ekki Catherine), sem heldur því fram (ásamt mörgum fleiri) að allt kynlíf karls og konu feli í sér nauðgun á konunni. Hugtakið, nauðgunargoðsögn, er sótt í svipaðan rann. Á því grundvallast rannsóknin á fjórtán málum. Alhæfingargildi þessarar niðurstöðu er í sjálfu sér ekkert.

Ritgerðin ber eins og ýjað er að, megineinkenni kvenfrelsunarfræðimennsku; þ.e. sjálfgefna niðurstöðu og hringrásarhugsun. EH virðir að vettugi – eins og kvenfrelsurum er tamt – staðreyndir, fræði og vísindi, sem ríma illa við eigin kvenfrelsunarbábiljur. EH er „eineygð.“ Þegar kemur að því, að hún opni bæði augun og skoði efniviðinn í víðara samhengi sögulega, sálarlega og félagslega, t.d. ofbeldi kynjanna almennt, upplognar nauðganir, nauðganir kvenna á börnum og körlum, nauðganir kvenna á konum með og án staðgengils og verkfæra/ hluta og nauðgana karla á körlum, vænti ég mikils af henni.

EH hefur einnig til að bera háttprýði í samskiptum, sem ég sjaldan rekst á, þegar öfgafullir kvenfrelsarar eru annars vegar. Ég hef trú á Evu Huld til góðra verka.

Að lokum má því við bæta, að engan stafkrók er að finna um fyrrgreindar rannsóknir á fölskum nauðgunarákærum í ritgerðinni. Hins vegar geta áhugasamir fundið greinar (og heimildir) um falskar ákærur á: arnarsverrisson.is.

https://skemman.is/bitstream/1946/32691/4/Um%20s%c3%b6nnun%20%c3%ad%20nau%c3%b0gunarm%c3%a1lum.pdf

Konan sem verslaði með börn. Georgia Tann

Hún hét Beulah George Tann (1891-1950), kölluð Georgia. Georgia var fjölmenntuð í tónlist, félagsráðgjöf og lögfræði. Georgia var samkynhneigð og bjó með förunauti sínum, syni hennar og ættleiddri dóttur.

Georgia rak heimili fyrir börn í Tennessee-ríki, Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA), á vegum barnaverndarfélagsskapar, sem hún yfirtók. Lög heimiliðu slíkum stofnunum að sýsla með ættleiðingu barna. Starfsemin var ríkisstyrkt. „Ættleiðingarstarfsemi“ hennar var þjóðþekkt og fyrirmynd annarrar, áþekkrar starfsemi.

Á sex ára tímabili er talið, að Georgia hafi ættleitt, þ.e. selt um 1200 börn. Það tíðkaðist einnig, að börn væru seld með skilarétti. Sum þeirra voru seld fólskum foreldrum. Sjálf vanrækti Georgía börnin, beitti þau allra handa ofbeldi, þar með talið kynferðislegt, og myrti sum þeirra. Það liggur ekki fyrir áreiðanleg tala, en talið er, að um 500 hafi látist vegna ásetningsvanrækslu. Trúlega voru lík sumra þeirra husluð utan kirkjugarðs. Lyfjum var óspart beitt gegn óþægum börnum.

Uppruni og saga barnanna var falsaður, m.a. í því skyni að bjóða betri „vöru.“ Börnunum var lýst í vörulista. Fyrir jól voru „jólabörn“ (Baby Give Away) boðin til sölu á hlutaveltu. Flest voru þau sögð afkvæmi ýmis konar menntaðra fyrirmenna. Þetta var um þær mundir, að menn trúðu því með Adolf Hitler (1889-1945), foringja Þjóðverja, að böl mannkyns mætti bæta með mannrækt. Og enn myndi böl batna við gott uppeldi. (Í Þýskalandi voru það uppeldisbúðir á vegum hins opinbera.) Georgía gumaði af kynbætandi starfsemi sinni við forseta BNA, Harry S. Truman (1884-1972) og mannréttindafrömuðinn, hina kvenhollu forsetafrú Anna Eleanor Roosevelt (1884-1962), sem bar hag kvenna og barna sérstaklega fyrir brjósti.

Georgia hafði lengst af góð tengsl við stjórnmálamenn, borgarstjóra þar á meðal, og stjórnsýslu ríkisins. Auk þess hafði hún á snærum sínum fjölda kvenna, sem tóku þátt í að útvega börn eða beinlínis stela – trúlega um 5000 börnum. Fæstar voru þær menntaðar, jafnvel fíkniefnaneytendur. Allar klæddust hjúkrunarkvennabúningum.

Georgía notaði sambönd sín í stjórnsýslunni (barnavernd, félagsþjónustu) til að þvinga foreldra, einkum einstæðar mæður, til að láta börn sína af hendi undir þvingunum og/eða lygum, varð sér úti um börn á sjúkrahúsum eða hjá bágstöddum fjölskyldum. Sjálf ók hún um fátækrahverfin í viðhafnarbifreið sinni og bauð fallegustu (í bókstaflegum skilningi orðsins) börnunum að sitja í. Þau skiluðu sér aldrei heim.

Fjölskyldudómstóll ríkisins í Shelby sýslu, þar sem Georgía rak barnasölu sína, var henni einnig innan handar. Dómarinn, Camille McGee Kelley (1879-1955) lét af störfum, þegar upp komst um athæfi hennar. Camille þessi bar aldrei drungalega dómaraskikkju. Klæðnaður var litríkur og blóm nældi hún í barm sér, því – eins og hún komst að orði - „,[s]kikkjur myndu hræða börnin til dauða. Þau eru ekki eins feimin, þegar þau eru fyrir mig leidd og ég ber blóm [í barmi].“ Camille dómari dæmdi einkum í málum vandræðaunglinga. Hún ku hafa sagt: „Hér er drengurinn á sakamannabekknum, ekki afbrot hans. Við leitumst við að fjarlægja mistök hans – ekkert annað.“ Dómarinn skrifaði þrjár lærðar bækur um efnið. Hún var ekki sótt til saka, frekar en nokkur annar, sem að þessu mansali kom. Höfuðpaurinn lést, skömmu eftir að kurl komu til grafar.

Fjallað er um Georgíu í t.d. sjónvarpsþáttunum, „Unsolved Mysteries“ og „Deadly Women.“

https://www.youtube.com/watch?v=aAp-y0ACexs

Kynjastjórnmál og grýlugrimmd. ”Mee-too”

”Me-too” flóðbylgjurnar skella víða á ströndum. ”Undir niðri“ í Ástralíu – eins á Íslandi, austan hafs og vestan – hafa nafntogaðir karlar í sviðslistum háð baráttu fyrir lífi sínu. Þekktastur er trúlega snillingurinn, Jeffrey Roy Rush (f. 1951) í þrenningunni, sem hér er fjallað um.

Við æfingar á ”Lear konungi” í Sidney ásakaði hin íðilfagra Eryn-Jean Norvill snillinginn um að hafa snert sig dólgslega. Dagblaðið „Daily Telegraph“ greip boltann á lofti og flutti fréttir af kynferðislegu ofbeldi Jeffrey, sem brást hinn vesti við og höfðaði ærumeiðingarmál gegn fjölmiðlinum. Ummælin voru dæmd dauð og ómerk. Honum voru dæmdar svimandi háar skaðabætur. Áfrýjun „Daily Telegraph“ var vísað frá.

Það var einnig gerð hörð hríð að leikaranum, kvikmyndaframleiðandanum og – leikstjóranum, John Garrett (f. 1952). Hann varð fórnarlamb kunnuglegrar fléttu. Tæplega hálfrar aldar gömul ástmær kærði hann fyrir nauðgun. John var sýkn fundinn. En „Daily Telegraph“ óð elginn, eftir sem áður, og staðhæði, að leikarinn hefði komist upp með nauðgun. John höfðaði mál. Málið kom þó ekki fyrir dóm, en fjölmiðillinn baðst opinberlega afsökunar.

Craig Dougall McLachlan (f. 1965) er sá yngsti, sem vegið var að. Um mál hans er fjallað í hjálagðri heimildarfréttaskýringu. Craig lék aðalhlutverið í „Rocky Horror Show“ við uppfærslu í Sidney. Hann var ákærður fyrir kynferðislega ósiðlegt athæfi, m.a. að hafa kysst kvenkyns meðleikara og faðmað konu aðra með beinstífan besefa innan klæða, svo henni varð um og ó. Fjórar konur stigu á stokk (eins og þegar Harry Weinstein var dæmdur eða öllu heldur, að dómur götunnar og fjölmiðla var staðfestur í réttarsalnum). Ákærurnar voru samtals í þrettán liðum. Eftir þriggja ára málavafstur var Craig sýknaður af öllum ákærum.

Í nefndri heimildafréttaskýringu er því lýst, hvernig ABC (Australian Broadcasting Corporation, RÚV þeirra undir niðri) tekur höndum saman við ámóta vandaðan miðil, Fairfax, og í anda „mee-too“ semur harmleikinn, leitar upp tilkippilegar konur sem aðalleikendur og stjórnar sýningunni. Þessi aðferð er kunn frá réttarhöldum í BNA t.d. og hefur reynst óbrigðul til framdráttar.

Kvensneypurnar æfðu hlutverkin vel, áður en sýningin hófst. Leikstjórinn lagði m.a. mikla áherslu á orð eins og kynrándýr (predator) í framburði þeirra. Einnig skyldu þær skýra svo frá, að áhrifavald hans hefði verið ógnvænlegt og kúgandi. Fram kemur líka greinilega, að eitt markmiðanna með árásinni væri að taka frá Craig vinnuna. Dómaranum, Belinda Wallington, þótti greinilega miður að geta ekki sakfellt Craig. Hún sagði m.a.:

„Það tókst ekki að telja mér trú um, að samráð (collusion) hefði átt sér stað milli sakarábera. [Eins og vitað er að átti sér stað í Harvey Weinstein málinu.] Ég félst ekki á, að færðar hefðu verið sönnur á, að tilhvöt væri að slíku og að ákærur hefðu verið fram bornar vegna framavona eða þvíumlíks.“ Þvert á móti lét hún fara frá sér kunna lummu um að konurnar væru „huguð og heiðarleg vitni.“ Aftur á móti lýsti hún því yfir, að Craig sýndi gervitilfinningar.

Það er huggun harmi gegn, að stundum skuli dómstólar spyrna gegn sleggjudómum og múgsefjun. En það er þó eitt og annað, sem gæti bent til aukandi kvenræðis þar eins og í stjórnsýslunni. Löggjafarvaldið, sem hefur lögfest þá bábylju, að konur séu fórnarlömb karla, syngur bakrödd í þessum og fleiri mannorðs- og réttarmorðum. Valdhafar, sbr. núverandi kvenfrelsunarríkisstjórn, sé litið til Íslands, sem hefur gert „me-too“ bylgjurnar (eða byltingarnar eins og RÚV orðar það) að nokkurs konar stjórnarstefnu, ber skýra ábyrgð. Á þeim bæ er lokið lofsorði á allar hetjulegu, heiðarlegu konurnar, sem stíga á stokk og færa fram kærur, flestar til þess að klekkja á útvöldum körlum. Þær fá vind í seglin og það blæs byrlega á siglingunni til framtíðarlandsins.

https://www.skynews.com.au/details/_6255359083001