Stjórnmálakonur eru skælandi leiðindaskjóður, segir Janice, og bestu leikkonunni er dæmt í vil, segir Zali

Í síðustu forsetakosningum hafnaði þjóðinn Katrínu Jakobsdóttur, sem í áratugi hefur róið að því öllum árum að umbreyta samfélaginu í samræmi við hugmyndafræði kven- og kynfrelsara. Áróðurshreyfingin, kennd við „fjölbreytileika, réttlæti og meðveru“ (diversity, equity, inclusion – DEI), er síðasta greinin á þeim meiði.

Sú hugmyndafræði er samofin hugmyndafræði Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum) og Sameinuðu þjóðanna. Hún endurspeglast í Sjálfbærnimarkmiðunum og myndbirtust rækilega við opnunarhátíð Olympíuleikanna í París. Í september verður haldin svokölluð framtíðarráðstefna á vegum Sameinuðu þjóðanna um þróunina, sem ríkisstjórn Íslands stefnir að.

Stuðningsmenn Katrínar fóru skiljanlega að skæla, þegar þjóðin hafnaði hugmyndafræði hennar og verkum alveg eins og bandaríska þjóðin Hillary Clinton. „Þið yfirgáfuð mig,“ skældi hún.

Janice segir: „Enginn hefur séð ástæðu til að hvísla því í eyra Hillary, að sjálfsvorkunnin sýni augljósa (crippling) vanhæfni til forystustarfa.“

Kvenfæð íslensku þjóðarinnar er kennt um skipbrot Katrínar. Það er þrástef kvenfrelsara á öllum vígstöðvum að kenna um vondum körlum um valt gengi sitt. Janice Fiamengo orðar það hnitmiðað. Konur þurfa ekki að aðlagast veröld stjórnmálanna, heldur á hún að aðlagast konunum.

Það eru fleiri leiðindaskjóður, sem skæla. Janice rekur í stuttu máli sögu fjögurra þeirra: Nicola Sturgeon, fyrrverandi fyrsta ráðherra Skota, Hillary Clinton, f.v. utanríkismálaráðherra Bandaríkjanna, Jacinda Ardern, f.v. forsætisráðherra Nýja-Sjálands og Julia Gillard, f.v. forsætisráðherra Ástrala.

Vissulega ættu svipað umtal skilið hinar stríðsgröðu, Mette Frederiksen, forsætisráðherra Danmerkur, Annalena Bearbock, utanríkisráðherra Þýskalands og Kaia Kallas, f.v forsætisráðherra Eistlands.

Flestar eiga það sameiginlegt með Katrínu (að sögn hirðar hennar) að hafa mátt þola karlfólsku, þrátt fyrir eðlislæga friðarást, næmi, mannúð og kynprýði. Sjálfar eru flestar þær sannfærðar um (enda valdelfdar árum saman), að þær búi yfir yfirburða samningsvilja, gagnúð, skilningi, göfuglyndi og fölkvalausum heiðarleika. Ofangreindir eiginleikar komu, að sögn, ekki síst fram í kófinu.

(Mér er það reyndar hulin ráðgáta, hvernig mætti heimfæra þessa kvenlegu yfirburði yfir á Madeleine Albright (1937-2022), f.v. utanríkisráðherra Bandaríkjanna, og járnfrúna, Margaret Thatcher (1925-2013), f.v. forsætisráðherra Breta. Madeleine taldi t.d. dráp á þúsundum barna í Írak ásættanlegan fórnarkostnað fyrir að myrða Saddam Hussein.)

Janice segir: „Oftar en góðu hófi gegnir snúast stjórnmál þessara kvenna um þær sjálfar [og þjáðar kynsystur] og karlana, sem leggja steina í götu þeirra.“ Og það þarf varla að orðlengja, hversu þreytandi þetta er fyrir kvenleiðtoganna, sbr. Jacinda og Nicola. Þær urðu alveg úrvinda og brynntu músum.

Fræg er ræða Julia Gillard í ástralska þinginu, reiðilestur í garð karla um kynfólsku þeirra. Karlleiðtogi stjórnarandstöðunnar hafði gert þau fólskulegu mistök að benda á, að konur væru hlutfallslega færri í valdastofnunum, þar sem karlar væru valdsmannslegri í fasi. Steininn tók þó úr, þegar hann stundi því upp, að fóstureyðing væri „auðveldasta útgönguleiðin“ fyrir þungaða konu. Reiðilestur Júlíu er talin marka þáttaskil í kvenstjórnmálum. Fræg eru orðin: „Ég læt þennan mann ekki kenna mér um kynfólsku og kvenhatur, aldrei, aldrei.“

Nú lætur Kamala Harris meira að sér kveða en áður. Hún var á sínum tíma valin til varaforseta til að skírskota til hjarðarinnar, sem aðhyllist „fjölbreytileika, réttlæti og meðveru (diversity, equity, inclusion – DEI). Nú er hún forsetaefni af sömu sökum. Henni er m.a. ætlað að vera fyrirmynd „smávaxinna blakkra og jarpra meyja, sem tíðum eru vanmetnar og vanræktar.“

Janice segir: Það var hvorki talið dæmi um kynfólsku, né kynþáttahatur, að velja Harris vegna litarhafts og kynferðis, en það er merki um um hvort tveggja að benda á þá staðreynd.

Janice býður lesenda í hugarleikfimi: Gerum okkur í hugarlund kvenstjórnmálamann, sem léti hjá líða að spila út kventrompinu, þ.e. skældi ekki, lýsti sig ekki í nauðum stadda (damsel), héldi tilfinningum sínum í skefjum, og hældist ekki af kvenviskunni, sérstakri samúðarnáðaragáfu og mikilvægi eigin lífsreynslu.

Slíkur kvenstjórnmálamaður myndi álíta það fyrir neðan virðingu sína að beita kvenleikanum sjálfri sér til framdráttar eða afsökunar. Hún myndi skirrast við að ráðast að andstæðingum sínum með ásökunum um kynfólsku, hlunnindi, áreitni og vanvirðingu við þrautagöngu kvenna.

Og enn yrði það bragarbót, ef þessi draumakona sýndi bæði hæfileika til að setja sig í spor karla og drengja og sams konar umhyggju og sýnd er konum og stúlkum. Það væri heldur ekki úr vegi að hún hefði döngun til að horfast í augu við þann skaða, sem kvenfrelsarar hafa áratugum saman valdið drengjum og körlum í umræðum, löggjöf og stefnumótun – eða einfaldlega hleypidómafulla karlandúð.

Það væri líka undursamlegt, ef hún gæti firrt sig þeirri hugsun, að fórnarlömb ofbeldis í nánum samböndum séu ævinlega konur og hinir seku karlmenn. Það væri sérstakt fagnaðarefni ef óréttlæti „mee-too“ ásakana og kvenhollra dóma í fjölskylduerjum, smygju inn í merg hennar og bein. En það er líklega til of mikils mælst.

En engu að síður „má með réttu vænta þess af konu, sem sækist eftir opinberu embætti, sérstaklega í hæstu hæðum, að hún láti algerlega hjá líða að spila út kventrompinu með fyrirsjáanlegu táraflóði og umkvörtunum, gusum kvenlegrar vanþóknunar og tilfinningahræringa.“

Það vakna óhjákvæmilega minningar úr íslenskum stjórnmálum, t.d. íslenska koss-og- kjass utanríkismálastefnan, þegar Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir og Katrín Jakobsdóttir flugu út og suður til að kjassa karla og fullvissa þá um, að Íslendingar hvikuðu hvergi frá stefnu Bandaríkjanna í utanríkismálum. Það vakti líka athygli, þegar allar konur á landsfundi Samfylkingarinnar lýstu því yfir, að þær hefðu orðið fyrir kynferðislegri áreitni af karla hálfu.

Karlar eru í eðli sínu sekir og ganga skal milli bols og höfuðs á þeim. Hin forna réttarregla, að saklaus sé, uns sekt er sönnuð, hvarf út í veður og vind í hvirfilvindum kven-og kynfrelsunarofstækis. Sumum er þó ofboðið eins og „Mæðrum sona,“ félagsskapi mæðra í Ástralíu, sem reynir að bera hönd yfir höfuð sona, sem lostnir hafa verið ofurafli karlrefsingaraflanna í réttarkerfi landsins.

Í álfunni undir niðri verður senn haldin ráðstefna um nefnda réttarreglu. Þar heldur lögfræðingurinn, Zali Burrows, erindi með heitinu: „Dómur fellur í vil bestu leikkonunnar.“

Það væri unnt að tína til mýgrút dæma um sakleysudóma konum í vil, sem og vægar refsingar. Í dómum um forsjármál er það nánast reglu að telja, að dæmt sé móður í hag. En athygli hefur vakið, að Zali þessi ætlar sér að verja Bruce nokkurn Lehrmann, sem á líkum var dæmdur nauðgari.

Dómurinn yfir „þrjátíu sekúndna nauðgaranum“ er líklega frægastur að endemum.

Árið 1985 lét þingið í Vestur-Ástralíu (Perth) undan þrýstingi kvenfrelsaranna og breytti ákvæðum laga, er lutu að nauðgun. Nauðgun var fyrst endurskilgreind sem kynferðisleg árás og síðan var það hugtak þynnt út. Nú skipti ekki máli, hvort valdi var beitt eður ei. Nauðgun var skilgreind sem hvers kyns inntroðningur með hlutum eða líkamshlutum í líkama einstaklings, án þess að samþykki hlutaðeigandi væri fengið eða í sífellu endurnýjað (ongoing).

Einn þeirra fyrstu, sem gekk í þessa gildru, var Kevin Ibbs - tveim árum síðar. Tildrög voru þau, að Kevin átti fúslegt samræði við vinkonu eiginkonunnar, sem bjó á heimili hjónanna. Það voru útistöður í hjónabandinu. Eiginkona Kevin var stödd á vettvangi. Henni var fullkunnugt um samfarirnar. Þegar Kevin var kominn að sáðláti snerist ástkonunni hins vegar hugur og tilkynnti Kevin hugarfarsbreytingu sína. Kevin lét að vilja konunnar.

Það skipti þó engum togum, að griðkonan skundaði daginn eftir til lögreglu og kærði Kevin fyrir nauðgun. Dómari komst að því, eftir yfirheyrslur, að Kevin hefði fjarlægt fyðil sinn úr skeið ákæranda þrjátíu sekúndum of seint. Því væri hann sekur um nauðgun. Eftir það var hann nefndur „þrjátíu sekúndna nauðgarinn.“ Kevin var dæmdur til fangelsisvistar í fjögur ár.

Árið 1997 vildi svo til, að vinkonurnar játuðu ódæðið. Eiginkonan vildi losna við karl sinn úr húsinu. Því lögðu þær á ráðin um að lokka hann til samræðis og ákæra fyrir nauðgun. Þær voru ákærðar fyrir að hindra gang réttvísinnar og dæmdar í sjö mánaða fangelsisvist.

Þegar Kevin var látinn laus, sagði hann: „Ég er tilfinningalaus. Ég hef ekki glóru um, hvernig mér ætti að líða. Ég hef verið sýknaður, en ég ræð mér fyrir kæti [þrátt fyrir það]. ... ég er hið eiginlega (orginal) lifandi lík – hamurinn lifir, fyrir innan er tóm. Svo er nú það.“

Dóttur sína hitti Kevin ekki í fjórtán ár. Málskostnaður hans var rúm milljón dala. Hann fékk engar skaðabætur. Kevin framdi sjálfsmorð árið 2008.

https://www.youtube.com/watch?v=Zf0DXXJ2dhs https://drjacobnordangard.substack.com/p/the-ultimate-goal-of-the-pact-for?utm_source=post-email-title&publication_id=1015075&post_id=147193532&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email Nauðganir og nornaveiðar - arnarsverrisson.blog.is Kynjastjórnmál og grýlugrimmd. ”Mee-too” - arnarsverrisson.blog.is "Mee-too" orlofið og Samfylkingin. Gert út á kveneymdina - arnarsverrisson.blog.is https://www.msn.com/en-us/news/politics/clinton-says-women-abandoned-her-because-she-wasn-t-perfect/ar-BB1n2BSX https://www.telegraph.co.uk/news/2024/01/31/nicola-sturgeon-covid-inquiry-five-key-moments-whatsapps/ https://www.msn.com/en-us/news/politics/kamala-harris-the-discount-obama-repeating-clinton-s-failed-2016-playbook/ar-AA1oazQF https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://www.npr.org/2022/11/30/1139862082/jacinda-ardern-sanna-marin-age-question https://theconversation.com/jacinda-arderns-resignation-shows-that-women-still-face-an-uphill-battle-in-politics-an-expert-on-female-leaders-answers-5-key-questions-198197 https://apnews.com/article/kamala-harris-president-democrat-biden-96df4c46fab767269056511037776b15 https://eu.usatoday.com/story/news/politics/elections/2024/08/02/kamala-harris-democrat-presidential-candidate/74631136007/ https://edition.cnn.com/2020/07/21/politics/joe-biden-four-black-women-vice-president/index.html https://abcnews.go.com/US/aide-josh-shapiro-allegedly-invoked-pennsylvania-governors-threat/story?id=112455873 https://fiamengofile.substack.com/p/women-in-politics-are-a-crying-bore?utm_source=post-email-title&publication_id=846515&post_id=147528271&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://bettinaarndt.substack.com/p/zalis-back-for-lehrmanns-hat?utm_source=post-email-title&publication_id=448263&post_id=146985878&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Vandi er um slíkt að spá: Kosningasjónhverfingar í Bandaríkjunum og Kamala

Það er svo sannarlega vandi að spá um framtíðina. Á því Herrans ári 2020, þegar síðustu kosningar áttu sér stað í sjónhverfingalýðræði Bandaríkjamanna, átti ég von á því, að Kamala Devi Harris yrði látin taka við af ellihrumum Joseph Biden, áður en tímabil hans rynni út. Ég reyndist ekki alveg sannspár.

Val Kamala til varaforsetaembættis var greinileg eins konar sárabót fyrir tap Hillary Clinton gegn Donald Trump. Fáir eru betri fulltrúar fyrir eymdar- (wokeism) og stríðshyggju en einmitt hún. En Kamala kemst engu að síður með tærnar, þar sem kynsystir hennar hefur hælana í því efni.

Og svo er Kamala líka á bólakafi í siðleysisspillingu forystumanna Lýðræðisflokksins (Demókrata) og stundar hugtakasjónhverfingar. Nú er Kamala t.d. orðin blökk kona.

Blakki liturinn þykir eftirsóknarverður, enda þótt Barrack Obama væri bara jarpur á hörund. Enn skal ríða á eymdarhyggjubylgju samskipunarkven- og kynfrelsunar (intersectional feminism og Diversity-equity-inclusion) í dularbúningi mannréttinda.

Því er heppilegt, að næsti forseti verði blökk kona eins og sjálfur Jesús Kristur (samkvæmt fræðum þeirra). Hæfileikar skipta litlu máli. Búktalarinn sér um stjórnmálin.

Fyrir fjórum árum skrifað ég pistilinn; Kamala Devi Harris – næsti forseti Bandaríkja Norður-Ameríku. Efnið hefur ekki úrelst:

„Nú er tilefni til að óska landsmönnum Bandaríkja Norður-Ameríku og veraldarinnar allrar til hamingju með nýjan forseta, Kamala Harris (f. 1964). Og hver skyldi þessi kona vera, varaforseti að nafninu til, sem skýtur Geraldine Anne Ferraro (1935-2011), varaforsetaefni Walter Mondale, og Sarah Louise Palin (f. 1964), varaforsetaefni John McCain, ref fyrir rass, meðan Hillary Clinton situr eftir með sárt ennið. Þessi grein BBC veitir nokkra innsýn.

Kamala Harris er lögfræðingur. Hún þjónaði sem slíkur við saksóknaraembættin í San Franscisco. Hún var kosin ríkissaksóknari (attorney general) Kaliforníu 2010, endurkjörin 2014. Tveim árum síðar var hún kosin til alríkisþingsins. Kamala er önnur konan af afrískum uppruna á alríkisþinginu, sú fyrsta, sem auk þess hefur indverskt blóð í æðum.

Faðir Kamala er kynblendingur frá Jamica (blakk- og bleikskinna), en móðirin er Indverji (þar um slóðir er alls konar litarhaft áberandi). Foreldrar hennar eru háskólamenntaðir, afi hennar indverskur stjórnarerindreki. Kamala er fædd með silfurskeið í munni.

Kamala kleif furðufljótt upp virðingarstigann. Mér er ekki örgrannt um, að kyntöfrar hennar og litarhaft hafi skipt verulegu máli í því sambandi. Hún átti nefnilega vingott við forseta þingsins i Kaliforníu, Willie Brown (þrjátíu árum eldri), og þáði tæplega þrítug feit embætti fyrir tilstuðlan viðhaldsins. Þetta var einu sinni kallað „að ríða upp á topp“ (sleeping her way to the top) og felur í sér auðsæja kynferðislega misnotkun á karlhrói.

Kanadíski enskuprófessorinn og samfélagsrýnirinn, Janice Fiamengo, er ekki í vafa. „Staðreyndin er sú … að Kamala Harris misbeitti kynvaldi sínu, þáði stöðuveitingar, sem hún fullvel vissi, að hún átti ekki skilið. [Þar með] naut hún kynforréttinda sinna. Slíkur skortur á siðvendni mun spilla opinberu lífi, þar til konur og karlar sjá til þess, að hlutaðeigandi verði knúinn til að taka ábyrgð á gerðum sínum.“

Eins og títt er í herbúðum lýðræðissinna (democrat) er Kamala kvenfrelsari. Svo mælti hún: „Fari svo, að ég-líka samtalinu [byltingunni samkvæmt RÚV] ljúki, án lagabreytinga, höfum við ekki einungis brugðist hinum hugrökku konum, sem stigu á stokk, heldur einnig næstu kynslóð kvenna, sem hreiðrar um sig á vinnustöðunum.“

„Hún [Kamala] hefur mikið og trúarkennt dálæti á ásökunum um kynþáttahatur og kynfólsku. Hún er einnig ákafur talsmaður „ég-líka“ hreyfingarinnar, kvenfrelsari, sem ævinlega hefur lagt trúnað á framburð sjálfsskilgreindra fórnarlamba (survivor), þar með taldar þær konur, sem staðhæfa, að Joe Biden hafi snert þær með óviðeigandi hætti.“ (Janice Fiamengo)

Það gerði hins vegar ekki Alyssa Milano, sem ýtti hreyfingunni úr vör, enda fetar hún sömu slóð og kynsystirin, Kamala. Svo gæti farið, að báðar enduðu í bóli Biden (sleeping with the enemy). Þá nokkur orð um nýja forsetann (að nafninu til).

Joseph Robinette Biden Jr. (f. 1942) er lögfræðingur eins og Kamala, varaforseti BNA frá 2009 til 2017. Meðal afreka hans á þingi er löggjöf um ofbeldi gegn konum (Violence Against Woman Act). Hann vann náið með samtökum kvenfrelsara, sem sjálfir segjast hafa samið löggjöfina og taka því heiðurinn. Löggjöfin var samþykkt 1984, fyrirboði samþykktar Sameinuðu þjóðanna um afnám ofbeldis gegn konum. Íslendingar eru bundnir af þessari samþykkt. Engin löggjöf um ofbeldi gegn körlum hefur enn séð dagsins ljós. (Sjálfur var Joe barinn eins og harðfiskur af systur sinni í uppeldinu og bannað að spyrna gegn.)

Joe er ákafur talsmaður sýndardómstólanna við háskólana í BNA, þar sem karlmenn tapa ærunni uppvörpum og eru „dæmdir“ til brottvísunar úr skóla fyrir kynferðislega áreitni af ýmsu tagi. Joe er skiljanlega í sérstöku uppáhaldi hjá baráttusamtökum fyrir réttindum samkynhneigðra karla og kvenna (lesbian, gay), tvíkynhneigðra (LGBTQ) og kynskiptafólks, sem lýst hafa stuðningi við framboð hans til forseta BNA. Samtökin ku einkum berjast fyrir að viðhalda réttindum félagsmanna og auka þau, sér í lagi með tilliti til hjúskapar. Einnig er barist fyrir löggjöf gegn mismunun og hatursglæpum. (Eftir því sem ég best veit er slík löggjöf þegar í gildi í BNA.) Joe lýsir sér sem „snertingastjórnmálamanni“ (tactile politican).

Það er fátt fast í hendi aðlútandi stefnu Kamala, nema það, að hún ætlar að efla almannatryggingar (Obama-care), greiða götu kvenna til hershöfðingjatignar og greiða fórnarlömbum karla sjúkraleyfi í sex mánuði, auðvelda fóstureyðingar, kvenréttindavæða löggjöf enn frekar, veita flóttamönnum ríkisborgarétt, breyta hegningarlöggjöfinni þannig, að ólöglegum innflytjendum verði ekki refsað, veita þeim heilbrigðisþjónustu og banna árásarvopn. Svo vill hún bæta umhverfið og leyfa kannabis og auka skatta á þá, sem eru betur efnum búnir en þeir fátækustu, þ.e. skatt í þrepum. Reyndar vill hún bæta um betur og brúa launagjá kynjanna, sem hún greinilega heldur að sé til staðar. Kamala er eftir öllum sólarmerkjum að dæma kvenfrelsunarlýðskrumari, sem skírskotar til allra, sem telja sig eiga bágt. Það er samskipunarkvenfrelsun (intersectional feminism).

Landamæralögreglunni hefur hún líkt við kynþáttahaturssamtökin, Ku Klux Klan. Það er grunnt á stórmennskubrjálæðinu; kosningarnar í BNA, segir hún, snúast um „siðferðilega forustu“ á gervöllum hnettinum. (Hún hlýtur þá að ná til Íslands einnig – eða hvað?)

https://frettin.is/2022/11/10/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-1-kapituli/ https://frettin.is/2022/11/23/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-2-kapituli/ https://frettin.is/2022/11/28/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-3-kapituli/ https://frettin.is/2022/12/01/leynithraedir-og-leyndarlif-aukyfinganna-4-kapituli/ https://www.bbc.com/news/election-us-2020-53770654 https://expose-news.com/2024/08/09/kamala-harris-carreer-of-chaos-vs-trump/ https://rumble.com/v5a3q1h-kamala-harris-pizzagate-crimes-exposed-as-her-dad-reveals-shameful-history.html

Velkomin til helvítis. Vitnisburður um fangelsi í Ísrael Pyndingabúðir. Þjóðhetjan Elor Azaria

Árið 2016 eignuðust Ísraelar nýja þjóðhetju, hermann úr Varnarher landsins, Elor Azaria. Hann myrti særðan Palestínumann. Elor var dreginn fyrir rétt, dæmdur í 18 mánaða fangelsi, en var látinn laus, eftir 9 mánaða afplánun. Fólk flykktist á götur út og mótmælti dómnum.

Nú fjölgar þess konar þjóðhetjum. Ísraelsk stjórnvöld sáu sig tilneydd til láta til skarar skríða gegn pyndingaböðlum í einu herfangelsa sinna. Það var almælt orðið, að föngum væri nauðgað i endaþarm. Þegar handtaka átti böðlana brutust út almenn mótmæli með þátttöku þingmanna. Því var fleygt, að nauðgun á föngunum, flestir almennir borgarar frá Gaza, læknar þar á meðal, væru mannréttindi í Ísrael.

Nýlega kom út enn þá ein skýrslan um illa meðferð Ísraela á palestínskum föngum, pyndingar. Í þetta sinn eru það ísraelsk mannréttindasamtök (B‘Telem - The Israeli Information Center for Human Right in the Occupied Territories), sem tóku viðtöl við 55 fyrrverandi fanga. Niðurstaðan er í stuttu máli sú, að pyndingar og annað ofbeldi sé kerfisbundið stundað. Samkvæmt opinberum tölum frá ísraelskum stjórnvöldum eru tæplega 10.000 palestínskir fangar í Ísrael.

„Netpyndingar“ eða markviss sálhernaður á netinu er aukin heldur stundaður gagnvart almennum borgurum á Gaza. Þekkingu um persónulega hagi, safnað m.a. gegnum gervigreindarnjósnir, er beitt til að etja fólki gegn hverju öðru og kúga það til uppljóstrana.

Í raun er ísraelskum yfirvöldum þvert um geð að fangelsa Palestínumenn eins og fjármálaráðherrann, Bezaiel Yoel Smotrich hefur ítrekað. Eiginlega væri réttlætanlegt að svelta þá í hel: „Við getum það [þó] ekki í þeim veruleika, sem við búum við. Enginn gæfi grænt ljós á sultardauða tveggja milljóna manna, jafnvel þótt það væri réttlætanlegt og siðlegt, þar til gíslum okkar verður sleppt úr haldi.“

Eins og kunnugt er, kallaði varnarmálaráðherrann, Yoav Gallant, Gazabúa „manndýr.“ Það gera reyndar einnig hugmyndafræðingar í íslenska síonistahreiðrinu.

Ofangreind mótmæli í þágu Ísraela, sem drepa og pynda „manndýrin“ eiga viðtækan hljómgrunn meðal þjóðarinnar, sbr. t.d. viðhorfskannanir á vegum hinnar virtu bandarísku stofnunar, Pew Institute.

Blaðamaðurinn, Dan Cohen, segir blóðhefnd og hatur í garð Palestínumanna fara eins og eldur í sinu um samfélagið. Það tekur annar blaðamaður, David Hearst, ritstjóri Middle East Eye, undir. Almennt er litið á Palestínumenn sem hryðjuverkamenn. Því eigi þeir dauðarefsingu skilið.

Í þessu viðfangi hvarlar hugurinn óhjákvæmilega til aðdáunar ísraelskra síonista á ítölskum og þýskum fasistum, nasistum. Ísraelar nutu aðstoðar þeirra og Breta við að byggja upp leyniþjónustu sína og her. Bresk fangelsi eru enn í notkun.

Bretar eru enn hjálplegir. Fljúga t.d. hergöngum og bandarískum hermönnum til Gaza frá herstöð sinni á Kýpur og stunda þar njósnir í þágu ísraelska hersins.

Á meðan vagga blíðar öldur Miðjarðarhafs og Persaflóa bandaríska flotanum. Hann á að skerast í leikinn, þegar hamfarirnar bresta á fyrir alvöru.

Hvar er mannúðin og vitið í veröldinni? Ég spyr eins og fávís kvenfrelsari.

https://consortiumnews.com/2024/08/03/patrick-lawrence-the-murder-of-ismail-haniyeh/ https://en.wikipedia.org/wiki/Killing_of_Abdel_Fattah_al-Sharif https://www.reuters.com/article/world/thousands-rally-to-call-for-release-of-israeli-soldier-who-shot-palestinian-assa-idUSKCN0XG2ME/ https://www.aljazeera.com/news/2016/4/1/israeli-soldier-released-to-open-detention https://www.pewresearch.org/global/2024/05/30/israeli-views-of-the-israel-hamas-war/ https://truthout.org/articles/polls-show-broad-support-in-israel-for-gazas-destruction-and-starvation/ https://mondoweiss.net/2024/01/dont-believe-haaretz-and-the-nyt-israeli-society-fully-supports-the-gaza-genocide/ https://chrishedges.substack.com/p/israels-mask-is-slipping-w-david?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=147445334&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.globalresearch.ca/solidarity-monolith-love-zionist-evil/5864261 https://www.thomasfazi.com/p/welcome-to-hell-israels-torture-camps?utm_source=post-email-title&publication_id=560592&post_id=147400316&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=103ae5&triedRedirect=true&utm_medium=email https://steigan.no/2024/08/velkommen-til-helvete-tortur-og-voldtekt-i-israelske-fengsler/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.haaretz.com/israel-news/2024-08-05/ty-article/.premium/dozens-of-testimonies-from-palestinians-describe-israeli-jails-conditions-during-gaza-war/00000191-238f-d825-abd9-afaf1a3b0000 https://www.btselem.org/publications/202408_welcome_to_hell https://steigan.no/2024/08/smotrich-det-kan-vaere-moralsk-og-berettiget-for-israel-a-sulte-2-millioner-palestinere-i-hjel-i-gaza/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.timesofisrael.com/smotrich-it-may-be-justified-to-starve-2-million-gazans-but-world-wont-let-us/ https://beeley.substack.com/p/when-will-iran-hezbollah-and-the?utm_source=post-email-title&publication_id=716517&post_id=147415985&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://beeley.substack.com/p/the-sword-of-damascus-interview-with?utm_source=podcast-email&publication_id=716517&post_id=147399909&utm_campaign=email-play-on-substack&utm_content=watch_now_gif&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.declassifieduk.org/uk-covers-up-gaza-spy-footage-from-day-of-aid-worker-massacre/?utm_source=drip&utm_medium=email&utm_campaign=ICYMI+-+News+You+Should+Know+About https://www.kitklarenberg.com/p/zionist-extortion-racket-refuses?utm_source=post-email-title&publication_id=552010&post_id=147336028&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://consortiumnews.com/2024/08/01/un-finds-appalling-acts-of-torture-against-palestinians/ https://steigan.no/2024/08/usa-sender-krigsskip-til-midtosten-og-utsteder-sikkerhetsvarsel/?utm_source=substack&utm_medium=email https://consortiumnews.com/2024/06/24/the-treachery-of-the-nazi-zionist-alliance/ https://www.reuters.com/article/world/thousands-rally-to-call-for-release-of-israeli-soldier-who-shot-palestinian-assa-idUSKCN0XG2ME/ https://www.timesofisrael.com/smotrich-it-may-be-justified-to-starve-2-million-gazans-but-world-wont-let-us/

Um að fagna fjölbreytileika kynferðis og kynlífs, gleyma Hirósíma, geldingu karla og baráttu

Fréttaflutningur er mér oft og tíðum umhugsunarefni. Þann 6. ágúst 1945 myrtu Bandaríkjamenn um 200.000 íbúa Nagasagi og Hírósíma. Haldin var minningarhátíð í Japan í tilefna þessa harmsögulega atburðar. Fjölmiðlar sýna harmsögunni enga athygli.

Sama má segja um alþjóðlegan baráttudag karla og geldingardag karla, sem er hátíðisdagur hjá kvenfrelsurum.

Hins vegar fær örsmár hópur hinsegin og kynsegin fólks og allir þeir, sem berjast fyrir svonefndri fjölbreytni, réttlæti og meðveru (diversity, equity, inclusion), nær því takmarkalausa umfjöllun.

Grundvallarhugmyndafræðin er sú, að hvítir karlar hafi smíðað kúgunarsamfélag, sem umlykur og endurspeglast í sál allra hinna kúguðu. En þar sem kúgunin er ómeðvituð, verður að beita öllum ráðum til að koma vitinu fyrir óvitana.

Í þessu skyni tók kvenfrelsunarhreyfingin fyrstu skrefin í stríðu sínu gegn karlmönnum. Henni óx hratt fiskur um hrygg með fjárstuðningi auðjöfranna og síðar skattgreiðenda. Það markaði þáttaskil, þegar öllum þeim, sem erfiði og þunga eru haldnir, var skipað saman í eina allsherjar hreyfingu, samskipunarkvenfrelsunarhreyfinguna (intersectional feminism). Þar er vitaskuld að finna kvenfrelsara og litskinna af öllu tagi. Meira að segja áróðurshreyfing Gyðinga í Bandaríkjunum (Anti - Defamation League) gerði hosur sínar grænar fyrir hreyfingunni.

Einhverra hluta vegna hafa hinir smánuðu og kúguðu valið liti regnbogans sem áróðurstákn.

Þegar stríðið gegn körlum stóð sem hæst var nemendum í háskólum gert að sækja vitundarvakningarnámskeið um kúgun kvenna. Spjótum var skiljanlega beint að körlum sértaklega. Dómstólar dæmdu karla hins vegar í endurhæfingu, væri þeim laus höndin í nánum samböndum, á þar til gerðum endurhæfingar- eða meðferðarstöðvum. Á Íslandi er hliðstæð starfsemi boðin út. Kvenfrelsunarboðskapurinn er nú orðið samþættur kynleysuhugmyndafræðinni um kynval og flotkyn, sem og öðrum (gagnrýnum) kúgunarfræðum.

Fræðin eru m.a. kennd í leikskólum. Þar er smábörnum kennt að stunda kynlíf. Þeim er líka kennt, að þau geti valið sér kyn og skipt um, þegar svo ber undir.

Og umfram allt er þetta svo gleðilegt, að þau eru dregin með í regnbogagleðigöngur og horfa á forystumenn Reykjavíkur mála regnbogafána á göturnar við þyt blaktandi regnbogafána. Regnbogafánanum er flaggað um land allt, meðan sá íslenski hvílir samanbrotinn í skúffu.

Þróunin á Íslandi er komin á svipað stig og í Bandaríkjunum. T.d. útskrifast ekki bifvélavirkjar í einum framhaldsskólanna, nema þeir standist námskröfur í kvenfrelsunaráfanga. Grátbroslegust er þó viðleitnin til að boða trúa á elliheimilum.

Fjölbreytni, réttlætis og meðveruhugmyndafræðin (diversity-equity-inclusion – DEI), sem hófst til flugs við æðri menntastofnanir um 2015, er um það bil að umbreytast í múgsefjun. Kvenfrelsunarmúgsefjunin varð á sínum tíma að stríði gegn körlum og feðrum. Stríðið stendur enn yfir, með öllum þeim hörmungum fyrir börn, karla (feður) og samfélag, sem af því hlýst.

Sagnfræðingurinn, Helen Pluckrose, hefur skrifað um þetta bók. Hún segir m.a.: Hér er hvorki um að ræða framhald baráttu fyrir misrétti og óréttlæti, né siðferðilegan ramma um mismunun vegna kynþáttar, kynferðis og svo framvegis.

Heldur er hugmyndafræðin samofin hugmyndum ófrjálslyndis og gerræðis. Krafist er hollustu við kennisetningarnar og refsað er fyrir athugasemdir um kreddurnar. (Helen skrifað einnig fróðlega bók um efnið með félaga sínum, heimspekingnum, James Lindsay.)

Látlausar uppákomur til að gleðjast yfir afbrigðilegu kyni og kynlífi, ásamt baráttunni gegn körlum og drengjum, eru þó sem hjóm eitt í samanburði við afbrigðileikadýrkunina við opnunarhátíð Olympíuleikanna í París nýverið.

Það er líka eftirtektarvert, að sjálfur páfinn hafi bannfært biskupinn opinskáa, beittasta gagnrýnenda kirkjunnar á fjölbreytileika-réttlætis-meðveru-hreyfinguna, Carlo Maria Viganó.

Forseti Rússlands, Vladimir Putin eða Vondi-Valdi er einnig hnífskarpur gagnrýnandi hreyfingarinnar, sem hann segir dæmi um úrkynjun Vesturlanda. Hann er „bannfærður“ af öllum leiðtogum Vesturlanda, nema Robert Fico og Viktor Orbán.

Einn af merkustu stjórnmálamönnum Íslands, sérfróð um alþjóðatengsl, Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir, lýsti sérstakri ánægju sinni með þá ákvörðum Alþings Íslendinga að veita skjól nokkrum ungmeyjum, sem vanhelgað höfðu helgidóm kristinna manna í Rússlandi með umræddum uppákomum.

Sagnfræðingurinn, Matthew Ehret, hefur bent á skyldleikann við djöfladýrkunartrúarbrögð fornaldar, sem aldrei hafa horfið, þrátt fyrir kristna trú. (Íslendingar máttu blóta á laun, þegar kristni var lögtekin.)

Djöfullinn eða Satan hefur verið dýrkaður í launhelgum allt fram á vorn dag eins og líferni ýmissa auðkýfinga og framámanna ber vitni um.

https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2304517 https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2304841 https://tuzarapost.substack.com/p/russian-president-vladimir-putins https://matthewehret.substack.com/p/understanding-the-occult-significance?utm_source=post-email-title&publication_id=260045&post_id=147142392&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.globalpolitics.se/hiroshimadagen-6-augusti-sag-ifran-mot-karnvapenkrigshotet/?fbclid=IwY2xjawEgGjhleHRuA2FlbQIxMAABHXzu6ruTITJAJMcOGlzpZx0aNlE8Pq0cM5YMzgtdknULFIRmEJOdH8KOug_aem_7sUGmkFq9P9ewBvlVxRCkA https://gilbertdoctorow.com/2024/08/07/hiroshima-commemoration-and-the-genocide-in-gaza-discussion-on-irans-press-tv/ https://www.amazon.com/Counterweight-Handbook-Principled-Strategies-Justice_at/dp/1634312287 https://www.amazon.com/Cynical-Theories-Scholarship-Everything-Identity_and/dp/1634312023 https://www.aier.org/article/counterweight-to-conformity/

Alþjóðlegur baráttudagur karla

(Birtist í Vísi 19. nóv. 2019)

Fyrir heilli öld síðan og ári betur var 23. febrúar tileinkaður hetjunum föðurlandsins. Þeir vörðu landið gegn fjendum sínum. Föðurlandið var Rússland eða Ráðstjórnarríkin sálugu. (Þar frelsuðust konur í byltingunni 1917.) Eðli málsins samkvæmt var aðallega um karlmenn að ræða. Smám saman varð dagurinn eins konar hátíðisdagur til heiðurs öllum körlum. Haldnar eru tilhlýðilegar tölur á vinnustöðum; mæður, eiginkonur og börn færa uppáhalds körlum sínum meira að segja gjafir. Sums staðar dansa konurnar körlunum til heiðurs, raka þá og klippa – og þeir heppnustu fá meira að segja nudd. Og þetta gerist á vinnustaðnum. (Olga Ringquist).

Karlar á Vesturlöndum eru ekki eins happasælir og þeir rússnesku. Það hefur vafalaust einnig talið Thomas nokkur Oaster í Kansas í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem nú er nefndur til sögu. Tómas, sem veitti forstöðu rannsóknarmiðstöð háskólans í Missouri um karlamál (Missouri Center for Men‘s Studies), hafði um árabil reynt að draga athygli manna að stöðu drengja og karla. Í þeirri viðleitni skaut upp í kolli hans hugmyndinni um karladag. Hann var fyrst haldinn hátíðlegur sjöunda febrúar 1992 í Kansas með fulltrúum frá Möltu og Ástralíu. Skipuleggjendur í Missouri misstu fljótlega vindinn úr seglunum, en byrinn reyndist betri á Möltu, þar sem hátíðahöld í einhverri mynd hafa átt sér stað árlega síðan 1994.

Það var von Tómasar, að slíkur dagur, þar sem beint væri kastljósi að stöðu karla og drengja, gæti stuðlað að vitundarvakningu um menningarleg afrek karla og valfrelsi um lífshætti. Einkum lagði hann áherslu á eftirtalin hugðarefni; fagna framlagi karla og jákvæðum þáttum í fari þeirra; stuðla að betri samskiptum kynjanna; beina athygli að heilsu karla og vellíðan; vinna gegn karlfæð og mismunun gagnvart körlum; opna nýjar lífsleiðir drengjum og körlum; skoða í ljósi mannúðar allt, sem karlmenn snerti.

Næst er nefndur til sögu Jerome Teelucksingh, prófessor í sögu við háskólann í Vestur-Indíum. Hann lagði einnig gjörva hönd á plóg. Jerome gekkst fyrir því árið 1999, að gunnfáni Tómasar yrði aftur reistur við hún. Dagsetningu var að vísu breytt í 19. nóvember, afmælisdag föður hans. Þetta var jafnframt merkisdagur í íþróttasögu Trindidad og Tobago árið 1989. Eins og gefur að skilja vildi Jerome með þessu einnig heiðra föður sinn, sem var honum góð fyrirmynd í lífinu. Síðastliðna tvo áratugi hefur dagurinn því verið haldinn hátíðlegur hér og þar um heiminn. Jerome lýsti viðleitni forvígismanna svo: „Þeir stefna að jafnrétti kynjanna og með þolinmæðina að vopni reyna þeir að ryðja úr vegi neikvæðum ímyndum um karla og smánun þeirra (stigma).“

Tíu árum síðar tóku karlar svo heljarstökk með stofnun alheimsráðs um alþjóðlegan baráttudag dag karla. Þar var fyrrnefndur Jerome kjörinn til formennsku. Kanadísku samtökin segja um daginn: „Þetta er tilefni til að beina kastljósinu að mismunun gagnvart körlum og drengjum, fagna afrekum þeirra og framlagi, en sérstaklega framlagi þeirra til samfélags, fjölskyldu, hjónabands og uppeldis barna.“ Þess má og geta, að Laurel kvennaathvarfið í Winnipeg, tók nú að sinna feðrum og börnum þeirra, sem orðið höfðu fyrir ofbeldi af hálfu eiginkvenna/mæðra. Áströlsku samtökin vildu einnig heiðra karlmennskuna sem slíka og efla hugrekki karla og þjálfun til að takast á við þær áskoranir, sem nútímasamfélag býður upp á.

Alheimsráðið tók í sjálfu sér undir orð beggja samtakanna, en meitluðu tilgang dagsins í sex eftirtalin grunnatriði: 1) Halda á lofti jákvæðum karlfyrirmyndum; 2) fagna jákvæðu framlagi karla; 3) beina sjónum að heilsu karla og velsæld; 4) bæta samskipti kynjanna og stuðla að jafnrétti þeirra; 5) vekja athygli á mismunun gagnvart körlum; 6) stuðla að öruggari og betri heimi. Ár hvert er ákveðið efni í brennidepli. Árið 2016 var það t.d. sjálfsvíg karla.

Um þessar mundir taka 83 ríkja Sameinuðu þjóðanna þátt. (Þau eru 193.) Þann tuttugasta sama mánaðar er svo haldinn hátíðlegur alþjóðadagur barna (Universal Children‘s Day), þannig að hátíðarhöld standa jafnvel í tvo daga með áherslu á tengsl feðra og barna. Stundum er ýjað að því, að nóvember ætti að vera sérstakur karlamánuður. Allavega hafa uppákomur eins og söfnun yfirvaraskeggs til að styrkja heilbrigðisrannsóknir í þágu karla verið haldnar í þeim mánuði. Feðradagurinn er einnig haldinn hátíðlegur í nóvember.

Mótun baráttudags karla í Bretlandi (UK), sem í hófst í smáum sniðum árið 2010, er um margt athyglisverð. Þá þegar höfðu verið stigin skref í þá veru að sinna körlum, sem þjáðust undan ofbeldi eiginkvenna eða ástmeyja sinna.T.d. voru stofnuð samtök (ManKind Initiative) í þessu skyni árið 2001. Forvígismaður samtakanna er Mark Brooks, sem einnig er einn frumkvöðla baráttudags karla í UK.

Annar mikilvægur undanfari baráttudags karla í UK var fyrsta ráðstefnan um málefni drengja og karla, sem haldin var i Brighton árið 2011. Þar komu saman nærri eitt hundrað félagssamtök, sem færðu í letur áskorun til ríkisstjórnar UK um að setja sérstakar þarfir drengja og karla í brennidepil og leita úrlausna. Í bréfinu segir m.a.: „Við sameinumst í hollustu við þann málstað að liðsinna öllum drengjum til fullnaðarþroska sem karlmanns og um leið að bæta vaxtarskilyrði í veröldinni fyrir sérhvern karlmann, konu, stúlku og pilt í hinu sameinaða konungsríki [Stóra-Bretlandi].“

Glen Poole er annar frumkvöðull að alþjóðabaráttudegi karla í UK og jafnframt forvígismaður Bandalags um hagsmuni drengja og karla (Men and Boys Coalition). Hann skrifaði árið 2013 grein í nýstofnaðan karlmálefnakálf „Daily Telegraph,“ þar sem hann segir m.a.:

„Vitað er; að karlar í Bretlandi lifa fjórum árum skemur en konur að meðaltali; að tólf karlar fremja sjálfmorð á degi hverjum; að níutíu af hundraði útigangsmanna eru karlar; að níutíu og fimm af hundraði fanga eru karlmenn; að sjö af tíu fórnarlömbum morðingja eru karlar; að stúlkur skjóta drengjum ref fyrir rass á öllum skólastigum; að stúlkur eru að þriðjungi líklegri til að stunda háskólanám; að drengir eru sjötíu af hundraði atvinnulausra; að ungir karlar, útskrifaðir úr háskóla, eru að helmingi líklegri til að ganga atvinnulausir; að karlmenn á þrítugsaldri þéna minna en konur á sama aldri; að níutíu og sex af hundraði þeirra, sem verða fyrir dauðaslysi í vinnu, eru karlar; að karlar voru áttatíu og fjögur af hundraði þeirra, sem frömdu sjálfsvíg í tengslum við kreppuna.“

Glen bætti við: „Ef konur og stúlkur ættu við slíkan vanda að stríða í sama mæli og karlar og drengir, þætti nauðsyn bera til að stofna til sérstaks alþjóðadags um málefnið. Hvernig má það vera, að við séum svo skeytingarlaus um ýmis konar vanda, sem frekar steðjar að karlkyns helmingi mannkyns?“

Árið 2014 tók Bandalag um hagsmuni drengja og karla að sér skipulagningu dagsins. Ári síðar vakti þingmaður Íhaldsflokksins, Philip Davies, máls á stöðu drengja og karla í neðri málstofu (House of Commons) breska þingsins. Þáverandi forsætisráðherra, Theresa May, lýsti yfir stuðningi við málstaðinn. Eins og gefur að skilja voru ekki allir sáttir við framgang málsins.

Við háskólann í Jórvík (York) var hátíðahöldum aflýst vegna andstöðu um tvö hundruð manns, sem tengdust háskólanum á einhvern hátt. Þeir rituðu opnið bréf. Þar mátti lesa m.a.: „Dagur, sem er til þess fallinn að vekja athygli á (celebrate) málefnum karla ... felur ekki í sér baráttu gegn ójafnrétti, heldur magnar það kerfisbundið ójafnrétti, sem þegar er til staðar.“ Jafnréttis- og fjölbreytninefnd téðs háskóla (equality and diversity committee) lét hafa eftir sér, að fyrirhugaður viðburður „væri sérstaklega óviðeigandi í ljósi þeirrar staðreyndar, að karlmenn skipuðu stjórn háskólans að tveim þriðju hlutum.“

Þrátt fyrir undirskriftalista til að mótmæla þessari afstöðu, en undir hann skrifuðu 4.261, sat háskólinn við sinn keip ári seinna.

Árið 2015 vannst sigur í baráttunni við ákæruvaldið í UK. Það samþykkti um síðir, að nú skyldu karlkyns fórnarlömb heimilisofbeldis/ofbeldis í nánum samböndum færð til bókar í skýrslum embættisins. Ári síðar fékk Bandalagið til samstarfs yfir fimmtíu stofnanir, einstaklinga og samtök, sem helguðu starf sitt drengjum og körlum. Árið 2018 hafði dagurinn slitið barnsskónum í Bretlandi. Skipulagðir voru rúmlega tvö hundruð viðburðir.

Alþjóðlegur baráttudagur karla er fyrirferðarlítill á Íslandi eins og víðar á Vesturlöndum, þar sem ríkir kvenfrelsunaralgleymi. Rúmensk stjórnvöld ákváðu þó árið 2016, að nítjándi nóvember skyldi þar í landi einnig verða þjóðlegur baráttudagur karla. Ástralar hafa árlega haldið upp á daginn síðan 2003. Danir héldu fyrst upp á daginn 2010 og Norðmenn ári seinna.

Mjór er mikils vísir. Ég leyfi mér að gera eftirfarandi orð Ben Hine, sálfræðings við Vestur-Lundúna háskóla, að mínum: „Það er trúa mín ... að körlum almennt sé á fjölmargan hátt bakað tjón og valdinn skaði. Nauðsyn ber til að fjalla sérstaklega um vanda ákveðinna undirhópa þeirra í félagslegu samhengi og á vettvangi stjórnmálanna með það fyrir augum að bæta hag þeirra. Það eiga þeir skilið.“

Kvenfrelsun, uppþot og áróður í Íran

Þegar nýlenduveldin neyddust til að losa um grimmdartök sín á nýlendunum, skaut ný-nýlendustefnan rótum. Kjarni hennar er sá að beita efnahagslegum yfirgangi, laumustríðum, undirróðri, áróðri, menningarlegum skæruhernaði og stjórnmálalegum þvingunun, til að öðlast völd, iðulegu undir fána friðar, lýðræðis, mannréttinda og frelsis.

Hið forna menningarríki Persa, nú Íran, hefur ekki farið varhluta af ný-nýlendustefnunni. Íranar búa nefnilega yfir miklum auðæfum, olíu og gasi – til viðbótar þeim ómælanlega menningarauði, sem þeir varðveita í nafn

i mannkyns. Íranar er auðveldur skotspónn Vesturlanda samtímans. Þeir blóta rangan spámann, Múhammeð (sem ævinlega var notalegur í garð læriföður síns, Jesúsar Krists), og með röngum hætti eins og Jemenar, sem þeir eiga bandalag við. Aukin heldur rífa þeir kjapt við leiðtoga heims í vestri og austri og segjast vel mega eiga kjarnorkuvopn eins og þeir. Það kann ekki góðri lukku að stýra.

Það fer skelfilega í taugar Ísraelsmanna, sem byggja eins konar „Vesturland“ í heimi Múhameðstrúarmanna, útstöð bandaríska hernaðarveldisins. Eins og sumir þekkja til varð ísraelska ríkið til við hernám Breta í Palestínu, uppkaup og þjófnað landssvæða, til viðbótar því, sem tekið var herfangi. Ísraelska ríkið hefur að umtalsverðu leyti verið rekið á styrkjum frá hollvinum og bandarískum stjórnvöldum, sem hafa útvegað Ísraelsríki kjarnorkuvopn.

Bandaríkjamenn virðast staðráðnir í að láta drauminn um yfirráð yfir íranskri þjóð og auðævum hennar rætast. Enda hafa þeir í því efni verið iðnir við kolann. Bandaríkjamenn hafa með leyniþjónustu sína (CIA) í broddi fylkingar, áður steypt af stóli (eftir atvikum) lýðræðislega kjörinni stjórn Írana í samvinnu við sjóher Breta og leyniþjónustu þeirra, M16. Sameiginleg ráðagerð bandamannanna var kölluð „Aðgerð Ajax“ (Operation Ajax). En eins og allir vita þykir bandarískum og breskum stjórnvöldum lýðræði gott, meðan lýðurinn kýs rétt. Mohammad Mosaddegh (1882-1967) forsætisráðherra hafði dirfst að þjóðnýta bresk olíufyrirtæki og þar með sagt frelsisunnandi bandamönnum stríð á hendur. Hann lést í fangavistinni.

Konungurinn, Mohammad Reza Pahlavi (1919-1980), styrkist mjög í sessi við valdaránið og stofnaði til ógnarstjórnar (hin illræmda leyfiþjónusta hans var kölluð SAVAK) og kom til móts við kröfur Breta og Bandaríkjamanna um vinnslurétt á olíu. Mohammad var þó býsna kjaptfor, sagði t.d. í sjónvarpsfréttum, skömmu áður en alþýða manna og klerkarnir steyptu honum af stóli, að Bandaríkjamenn ættu að tala varlega um íranska menningu, því hún hefði blómstrað, meðan þeir sveifluðu sér enn í trjám.

Bandaríkjamenn voru þó ekki af baki dottnir, þrátt fyrir, að hinn kjaptfori taglhnýtingur þeirra hefði hrökklast frá völdum. Þeir gerðu innrás í Íran árið 1979 í forsetatíð Jimmy Carter. Þeir kölluðu aðgerð sína „Arnarkló“ (Eagle Claw). Veðurguðirnir lögðust á ár með Írönum. Aðgerðin var sneypa og kostaði átta Bandaríkjamenn lífið.

Tilefnið var gíslatakan, sem hinir eldri lesendur vafalaust muna eftir. Stúdentar hernámu sendiráð Bandaríkjanna. Írönum gramdist, að fyrrum einræðisherra þeirra og kúgara, væri lofað lækningum í Bandaríkjunum. En trúlega vildu þeir bara bjóða Bandaríkjunum byrginn.

Til að gera langa sögu stutta; innrásin var ein alls herjar hneisa fyrir heimsveldið eins og innrásirnar á Kúbu áður. Starfsmenn sendiráðsins voru látnir lausir, eftir 444 daga hersetu. Konurnar í hópnum voru þó fljótlega leystar úr haldi, því Íranskir klerkar báru hag þeirra fyrir brjósti. Útlendingar sömuleiðis, svo og sjúkir.

En hins vegar féll Jimmy Carter af sínum veldisstóli og kúrekinn, Ronald Reagan, tók við stjórnvelinum og beitti Írani umsvifalaust efnahagsþvingunum eins og Íslendingar og aðrar Evrópuþjóðir ætla að gera nú einn þá einu sinni.

Heimurinn hefur breyst, síðan Bandaríkjamenn fóru sína hersneypuför til Íran. Nú beita þeir og önnur ný-nýlenduveldi fyrir sig öðrum bellibrögðum; litaskrúðsbyltingum (colour revolution) eins og lesendur þekkja gerst frá Georgíu, Afganistan, Tyrklandi, Hvíta-Rússlandi, Rússlandi sjálfu, Júgóslavíu og Dagestan.

Stjórnvöld beita í því efni í auknum mæli alls konar „velgjörða- og mannúðarsamtökum eða áhugamanna-„ (non-governmental organization), sem mörg hver eru úlfar í sauðargæru. Oft og tíðum eru þau fjármögnuð af auðmönnum, sem boða vilja frelsi, mannréttindi og lýðræði i samráði við stjórnvöld. (Þó ekki Donald Trump.) George Soros er líklega þekktastur mannvinanna.

Aðferð stjórnvalda og mannréttindasamtaka er tiltölulega einföld; bera fé á andófs- og vansældarfólk, eggja það til uppþota og eyðilegginga. Áróðursvopninu er óspart beitt. Upplýsingarstríð hefur náð áður óþekktum hæðum með sameiginlegri einokun stjórnvalda og auðmanna á fjölmiðlum Vesturlanda.

Aðferðinni beita hagsmunaaðiljar í Bandaríkjunum ekki einungis við landvinninga og undirróður erlendis, heldur einnig á heimavelli. Dæmi um þetta er hin ofstækisfulla barátta fyrir frelsun kvenna, barátta gegn kyni og fjölskyldu. Eyðileggingarherferðin, „Svartir skipta máli,“ (Black Lives Matter) er nýlegt dæmi. Óeirðirnar í Íran draga mjög dám af þeim.

Vesturveldin, sem hafa bæði harma að hefna og hagsmuna að gæta í Íran, gera enn eina atlögu að landsmönnum. Hryggilegt andlát Masha Amini kom eins og himnasending. Fjölmiðlar staðhæfðu, að íranskir lögreglumenn hefðu barið hana til óbóta. Á upptöku virðist veruleikinn allt annar. Hún lést, samkvæmt krufningsskýrslu, af völdum heilasjúkdóms, sem fyrr hafði gætt í lífi hennar.

Foreldrar þessarar ólánsömu konu hafa lýst því yfir, að óeirðirnar, þ.m.t. morð á írönskum lögreglumönnum, svo og misþyrmingar á almennum borgurum og skemmdir á eignum, séu ekki í þágu minningar dótturinnar.

Aukin heldur hefur almúginn flykkst út á götur til að mótmæla mótmælendum eins og árið 2019, þegar keimlík mótmæli áttu sér stað. Bandarískar skoðanakannanir sýndu þá eins og nú, að almenningur óskar harðra aðgerða yfirvalda til að stöðva mótmælin.

Uppþotin eru skipulögð af leyniþjónustu Ísraels, Mossad, og þeirri bandarísku, CIA, ásamt innlendum her málaliða. Vopn og hermenn koma, samkvæmt fyrrverandi öryggisráðgjafa Bandaríkjanna, John Bolton, frá írakska hluta Kúrdistan. Bandríkjamenn hersitja sem kunnugt er norð-austur hluta Sýrlands með kúrdískum bandamönnum sínum. Þaðan koma einnig stríðsmenn og vopn og þaðan voru gerðar árásir á Tyrkland nýlega.

Fyrrnefndur John tjáði sig um þá von, að nú tækist loksins að steypa stjórn Írana eða gera leiðitama eins og í áratugi hefur verið boðað í heimsveldisáætlun Bandaríkjamanna um áhrif í Evróasíu. Jospeh Biden trúði fjölmiðlum líka fyrir því, að Bandaríkjamenn ætluðu bráðum að frelsa Írana. (Þeir frelsa væntanlega Úkraínumenn fyrst.)

Vígorð uppþotsmanna eru þau sömu og Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir notar: „Konur, líf, frelsi.“ Frelsun kvenna vekur samúð fólks eins og reynslan úr fyrsta heimsstríði, stríðinu gegn körlum/drengjum og stríðinu í Afganistan, ber vitni um.

Skuplan eða blæjan, sem margar íranskar konur nota af trúarástæðum, virðist vera brennidepill frelsunarinnar. Þó er sá hængur á, að mikill meirihluti kvenna í Íran óskar þess að bera fjárans skupluna eins og reyndar miklu víðar, þar sem sömu eða svipuð trúarbrögð eru fólki töm – og meira að segja á Vesturlöndum. (Til allrar hamingju þykir þessi gamli, góði siður nú lummó hjá íslenskum konum. Þær eru því ekki í frekari frelsunarhættu frá íslenskum stjórnvöldum.)

Erindreki klerkastjórnarinnar í Mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna, þegar Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir heimtaði rannsókn á kvenréttinda- og mannréttindabrotum í Íran (sem eru reyndar orðin samheiti um þjáningar kvenna), bar skupluhöfuð sitt hátt. Hana þarf fjandakornið að frelsa umsvifalaust með góðu eða illu.

(Ætli konur í Íran sýni sömu andstöðu gegn frelsun og allar konurnar í Afganistan, sem kuflum klæðast og styðja Taliban? Meira að segja íslenska kvenfrelsunarhershöfðingjanum, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, tókst ekki að frelsa þær.)

Samtímis hinum „friðsamlegu mótmælum,“ sem utanríkisráðherra vor kallar andóf, morð, misþyrmingar og skemmdarverk í Íran (þótt fráleitt sé við alla mótmælendur að sakast), er háð miskunnarlaust upplýsingastríð á vegum íhlutunarveldanna. Aðsópsmikil fréttaveita þeirra heitir „Human Rights Activists News Agency – HRANA, að mestu fjármögnuð af opinberri deild CIA, „National Endowment for Democracy.“ Þetta er væntanlega fréttaveitan, sem fréttastofa RÚV reiðir sig á. Heimild hennar er alla vega „mannréttindasamtök.“

Stórkostlegasta frétt HRANA var án efa aftökufréttin; þ.e. að Íransstjórn ætlaði sér að taka 15.000 mótmælendur af lífi. Fréttir hafa líka borist af barnsmorðum íranskra stjórnvalda eins og barnsþjónaði Rússa í Úkraínu í illa leiknum áróðursþætti. Hjarta okkar tekur venjulega auka kipp, þegar konur og börn eru annars vegar. Svo hefur trúlega verið frá upphafi vega.

Upplýsinga- og áróðursherdeild Hvíta hússins/Pentagon hefur einnig verið virkjuð. Hún hefur nú reyndar verið feykilega athafnasöm síðustu árin. Hver herferðin hefur rekið aðra eins og lesa má um í rannsókn Stanford háskólans, sem rannsakaði fjölda samhæfðra áróðursrása á samfélagsmiðlum, þ.m.t. Twitter, Fésbók og Instagram. Þar segir m.a.:

„Herferðirnar fólu óbrigðult í sér frásagnir í þágu Bandaríkjamanna og bandamanna þeirra gegn andstæðum þjóðum eins og Rússum, Kínverjum og Írönum“ - og þjóðum í Mið-Asíu og Miðausturlöndum. Sádi-Arabar og Ísraelsmenn láta áróðurinn gegn Írönum, fjöndum sínum, líka dynja á íbúum Vesturlanda og Íran.

Það er snúið í upplýsingaáreiðunni að henda reiður á áreiðanlegum fréttum. En fjöldi manns hefur verið handtekinn og nokkrir dæmdir til dauða fyrir landráð. RÚV hefur eftir „mannréttindasamtökum,“ að einn hafi verið tekinn af lífi (8. des.) og fleiri bíði hengingar. Þetta er í öllu falli harmleikur og heimska.

https://www.history.com/topics/middle-east/iran-hostage-crisis https://thecradle.co/Article/News/18951 https://thecradle.co/Article/News/17813 https://thecradle.co/Article/news/18435 https://www.iranintl.com/en/202211041789 https://thecradle.co/Article/News/18387 https://covertactionmagazine.com/2022/10/10/is-the-cia-supporting-another-color-revolution-in-iran-like-the-one-that-brought-in-the-shah-in-1953/ https://www.tasnimnews.com/fa/news/1401/07/15/2784582/%D9%85%D8%AA%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%BE%D8%B2%D8%B4%DA%A9%DB%8C-%D9%82%D8%A7%D9%86%D9%88%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%B9%D9%84%D8%AA-%D9%81%D9%88%D8%AA-%D9%85%D9%87%D8%B3%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C https://thecradle.co/Article/news/18109 https://thecradle.co/Article/News/16413 https://thecradle.co/Article/news/17968 https://thecradle.co/Article/News/15906 https://thecradle.co/Article/Analysis/16372 https://english.almayadeen.net/news/politics/conspiracy-against-iran-doomed-to-failure:-irgc https://thecradle.co/Article/News/16367 http://www.informationclearinghouse.info/57373.htm https://theintercept.com/2020/03/22/mek-mojahedin-e-khalq-iran/ https://thecradle.co/Article/News/18461 https://english.almayadeen.net/news/politics/mahsa-aminis-father-breaks-silence:-protest-not-for-our-sake https://twitter.com/AryJeay/status/1572883297465679879?s=20&t=9BcP-IwRj_nALq2IFu9gEA https://twitter.com/EbneHava/status/1572307155478257666?t=TTcTUsKFHRBqJ-zKPF7cyA&s=19 https://public-assets.graphika.com/reports/graphika_stanford_internet_observatory_report_unheard_voice.pdf https://thecradle.co/Article/news/16602 https://www.washingtonpost.com/national-security/2022/09/19/pentagon-psychological-operations-facebook-twitter/

Jafnrétti kynjanna í heimspekisögunni. Bryan Magee

„Plató [forngrískur heimspekingur, f. 428/427- d. 348/347] hélt því fram að ala ætti stúlkur og drengi upp á jafnréttisgrundvelli, en á eftir honum var enginn af hinum merkari heimspekingum nema Epikúros [fæddur 341 f.Kr. – d. 270 f.Kr.] sem krafðist jafnréttis til handa konum – og í fótspor Epikúrosar fetaði enginn fyrr en á 18. öld í framhaldi af þeirri gerjun frjálslyndra hugmynda sem hófst í kringum frönsku byltinguna [1789].

Ástæður þessa er erfitt að útskýra á fullnægjandi hátt, sérstaklega með hliðsjón af þeirri gífurlegu virðingu sem Platón naut löngum á þessu tvö þúsund ára tímabili. Kúgun kvenna [eftir John Stuart Mill, 1806-1873] er fyrsta bókin [1869] eftir þekktan hugsuð þar sem færð eru rök fyrir jafnrétti kynjanna – og þar er þetta gert af öllum þeim sannfæringarkrafti sem Mill hafði til að bera. Af þessari ástæðu er hún, eins og vænta má, enn í miklum metum hjá femínistum hvarvetna.“ (Bryan Magee. Saga heimspekinnar. Mál og menning, 2002, s. 185.)

Kúgun kvenna var þýdd úr dönsku, eftir þýðingu snillingsins Georgs Brandes árið 1900 af Sigurði Jónassyni.

Það má vissulega deila um, hverjir séu merkir heimspekingar. En mér finnst, að Bryean Magee hefði átt að geta þessa heiðursmanns og nemanda Immanuel Kant:

Theodor Gottlieb von Hippel (1741-1796), þýskur rithöfundur, nemandi þýska heimspekingsins, Immanuel Kant (1724-1804).

Hippel nam guðfræði og lögfræði, vann afrek á síðastnefndu sviðinu, baráttumaður fyrir jafnrétti kynjanna, skrifaði m.a. ritgerðina, „Um umbætur á stöðu kvenna,“ (Über die bürgerliche Verbesserung der Weiber) árið 1792.

Hann sagði þar m.a.: „Kúgun kvenna er orsök allra handa kúgunar í veröldinni.“ (Anderson) Hann andmælti kröftuglega þeirri ósvinnu, að jafnrétti kvenna, helmingi þjóðarinnar, væri ekki tryggt í frönsku byltingunni og kjölfari hennar.

Fyrrgreinda bók kallar Ruth Pritchard Dawson „Kvenfrelsunarávarpið (Feminist manifesto).“ Hún segir svo: „Bókin er byltingarkennd. Endurtúlkun [höfundar] leiðir konuna fram í dagsljósið sem fórnarlamb í samfélagi, sem er í senn ósanngjarnt og hirðulaust, báðum kynjum til vansæmdar.“ (Ruth Pritchard Dawson)

Á sama ári og bók von Hippel kom út eða 1792, lét Mary Wollenstonecraft (1759-1797) í sér heyra í bókinni: „Vörn kvenna.” (A Vindication of the Rights of Women).

Fjórum öldum fyrr hafði Christine de Pizan (1364-1430), fransk-ítalskur rithöfundur skrifað bókina um kvennaborgríkið, „Le Livre de la Cite des Dames/The Book of the City of Ladies.“ CP var nafntogaður rithöfundur, m.a. við nokkrar hirða Evrópu. Hún var hugrakkur baráttumaður fyrir bættri menntun kvenna.

Síðla á átjándu öldinni kom fram á sjónarsviðið fjöldi karla og kvenna, sem kröfðust afnáms hjónabandsins og gagngerrar frelsunar kvenna (og flestra karla). Baráttan hefur staðið látlaust síðan, en geirvarta kvenna var frelsuð fyrir rúmri hálfri öld síðan.

Kvenfrelsun og vísindagerræði

Karlar sneiða hjá námi í háskólum og hverfa hópum saman úr námi í framhaldsskóla. Þróunin er uggvænleg. Nú er svo komið, að konur eru í miklum meirihluta meðal háskólanema. Þær útskrifast fleiri á flestum sviðum, en nær eingöngu í hugvísindum, samfélagsvísindum og heilbrigðisvísindum. Ýmis konar kvenna- og (kven)kynfræði eru vinsælar undirgreinar. Um sjötíu af hundraði háskólanema eru konur víðast hvar á Vesturlöndum.

Kvenfrelsarar ráða víða lögum og lofum í æðri menntastofnunum. Ofbeldi – meira að segja líflátshótanir - í garð þeirra, sem neita að meðtaka rétttrúnaðarboðskap kvenfrelsaranna eða komast að óhentugum niðurstöðum fyrir frelsunartilburði þeirra, er áberandi. Vísindum og fræðum stafar ógn af kvenfrelsunaryfirgangi, bæði hvað stjórnun háskóla og iðkun varðar. Sama ógn snýr að sjáfum kjarna vísindalegrar hugsunar, m.a.; almennri og fræðilegri siðvendni; frjálsri og fordómalausri hugsun; umburðarlyndi og hlutlægni; frelsi til gagnrýni; vandvirkni og faglegri skynsemi við val viðfangsefna; faglegri og óhlutdrægri aðferðarýni, hagsmunarýni; skilmerkilegri og gagnrýninni framsetningu (þar með talin hugtakanotkun); faglegri varkárni við alhæfingar.

En kvenfrelsararnir telja slíkt til karlvísinda. Þau skulu dauð og ómerk. Indversku fræðimennirnir, Gita Cahda og Asha Achuthan, útskýra: „Rannsóknir í kvenfrelsunarfræðum urðu ... til við vísindalega gagnrýni, sem ættuð er úr heimspeki, sagnfræði og félagsfræði, með tilliti til valds drottnunar og viðmiðunarforræðis, sem fyrirkomulag þekkingaröflunar.“ ... Þessum fræðum er beitt „við það að brjóta vísindin til mergjar frá sjónarhóli lífs kvenna og jaðarstöðu þeirra í því skyni að birta „öðruvísi mynd“ þeirri, sem „gengið er út frá“ sem vísindum. Þar þarf að gefa kyni sérstakan gaum. Við tökum til greina, að kyn sé þáttur (category) stjórnmálalegrar greiningar og [sjáum í hendi okkar] að það þurfi frekari greiningar við. Það felur í sér viðameiri aðgerð, heldur en að frelsa „konur“ frá kynferðislegri tvískautun.“ ... Einnig koma í brennidepil „viðhorf til þekkingar og tilvist og eðli aðferðarinnar og meginefnis kenningar þeirra [vísindanna].“

Í bók sinni „Eyðingu einkvænis. Þætti stjórnmála í vísindum og hugsanleikum líffræðinnar“ (Undoing Monogamy: The Politics of Science and the Possibility of Biology), áréttar Angela Willey einnig, að vísindi og stjórnmál séu samofin: „Það er staðhæfing mín, að [vísindalegum] upplýsingum verði ekki beitt, nema afdráttarlaus sé gaumur gefinn að stjórnmálalegum þætti þeirra (politics of science).“

Muriel Lederman, segir niðurstöðu kvenfrelsunarrýninnar vera þessa: „Niðurstaðan er sú, að öll vísindi kunni að vera karllæg. Svo má vera, að leiðin til að öðlast kvenvísindi sé róttæk, [þ.e.] að láta vísindalegar athafnir víkja fyrir öðrum, sem ekki grundvallast á hinni vísindalegu aðferð. Að öðrum kosti mætti sætta sig við tilhliðranir nútíma vísinda, „kvengerð“ vísindi (skilgreind sem vísindi, þar sem framkvæmdin er öðruvísi, sem framin eru í þágu stjórnmálalegra markmiða kvenvísindamanna.“

Í inngangi að safnritinu, „Kenningar í kvennarannsóknum“ (Theories of Woman Studies), segja Glori Bowles og Renate Klein: „Sérhvert málefni er málefni kvennafræða.“ Marylyn Rands skrifar um málstofu sálfræðideildar Wheaton háskólans, að „hugmyndafræði skipti máli í sérhverri námsskrá – sannfæringar okkar um stjórnmál birtast bæði í efnissvali og umfjöllun.“

Sett hefur verið á laggirnar nám í kvenfrelsunarfræðum á grundvelli ofangreindrar opinberunnar. Florence Rosenfeld Howe (f. 1929) var meðal frumkvöðla að stofnun kvenfrelsunarfræða við æðri menntastofnanir í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA). Í ritgerð sinni: „Kvenfrelsunarfræðimennsku: Umfangi byltingarinnar“ (Feminist Scholarship: The Extent of the Revolution), segir hún fullum fetum:. „Kvenfrelsun og kvennafræði ... eru samheiti fyrir mér.“ Í skýrslu hennar til Menntamálaráðuneytisins BNA ítrekar hún, að „nauðsyn beri til, að kennarar séu ekki einungis vel að sér á eigin fræðavettvangi, heldur einnig í kvenfrelsunarfræðum [kvenfrelsunargreiningu].“

Í riti sínu „Námsskrá kvennafræða“ (Women‘s Study Programs), leggur hún áherslu á hinn stjórnmálalega gjörning: „Í víðasta skilningi orðsins er kennsla stjórnmálalegur gjörningur. ... Í háskóla, sem þar sem leitað er að hinu sértæka (abstract) hugtaki, sannleika, ætti helst ekki að útloka nokkurn stjórnmálalegan gjörning, ef [slíkur gjörningur] kynni að varpa ljósi á endalegt takmark. Og því skal ekki vísa hjá garði skoðun á helmingi mannkyns – því, sem við köllum kvennafræði – án þess, að það hafi í för með sér augljósar afleiðingar fyrir leitina að sannleikanum.“ ... Það sé tími til kominn að „endurheimta týnda menningu og sögu kvenna.“

Frances Heidensohn segir megintilgang kvenfrelsunarfræðanna vera „vitundarvakningu námsmanna.“ Kvenfrelsunarfræðin skulu uppýsa karla sérstaklega um öll þau rangindi og tilfinningakúgun, sem konur hafa verið beittar.

Sheila Ruth segir í ritgerðinni, „Málefnum kvenfrelsunar“ (Issues in Feminism), um þessar kvenfrelsunardeildir háskólanna (e. women studies): „Kennarar eru sóttir til andmenningarsamtaka, vitundarvakningarhópa og kvenfrelsunarsamtaka, stjórnmálaflokka og jafnréttissamtaka. ... Þar er líklegt að rekast á [í sambandi við kennslu og námsmat] hópverkefni, viðurkenningu félagslegra umbyltingarstarfsemi eða lífsreynslu [sem ígildi námsmats], samninga um eigið námsmat, dagbækur og dagála, jafnvel hugleiðslu og helgiathafnir.“

Í bók sinni, „Sjö árum síðar“ (Seven Years Later) er stofunni, þar sem kennsla fer fram, lýst sem „vistarveru, þar sem hverjum og einum er frjálst að tjá sig um hvaðeina, sem honum dettur í hug, hvort heldur sem eru einkamál eða stjórnmál, ... hvort tveggja tilfinningalegs eðlis eða rökrænt, í eðli sínu frábrugðin langflestum öðrum kimum í háskóla ... sér í lagi vegna áherslu á einstaka sameiningu fræða og eigin reynslu þátttakanda.“ Sem dæmi um „óvenjuleg viðfangsefni“ eru „blæðingar, karlmennskudýrkun og nauðgun.“

Við háskólann í Indiana í Bandaríkjum Norður-Ameríku felur grundvallarnámskeið í kvennafræðum í sér „gagnrýna og greinandi ritgerð um efnið „ég sjálf sem kona“ eða „ég sjálfur sem karl.“ Námsmat er stigskipt. Þeir sem stefna að hæstu einkunn, A. er gefinn kostur á að skrifa stutta ritgerð, sem ber heitið. „Hvernig leið þér með það, hvernig þú varst frædd um tíðablæðingar, og hvernig ætlar þú að fræða dóttur þína um þær?“ Svo mætti einnig „gagnrýna hugmyndir [Shulamith] Firestone um kynþáttahatur.“ Þeir, sem ekki stefna að ágætiseinkunn er boðið annars konar námsmat: „Haltu dagbók í hálfan mánuð um daglega reynslu þína af því að vera kona eða karl.“ (Michael Levin)

Kennsluaðferðir geta verið ærið frumlegar. T.d. lifðu þig inn í hugarheim (hvíts) plantekrueiganda, sem barnað hefur negraambátt tíu sinnum eða þú skal bregða þér í gervi millistéttarkonu, sem sækir heim lágstéttarkonu. Báðar eru vansælar með stöðu kvenna.

„Þegar á hólminn er komið, leiðir þessi skilningur á kvennafræðum til fræðilegra meðferðarhópa, hlutverksleikja, stofnunar gremjuhópa um námsmat, og annars konar sjálfsleikstúlkanna.“ (Michael Levin)

Flestir kvenfrelsunarfræðinga eru hallir undir þá vísindasögu, að „í-raun-hafi-það-verið-eiginkona-Newtons-sem-uppgötvaði-þyngdarlögmálið.“ En það er skemmst frá því að segja, að undartekningarlítið komast kvenfrelsunarfræðimenn að því, að grundvallarkennisetning þeirra um kúgun karla sé sannleikanum samkvæm. Kúgunin felur í sér allra handa ofbeldi eins og rýra áhersla á reynslu kvenna og afrek í heimssögunni, útskúfun úr listum, vísindum og áhrifastöðum. En uppáhalds rannsóknarefni þeirra er nauðgun og önnur kynferðisleg áreitni. Niðurstöður þeirra rannsókna þekkja börn í forskóla.

Aðrar merkar niðurstöður kvenfrelsunarrannsókna eru m.a. þær; að konur geti framið glæpi, en þá sé það karlmönnum að kenna; að Jón Sigurðsson hafi verið samkynhneigður, að franski heimspekingurinn, Charles-Louis de Secondat, Baron de La Bréde et de Montesquieu (1689-1755), hafi verið „reðurdólgur“ (phallocentrist); að forngríski heimspekingurinn, Aristoteles, hafi verið kyndólgur, sem ekki kunni að telja; að sjálfmiðað sjónarhorn franska stærðfræðingsins, René Decartes (1596-1650) sé kvenlegt, en sjónarhorn enska náttúruheimspekingsins, Francis Bacon (1561-1626) hafi verið karllegt; að eiginlega sé kyn ekki til, að það sé í raun samningsatriði; að enginn eiginlegur munur sé milli kynjanna; að Jesús Kristur hafi verið blökkukona.

Eins og ýjað er að í upphafi greinarinnar ríkir ógnaröld í háskólum Vesturlanda. Í Bandaríkum Norður-Ameríku og Kanada t.d. hafa verið skipaðir alls konar fulltrúar og jafnvel dómstólar, sem hafa úrslitaákvörðunarvald um það, hvernig kennarar haga máli sínu, um kennsluhætti, námsefni og námsmat.

Ungverski sálfræðiprófessorinn og fyrrum forseti „Félags um vísindafrelsi og fræðimennsku“ (Society for academic freedom and scholarship) í Kanada, John J. Furedy (1940-2016), hefur varað við því gerræði, sem nú ríkir í háskólamenningu Vesturlanda. Hann bendir á að minnsta kosti fimm megindrætti, sem móta gerræðismenninguna eða „flauelsalræðið.“

1.Ótúlkanleg lögmál. (Hliðstæða gæti verið lögmálið um málfar, sem einungis svokallaðir jafnréttisfulltrúar skilja. Lögmálið er runnið undan rifjum þeirra á grundvelli huglægra þæginda eða fróunar. Það er túlkað að geðþótta í stað þess að setja fram hlutbundin skilmerki um frávik frá því.) 2.Tilvist gervisérfræðinga, sem hafa vald til að blanda sér í námsefni vísindagreina og starf deilda. 3.Skelfingarhrollur við þátttöku í gagnrýnum umræðum um grundvallatatriði. 4.Stöðubundið siðferði. (Hliðstæða gæti verið sú trú, að það sé í lagi að sníða ákveðnum hópi staðalímyndastakk – eins og til að mynda hvítum körlum af engilsaxneskum uppruna – en ekki körlum af öðrum uppruna, eða þeim, sem ekki eru bleikskinnar eða karlar. 5.Djöfulvæðing þeirra, sem öðruvísi hugsa.

John áréttar forn háskólaréttindi til vísindaiðkunar án afskipta: „Frjálsræði er réttur allra (fræðimanna og nemenda) í stofnunum æðri menntunar til ástundunar vísinda [og fræðimennsku]. Það sama á við um rétt til frammistöðumats (verðleiki) öndvert við mat samkvæmt skoðunum (þægindi). Menntun við kanadíska háskóla er á líðandi stundu öndverður [við vísindafrelsi]. Hún er flauelseinræði, sem svipar til einkenna gerræðisstjórnarfars, nema að því leyti, að refsingar eru mildari.“

Við æðri menntastofnanir ættu fræðimenn að halda í heiðri „því viðhorfi, að andstæðar hugmyndir vísindamanna séu snar þáttur í æðri menntun – og því skyldi hvetja til þess [að kynna slíkar hugmyndir].“

Eftirfarandi aðgreiningar eru skýrar í grundvallaratriðum (enda þótt stundum séu þær erfiðar viðgangs, þegar á hólminn er komið); aðgerðir og viðhorf; skoðanir og frammistaða; vísindafrelsi og vald; samhverf og ósamhverf valdatengsl; málefni og menn.“

Og John heldur áfram: „Svið eins og þroskasálfræði og skoðun einstaklingsmunar eru sérstaklega, en þó ekki eingöngu, varnarlítil gagnvart þeirri andþekkingarfræðilegu grundvallarreglu, að gildi skoðana skuli mæla á stiku huglægra þæginda, fremur en sannindamerkja og rökfærslu. „Harðari“ greinar eins og lífeðlisleg sálfræði og taugavísindi eru einnig í hættu.“

Skilningur kvenfrelsaranna á sjálfum sér og konum, er þeim líka fjötur um fót. Alvöru kvenvísindamenn vanda um fyrir þeim: „Framfarir í félagsvísindum eiga sér stað, þegar kenningar eru prófaðar og þeim breytt á grundvelli nýrra niðurstaðna (evidence). Í félagsvísindum er vísindalegri aðferð beitt á sviðum, þar sem fordómar kynnu að ríkja. Aflvaki félagsvísindamann er oft og tíðum hugmyndafræðilegt viðhorf til viðfangsefnisins. Það torveldar þeim að hugsa út fyrir viðurkennda kenningaafstöðu. Það er sérstaklega áberandi í rannsóknum á ofbeldi í nánum samböndum.“

„Áhrifamiklir fræðimenn hafa aðhyllst þá meginkreddu, að feðraveldi sé óhjákvæmilega aflvakinn í [parsamböndum]. Þetta hefur alið af sér mergjaða trú (core beliefs), sem varin er gegn rannsóknaniðurstöðum, sem henni mæla gegn.“

„Hin hugmyndafræðilega nálgun [viðhorf] til ofbeldis í parsamböndum hefur fengið sérstaklega áhrifamikinn hljómgrunn við mótun stefnu og starfs meðal vestrænna þjóða á okkar méli. Þetta á við um Sameinaða konungsveldið (Bretland), Bandaríki Norður-Ameríku og Kanada. [Nálgunin] hefur einnig yfirgnæft rannsóknir og starf á fleirþjóðlegum vettvangi.“ (Louise Dixon, Nicola Graham-Kevan, John Archer)

Caron Gentry og Laura Sjoberg taka undir þetta, segja, að nauðsyn beri til að endurskoða skilgreiningu ofbeldis og þátttöku kvenna í því: „Það er ekki vegna þess, að karlar og konur sýni frábrugðna ofbeldishegðun eða að ofbeldishvati kvenna sé öðruvísi. Heldur er skýringa að leita í nálgun fræðimanna ... til ofbeldis, í þeim skilningi, að karlar séu alfarið eða því sem næst ábyrgir fyrir ofbeldi. Þar af leiðandi hefur [skilningurinn] tekið mið af karllegum félagsgildum.“

Steven Goldberg, (f. 1941) benti þegar árið 1973 á kvenfrelsunarfræðafúskið:„Það er [vísinda]blekking, þegar kvenfrelsarar í nafni fræðilegra rannsókna, eru svo fúsir til að upphugsa staðreyndir, hafna þeim eða taka til sín, eftir því, hvernig [staðreyndirnar] höfða til tilfinninga þeirra.“ Það sama gerði þýsk-argentínski læknirinn og sálfræðingurinn, Esther Vilar: „[K]onur bera enga virðingu fyrir vísindalegum staðreyndum og sýna eingöngu áhuga því, sem kemur þeim að gagni hér og nú.“

Kvenfrelsarar hafa leitast við að glæða lífi augljósa fásinnu, bábiljur, trölla- og goðsögur, með fræðum og vísindum, sem iðulega hafa reynst villuljós. „Kvenfrelsarar hafa verið óvandaðir að virðingu sinni í því, er lýtur að staðreyndum,“ segja hagfræðingarnir, Diana Furchtgott Roth og Christine Elba, í bók sinni „Kvenfrelsunarkreppunni.“ (The Feminist Paradox.)

Kanadíski sálfræðingurinn, Steven Pinker, tekur í sama streng: „Kvenfrelsunarbarátta fyrir jafnrétti í stjórnmálalegu og félagslegu tilliti er mikilvæg, en kvenfrelsunarfræðaklíkur á háskólastigi, sem einbeita sér að furðukennisetningum, eru það ekki. ... [því] kynerfðakvenfrelsun steytir gegn vísindunum. ... [Kvenfrelsararnir] berjast með kjafti og klóm gegn rannsóknum á kynferði og mismuni kynjanna. ... [Það er] meginástæðan fyrir því, að heiftúðlega er spyrnt gegn beitingu vitneskju um þróun, erfðafræði og taugafræði, í umræðu um mannshugann.“

Shari L. Thurer rekst svo sannarlega rétt orð á munn, þegar hún segir: „Upplýsingar af vísindalegum toga eiga erfitt uppdráttar, þegar vinsælar goðsagnir eru annars vegar, sérstaklega þegar þær ganga í berhögg við hleypidóma, sem fólki er annt um.“

Kvenfrelsun og réttur feðra

(Birtist í Kvennablaðinu 12. júlí 2017)

Kvenfrelsun með ýmsum tilbrigðum hefur fylgt mér allt mitt líf, hálfsjötugur orðinn. Það skal ósagt látið, hvort kynmök barnafóstra á unglingsaldri við mig barnungan telst til kvenfrelsunar. En hvað sem því líður, kröfðust konur fyrir hálfri öld eða svo, frelsis til kynlífs að eigin geðþótta, frelsi til fóstureyðinga, frelsis frá hjónabandi og heimili, frelsi til launaðrar atvinnu og launajafnréttis, frelsis til sjálfsákvörðunar á öllum sviðum með sérstakri áherslu á yfirráð yfir líkama sínum. Vitaskuld eru slíkar kröfur sanngjarnar.

Ungir karlmenn fylktu liði undir merki jafnréttis kynjanna og frelsis. Við trúðum því, að jafnrétti fæli í sér sömu tækifæri beggja kynja til alls þess er lífið hefði uppá að bjóða, m.a. uppeldis barna okkar. Fyrir hartnær hálfri öld síðan hafði ég (og hef reyndar enn) hugann við faðerni og föðurhlutverk. Þá kraumaði nefnilega hugur og hjarta vegna þess óréttlætis að mega ekki ganga dóttur minni í föðurstað, jafnvel þótt réttarsátt hefði náðst í faðernismáli, sem ég höfðaði í örvæntingu gegn barnsmóður minni. Sem faðir var ég réttlaus og meðhöndlaður eins og hver annar flækingshundur. Dóttir mín var síðar ættleidd að kröfu móðurinnar, að mér forspurðum og með vitorði Dómsmálaráðuneytis. Það var reyndar lögbrot. Nokkrir vina minna og vinnufélaga höfðu orðið fyrir þeirri reynslu að vera kennt barn, sem þeir ekki höfðu getið. En engum vörnum var við komið. Kenndi kona karli barn, var hinn opinberi rukkari á næsta leyti og varð naumast umflúinn.

Í þessu ljósi m.a. virtust kröfur feðra því sanngjarnar: Réttur til véfengingar á faðerni, viðurkenning kröfu um fóstureyðingu, jafn réttur til fæðingarorlofs og jafn réttur til forsjár og umgengni við börn við skilnað. Baráttan hefur verið hörð og henni er hvergi nærri lokið. Það kom okkur bláeygum mömmu- og ömmustrákum verulega á óvart, að helstu andstæðingar okkar voru ýmsir hópar kvenréttindasinna og kvenfrelsara. Við héldum satt best að segja, að við værum samherjar í jafnræðis- og mannréttindabaráttu, kusum meira að segja Kvennalistann sáluga og komum Vigdísi, þeim réttsýna sómamanni, til Bessastaða.

En annað hefur eftirminnilega komið á daginn, t.d. í umræðu um sameiginlega forsjá:

„Ekki er sjálfgefið að mæður afsali sér þeim völdum og þeirri ábyrgð sem þær hafa inni á heimilunum. Við skilnað og samvistarslit halda konur fast í börnin og alla ábyrgðina.“ (Katrín Theodórsdóttir)

„Mikilvægt er fyrir konur að þær hugsi málið vel þegar ákvörðun er tekin um sameiginlega forsjá. Eru þær tilbúnar til að eiga svo mikið samneyti við sinn fyrrverandi eins og sameiginleg forsjá krefst? Eru þær tilbúnar að geta ekki flutt, t.d. í annað byggðarlag, eða farið í nám til útlanda án þess að hann veiti samþykki sitt? Gera þær sér grein fyrir því að þá er ekkert sem bannar honum að flytja burtu? Var ofbeldi í sambandinu fyrir skilnað? Ef svo er þá er sameiginleg forsjá í mögum tilfellum framlenging á ofbeldinu.“ (Brynhildur G. Flóvenz)

Í umræðum á Alþingi taldi talsmaður Kvennalistans frumvarpið varhugavert. Kristín Einarsdóttir „taldi […] frumvarpið vera misskilda jafnréttisbaráttu. Ábyrgð á barni væri ætíð hjá móður þess.“ Annar talsmaður kvennalista, Kristín Halldórsdóttir reit: „Staðreyndin er auðvitað sú, að hefðin er rík fyrir rétti og skyldum móður, og það þarf býsna mikið til þess að faðir fái forræðið, …“ .

Talsmaður Kvennaathvarfs er við kunnuglegt heygarðshorn í umsögn um síðustu viðbætur við barnalög: „Kynbundið ofbeldi [les: ofbeldi karla gegn konum] er versta birtingamynd kynjamisréttis og valdbeitingar karla yfir konum. Þau lönd sem reynt hafa sameiginlega forsjá sem meginreglu í einhvern tíma hafa nú vaknað upp við vondan draum þar sem ekkert tillit var tekið til kynbundins ofbeldis í lögunum og öryggi kvenna og barna því ógnað. Þannig hefur sameiginlega forsjáin gefið ofbeldismönnum enn eitt tæki í hendurnar til að stjórna lífi kvenna og barna, en yfirleitt eru þau stjórntæki sem tiltæk eru, notuð til að halda valdayfirráðum. Kynbundið ofbeldi er svo umfangsmikið vandamál að fullkomlega óábyrgt er að líta fram hjá því við lagasetningu eins og varðandi sameiginlega forsjá.“

Þrátt fyrir athugasemdir Kvennaathvarfs var sameiginleg forsjá lögfest. Engu að síður búa langflest barna hjá móður sinni eftir skilnað. Hvernig má það vera? Hví gera feður ekki kröfu um sambúð við börn sín í ríkara mæli? Umgengisréttur er einnig lögfestur. Því miður er það ekki óalgengt, að deilur foreldra leiði til umgengistálmunar. Venjulega er um móður að ræða (u.þ.b. 85 af hundraði tilvika). Lögum er sjaldnast unnt að koma yfir lögbrjótinn, þar eð úrræði (að undanteknum máttlitlum dagsektum) vantar í lögin.

Nú hefur hópur skynsamra Alþingismanna lagt fyrir Alþingi breytingu á lögum þess efnis að refsa megi fyrir slíka háttsemi. En málið stendur í Alþingismönnum, körlum bæði og konum. Móðurhyggjan er máttug. Það kemur ekki á óvart, að kvenfrelsarar andæfi. Einn flutningsmanna, Brynjar Níelsson, segir: „En þeir sem kenna sig við femínisma [kvenfrelsun] og jafnrétti og baráttu gegn hvers konar ofbeldi hafa hingað til ekki haft nokkurn áhuga á þessu málefni. Þeir hafa eytt mesta púðrinu í að fjargviðrast yfir því að konur séu ekki jafnmargar og einhverjir karlar í dagskrárgerð á frjálsum útvarpsstöðvum. Þetta er ekki bara jafnréttismál heldur fyrst og fremst ofbeldismál og það í alvarlegri kantinum.“

Örvæntingarfullur faðir, sem hefur verið meinað að umgangast dóttur sína árum saman, tekur í sama streng: „Þeim sem að mæla tálmunarofbeldi bót hefur fækkað jafnt og þétt. Í gegnum tíðina hefur stuðningur við tálmunarofbeldi þó verið öflugastur frá einstaklingum sem kenna sig við femínisma.“ (Friðgeir Sveinsson) Halla Gunnarsdóttir, segir fyrrnefnt frumvarp dapurlegt: „Mikið ofsalega er þetta dapurlegt frumvarp, hvernig í fjáranum á það að vera barni fyrir bestu að setja annað foreldri þess í fangelsi.“ Kýrskýr er hún.

Rangfeðrun er annað óréttlætismál. Áður fyrr var faðir barns sá, er með móðurinni bjó, eða sá, sem hún kenndi barnið. Þessi regla virðist enn eiga töluverðan hljómgrunn. Neiti móðir rannsókn á faðerni, þarf úrskurð dómstóls til. Kenni kona karli barn, hefur hún ein vald til að sækja um fóstureyðingu. Faðirinn er algerlega réttlaus. Það sama gildir í tilvikum, þegar móðir heldur þungun sinni leyndri fyrir föður.

Réttsýnt fólk hlýtur að taka undir þá sjálfsögðu kröfu, að þau lög verði samin, sem legðu grunn að réttlæti til handa feðrum og börnum í þessu efnum.

Kvenfrelsun og lögbundin kvenhollusta

(Birtist í Vísi 2. mars 2020)

Rituð löggjöf á langa sögu að baki og sprettur úr gildandi siðum og viðmiðum hinna ýmsu ættflokka og þjóða. Meginsiðboðið um samskipti kynjanna hefur frá alda öðli verið, að karlar skyldu hlífa konum, framfleyta þeim, vernda og virða. Mátti þá einu gilda, hvort samfélagið væri flokkað sem móðurveldis- eða föðurveldissamfélag eða blendingsafbrigði – í mannfræðilegum skilningi hugtakanna.

Í fornum lögum Egypta t.d. voru kynin jafnrétthá fyrir lögum. Þetta átti m.a. við um þátttöku í opinberu lífi, stjórnmálum, um eignarrétt og réttinn til hjónaskilnaðar. Bæri svo við, að karl væri illskeyttur og léti handalögmál gilda, mátti sekta hann eða húðstrýkja. (Húðstrýking er reyndar algeng refsing karla í sögunni, en fátíð, þegar konur eiga í hlut.) Stúlkur erfðu mæður sínar.

Hittaþjóðin er einnig áhugaverð í þessu sambandi. Hittar voru forn menningarþjóð, sem bjó að mestu leyti á því landsvæði, sem nú er Tyrkland (Anatolía) á fjórtándu öld f. Kr. Réttur karla og kvenna var áþekkur með tilliti til þátttöku í samfélaginu, þ.m.t. réttur til eigna og athafna. Kynferðislegt frjálsræði var óátalið hjá báðum kynjum. Aftur á móti mátti taka af lífi gifta konu fyrir framhjáhald. Það átti ekki við um gifta karla. Konur nutu sérstakrar virðingar sem mæður og uppalendur. Karli var refsað fyrir nauðgun, sem einungis gat átt sér stað utan helgi heimilisins.

Lög Hammurabis (1810? – 1750) í hinni fornu Babýlon taka m.a. til ofbeldis kynjanna. Hammurabi var harður í horn að taka. Dauðarefsing lá við framhjáhaldi bæði karla og kvenna. Hins vegar var það i valdi karls að náða kerlu sína. Það var reyndar auðvelt konu að sleppa við ákæru, væri hún ekki beinlínis staðin að verki. Hún sór eið um sakleysi sitt. Neyddi brúðgumi brúði sína til samræðis, byggi hún enn í heimahúsum, var hann gerður höfðinu styttri. Faðir, sem drýgði slíka ódáð gagnvart dóttur, skyldi útlægur gerr.

Í Gyðingalandi hinu forna voru á þriðju öld f.Kr. samin lög þjóðar Gyðinga eða Hebrea, sem skráð eru í trúarritunum, „Thorah,“ „Talmud“ og „Maimonides.“ Það er m.a. kveðið á um bann við lauslæti í kynlífi. Morði voru einnig bönnuð. Ábyrgð og réttur karla og kvenna var svipaður. Þó virðist heldur hafa hallað á karla. Þegar fangaskipti fóru fram, skyldu konur mæta forgangi. Konur höfðu jafnan rétt á við karla í öllu, er laut að eignarrétti. En á sonum hvíldi sú kvöð að sjá móður og systrum farborða, þegar svo bar undir.

Í hinu forna ríki Spartverja nutu giftar konur frjálsræðis í kynlífi. Þeirra meginskylda var að geta af sér hraust afkvæmi. Þær fóru því að eins og rómverskar kynsystur þeirra af betri ættum, sem fundu sér ástmenn og sæðisgjafa meðal hraustustu skylmingaþrælanna í ríkinu. Þetta æxlunarmynstur kvenna er enn í fullu gildi. Eiginkarlar Spörtukvenna hvöttu þær jafnvel til dáða í þessu efni. Víða var það einnig skylda karla að giftast ekkju, framfleyta henni og börnum hennar. Eiginkarli bar reyndar skylda til að ganga í föðurstað sérhverju afkvæmi, sem eiginkona hans bar í heiminn. Karlinn gat enga rönd við reist. Reglan er ævaforn og gildir í raun enn í dag.

Í Rómarlýðveldinu voru réttindi karla og kvenna með svipuðu móti á síðari skeiðum þess. Karlar höfðu frelsi til athafa og þátttöku í samfélaginu eins og konur, m.a. við réttarhöld. Sumar kvenna urðu vellauðugar af eigin atvinnurekstri og arfi frá feðrum og eiginkörlum. Þær öðluðust með þessum hætti oft og tíðum áhrif á líf sonanna. Kynlíf utan hins frjálsa hjónabands var ólöglegt. Nauðgun var alvarlegt afbrot talið. Dauðarefsing lá við. Í drottnunartíð Konstantíns mikla (272-337) kváðu lög um, að sekt karla, sem drýgðu hór, skyldi þyngri sektinni, sem hórkerlingar fengu. Vær hórkarlinn hins vegar blankur, var hann limlestur. Konan slapp við slíka refsingu – nema hún væri nunna.

Eiginkarli var heimilt að ganga af eljara sínum dauðum, en eiginkonuna mátti hann ekki snerta. (Líklega hefðu þó fæstir þeirra barið sér á brjóst, þegar kerlur þeirra læddust á vit skylmingaþrælanna að kaupa sér drátt.) Í Aþenu til forna var ekki hikað við að dæma karla til dauða fyrir hjúskaparbrot. Eiginkonur voru þó ekki gerðar höfðinu styttri.

Í heimi Araba kvað Kóraninn á um jafnræði kynjanna í öllum veigamiklum atriðum. Lögð var áhersla á menntun kvenna. Þátttaka í samfélaginu var lofuð, m.a. í hernaði. Eiginkonur spámannsins, Múhammeðs, voru lifandi dæmi. Khadijah var viðskiptajöfur og Aisha herforingi og fræðimaður. (Annar fræðimaður úr röðum kvenna, Fatima bint Muhammad Al-Fihriya Al Quarashiya/Fatima al-Fihri (800? – 880?) stofnaði Háskólann í Al Qarawiyyin í Marokkó árið 859 fyrir föðurarfinn. Það var fyrsti háskólinn í veraldarsögunni.) Viðurlög við afbrotum voru að mestu viðlík. Bæði hjón gátu beðið um skilnað.

Óskráð lög og siðir nánast allra ættflokkasamfélaga hafa verið með svipuðu sniði. Konur virtu sjálfar sig sem mæður og húsfreyjur. En þær voru samt sem áður engir veifiskatar í hernaði og veiðum heldur. Siðir buðu, að þeirra skyldi hefnt. Sá heiður féll fyrst og fremst í skaut nákomnum körlum. Konur og karlar nutu áþekkra réttinda, ábyrgðar og frelsis á öllum sviðum.

Lýðræðisleg foringjaþing eða ráð túlkuðu lög og siði - og dæmdu. Þegar völd færðust á færri hendur þróuðust ráðin til fulltrúaþinga Þau voru mýmörg á síðmiðöldum (1250-1450), en voru næsta máttlítil, nema það enska, sem varð býsna öflug stofnun.

Eins og áður er bent á eru löggjafarsamkundur þekktar í árdaga germanskra þjóða og keltneskra, t.d norrænna manna, bæði sem ráðgefandi þing og löggjafarþing. Í lögum þessum lifir enn arfur germanskra þjóðflokka. T.d. í ákvæðum um vígsbætur eða vergjöld (þ.wargeld). Þau réðust af kyni eða stöðu hins vegna. Hinn germanski Alamanni þjóðflokkur mat t.d. gildi kvenna sinna tvöfalt gildi karla, en Saxar til helmings karla.

Samtímis tilburðum einstakra drottnara til að leggja undir sig ættflokka og ættbálka með vopnavaldi, beittu þeir sér fyrir samningu lagasafna. En eins og kunnugt er beita drottnarar bæði lögum og hugmyndafræði í kúgun sinni. Þekkt eru t.d. lög (salverskra) Franka (germansks ættflokks) frá miðöldum eða frá því snemma á sjöttu öld, Lex Salica (Salian law). Samantekt laganna var fyrir tilstuðlan Klovis fyrsta (466? – 511), sem stofnaði fyrsta ættarveldi Franka (Frakka). Hann lét kristnast fyrir atbeina Klóthildar, drottningar sinnar. Eingyðistrú var einmitt vel til þess fallin að styðja við einveldi.

Lögin Klóvis höfðu mótandi áhrif á löggjöf mið- og norður Evrópu. Þar er m.a. útlistun á sök og sekt. Samkvæmt þeim var karli t.d. refsað fyrir að snerta frjálsa konu með fingri. Hindraði karlmaður för konu eða sló, var sektin þrisvar sinnum hærri. Sekta mátti karlmann fyrir samræði í meinum við frjálsa stúlku, jafnvel þótt með samþykkti hennar væri. Vergjöld eða vígsbætur fyrir konu voru almennt margfalt hærri, heldur en fyrir karl í sömu stöðu. Andi og bókstafur þessara laga lifði góðu lífi á miðöldum. T.d. var karlmönnum, sem áreittu konur, bannað að taka þátt í burtreiðum.

Siðboðið um sérstaka kvenvernd eða kvenskjöld tók á sig forvitnilega mynd á siðmiðöldum eða þegar drottnarar Evrópu réðust til landvinninga í austurveg undir trúarlegu yfirskini. Í hernaðarhugmyndafræðina var öðrum þræði fléttað inn í hugmyndinni um Maríu guðsmóður, hina óspjölluðu mey, sem karlmenn skyldu lifa fyrir, deyja fyrir og hefna.

Kvendrottnarar beittu völdum sínum til mótunar ákveðinna siðaregla fyrir karla. M.a. var undirgefni af þeirra hálfu meitluð í giftingarheitið og settir voru á stofn sérstakir dómstólar, er dæma skyldu um misbresti á samskiptum karla og kvenna. Sagnfræðingurinn, Amy Ruth Kelly (1877-1962), lýsir starfi dómstólsins svo: „Hér var um að ræða kvendómara, sem vildu beisla spennu karla við burtreiðar, veiðar, teningaspil og leiki í þágu hins kvenlega samfélags. Útrýma skyldi ruddahætti og knýja fram hollustu við skjalldýrkun kvenlegrar hátignar.“ Heiðursmannaréttlætið eða karlfórnarréttlætið (e. chivalry justice) hafði nú skotið rótum í rituðum lögum. Eðlislæg sjálfsfórn karla hafði tekið á sig nýja mynd.

Á þeim tíma, sem hér um ræðir, hafði Ísland verið numið af Keltum og norrænum mönnum, sem í farteskinu höfðu lög og siði heimalandana. Grágás var lögbók Íslendinga á þjóðveldistímanum eða fram yfir miðja þrettándu öld, þegar þeir játuðu hollustu við Noregskonung. Fyrirmynd þessara laga var sótt til Gulaþings í Noregi, skrifuð upp í tveim mismunandi handritum. Að áliðinni þrettándu öldinni samdi Magnús konungur sjötti ný lög fyrir Íslendinga, Járnsíðu. Um áratugi síðar tók Jónsbók gildi. Enn er við hana stuðst. Á þjóðveldisöld virðist jafnræði hafa ríkt milli kynja í öllum aðalatriðum. Frjálsbornar konur voru stríðsmenn (skjaldmeyjar), skáld, seiðkonur, búhöldar (óðalskvinnur), drottnarar, frillur, eiginkonur og mæður.

Íslendingar urðu á síðmiðöldum leppríki Dana. Löggjöf hins danska einveldis var til þess gerð að tryggja einvaldinn í sessi. Krafist var hlýðni og hollustu við konung þessa heims svo og við konung ljóssins á himninum. Kirkja og konungur höfðu lengi vel – eða fram að siðaskiptum – deilt sömu sæng, ef svo má að orði komast. Kúgun og ofbeldi endurspeglaðist í löggjöfinni.

Með húsagatilskipun (Anordning om Hustugt paa Island) Kristjáns sjötta, konungs vors, lýðum gjörð kunnug 1746, er tekið afdrifaríkt skref af hálfu ríkisvaldsins til að ráðskast með heimilisfólk og ná á því tökum. Húsbóndann, sem lögum samkvæmt var ábyrgur gerr fyrir eiginkonu og öðru heimilisfólki, dubbaði kóngur upp til eins konar heimilishershöfðingja. Hann var ekki einungis skyldaður til að sjá heimilisfólki farborða, heldur einnig mennta, leiðbeina og tukta til, þegar svo bar undir.

Lögin voru þó einum þræði barnaverndarlög. Svo segir Hildur Biering: „Fyrstu íslensku lögin sem ætlað var að tryggja börnum gott uppeldi birtast í Tilskipun um húsagann í Íslandi frá 1746. Tilskipunin, eins og núgildandi lög um barnavernd, gerði yfirvöldum bæði skylt og heimilt að fylgjast með börnum og grípa til aðgerða ef foreldrar stóðu sig ekki í uppeldishlutverkinu.“

Sagnfræðingurinn, Guðmundur Jónsson, segir í þessu sambandi: „Meðferð á fátæku fólki hvíldi á siðferðilegum grundvelli sem kalla má föðurlega forræðishyggju og boðaði undirgefni hinna lægri og ábyrgð hinna æðri. Ströng trúarviðhorf innrættu hlýðni og undirgefni fátæklinga við valdskipan samfélagsins. Húsagatilskipunin frá 1746, sem setti börn og vinnuhjú undir strangt agavald húsbænda, var í fullu gildi fram eftir 19. öldinni og var enn lesin á sumum regluheimilum í heyranda hljóði á hverju sunnudagskvöldi árið um kring.“

Vistarband fátæklinganna var í raun óslitið fram undir aldamótin nítján hundruð og húsagaskipunin gagnsýrði ennþá hug og hjarta alþýðunnar. Bændur voru eins konar forstjórar eða feður, búaliðið jafnvel talið til barna þeirra. Guðmundur Hálfdánarson, sagnfræðingur, segir: „Íslenska bændasamfélagið var [því] að mörgu leyti fyrirmyndaríhaldssamfélag, þar sem breytingar voru hægar og hver kynslóð tók við af annarri líkt og í óendanlegri röð.“

Arfur fornra siðboða og laga var með svipuðu móti á Íslandi og annars staðar í (norður) Evrópu. T.d. var framhjáhald einstaklinga af báðum kynjum litið hornauga og stundum bannað með lögum. Eins og hjá fornþjóð Hitta var framhjáhald af hálfu konu álitið sýnu afdrifaríkara og verðskuldaði refsingu, væri unnt að færa á það sönnur, væntanlega sökum þess, að væru svik í tafli með faðernið, sat eiginkarlinn upp með framfærslu-, verndar- og menntunarskylduna gagnvart afkvæminu.

Ofbeldi karla gegn konum hefur ævinlega misboðið siðvitund fólks og víðast bannað með lögum, nema um afbrot konu væri að ræða. T.d. var eiginkarli í miðaldasamfélagi Kelta í Wales heimilt að löðrunga konu sína fyrir hjúskaparbrot. En að öðru leyti var slíkt ofbeldi bannað. Áþekkt lög giltu einnig á Englandi á ár- og síðmiðöldum og víðar eins og í bresku nýlendunum. Þekkt er þumalfingurreglan svonefnd, sem leyfir karli að berja kerlu sína með priki jafnþykku þumalfingri hans. Regla þessi er munnmælasaga. Kvenfrelsarinn, Dorothy Louise Taliaferro „Del“ Martin (1921-2008), tengdi árið 1976 þessa munnmælasögu við áróður skoðanasystra í sambandi við heimiliserjur (e. domestic violence). Þetta var hvalreki fyrir þær. Þarna þótti þeim komnar sönnur þess, að lög karlkúgaranna leyfðu körlum að lumbra á konum sínum.

Ofríki kvenna og ofbeldi gegn körlum hefur lengst af þótt léttvægt í sögunni. Í miðaldasamfélögum Evrópu til dæmis, var ofríki eiginkvenna þekkt eins og nú. Það stoðaði lítt fyrir karla að bera sig illa undan ofbeldi kvenna sinna. Ef upp komst, var þeim refsað. Þeir voru gerðir að athlægi og reiddir öfugir á asna gegnum heimaþorpið. Ástandið er með áþekkum hætti í dag. Leiti lúbarðir karlar á náðir lögreglu, er brosað út í annað. Í kvennaathvörfunum koma þeir að luktum dyrum. Þar á bæ eru þeir sagðir kúgarar kvenna. Í nafni jafnréttis leggur hið opinbera ekki fé til sambærilegrar aðstoðar við karla.