Í Silfri RÚV birtist þann 29. nóv. þessa árs, þ.e. 2020, áhugavert viðtal við Sigþrúði Guðmundsdóttur, kvennaathvarfsstýru. Þáttarstjórnandi var Fanney Birna Jónsdóttir. (Hér er krækjan, ef fólk skyldi hafa áhuga: https://www.ruv.is/sjonvarp/spila/silfrid/29054/8l2ig1, viðtalið hefst á 1.08.)
Ég hef margsinnis bent á kynjaskakka umfjöllun RÚV um samskipti kynjanna. Kvenfórnarlambsviðhorfið er þar ríkjandi. Þetta viðtal kemur nánast samtímis frétt um konu, sem dæmdar voru bætur vegna ofbeldis eiginmanns síns. Sorglegt, ef það hefur við rök að styðjast. En hvort tveggja er dæmigert fyrir umfjöllun RÚV um efnið.
Hlutaðeigandi kona birtist grátklökk á skjánum, svo hjarta áhorfenda (mitt meðtalið) tók kipp. (Konur í þessari stöðu eru kallaðar þolendur, fórnarlömb og aflifendur.) Ofbeldismanninum er ekki boðið að segja sína sögu. Því vitum við fátt í raun um, hvað átti sér stað á þessu ólukkulega heimili. Í um sjötíu af hundraði tilvika heimilisofbeldis, beita báðir aðiljar ofbeldi. Engin fagleg umfjöllun um ofbeldi á heimilum fylgdi í kjölfarið, svo hugsun fólks ríður á þeirri tilfinningabylgju, sem slíkt viðtal skapar; það hvarflar óhjákvæmilega að áhorfendum, að karlar meiði konur, að þær séu fórnarlömb karla.
Í nefndu viðtali tekur Fanney Birna sama pól í hæðina. Henni er hugleikin staða kvenna og barna, sem eru læst inni á heimilunum með ”ofbeldismanninum.” Það er ”oft faðirinn,” að sögn Sigþrúðar. Síðan verður stöllunum tíðrætt um eymd kvenna og barna, sem ekki fá nægja þjónustu frá hinu opinbera. Til að ráða bót á því hefur verið ráðin ”barnastarfskona,” sem spjallar við börnin og mömmurnar, svo þær „verði enn þá betri mömmur.“ Það er hvorki um menntun hennar getið né aðrar forsendur til að taka að sér slík störf. Annað úrræði er smíði ”fjölbýlishúss” á vegum Kvennaathvarfsins, sem verður stökkpallur fyrir konur út í samfélagið. Þær „verða sterkustu konur í heimi, náttúrulega,“ segir Sigþrúður.
Meint og aukið ofbeldi eiginkarla og feðra á tíma Kínaveirunnar er sérstakt áhyggjuefni m.a. „UN Women,“ Katrínar Jakobsdóttur og RÚV. Fyrir fáeinum dögum, skýrðu fréttaskýrendur sjónvarps okkar allra frá því, að vísindarannsóknir sýndu, að fórnarlömbum karla ætti eftir að fjölga skelfilega. (Þó var ekki talað um veldisvöxt.) Þetta áhugamál RÚV er sem sé tekið aftur á dagskrá hjá Fanneyju Birnu. (Fréttamönnum RÚV hefur ekki hugkvæmst, að meiri samvera heimilisfólks, kynni að leiða til einhvers góðs.)
Fanney Birna er fróðleiksfús og innti því viðmælanda sinn eftir orsökum þessa „mikla ofbeldis“ gegn konum. Svipað hlutfall ofbeldis gegn körlum er henni ekki hugleikið. Það stóð ekki á svarinu: Í grunnsamfélagsgerðinni er um að ræða „undirokun kvenna á svo margan hátt.“ (Í kvenfrelsunarfræðunum heitir þetta „structural violence“ á ensku). Og svo er ofbeldisvörnum einnig áfátt. Börnin læra ofbeldið á heimilum sínum (væntanlega af feðrum). Staðreyndir um heimilisofbeldi eru víðs fjarri í umræðu þessara kvenna beggja. T.d. það, að um það bil jafnt er á komið með kynjunum um ofbeldi og alvarleika þess. Börn verða aukin heldur oftar fyrir ofbeldi af hendi móður en föður.
Ég hef áður reynt að benda á, hvílíkar skaðræðisstofnanir kvennaathvörfin eru fjölskyldum – ekki síst börnum. Einnig hef ég reynt að benda á (alvöru)vísindalegar staðreyndir um heimilisofbeldi og ofbeldi í nánum samböndum. Vísindamennsku „UN Woman“ hef ég rakið. Áhugasamir geta fundið efnið á: arnarsverrisson.blog.is/arnarsverrisson.is.
Sömuleiðis hef ég kynnt hugleiðingar um umfjöllun RÚV. Hún er í senn ósiðleg og ófagleg og að öllum líkindum ólögleg, samkvæmt þeim lögum, sem um fjölmiðilinn gilda.
Svo virðist sem stjórnvöld með ríkisfjölmiðilinn, opinberar menningarstofnanir, hálfopinberar „hjálparstofnanir“ og ríkisstofnanir í broddi fylkingar heyji látlaust áróðursstríð gegn feðrum og körlum – og drengjum um leið; þeir eru (fæddir) ofbeldismenn. „Oss er í dag, nýr kúgari fæddur,“ er viðkvæði ofstækisfyllstu kvenfrelsara, þegar „hnokkinn“ lítur dagsins í ljós í faðmi ljósmæðranna, sem síðan „úthluta“ fyrirbærinu einhverju kyni. (Samkvæmt kvenfrelsunarfræðunum eru þau fimm hið minnsta.)
Louise Peete (1880-1947) var kynþokkafull glæsikona af betri ættum, fædd í Louisiana, Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA). Hún ólst upp á velstæðu, menntuðu menningarheimili. „Foreldrar mínir voru ekki afbrotamenn og ólu ekki upp ódæl (delinquent) börn,“ sagði hún. Fimmtán vetra gömul var hún rekin úr rándýrum einkaskóla fyrir þjófnað og lauslæti. Rúmlega tvítug giftist hún sölumanni, sem framdi sjálfsmorð. Fjórum árum áður hafði hann komið að elskunni sinni í bólförum með öðrum karli. Þegar hér var komið sögu gerðist Louise dýrkeypt fylgdarkona, sem rændi viðskiptavini sína í þokkabót. Því næst stundaði hún svik, stuld og pretti meðal yfirstéttarfólks, þar til hún dró á tálar vellauðugan betri stéttar karl. Viku seinna fannst hann dauður á beði sínum. Louise var látin laus í kjölfar réttarhalda. Hún sannfærði kviðdóm um, að hún hefði grandað elskhuganum nauðbeygð í sjálfsvörn, þegar hann gerði sig líklegan til að nauðga henni. Nú gekk Louise i hnapphelduna, eignaðist dóttur, en yfirgaf hana og eiginkarlinn. Næsta fórnarlamb var forríkur verkfræðingur. Hún hélt uppteknum hætti. Eftir örskamma samveru varð hann bleikur nár. Í slóð Louise hlóðust upp fórnarlömb, bæði karlar og konur. Eftir aldarfjórðungs glæpaferil var hún tekin af lífi. Þegar ljóst var, að ekki yrði orðið við síðustu beiðni við áfrýjun, sagði hún hin fleygu orð: „Ríkisstjórinn er heiðursmaður – og enginn heiðursmaður lætur taka konu af lífi.“ Það er reyndar hárrétt hjá Louise. En hér var karlmenninu, ríkisstjóranum, og almenningi greinilega ofboðið.
Í hinni athygliverðu bók sinni, „Þegar hún var slæm. Ofbeldishneigðar konur og sakleysisgoðsögnin“ (When she was bad. Violent Women and the Myth of Innocence), segir kanadíski rithöfundurinn og verðlaunablaðamaðurinn, Patricia Pearson (PP) (f. 1964): „Algengustu réttlætingar, sem konur nota til að skýra afbrot sín, er orðforði, sem lýtur að ýmsum tilbrigðum við geðveiki, ásamt misnotkun og þvingun.“ ... „Konur frá þrisvar sinnum oftar geðveikisgreiningu, heldur en karlar, þegar [foreldrar] myrða börn.“
Louise beitti misnotkunarmálsvörninni með góðum árangri. En reyndar er það svo, að „[þ]að eru mestar líkur á því, að glæpakvendi af öllum kynþáttum sleppi undan rannsókn umfram handtöku.“ Reyndar hafði enski nítjándu aldar dómarinn, James FitzJames Stephen (1829-1894), vakið athygli á þeirri blindu, sem almenningur og dómarar voru slegnir gagnvart ódæðum kvenna eða mæðra. Þær þyrftu jafnvel ekki að beita geðveiki- eða þolendamálsvörninni.
Móðurdýrkunin dygði. Hann sagði: „[Hvítvoðaungadráp] veldur engum hræringum meðal almúgans, þar sem þau geta einungis verið framin af mæðrum á nýbornum afkvæmum sínum.“ (PP)
PP segir frá fleiri kvenraðmorðingjum. Eftir skoðun mýmargra slíkra mála viðrar PP þá hugsun, að konur (og mæður) höfði til almennings, dómara og kviðdóms með ólíku móti, eftir útliti og aldri. Lousie var ekki líflátin fyrr en eftir langan afbrotaferil, löngu eftir að kynþokka hennar hafði hnignað. Hún segir um annan kvenraðmorðingja, Dorothea Puente (1929-2011):
„Hún notaði einnig kvenleikann sem eins konar valdaskikkju. Hnignunin kom eins og skrattinn úr sauðarleggnum. Fyrr en varði var hin fyrrum glæsilega, þrýstna og kynþokkafulla unglingsdís, orðin að gamalli konu. Á miðjum aldri dró hún sig í hlé. Líkaminn bauð henni að sýna sitt rétta andlit. Kona, hrein og bein, hefur takmarkað klækjavald. Þetta er skeið í lífshlaupi konu, þegar kynþokkinn hefur tapað ginningarmætti sínum og áður heldur en gætir almennrar samúðar.“
Það er ástæða til að ætla, að kynþokki Louise hafi orðið henni til bjargar rétt eins og kynþokki forngrísku þokkagyðjunnar, Phryne, sem beraði karldómurunum brjóst sín við réttarhöldin – og var saklaus fundin. Um fjórum árþúsundum síðar lýsti Michale Corriero, dómari við hæstarétt BNA, karlmennskudómgreindarbrenglun dómara svo:. „Þetta er karlakerfi. Þegar kona stígur inn í það, ruglast hugsun mín í ríminu. Og ennþá frekar, sé um stúlku að ræða.“ (PP)
Samkvæmt PP er líklegt að bæði „húsenglar“ og „englar dauðans“ notfæri sér einnig karla úr heilbrigðisstétt og afneitun almúgans, því: „Fjöldamorðingjar úr hópi hjúkrunarkvenna og mæðra beita læknaveldi feðraveldisins klækjabrögðum, storka og rugla í ríminu lækna, sem leggja sig í líma við að bjarga fórnarlömbum þeirra.“ ... „Móðurgjörningurinn, hvort heldur sem er á heimavígstöðvum eða á sjúkrahúsum, er miklu algengari leið til valda fyrir siðblindar konur, heldur en viðskipti og kynlíf.“ ... „Í sögulegu ljósi séð hafa konur haft tögl og haldir á heimilum sínum og þar hefur þeim liðið best. Og þar hafa þær haft tilhneigingu til að drepa.“
Í skilningsljósi kvenfrelsaranna um kvenkúgun karla og kúgunarlöggjöf þeirra, eru vangaveltur Patriciu umhugsunarverðar. Fáeinum árum, áður en kvenfrelsunaryfirlýsingin var samþykkt í Seneca Falls í BNA, skömmu fyrir miðja nítjándu öldina, sagði í einu kvenfrelsunarávarpanna: „[Karlar] hafa gert [konuna] að óábyrgri veru, þar sem hún getur framið fjölda afbrota án viðurlaga, að því tilskildu, að þeir séu framdir í nærveru eiginkarlsins.“
Það er rétt, að ríkjandi lög í menningu vorri gerðu karlmennina lagalega ábyrga fyrir hegðun eiginkvenna almennt – ekki einungis í bókstaflegri nærveru þeirra. Samkvæmt kvenfrelsurum nítjándu aldar og um þessar mundir, eru karlmenn taldir ábyrgir fyrir lagasetningu um samskipti kynjanna og hegðun kvenna. Mikill er máttur þeirra og ábyrgð. Og samkvæmt Elizabeth Cady Stanton (1815-1902), sem var aðalhvatamaður ofannefndrar yfirlýsingar og höfundur, er illsku karla engin takmörk sett. Hún hafði á orði: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“
Augum sínum lítur hver á silfrið. Ástralski sagnfræðingurinn, Elizabeth Windschuttle (f. 1942) horfir á löggjöf nítjándu aldar með kvenfrelsunargleraugun á nefinu. Hún telur eins og skoðanasysturnar á öldinni, að konur hafi búið við kúgun karla. Lög og siðgæði hafi ekki eingöngu snúist um „hórdóm og lauslæti, [sem] körlum var heimilt að ástunda ... heldur var litið svo á, að slíkt svipti konuna gildi sínu sem eign eiginkarla eða feðra [og] ylli upplausn fjölskyldna...“ Sú kennisetning, að eiginkonur hafði verið og séu „eign“ karla, er ein sú kostulegasta, sem kvenfrelsararnir hafa boðið upp á, og jafnframt ein af grundvallarröksemdum þess, að konur hafi ekki borið og beri ekki ábyrgð á sjálfum sér, samfélagi og umhverfi. Önnur grundvallarkennisetning er á þá leið, að í eðli kvenna búi einungis manngæska. Því séu þær fráhverfar glæpum.
Einn og einn kvenfrelsari virðast þó vera að vakna af værum blundi. Veruleikinn sækir þá heim eins og slóttugur skratti. Einn þeirra er hinn kunni enski kvenfrelsunarafbrotafræðingur, Frances Heidensohn (FH) (f. 1941). Í bók sinni, „Konur og afbrot,“ leggur hún eitt og annað til málanna, býsna óræð á stundum. Hún segir t.d. að tvíhyggja tíðkist gagnvart konum við morðrannsóknir, þ.e. að þær séu annað hvort góðar eða slæmar: „Ég legg áherslu á, að ég kem ekki auga á umsvifamikið karlasamsæri að baki þessu eða ósýnilega hönd við stjórnvölinn. Það er líklega frekar um að ræða óhjákvæmilegan þátt feðraveldisins (og flest samfélög manna fyrr og síðar hafa verið feðraveldi).“ Þetta er afar torskiljanlegt í ljósi þess, að feðraveldið, erkisamsæri karla gegn konum, var stofnað fyrir um hálfri milljón ára síðan, þegar umhyggjufaðirinn kom til skjalanna.
FH heldur áfram og hundskammar karlfræðimenn fyrir umfjöllun sína og rannsóknir á afbrotum kvenna: „[K]venfrelsunargagnrýni á hefðbundna afbrotafræði er sú (i) að konur séu ósýnilegar eða jaðarsettar í rannsóknum, þegar best lætur, (ii) að rannsóknir á konum séu einkennilega takmarkaðar og brenglaðar, þegar þær eru framkvæmdar.“ FH hefur töluvert til síns máls. Karlar hafa ævinlega leitast við að bera blak af konum, varið þær og tekið af þeim ábyrgð. Þeir hafa meira að segja fellt úr heimssögunni þátt kvenna í hernaði og alls konar ódæðum. Mál er að linni. Það er ævinlega upplífgandi að vera sammála kvenfrelsunarfræðimönnum.
FH heldur áfram: Umfjöllun einkennist af „furðulegri, reyndar siðlausri (perverse), útilokun kvenna í afbrotafræðilegri umfjöllun og brenglunar reynslu kvensökunauta, svo þröngva megi henni í mót viðeigandi staðalímynda. Áberandi hefur verið ofuráhersla á að kynlífsmiða glæpi kvenna, þannig t.d. að litið var á vændi sem einasta afbrot kvenna, en ekki horft til þess sem skynsamlegs starfsvals til að framfleyta sjálfum sér og börnum sínum.“ Hér eru karlar varla hafðir fyrir réttri sök. Kvenfrelsarar af kvenkyni hafa barist heiftúðlega gegn þeirri syndsamlegu misnotkun og hlutgervingu konukroppsins, sem kynlífsþjónusta felur í sér. Fyrir nokkrum árum náðu t.d. kvenfrelsarar Vinstri grænna að sannfæra Alþingismenn um að hafa vit fyrir konum í þessu efni og banna karlmönnum kaup slíkrar þjónustu. Karlmenn skyldu svala kynlífsþorsta sínum á „kveneignunum.“
Landi FH, Carol Smart (f. 1948), víkkar sjóndeildar kynsysturinnar í bók sinni; „Konur, afbrot og afbrotafræði. Kvenfrelsunargagnrýni (Women, Crime and Criminology. A feminist Critique): Hún elur einkum á tveim efasemdum um gildi þess, að vísa afbrotum kvenna á bug og firra þær ábyrgð á þeim: 1) ef farið er í felur með konur og afbrot þeirra, gæti það leitt til þess, að kvenfrelsunargagnrýnin næði ekki fótfestu, 2) ef kastljósið beindist að afbrotum kvenna gæti fólk orðið felmtri lostið, síðfelmtri.
Carol telur, að sé ónóg áhersla lögð á þátttöku kvenna í afbrotum muni það „stuðla að því, að undirskipan kvenna í samfélaginu styrkist, í þeirri einfeldningslegu trú, að kvenleiki sé öndverður við ástundun afbrota.“ Eins og kunnugt er undirskipuðust konur körlum um það leyti, sem feðraveldið var sett á stofn fyrir um hálfri milljón ára.
En nú eru hugsanleg breytingar í vændum. Svo segir alla vega norður-ameríski afbrotafræðingurinn, Freda Adler (f. 1934), sem skrifaði, ásamt Herbert M. Adler, bókina: „Afbrotasystur. Hinn nýi kvenglæpamaður rís úr öskustónni (Sisters in Crime. The Rise of the New Femala Criminal). Þar segja höfundar: „Konur eru ekki lengur „samningsbundnar“ eldhúsum sínum, barnavögnum og svefnherbergjum ... Nú geta þær þúsundum saman ... notið frelsis í fyrsta sinn. [Þær] hafa ákveðið að kveðja eldhúsin. Léttar í lundu steypa þær sér kollhnís inn á öll þau svið atvinnulífsins, sem áður voru troðfull af körlum. ... Á sama hátt og konur gera kröfur um jafnrétti á löglegum vettvangi, sækir svipaður fjöldi þeirra inn í heim alvarlegra afbrota.“
PP tekur í sama streng: „Konur eru staddar á hættulegum vegamótum. Við erum að uppgötva, að við séum fullfærar um að ástunda ofbeldi að hætti karla. Á hinn bóginn, jafnvel þótt við beitum hefðbundnum, karllegum aðferðum við ofbeldið, syngur kórinn lagið um sakleysi okkar. Við höldum því fram, að við séum fórnarlömb. Við berjumst fyrir réttlátri reiði okkar. Við förum hamförum gegn eiginkörlum og elskhugum ... körlum eins og væru [þeir] táknmyndir kúgunar okkar. Og dómstólar og almenningur sýknar okkur.“ ... Skilaboðin eru þau, að konur hafi rétt til – þar sem þær eru [í eðli sínu] saklausar – að tortíma án viðurlaga.“
Og karlmenn mega gæta sín, segir Sharon Smolick, fyrrum ráðgjafi við kvennafangelsi í Nýju Jórvík (NY) í viðtali við tímaritið, „Sálfræði í samtímanum“ (Psychology Today): „Í flestum tilvika megna konur ekki að hefna sín á ofbeldismanni sínum, en þær sitja hvorki með hendur í skauti né þegja þunnu hljóði um alla eilífð. Oft og tíðum þarf saklaust fólk að gjalda með lífi sínu [svo þær megi svala hefndarþorsta sínum].“
Norður-ameríski afbrotasálfræðingurinn, Candice Skrapec, geldur einnig varhug við í ritgerð sinni um raðmorðingja: „Bræði kvenna og þörf til valdeflingar mun beinast að valdhöfunum (power brokers), sem hún hefur reynt að illu. Hún mun leitast við að refsa þeim fyrir kynferðið.“
Kvenfrelsararnir vildu gera konur ábyrgar. Þó er enn litið í gegnum fingur með glæpi kvenna og dómar þeirra eru mildari en karla. Og ennþá beita kvenafbrotamenn málsvörn, sem miðar að því að firra þær ábyrgð; ofbeldisreynsla (kynferðislegt ofbeldi klikkar aldrei), geðröskun, kynvakatruflanir, geðlægð, einstæð og einmanna móðir, ógift móðir, nýmóðir, bældar minningar, fæðingarþunglyndi, gáleysi, eðlislægt sakleysi, þvingun og óvæntur ungbarnadauði, svo þær algengustu séu nefndar. Eins undarlega og það hljómar; eftir um tveggja alda látlausa kvenfrelsunarbaráttu, m.a. fyrir geirvörtum kvenna og drusluþörf, vilja konur ennþá vera fórnarlömb, meðan frelsarar þeirra hrópa; „meira, meira jafnrétti.“ Alþingi Íslendinga hefur reyndar tekið af skarið. Það hefur leitt í lög stefnuskrá Vinstri grænna. Konur skulu vera undirskipuð fórnarlömb. Þó ekki morðkvendið, Guinevere Garcia (f. 1958) frá Illinois í BNA. Hún neitar því hnakkakerrt að vera fórnarlamb. En hana skortir greinilega innsæi.
(Birtist í Vísi 30. des. 2019)
Karlar hafa löngum þótt eitraðir, óduglegir og jafnvel réttdræpir, sökum ofbeldis og kúgunar gagnvart konum sínum. Þær voru greinilega haldnir eitraðri karlmennsku eins og ég og kynbræður mínir í dag, því þessi bölvaldur er okkur í blóð borinn, hefur síast inn í merg og bein.
Eitruð karlmennska er einnig kölluð sjúkleg karlmennska (uppáhaldshugtak Stígmóta) eða skaðleg karlmennska eða skerðingarsjúkdómur eða barasta karlsýki. Sannast sem oft áður, að kært barn hefur mörg nöfn (e. toxic masculinity, mascupathy). Höfundar einnar þeirra mýmörgu skýrslna stjórnvalda um þann vanda, sem hlýst af meinsemdinni í sálu karla, segja greiningu „sérlega mikilvæg[a] í umræðu um það sem kallað er „skaðleg karlmennska“, tegundir karlmennsku sem hindra jafnrétti og félagslegt réttlæti.“
Fyrrnefnd Alexe var hrifin af fyrstu bylgju kvenfrelsunar eins og ofbeldisseggir meðal kvenfrelsunarsystranna í Norður-Ameríku og Englandi. Ofbeldisarfur þeirra lifir enn góðu lífi meðal kvenfrelsara, m.a. í hugtakinu, eitraðri karlmennsku. Sjúklinga, höldnum jafn ógnvænlegum sjúkdómi, ber að lækna, kvengera og/eða fækka verulega, segja þeir. Norður-ameríski kennarinn og rithöfundurinn, Sally Miller Gearhart (f. 1931) hefur mælt út hæfilegan fjölda karla. „Hlutfall karla verður að skera niður í og viðhalda í u.þ.b. tíunda hluta mannkyns.“
Norður-ameríska kvenfrelsaranum, Valerie Jean Solanas (1936-1988), þótti það greinilega ofrausn að láta tíunda hluta karla lifa. „Konan mun, hvort sem henni líkar betur eða verr, taka öll völd í fyllingu tímas, jafnvel þótt væri bara af þeirri einu ástæðu, að hún neyðist til þess – þegar öllu er á botninn hvolft hverfur karlinn af sjónarsviðinu.“
En skylda konunnar til að eyða körlum gersamlega er ef til vill skiljanlegri í ljósi þess, að karlinn er bágstödd vera, ef veru skyldi kalla, því „[k]arlinn er þróunarslys ... ófullkomin kona, fóstureyðing í lifanda lífi, ónýtur á erfðavísisstigi.“ ... „Karlinn er skertur, býr við tilfinningalega takmörkun. Karlmennska er skerðingarsjúkdómur og karlar eru tilfinningalegir krypplingar. Karlinn er að öllu leyti sjálfhverfur, gildra sjálfum sér, ófær um samúð og samkennd, ást, vináttu og blíðu. Hann er utangarðseining, ófær um að stofna til sambands við annað fólk. Viðbrögð hans eru einvörðungu eðlislæg, firrt vitundarstjórn; greindin er tæki, sem stjórnað er af hvötum og þörfum hans; ástríða er honum fjarri sem og andleg samskipti; hann skynjar ekkert annað, heldur en innri hræringar. Hann er hálfdauður, fáskiptið dauðyfli, ófær um að veita og þiggja unað eða hamingju; ...“ Karlinn er „ ... uppnagaður af sektarkennd, ótta og óöryggi; tilfinningum, sem eiga rætur í karleðlinu...“
Hugmyndafræðisystur Valerie taka undir. Andrea Dworkin (1946-2005) leggur að konum að ryðja óheppilegum körlum úr vegi. Það drýpur blóð úr draumum hennar: „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með skóhæl á kafi í munni sér sem væri epli í gini svíns.“ Mary Daly (1928-2010) leggur eitraða karlmennsku nokkurn veginn að jöfnu eitraðri jörð: „Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“
Aurelia Vera er kennari á Kanaríeyjum. Hún kom auga á gagnlegan mótleik við áhrifum sjúkrar karlmennsku. Boðskapur hennar í kynfræðitíma með unglingsnemendum var á þessa leið: (Hún beindi orðum sínum til karlkynsnemenda.) Væri þú tilkippilegur til geldingar í því skyni að tryggja konum völd? Hún svarar neitandi fyrir viðmælanda sinn og segir því næst: „Við þurfum að láta okkur lynda (dabble) úrval [drengja] til geldingar. Ef þú vanaðir son þinn, væri hann ekki fær um að eignast börn. [Aukin heldur] væri honum hlíft við fjölda kynvakastýrðra breytinga, sem hafa í för með sér [aukna] líkamsburði. Þrótturinn kemur úr kynkirtlunum. Svo verða raddir þeirra áfram barnslegar.“
Egypsk/norður-ameríski rithöfundurinn, Mona Eltahawy fær orðið: „Ég bið fólk að hugleiða ... sviðsmynd, þar sem við [konur] myrðum ákveðinn fjölda karlmanna í viku hverri. Hversu mörgum þyrftum við að farga, þar til feðraveldið sest niður handan borðsins og segir: „Gott og vel, látum gott heita. Hvað er í okkar valdi til að stansa aflífunina?““
En það eru miskunnsamari kvenfrelsarar á kreiki einnig. Þeir vilja lækna oss. T.d. Heilsuverndar- og meðferðarstofnun karlsýkinnar í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem helgar sig afhjúpun og lækningu sjúkrar (norður-) amerískrar karlmennsku. Þar fræðumst við um, að plágu þessa sé að finna í öllum húsakynnum, að það festi meira að segja ekki auga á henni, því hún sé svo algeng. Karlsýkin er talin sú skeinuhættasta af sínu tagi fyrir velgengni í samböndum og samfélagi, gjöreyði jafnaðarlegu og heilbrigðu mannlífi.
Í gögnum kvenfrelsunarlækningastofnunarinnar í San Francisco má lesa: „[K]venfrelsunarsállæknirinn leitar margvíslegra leiða til að knýja fram breytingar, þ.á.m. baráttu í samtökum atvinnumanna, málafylgju með tilliti til lagabreytinga og viðeigandi aðgerðir af öðrum toga.“ (Sally Satel)
Ofangreindar stofnanir eiga sér systurstofnun á Íslandi, Stígamót. En þó kynni víðar að vera veiðivon í þessu tilliti, hafi hvatning og spádómur móður kvenfrelsunarsállækninga, Phyllis Chesler (f. 1940), gengið nægjanlega eftir. „Það er ljóst, að kvenkyns kvenfrelsarar verða hægt og bítandi að ná undirtökunum í opinberum stofnunum og félögum (social institutions) og drottna yfir þeim - .... [Þ]að vinnur einfaldlega gegn hagsmunum kvenna að styðja feðraveldið eða jafnvel hið upplogna „jafnrétti“ við karla.“ Hún ítrekar: „[Í] mínum huga er enginn leið önnur fær til að sigrast á feðraveldinu eða velta því úr sessi, en að hrifsa völdin.“ Í draumi Phyllis verður hið goðsagnakennda kvennasamfélag (Amasónurnar) endurreist, þar sem „... allar konur virtust geta stefnt að og öðlast fullkominn mannleika:“ Öðru máli gegnir um karla: „[E]invörðungu karlar, væri þeim á annað borð leyft að tóra, voru valdalausir og kúgaðir á fjölmörgum sviðum.“ (Phyllis Chester)
Boðskapur Phyllis verður skiljanlegri, þegar grundvallarkennisetning hennar um tilurð fjölskyldunnar er skoðuð: „Það er trúa mín, að frumorsök að stofnun feðraveldisfjölskyldunnar hafi verið þungun í kjölfar nauðgunar. Það er mikilvæg staðreynd þróunarinnar (biological fact). Sömuleiðis var þörf karlsins fyrir að sanna erfðalegan ódauðleika sinn svo sterk, að hann taldi sig eiga rétt á að leggja undir sig konukroppinn til að tryggja það, að afkvæmi hans kviknuðu af eigin sæði.“ (Phyllis Chester)
Kvensálfræðingar hafa svarað kalli fræðamóður sinnar og vilja líka leggja hönd á plóg, enda líf kvenkynsins að veði. Norður-ameríski sálfræðingurinn, Ellen Hendriksen, lýsir sjúkri karlmennsku: „Lögmál hinnar sjúku karlmennsku býður, að karlar ríki yfir hverjum og einum, gangist ekki við þörfum [sínum], sýni ekki tilfinningar og beri stöðugt sigur af hólmi. Þetta er óheillavænlegt (impossible) fyrirkomulag, sem kæfir og meiðir alla [sem það snertir]. Sjúkri karlmennsku má vel líkja við bauk. Hann býður upp á ósveigjanleg þrengsli, sem afskræmir karla. Þeim er nauðugur einn kostur að troða sér í hann. [Þar] lifa þeir í þjáningarþögn, gangast ekki við þörfum sínum, sýna ýgi eða mannalæti, reiða sig ekki á nokkurn mann, sýna engin veikleikamerki og láta ekkert í ljósi (snitch). ... Jafnvel ánægju í smáum sniðum truflar hin sjúka karlmennska. ... [Hinn sjúki baukmaður] “getur engan veginn gengist við því, að hvítvoðungur sé krúttlegur, ekki fær hann sig til að faðma hvolp, biðja um smáköku, panta bjúgaldinpönnuköku eða nota regnhlíf, þegar rignir. ... [Þ]að er bein afleiðing sjúkrar karlmennsku, þegar [karlar] beita valdi til að skapa virðingu .. (sem í raun er ótti). Karlar bæta sér upp virðingarleysi með drottnun. En í daglegu lífi eru margir, einstakir karlmenn, sem ekki gangast við völdum sínum og forréttindum.“
Starfssystir og landi Ellenar er hinn kunni sálfræðingur, Laura Brown. Hún hefur m.a. skrifað bókina, „Kvenfrelsunarlækning.“ Hún segir um lækninguna: „Samkvæmt minni skilgreiningu er kvenfrelsunarlækning framin með tilliti til stjórnmálaspeki kvenfrelsunar, ásamt greiningum, sem grundvallaðar eru á fjölmenningarlegri kvenfrelsunarfræðimennsku, er lýtur að konum, körlum og kynferði. [Hvort tveggja] bendir sállækni og skjólstæðingi á leið til lausna og aðferða til að efla kvenfrelsunarandspyrnu, umsköpun og breytingar í daglegu einkalífi, tilfinningalífi, samböndum og stjórnmálum.“
Hún skrifar ennfremur: Kvenfrelsunarlækning „veitir veitir sjúklingum innsæi í tengsl eigin hátternis og feðraveldisins, sem setur mark sitt á okkur öll.“ ... „Róttæk, félagsleg breyting skal vera ásetningur kvenfrelsunarlækningar til að uppræta félagslegt fyrirkomulag, þar sem kúgandi valdaójafnvægi þrífst.“ Hún ítrekar: Kvenfrelsunarlækning „veitir veitir sjúklingum innsæi í tengsl eigin hátternis og feðraveldisins, sem setur mark sitt á okkur öll.“ ... „Róttæk, félagsleg breyting skal vera ásetningur kvenfrelsunarlækningar til að uppræta félagslegt fyrirkomulag, þar sem kúgandi valdaójafnvægi þrífst.“
Laura endurómar einnig skilning ofangreindrar fræðamóður á nauðsyn kvenfrelsunarlækningar. Hún „endurspeglar málflutning hreyfingarinnar. Sállæknar, fyrst og fremst konur, voru hvatamenn hennar. Þær umbreyttu andófi sínu gegn kynfólum í heilbrigðisstéttum í mótun tækilegs (viable) valkosts fyrir konur í þörf fyrir sállækningu. [Þannig var] skjólstæðingum hlíft við kynfólsku, kvenfæð og staðalímyndum, sem fram að því höfðu verið allsráðandi. ... [Lækningin] er öndverð við hinn ríkjandi skilning í drottnandi feðraveldi.“
Það verður seint ofsögum sagt af því, hvernig eitruð karlmennska leikur konur. Hér segir menntuð, ensk móðir frá raunum sínum í enska dagblaðinu, Dagspóstinum (Daily Mail): „Eiginkarlinn yfirgaf mig fyrir nokkrum árum síðan. Ég tætti bækur hans í sundur, rispaði bílinn, skar sundur fötin og eyðilagði geislaplöturnar. Og ég sé ekkert athugavert við það. Enn er eitt og annað, sem gerir mig ólma. Hin ýmsu hlutverk eins og móðir (ég gifti mig aftur), ástkona, vinur og starfsmaður, vaxa mér yfir höfuð – og mér finnst ég ekki ráða við neitt þeirra.Um daginn beið ég í röð við hraðbanka. Konan í röðinni fyrir framan mig kannaði stöðu á þrem greiðslukortum. Og tók í engu tillit til þeirra, sem biðu. Ég var á hraðferð. Svei mér þá! Mig langaði að kyrkja hana – en auðvitað lét ég hjá líða. Þess í stað fór ég á hnefaleikaæfingu um kvöldið og fékk hamslausa útrás í æfingunum. Það er goðsögn, að konur séu hið blíða kyn. Í raun búum við ekki síður yfir bræði og ýgi, heldur en karlar.“ Það er morgunljóst, að feðraveldið fer illa með konur – sumar hverjar að minnsta kost. (Þessi ætti hugsanlega að leita sér kvenfrelsunarsállækninga.)
En það er svipað farið með konur og karla. Þær eru ekki einsleitur hópur eins og t.d. Kolbrún Bergþórsdóttir, blaðamaður og rithöfundur, hefur bent á. Hugsanlega hefði rithöfundurinn, Penny Vincenszi (1939-2018), snuprað kynsystur sína. Hún segir. „Það var á „brjóstahaldabrennuskeiði“ kvenfrelsunar, að ein þeirra [kvenfrelsaranna] sagði við mig [þriggja barna móðir í fullu fjöri á framabraut]: „Konur eru hræðilegir nöldrarar. Þær stynja yfir löngun sinni til að giftast; þær kveina vegna þess, að þær langar til að eignast barn; því næst kveina þær, því það sé svo leiðinlegt heima, langar aftur í vinnuna; síðan vola þær yfir því að skilja barnið eftir heima, fá sektarkennd.“ ... „Frelsun frá fjötrunum, sem við hristum af okkur í kvenfrelsunarbyltingunni, hefur einungis fært okkur vanlíðan í öllu því, sem við tökum okkur fyrir hendur.“ Því mætti við bæta, að mæður og ömmur virðast láta undir höfuð leggjast að fræða dætur og ömmustelpur um kvenfrelsunarávinningana. Það er raunalegt að verða vitni að endurtekinni geirvörtu- og „druslufrelsun.“ Sú frelsun átti sér stað á Vesturlöndum fyrir rúmri hálfri öld síðan.
Góðu kynbræður! Það er bágt að lifa í bauki, eitraður að auki. Ég hvet ykkur til að fylgja fordæmi mínu og Samfylkingarmannsins, Ágústs Ólafs Ágústssonar, kyndjarfs kvenkúgara (þótt hvítur riddari sé) samkvæmt flokksdómi, og leita aðhlynningar hjá Stígamótum, sem Góði hirðirinn skilgreinir sem velgjörðasamtök. Og enn gæti bætt úr skák, að gerast félagar í Vinstri-grænum. Þar eru í boði hugvekjur um eitraða karlmennsku. T.d. flutti einn hugmyndafræðinga þeirra, Þorsteinn V. Einarsson, sem er „femínisti með brennandi réttlætiskennd,“ vitundarvakningu í boði jafnréttisnefndar Rangárþings eystra nýverið. Í tilkynningu hennar stendur:
„Afleiðingar [karlmennskunnar] eru vanlíðan, óhamingja, kynbundið námsval, starfsval, launamunur, ofbeldi og ójafnrétti sem bitnar á samfélaginu öllu, körlum og konum. Lausnin er meðal annars að hrista upp í og víkka út viðteknar karlmennskuhugmyndir. Þannig losna karlmenn, konur og samfélagið allt úr álögum karlmennskunnar.“
Að síðustu óska ég lesendum ástar, sáttar og samlyndis á nýju ári.
Kvenfrelsarar hafa unnið stríðið gegn drengjum og körlum, segir Joel Kotkin, bandarískur samfélagsrýnir og tekur að því leyti undir orð breska kvenfrelsarans og rithöfundarins, Katharine (Penelope Cade) Burdekin (1896-1963), sem sagði í bók sinni (undir dulnefninu Murray Constantine), „Hreyknum hali“ (Proud Man) frá árinu 1934: (Sögumaður lýsir mannlífssviðinu í Englandi á tuttugustu öldinni.)
„Það er líklegt, að konur muni drottna yfir körlum, fari svo, að líffræðilegu mikilvægi kvenna sé haldið í heiðri og að konur verði sáttar við sjálfar sig frá fæðingu og finni valdið í lífmóðurinni fremur en í reðinum.
Sjálfsöryggi þeirra, sem skjóta mun rótum, jafn djúpum og hin forna öfundsýki karla, mun leysa úr læðingi andlegt ógnarvald, sem karlar hafa enga burði til að hamla gegn.
Eðli málsins samkvæmt er þess ekki að vænta, að mannkyn muni verða aðnjótandi meiri hamingju eða þokast vitund nær mennskunni (humanity). Forréttindin munu einungis umsnúast og hugsanlega munu [kven]forréttindin verða enn þá meira þrúgandi og grimmdarleg.“
Rebecca Crespo fagnar: „Framtíðin er kvenlæg og framtíðin er björt. … hún er í okkar höndum. Það er okkar að ákveða atburðarásina, hún er á okkar valdi, þökk sé brautryðjendunum.“
Rebecca tínir til ein tíu atriði í þróunin til kvenveldis. Eitt þeirra er: „Líklegra er, að konur ali upp börn upp á sitt einsdæmi.“ Annað: „Konur hafa skipað sér í forystusveit [kvenfrelsunar]herferða eins „Me-too“ og „TimesUp.“
Katharine reyndist sannspá og æði Rebecca og bJoel virðist hafa rétt fyrir sér. Þróunina þekkja flestir, sem skyggnast um með opin augu og búa við ófjötraða hugsun.
Það er alveg hárrétt hjá Rebekku, að miklu fleiri konur séu einstæðir foreldrar en karlar. Því háttar nefnilega þannig til, að venjulega æskir móðir skilnaðar og venjuleg er forræði yfir börnum úrskurðað eða dæmt þeim í hag. Samtímis þessari þróun færist það í vöxt, að konur útvegi sér sæði, án þess að stofna til sambands við sæðisgjafann, en geta þó krafist fjármuna til uppeldis afkvæminu. Fráskildir feður sökkva oft og tíðum í fátækt. Upplausn fjölskyldunnar er nöturleg staðreynd sem og síaukin umsvif hins opinbera í uppeldi ungu kynslóðanna.
Hagfræðingarnir, David Autor og Melanie Wasserman, benda á afdrifaríkar breytingar á vinnumarkaði, sem einkum íþyngir körlum og stuðla enn að fátækt. Þeir líkja þessum breytingum við hræringar í jarðskorðunni: „Síðustu þrjá áratugina hafa aðstæður á vinnumarkaði karla versnað á fjórum sviðum: starfshæfni, atvinnuleysi, mikilvægi á vinnu staðnum og útborguð laun.“
Þetta helst í hendur við aukna áherslu á kynhæfni og „jákvæða mismunun,“ sem felur í sér, að kyn konu er metið til hæfni og sé karl og kona jöfn að verðleikum, sem velja konuna. Aukið brottfall úr skóla og minnkuð ásókn í framhaldsnám og æðra nám skiptir verulegu máli. Drengir hverfa umvörpum úr skóla og fjöldi þeirra hvorki vel læsir né skrifandi. Í skóla er að miklu leyti litið fram hjá því, að drengir þroskast öðruvísi en stúlkur og læra stundum á annan hátt. Kynin eru að ýmsu leyti ólík.
Drengir gætu verið í þann mund að hverfa af fjölda sviða í háskólanámi. Í Bandaríkjunum hafa konurnar stungið körlunum ref fyrir rass í doktorsnámi. Í sálfræði t.d. eru drengir orðnir eins og hvítir hrafnar.
Í undirgreinum eins og þroska- og barnasálfræði, eru piltar hér um bil horfnir af sjónarsviðinu eins og í leik- og grunnskólum. Sama á við um sjúkrasálfræði eða klíníska sálfræði. Aðstoð er veitt í samræmi við kvenfrelsunarfræðin, þ.e. að karlar séu konum vondir, kúgarar þeirra í lífinu. Í því ljósi eru andlegar kaunir útskýrðar og lækningin felst í að „koma körlunum undir,“ þótt eitraðir séu.
Námsumhverfið við æðri menntastofnanir er óaðlaðandi og jafnvel hættulegt æru pilta. Kvenfrelsunarofbeldi fer eins og logi um akur. Auk þess er nám á háskólastigi sniðið að í auknum mæli að konum sérstaklega, meira að segja á raunvísindasviði. Kennt er undir kvenfrelsunarsjónarhorni, meira að segja jöklafræði.
Lífið í skóla endurspeglar að mörgu leyti lífið utan hans. Það virðist búa í vitund fólks, að drengjum og körlum megi fórna. Þetta sést hvarvetna í samfélaginu og margskoðað í rannsóknum. Hagsmunir þeirra og eðli er á sumum sviðum ekki virt viðlits, frekar en tilfinningar, heilsufar og sársauki. Samfélagið er almennt kvenmiðað, drengir skulu kvengerðir og gæddir sjúkdómum (eins og ADHD). Þeim er ætlað það versta (moral typecasting).
Síðustu áratugina hefur kastað tólfunum með tilkomu ýmis konar kvenréttinda- og kvenfrelsunarhreyfina, sem auðjöfrar og vestrænar ríkisstjórnir fjármagna til baráttu gegn drengjum og körlum. Sumir angar þeirra eru beinlínis hatursfullir (instrumental harm) eins og við sjáum mörg dæmi um á líðandi stundu. Samúðarklyfturinn er stór (empathy gap).
Hvernig skyldi ungum og öldnum líða í kvennaofríkinu?
Geðlyfjanotkun gæti sagt sögu. Ég hef ekki allra nýjustu tölur handbærar, en líklegt má telja, að upp undir helmingur fullorðinna gangi fyrir geðlyfjum, sem hvorki hressa, bæta eða kæta í raun réttri. Það færist stöðugt í aukana, að ungum börnum séum gefin lyf við óæskilegri hegðun eða vanlíðan.
Bandaríski félagssálfræðingurinn, Jonathan Haidt, hefur því fram, að við séum vitni að sálsýkisbylgju eða faraldri meðal ungu kynslóðanna, sem hófst fyrir um það bil einum og hálfum áratugi síðan. Hann vinnur nú að því í opinni samvinnu við alla þá, sem eitthvað vísindalegt og viti borið hafa til málanna að leggja. Bráðabirgða hlutfallstölur um aukningu frá 2010 eru þessar:
Sjálfsvíg; unglingar á aldrinum 15-19: drengir 35% - stúlkur 64%. Unglinar á aldrinum 10-14 ára: drengir 109% - stúlkur 134%.
llvígt þunglyndi; stúlkur 145% - strákar 161%.
Sjálfsmeiðingar; stúlkur 48% - drengir 37%. Innlagnir vegna þessa; hjá stúlkum 188% og drengjum 48%.
Nýnemar í háskóla: kvíði 134%; þunglyndi 106%; ADHD 72%; fíkniefnaneysla 33%; geðhvarfasýki 57%; lystarstol 57% og geðklofi 67%.
Niðurstöður úr öðrum áttum eru svipaðar: Á árabilinu 2000 til 2007 jókst sjálfsvígtíðni með drengja um 25% og fíkniefnadauði um 250%.
Lokaorðin koma frá Joel Kotkin: „Þær tilhneigingar, sem við erum vitni að á líðandi stundu lýsa ekki kvenfrelsunarparadís heldur sjúku samfélagi, þar sem karlar og konur láta skeika að sköpuðu í sífellt meira mæli eða sitja aldrei á sátts höfði.“
Ábending um lesefni:
Richard V. Reeves: Of Boys and Men: Why the Modern Male Is Struggling, Why It Matters, and What to Do about It.
Aman Siddiqi: A Clinical Guide to Discussing Predudice Against Men - The Psychology of Prejudice Against Men: How is it Maintained.
Josh Hawley: Manhood. The Masculine Virtues America Needs. Paul Nathanson og
Katherine K. Young: Legalizing Misandry: From Public Shame to Systematic Discrimination Against Men
https://www.encyclopedia.com/arts/educational-magazines/burdekin-katharine-1896-1963 https://www.youtube.com/watch?v=I9FgvXkUknc https://menaregood.substack.com/p/prejudice-against-men-maintaining?utm_source=post-email-title&publication_id=1350013&post_id=124633232&isFreemail=true&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/never-blame-feminism?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/red-pill-relationships-3-understanding?utm_source=substack&utm_medium=email https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36930334/#:~:text=Findings%20indicate%20people%20(especially%20women,%3B%20Sacrifice%3B%20Sacrificial%20harm%20endorsement. https://www.centreformalepsychology.com/male-psychology-magazine-listings/its-easier-to-blame-men-than-to-see-men-as-victims https://menaregood.substack.com/p/instrumental-harm-should-women-be?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0749597820303630 https://news.unm.edu/news/choices-choices-choices-why-your-gender-may-impact-them https://www.theguardian.com/books/2023/may/13/manhood-review-josh-hawley-book-tucker-carlson https://www.dailysignal.com/2023/05/18/josh-hawley-masculinity-manhood-book-war-men/ https://www.wsj.com/articles/for-long-term-health-and-happiness-marriage-still-matters-86114ced?utm_source=substack&utm_medium=email https://nationalpost.com/opinion/women-have-won-the-war-between-the-sexes-but-at-what-cost https://jonathanhaidt.substack.com/p/the-teen-mental-illness-epidemic https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2015/09/the-coddling-of-the-american-mind/399356/ https://www.judiciary.senate.gov/imo/media/doc/Haidt%20Testimony.pdf https://www.wsj.com/articles/why-children-need-nurturing-fathers-e7d84db8 https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2018/12/the-sex-recession/573949/ https://ifstudies.org/blog/1-in-4-projecting-childlessness-among-todays-young-women https://www.aei.org/politics-and-public-opinion/the-dangerous-faculty-gender-gap/ https://basicsbybecca.com/blog/the-future-is-female https://www.washingtonpost.com/opinions/why-cant-we-hate-men/2018/06/08/f1a3a8e0-6451-11e8-a69c-b944de66d9e7_story.html https://www.thirdway.org/report/wayward-sons-the-emerging-gender-gap-in-labor-markets-and-education https://fiamengofile.substack.com/p/and-another-man-gone-and-another https://www.nytimes.com/2012/08/25/opinion/men-who-needs-them.html https://www.apa.org/monitor/2019/01/ce-corner http://www.ejfi.org/family/family-26.htm https://www.mindingthecampus.org/2017/11/30/we-made-this-harassment-law-up-from-the-beginning-and-now-weve-won/ https://www.mindingthecampus.org/2019/01/03/why-men-are-falling-behind-in-schools/ https://www.mindingthecampus.org/2019/01/15/the-toxic-mission-to-reengineer-men/ https://www.wsj.com/articles/masculinity-isnt-a-sickness-11547682809 https://www.nationwidechildrens.org/newsroom/news-releases/2023/02/bridge_ruch_youthsuicide_pandemic https://societyhumanities.as.cornell.edu/news/family-abolition-focus-upcoming-lecture-sophie-lewis https://www.asanet.org/women-more-likely-men-initiate-divorces-not-non-marital-breakups/ https://canadiancrc.com/newspaper_articles/catholic_exchange_what_god_has_joined_10mar03.aspx 2003 https://www.mindingthecampus.org/2019/01/27/the-feminist-mission-to-undermine-heterosexuality/
Skipulögð kvenfrelsun hefur staðið yfir á Vesturlöndum í hálfa aðra öld. Karlar og konur búa nú góðu heilli við sömu lög og hafa sömu tækifæri. Laun þeirra eru svipuð. Kynin sýna hvoru öðru ofbeldi til jafns eins óyndislega og það hljómar. Þrátt fyrir þetta sækja kvenfrelsarar enn í sig veðrið. Öll afbrigði kvenfrelsunar grundvallast á þeirri sannfæringu, að karlar séu rót alls ills og beri nær alla ábyrgð á því, sem miður fer í mannlífinu. Illskan rekur þá til viðhalda margumræddu feðraveldi, sem þeir stofnuðu í örófi alda til sameiginlegrar kúgunar kvenna. Konur eru fórnarlömb.
Einn meginhugsuða kvenfrelsara, fræðimaðurinn Andrea Dworkin, lýsir þessu svo: „[Karlinn] lifir og hrærist í anda yfirburða sinna, sem hann rekur til tilvistar reðursins. [Konan] hrærist í heimi niðurlægingar og lítillækkunar, þar eð hún er talin óverðug. Kynferðið er bölvun hennar.“ Því er auðskilið, að bölvun hverrar móður sé að eignast son. Í hverju nýju sveinbarni er kúgari fæddur: „Sonur sérhverrar konu í feðraveldinu situr hugsanlega á svikráðum við móður sína. Hann er óhjákvæmilega nauðgari eða kúgari annarra kvenna.“ (Andrea Dworkin)
Það er von, að snuggist í kvenfrelsurum, þegar svona er í pottinn búið. Enda gerast þær karlýgar mjög: „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með háan skóhæl á kafi í munni sér eins og væri epli í gini svíns,“ segir Andrea, sem einnig hvetur konur til að útrýma körlum, sem standa í vegi fyrir þeim. Aðalhugmyndafræðingar kvenfrelsara hafa einnig úthugsað róttækari leiðir, þar sem afeitrun jarðar og fækkun karlmanna fer saman. Mary Daly lætur sig dreyma: „Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“ Það er skemmst frá því að segja, að ofbeldi, karlfæð, kynþáttahatur og öfgar hafa fylgt baráttu kvenfrelsara frá upphafi vega.
Framtíðarsýn kvenfrelsara er byggð á órum um sæluríkt fortíðarsamfélag undir stjórn algóðrar og alviturrar gyðju. Nokkrir karlmenn verða sérvaldir til undaneldis, en sveinfóstrum eytt í samræmi við undaneldisstefnuna. Mikilvæg skref í þessum undirbúningi eru heimildir kvenna til að eyða fóstrum sínum, jafnvel þótt konu og fóstri sé engin hætta búin og fóstrið orðið til með samþykki beggja foreldra. Nýlega unnu kvenfrelsarar enn einn bardagann í „réttindabaráttunni“ á Alþingi Íslendinga. Konum er að eigin geðþótta, þ.e. án samráðs við föður fóstursins, heimilt að láta eyða því fram að tuttugustu og þriðju viku meðgöngu. Það heitir að náð sé merkum áfanga í „valdtöku“ kvenna yfir líkama sínum. (Mér er ekki kunnugt um, hvenær það vald glutraðist niður.) Forsætisráðherra, Katrínu Jakobsdóttir, sem segir sig verða „meiri og meiri „femínista [þ.e. kvenfrelsara],““ dreymir um, að lög muni heimila konum að eyða fóstri sínu án tillits til lengdar meðgöngu. Ennþá er yfirskin kvenfrelsaranna baráttan fyrir jafnrétti og jafnvægi kynjanna.
Þegar á síðasta áratugi liðinnar aldar benti rithöfundurinn, David Thomas, á varhugaverð teikn í eflingu og viðgangi kvenfrelsunar. Hann komst svo að orði: „Vestrænar þjóðir sýna svo áráttukenndan áhuga á konum að jaðrar við fjöldahugsýki...“ Áróður kvenfrelsaranna er mergjaður. Leikið er miskunnarlaust á forna strengi karlmennskunnar; vernd kvenna og barna - og umhyggju fyrir þeim. Samtímis er höfðað til samvisku karlanna. Karlillskan er grunnstef í áróðrinum í samræmi við grundvallarsannfæringuna. Karlmenn eru óaflátlega ausnir svívirðingum og ávirðingum. Í dægurmenningunni og á vörum kvenfrelsara eru þeir blygðunarlaust niðurlægðir. Dæmi: „Eltingaleikur er körlum í blóð borinn. Leyfðu því karli að eltast við þig. Liggðu aldrei karl, fyrr en hann tjáir ást sína. Allt, sem mér hefur opinberast um karla, lærði ég af hundi mínum, Margréti. Láttu þá hlaupa á eftir þér út um hvippinn og hvappinn, viljir þú fara í eltingaleik. Standi hugur þinn [hins vegar] til að losna við þá, skaltu snúa leiknum við. Strákarnir eru [nefnilega] býsna einfaldir að allri gerð,“ segir Carole Ann Radziwill. Svo segir Brett Butler: „Mamma sagði ævinlega, að um karla gilti það sama og gólfflísar. Væru þær í upphafi rétt lagðar mætti traðka á þeim í þrjátíu ár.“
Áróðurmeistarar kvenfrelsara ganga í smiðju Göbbels og Hitlers. Blóraböggullinn er hálft mannkyn. Nasistar létu sér duga Gyðinga. Áróðursmeistarar kvenfrelsara endurtaka firrur, lygi og hálfsannleik – oft og tíðum studdum kvenfræðum sínum – og klifa stöðugt á fagnaðarerindinu um frumillsku karla. Fagnaðarerindi þetta er að grópast inn í vitund almennings og stjórnmálamanna sem stórisannleikur, hin rétta trú. Stofnanir samfélagsins taka þátt í ósvinnunni. Hið opinbera, ríkisvald og sveitarstjórnir (Reykjavík er þar stórtækust), fjármagna rekstur trúboða þeirra. Kvennaathvarf, Stígamót og útbú „UN Women“ á Íslandi hljóta veglega styrki af skattfé almennings. Fagnaðarerindið boða t.d. Stígamót unglingum í fyrirlestri, sem heitir því lýsandi nafni: „Sjúk karlmennska.“ Yfirskinið er „forvarnir.“ Þátttaka RÚV er einnig áberandi í efnisvali og efnistökum í umfjöllun um samskipti kynjanna. Stofnunin bjó til „byltingu“ úr síðasta „kynáreitniæði,“ sem rann á fjölda kvenna. Örfár þeirra höfðu döngun til að taka ábyrgð á ásökunum sínum. RÚV stóð fyrir „aftökum“ karla í beinni útsendingu og stofnaði til umsvifamikilla fjársafnana fyrir tvö af þeim öfgasamtökum, sem áður eru nefnd. Jafnframt stunda HR og HÍ ofsóknir á hendur körlum í nafni rétttrúnaðarins.
Kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum (og börnum) er þrástef í áróðri kvenfrelsara gegn körlum. Forsætisráðherra vor tekur virkan þátt í þessum áróðri. Hana dreymir um samfélag, þar sem „stúlkur geti [...] vaxið úr grasi án ógnarinnar sem stafar af kynbundnu ofbeldi [þ.e. kynferðislegu ofbeldi karla].“ Til að bæta áróðursstöðu sína hefur hún hrifsað til sín jafnréttismálin. Áherslurnar í því starfi eru kvenmiðaðar eins og alkunna er. Stýrihópur hennar í málaflokknum hefur t.d. hugleitt fjölgun kvennaathvarfa og mælir með eflingu Bjarkahlíðar, hálfopinberrar ofbeldismiðstöðvar, sem rekin er í anda kvenfrelsunar undir stjórn yfirlýsts kvenfrelsara. Katrín berst einnig gegn löggjöf, sem heimilar dómstólum eiginlegrar refsingar (fangelsisvist) gegn foreldrum (mæður í miklum meirihluta) fyrir brot á réttindum barna og feðra. Þar fer hún fremst í flokki kvenfrelsunarforkólfa meðal stjórnmálamanna.
Íslensk þjóð kaus yfir sig kvenfrelsunarríkisstjórn. Bjarni Benediktsson, fjármálaráðherra, segir kvenfrelsun leiðarljós í allri ákvarðanatöku (enda þótt kvenfrelsunarrök „trompi ekki“ öll önnur rök). En í ríkisstjórn og á Alþingi sitja vitaskuld fleiri „hvítir riddarar,“ en svo eru nefndir þeir karlmenn, sem beita sér fyrir vagn kvenfrelsara. (Í tungutaki kvenfrelsara eru þeir kallaðir „heiðurskonur.“) Katrín telur, að áföll kvenna séu oftast af karlavöldum og að ofbeldi gegn konum sé svo algengt að kalla mætti hversdagslegt. Því er „eitt brýnasta verkefni, sem við stöndum frammi fyrir núna einmitt til að efla hér kynjajafnrétti, er að uppræta kynbundið ofbeldi [ofbeldi karla gegn konum] og ríkisstjórnin hefur lagt ríka áherslu á að taka þessi mál föstum tökum.“
Svo virðist sem ríkistjórn Íslands leggist á sveif með dægurmenningunni, þegar karlar eru annars vegar. Kanadísku fræðimennirnir, Katherine K. Young og Paul Nathanson hafa um áratuga skeið rannsakað viðhorfin gegn körlum. Þau segja: „Boðskapurinn er skýr: Í sjálfu sér er ekkert gott og jafnvel ekkert viðunandi í fari karla. Þar af leiðir, að karlar séu einungis alandi og ferjandi að því marki, að þeir annað tveggja umbreytist í konur (við líkamlega geldingu) eða tillíkist konum (við andlega eða greindarfarslega geldingu). Í hnotskurn; góður karl er annað hvort nár eða kona. ... [Það] má með sanni segja, að kvenfrelsunarhugmyndafræðin eins og [reyndar] öll önnur hugmyndafræði, þjóni sama tilgangi og trúarbrögð.“ Í sama streng tekur Camille Paglia. Hún færir sömuleiðis rök að því, að kvenfrelsunarhugmyndafræðin sé okkar tíma trúarbrögð.
Boðuðum hernaði gegn körlum miðar vel. „Nú erum við í óða önn að leitast við að innleiða hvatir, viðbrögð og hátterni kvenna sem hið nýja viðmið fyrir alla samfélagsþegna.“ (Barbara Amiel) Ákjósanlegasti vettvangur slíkrar innrætingar er uppeldið – augljóslega. Æ fleiri börn alast upp án náinna tengsla við föður með vondum afleiðingum. Íslenskt skólakerfi er mettað konum, enda þótt ekki sé þar með sagt, að allir kvenkennarar séu kvenfrelsarar. En konur bera takmarkað skynbragð á „reynsluheim“ karla og hafa því fátt eitt að leggja af mörkum til uppeldis drengja í þessu efni. En ég el enn þá von í brjósti, að hernaðinum gegn körlum og drengjum sloti. Sjálfstæðisflokkurinn hefur samþykkt að rétta hlut þeirra (þeirra síðastnefndu að minnsta kosti). Konur eiga vissulega allt gott skilið. En það eiga karlar einnig. (Þýðingar eru höfundar.)
Alþingismenn eiga sér draum. Drauminn um samfélag án ofbeldis – sérstaklega þó kynferðislegs og kynbundins (karlaofbeldis). Svipaðan draum hefur marga dreymt áður. Hann rættist í Hálsaskógi, en hvergi annars staðar. En draumurinn er vitaskuld fagur - og því enn má reyna, þrátt fyrir aukið eftirlit, skriffinnsku og álögur á almenning.
Skólakerfið kemur óhjákvæmilega í brennidepil í þessu efni, enda er nú stofnaður hópur valinkunnra ellefu kvenna (og tveggja stráka), sem á að vísa okkur leið. Ferðalagið hefst þegar í leikskólum landsins. Lilja menntamálaráðherra gat með engu móti fundið fleiri stráka eða karla í vinnuhópinn. En ekki virðist hafa verið hörgull á snjöllum, sætum konum og kvenfrelsurum.
Hópurinn á að taka mið af neðangreindum þingsályktunum. Athygli vekur m.a. áherslan á „mee-too“ arfinn og kynferðislegt og kynbundið ofbeldi, þ.e. kynofbeldi karla, þátttöku Stígamóta og Kvennaathvarfs beint og óbeint í fyrirhuguðum aðgerðum. Fræðsluefni Stígamóta um sjúka ást og eitraða karlmennsku verður m.a. gert hátt undir höfði.
Hér eru nokkrar glefsur úr viðeigandi þingsályktunum:
Þingsályktun um aðgerðir gegn ofbeldi og afleiðingu þess (7. júní 2019): Um að vinna bug á ofbeldi: „… ekki síst kynbundið ofbeldi, einelti, haturstal og myndbirtingar á stafrænum miðlum sem hvetja til ofbeldis. Horft verði meðal annars til frásagna og umræðu sem birtist í samfélaginu undir myllumerkinu #églíka/#metoo.“
„Kynning og innleiðing [á fyrirmyndarstarfi í íþrótta- og æskulýðsstarfi] verði skipulögð í samráði við samstarfsaðila og viðeigandi fræðsla veitt ásamt eftirfylgni í samræmi við aðgerðir á vegum mennta- og menningarmálaráðuneytisins í kjölfar frásagna úr íþróttahreyfingunni í tengslum við #églíka/#metoo.“
Kennsla um kynheilbrigði og kynhegðun: „… fræðsla um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi. Þetta stuðli að því að einstaklingar taki ábyrga afstöðu til kynlífs, kláms, kynbundins ofbeldis og kynferðislegra birtingarmynda eineltis og haturstals sem og eigin framkomu á netmiðlum og birtingar myndefnis. Kennsla verði endurskipulögð í ljósi þeirrar umræðu sem átt hefur sér stað í samfélaginu undir myllumerkinu #églíka/#metoo, þ.m.t. kennsla til nemenda, kennara og annarra sem vinna með börnum.“
Þingsályktun um forvarnir meðal barna og ungmenna gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni (3. júní 2020):
„Kennsla grundvallist á gagnreyndri þekkingu sem hæfi aldri og þroska nemenda.“
„Skólaskrifstofur sveitarfélaga, með stuðningi frá forvarnafulltrúa Sambands íslenskra sveitarfélaga, miðli þekkingu og veiti leikskólum og grunnskólum, ásamt frístundaheimilum og félagsmiðstöðvum, stuðning til að tryggja að forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni verði samþættar skólastarfi, einkum í kennslu, og að starfsfólk hljóti fræðslu. Skólaskrifstofurnar tryggi að forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni verði markviss þáttur í skólastefnu sveitarfélaga og í forvarnastefnu hvers skóla um sig.“ „
Innan Menntamálastofnunar starfi ritstjóri/verkefnisstjóri í a.m.k. hálfu starfi sem hafi það hlutverk að byggja upp þekkingu á námsefnisgerð sem styðji forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni, þar á meðal gerð námsefnis í jafnréttis- og kynjafræðum. Verkefnisstjórinn skal fylgja eftir þeim verkefnum sem Menntamálastofnun eru falin samkvæmt aðgerðaáætlun þessari.“
„Tryggt verði að leikskólar hafi aðgang að vönduðu námsefni sem stuðli að forvörnum gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni og henti leikskólabörnum á öllum aldri, sbr. grunnþætti menntunar samkvæmt aðalnámskrá leikskóla.“
„Í hverjum grunnskóla starfi teymi sem hafi það hlutverk að tryggja kennslu í öllum árgöngum um kynbundið og kynferðislegt ofbeldi og áreitni sem hæfir aldri og þroska nemenda.“
„Fræðslu um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi og áreitni verði beint til unglinga í gegnum félagsmiðstöðvar. Stígamótum verði falið að halda áfram fræðslu til starfsfólks félagsmiðstöðva sem fram hefur farið í tengslum við átakið Sjúk ást.“
„Staðið verði að kynningarátaki um gildi kynjafræðikennslu í framhaldsskólum og þar á meðal um gildi þess að gera kynjafræði að skyldufagi, sbr. 23. gr. laga um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla, nr. 10/2008. Samhliða verði námsefni um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi og áreitni og um kynheilbrigði og kynhegðun kynnt fyrir framhaldsskólakennurum, …“
https://www.stjornarradid.is/efst-a-baugi/frettir/stok-frett/2020/12/15/Solborg-leidir-starfshop-um-eflingu-kynfraedslu-i-grunn-og-framhaldsskolum-/
Donna Laframboise (f. 1963) er kanadískur blaðamaður, ljósmyndari og rithöfundur, með BA gráðu í kvenna- eða kvenfrelsunarfræðum (women studies). Hún skrifaði árið 1996 bókina, “Konungsdóttirin í ljóranum. Andófssjónarhorn kvenfrelsara á karla, konur og kynjastjórnmál” (The Princess at the Window: A dissident feminist view of men, women and sexual politics). Hér eru kynntir nokkrir úrdrættir úr ritinu (ný útgáfa 2006): (Blaðsíðutölur í sviga.)
„[Hugtakið] kvennavöld hljómar vel. En víkir þú frá Flokksstefnunni munu kvenfrelsunarsysturnar snúast gegn þér eins og úlfahópur væri. Þær munu niðra þig í kynferðislega. Siðferði þitt verður lagt að jöfnu þeirra, sem afneita útrýmingu milljóna manna. Þú verður ásökuð um soraskrif“ (3)
„Allt, sem kvenfrelsararnir eru ósammála, er kynfólska. Það er kvenfæð. Það er hatursorðræða. Það er áróður.“ (14)
„Verulegur hluti kvenfrelsunargreininga hefur fengið bólfestu í refsilöggjöf, reglugerðum um menntun og leiðbeiningum handa lögreglu.“ (51)
„Þegar mál verða flókin, leitast kvenfrelsararnir við að þagga umræðu niður og kæfa andmæli.“ (83)
„Kvennahreyfing, sem krefst þess, að allar frásagnir um kynofbeldi eigi við rök að styðjast, sama, hvað á dynur – og uppnefnir vantrúaða sem „afturkippara“ (backlaher) – stundar kvenfrelsun, sem leggur meiri áherslu á eigin kreddu en líf raunverulegra kvenna.“ (91)
„Um þessar mundir snýst kvenfrelsun um það velja staðreyndir og tölur, sem falla að rökfærslu þeirra, en leiða hugann frá öllu öðru.“ (109)
„Fyrir augu okkar ber hreyfingu [kvenfrelsun – feminism], þrungin öfgum og hroka. Hreyfing, sem þrýstir að faðmi sér öfgagikkjum í stað þess að steyta þeim frá sér. Við erum vitni að hreyfingu, sem hvetur til ofstækis gegn körlum, í stað þess að fordæma það.“ (155-156)
„Ungir karlar í dag lifa í veröld, þar sem fólk hefur fátt eitt gott að segja um karlmennsku og [sýnir] jafnvel enn þá rýrari samúð vegna þjáninga þeirra.“ (186)
Hugsun kvenfrelsara samtímans um kynlíf endurspegla að mörgu leyti gamaldags siði. Bæklingar um stefnumótanauðganir gefa í skyn, að ólíkt því sem á við um karla, stundi konur aldrei ágengt kynlíf og láti ekki stjórnast af þrá sinni.“ (220)
Um kyn- og draumóraskáldsögur: „Kynlífsdugur prýðir karla í öllum þessum skáldsögum. Þeir eru ómótstæðilegir, því þeir hafa lag á því að vekja til lífs og fullnægja dýpstu þrám söguhetjunnar. Yrkisefni bókanna er ofuraflið fólgið í þrám kvenna, sem hrista af sér óttann og hefðarfjötrana.“ (229)
„Það er hafið yfir vafa, að mörgum konum þyki slíkir órar [órar um harkalegt kynlíf] óaðlaðandi. En sú staðreynd, að svo margar sækjast eftir því, grefur undan þeirri staðhæfingu, að órar um drottnun, undirgefni, fjötrun, niðurlægingu og nauðgun, megi rekja til sjúks karlmannshuga.“ (231)
„Áratugum saman hafa kynórasögur verið færðar í letur af kvenhöfundum.“ (232)
Um lofsamleg viðbrögð við Andrea Dworkin (1946-2005) á ráðstefnu í Kanada: Mér stendur stuggur af þeirri „staðreynd, að fólk í valdastöðum, sem tekur ákvarðanir um líf annarra mannvera í starfi sínu sem löggjafar og félagsráðgjafar, klappi lof í lófa þvílíkum brjálæðingi.“ (250)
„Kvennahreyfingunni má þakka margar jákvæðar, sanngjarnar og skynsamlegar breytingar. En ómerkileg kvenfrelsunarhugsun hefur um þessar mundir vond áhrif á líf fólks.
Konur jafnt og karlar hafa verið ásökuð um mannát af dætrum, sem – með liðsinni kvenfrelsunarsállæknanda – hefur verið talin trú um, að þær hafi þegar á bleyjustigi verið misnotaðar við helgiathafnir.
Konur jafnt og karlar mega þola, að mannorð þeirra sé svert af kvenfrelsurum, [sem] í yfirlæti sínu kalla þá, sem ekki fylgja þeim að málum, svikara, athyglissjúklinga, andkvenfrelsara, kynþáttaníðinga, samkynhneigðarfælur og helfararafneitendur.
Konur jafnt sem karlar kenna ugg í brjósti við ógnvænlega sjálfsmorðstíðni ungra karlmanna. Andvana karlmannslíkami var einhverju sinni sonur konu.
Konur jafn sem karlar finna til þess, þegar samfélagið hvetur konur til að líta á sjálfar sig sem fórnarlömb í deiglunni.
Konur jafnt sem karlar tapa, þegar latt er til heilindaumræðu um kynlíf kvenna.
Konur jafnt sem karlar missa fótfestuna í lífinu, þegar einn úr fjölskyldunni er ákærður fyrir kynferðislega árás fyrir þá sök að reka einhverjum koss.
Ríkjandi kvenfrelsun í Norður-Ameríku er komin á alvarlegar villigötur. Kominn er tími til, að heiðarlegt og sanngjarnt fólk láti það í ljósi.“ (266-67)
„Það er tími til kominn, að við horfumst í augu við, að … [nýliðin] öld er … vitnisburður um velvilja karlmanna.“ (269)
„Í ljósi bræði og öfga kvenfrelsara um þessar mundir, er auðvelt að gleyma því, að það voru karlkyns stjórnmálamenn, sem veittu konum kosningarétt.“ (269)
„Hugtökin um jafnrétti, réttlæti, sanngirni og heiðarlega keppni (fair play) urðu öll til í samfélögnum, þar sem karlmenn höfðu tögl og haldir.“ (269)
„Það er ógnþrunginn svipur með ríkjandi kvenfrelsun á okkar tímum og öðrum tilkomumiklum fyrirætlunum, sem í upphafi var ætlað að skapa betri heim, en lyktaði með slátrun milljóna manna og innilokun annarra í tortímingarbúðum, fangelsum og vitfirringahælum.“ (271)
„Látum oss endurheimta skynsemi, samúð og umburðarlyndi í sambúð kynjanna.“ (272)
Donna Laframboise (f. 1963) er kanadískur blaðamaður, ljósmyndari og rithöfundur, með BA gráðu í kvenna- eða kvenfrelsunarfræðum (women studies). Hún hefur þó rekist illa á þeim vígstöðvum eins og fleiri gáfaðar konur, sem kenna sig við kvenfrelsun. Hún auðkennir sig nú sem frjálslyndiskvenfrelsara (libertarian feminist). Eiginlegir kvenfrelsarar úthúða henni sem andkvenfrelsara, helteknum hatursumræðu um konur - eins og þeim er tamt. Donna skrifaði árið 1996 bókina, “Konungsdóttirin í ljóranum. Andófssjónarhorn kvenfrelsara á karla, konur og kynjastjórnmál,” (The Princess at the Window: A dissident feminist view of men, women and sexual politics), þar sem hún vefengir flestar ríkjandi kennisetningar kvenfrelsunar. Bókin var endurútgefin tuttugu árum síðan með ítarlegum inngangi og aðfaraorðum.
Í umræðum um ofbeldi og kynferðislega misnotkun nemenda við skóla fyrir vandræðastúlkur í Ontario (Grandview Training School for Girls) - undir stjórn konu - beindi Donna sjónum að einni þessara kennisetninga, þ.e., að konur séu konum bestar, að konur séu körlum betur til uppeldis fallnar og að konur séu firrtar allri illsku. Það kom illa heim og saman við reynslu þeirra þrjú hundruð kvenna, fyrrum nemenda, sem lifað höfðu af vistina. (Kvenfrelsararnir kalla það “aflifendur” – “survivors,” þegar karlar eru ofbeldismennirnir.)
Donna hefur víða komið við. Hún hefur t.d. beitt sér í umhverfismálum og skoðað spillinguna í kanadísum kvennaathvörfum. Þar uppgötvaði ég, segir hún: „fjárhagslega óreiðu, veikburða ábyrgð, ákærur um afbrot, lögsóknir, fjöldauppsagnir og grimmileg innbyrðis átök. … Umfram allt vakti ég athygli á, að þjónusta, sem væri til þess ætluð að skapa öruggt umhverfi, ylli aftur á móti tjóni.“ (Tilvitnun úr fyrstnefndu bókinni, bls. 2.)
Donna hefur ríka réttlætiskennd til að bera. Hún stóð í fylkingarbrjósti, þegar barist var fyrir endurupptöku dóma Guy Paul Morin (f. 1961), sem sat saklaus í fangelsi í sextán ár, fyrir nauðgun og morð á nágrannastúlku.
Það er tvennt, sem einkum gerir Donnu að sérkennilegum kvenfrelsara; 1) skarpskyggni og hæfileikar til að rökræða staðreyndir; 2) dálæti hennar á frelsi – ekki síst málfrelsi. Hún sat um árabil í stjórn „Kanadísku samtakanna um borgaraleg réttindi“ (Canadian Civil Liberties Asssociation). Því má skilja gagnrýnið viðhorf hennar til allra handa rétttrúnaðar eins og t.d. hamfarahlýnunar og kvenfrelsunar.
Donna hefur einnig skrifað bók um umhverfismál, ”Vandræðaunglingurinn, sem af misgáningi var talinn fremsti sérfræðingur heims um umhverfismál,” (The Delinquent Teenager Who Was Mistaken for the World’s Top Climate Expert). Þar brýtur hún m.a. til mergjar skýrslu Alþjóðlegs sérfræðingaráðs á vegum Sameinuðu þjóðanna (Intergovernmental Panel of Climate Change (IPCC)) um umhverfismál. Það er trúlega vænting flestra, að þar sitji að skrafi og rannsóknum úrvalshópur vísindamanna úr víðri veröld. En samkvæmt rannsóknum hennar er því alls ekki að heilsa. Skýrsluhöfundar eru flestir miðlungar á sínu sviði, hálfskólaðir sérfræðingar og námsmenn – að ógleymdum snotrum aðgerðasinnum. Verulegur hluti undirstöðugagna skýrslunnar er vísindalega vafasamur.
Þetta minnir óneitanlega á aðra stofnun Sameinuðu þjóðanna, kvenfrelsunaráróðursdeild samtakanna, „UN Women.“ Vísindin á þeim bæ eru þó líklega enn þá miklu lakari en hjá IPCC.
Donna hefur í umboði „Stefnumótunarstofnunar um hlýnun hnattarins“ (Globel Warming Policy Foundation) skrifað skýrslu um efnið. Stofnunin hefur aðsetur í Lundúnum. Skýrsla kom út árið 2016. „Þar er útskýrt, að helmingur allra útgefinna vísindagagna [um efnið] gæti verið út í hött, þar með taldar rannsóknir á loftslagi, sem liggja til grundvallar áætlunun stjórnvalda með svimandi háa verðmiða (trillion dollar).“ (Tilvitnun úr fyrstnefndu bókinni, bls. 273)
Hér er áhugaverður fyrirlestur, sem Donna hélt í Melbourne í Ástralíu fyrir níu árum síðan.
https://www.youtube.com/watch?v=pGPqV_Fwo4Q
Deborah er óvenjuleg kona, bresk að þjóðerni. Hún var gift kona og starfaði í viðskiptageiranum. Því miður var hún óheppin í hjónabandinu. Eiginkarlinn beitti hana ofbeldi. Hún ákvað því að binda endi á sambandið. Við tók þrautaganga í réttarkerfinu. Þessi reynsla var Deborah áskorun, sem beindi henni inn á aðrar brautir í lífinu. Hún tók að nema sálfræði og er nú að leggja lokahönd á doktorsritgerð sína við háskólann í Mið-Lancaster á Englandi, sem fjallar um karla sem fórnarlömb heimilisofbeldis. Leiðbeinandi hennar er Nicola Grahm Kevin, þekktur vísindamaður á sviði heimilisofbeldis.
Í fyrirlestrinum gerir Deborah í stuttu máli grein fyrir rannsókninni og helstu bráðabirgða niðurstöðum. Rannsóknin er enn þá opin, vilji menn taka þátt. Hún beinir sem sagt sjónum að karlmönnum, en konur eru líka velkomnar.
Undirtektir farið fram úr hennar björtustu vonum. Deborah hafði vonast eftir þrjú hundruð þátttakendum, en nú eru þeir 1347 víðs vegar að, flestir þó frá Stóra Bretlandi, Bandaríkjum Norður Ameríku, Indlandi og Ástralíu.
Rannsóknin er m.a. unnin með skírskotun til laga í Stóra-Bretlandi um þvingunarvaldbeitingu (coercive control - einnig í deiglunni í Ástralíu), sem samþykkt voru árið 2015. Í umræddum lögum er þvingunarvaldbeiting skilgreind sem svo: “Þvingunarvaldbeiting er verknaður eða mynstur verknaða, árásir, ógnanir, niðurlæging og kúgun – eða annars konar misnotkun, í því skyni að meiða, refsa eða hræða fórnarlambið. Valdbeiting felur í sér margs konar tilburði til undirokunar og sjálfstæðissviptingar með því að firra hlutaðeigandi stuðningi, færa sér í nyt atgervi hlutaðeigandi og hæfileika, meina um efni til sjálfstæðis, viðspyrnu og flótta – og stjórna daglegu lífi. (Þetta er eins og talað út úr munni kvenfrelsara.)
Þvingunarofbeldi eiginkvennanna í rannsókninni fól m.a. í sér eftirlit með snjalltækjum og tölvum (51%), andspyrnu gegn samneyti við vini og fjölskyldu (56%) og kynlífsbann (47%).
Gögnin sýna, að almannarómur (almæltar goðsagnir) um heimilisofbeldi eiga ekki við rök að styðjast eins og það t.d., að karlar finni ekki til ótta (75% karla eru lafhræddir við kerlur sínar); að körlum líði skárr en konum, sem verða fyrir ofbeldi heima við (um 50% leið bölvanlega); að karlmenn biðji ekki um hjálp (85% höfðu reynt) og að karlar renni af hólmi, því þeir hafi enga ábyrgðartilfinningu.
Karlagreyin voru beitt alls konar ofbeldi. Fjöldi kvenna beitti tiltækum vopnum. Ein þeirra hellti brennandi heitu vatni yfir karl sinn til að trufla svefn hans (alkunn pyndingaaðferð). Margir undu óglaðir við sitt vegna hræðslu um, að kerla myndi taka illsku sína út á börnunum. Þeir gerðu sér grein fyrir, að þau myndu búa hjá henni, eftir skilnað. Sumir elskuðu kerlur sínar, þrátt fyrir allt, og höfðu ekki í önnur hús að venda. Aðrir óttuðust fjárhagslegar afleiðingar skilnaðar og enn aðrir báru orðspor eiginkonunnar fyrir brjósti.
Fyrirlesari bendir á skilgreiningu Alþjóðahjálparsamtaka kvenna (Women‘s Aid) á “kynbundnu ofbeldi:” “Kynbundið er það ofbeldi, sem beinist að konum, vegna þess, að þær eru konur, eða ofbeldi, sem þær verða hlutfallslega oftar fyrir [en karlmenn].”
Deborah gerir einnig að umtali vísindamennsku kvenfrelsunarfræðingana, sem hafa verið iðnir við áróðursrannsóknir á heimilisofbeldi. Hún bendir t.d. á villuljósaáhrifin:
“Villuljósaáhrifin (woozle effect) – einnig þekkt sem tilvitnunarsönnun (evidence by citation) eða villuljós – er það kallað, þegar tíðar tilvitnanir í fyrri rit og skortur áreiðanlegra gagna leiðir á villigötur einstaklinga, hópa og almenning. Fólk fer að trúa því, að um sönnun sé að ræða, þannig að staðleysur öðlast líf sem almannarómur [eða almæltar goðsagnir (urban myths)] og staðreyndaleysur (factoid).” (Deborah Powney)
Þegar niðurstöður fóru að birtast stóð ekki á ofbeldisviðbrögðum frá konum (sérstaklega), með tilvitnun til kvenfrelsunarvísinda, móðgunum, niðurlægingu, ógnunum og hótunum gegn börnum Deborah og henni sjálfri, líflátshótunum einnig. (Þetta hafa verið dæmigerð viðbrögð kvenfrelsara við fólki, sem andæfir fagnaðarerindi þeirra síðustu 120 árin eða svo.)
Það er með Deborah farið eins og mig. Hún ber ugg í brjósti vegna strákanna sinna (úr fyrra og nýju hjónabandi). Ég óttast afdrif afastrákanna minna – og allra annarra afa- og pabbastráka – í karlfordæmingarsamfélagi voru.
En ætli kvenfrelsurum verði ljós skemmdarverkin, sem þeir vinna? Þegar jafn alræmdur kvenfrelsari og Ellen Pence (hugmyndafræðingur Duluth íhlutunarstefnunar við heimilisofbeldi og fjölmargra afleggjara eins og „austurrísku leiðarinnar,“ sem lá alla leið inn á Alþingi Íslendinga, og notuð er við lögregluembætti landsins undir forystu Sigríðar Bjarkar Guðjónsdóttur, ríkislögreglustjóra) lætur sér eftirfarandi orð um munn fara, leyfi ég mér að ala vonarglætu í brjósti:
„Í árafjöld lokuðum við augunum fyrir ofbeldi margra kvenna, fíkniefnaneyslu þeirra og drykkjusýki, svo og harkalegu viðmóti þeirra gagnvart börnum og ofbeldi í þeirra garð.“
https://www.youtube.com/watch?v=-NqwKlRMgTs
Það mætti færa rök að því, að kynjastríð ríki á Vesturlöndum. Því er von, að margur spyrji þeirrar spurningar; hvað beri í milli kynjanna. Spurningunni er ekki svarað til fullnustu, en sýnt þykir, að um flókinn samleik arfs og umhverfis sé að ræða.
Fjölmargar yfirlitsrannsóknir á sviði þroskasálfræði og skyldra greina síðustu áratuga, gefa m.a. þessar vísbendingar: 1)Drengir eru almennt virkari í móðurkviði. Það fæðast 105 drengir fyrir hverjar 100 stúlkur, en fleiri drengir deyja í frumbernsku. 2)Drengir eru viðkvæmari fyrir röskun í erfðum og efnaskiptum (metabolic) og drengir úr hópi áhættubarna eru almennt síður lífvænlegir en stúlkur í sömu stöðu. 3)Kornabörn af karlkyni neyta almennt fleiri hitaeininga, draga andann dýpra og hraðar og hjarta þeirra slær hægar. 4)Almennt eru stúlkur fljótari “að taka til fótanna,” að setjast upp og skríða, meðan drengir bíða þess að vöðvar og bein eflist. 5)Stúlkur fá almennt fyrr tennur og ná fyrr kynþroska. 6)Drengir taka út líkamlegan vöxt og þroska u.þ.b. þrem til fjórum árum síðar en stúlkur. Fullvaxta karlmenn eru þeir að meðaltali á.a.g. sex þumlungum hærri heldur en konur, vöðvavefur þeirra er um sextíu af hundraði meiri að vöxtum og sjötíu og fimm af hundraði í efri hluta bolsins. 7)Drengir búa hugsanlega yfir betri hæfileika til að sjá innri sjónum (visualize) og handfjatla í þriðju vídd. 8)Máltengdir örðugleikar af öllu tagi eru tíðari hjá drengjum. 9)Reikni- og stærðfræðigáfa gæti almennt verið meiri hjá drengjum. 10)Fínhreyfingar eru þroskaðri hjá stúlkum og þær eru griffilfærari en drengir. 11)Svo virðist sem munur á skynjun, hreyfi- og greindarþroska þurrkist út að miklu leyti, sé þess vandlega gætt að örva kynin með sama hætti. 12) Drengir sýna tilhneigingu til ýgari framkomu og harkalegri leikja. 13)Áhugi ungabarna eins árs gamalla á annars vegar andliti og hins vegar bifreið, er mjög mismunandi. Áhugi stúlkubarna á andlitum er langtum meiri en drengjanna. Sömuleiðis er áhugi þeirra á andliti móður miklu sterkari en drengjanna, sem heldur völdu sér leikföng að áhugaefni. Áhugaleysi á andlitum hjá báðum kynjum tengjast tölfræðilega magni kynvakans, testesteróns, í blóði.
Fræðigreinar eins og þróunarsálfræði (evolutionary psychology), félagslíffræði (sociobiology), þróunarlíffræði (evolutionary biology) , hátternisvistfræði (behavioural ecology) og þróunarlífeðlisfræði (evolutionary physiology) hafa skoðað hátterni kynjanna undir sjónarhorni þróunarkenningarinnar. Meginskýringarhátturinn er hugtakið um aðlögun, þ.e. sú hugsun, að margt í fari fólks megi skilja sem nytsama kosti eða hæfni, sem aukið hefur líkur á því, að tegundin spjaraði sig í lífi og starfi. Þannig má skilja margs konar hegðun, sem fólk auðsýnir enn þann dag í dag í lífsbaráttunni eins og t.d. baráttuna fyrir maka, vernd sinna nánustu, viðhald erfðanna, félagsfærni og samvinnu. Allir þessir þættir eru að einhverju leyti skráðir í erfðirnar. Rauði þráðurinn í þróun tegundarinnar virðist vera sú viðleitni einstaklinga og hópa að tryggja vöxt og viðgang, dulvitað þó.
Leiðir skildu milli kyns apa og manna fyrir um sex til sjö milljónum ára. Neysla tegundarinnar á kjöti jókst til muna fyrir um hálfri þriðju milljón ára. Karlar og feður urðu veiðimenn. Uppviðið varð þurftameira og framfærsluþörfin jókst að sama skapi. Krafan um fósturelju (parental investment) jókst umtalsvert.Líklega hefur föðurástin tendrast fyrir alvöru í hjarta karlsins, þegar hér var komið sögu. Heili tegundarinnar fór að vaxa og dafna til muna. Eldamennska eða suða kom trúlega til sögunnar fyrir einni milljón ára eða svo. Nútímafólk (homo sapiens sapiens) steig sín fyrstu spor í Afríku, að talið er, fyrir tvö hundruð þúsund árum. Lungann úr þessum tíma hefur mannkynið verið veiðimenn og safnarar. Landbúnaðarbyltingin átti sér fyrst stað fyrir um tíu þúsund árum síðan. Erfðabundin arfleið nútímafólks er því svipuð þeirri, sem fólk bjó yfir á fornsteinöld, þegar það reikaði um í ættmennahópum. Hópurinn taldi um hálft hundrað einstaklinga, þar sem konur, börn og unglingar hafa verið í meirihluta. Erfðabreytingar gerast hægt. Hinn kunni líffræðingur, Edward Osborne Wilson (f. 1919) telur, að um eitt hundraði ættliði þurfi til merkjanlegra breytinga á arfi mannsins. Þannig má væntanlega eitt og annað í hegðun okkar útskýra á þessum grundvelli.
Sitthvað áhugavert hefur komið fram um makaval og kynlíf. Áhugi kvenna á kynlífi virðist glæðast umkring egglos; draumórar um aðra „fola“ (heldur en eiginkarlinn) glæðast. (Árvekni maka og eftirlit með konum sínum, þegar þær eru í mökunarhugleiðingum, þróaðist trúlega sem viðbragð við þessu.) Konur í mökunarstuði leita eftir vígreifum maka til undaneldis, leita góðra erfða. Þær beina sjónum að kynþokkanum eða einkennum karlsins eins og; samræmi í vexti, djúpri röddu, sterkum andlitsdráttum, stæðileika, afli, metnaði og völdum. Konur hafa einnig tilhneigingu til að velja maka, sem svipar til föður eða bróður. Einnig höfðar ákveðinn ilmur (frábrugðinn þeirra eigin) til kvenna í mökunarhugleiðingum. Sama á við um ónæmiserfðir. Konur virðast eiga auðveldara með fullnægingu með öflugum mökum. Í rannsókn á fyrirbærinu kom í ljós, að konur, sem að dómi annarra kvenna áttu kynþokkafullan rekkjunaut, voru líklegri til fullnægingar við síðustu samfarir. Líklegt er talið, að lífeðlislegt viðbragð konunnar við fullnægingu tryggi betur að sæðið komist til skila. Makavalið kann einnig að ráðast af dulvitaðri ósk konunnar um að tryggja erfðum sínum viðgang í kynþokkafullum syni. En synir eru vitaskuld líklegri til að dreifa erfðum hennar víðar, en ef um dætur væri að ræða. Hugsanlega gæti makaval formæðranna hafa þróast í þá veru að velja einn karlmann til frjóvgunar og annan til framfærslu og uppeldis afkvæmanna. Konur eru vandlátari við makaval heldur en karlar.
Ofangreint gæti varpað ljósi á þá hegðun kvenna að berjast um bólfarirnar með þekktum körlum eins og t.d. íþróttahetjum (okkar tíma stríðshetjum), frægum körlum og forustukörlum. Það er ekki ýkja langt síðan, að íslenskar unglingsstúlkur bárust á banaspjótum um aðgengi að bóli söngvastráks frá Kanada. Það var fyrir nokkrum áratugum síðan, þegar frelsun kvenna miðaðist við að ala upp mjúka karla, sem jafnvígir væru á brauðbakstur og bleyjuskipti, að ég átti samtal um kynferðislegt aðdráttarafl við glæsilega vinkonu mína, feikn vel menntaða og gáfaða. Hún var kvenfrelsari eða rauðsokka eins og slíkir frelsarar þá voru nefndir. Þegar talið barst að kynhrifningu og kynþokka, brosti hún kankvíslega og sagði með hlátur í hreimnum; „Meðan mjúku mennirnir standa vaktina heima með svuntu á belgnum í fótsniðnu skónum með fjaðursólunum, vokum við yfir líkamaræktarstöðvunum og finnum okkur fagra fola til fjörtaka.“ Þegar konur gera hosur sínar grænar fyrir áhugaverðum fola, leitast þær við teygja á sér og sýnast grennri. Kynþokki og fegurð kvenna hækkar mökunargildi þeirra verulega.
Árið 2014 birtist í tímaritinu, „Psychological Bulletin,“ niðurstaða um fimmtíu yfirlitsrannsókna, sem í meginatriðum studdi ofangreindar hugleiðingar um makaval kvenna. Viðamikil, fjölþjóðleg og vönduð langtímarannsókn undir forystu sálfræðingsins, David Schmitt (f. 1988), sem hleypt var af stokkunum árið 2000 við Brunel háskólann í Lundúnum, virðist enn sem komið er gefa vísbendingar í sömu átt. Óbeinar rannsóknir á fyrirbærinu, gætu einnig gefið vísbendingar: Vönduð bresk yfirlitsrannsókn á faðernisrannsóknum með hjálp DNA greiningar leiðir í ljós gríðarlega sundurgerð í niðurstöðum rannsókna. Rangfeðrun er staðfest í 0.8 af hundraði rannsókna til tæplega þriðjungs þeirra. Rannsakendur draga þá ályktun, að um fjögur af hundraði barna í Bretlandi sé rangfeðraður. Þetta hlutfall er miklu hærra eða drjúgur fjórðungur, þegar um er að ræða rannsóknir vegna gruns feðra um rangfeðrun. Niðurstöður belgískra rannsókna, þar sem beitt var fleiri aðferðum en beinni DNA greiningu erfðaefnis, litu öðruvísi út: „Niðurstaða þessara nýju rannsókna er undrunarefni. Hlutfall skyndikynnafaðernis hefur haldist óbreytt um hundruð ára eða um einn af hundraði í mörgum mannfélögum,“ sagði Maarten Larmuseau, leiðtogi rannsóknarhópsins.
Karlar taka töluvert annan pól í hæðina um makaval, heldur en konur. Það kemur m.a. fram í skemmtilegri rannsókn, sem þróunarsálfræðingurinn, David Buss (f. 1953), gerði í Bandríkjum Norður-Ameríku. Karlar og konur voru beðin um að spyrja einstaklinga af gagnstæðu kyni – valda af handahófi - þriggja spurnina: Viltu eiga með mér stefnumót, viltu líta við í íbúð minni og viltu eiga við mig samfarir. Fimmtíu og sex af hundraði kvennanna var til í stefnumót, sex af hundraði þáði að koma í heimsókn, en engin var tilkippileg til kynmaka. En það voru hins vegar sjötíu og fimm af hundraði karla, fimmtíu af hundraði þeirra þáðu tilboð um stefnumót og sextíu og níu af hundraði vildu gjarnan líta við. Það var reyndar spaugilegt, að nokkrir karlanna, sem ekki vildu þiggja tilboð um bólfarir, afsökuðu sig og báru í bætifláka. Í öðrum rannsóknum ofannefnds hefur einnig komið í ljós, að karlar ruglist fremur í ríminu, hvað túlkun áreita varðar. Þeir eru miklu líklegri, heldur en konur, til að túlka vinsemd (bros, snertingu og því um líkt) sem teikn um kynlífsáhuga. Karlar í leit að rekkjunauti reyna að villa á sér heimildir, gera sig karla í krapinu og lofa stundum ást, sem hvergi er að finna.
Fólk er ekki við eina fjölina fellt í ástamálum. Til að mynda eiga um áttatíu og fimm af hundraði brotin sambönd að baki. Sjálfsagt þykir, að varpa einu sambandi fyrir róða og stofna til annars. (Það var líklega í þessum anda, að leikarinn, Jennifer Love Hewitt, lét sér um munn fara þau fleygu orð, að; „eiginmenn [væru] eins og pönnukökur. Það [væri] engin skömm fólgin í því að losa sig við þá fyrstu.“ Framhjáhald er tiltölulega algengt. Karlar hafa enn sem komið er vinninginn, ef marka má rannsóknir. Uppundir helmingur þeirra á sér frillu til skemmri eða lengri tíma. Rétt tæpur þriðjungur eiginkvenna tekur sér friðil/friðla. (Rannsakendum virðist það hlutfall aukast, annað hvort vegna þess, að konur þori í auknum mæli að gangast við friðlum sínum, eða að þær verði stöðugt frjálslyndari í þessum efnum.) Karlar stofna til skyndikynna eða koma sér upp frillu(m) til að auka fjölbreytni í kynlífi. Fyrir konum vakir aftur á móti að eiga varaskeifu(r), ef til ótíðinda dregur í föstu sambandi/hjónabandi. Annars er það algengt bæði meðal karla og kvenna í föstum samböndum að eiga sér varaskeifur, sem ganga þá oft og einatt undir dulnefninu „baravinur“ eða „baravinkona.“ Konur leita einkum út fyrir samband sitt, séu þær óhamingjusamar. Í tæplega áttatíu af hundraði tilvika verða þær ástfangnar af friðlum sínum. Það á einungis við um karlmenn og frillur þeirra í um þriðjungi tilvika og karlar eru ótrúir maka sínum, hvort heldur þeim líður vel í sambandinu eða ekki. Karlar komast frekar í uppnám við þá tilhugsun, að konur þeirra séu að eðla sig með öðrum körlum, en konur hins vegar, leggi karlar þeirra elsku sína á annan kvenmann. Því má svo við bæta, að svikráð í kynlífi eru algengasta orsök ofbeldis og morða í nánum samböndum.
Því miður fer ekki hjá því, að ofbeldi liti tilhuga- og kynlíf eins og flest svið mannlífsins fyrr og síðar. Viðhorf unglinga eru í þessu sambandi einkar áhugaverð. Rannsóknir á níunda áratugi síðustu aldar á 1700 nemendum í 6. til 9.bekki í BNA, sýndu; að sextíu og fimm af hundraði drengja og fimmtíu og sjö af hundraði stúlkna teldu ásættanlegt, að karlmaður þvingaði konu til samræðis eftir 6 mánaða tilhugalíf; að fimmtíu og eitt af hundraði drengja og fjörtíu og eitt af hundraði stúlkna töldu, að karlmaður mætti þvinga konu til kossa hefði hann eytt miklu fé á hana í tilhugalífinu - eins og tíu til fimmtán dölum. Þá hafði jafnréttisbaráttan ekki náð því stigi, að fólki hugkvæmdist, að stúlkur legðu út „tilhugalífsfé.“
Ofbeldi í ýmsum myndun er jafngamalt tegundinni sjálfri, líka hvað kynlíf snertir. Hugsanlega hefði hún ekki lifað af tilvistarbaráttuna án þess. En vonandi tekst í því illvíga kynjastríði, sem nú geisar, að slíðra sverðin, og taka upp hispurslausa skynsemisrökræðu um eðli kynjanna og þau lögmál, sem um þau gilda í menningu vorri. Það stoðar lítt að berjast með trúarsetningar, óskynsemi og illmælgi að vopni - og grafa skotgrafir. Það reyndist illa í styrjöldum. Því iðulega grafa menn sjálfum sér gröf.
RSS
Eldri færslur
- Júní 2025
- Maí 2025
- Apríl 2025
- Mars 2025
- Febrúar 2025
- Janúar 2025
- Desember 2024
- Nóvember 2024
- Október 2024
- September 2024
- Ágúst 2024
- Júlí 2024
- Júní 2024
- Maí 2024
- Apríl 2024
- Mars 2024
- Febrúar 2024
- Janúar 2024
- Desember 2023
- Nóvember 2023
- Október 2023
- September 2023
- Ágúst 2023
- Júlí 2023
- Júní 2023
- Maí 2023
- Apríl 2023
- Mars 2023
- Febrúar 2023
- Janúar 2023
- Desember 2022
- Nóvember 2022
- Október 2022
- September 2022
- Ágúst 2022
- Júlí 2022
- Júní 2022
- Maí 2022
- Apríl 2022
- Mars 2022
- Febrúar 2022
- Janúar 2022
- Desember 2021
- Nóvember 2021
- Október 2021
- September 2021
- Ágúst 2021
- Júlí 2021
- Júní 2021
- Maí 2021
- Apríl 2021
- Mars 2021
contact
gudjonelias
ingolfursigurdsson
