Á árinu, sem senn hverfur í aldanna skaut (2020), kom út forvitnileg bók, „Erfiðar konur: Saga kvenfrelsunar í ellefu bardögum» (Difficult women: A History of Feminism in 11 Fights), eftir Helen Lewis.
Helen er kunnur, breskur blaðamaður, fyrrum aðstoðarritstjóri „New Statesman“ og fastur penni hjá „Atlantic.“ Hún er aukin heldur tíður álitsgjafi í fjölmiðlum öðrum eins og „BBC.“ Hinir ellefu bardagar eru þessir: Skilnaður, kosningaréttur, kynlíf, leikur, vinna, öryggi, ást, menntun, tími, fóstureyðing og rétturinn til að vera harðdrægur eða erfiður.
Bókina ritaði Helen m.a. fyrir tilstuðlan kvennahópa við háskólana í Öxnafurðu (Oxford) og Cambridge.
Höfundur gefur hvergi upp heimildir fyrir skrifum sínum, en getur nokkurra bóka, sem veitt hafa henni innblástur, nánast allar skrifaðar af konum. Hún hefur sérstakt dálæti á verkum Deborah Cameron (f. 1958) og nefnir eitt þeirra sérstaklega: „Tungumálið og kynjastjórnmálin“ (On Language and Sexual Politics). Caitlin Moran (f. 1975) er einnig í uppáhaldi. Bók hennar, „Hvernig vera skal kona“ (How to Be a Women), er nefnd til sögu. Það vill svo til, að Caitlin þessi skrifar einnig umsögn um bókina: „[Í bókinni er að finna] alla þá sögu, sem gagn er að, til að skilja heift og reiði kvenverunnar, þó enn megi ala von í brjósti [um betri tíma].“
Önnur umsögn um bókina er gefin af konu, sem lagði Helen lið við skrifin, Caroline Criado Perez (f. 1984): „Áreynslulaust, skemmtilega og kunnáttusamlega gerir Helen Lewis grein fyrir hinum hulda sannleika kvenfrelsunarsögunnar: enginn hefur nokkru sinni áorkað að breyta veröldinni með því að vera viðkunnanlegur. Hér er á ferðinni tímamótaverk á sviði kvenfrelsunarfræða – mikilvægt og laust við lotningu, ánægjulegt aflestrar.“
Bókina tileinkar Helen eiginkarli sínum, Jónatani, (öðrum í röðinni) og harðsnúnum konum, og þar með sjálfri sér sem einni slíkri. Á lokaspretti bókarinnar þakkar hún reyndar fleiri körlum fyrir veitta aðstoð, segir varfærnislega: „Ég geri ráð fyrir, að það sé í lagi með suma karla líka.“ (Það á vafalítið við um kvenfrelsunarkarla.) Helen gælir reyndar nokkrum sinnum við þessa fjarstæðukenndu hugsun á leiðinni, en lætur þar við sitja. Það truflar ekki efnistök hennar. Höfundur skrifar þjáninga- og píslarsögu kvenna af kunnuglegum píslarvættissjónarhóli á einfeldingslegri forsendu: konur hafa frá öndverðu verið kúgaðar af „feðraveldinu.“
Helen veitir lesendum innsýn í einkahagi sína - og að nokkru leyti er bókin skrifuð með hliðsjón af þroska hennar sjálfrar. Henni þykir t.d. mikilvægt, að lesandi sé upplýstur um, að hún kæri sig ekki um háhælaða skó, hafi ekki tekið upp ættarnafn Jónatans, raki á sér fótleggina og noti brjóstahöld, þar sem brjóst hennar þarfnist öflugs undirstuðnings. (Þetta gæti vitaskuld verið kímnigáfan, sem getið er um í annarri tveggja umsagna.)
Helen gerir sér í orði kveðnu grein fyrir, að saga sé flókið viðfangsefni og sjaldan skrifuð áreiðanlega. Afrakstur hennar sé því skiljanlega ófullkominn. Hún hvetur til, að fleiri jafn ófullkomin verk verði skrifuð.
Það er auðvelt að taka undir með Helen, að sagan sé vandrituð, en þó hlýtur að mega gera ráð fyrir, að staðreyndir séu í heiðri hafðar. Því miður er misbrestur á því. T.d. fullyrðir hún, að kynfræði hafð sprottið úr rannsóknum Alfred C. Kinsey (1894-1956). Það er vitskuld rangt.
Helen styður mál sitt fræðilegum gögnum eins og góðir kvenfrelsunarfræðimenn iðulega gera. Hentugleiki og skortur á gagnrýninni umfjöllun ræður þar för – eða vísað er til rauna eða skoðana einstakra kvenfrelsara (eða kvenna) til að drepa gildum rannsóknarniðurstöðum á dreif, t.d. í sambandi við heimilisofbeldi.
Aftur á móti sýnir Helen viðleitni til að varpa ljósi á mótsagnir í hreyfingunni, einelti og útskúfun. Það er virðingarvert. T.d. spjallar hún við Erin Pizzey (f. 1939), stofnanda fyrsta nútíma kvennaathvarfsins í Lundúnaborg, sem þöguð var í hel og beitt annars konar ofsóknum og ofbeldi, m.a. líflátshótunum. Hvorki Helen né aðrir kvenfrelsarar hafa viðurkennt framlag Erin til þekkingar á heimilisofbeldi. Sú þekking truflaði „guðspjallið“ um hina friðsemdarlegu sál kvenna.
Höfundur víkur einnig stuttlega að þátttöku áberandi kvenfrelsunarfélaga/kvenna í félagsstarfi nasista, fasista, byltingarsinna (kommúnista) og stríðsæsingamanna, t.d. hina dapurlegu sögu Coco Chanel (1883-1971), sem beitti kyntöfrum sínum eins og Kamala Harris til að riðlast upp á topp. Það er í sjálfu sér aðdáunarvert, að höfundur skuli minnast á hryðjuverkastarfsemi kvenfrelsunarsystra sinna og skemmdarverk á menningarverðmætum og eignum. En þó er ekki minnst einu orði á Alexu Popovu, sem tók af lífi um þrjú hundrað karla (eða lagði á ráðin um morðin), sem beittu eiginkonur sínar „kynbundnu ofbeldi“ (að þeirra sögn). Ei heldur gerir höfundur skil þeirri grein hreyfingarinnar, sem berst fyrir tortímingu karla. Og það er fjarri henni að meta áhrif kvenfrelsunaráróðurs á mannlífið yfirleitt, t.d. andlega heilsu barna og unglinga.
Helen fjallar að mestu leyti um sögu breskra kvenfrelsara, en bregður stundum undir sig betri fætinum og stekkur hingað og þangað um veröldina og tínir til hinar og þessar raunir kvenna máli sínu til stuðnings. Einu sinni stökk höfundur alla leið til Nepal. Þar heyrði hún sögu af stúlkuskinni, sem frosið hafi í hel í „tíðablæðingakofa.“ Þessi sorglega saga er að dómi Helenar skelfilegt dæmi um kúgun kvenna. Vitaskuld sýnir hún enga viðleitni til að skilja fyrirbærið í menningarlegu ljósi. Í sama skreppi var henni einnig sagt frá því, að konur í Nepal vildu heldur sveinbörn, því stálpaða drengi mætti senda erlendis til að vinna fyrir þeim (í reynd er frekar um ánauð að ræða). Slíkt fyrirkomulag telur Helen hins vegar tala því máli, að karlar séu frjálsir af kúgun. Kvenfrelsunarheimsveldishugsunin drýpur úr penna hennar.
Ég mæli eindregið með bókinni handa þeim, sem vilja kynna sér kvenfrelsunarfræðimennsku í hæstu hæðum.
Endurskoðun sögunnar stendur nú sem hæst. Það á einnig við um samskipti kynjanna. Ég varð furðu lostinn fyrir nokkrum mánuðum síðan, þegar ég horfði á kvikmynd um Elísabetu fyrstu, Bretadrottningu.
Skömmu áður en Elísabet I (1533-1603) lætur höggva höfuð af frænku sinni og drottningu Skota, Maríu I Stuart (1542-1587), eiga þær spjall saman um lífið og tilveruna. Eitt hugðarefnanna á þessari ögurstundu voru karlmenn. Þær sammæltust um, að þeir væru kvenkyninu óþægur ljár í þúfu – eða eitthvað á þá leið.
Það vakir fyrir kvenfrelsunarleikstjórum að rétta hlut kvenna í veröldu, sem karlar hafa ráðið, að þeirra sögn, og gert lítið úr þætti þeirra í mannkynssögunni. Þáttaröðin og kvikmyndin, „Rauða tjaldið“ (The Red Tent), er gerð eftir metsölubók Anita Diamant. Framleiðandi er Paula Weinstein og leikstjóri Roger Young.
Sögur Bíblíunnar eru endurtúlkaðar frá sjónarhóli kvennanna eins og höfundurinn, gerir hann sér í hugarlund. Aðalpersónan er Dína (Dinah) í Sköpunarsögunni, sem í raun átti fjórar mæður, allar fjórar eiginkonur föðurins, Jakobs, og bræðurna tólf, sem urðu stofnfeður Ísraela.
Frásögn Dínu er í anda kvenfrelsunartúlkunar samtímans, þ.e. grimmdar karla í garð kvenna. Rauða tjaldið verður eins konar þjáningafangelsi kvenna við blæðingar, fæðingar, sjúkdóm, kynlífs- og trúarvígslu ættkvíslarinnar. Í tjaldinu rauða varðveita konurnar forna gyðjutrúararfleifð, sem Jakobi er í nöp við, því hann er föðurveldisnaggur.
Bræður Dínu eru fullir öfundar og grimmdar og ganga meira að segja af elskhuga hennar dauðum. Þá hefjast hrakningar Dínu og hún flæmist alla leið til Egyptalands. En ljótu bræðurnir ellefu tóku líka upp á því, að selja yngsta bróðurinn og uppáhald föðurins, Jósef, í þrældóm. Leið hans lá einnig til Egyptalands, þar sem hann hófst til mikilla metorða. Þar hittust hálfsystkinin og urðu fagnaðarfundir.
Netflix sýnir um þessar mundir heimildarmynd um Kleópötru, hinn mikla einvald Egypta fyrir tveim árþúsundum eða svo. Um það bil þrem öldum fyrr hafði Alexander mikli, konungur Makedóníu, lagt undir sig Egyptaland, og m.a. stofnsett lærdómsborgina, Alexandríu. Yfirstéttin varð skiljanlega grísk. Rómverjar ríktu umhverfis Miðjarðarhafa, þegar Kleópatra fyrst barði heiminn augum.
Kleópatra er kynnt til sögu af sex sögumönnum. Fimm þeirra eru konur. Það svífur kvenfrelsunarandi yfir vötnum.
Ágrip: Það var einu sinni í fyrndinni, að konur drottnuðu, bjuggu yfir óviðjafnanlegu valdi sem stríðsmenn, drottningar og mæður þjóða. Þær beygðu sig ekki í duftir fyrir nokkrum karli. Afrek þeirra endurómuðu í sögunni og enginn karlmaður bar yfir þær höfðuð eða herðar. En konur þurftu að horfast í augu við hættur, sem enginn karlmaður hefur þurft að gera.
Svona kona var Kleópatra. Sögumenn spyrja, hvort hún hafi verið stjórnsnillingur eða freistari. Svar þeirra virðist vera, að Kleópatra hafi beitt kynkænsku og grimmd. Bróðir hennar og eiginmaður var myrtur. Ástmaður hennar, annar tveggja rómverskra mikilmenna, sem hún dró á tálar eða átti í stjórnkænskulegu kynlífssambandi við, Júlíus Sesar, hafði lofað Kleópötru því, að drepa Asinoe, yngri systurina. Hinn elskhuginn var Marcus Antonius, keppninautur Júlíusar.
Stjórnsnillin fólst í því að beita kyn- og persónutöfravaldi til að ríkja ein yfir Egyptalandi og tryggja syni hennar og Júlíusar ríkiserfðir yfir ríkjunum báðum.
Sögumenn gera sér í hugarlund, að Júlíus hefði aldrei áður komist í kynni við konu, sem væri svo sátt við kynferði sitt og örugg í kynlífi sínu. Það er hér um bil spaugilegt, að Júlíus hafði árum saman barist við germanska þjóðflokka. Meðal þeirra voru allar konur þjálfaðar til hermennsku í neyð, rétt eins og konurnar í hinni fornu Spörtu. En yfirleitt var það hlutverk karla að berjast með vopnum og vernda konurnar sínar.
Fórnarlambsviðhorf sögumanna er neyðarlega greinilegt, þegar þær segja, að Kleópatra hafi barnist hetjulega við óvini sína og leikið á keppninauta, skilið eftir sig sport í mannkynssögunni svo djúp, að engum karlmanni muni lánast að má þau út.
Hvers vegna ættu þeir að gera það? Kannski til að kúga þær? Því halda kvenfrelsarar fram. Það voru karlar, sem tryggðu hásæti Kleópötru og karlar (að mestu leyti), sem héldu minningu hennar á lofti og skrifuðu sögu hennar. Gríski sagnfræðingurinn, Plutarch, reið á vaðið.
Það var reyndar heil sögubókmenntagrein á miðöldum að skrifa um konur fornaldar og samtímas, lofa þær og mæra. Sagnfræðingar meðal karla hafa síður en svo stungið afreksverkum og lífi kvenna undir stól. Það er hluti af óskhyggjusagnfræði kvenfrelsaranna. Og það er hárrétt hjá sögumönnum, að voldugar drottningar og önnur kvenfyrirmenni hafi ríkt í veröldinni frá ómunatíð. En eins og Helga Kress segir um íslenskar konur, þær beittu körlum sínum og sonum sem peðum í valdatafli á mannlífsskákinni stóru.
Eins og kunnugt er miðar kvenfrelsun einnig að því að fjölga konum í hlutverkum, sem lengi vel féll í skaut karla að sinna. Kvikmyndaframleiðendum rennur blóðið til skyldunnar við að endurspegla þessa þróun. Hörkukerlingar og kvenhetjur hafa séð dagsins ljós á tjaldinu, hver á fætur annarri. Þær skjóta karlhetjunum yfirleitt ref fyrir rass, því þær eru svo klárar, tilfinningalega þroskaðar og réttlátar, svo fátt eitt sé nefnt.
Óneitanlega fær þessi iðnaður á sig spaugilegt svipmót eins og þegar smávaxin og fíngerð kona rústar eins og tólf karlrumum með kýlingum og fótaspörkum. Það er stundum eins og helstu lestir karlmennskunnar umhverfist í góða og uppbyggilega kvenmennsku.
Kanadíski enskuprófessorinn fyrrverandi, Janice Fiamengo, skrifar í þessu viðfangi ágæta hugleiðingu um nýja þáttaröð frá Netflix, „Stjórnarerindrekann“ (The Diplomat), þar sem ofurafl kvenna er áberandi. Titill greinar hennar er: „Sæl Kata, hversu oft lemur þú karlinn þinn?“
Í stuttu máli er boðskapurinn sá, að á vorum kvenfrelsunartímum sé andstyggðarhegðun af hálfu karla, bæði leyfileg og æskileg af hálfu kvenna. Þannig sýni þær árangur valdeflingarinnar, mátt sinn og megin. Hin nýja kvenmennska verður til við að tileinka sér skrumstælda karlmennsku.
En tólfunum kastar, þegar fjallað er um heimilisofbeldismanninn, Lorena Bobbit, í hetjuljóma. Hún var það sér til frægðar að skera fyðilinn undan eiginkarli sínum árið 1993. Janice, Tom Golden og Paul Elam ræða mál þessarar heimilisofbeldisófreskju, með skírskotun til heimildarmyndar um hana, sem Amazon gerði 2018. Það vakti fyrir Amazon að skoða glæpinn frá sjónarhóli Lorena, þjáninga hennar og sannleika.
Í raun réttri er Lorena fórnarlambið, samkvæmt endurtúlkuninni. Við handtökuna sagði Lorena: „Sjáfur fær hann alltaf fullnæginu, en bíður aldrei eftir minni. Hann er sjálfselskur.“
Við réttarhöldin setti hún fram ákæru um nauðgun og barsmíðar. Susan Fiester, geðlæknir, komst að því, að Lorena þjáðist af áfallastreituröskun vegna ofbeldis í sambandinu og hefði skorið undan karli sínum í stundarbrjálæði. Lorena var dæmd til fimm vikna vistar á geðsjúkrahúsi.
Í heimalandinu, Ekvador, fékk hún þjóðarhetjumóttökur, boðið í mat til forsetans. Í Bandaríkjunum gerði Mary Beth Edelson höggmynd af Lorena. Hún er kölluð Kali Bobbitt. Ný gyðja fædd.
En Lorena var ekki sú fyrsta til að hefna sín með þessum hætti. Árið 1983 birtist, í bandarísku tímariti um skurðlækningar, grein um faraldur í Taílandi á áttunda áratugi síðustu aldar, þar sem konur skáru undan körlum sínum. Höfundar telja orsökina vera framhjáhald og niðurlægingu af hálfu karlanna.
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Red_Tent_(miniseries) https://fiamengofile.substack.com/p/hey-kate-how-often-do-you-beat-your?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.youtube.com/watch?v=5GvWxeVXV7E https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/0002961083904208?via%3Dihub https://www.nytimes.com/2019/01/30/arts/television/lorena-bobbitt-documentary-jordan-peele.html https://menaregood.substack.com/p/lorena-bobbitt-amazon-documentary?utm_source=substack&utm_medium=email#play https://abcnews.go.com/US/25-years-back-infamous-lorena-bobbitt-case-captivated/story?id=56039933 https://en.wikipedia.org/wiki/John_and_Lorena_Bobbitt https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9987415/ https://www.theguardian.com/education/2012/nov/19/improbable-research-thai-women-cut-off-penis
Heimilisofbeldisiðnaðurinn: Lögreglan hikar. Evelyn Rae
Heimilisofbeldisiðnaðurinn blómstrar á Vesturlöndum – ekki síst á Íslandi. Það var eftirtektarvert, að ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur, afréð að styrkja þennan iðnað í veirukreppunni, m.a. með stofnun Kvennaathvarfs á Akureyri. Eins og allir vita, snýst þessi iðnaður um að hlúa að konum, refsa körlum og endurhæfa þá sökum ofbeldishegðunar, sem fórnarlömbin, konurnar, yfirleitt bera vitni um.
Það er væntanlega einnig á flestra vitorði, að kvenfrelsarar – íslenska ríkistjórnin meðtalin – berst fyrir að auðvelda konum að ákæra karla fyrir kynofbeldi og ofbeldi af öðru tagi gegn þeim og börnum. Fyrsta skrefið er oft og tíðum hringing til lögreglu, sem kemur með blikkandi ljósum og fjarlægir – samkvæmt lögum Alþingis – karlinn (föðurinn, elskhugann). Konunni er þá gjarnan ekið með börnunum í Kvennaathvarf. Stígmót taka slíkum „þolendum ofbeldis“ opnum örmum. Haldi konan því fram, að karlinn sé varhugaverður henni eða börnunum, gefur lögreglu út nálgunarbann. Konur snúa sér einnig beint til lögreglu og félagsmálastofnana til að setja ofbeldisekjuna af stað.
Kvenfrelsarar leggja þunga áherslu á, að konum skuli trúað um meint ofbeldi karla.Þeir afneita venjulega þeirri staðreynd, að bæði kyn beri ábyrgð á heimilisofbeldi nokkurn veginn til jafns. Þetta er gamalkunn vísindaleg staðreynd. Sjá til dæmis samantekt Martin S. Fribert, við háskólann í Kaliforníu. (References examining assaults by women on their spouses or male parners. An annotated biblipgraphy.) Samantektin hljómar svo: „Lagt er mat á 286 vísindarannsóknir: 221 einstakar raunrannsóknir (empirical studies) og 65 yfirlit og/eða greiningar. Sýnt er fram á, að konur séu jafn áþreifanlega ýgar, og ýgari heldur en karlar í samböndum við maka eða karlkyns lífsförunauta. Samantekið er um að ræða meira en 371.600 manns í úrtökum þeim, sem yfirlitsrannsóknirnar taka til.“
Sálfræðingarnir, Nicola Graham-Kevan og Deboah Powney, frá háskólanum í Mið-Lanscshire á Englandi, benda á rannsóknir, sem sýna frama á, að konur séu líklegri til að greiða fyrsta höggið. Þegar konur efna til handalögmála er líklegra að þær, frekar en karlmaðurinn, verði fyrir meiðslum. (Þetta sýna þó ekki allar rannsóknir.) Þær segja: „Það er athyglivert, að þessi gögn hafa legið fyrir, meðan kvennahreyfingarnar hafa haldið uppi áróði fyrir kynjuðu viðhorfi [þ.e. að karlar beiti svo til einir ofbeldi við heimiliserjur]. En sökum þess, að farið hefur verið með þessa staðreynd í launkofa eða hún þögguð niður, er flestum hreyfinganna, svo og fólki almennt, ókunnugt um hana.“
Sama á við um falskar ákærur. Kvenfrelsarar afneita venjulega, að þær eigi sér stað. Lögregluyfirvöldum og einstökum lögreglumönnum virðist nú ofboðið í Ástralíu, en þar gildir svipuð löggjöf og hér og kvenfrelsunaráróðurinn er sá sami. Fyrir skemmstu benti Samband lögreglumanna í Queensland ríki á, að fölskum ákærum um heimilisofbeldi væri jafnaðarlega beitt til ávinnings í fjölskyldudeilum. Þetta er velþekkt fyrirbæri á Íslandi.
Lögreglumaður skrifaði: „Við erum líka sérfræðingar í heimilisofbeldi. Við tökumst í raun á við það, sem að lögreglunni snýr eins og að reyna að tjasla uppá ónýt og gagnlaus lög um heimilisofbeldi. Og aðiljar í „heimilisofbeldisiðnaðinum“ álasa okkur fyrir það.“
Annar lögreglumaður lét hafa eftir sér: „Á starfsævinni hef ég orði vitni að mýgrúti tilvika, þar sem konur leggja á ráðin með kynsystrum sínum: „Segðu bara, að hann nauðgi eða lumbri á þér eða börnunum. Það hrífur ávallt.“
Sá þriðji sagði: „Í raun og sann var það svo, að kona kom í afgreiðslu á lögreglustöðinni og sagði umbúðalaust: „Mér var sagt að fara hingað og fara fram á nálgunarbann gegn kærastanum, því ég vil hindra, að hann fái forsjá barnanna.“ Ástralski kynfræðingurinn, Bettina Arndt, átti viðtal við fyrrum yfirmann í lögreglunni (police officer), sem bendi á, hvernig reglan, saklaus uns sekt er sönnuð, er fótum troðin. „Nú eru þessi grundvallarregla og vinnubrögð [samkvæmt henni] skrumstæld í þágu hugmyndafræði. Góðir og vitrir menn láta það líðast. Aðrir eru of óttaslegnir til að andæfa.“
Hann heldur áfram: „Sjálfur er ég fórnarlamb hins skelfilegasta ofbeldis í æsku og á fullorðinsárum. … Faðir okkar lagði aldrei hendur á okkur allt sitt líf. Það var mamma sem gerði á okkur hinar grimmilegustu árásir.“
Það er sjaldgæft að heyra lögreglumenn tjá sig hispurslaust um starf sitt að heimilisofbeldismálum. Þeir hafa nú fengið námskeið í kvenfrelsunarhugmyndafræðinni um ofbeldi karla og liggja undir ámæli fyrir of fáar ákærur, líkt og dómarar fyrir of fáa sektardóma. Aukin heldur má í Ástralíu víðast hvar og í Bandaríkjum Norður-Ameríku sums staðar – gera lögreglumenn ábyrga, sé ekki rannsakað og kært.
Hér að neðan er krækja á viðtal, sem áðurnefnd Bettina átti við kvenlögreglumann, sem lét staðar numið, eftir tólf ára feril í lögreglunni, Evelyn Rae. Spjall þeirra er einkar fróðlegt.
https://www.bettinaarndt.com.au/video/police-resent-enforcing-unjust-feminist-laws-former-police-officer-speaks-out-2/
Halla er menntaður kennari frá KÍ. Síðar lauk hún prófi í alþjóðasamskiptum við HÍ. Meistaraprófsritgerð hennar, Slæðusviptingar, fjallar um konur í Íran. Meginniðurstaðan er sú, að „[k]onur alls staðar í heiminum eru kúgaðar. Það er stigsmunur en ekki eðlismunur á því hvernig konur í Íran hafa það og hvernig konur á Íslandi hafa það.“ Undirstaða ritgerðarinnar er viðtöl við konur. Þær koma Höllu svo fyrir sjónir. „Þær minna á ofurhetjur sem sveipa sig svörtum skikkjum og líða áfram út í buskann. Ég ímynda mér þær takast á flug til að bjarga fólki í nauð.“ Hvað snertir viðtöl um stöðu kvenna í Íran, segir Halla „beitti ég öllum mínum sjarma til að fá þær til að tjá sig enda hitti ég ekki oft konur sem tala reiprennandi ensku. Svarið kom mér á óvart. „Konur og karlar eru jöfn í Íran,““ þó ekki í því, sem að fatnaði lýtur.
Halla er framkvæmdastjóri ASÍ, fyrrum ráðgjafi ríkisstjórnarinnar í jafnréttismálum og var ráðgjafi Ögmundar Jónassonar í ráðherratíð hans sem innanríkis- og heilbrigðisráðherra.Halla hefur einnig starfað sem skrifstofustjóri svokallaðs „Kvenjafnréttisflokks“ (Women‘s Equity Party) í Bretlandi, ráðgjafi á alþjóðlegri lögmannsstofu og blaðamaður á Morgunblaðinu.
ASÍ segir Höllu hafa „víðtæka reynslu af stefnumörkun og stjórnun verkefna. Hún hefur leitt stefnumótandi nefndir á vegum stjórnvalda, meðal annars sem tengjast baráttu gegn ofbeldi og málefnum útlendinga. Hún hefur skipulagt alþjóðlegar ráðstefnur, skrifað ritrýndar fræðigreinar og fræðibók [hér er líklega átt við meistaraprófsritgerðina], auk þess sem hún ritaði ævisögu Guðrúnar Ögmundsdóttur og hefur gefið út tvær ljóðabækur. Halla hefur jafnframt tekið virkan þátt í félagsstörfum, bæði hérlendis og erlendis. Halla verður góð viðbót í úrvals starfshóp Alþýðusambandsins, en verkefni hennar munu snúa að samskiptum við aðildarfélög sam¬bandsins, stefnumótun, daglegum rekstri og starfsemi skrifstofu ASÍ auk þess að leiða faglega vinnu samtak¬anna.“ Í þessum „úrvalshópi“ er m.a. Dríf Snædal, (fyrrum) flokkssystir Höllu og annálaður kvenfrelsari.
Halla er varaþingmaður VG, einn af aðalhugmyndafræðingum þeirrar hreyfingar, og var jafnframt ráðgjafi ríkisstjórnarinnar um kynjastjórnmál. Ríkisstjórn Íslands hefur veitt „ég-líka-hreyfingunni“ (me-too) sérstakt brautargengi á Íslandi. Halla hefur einnig stuðlað að því, að boðskapur hreyfingarinnar var samþættur stjórnarstefnu núverandi ríkisstjórnar.
Hún skrifar: „Fyrsta skrefið er að við horfumst í augu við að alltof margir menn leyfa sér að láta viðbjóðsleg orð falla um konur. Næsta skref er síðan að skilja að orðin leiða til athafna (þótt þær séu ekki endilega framkvæmdar af sömu einstaklingum), eins og sjá má af öllu því ofbeldi sem konur verða fyrir vegna þess eins að þær eru konur. Ofbeldið reynum við stundum að réttlæta með því að varpa ábyrgðinni á brotaþolann eða þagga með því að tortryggja konur sem stíga fram og segja frá. Þannig viðhelst ójöfn staða kynjanna kynslóð fram af kynslóð.“ Halla kann sína kvenfrelsunarfórnarlambsþulu.
Eins og liðsmönnum VG yfirleitt er Höllu verulega í nöp við konur, sem velja kynlífsþjónustu eða vændi að atvinnugrein. (Vændiskarlar eru ekki virtir viðlits.) Eins og kunnugt er stóð VG fyrir breytingum á refsilöggjöfinni, sem nú bannar kaup vændis. VG lýsti yfir sigri í kvenfrelsunarbaráttunni, þegar sú breyting var samþykkt. (Stór hluti þingmanna greiddi reyndar ekki atkvæði, heldur hljóp í felur.)
Höllu er yfirleitt í nöp við konur, sem nota kropp sinn öðruvísi, en henni finnst leyfilegt: „Með því að borga konu fyrir að ganga með barn er því verið að búa til undarlega samsuðu af vændi og barnasölu. Vændi í þeim skilningi að verið er að kaupa afnot af líkama annarrar manneskju og barnasölu því barnið er jú selt. Ójafnvægið milli þeirra sem borga fyrir að fá eigið barn og konunnar sem fær greitt er augljóst.“
Hugmyndafræði Höllu er varla vafa undirorpinn; fróðleg blanda hugmynda um alræði öreiganna, sem umverpst hefur í kvenbyltingarhugmyndafræði, drauminn um samfélagið, þar sem eitraðri karlmennsku hefur verið útrýmt og allir (allar konur) eru jafnar. Í þessu ljósi er grein Höllu sérstaklega áhugaverð.
"Þá hafa kreppur oft orðið til þess að breikka kynjabilið í samfélaginu, ekki síst með því að búa til störf fyrir karla og fjármagna þau með niðurskurði í opinberum kerfum, sem aftur leiðir til langtímaatvinnuleysis kvenna og aukinnar ólaunaðrar vinnu sem þær þá sinna í staðinn. Þess vegna skiptir máli hvernig er haldið á spöðunum í efnahagskreppu." (Skoðanasystir Höllu í Samfylkingunni, Oddný Harðardóttir, hefur viðrað svipaðar hugmyndir, þ.e. að fjölga kvennastörfum á vegum hins opinbera.)
Ber Halla virðingu fyrir sannleikanum? Staðreynd málsins er sú, að margar drepsóttir hafa geisað um heiminn. Karlar þola þær yfirleitt verr, heldur en konur. Útþensla hins opinbera síðustu öldina hefur einkum orðið til þess að veita fyrrum húsmæðrum launaða vinnu utan heimilis. Störf í hinu opinbera kerfi eru þrátt fyrir allt öruggari yfirleitt, en á almennum vinnumarkaði. Allar kreppur í einkageiranum, sem oft felast í kerfislegum umbreytingum, t.d. að flytja framleiðslu eða þjónustu til svæða, þar sem vinnuafl er ódýrara, hefur komið einna verst niður á karlmönnum, sem þrátt fyrir endalausa kvenfrelsun sitja einir um hituna þá að sinna líkamlega erfiðum störfum og hættulegum.
Það mætti svo sömuleiðis nefna, að þegar umræddar kreppur ríða yfir, velja karlmenn ósjaldan þann kost að sálga sér. Þá eru þeir gagnslausir orðnir fjölskyldum sínum. Þetta eru tiltölulega aðgengilegar staðreyndir.
Hins vegar er svo að sjá, að Halla hafi ekki áhyggjur af staðreyndum á þessu sviði. Hún setur undir sig kvenfrelsunarhausinn, krafsar eins og naut í flagi. Það er mörgum kvenfrelsurum tamt. Það er beinlínis sorglegt og gæti jafnvel orðið varhugavert, ef áðurtaldar skjaldmeyjar og fylgismenn þeirra ná undirtökum í stéttarfélagshreyfingunum. Ofstopakvenfrelsarar hafa nú þegar ógnvænleg völd á sviði löggjafar-, dóms- og framkvæmdarvalds.
Halla víkur að loftlagsmálum. Samkvæmt umhverfiskvenfrelsunarkenningunni eru karlar ábyrgir fyrir hlýnun jarðar, sem er forboði ragnaraka (loksins). Hér spinnur hún saman veirukreppuna og hlýnun jarðar. “Síðast en ekki síst á kreppan ekki að verða til að auka misrétti, heldur til að draga úr því. Hverja einustu aðgerð stjórnvalda þarf að rýna út frá þessum þáttum. Hver eru áhrifin á jöfnuð og jafnrétti? Hvernig þjóna aðgerðirnar því framtíðarsamfélagi sem við viljum byggja?
Halla spyr lesandann, en það leikur varla vafi á því, hvert rétta svarið sé, sbr. stefnuskrá VG og drauma Höllu um kvenyndissamfélagið, laust við eitruðu karlmennskuna.
Við lifum á afdrifaríkum tímamótum. Á hverfanda hveli eru mannúðleg og frjálslyndisleg jafnréttisviðhorf. Kvenfrelsunarofstæki sækir á og hefur grafið um sig í huga og hjarta fólks. Áróður þeirra, fjármagnaður af þér, lesandi góður, ratar inn í merg og bein.
Kvenyndissamfélag kvenfrelsaranna er rétt handan við hornið. Yfirlýstri útrýmingu karlmennskunnar miðar vel. (Þó vilja karlmenn almennt reyndar ennþá gera konum til geðs.) Skoðanabræður og –systur Höllu hafa víða afgerandi ítök, bæði í samtökum launafólks, stjórnsýslunni og á Alþingi.
VG hafa það á stefnuskrá sinni, að konur skuli í raun ráða æxlun stofnsins einhliða; nú þegar hamast baráttumenn fyrir kvenyndissamfélaginu við að jaðarsetja karlmenn og drengi (eins og þeir telja, að karlar hafi gert við konur í fyrndinni); þeir kvengera drengi umvörpum; þeir leggja fjölskyldulíf og uppeldi undir ríkisvaldið í stöðugt meira mæli; þeir splundra fjölskyldunni; þeir ná sífellt meiri völdum í þjóð- og yfirþjóðlegum stofnunum.
Heldur þú, að þessi þróun sé holl barnabarnabarnabarnabörnum þínum? Hvað ætli þau segi, þegar að því kemur, að þau líti um öxl? Áður enn siglt er í strand, leyfi ég mér að minna á stjórnvisku Írókesanna, merkilegs þjóðflokks indíána í Norður-Ameríku. Stjórnvitringar þeirra sögðu: Taktu engar ákvarðanir, nema fyrst að gera þér í hugarlund afleiðingar þeirra sex kynslóðir fram í tímann.
https://vg.is/greinar/komum-sterkari-ut-ur-kreppunni/
Að áliðinni annarri bylgju kvenfrelsunar settust frelsararnir á herkænskurökstóla. Kosningaréttur var í höfn og flaumur kvenna lá út á vinnumarkað og í skóla. Hverju skyldi nú berjast fyrir? Upplausn fjölskyldunnar með karlinn að skotspóni? Hann var kynferðislegt óargadýr, sem engu eirði, ekki einu sinni smávöxnum dætrum sínum, sem beygja skyldi undir feðraveldið og þvinga inn í kynhlutverkið: „í kynferðisleg misnotkun stúlkubarna felst þjálfun og undirbúningur fyrir verðandi eiginkonur og mæður...“ (Florence Rush (1918-2008)) Catharine MacKinnon (f. 1946) útfærði orð kynsystur sinnar nánar: „Undirstaða kvenfrelsunar er trúin á frásagnir kvenna af kynferðislegri notkun og misnotkun karla.“
Lausnarorðið kom frá Gloria Steinem (f. 1934): „Við verðum að afnema bannsett (fucking) feðraveldið. Afnám auðvaldsins er hégómi fyrir okkur.“ Þannig upphófust samfarir auðvalds og kvenfrelsunar. Kvenfrelsurum var ríkulega launað og fjárfesting auðjöfranna – og smám saman allra iðnríkja Vesturálfu – reyndist arðbær. Vinnuaflið lækkaði í verði og markaðir stækkuðu.
Á undraskömmum tíma tókst kvenfrelsurum einnig að ná hreðjataki á fyrirmönnum og forsetum (Bill Clinton þó sérstaklega). Baráttukonurnar tóku karla í bólinu og keyrðu í gegnum þjóðþing og alþjóðastofnanir lög, sem kváðu á um allra handa ívilnanir handa konum. Það var skrifað í stein: „Konur eru fórnarlömb.“ Orrahríðin gegn „eðli“ karla og „föðurveldi“ var nú hafin, fjármögnuð að mestu leyti af auðjöfrum og smám saman af skattgreiðendum – körlum fyrst og fremst. Ríkiskvenfrelsun sá dagsins ljós.
Fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkja Norður-Ameríku (BNA), Madeleine Albright (f. 1937) hvatti kynsysturnar áfram á sinn sérstaka hátt: „Það er til ákveðinn kimi í helvíti fyrir konur, sem ekki leggja lið kynsystrum sínum,“ hvíslaði hún eyra þeirra. Fræðamóðir þeirra og kyndilberi ,Simone de Beauvoir (1908-1986),“ staðhæfði einfaldlega: „Konur eru miskunnarlausar í garð kynsystra sinna.“
Öflugir hugmyndafræðingar undirbjuggu sem óðast herförina gegn körlum. Þeir voru ýmist taldir, nema hvort tveggja væri, kven- og barnaníðingar. Andrea Dworkin (1946-2005), sagði: „Hjónabandið á upptök sín í raðnauðgun [kvenna]. ... „Samræði fólks af gagnstæðu kyn felur í sér hreina og beina (formalized) fyrirlitningu á kvenlíkamanum. ... Sonur sérhverrar konu í feðraveldinu situr hugsanlega á svikráðum við móður sína. Hann er óhjákvæmilega nauðgari eða kúgari annarra kvenna.“
Mary Daly (1928-2010) sagði: „Með þá viðurkenningu í huga, að reðurveldið hafi með goðsögum sínum og stofnunum unnið umtalsverð skemmdarverk á vitundinni, munum við halda uppteknum hætti og útnefna föðurveldið sem öfuguggaviðmið [um samfélag], og uppsprettu annarrar félagslegrar illsku.“
Catherine MacKinnon segir: „Að mínum dómi er ævinlega um nauðgun að ræða, eigi kona kynlíf og þyki sér misboðið. [S]amfarir gagnkynhneigðra er nauðgun, þar eð konur almennt hafa ekki nægan styrk til að gefa merkingarbært samþykki [til þess arna].“
Drífa Snædal (f. 1973), segir: „Kynbundið ofbeldi er ofbeldi sem karlar beita konur og staðfestir aldagamalt valdamisvægi kynjanna. ... Þannig hefur sameiginlega forsjáin [þ.e. forsjá barna] gefið ofbeldismönnum enn eitt tæki í hendurnar til að stjórna lífi kvenna og barna, en yfirleitt eru þau stjórntæki sem tiltæk eru, notuð til að halda valdayfirráðum. Kynbundið ofbeldi er svo umfangsmikið vandamál að fullkomlega óábyrgt er að líta fram hjá því við lagasetningu eins og varðandi sameiginlega forsjá. ... Að líta fram hjá ofbeldi karls gegn konu inni á heimilinu er því að líta fram hjá ofbeldi gegn börnum.“
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir, segir: „Veruleiki kvenna er þessi. Kynbundið ofbeldi ógnar lífi þeirra og heilsu. ... Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“
Susan Brownmiller (f. 1935) segir: „Nauðgun er hvorki meira né minna en ásetningsógn; að halda konum í stöðugri skelfingu.“
Það sætir varla undrum, að kvenfrelsarar hafi beint spjótum sínum að slíkum andskota í mannsmynd, sem ofangreindar heiðurskonur draga upp. Áróður kvenfrelsaranna reið nú eins og flóðbylgja yfir vestræn iðnríki. En í áróðri felst „boðun hugmynda, upplýsinga eða söguburðar í þeim tilgangi að aðstoða eða baka tjón stofnun, málstaði eða einstaklingi. [Um er að ræða] hugmyndir, staðreyndir, [dylgjur] eða ásakanir, boðaðar í þeim [eina] ásetningi að efla eigin málstað ellegar skaða andstæðan slíkan. [Áróður] merkir einnig opinbera aðgerð, sem slík áhrif hefur.“ (Orðabók Merriam-Webster.)
Kvenfrelsarar hafa leitast við að glæða lífi augljósa fásinnu, bábiljur, trölla- og goðsögur, með fræðum og vísindum, sem iðulega hafa verið villuljós. „Kvenfrelsarar hafa verið óvandaðir að virðingu sinni í því, er lýtur að staðreyndum,“ segja hagfræðingarnir, Diana Furchtgott Roth og Christine Elba, í bók sinni „Kvenfrelsunarkreppunni.“ (The Feminist Paradox.)
Kanadíski sálfræðingurinn, Steven Pinker, tekur í sama streng: „Kvenfrelsunarbarátta fyrir jafnrétti í stjórnmálalegu og félagslegu tilliti er mikilvæg, en kvenfrelsunarfræðaklíkur á háskólastigi, sem einbeita sér að furðukennisetningum, eru það ekki. ... [því] kynjakvenfrelsun steytir gegn vísindunum. ... [Kvenfrelsararnir] berjast með kjafti og klóm gegn rannsóknum á kynferði og mismuni kynjanna. ... [Það er] meginástæðan fyrir því, að heiftúðlega er spyrnt gegn beitingu vitneskju um þróun, erfðafræði og taugafræði, í umræðu um mannshugann.“
Norður-ameríski félagsfræðingurinn, Steven Goldberg ( f. 1941), sagði þegar árið 1973, þegar áróðurherferð þriðju bylgju kvenfrelsunar, hafði verið ýtt úr vör: „Það er blekking, þegar kvenfrelsarar í nafni fræðilegra rannsókna, eru svo fúsir til að upphugsa staðreyndir, hafna þeim eða taka til sín eftir því, hvernig [staðreyndirnar] höfða til tilfinninga þeirra.“
Kvenfrelsararnir hafa lagt ofuráherslu á að telja stjórnmálamönnum og landslýði trú um, að konur væru fórnarlömb karla. „Kvenfrelsarar hafa víða komið við með boðskap sinn. Hér um bil allir skólar og vinnustaðir ... kynna kúgunarguðspjall kvenfrelsaranna, þeim, sem hugljómunar er vant. ... Það stappar nærri guðlasti í margra augum að láta að því liggja, að konur séu ekki kúgaðar. ... Við búum í samfélagi, sem hefur tekið sjálfkunngerð fórnarlömb í dýrðlingatölu.“ (Diana Furchtgott-Roth og Christine Elba)
Kvenverndarlöggjöf gekk í endurnýjun lífdaganna ýmist grímulaus eða undir yfirskini jafnréttis, þar sem bókstafur og andi laganna var að mestu leyti kvenhollur. Varla þarf að fjölyrða um túlkun þeirra og dóma. Þar er konum undantekningarlítið gert hærra undir höfði. Kvenverndarlöggjöf á langa sögu að baki og sprettur vitaskuld úr gildandi siðum og viðmiðum hinna ýmsu ættflokka og þjóða. Konur voru verndaðar og þeim hlíft, eftir föngum.
Hollensk-ísraelski sagnfræðingurinn Martin van Creveld (f. 1946) hefur eitt og annað um málið að segja í bók sinni „Forréttindakynið“ (Das Bevorzugte Geschlecht): Hann nefnir m.a.Salic-lögin á fransk-germanska menningarsvæðinu sem dæmi, samin af belgísk-franska kónginum Chlodovech eða Clovis (d. 511): Samkvæmt þeim var karli refsað fyrir að snerta frjálsa konu með fingri. Hindraði karlmaður för konu eða sló, var sektin þrisvar sinnum hærri. Sekta mátti karlmann fyrir samræði í meinum við frjálsa stúlku, jafnvel þótt með samþykkti hennar væri. Skaðabætur (vergjöld) fyrir konu voru almennt margfalt hærri, heldur en fyrir karl í sömu stöðu.Andi og bókstafur þessara lifði góðu lífi á miðöldum. T.d. var karlmönnum, sem áreittu konur, bannað að taka þátt í burtreiðum.
Í Aþenu til forna var ekki hikað við að dæma karla til dauða fyrir hjúskaparbrot. Eiginkonur voru þó ekki gerðar höfðinu styttri. Á lýðveldistíma Rómar var eiginkarli heimilt að ganga af eljara sínum dauðum, en eiginkonuna mátti hann ekki snerta. (Líklega hefðu þó fæstir þeirra barið sér á brjóst, þegar kerlur þeirra læddust á þeirra kostnað til að kaupa sér drátt hjá skylmingaþrælunum.)
Í drottnunartíð Konstantíns mikla (272-337) kváðu lög á um hærri sekt fyrir hórkarla, heldur en hórkerlingar. Vær hórkarlinn hins vegar blankur, var hann limlestur. Konan slapp við slíka refsingu – nem hún væri nunna.
Óskráð lög frá öndverðu og nær öll skráð lög allar götur síðan hafa kveðið á um sérstaka vernd og réttindi kvenna umfram karla. Slík löggjöf hefur gengið í endurnýjun lífdaganna fyrir tilstilli áróðurs kvenfrelsaranna, ýmist grímuklædd sem jafnréttislöggjöf eða ódulin sérréttindalöggjöf. Eitt dæmi um þetta eru „Lög gegn ofbeldi í garð kvenna“ (Violence against women Act) í BNA.
Kvenfrelsarinn, Leslie R. Wolfe (1943-2017), segir um þau lög: „Hér er eiginlega ný löggjöf um borgaraleg réttindi (civil law), sem konur geta beitt til að lögsækja árásarmenn fyrir að brjóta á borgaralegum réttindum sínum. ... Þau lýsa í hve stóru umfangi glæpir gegn konum ... hatur, kvenfyrirlitning, stjórnun og drottnun, [glæpir] sem allir eru til þess ... fallnir að halda öllum konum í skelfingu.“
Í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) varð ofangreind herferð gegn körlum nánast að helför eða ofsóknum. Norður-ameríski blaðamaðurinn, Adriana Cohen, orðar það svo: „Það ríkja hleypidómar í garð karla í mennta- og heilbrigðiskerfi, á vinnustöðum, í dægurmenningu og jafnvel í fjölskyldum samtímans. [Hleypidómararnir] gera sér far um að auðmýkja og vanvirða venjulega, heilbrigða karla og drengi, hér um bil hvarvetna á vettvangi mannlífsins. Þegar allt kemur til alls [er markmiðið] að ræna þá karlmennskunni. Þetta skal þakka róttæklingum og kvenfrelsurum. Undir gunnfána áratuga langrar og sigursællar baráttu fyrir kvenréttindum og „kvenjafnrétti“ hafa þeir samtímis háð heilagt stríð gegn körlum.“
Ofsóknir þessar urðu t.d. norður-ameríska blaðamanninum, Dorothy Rabinowitz, að rannsóknarefni. Hún hlaut hin virtu Pulitzer verðlaun fyrir gagnrýna umfjöllun sína. Skömmu eftir síðustu aldamót gaf hún út bók um rannsóknir sínar; „Grimmasta gerræðið. Ásakanir, ljúgvitni og önnur ódæðisverk á okkar méli“ (No Crueler Tyrannies. Accusation, False Witnes, And Other Terrors of Our Times).
Titil bókarinnar sækir Dorothy til orða franska stjórnvitringsins og dómarans, Charles-Louis de Secondat, Baron de La Bréde et de Montequieu (1689-1755). Honum féllu svo orð: „Ekkert gerræði er grimmara því, sem fram fer undir hlífiskildi laganna og í nafni réttvísinnar.“
Í bók sinni rekur nefnd Dorothy gang fjölmargra réttarhalda þar sem réttarfarsofsóknir gegn körlum, ásakaðir um kynferðisleg ódæði gegn konum, hafa átt sér stað. Eitt hinna kunnari eru réttarhöldin yfir kvenlækninum, Patrick Griffin, þar sem rannsókn var í höndum Linda Fairsein, saksóknari var Bridget Flemming og dómari Marcy Kahn.
Patrekur var ákærður fyrir að sleikja kynfæri hálffimmtugrar konu, meðan hann í dagsins önn framkvæmdi á henni ristilspeglun á læknisstofu sinni. Kynfæri hennar voru saurmenguð, sökum ófullnægjandi þarmhreinsunar. Hún hafði viljað fá lækninn til að votta líkamlegan og andlega skaða, sem hún hafði hlotið af því að hafa misst húsnæði sitt vegna vangoldinnar húsaleigu. Ákæruvaldið auglýsti í fjölmiðum eftir fleiri ávirðingum. Og þær bárust vitaskuld.
Það var alkunna, að umræddur læknir starfaði á mannúðargrundvelli og setti þóknun aldrei sem skilyrði fyrir þjónustu við sjúklinga. Glæpur hans þótti einstaklega hræðilegur, þar sem „gefið sig út fyrir að vera verndari og læknandi,“ segir í dómsorði. Glæpur hans einkennist því af „[t]rúnaðarbroti og heigullegu ofbeldi.“ – „Hann lifði í þeirri trú að það mætti ganga á skjön við reglurnar, að hann gæti tekið upp á hverju einu [sem honum dytti í hug].“ Dómarinn, Marcy, staðhæfði ennfremur, að „[s]aurgun persónuhelgi annars manns,“ gæti haft í för með sér ævilangar pínslir. Það eru mörg mál þessu áþekk í nágrannalöndunum einnig. Stríðið gegn körlum tekur á sig margvíslegar myndir.
Norður-ameríski blaðamaðurinn, Adriana Cohen, segir um þetta og nýjustu herförina, „ég-líka (mee-too): „Stríðið gegn körlum hefur einnig sett mark sitt á réttar- og dómskerfi Bandaríkja Norður-Ameríku. Ég-líka-hreyfingin (me-too) ræðst til atlögu við réttarreglurnar. Þess er krafist að lagður sé trúnaður á ákærur um kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum, án lögmætrar rannsóknar. Í stað þeirrar grundvallarréttarreglu, að sakborningur sé álitinn saklaus, uns færð er sönnun á sekt hans, rétta og dæma voldugar konur og kvenfrelsarar yfir karlmönnum í dómstóli götunnar – vinnustaðarins og æðri menntastofnanna – án þess að kanna til þaula staðreyndir og gögn málsins.“
Sumum konum blöskrar: Kvenfrelsarinn, Doris May Lessing (1919-2013), Nóbelsverðlaunahafi í bókmenntum, lét hafa eftir sér: „Venjulega eru það heimskustu og fávísustu konurnar, sem ata auri hina háttvísustu og gáfuðu karla.“
Norður-ameríski bókmenntafræðingurinn, kvenfrelsarinn Daphne Patai (f. 1943), segir: „Sum okkar geta ekki lengur fagnað kvenfrelsunarsigrunum. Þess í stað ættum við að syrgja, þar eð af þeim stafar ógn við borgaraleg réttindi, einstaklingsfrelsi, virðingu kvenna og karla, og réttmæti kvenfrelsunar í sjálfri sér.“
Brjálaði-Bensi, barnamorðingi, leggur mikið á hermenn sína. Látlaus morð á óbreyttum borgurum tekur sinn andlega toll, rétt eins og hjá þýsku drengjunum, sem neyddir voru til að slátra Gyðingum eins og búfénaði í seinni heimstyrjöldinni. Það er andstætt karlmannlegri hermennsku að myrða börn og konur.
Slátrunin á Gaza hefur nú staðið í tíu mánuði. Kanadíski blaðamaðurinn, James Corbett, hefur dregið saman þessa sorgarsögu á sinn vandvirknislega hátt. Hann kallar slátrun Ísraela á Gaza helför. (Legg einnig hjá krækjur um stórfróðlega þætti hans um Hamas og þriðju heimstyrjöldina.)
Þrátt fyrir látlausan hernað og slátrun Ísraela á Gaza um tíu mánaða skeið, berjast Hamas (og allar hinar andspyrnuhreyfingarnar) af atorku. Það væri ofmælt að segja, að ísraelski herinn hafi borið sigurorð af skæruliðunum, þrátt fyrir alla sína „guðdómlegu“ hernaðartækni og dyggan stuðning Vesturlanda. Herinn lætur á sjá, hermönnum fækkar, margir eru lemstraðir af sárum og andlegum kaunum. Sumir fremja sjálfsmorð. Kunnáttumenn telja um 5000 hermenn þeirra fallna, um 70.000 sára.
Nauðgurum og misyndismönnum úr röðum hermanna hefur verið stefnt fyrir rétt vegna pyndinga. Þetta er þó gert í blóra við vilja bæði ofstækisfólks meðal almennings og stjórnmálamanna.
Nauðgun á palestínskum fanga í endaþarm var síðasta tilvikið, sem athygli vakti. Þingmenn rifust um það, hvort það væri leyfilegt eða ekki. Niðurstaðan varð sú, að nauðgun (sér í lagi hommanauðgun, skildist mér) væri ekki refsiverð. Bandarískur erindreki sagðist í vafa, enda ekki maður lögfróður.
Uppþot! Ókyrrð vex í landinu, samtímis því, að Brjálaði-Bensi færist allur í aukana, eftir tilbeiðsluna á bandaríska þinginu nýverið og grænu ljósin frá tuskubrúðum hernaðarauðvaldsins um árásir á Líbanon.
Brjálaði-Bensi vill reyndar senda herinn í sjálfsútrýmingarherför gegn Hisbolla, Íran og andstöðuhópum í Sýrlandi, Írak og Jemen. Hann talar eins og George Bush; „öxulveldi hins illa.“ Allir eru vondir við Gyðinga, sem hann telur sig foringja fyrir. Hugvillan er hörmuleg.
Síðasta átylla ísraelskra stjórnvalda er dráp á kristnum börnum á Gólanhæðum, sýrlensku landsvæði undir hernámi Ísraela. Orsakavaldurinn er, að öllum líkindum, brot úr varnareldflaug Ísraela sjálfra. Þegar Barnamorðinginn mætti við jarðarför barnanna tólf, var hann hrakinn á braut með hrópum eins og „tíkarsonur“ og „stríðsglæpamaður.“
Brjálaði-Bensi lætur sig dreyma um Stór-Ísrael. Hann gælir við hugsunina um kjarnorkusprengjur, þ.e. þessar sætu, litlu (neutron bomb), sem valda takmörkuðum skaða, nema á fólki. Svo er geislavirkni þeirra takmörkuð.
Í vitfirringunni gleymir Brjálaði-Bensi, að hann á fáa vini í veröldinni, nema á Vesturlöndum. Hann reiðir sig á Bandaríkin og Breta sér í lagi. Íslendingar gætu sent Víkingasveitina og rafbyssudeildina. Björn Bjarnason og herdraumóramennirnir í Kristilega jafnaðarmannaflokknum, gætu vafalaust veitt honum nytsamlega ráðgjöf, grundvallaða á herfræðum Ariel Sharon, sem þeir segja að hafi verið mikill herforingi.
Að gráu gamni slepptu; Brjálaði-Bensi gerir ráð fyrir aðstoð bandarískra stjórnvalda. „Amma sagði mér, að Gyðingar væru Guðs útvalda þjóð,“ sagði mikilsháttar stjórnvitringur á bandaríska þinginu. Og þess vegna styð ég Ísraelsstjórn, þar til yfir líkur, bætti hann við.
Bandaríkjamenn og Bretar hafa herstöðvar í Miðausturlöndum. Svo eru flotadeildir á sveimi. Þær hafa reynt að ráða niðurlögum skæruliða á sandölum í Jemen – með aðstoð Vesturlanda. M.a. hinna herskáu Norðmanna. Þeim hefur tekist að drepa nokkra fátæka og soltna Jemena, en leiðtogar þeirra eru digurbarkalegir og almenningur fer í „gleðigöngur“ til stuðnings Gazabúum, frændum sínum og frænkum. Þeir gleðjast ekki yfir regnbogaafjölbreytninni.
En það gerir bandaríski herinn. Kunnáttumenn í Bandaríkjunum telja hann hvergi í stakk búinn til að vinna bug á andstæðingum ísraelsku síonistanna, m.a. vegna þess, að hermenn þeirra séu svo „kvenlegir og fjölbreyttir.“
Andstæðingunum Ísraels fjölgar stöðugt. Arabar, Tyrkir og Persar (Íranir) þétta raðirnar. Sýrlendingar hafa aftur verið teknir í náðarfaðm Arabíska sambandsins“ (Arab League), hermenn Hesbolla eru ekki lengur skæruliðar, heldur hermenn, Persar og Sádí-Arabar hafa fallist í faðma og sjálfur Erdogan stígur í vænginn við þá alla og byrstir sig gegn Ísrael. Hann dreymir um að verða ofurleiðtogi Múhammeðstrúarmanna. Pakistanar hafa meira að segja lofað honum kjarnorkusprengjum.
Það dugar Vesturlöndum ekki lengur að „deila og drottna“ eins og þegar Bandaríkjamenn öttu saman Persum og Írökum. Og svo má ekki gleyma því, að Rússar eru með flota- og flugherstöðvar í Sýrlandi. Meira að segja Vondi-Valdi, sem er afar varkár leiðtogi, er farinn að yggla brún.
Nefndum þjóðum blöskrar aftökur, morð og sprengingar Ísraela í nágrannalöndunum, m.a. drápið á aðalsamningamanni Hamas í Teheran og herforingja Hesbolla í Líbanon nýverið. (það er að vísu ekki staðfest, þegar þetta er skrifað 2. ágúst 2024). Hefndum er hótað og þær koma.
Meðan Nató er að flosna upp, m.a. fyrir atbeina Ungverja, Slóvaka og Tyrkja, eykst samstaðan meðal Múhammeðstrúarmanna.
Kínverjar eru líka mættir til leiks með fágaða stjórnkænsku og friðarvilja að vopni. Þeir hafa, að því er virðist, náð að sameina hinar mismunandi fylkingar Palestínumanna.
En það dugar eitt og sér skammt til að skapa frið, sem Ísrael og Vesturlönd ekki vilja í raun, sbr. „friðarviðræður“ í sjötíu ár. Einasta vonin er sú, að almenningur í Ísrael rísi upp og/eða herinn, og setji síonistabrjálæðingunum stólinn fyrir dyrnar, áður en þeim verður eytt. Ný helför!
En ljóst má vera, að nýlenduheimsvaldastefna Bandaríkjanna eða „heimsveldi illskunnar“ eins og Craig Murray kallar þau, er í dauðateygjunum, þrátt fyrir einarðan stuðning Íslendinga.
https://corbettreport.substack.com/p/the-gaza-holocaust?utm_source=post-email-title&publication_id=725827&post_id=147195597&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email – https://corbettreport.com/episode-002-wwiii-starts-in-iran/ https://corbettreport.com/the-secret-history-of-hamas/ https://corbettreport.substack.com/p/middle-east-on-the-brink-as-hamas?utm_source=podcast-email&publication_id=725827&post_id=147233243&utm_campaign=email-play-on-substack&utm_content=watch_now_button&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://beeley.substack.com/p/escalation-as-the-middle-east-heads?utm_source=post-email-title&publication_id=716517&post_id=147229503&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://steigan.no/2024/08/israelsk-lovgiver-sier-det-er-legitimt-a-voldta-palestinske-fanger/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.globalresearch.ca/israeli-terrorist-state/5864279 https://www.globalresearch.ca/israel-rule-law-exists-jews/5864268 https://www.youtube.com/watch?v=1rfL95dbCqw https://www.youtube.com/watch?v=qT9PgFQFvfM https://steigan.no/2024/08/irans-leder-beordrer-direkte-angrep-pa-israel/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.youtube.com/watch?v=l5qTWVXJs5Q https://steigan.no/2024/08/usas-ud-vil-ikke-kalle-israelsk-voldtekt-av-palestinske-fanger-en-krigsforbrytelse/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.timesofisrael.com/we-are-in-the-abyss-coalition-turns-on-itself-following-mob-attack-on-idf-bases/ https://archive.vn/RQQUN https://www.jpost.com/breaking-news/article-812781 https://www.youtube.com/watch?v=HnNWMrBdXNI&t=5s https://www.globalresearch.ca/american-physicians-nurses-observations-gaza/5864112 https://www.youtube.com/watch?v=a9S0e-dgF7c https://steigan.no/2024/07/erdogan-vi-kan-ga-inn-i-israel-slik-vi-gjorde-i-libya-og-nagorno-karabakh/?utm_source=substack&utm_medium=email https://steigan.no/2024/07/beijing-erklaeringen-et-historisk-vendepunkt-for-palestina/?utm_source=substack&utm_medium=email https://steigan.no/2024/07/israel-bombet-boligomrade-i-beirut-hezbollah-lover-a-svare/?utm_source=substack&utm_medium=email https://korybko.substack.com/p/five-takeaways-from-israels-assassination?utm_source=post-email-title&publication_id=835783&post_id=147192429&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://caitlinjohnstone.com.au/2024/07/25/netanyahus-speech-was-as-american-as-it-gets/ https://steigan.no/2024/07/netanyahus-tale-i-kongressen-24-juli-klare-ord-for-penga/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.craigmurray.org.uk/archives/2024/07/the-presence-of-evil/ https://steigan.no/2024/01/israel-mislyktes-totalt-med-a-tilbakevise-anklager-om-folkemord/ https://consortiumnews.com/2024/07/19/icj-israels-occupation-of-palestinian-territory-illegal/ https://geopoliticaleconomy.substack.com/p/nicaragua-israel-us-palestine-state?utm_source=post-email-title&publication_id=457596&post_id=147053194&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.theguardian.com/world/article/2024/may/23/whistleblowers-allege-widespread-abuses-at-israeli-detention-camp-sde-teiman
Mannfjöldastofnun SÞ aðstoðaði Kínverja dyggilega við fóstureyðingar. Kínverskum konum var um árabil einungis leyft að eignast eitt barn, síðar tvö. SÞ aðstoðuðu Kínverja við framkvæmd þessarar stefnu, m.a. með því að efla stafrænt eftirlit með mæðrunum. Þær settu á fót stofnun í þessu skyni, þar sem sköpuð var stafræn eftirlitstækni, kennslatækni þar á meðal. Fóstureyðingafulltrúar stjórnvalda voru jafnframt þjálfaðir með hjálp SÞ.
Mæðrum, sem voru barnshafandi í annað sinn, meðan eins-barns-stefnan var við lýði, var smalað saman í fóstureyðingabúðir kínverska ríkisins. Fóstrin voru ýmist lögð við hlið þeirra í rúmi, lögð á dúk á gólfinu eða fleygt í sorpið. Hefðinni samkvæmt völdu foreldrar drengi, væri þess kostur, svo séð yrði fyrir þeim í ellinni. Gæti þessi grimmd að einhverju leyti útskýrt fleiri sjálfsmorð kvenna í Kína, en annars staðar sjást á byggðu bóli?
Mannfjöldastofnun SÞ verðlaunaði Kínverja fyrir frammistöðu sína við fólksfækkun. Samkvæmt upplýsingum Byltingarflokks (Kommúnistaflokks) Kína, kom Flokkurinn, með aðstoð Sameinuðu þjóðanna, í veg fyrir rúmlega 400 milljón fæðingar og eyddi 336 milljón fóstrum.
Gamalgróin vanþóknun Vesturlandabúa á fólki af framandi kynþáttum náði fótfestu í fræðum nítjándu aldar, þ.e. erfðabótafræði (eugenics), mannfjöldafræði og þjóðfræði (ethnology). Þau réðu miklu um stefnu nýlenduveldanna og fengu bólfestu í ofurmennskuhugmyndum nasista í annarri heimsstyrjöldinni. Þau hafa líka skotið rótum í stofnunum SÞ, enda hafa fyrrverandi nýlenduveldi þar undirtökin.
Bandaríkjamenn voru snemma á 20. öldinni á bólakafi í erfðabótarannsóknum í samvinnu við þýska vísindamenn. Rannsóknirnar voru fjármagnaðar af Rockefeller fjölskyldunni. Bandarísk stjórnvöld og stjórnvöld fleiri ríkja Vesturlanda eins og t.d. Svíþjóðar, héldu áfram starfi þýskra nasista með ófrjósemistilraunir og -aðgerðir á þroskaheftum.
Bandaríkjamenn stunduðu jafnframt rannsóknir í anda nasistaböðulsins, læknisins, Josef Rudolf Mengele (1911-1979), á fátækum, þroskaheftum og föngum. Þeir gerðu sömuleiðis fólskulegar bóluefnatilraunir á sömu hópum.
Áherslan á fækkun fólks í „þriðja heiminum“ svokallaða hefur ekki einungis beinst að fóstureyðingum, heldur einnig ófrjósemisaðgerðum, eins og t.d. í Perú. Þar hefur aragrúi frumbyggjamæðra verið gerður ófrjór í boði Bandaríkja Norður-Ameríku, að þeim forspurðum. Konurnar voru lokkaðar til þessara aðgerða með valdeflingu kvenna að yfirvarpi.
Valdefling kvenna er einmitt eitt af sjálfbærnimarkmiðum SÞ fyrir 2030, sbr. markmið 5 um jafnrétti kynjanna og valdeflingu stúlkna og kvenna. Íslensk yfirvöld fylgja þeirri áætlun dyggilega.
Innan vébanda SÞ starfa ýmsar velgjörða- eða manngæskustofnanir (non-governmental organizations). Þær eru bæði þjóðlegar og fleirþjóðlegar. Stofnanir þessar, sem hafa afgerandi áhrif á störf og stefnu SÞ, njóta skattfríðinda og heyra ekki undir lögsögu nokkurs ríkis. Þær eru venjulega fjármagnaðar af auðjöfrum, að mestu leyti. Sumar eru styrktar af stjórnvöldum ýmissa ríkja. Samskot meðal almennings þekkjast líka.
Ein slíkra stofnana er „Mannfjöldaráðið“ (Population Council). Það var stofnað af John D. Rockefeller III og beitir sér í þágu valdeflingar kvenna og að umbótum á erfðaefni mannkyns. En eins og raun ber vitni um eru slíkar yfirlýsingar til þess hugsaðar að slá ryki í augu fólks og hylma yfir eiginlegan tilgang; að fækka óæskilegu fólki. Þessi mannúðarstofnun fer reyndar ekki í felur með tilgang sinn, sbr. þessa yfirlýsingu:
Svo var komið fyrir „… siðmenningu nútímans, að hún hafði dregið máttinn úr náttúrvalinu með því bjarga „veikburða“ lífi og auðveldað því að æxlast - [og þar með] stuðlað að verra erfðaefni.“
Það er vissulega ekki bara í Perú, að stofnanir SÞ eins og Mannfjöldastofnunin hafa unnið sín myrkraverk meðal fátækari þjóða. Slóðin liggur einnig um Indland, Afríku, Pakistan, Kóreu og víðar. Stundum eru um að ræða „getnaðarvarnir,“ sem ósjaldan stórskemma æxlunarfæri þeirra kvenna, sem valdelfdar eru.
Ótaldar eru allar þær ófrjósemisáætlanir, sem eru dulbúnar sem bólusetning gegn hinum og þessum kvillum. Sumar þeirra hafa beinlínis leitt til fóstureyðinga eins og þegar þunguðum konum í Keníu var talin trú um, að bóluefni gegn stífkrampa (tetanus) myndi vernda fóstur/börn þeirra. Það var dulin fóstureyðing.
Fjarstýrðar getnaðarvarnir, sem Bill Gates hefur á prjónunum, meðfram annarri náttúrvernd, bólusetningum og gervifæðuframleiðslu, eru einnig áhugaverðar í þessu sambandi.
Allt er þetta unnið í anda markmiðs 5 í sjálfbærniáætlun SÞ, sem áður er tæpt á: „Jafnrétti kynjanna. Jafnrétti kynjanna verði tryggt og staða allra kvenna og stúlkna styrkt.“
Þar segir um undirmarkmið 6.: „Tryggð verði jöfn tækifæri og réttur allra til æxlunarheilbrigðis, eins og samþykkt var með framkvæmdaáætlunum alþjóðaráðstefnunnar um mannfjölda og þróun og kvennaráðstefnunnar í Beijing sem og niðurstöðum skýrslna sem unnar voru í kjölfar ráðstefna þar sem staðan var endurskoðuð.“
Það eru uppgrip í fólksfækkunariðnaði um þessar mundir. Hvorki meira né minna en 37 mannúðarstofnanir vinna að þessu verkefni. Alþjóðlegt samband um fjölskylduáætlanagerð (International Planned Parenthood Federation) hefur þegar borið á góma.
„Áætlun um kynningu og aðlögun getnaðarvarnatækni“ (Program for the Introduction and Adaptation of Contraceptive Technolgy – PIACT), er önnur áhugaverð stofnun, sem Bill Gates fjármagnar. Hún starfar að því að skapa getnaðarvörnum farveg í „þróunarlöndunum,“ auka tiltrú á þeim.
Starf PIACT endurspeglast nú í sjálfbærni- eða heimsmarkmiðum SÞ fyrir 2030, einkum markmiði 3 (heilsa og vellíðan), 5 (jafnrétti kynjanna) og 9 (nýsköpun og uppbygging). (Áætlunin var samþykkt 2015, aðalmarkmið eru 17, undirmarkmið 169 talsins.)
Nafni fyrrgreindrar áætlunar hefur nú verið breytt í „Áætlun um hentuga tækni i heilbrigðisþjónustu“ (Program for Appropriate Technology in Health – Path):
„Starf okkar felst í því að bæta kyn- og æxlunarheilsufar og vellíðan kvenna og stúlkna með því að beisla nýsköpunarorkuna. … Efla konur og stúlkur að afli, svo þær megi sjálfar skilgreina, hvað í kyn- og æxlunarheilbrigði felst,“ segir hún.
https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(17)30270-2/fulltext https://www.un.is/heimsmarkmidin/jafnretti-kynjanna/ https://www.heimsmarkmidin.is/ https://www.path.org/programs/reproductive-health/ https://hrp.law.harvard.edu/sexual-and-reproductive-rights/namibias-highest-court-finds-government-forcibly-sterilized-hiv-positive-women/ https://www.aljazeera.com/features/2016/4/8/perus-history-of-forced-sterilisation-overshadows-vote https://uia.org/s/or/en/1100062960 https://www.bbc.com/news/world-latin-america-34855804 https://www.theguardian.com/global-development/2017/apr/04/trump-administration-un-population-fund-abortion https://intercontinentalcry.org/forced-sterilization-272000-indigenous-women-not-crime-humanity-public-prosecutor/#:~:text=In%20Peru%2C%20during%20the%20presidency,and%20living%20in%20rural%20areas. https://civilresistance.info/biblio-item/2015/forced-sterilisation-haunts-peruvian-women-decades https://www.unfpa.org/unfpa-supplies-partnership https://news.un.org/en/story/2021/01/1083312 https://www.dailymail.co.uk/news/article-1361275/Americas-shocking-secret-US-experimented-disabled-citizens-prison-inmates.html https://www.ncregister.com/news/fujimori-re-imprisonment-and-peru-s-forgotten-forced-sterilization-program https://www.lifenews.com/2012/07/09/abortion-is-chinas-weapon-of-mass-destruction-eliminating-millions/ https://www.unfpa.org/press/unfpa-response-reports-peru-sterilizations https://www.youtube.com/watch?v=uW8FBxlyjrI https://www.globaltimes.cn/page/202211/1278546.shtml https://feminisminindia.com/2020/09/04/history-of-forced-sterilisation-concerns-us-even-today/ https://edition.cnn.com/2014/11/11/world/asia/india-sterilization-deaths/index.html#:~:text=Story%20highlights&text=At%20least%2011%20women%20have,clinic%20in%20India%2C%20authorities%20said. https://time.com/2963130/the-future-of-birth-control-remote-control-fertility/ https://nationalpost.com/news/bill-gates-funds-birth-control-microchip-that-lasts-16-years-inside-the-body-and-can-be-turned-on-or-off-with-remote-control https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1985/01/08/chinas-birth-control-policy-drives-some-to-kill-baby-girls/77bf59d0-b0c0-4261-a1e5-51ea6a3b8939/ https://www.nytimes.com/2019/02/22/health/trump-defunds-planned-parenthood.html https://abortiondocs.org/wp-content/uploads/2017/02/20161221Florida1.pdf https://blog.fathersforlife.org/2018/08/23/male-circumcision-multibillion-dollar-business/ https://www.vice.com/en/article/43bxgm/the-beauty-industry-is-part-of-a-baby-foreskin-flesh-trade-anti-circumcision-activists-warn https://www.bostonmagazine.com/health/2015/04/14/baby-foreskin-facial-boston-hydrafacial/#:~:text=But%20%E2%80%9Cbaby%20foreskin%E2%80%9D%20being%20used,grow%20these%20cells%20for%20decades. https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2016/05/27/critics-say-theyre-selling-baby-body-parts-they-say-theyre-saving-lives/ https://www.nytimes.com/2015/07/28/health/fetal-tissue-from-abortions-for-research-is-traded-in-a-gray-zone.html http://www.centerformedicalprogress.org/cmp/investigative-footage/ https://www.plannedparenthood.org/about-us/newsroom/press-releases/katrina https://thehill.com/blogs/pundits-blog/healthcare/301134-how-100-years-of-planned-parenthood-leads-to-clintons-abortion/ https://dta0yqvfnusiq.cloudfront.net/allnaturalhealingsrq/2019/05/Companies-That-use-Aborted-Human-Fetuses-in-their-Foods-5ce5f2e5eb52e.pdf https://www.youtube.com/watch?v=pVTiAJ1e9SM https://www.lifenews.com/2016/04/05/hillary-clinton-an-unborn-child-just-hours-before-delivery-has-no-constitutional-rights/ https://www.plannedparenthood.org/about-us/newsroom/press-releases/planned-parenthood-honors-secretary-state-hillary-rodham-clinton-her-commitment-womens-health-c https://utvarpsaga.is/thagga-tharf-nidur-lygar-hennar-og-sidleysi-katholskur-biskup-segir-hillary-clinton-vonda-konu/?fbclid=IwAR38Xjr211zM3S8m7knC3SfI-bEZyXtVMkdnCPEiq30XfcH34FxTD_T7yA8 https://www.bitchute.com/video/Awrt6vmFdYpw https://www.bitchute.com/video/DthgkKFurBPS/ https://edition.cnn.com/videos/world/2015/08/05/intv-china-baby-pleitgen-amanpour-xinran.cnn
Hollensku rannsóknablaðamennirnir, Janet Ossebaard (1966-2023)og Cynthia Koeter, hafa lokið við gerð heimildamyndaraðar í 26 þáttum (enn sem komið er) um fyrirbæri, sem kallað er ýmsum nöfnum, rétt eins og kært barn; t.d. „Hinir upplýstu“ (Iluminati) eða „Kaballinn“ (The Cabal). Í nokkrum þáttanna fjalla þau um fóstureyðingar og iðnaðinn í sambandi við þær. Umfjöllunin hér grundvallast á þáttum þeirra.
Það eru mörg samtök og fyrirtæki í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem bjóða fóstureyðingar. Eitt þeirra, „Fjölskylduáætlanabandalag Bandaríkjanna“ (Planned Parenthood Federation of America), var sett á stofn 1942. Heiðursforseti þessa bandalags var afar merkileg kona, sem kvenfrelsarar gera tilkall til í söguskrifum sínum, Margaret (Louise Higgins) (Slee) Sanger (1879-1966), hjúkrunarfræðingur að mennt.
Nafni fyrirtækisins var síðar breytt í „Fjölskylduáætlunina“ (Planned parenthood - PP). Fyrirtækið rekur u.þ.b. 400 fóstureyðingasjúkrastofur (clinic) í Bandaríkjunum (BNA), sem eyða 350.000 fóstrum árlega.
Í sumum ríkja BNA eru fóstureyðingar leyfðar fram að fæðingu. Umrætt fyrirtæki, sem er stærsta fóstureyðingafyrirtæki BNA, stundar líka virka markaðssókn, bauð t.d. mæðrum ókeypis fóstureyðingu, þegar fellibylurinn, Katrina, reið yfir.
Fyrirtækið er styrkt af yfirvöldum, Gates sjóðnum, Warren Buffett (stundum kallaður „konungur fóstureyðinganna“) sjóðnum, Ford sjóðnum, Turner sjóðnum og fl. Í stjórn þessa merkilega fyrirtækis sat faðir Bill Gates, arfbótasinni (eugenics - eugenecist) mikill.
Stofnandi fyrirtækis, Margaret, var athafnasöm mjög. Hún blés t.d. til alþjóðlegrar ráðstefnu um fólksfækkun í Genfar árið 1927. Hún var einnig forseti „Alþjóðlega fjölskylduáætlanasambandsins“ (International Planned Parenthood Federation), sem var stofnað árið 1953.
Í bók, sem heitir „Kvenfrelsunarlygar. Jafnrétti var aldrei baráttumálið“ (The Feminist Lie. It Was Never About Equality), fjallar höfundur, Bob Lewis, lítillega um Margaret.
Eins og margir á hennar tímaskeiði hreifst hún af hugmyndafræði nasista um hreinleika kynþáttarins og mannkynbætur. Hún skrifaði fjölda rita um hugðarefni sitt. Á tímabili gaf Margaret út tímaritið „Kvenandófsmanninn“ (The Woman Rebel). Starf hennar þótti fullt róttækt, enda var henni stungið í fangelsi um mánaðartíma.
Margaret var eins og gefur að skilja, mikill talsmaður fjölskylduáætlana og getnaðarvarna, opnaði fyrstu getnaðarvarnarsjúkrastofuna í Bandaríkjunum. En Margaret var ekki öll, þar sem hún var séð. Hún lét þessi orð einu sinni falla: „Við viljum ekki, að það verði heyrinkunnugt, að fyrir okkur vaki að útrýma svörtu fólki.“
Árið 1923 sagði hún á þá leið, að markmið hennar væri að leysa úr læðingi og hlúa að betri eðlisþáttum samfélagsins, en bæla niður, uppræta, og ef svo bæri undir, eyða gölluðu ætterni (stock) – því mannlega sæði, sem ógnar blómgun hinna fegurstu blóma bandarískrar menningar.“ …
Margaret hafði einnig ráð undir rifi hverju um fólksfækkun: „Líknardráp á nýbura í stórri fjölskyldu er það mannlegasta í stöðunni.“
Margaret fór sum sé hvergi í launkofa með mannkynbóta- og fólksfækkunarviðhorf sín. Hún talaði líka fyrir æxlunarleyfi handa körlum og konum frá hinu opinbera.
Þrátt fyrir auðsýnda mannfyrirlitningu hefur Margaret hér um bil verið tekin í dýrlingatölu meðal kvenfrelsara og fólksfækkunar- og mannkynbótasinna.
Verðlaun eru veitt í hennar nafni. Hin góðkunna, Hillary Rodham Clinton, mærir skoðanasystur sína einlæglega, kallaði Margaret bæði „framsýna og hugrakka.“ Enda hlaut hún umrædd verðlaun árið 2009 fyrir „óbilandi baráttu fyrir heilbrigði og réttindum kvenna allan sinn starfsferil.“
Hillary þakkaði fyrir sig með þessum orðum: „Þau [verðlaunin] eru hluti hreyfingar, sem starfar að efnahags- og stjórnmálalegum viðgangi kvenna og stúlkna.“ Hún lofar starf samtakanna í þágu „æxlunarfrelsis“ kvenna m.a.
Fóstureyðingu telur Hillary eins og Katrín Jakobsdóttir, sálufélagi hennar, vera „grundvallarmannréttindi.“ Slíkra mannréttinda nýtur aftur á móti ekki fóstur, sem er rétt um það bil að verða nýburi, þ.e. skömmu fyrir fæðingu. Katrín vill heimila geðþóttafóstureyðingar mæðra fram að fæðingu afkvæmis. PP á margvísleg viðskipti með fóstur og fósturhluta. Rannsóknablaðamenn áttu árið 2014 samtal við Deborah Nucatola, yfirmann lækninga hjá PP. Það er hið fróðlegasta samtal. Þar kemur t.d. fram, að fóstrin séu sum hver dregin úr móðurkviði lifandi lífs, síðar drepin og hlutuð sundur, samkvæmt pöntun viðskiptavinarins.
Í öðrum tilvikum er lögð sérstök áhersla á að skaða ekki þau líffæri fósturs, sem sóst er eftir, eins og lifur t.d., enda þótt fóstrið sé deytt í móðurkviði. Þá er iðulega stuðst við hljóðbylgjutækni, þegar skurðarhnífnum er beitt. Stundum er fóstri þó snúið, áður en það er togað út. Fleiri viðtöl eru aðgengileg um efnið.
Það er góður markaður fyrir fósturfrumur, rétt eins og forhúðir drengja. Þessar líkamsleifar fóstra og ungsveina eru notaðar við framleiðslu matvæla, t.d. í gervikjöt, gosdrykki, eins og Pepsi, og í snyrtivörur. Eitt þeirra fyrirtækja, sem verslar með fósturfrumur, er StemExpress.
Grimmúðlegar fóstureyðingar eru einnig framkvæmdar í Kína með stuðningi Sameinuðu þjóðanna, „Mannfjöldastofnun Sameinuðu þjóðanna“ (United Nations Population Fund - UNFPA. Fyrsti forseti hennar var John Davison Rockefeller III (1906-1978), sem einnig hefur borið fé á kvenfrelsunarhreyfinguna, ásamt fleiri auðjöfrum. Þessi mannvinur samdi einnig áætlunina um hamfarahlýnun, ásamt félögum sínum í Rómarklúbbnum).
Stjórn Mannfjöldastofnunarinnar var að miklu leyti skipuð áhugamönnum um erfðabætur mannkyns. Auðjöfrar af sama sauðahúsi og John Rockefeller fjármögnuðu einnig rannsóknir á æxlun og ófrjósemisaðgerðum. Vísindamenn á mála hjá þeim skrifuðu greinar eins og: „Ófrjósemisaðgerðir til að stuðla að betra mannkyni“ (Sterilization for Human Betterment).
Líklega eru auðjöfrarnir og vildarvinirnir, Warren Buffet og Bill Gates, öflugustu stuðningsmenn fóstureyðinga og ófrjósemisaðgerða á líðandi stundu. Þeir láta fé ótæpilega af hendi rakna. (Framhald)
Kynárásir eru stöðugt til umfjöllunar í hverri nýrri „ég-líka“ (mee-too) bylgjunni á fætur annarri. Um þessar mundir er vegið harkalega að íþróttahreyfingunni eins og þegar hefur t.d. átt sér stað í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA).
Við undirbúning aðfarar fréttastofu RÚV að Knattspyrnusambandi Íslands nýlega (og enn er ekki bitið úr nálinni), átti Kastljósstjórnandi viðtal við Eddu Falak (þann 19. ágúst). Edda er einn hinna nýju krossfara kvenfrelsara gegn kynferðislegum dólgshætti karla. Hún vísar, að því er virðist, til neðangreindrar rannsóknar. Sama gera fleiri þeirra og fullyrða um þá „vísindalegu staðreynd,“ að falskar nauðgunarákærur séu tveir af hundraði allra ákæra. Því er tilgreind rannsókn skoðuð.
Aðalhöfundurinn, David Lisak, er klíniskur sálfræðingur, sem áður kenndi við Háskólann í Massachusetts í Boston. Hann hefur óbilandi áhuga á nauðgun sem rannsóknarefni, enda fórnarlamb nauðgunar sjálfur. Davíð er víðfrægur í Bandaríkjum Norður-Ameríku og leiðbeiningar hans á sviði kynofbeldis er víða að finna.
Frægasta kenning Davíðs er trúlega sú, að meðal karlmanna sé að finna kynvarga eða nauðgara, sem aldrei komist upp um og leiki lausum hala. Kenningunni hefur hann m.a. beitt í umræðunni um nauðganir við háskóla, sem enn tröllríður norður-amerísku samfélagi.
Davíð heldur því m.a. fram, að stór hluti (90%) (karlkyns)nauðgara við háskólana séu í raun óuppgötvaðir raðnauðgarar eða kynrándýr (sexual predator). Í fræðslu sinni beitir Davíð m.a. myndbandi, þar sem leikari er fenginn til að leika játningu slíks nauðgara, fengna i viðtali, sem Davíð segist hafa tekið. Raunar er það svo, að „rándýrsleikarinn“ les handrit grundvallað á viðtölum við nokkra karla, sem fyrir um þrem áratugum síðan „játuðu á sig“ ofbeldi gegn konum í óbeinni spurningarannsókn höfundar. Þannig varð til hugtak hans; „hinn leyndi nauðgari.“ (Í öðrum rannsóknum hefur verið á það bent, að ekki ófáar „nauðgaðra“ námsmeyja og hlutaðeigandi „nauðgari“ rugli saman reytum. Þetta á einnig við um kennara og nemendur.)
Í grein, sem oft er vísað til af kvenfrelsurum, og birt er í kvenfrelsunartímaritinu, „Violence Against Women,“ með titlinum; „Falskar kærur um kynofbeldi; greining tilkynntra tilvika á tíu ára tímabili“ (False allegations of sexual assault: an analysis of ten years of reported cases), skrifar hann ásamt Lori Gardiner, Sarah C. Nicksa og Ashley M. Cote. Hópurinn velur að skoða mál 136 námsmeyja við háskóla í heimalandinu. Flestar þeirra voru ölvaðar. Höfundar gefa tóninn strax í upphafi greinarinnar: „Um aldaraðir hefur því verið haldið fram og út frá því gengið, að þegar kona hrópi „nauðgun“ sé í mörgum tilvikum um að ræða uppdiktaðar nauðgunarkærur í hefndarskyni eða af öðrum tilhvötum.“
Það er því ekki að undra, að höfundum sé í nöp við niðurstöður fyrri rannsókna. Þeir finna sérstaklega að rannsóknum norður-ameríska félagsfræðingsins, Eugene J. Kanin, allt til foráttu. „Rannsókn frá 1993 (Eugene J. Kanin, birt í Archieves of Sexual Behavior) í miðvesturríkjum BNA, þar sem rannsakaðar voru fjörutíu og fimm falskar ásakanir um nauðgun kvenna á níu ára tímabili, gaf höfundi tilefni til að álykta: „Falskar fullyrðingar eru ekki afleiðingar, sem tengdar eru kynferðislegum afbrigðileika (gender –linked aberration) eins og oft er haldið fram. Fremur má líta svo á, að þær endurspegli hvatvísi og örvæntingu í viðleitni til að höndla streitu við aðstæður af félagslegum og persónulegum toga.“
Í síðari rannsókn sama höfundar á nemendum tveggja háskóla á nefndu svæði viðurkenndi helmingur aðspurðra kvenna að hafa kært án tilefnis. Drjúgur helmingur þeirra sagði hvatann hafa verið þörf fyrir fjarvistarsönnun.“ (Tilvísun: „Ákall um að hlusta og trúa þolendum ofbeldis,“ arnarsverrisson.is. Þar er einnig að finna umfjöllun um fleiri rannsóknir.)
Rannsóknahópurinn lætur hjá líða að rannsaka nauðgun kvenna á körlum, en „[e]fnið var rannsakað þegar á níunda áratugi síðustu aldar m.a. bæði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) og Kanada. Frá rannsóknum var greint í viðurkenndum vísindatímaritum. Í grófum dráttum voru niðurstöður þær, að rúm fjörutíu af hundraði karla hefðu frá sextán ára aldri verið þvingaðir af konu til kynlífsathafna að minnsta kosti einu sinni, þar með talið samræði (um fjórðungur hópsins). Umgetnar og seinni tíma rannsóknir leiða í ljós, að konurnar beita sálrænum þrýstingi, þrábiðja, ljúga og blekkja. Sumar bíða þar til fórnarlambið líður út af sökum þreytu eða ölvunar (sem þær oft og tíðum stuðla að) og örva þau síðan með munnmökum eða öðrum gælum til holdrisa. Síðan stíga þær á bak. (En á sama hátt og skeið konu getur vöknað við nauðgun og hún jafnvel fengið fullnægingu, verða holdris hjá körlum og sáðlát við sömu aðstæður.)“
Davíð og félagar benda á, að aðferð Eugene (og fleiri) sé ótrúverðug. Þeir gangi út frá rannsóknum lögreglu, m.a. því að beita lygamæli. Ný lög í BNA kveða hins vegar á um það, að ekki megi hleypa „þolenda, brotaþola, fórnarlambi“ í uppnám. Það gæti endurvakið nauðgunina í huga þess. Þess vegna er t.d. notkun lygamælinga illa séð sem og að spyrja fórnarlambið (konu) erfiðra spurninga um tildrög „nauðgunarinnar“ og kynferðislegt hátterni hlutaðeigandi.
Því fara Davíð og félagar aðra leið við skoðun á 136 málum í skjalasafni lögregluyfirvalda við háskóla í BNA. Þeir flokka málin í fjóra flokka (það er reyndar talað um kynárásir (sexual assault)):
1) Óyggjandi falskar ákærur( 5.9%); 2) rannsökuð mál og visað frá (44.9%); 3) rannsökuð mál og viðurlög dæmd (35.3%) (þ.e. efni þótti til ákæru eða viðbragða af hálfu háskólans, en það kemur ekki fram, hversu margar ákærur rötuðu fyrir alvöru dómstól og hversu margir karlnemendur voru dæmdir kynofbeldismenn af gervidómstóli skólans); 4) ónógar flokkunarupplýsingar (13.9%).
Við flokkuna skiptu höfundarnir fjórir sér í tvö lið. Það kemur varla á óvart, að samsvar (réttmætið) var nær algert við flokkunarmatið. Síðan kemur skrítin niðurstaða: „Átta (5.9%) tilvik af 136 á tíu ára tímabili voru auðkennd sem falskar ákærur. Í ljósi skoðunar á fyrri rannsóknum, benda niðurstöðurnar til algengi falskra ákæra sé á bilinu tveir til tíu af hundraði.“
Eins og áður er frá greint, þykir höfundum það hneykslunarefni, að á öldum áður skuli karlar stundum hafa efast um sannleiksgildi allra nauðgunarkæra. Breski lögfræðingurinn og jafnaðarmaðurinn, Ernest Belfort Bax (1854-1926), segir: „Árið 1893 [eða eins og 130 árum fyrir „me-too] segir hinn virti skurð- og kvenlæknir Robert Lawson Tait (1845-1899): „[Þ]að má ljóst vera, að fjöldi falskra ákæra í þessu efni er ískyggilega mikill.“ Stundum eru þær framsettar af einskærri hefnigirni, stundum til að þvinga fram hjúskap, stundum til fjárkúgunar. Hann segir einnig:
„[E]nda þótt karlar hendi að því gaman og spaugyrði leiki þeim á vörum, forðast þeir að ferðast aleinir í járnbrautarklefa með ókunnri konu. Þeim er fullkunnugt um það, að bendi kona að honum fingri með ásökun um kynferðislega áreitni, eru honum allar bjargir bannaðar – og gildir þá einu, hver dómur réttarins verður.“
Það var á valdi eiginkonunnar að draga karl sinn fyrir kvenvænan rétt, sem dæmdi samkvæmt kvenhollum lögum. Þar að auki var það í hennar valdi, að eyðileggja mannorð hans. „Berji karl ögrandi konu frá sér – og þá má einu gilda, hversu særandi, ósvífin eða ofbeldisfull ögrunin er - eru viðurlög skilnaður og refsivinna; [aukin heldur] eru eigur hans gerðar upptækar eða laun hans tekin að veði. Allt gengur þetta umsvifalítið fyrir sig fyrir tilstilli löggæsluréttarins [„police court,“ lægsta stig sakadóms].“ (Tilvitnun: Lagaleg kúgun karla, arnarsverrisson.is. Greinina má einnig finna á Vísi, skrifuð, áður kvenfrelsararnir þögguðu niður í mér þar.)
Umrædd rannsókn Davíðs og félaga eru sem sé vísindin að baki þeirri fullyrðingu kvenfrelsara, að einungis tveir af hundraði kæra á hendur körlum um kynglæpi (nauðgun) séu falskar. Það er fátt nýtt undir sólinni í kvenfrelsunarbaráttunni.
https://cdn.atixa.org/website-media/atixa.org/wp-content/uploads/2016/03/12193336/Lisak-False-Allegations-16-VAW-1318-2010.pdf
(Birtist í Vísi 9. mars 2020)
Það á ekki af Áströlum að ganga. Rétt um áratugur leið frá endurtekningu hamfaranna árið 2009, þegar eldur geisaði á ný í Viktoríuríki í suð-austur Ástralíu. Enn er ekki bitið úr nálinni með slökkvistarf. Slökkviliðsmenn hafa barist hetjulegri baráttu við eldanna hundruðum saman. Eitt hundrað sjötíu og þrjú mannslíf fóru forgörðum í fyrri harmleiknum, sem nefndur er Svarti laugardagurinn í sögu Ástrala.
Slökkviliðsmenn, sem leggja líf sitt í hættu í baráttunni við helvítisloga og eldglæringar, fá hins vegar helkaldar kveðjur á öðrum vígstöðvum. Þingmaður Vinstri-Grænna í Ástralíu, Larissa Waters, mætti á dögunum til blaðamannafundar með forvígismanni samtaka, sem segja sig berjast gegn heimilisofbeldi, Sherely Moody. Hin síðarnefnda sagði:
„Eftir þvílíkar hamfarir sem þessar, rís heimilisofbeldi til hæstu hæða. Almennt finna konur til geysilegs óöryggis, þegar karlar þeirra snúa aftur heim, eftir baráttuna við eldana, og beita þær heimilisofbeldi.“
Á Fésbókarsíðu sinni birtir Sherely lýsingu einnar kynsystur sinnar: „Þetta [ofbeldið] býr í honum – og það virðist sem honum sé um megn að stjórna tilfinningum sínum, eftir að baráttunni við eldana lauk. Hann rýkur viðstöðulaust upp. Áður fyrri var hann fær um að stjórna skapi sínu að einhverju marki eða skilja mátti að einhverju leyti auðsýnda reiði og bræði. ... Nú virðist hún brjótast út, þegar minnst varir.“
Sherely vísar til heimildar til að gæða ásakanir sínar trúverðugleika. Um er að ræða doktorsritgerð kvenfrelsarans, Debra Parkinson, við Monash háskólann, og grein hennar í „Australian Journal of Emergency Management:“ „Hjúpuðu hamfarirnar: Heimilisofbeldi í kjölfar náttúruhamfara“ (The hidden disaster: Domestic violence in the aftermath of natural disaster).
Hugmyndafræðilegar forsendur rannsóknarinnar eru alkunna þeim, sem um áratugi hafa fylgst með kvenfrelsunarrannsóknum. Debra ýtir úr vör með þá sannfæringu; að karlar búi við forréttindi; að karlmennska feli í sér tilfinningalega bæklun; að konur búi einar við heimilisofbeldi og kynferðislegt ofbeldi.
Hún leggur sem sé út af kunnuglegum kennisetningum kvenfrelsunarfræðanna. Formóðir þeirra var skýrmælt um grundvallarkennisetninguna: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ (Elizabeth Cady Stanton (1815-1902))
Um miðja nítjándu öldina var kynferðislegt ofbeldi eða áreitni karla ekki komið á áróðursdagskrá kvenfrelsaranna – nema vændi auðvitað. En nú er rauði þráðurinn í ásökunum þeirra af því tagi eins og lesa má: „Hugtakið, heimilisofbeldi, er yfirvarp (clean up word) fyrir barsmíðar á eiginkonum og ofbeldi á stefnumótum [karla gegn elskunum sínum].“ (Katherine Spillar) - „Það gæti snúist um tíðni [nauðgunar], megi á annað borð aðgreina atvinnunauðgarann og hinn dæmigerða ofríkiskarl.“ (Susan Griffin, f. 1943) – „[Nauðgun er] ásetningur allra karla og leið til að halda öllum konum í stöðugri skelfingu – nauðgun er í sjálfu sér ofbeldi, valdbeiting, ekki nautn.“ (Susan Brownmiller, f. 1935) - „Kynferðisleg áreitni merkir í sjálfu sér ekki að karla fýsi alla að serða okkur bókstaflega, þeir vilja einungis meiða okkur, kúga okkur, og hafa á okkur taumhald, en það er í eðli sínu serðing.“ (Catharine Alice MacKinnon, f. 1946) - „Hvað nauðgurum viðkemur er erfitt að greina hafrana frá sauðunum. [Þ]ar af leiðandi gerum við ráð fyrir því, að allir karlar séu nauðgarar. Þetta er hinn hryllilegi sannleikur. Hér er um samfélagsvanda að ræða og þess vegna ber körlum að gangast við sameiginlegri ábyrgð sinni – öllum sem einum.“ (Linda Westerlund Snecker, f. 1983) - „Fullnæging konu við samfarir sýnir samvinnuvilja hennar gagnvart föðurveldinu. Kúgunin er fólgin í nautninni.“ (Sheila Jeffreys, f. 1948) - „Ekkert í samfélagi voru veldur meiri skelfingu, heldur en réttur karls til að þvinga kynlífshneigðum sínum á konu, sérhverja konu.“ (Michele Landsberg, f. 1939)
Rósin í hnappagati íslenskra kvenfrelsara, Drífa Snædal (f. 1973), slær á sömu strengi: „Kynbundið ofbeldi er ofbeldi sem karlar beita konur og staðfestir aldagamalt valdamisvægi kynjanna. ... Þannig hefur sameiginlega forsjáin gefið ofbeldismönnum enn eitt tæki í hendurnar til að stjórna lífi kvenna og barna, en yfirleitt eru þau stjórntæki sem tiltæk eru, notuð til að halda valdayfirráðum. Kynbundið ofbeldi er svo umfangsmikið vandamál að fullkomlega óábyrgt er að líta fram hjá því við lagasetningu eins og varðandi sameiginlega forsjá. ... Að líta fram hjá ofbeldi karls gegn konu inni á heimilinu er því að líta fram hjá ofbeldi gegn börnum. ... Algerlega er litið fram hjá félagslegu valdamisræmi milli kynjanna eða því að um ofbeldi geti verið að ræða. ... Ástæða þess að konur samþykkja sameiginlega forsjá þó það sé andstætt hagsmunum barnsins og/eða konunnar getur líka verið undirliggjandi hótun eða ógnun.“
Í hugskoti Drífu er skelfing kvenna og barna daglegt brauð. Venjubundið heimilislíf er hamför í sjálfu sér: „Hér á landi eru þúsundir kvenna og barna sem hræðast hversdaginn. Þau eru ekki örugg heima hjá sér, finna fyrir daglegum ótta, vanmætti og niðurlægingu. ... Ástæðan er kynbundið ofbeldi [þ.e. ofbeldi karla] sem þrífst í skjóli þagnarinnar, ...“
Vísindamaðurinn, Debra Parkinson, rær sem sé í sama báti og ofangreindar kynsystur. Hún skilgreinir heimilisofbeldi svona: „Heimilisofbeldi er kynbundið. Það felur í sér ofbeldi karla gegn konum. Ofbeldi af kvenna hálfu má hvergi nærri leggja að jöfnu, hvort heldur sem litið er til tíðni, alvarleika afleiðinganna eða tilfinninga fórnarlambsins, er snerta velferð og öryggi.“
Í sambandi við rannsókn sína útfærir hún skilgreininguna svona: „Það er þýðingarmikið að líta heimilisofbeldi jafn alvarlegum augum í kjölfar hamfara [og áður], hvort heldur, að um sé að ræða einstakt tilvik eða ódæðismann með sjúkdómsgreininguna, áfallastreituröskun. ... Ofbeldi gegn konum felur í sér mannréttindabrot [...] og tekur til aðstæðna, eftir hamfarir, þegar karlar kunna að þjást.“
Við undirbúning rannsóknar sinnar komst Debra réttilega að því, að til væru „engar áreiðanlegar staðtölur, sem bæru vitni áhrifum hamfara á heimilisofbeldi ... [sem] sannreyndi þann grun, að fáir vísindamenn hafi sýnt áhuga á því að skoða kynbundið ofbeldi [ofbeldi karla gegn konum] við hamfarir, þar eð slíkt er hvort tveggja örðugt viðfangsefni úr aðferðafræðilega sjónarhorni og erfitt að koma við.“
Og hvaða aðferð ætli Debra hafi beitt til að henda reiður á „muldri“ því, sem heyrst hafði um aukið ofbeldi slökkviliðskarla á hamfarasvæðunum. Hún tók viðtöl við þrjátíu konur, sem buðu sig fram til viðtals, annað hvort um reynslu sjálfra sín eða annarra kvenna. Sömuleiðis átti hún viðtöl við fjörtíu og sjö hjálparliða. Fólk bauð sig fram eftir auglýsingu, kynningu í dreifibréfi eða afspurn. Umræddum vísindamanni komu rýr viðbrögð á óvart, en skýrði takmarkaðan áhuga á rannsókninni með þöggun, þ.e. að fórnarlömbin hefðu verið kúguð til þagnar. Þessi viðtöl, þ.e. óbeinar frásagnir, getgátur og hugboð, eru grundvöllurinn að þeirri niðurstöðu, að slökkviliðskarlar ráðist til grimmdarlegrar atlögu við elskurnar sínar, að hamförum loknum.
Ofangreind Sherely og Vinstri Græn Ástrala eru ekki ein um að nota þessa rannsóknarniðurstöðu til áróðurs. T.d. sagði dagblaðið, Öldin (Age) í fyrirsögn: „Rannsókn sýnir fram á aukið heimilisofbeldi á Svarta laugardegi.“ Þar er einnig að finna viðtal við Kötu, eina þeirra, sem Debra hafði átt viðtal við. Þar segir Kata m.a., að hún hafi „„orðið vitni að því, hvernig eiginkarlinn brotnaði niður, eftir að honum var skipað að berjast við eldana, meðan hún kom börnunum í skjól. Þegar ég lít um öxl [verður mér ljóst], að maðurinn, sem ég þekkti, dó þetta kvöld og heim kom maður honum keimlíkur, en ókunnugur samt. Ég hljóp upp um hálsinn á honum og faðmaði hann að mér. Ef allt væri með felldu hefði hann faðmað mig á móti. En ég vafði styttu örmum.““ ... „Kata sagði karl sinn stöðugt hafa orðið einhverfari og beitt hana ofbeldi í orðum og tilfinningum. Hann hvarf á vit Bakkusar, drakk óhæfilega og reyndi að fyrirfara sér, áður en hann var greindur með áfallastreitu.“
Málið er allt hið sorglegasta. Ruslvísindum er beitt í kynjahatursumræðu, sem í sjálfri sér er hjákátleg og vanhugsuð, en verður sífellt alvarlegri og afdrifaríkari fyrir líf og hamingju karla og kvenna. Kynin (öll) róa í sama báti og á sömu mið, þegar upp er staðið. Andstyggilegur og rætin áróður stjórnmálamanna fylgir svo í kjölfarið. Það er ekki síður sorglegt, að fræðasamfélagið skuli þegja þunnu hljóði og að fjölmiðlar skuli gagnrýnislaust flytja slíkan boðskap. Það er þó engin nýlunda. Annar kvenfrelsari, hin gáfaða Christina Hoff Sommers (f. 1950), sem margt skynsamlegt hefur rætt og ritað um kynjakífið, sagði um dæmigerðan málatilbúnað og vísindi kvenfrelsunarkynsystra sinna: „Gerið rannsókn, lýsið yfir neyðarástandi (kreppu), æsið stjórnmálamennina upp.“ Og svo mætti að sönnu við bæta: Krefjist fjárveitinga og sjóða, gerið fleiri rannsóknir og komið á fót skrifræði.
Við hljótum að taka undir orð norður-ameríska félagsfræðingsins, Steven Goldberg, (f. 1941), sem þegar árið 1973 benti á kvenfrelsunarfræðafúskið: „Það er [vísinda]blekking, þegar kvenfrelsarar í nafni fræðilegra rannsókna, eru svo fúsir til að upphugsa staðreyndir, hafna þeim eða taka til sín, eftir því, hvernig [staðreyndirnar] höfða til tilfinninga þeirra.“
Við hljótum sömuleiðis að taka undir orð prófessorsins, Janice Anne Fiamengo (f. 1964): „Það er einlæg von mín, að sá dagur renni upp, að fólk líti vantrúað um öxl á hatur það og lygar, sem taldar voru [gildar] vísindarannsóknir.“
RSS
Eldri færslur
- Júní 2025
- Maí 2025
- Apríl 2025
- Mars 2025
- Febrúar 2025
- Janúar 2025
- Desember 2024
- Nóvember 2024
- Október 2024
- September 2024
- Ágúst 2024
- Júlí 2024
- Júní 2024
- Maí 2024
- Apríl 2024
- Mars 2024
- Febrúar 2024
- Janúar 2024
- Desember 2023
- Nóvember 2023
- Október 2023
- September 2023
- Ágúst 2023
- Júlí 2023
- Júní 2023
- Maí 2023
- Apríl 2023
- Mars 2023
- Febrúar 2023
- Janúar 2023
- Desember 2022
- Nóvember 2022
- Október 2022
- September 2022
- Ágúst 2022
- Júlí 2022
- Júní 2022
- Maí 2022
- Apríl 2022
- Mars 2022
- Febrúar 2022
- Janúar 2022
- Desember 2021
- Nóvember 2021
- Október 2021
- September 2021
- Ágúst 2021
- Júlí 2021
- Júní 2021
- Maí 2021
- Apríl 2021
- Mars 2021
contact
gudjonelias
ingolfursigurdsson
