Dagur kynjasamhygðargjárinnar

Það hefur lengi verið þekkt, að umhyggja karla fyrir konum sé því sem næst takmarkalaus. Sérstök umhyggja karla fyrir barnsmóður og afkvæmi markaði í raun upphaf mannkyns, var forsenda þróunar þess. Almennt rennur körlum blóðið til þeirrar skyldu að slá skjaldborg um konur, hygla þeim, hampa og hossa. Þetta er eðlishvöt líkast. Drengir svolgra hana með móðurmjólkinni og teyga í andrúmsloftinu. Líf kvenna, vöxtur og viðgangur mætir forgangi í lífi þeirra.

Áherslan er býsna öfgakennd. Hvað fá karlar andlega og tilfinningalega fyrir sinn snúð – í almennu ljósi? Aðallega skít og skömm, öndvert við það, sem almennt á við um konur. Í þessu tilliti er um að ræða gjá milli karla og kvenna.

Því var í Þýskalandi stofnað til dags kynjasamhygðargjárinnar þann ellefta júlí. Hugmyndin var að beina sjónum að þeirri staðreynd, að konum og körlum sé mismunað með eftirtektarverðum hætti í kvenfrelsunarsamfélagi nútímans – sérstaklega með tilliti til samhygðar. Fyrrum enskuprófessor og kvenfrelsari, hin kanadíska Janice Fiamengo, tínir til nokkrar staðreyndir um efnið í hjálagðri grein. Hún spyr m.a.:

„Hví er kynjasamhygðargjá við lýði? Fimmtíu ára kvenfrelsunarboðun karlillsku og fórnarlambasakleysis kvenna hefur mótað viðmót okkar gagnvart karlmönnum. Það veldur varla furðu. Okkur er svo tamt að sjá konur þjáninga og karla ofbeldis, að varla er unnt að hræra hjartað til samúðar með karlkyninu.

[En] kvenfrelsarar skópu [reyndar] ekki þessa umhyggjuskekkju; hún var til staðar í menningarerfðunum: „Konur og börn í fyrirrúmi.“ Frá því, að mannkyn skreið úr vöggu, hafa karlar látið líf sitt í styrjöldum og fórnað sér í vígum til að vernda konur. Fyrr á tímum, þegar líf tegundarinnar réðst af verdun kvenna, varð umhyggja fyrir konum að öflugu siðboði menningarinnar.“

Þetta siðboð birtist stundum með ólíkindalegum hætti. T.d. fór hrollur um heimsbyggðina, þegar skæruliðar Boko Haram í Nigeríu rændu hópi stúlkna. Meira að segja forsetafrú Bandaríkja Norður-Ameríku, Michelle Obama (f. 1964), beitti sér, ásamt fjölda þjóðarleiðtoga, í málinu. Reglulegir ránsleiðangrar sömu samtaka í því skyni að afla drengjahermanna, vakti fráleitt slíka athygli.

Eftirfarandi mismunun þykir heldur ekki tiltökumál: Karlar eru 61% heimilislausra, 78% fórnarlamba drápa, 79% fórnarlamba sjálfsvíga, 93% fórnarlamba vinnuslysa og 93% fanga. (Það er rétt með tölur farið.)

Janice nefnir þekkta rannsókn Sonja Starr á dómum frá 2012. Hún komst m.a. að því, að í 63% tilvika hlutu karlar þyngri dóma en konur fyrir hliðstæðan glæp. Sonja sagði: „Það er líka umtalsvert líklegra, að handteknar konur sleppi algjörlega við ákæru og dóm, og það er tvöfalt líklegra að þær komist hjá fangelsisdómi, séu þær sakfelldar.“

Svo segir Janice: „Kynjasamhygðargjáin er til komin vegna þess, að við, öll sem eitt – þar með taldir saksóknarar, dómarar og kviðdómendur – hafa tilhneigingu til þess að trúa því, að kvenafbrotamenn hafi leiðst út í afbrot af annarra völdum, venjulega karla. [Jafnframt] að þeim hafi boðist takmarkaðar kostir í lífinu, vegna þess, að þær hafi átt erfitt uppdráttar, verið fátækar, búið við geðsjúkdóma eða verið haldnar fíkn.

Við kinokum okkur við því að hrífa ung börn úr móðurfaðmi, meðan við teljum ásættanlegt að loka feður bak við rimla. En eins og [Sonja] Starr beinir athygli að, hafa karlkyns afbrotamenn engu að síður mátt þola „alvarlegt mótlæti, átt í erfiðleikum vegna neyslu áfengis eða fíkniefna, hafa haft fyrir ungum börnum að sjá og hafa leiðst á glapstigu fyrir tilstilli annarra. Hvers vegna teljum við lífsaðstæður fremur milda [glæpi] kvenna en karla.“?

Karlar eru sekir fyrir það að vera karlar. „Flestir myndu aðspurðir svara því til, að konur og stúlkur búi fyrst og fremst við þjáningar. Því er oftlega fleygt, að karlar búi við forréttindi, séu rétthafar jafnvel. [Fullyrt er], að til samfélags sé stofnað til að hygla körlum. Við væntum þess, að karlar biðjist velvirðingar á forréttindum sínum og kynni sér meinbugi á högum kvenna. Óvild í garð karla er óátalin, jafnvel viðurkennd. „Ég lauga mig í tárum karla,“ er vinsælt kvenfrelsunarvígorð, og [kvenkyns] háskólaprófessorar skrifa skoðanagreinar í meginstraumsfjölmiðla í rammri alvöru með titlum eins og: „Hví megum við ekki hata karla.““

Rithöfundurinn, Glen Poole, hefur bent á, að slíkt hugarfar sé hluti menningarskilnings og sögunnar, sem við segjum um okkur sjálf, fastur söguþráður. Þegar fréttir berast af tortímingu karla, er iðulega talað um fólk. Þegar konur og börn farast er talað um konur og börn. (Sbr. fréttaflutning RÚV.) Hins vegar snýst þetta við, hafi karlmenn gert eitthvað af sér. Þá er kyn þeirra skilmerkilega tilgreint. Sérstaklega á þetta við, hafi ódæðið beinst gegn konum og stúlkum. (Glen þessi skrifaði bækurnar, „Þú getur komið í veg fyrir sjálfsvíg karla“ (You Can Stop Male Suicide) og „Jafnrétti fyrir karla“ (Equality for Men).

Hann segir: „Það á við um okkur öll – karla og konur – að við komust síður í uppnám, þegar hörmungar dynja yfir drengi og karla [heldur en stúlkur og konur].“

Grein Janice, sem birtist 11. júlí, lýkur á þessum orðum: „Það ætti að skipta öll okkur máli, að samfélagið skuli sýna sonum, bræðrum, feðrum og karlvinum slíkt skeytingarleysi.“

(Nú er barasta að vona, að „hrútarnir,“ Jón Gunnarsson og félagar, í dómsmálaráðuneytinu, skoði af alvöru ofangreindar staðreyndir og leggi lóð á jafnréttisskálina í réttarkerfinu. Jafnréttið bálar í brjósti kvenfrelsunarríkisstjórnar vorrar, með erkikvenfrelsarann, Katrínu Jakobsdóttur, í fylkingarbrjósti, og vísindin vísa ríkisstjórninni veginn. Svo segir í sáttmála hennar alla vega. Hrútunum mætti einnig benda á hið brýna verkefni að koma lögum yfir konur, sem bera karla röngum sökum. Kvenfrelsunarríkislögreglustjórinn og Katrín nefna þær aldrei einu orði – og málpípa þeirra, fréttastofa RÚV heldur ekki.)

https://www.theepochtimes.com/who-cares-about-male-suffering_3891890.html

Eymd æðri menntunar Svik við lýðræðið

Háskólar voru einu sinni útverðir lýðræðisins. Þeir stuðluðu að frelsi til skoðanaskipta og vísindaiðkunar. En nú er Snorrabúð stekkur. Eymdardýrkun (woke), þ.e. kynþáttahyggja og kvenfrelsun, er nú í fyrirrúmi. Viðurkenndar stofnanir eins og Harvard og Kaliforníu háskólar, velja nemendur eftir mælikvörðum, sem á þessari hugmyndafræði byggja; litarhafti, kynferði og stjórnmálaskoðunum. Hæfileikar, frammistaða og ágæti, skiptir ekki máli. Hugmyndafræðilegt réttlæti (equity – upphaflega úr latínu; aequitatem), ræður för.

Hjálögð grein kanadíska mannfræðingsins, Philip Carl Salzman, fjallar um einmitt þetta. Hann gerir að sérstöku umtalsefni sjálft leiðarstefið; fjölbreytni, réttlæti og innlimun (diversity, equity og inclusion). Orðin eru eins og kvenfrelsun, snotur í sjálfu sér. Fjölbreytni felur þó ekki í sér fjölbreyttar skoðanir eða málfrelsi. Því er reyndar lagt blátt bann við. Til að framfylgja banninu hafa verið ráðnir jafnréttisfulltrúar, sem ósjaldan eru saksóknarar og dómarar við gervidómstólana, sem settir hafa verið á stofn með hjálp ríkisvaldsins.

Þegar innlimum ber á góma er um að ræða náðarhópa. Eftirtaldir hópar hafa forgang við allar ráðningar við háskólana; konur, litskinnar, samkynhneigðir, tvíkynhneigðir, kynskiptingar, hinsegin, fatlaðir, Múhameðstrúarfólk og stundum fátækir. Þannig lítur réttlætið út.

Hugmyndafræðin kveður einnig á um endurtúlkun sögunnar. Umfram allt skal eyða öllu af spjöldum hennar, þar sem hvítir karlmenn hafa lagt hönd á plóg eða um það bil 99% af menningu Vesturlanda. Fnæst er að arfleifð „dauðra, hvítra karla.“ Þýska tónskáldið, Ludwig van Beethoven (1770-1827) og enski rithöfundurinn William Shakespeare (1564-1616) hafa verið teknir út af sakramentinu. Verk litaðra lespa skulu koma í staðinn. Sígildar menntir Rómverja og Grikkja hljóta sömu örlög. Andmæli eru talin „hatursorðræða“ og „ofbeldisorðræða.“

Philip spyr: „Hverjum eigum við að þakka þá spillingu að umbreyta æðri menntastofnunum í áróðursmaskínur fyrir öfgakennda hugmyndafræði, lengt til vinstri. Fyrst og fremst ber að þakka kvenfrelsurum.“ Þeir beittu hugmyndum þýska lögfræðingsins, Karl Heinrich Marx (1818-1883) um stéttaásteytingu á samskipti kynjanna og hugmyndum franska spekingsins, Michael Foucault (1926-1984), og hins alsírsk-franska Jacques Derrida (1930-2004), um niðurrif hugtakanna.

„Staðreyndir voru kvenfrelsurum ekki mikilvægar, heldur tilfinningar. Þess vegna staðhæfa þeir að búa yfir eigin sannleika. Tökum sem dæmi djúprætta trú þeirra á hina ímynduðu „nauðgunarmenningu,“ trú, sem eykur samstöðu meðal kvenna með því að benda á sameiginlegan óvin; karla.“ … „

Vísindi þykja kvenfrelsurum ekki virðingarverð, þar eð þau byggja á staðreyndum og viðurkenna ekki forgang tilfinninga kvenna.“

Kvenfrelsun snýst ekki um jafnrétti, hún snýst um kvenræði. Því eiga karlar að „stíga til hliðar,“ svo konurnar megi njóta sín. Vígorðið er; „framtíðin er kvenlæg (feminine).“ … „Takmark kvenfrelsaranna eru kvenlæg yfirráð.“

„Þrátt fyrir að greina megi svipmót hins frjálsa lýðræðis, eru [norður] Ameríka og Kanada orðin að fámennisstjórn í einsleitri menningu, þar sem skotið hafa rótum stofnanir kynþátta- og kynjahyggju. Vitorðsbandalag ríkisstjórna, menntakerfis, iðnaðar, stéttarfélaga og hersins felur í sér sjálfa skilgreiningu fasisma. Enn hefur harðstjórnarfasisminn ekki að fullu komið í ljós, en öfgakennd eymdarhyggja (woke) og aðgerðir á sviði „lýðheilsu,“ benda til, að við séum á þeirri leið. Eins og [þýska skáldið] Heinrich Heine [1797-1856] komst svo spámannlega að orði; „Hvarvetna, þar sem bókabrennur eru haldnar, mun mannverum einnig verða kastað á köstinn.““

https://www.mindingthecampus.org/2021/10/11/how-our-illiberal-universities-betray-liberal-democracy/?utm_source=NAS+Email+General&utm_campaign=59a773ec21-RSS_EMAIL_CAMPAIGN&utm_medium=email&utm_term=0_407924b2a9-59a773ec21-236730470&mc_cid=59a773ec21&mc_eid=3f29f8eb4a

Deepika Narayan Bhardwaj og heimanmundarharðræðið

Á Indlandi var árið 1983 samþykkt svonefnd „heimanmundargrein“ í refsiréttinum (section 498A) til verndar hagsmunum kvenna, sem gengu í heimanmundarhjónaband, en það var bannað samkvæmt lögum árið 1961. (Svipað fyrirkomulag tíðkaðist á Íslandi fyrr á öldum.) Talið var, að heimanmundurinn hefði stuðlað að morðum á eiginkonum. Langflest hjónabanda eru enn þá skipulögð af foreldrum.

En Hæstiréttur Indlands hefur nú hringt aðvörunarbjöllum. Konur beita þessari grein i auknum mæli til að ná sér niður á eiginkörlunum og fjölskyldum þeirra. BBC hefur eftir indverskum dómara: „Einfaldasta leiðin til að hefna sín (harass) er að krefjast handtöku eiginkarlsins með skírskotun til þessarar greinar. Í fjölda tilvika hafa karlægir afar og ömmur verið dregin fram úr fletum sínum og systur í útlöndum handteknar einnig, jafnvel þótt þær hafi verið búsettar þar í áratugi.“ (https://www.bbc.com/news/world-asia-india-28140205)

Wahington post segir dómara hafa gefið lögreglunni fyrirmæli um að brjóta til mergjar, áður en til handtöku kemur: „Formælendur heimanmundarlaganna segja fyrirmælin ógn við sigra kvenréttindahreyfinga síðustu áratugi,“ er titill greinarinnar. https://www.washingtonpost.com/world/are-indias-disgruntled-wives-abusing-dowry-laws-hurting-womens-movement/2014/07/29/ef17b159-e0f3-4ba2-9f23-e37d48d0ac47_story.html)

Eins og ýjað er að beita konur þessu verndarákvæði laga í anda „mee-too“ hreyfingarinnar og setja fram falskar ákærur gegn eiginkörlum sínum. En þeir eignuðust óvæntan talsmann í kvikmyndastjóranum unga, Deepika Narayan Bhardwaj (f. 1986), sem gerði heimildarmyndina, „Fórnarlömb hjónabandsins,“ (Martyrs of Marriage) um þær hörmungar, sem falskar ákærur höfðu í för með sér. Hún fjallar m.a. um sögu Syed Ahmadn Maqdhoom, sem gerði myndskeið um líðan sína og deyddi sjálfan sig í kjölfarið. Þá hafði barnið verið frá honum tekið og sett fram ákæra á grundvelli heimanmundargreinar refsilaga, þegar fjárkúgunartilburðir eiginkonunnar báru ekki árangur.

Hindustan Times hefur eftir henni: „Það vakti fyrir mér að varpa ljósi á réttindaleysi karla, nú þegar kvenfrelsunarhreyfingin fer eins og eldur í sinu um landið. Það er ekki svo að skilja, að konur þjáist ekki. En þegar svo er fá þær stuðning lögreglu og laga. En karlar eru hins vegar niðurlægðir og að þeim hlegið. Fyrir flestum þeirra liggur að greiða eiginkonunum lungann af launum sínum, svo að þeir sjálfir og fjölskyldur þeirra megi sleppa við þrálát réttarhöld, meðan aðrir eins og Maqdhoom sjá ekki aðra útleið en svefninn langa.“ Deepika bætir við: „Lögfræðingarnir hafa nú leyst frá skjóðunni um konur, sem leita ásjár til að koma sök á karla sína.“

Hin hugprúða Deepika lét annað atvik til sín taka. Það átti sér stað í borginni, Rohtak, í Haryanaríki á norðanverðu Indlandi. Sagan er eftirfarandi:

Tvær systur, Pooja og Aarti, úr svonefndrar lágstétt (OBC caste), sem stunduðu BA nám í tölvufræðum við ríkiskvennaháskóla, sögðu farir sínar ekki sléttar. Þrír karlar hefðu ráðist gegn þeim og áreitt þær kynferðislega. En þær reyndust sannar indverskar valkyrjur og snerust til varnar með belti og grjót að vopni, þegar leikurinn barst út úr strætisvagninum, sem var aðalleiksviðið. Árásina kærðu þær til lögreglu, sem handtók piltana samstundis og lagði fram kæru um árás í því skyni að særa blygðunarsemi konu og veita henni áverka að yfirlögðu ráði. Atvikið átti sér stað í lok nóvember 2014 og var tekið upp á snjallsíma.

Indversk kvenfrelsunarsamtök þeyttu lúðrana; fulltrúi „Kvenréttindanefndar“ (Women‘s Commission) í Harvana steðjaði á vettvang og „Þjóðfylking indverskra kvenna“ (National Federation of Indian Women) hlóð stúkurnar lofi. Stjórnmálamenn af ýmsu tagi bættust í kórinn. Stúlkunum var hampað sem fyrirmyndum ungra kvenna. Þær fengu meira að segja peningaverðlaun. Strákunum var meinað að halda áfram námi sínu í indverska hernum. Almenningi var einnig misboðið og fordæmdi piltana.

Við nánari eftirgrennslan kom svo í ljós, að spunnist höfðu deilur milli systranna og tveggja pilta vegna ágreinings um sæti í strætisvagninum. Þeir hefðu keypt farmiða handa lasinni konu, en stúlkurnar tekið sæti hennar. Þær veittust í bræði sinni að piltunum, sem báru hönd yfir höfuð sér. Þá tóku stúlkurnar að mynda og lugu því til, að upptakan hefði verið gerð af vanfærri konu.

Nú tóku leikar heldur betur að æsast. Ný upptaka sá dagsins ljós af stúlkunum berja á pilti í almenningsgarði í Rohtak. Enn vatt sagan upp á sig, þegar karlmaður ákærði systurnar dygðugu um fjárkúgun. Hann skyldi greiða þeim væna upphæð. Að öðru kosti yrði hann kærður fyrir kynferðilega áreitni.

Enn færðist fjör í leikinn, þegar í ljós kom, að systurnar áreittu hefðu beðið stúlku um að mynda atburðinn. Til að bæta gráu ofan á svart reyndu þær að hindra birtingu enn þá einnar snjallsímaupptöku stúlku, sem sýndi sakleysi piltanna. Þær féllu á lygamælisprófi og buðust því til að taka inn „sannleikslyf“ til að orð þeirra yrðu ekki dregin í efa. Þær báru sig illa undan því að vera spurðar dónalegra spurninga við lygamælinguna og að yfirvöld reyndu þar að auki að þvinga þær til að falla frá ákæru. Þegar allt kom fyrir ekki hótuðu þær sjálfsvígi.

Dómur féll á þá lund, að piltarnir voru lýstir saklausir og frjálsir ferða sinna, en segja þó farir sínar ekki sléttar. Þeim er útskúfað.

Deepan kippir í kyn annars hugprúðs kvikmyndagerðarmanns frá Bandaríkjum Norður-Ameríku, Cassie Jay.

https://www.hindustantimes.com/india-news/haryana-woman-s-film-lends-voice-to-harassed-married-men/story-hKNIIy8L5eDNBcVoHZxyjO.html

”Vertu ekki að horfa svona alltaf á mig.“ Nauðgunarmenning og káfkonur

Vertu‘ ekki’ að horfa svona alltaf á mig

ef þú meinar ekki neitt með því.

Ef lagleg snót mig lítur á

ég litið get ekki upp og roðna alveg niður í tá.

 

 

Og ef ég verð í einni skotinn

ég aldrei þori að segja nokkurt orð.

En leynda ósk ég ætla að segja þér,

að þú viljir reyna að kenna mér.

Því ertu að horfa svona alltaf á mig

ef þú meinar ekki neitt með því?

Þennan skemmtilega texta Jóns Sigurðssonar, söng einn af ástsælustu söngvurum þjóðarinnar á árum áður, Ragnar Bjarnason. Kíminn textinn lýsir uppburðarlitlum pilti í sjónmáli konu, sem greinilega lítur hann hýru auga, daðrar. Það mega konur enn þá gera, en slíkt háttalag karlmanns er talin kynferðisleg áreitni samkvæmt íslenskum lögum, nema „fórnarlambið“ gefi skýrt leyfi til þess.

Því má segja, að löglegt daður sé enn sé leyft í samskiptum fólks. En þá er varla um daður að ræða lengur, horfin úr samskiptunum hinn leikandi kynþokkaspenna, frygð og ástarbrími, rétt eins og það að gefa undir fótinn, gera hosur sínar grænar fyrir, sýna ástleitni, stíga í vænginn við, hvísla ástarorði í eyra, fara með blautlegt vísukorn, og margt fleira í þeim dúr. Girndarauganu skal jafnframt loka. En varla mun takast að slökkva girndarbruna og losta. Þó er ekki útilokað, að hinni græn-fjólubláu ríkisstjórn renni blóð til þeirrar skyldu.

Þessar viðhorfs og lagabreytingar eigum við kvenfrelsunarhreyfingunna að þakka. Fræðimenn hennar fengu þá hugdettu, að kynhrifning og kynlíf væri beittasta vopn karlmanna til að kúga konur, sem ku vera uppáhaldsiðja þeirra. Nokkrir þessara fræðimanna halda því meira að segja fram, að allt gagnkynhneigðarkynlíf feli í sér kúgun á konum og megi þá einu gilda, hvort konur hafi veitt samþykki sitt í nýja kynlífssamþykktarappinu. Ástsælni karlmanna er því kölluð nauðgunarmenning og hefur samkvæmt kvenfrelsunarfræðingum verið sérstaklega áberandi við stofnanir æðri menntunar.

Af þessum sökum hlupu menn í Ástralíu upp til handa og fóta til að kanna kynferðislegan óþverraskap karla. Hleypt var af stokkunum rannsókn einni mikilli og rándýrri, sem Mannréttindastofnun í Ástralíu (Human Rights Commission) stóð fyrir í háskólum landsins.

Niðurstöðurnar voru kvenfrelsurum mikil vonbrigði. Þær voru m.a. á þá leið, að yfir tveggja ára tímabil taldi 0.8% námsmanna sig (sitt hvort áranna) hafa orðið fyrir kynferðislegri „árás“ (sexual assault), sem að mestu leyti fólst í kynferðislegum bröndurum og athugasemdum. Það fór verulega fyrir brjóstið á þeim, að karlar skyldu oftar en konur bera sig illa undan áreitni á borð við óviðurkvæmilega snertingu. Þeim þóttu káfkonur þreytandi.

Þrátt fyrir þessar niðurstöður upphófst áróður fyrir hagsmunum þolenda kynofbeldis, konum vitaskuld. Gera þyrfti bragarbót á fyrrnefndri rannsókn með nýrri, „Þjóðtækri könnun á öryggi námsmanna“ (National Student Safety Survey) á vegum „Félagsrannsókamiðstöðvarinnar“ (Social Research Centre). Anastasia Powell, kunnur ástralskur kvenfrelsunarafbrotafræðingur, var fenginn til aðstoðar teyminu við að endurhanna síðustu könnun. Það er með þessa könnun eins og hina íslensku, „Áfallasögu kvenna,“ að spurningalistinn hefur ekki fengist opinberaður.

En bréf eins þátttakenda til Bettina Arndt (sjá heimasíðu hennar) gæti gefið vísbendingar: „Þegar ég hafði um það bil lokið við að svara könnunni, setti að mér ugg þess efnis, að könnunin hefði af yfirlögðu ráði verið hönnuð til að auka líkur á niðurstöðu, sem kynda muni undir skilningi á tíðni kynferðislegrar áreitni í háskólanum [þ.e. talin veruleg], [og] sem [einnig] væri til þess fallin að brengla og móta viðhorf almennings og stefnumótun.“ Nemandi þessi tók nokkur skjáskot af spurningunum.

Skilgreining á kynferðislegri áreitni miðað við síðustu könnum er útvötnuð enn frekar. T.d. verður „ótilhlýðilegt gláp“ að „glápi.“ Það er sömuleiðis talin kynferðisleg áreitni, ef meðnemandi „kemur með athugasemdir eða spyr ágengra spurninga um einkalíf þitt, líkama eða útlit; „innir eftir áhuga á kynlífi eða býður endurtekið til stefnumóts.“

Kossar og kjass eru nú einnig talin kynferðisleg áreitni, hafi kjassarinn „ekki borið við að biðja leyfis.“ Kynlífstilburðir af öllu tagi undir áhrifum áfengis eru taldir kynofbeldi. Nemendur eru beðnir um svör á grundvelli reynslu, bæði innan og utan háskólans, eigin reynslu og annarra, og sömuleiðis hafi svarenda boðið slíkt í grun. Kynferðisleg áreitni er skilgreind sem auðsýnt hátterni, sem þykir óvelkomið, móðgandi, niðurlægjandi eða nærgöngult.

Þetta er enn ein rannsóknin í flóru svipaðra kvenfrelsunarrannsókna, sem varla nokkurt mark er á takandi, nema í áróðursskyni fyrir kvenfrelsara innan og utan háskóla – og stjórnmálamenn auðvitað.

Nauðgunarfárið eða nauðgunarmenningin á sér enn lengri sögu í Bandaríkjum Norður-Ameríku. Blaðamaðurinn, Ashe Schow, hefur í nokkur ár gert þeim sorglega kafla í sögu æðri menntunar góð skil. Hér fylgir áhugavert samtal hennar við fyrrgreinda Bettina Arndt.

https://www.youtube.com/watch?v=w3IWfl7-zo4

Græna gullið

Orka er undirstaða framfara að flestu leyti, enda hefur hún verið bitbein ríkja, ættbálka og þjóða, um aldir alda. Gervöll heimsskipanin á rætur að rekja til baráttu um björgina. Heimurinn hefur staðið í björtu báli vegna hagsmunagæslu hinna ríkari og öflugri þjóða. Ríkjaskipan og alþjóðatengsl, eftir fyrri heimsstyrjöldina, er órækur vitnisburður um einmitt þetta. Og þrálátt stríð fyrir botni Miðjaðarhafs og í Austurlöndum nær ekki síður.

Ásókn í svarta gullið, olíuna, hefur mótað veröldina með afdrifaríkum hætti á síðari skeiðum iðnbyltingarinnar, sem hófst í öflugasta nýlenduveldinu, Stóra-Bretlandi, á átjándu öldinni. Vestræn nýlenduveldi, sem nú eru orðin ofurtæknivædd iðnríki, stjórna veröldinni enn þá beint og óbeint, innan alþjóðastofnana og utan. Kúgun hinna fátækari hefur breytt um ásýnd, að nokkru leyti. Vopn eru síður látin tala, en efnahagsþvinganir hafa komið í staðinn. Slíkum þvingunum er vissulega líka beitt í deilum iðnríkja í austri og vestri.

Hugmyndafræðivopnaburður hefur einnig tekið breytingum að töluverðu leyti. Til viðbótar vopnum trúarbragðastríðanna er komið nýtt vopn, þ.e. ný veraldleg trúarbrögð, kvenfrelsun, sem m.a. miðar að því að uppræta menningu fátækari ríkja. Spjótum er sérstaklega beint gegn fjölskyldunni, ýmsum siðum og skilningi á eðli, stöðu og hlutverki kynjanna. Ístöðulaust fólk í veiklaðri menningu er auðsveipt og móttækilegt fyrir áróðri og íhlutun.

Skefjalaus notkun jarðefnaeldsneytis, þ.e. kola og olíu, hefur óhjákvæmilega leitt til mengunar, sem í þéttbýli er skaðvaldur heilsu manna. Umsvif þeirra síðustu hundrað þúsund árin eða svo hafa sett sitt mark á vistkerfið. T.d. hefur fjölda dýrategunda verið grandað vegna ofveiða, enda þótt fáar tegundir séu nú í útrýmingarhættu. Í Ástralíu t.d. á útrýming dýrategunda af þessum sökum um fjörutíu þúsund ára sögu.

Víða er umhverfissóðaskapur skeinuhættur heilsu lífríkisins. Í áratugi hefur verið ljóst að grípa þyrfti í taumanna og gera bragarbót af yfirvegun, skynsemi og sanngirni. En slík fyrirætlan hefur nú verið hrifin af flóðbylgju ofstækis, þar sem meginstefið er heimsendir – eina ferðina enn í sögu mannkyns. Þar fara fremstir í flokki baráttumenn umhverfiskvenfrelsunar (eco-feminism).

Þeir spá nýju Nóaflóði, sem orsakast muni af bráðnun jökla vegna hlýnunar loftslags. Losun gróðurhúsalofttegunda, þ.e. lofttegunda, sem hindra útgeislun frá jörðinni, er sögð valda hlýnuninni. Kolefni, nauðsynlegt öllum gróðri, er talin helsti syndaselurinn. Því skal hemja losun þess með öllum ráðum.

Þrátt fyrir stöðugar breytingar á loftslagi um milljónir ára og þrátt fyrir grósku víða í veröldinni, hafa Sameinuðu þjóðirnar nú komist að því, að mennirnir hafi með umsvifum sínum skapað þá hlýnun, sem mæld hefur verið, eftir síðustu örísöld á miðöldum. Því er spáð, að hamfarirnar eigi sér stað innan nokkurra áratuga, takist ekki að halda hlýnun innan við eina og hálfa gráðu á Celcíus miðað við áætlað hitastig í upphaf iðnbyltingar. Því sé orkuskipta þörf. Um það fjalla höfundar hjálagðrar greinar af sjónarhóli alþjóðastjórnmála.

Orka er afl í alþjóðstjórnmálum. Þeir, sem sitja á henni, hafa örlög heimsins barna að miklu leyti í höndum sér. Olíuríkin halda nú um þessa tauma og munu gera svo um fyrirsjáanlega framtíð. Það sama má um þau ríki segja, sem búa yfir miklum gasbirgðum eins og Rússar. Vestur-Evrópumenn og Úkraínumenn m.a. eru háðir rússnesku gasi. Rússar hafa beitt þessu vopni grímulaust í tafli sínu við nágrannana, rétt eins og olíuríkin gagnvart iðnríkjunum. Það er svo sem engin furða, að ýmis ríki eins og Pólland og Kína, séu treg til þess, að loka kolanámum sínum.

Græn orka er lausnarorðið. Öfgafyllstu baráttumenn boða, að beislun orku náttúrunnar skuli ekki hafa í för með sér nokkurt rask. Það er þó varla framkvæmanlegt. Hrein orka í þessum skilningi er hreinlega ekki til. Aukin heldur getur verið orkufrekt að skapa orku og flytja hana, nema henni verði umbreytt í vetni eða ammóníak.

Aukin notkun raforku krefst miklu öflugra flutningskerfis, en nú er fyrir hendi. Efling þess útheimtir geysilega orku og vinnslu málma. Ríki, sem búa yfir nauðsynlegu hráefni í því sambandi, t.d. Kína, Ástralía og Kóngó, munu því öðlast aukin völd og áhrif. Sama gildir um þau ríki, sem búa yfir nauðsynlegri framleiðslu-, stjórnunar- og dreifingartækni.

Ótaldir eru þeir ógnarlegu fjármunir, 1 til 2 trilljónir bandaríkjadala (miljón miljónir miljóna), sem orkuskiptin munu, samkvæmt áætlunum, kosta árlega miðað við útjöfnun áhrifa gróðurhúsalofttegunda eða kolefnisjöfnun árið 2050, sem Alþjóðaorkumálastofnunin (International Energy Agency) hefur leikið sér með. Íslensku lífeyrissjóðirnir munu duga skammt í þessu sambandi. Rannsóknahópur við Princeton háskólann í BNA hefur einnig unnið út frá þessu ártali. Þykir ljóst, að notkun olíu muni ekki hverfa í bráð, þrátt fyrir að stórstígar framfarir verði með tilliti til grænna orkugjafa. Hópurinn spáir því, að rafmagnsnotkun muni tvö- eða jafnvel fjórfaldast í BNA.

Aukið framboð grænnar orku mun væntanlega lækka verð á svarta gullinu, en aftur á móti er líklegt, að samkeppnishæfustu framleiðendur þess, muni öðlast enn meiri völd. (Það vill reyndar svo til, að sum þeirra, Arabaríkin, hafa einnig einstök tækifæri til að nýta orku sólar.) Sama á við um framleiðendur mengunarlauss gas, t.d. Rússa, sem lagt hafa gasleiðslu til Vestur-Evrópu.

Orkuskipti kalla á aukna framleiðslu kjarnorku. Samkvæmt Alþjóðaorkumálastofnuninni þarf að tvöfalda hana eigi kolefnisjöfnun að nást um miðja öldina. Slík framleiðsla býður upp á áskorun, hvað valdajafnvægi varðar á líðandi stundu. Það eru einkum rússneskir og kínverskir framleiðendur um hituna. Á árinu 2018 voru 72 kjarnorkuver í byggingu utan Rússlands. Helming þeirra reisa rússneskir framleiðendur og kínverskir um fimmtung.

Sýnt þykir, að orkuskiptin muni ekki ganga átakalaust fyrir sig og stuðla að eins konar verndarhyggju, þar sem hinir ríku, sem afla getað fjármuna til orkuskiptanna, muni reisa tollamúra til að vernda eigin rándýru framleiðslu fyrir framleiðslu fátækari ríkja, sem ekki hafa slíkum fjármunum til að dreifa. Það myndi einungis stuðla að óverulegum breytingum á dreifingu auðæva í veröldinni. Evrópusambandið er með slíka múra á teikniborðinu.

Iðnríkin auðugu draga enn lappirnar við útgreiðslu beinna kolefnisjöfnunarstyrkja til fátækari ríkja heims, sem gefinn var ádráttur um.

https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2021-11-30/geopolitics-energy-green-upheaval?utm_medium=promo_email&utm_source=pre_release&utm_campaign=mktg_sub_&utm_content=20211130&utm_term=promo-email-prospects