Maðurinn sem datt út um glugga og dó - James Forrestal og kveikja annarrar heimstyrjaldarinnar

Það bar svo við árið 1949, að maður „datt“ um glugga á sextándu hæð á sjúkrahúsi bandaríska sjóhersins (National Naval Medical Center) í Maryland. Maðurinn hét James Vincent Forrestal (f. 1892).

James var sagður svo ruglaður í ríminu, svo ofsóknaóður og dapur í bragði, að stjórnvöld töldu vistun hans á geðsjúkrahúsi ákjósanlega. James þessi hafði merkan feril að baki; flotamálaráðherra Franklin Delano Roosevelt (1882-1945) og síðar varnarmálaráðherra.

James skrifaði dagbækur frá 1944 og fram í andlátið. New York Herald Tribune gaf þær út sem ritröð árið 1951. Síðar á árinu var hún gefin út á bók – ritskoðuð.

Í einni dagbókarfærslunni er greint frá fundi hans við sendiherra Bandaríkjamanna í Berlín, Joseph Patrick Kennedy (1888-1969). Sendiherratíð hans lauk, þegar Bretar og Frakkar sögðu Þjóðverjum stríð á hendur árið 1939.

Joseph hafði eftir þáverandi forsætisráðherra Breta (frá 1937-1940), Arthur Neville Chamberlain (1869-1940), að Bandaríkjamenn og alþjóðlegt Gyðingauðvald vildi etja Englandi í stríð. Það vildi svo heppilega til fyrir stríðsæsingamennina, að hann geispaði golunni á ögurstundu.

Sjálfur hafði James lent í rimmu við sama auðvald, þegar sjálfstæði Gyðingabyggða í Palestínu bar á góma á fundum þess með Harry S. Truman (1884-1972) á árunum 1946-47. En eins og kunnugt er hét bandaríska Gyðingauðvaldið þátttöku Bandaríkjamanna í fyrstu heimstyrjöldinni, gegn því, að Bretar tryggðu þeim land í Palestínu undir hið fyrirheitna Ísraelsríki, sem það hafði dreymt um í rúma öld eða svo.

Þessi umbun var tryggð með Balfour yfirlýsingunni, sem afhent var höfuðpauri breska Gyðingafélagsins (Bristh Jewish Community), Lionel Walter Rotschild (1868-1937).

James ofbauð áróðursmálafylgja umræddra Gyðinga. Í samtali við þingmanninn, James Howard McGrath (1903-1966) sagði hann: „ … [E]nginn einn hópur í landi voru á að komast upp með það að beita áhrifum sínum, að því marki að stefna þjóðaöryggi í hættu.“

Þegar andstaða James varð kunn stóð ekki á viðbrögðum. Harry Truman var hótað uppstyttu fjárstreymis í sjóði sína og hatursbréf bárust þess efnis, að hann hlæði fremur undir fasista og Araba heldur en þjóð lýðræðisunnandi Gyðinga. Það varð úr, að Ísraelsríki var stofnað árið 1948. Ofangreind atburðarás rennir enn frekari stoðum undir þann skilning á friðarsamningunum í Versölum árið 1919, að í raun væri samið um eins konar „vopnahlé,“ fremur en frið.

Það hefur löngum vafist fyrir alvöru sagnfræðingum að skilja, hvers vegna Þjóðverjar lögðu niður vopn, enda þótt landamæri stæðu óhögguð og þrátt fyrir margítrekaðar tillögur um frið, meðan á hildarleiknum stóð. Trúlega hefur hungursneyðin vegið þungt í ákvörðun herstjórnarinnar og keisarans.

Nú naut ekki Otto Eduard Leopold von Bismarck (1815-1898) við lengur, en hann hafði varað mjög eindregið við þessari þróun.

Það var að undirlagi Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965), sem síðar kom frekar við sögu ófriðar og eyðileggingar, að þýskar hafnir voru settar í herkví í þeim tilgangi að láta hungrið sverfa að Þjóðverjum. Það tókst með góðum árangri og hefur verið beitt hvað eftir annað af lýðræðisríkjunum í vestri um alla veröld.

Í „friðarsamningunum“ í Versölum var sundurtættri Evrópu skipt milli sigurvegaranna eins og þeim bauð við að horfa. Þjóðverjum var alfarið gefin sök á ófriðnum, fullkomlega að ósekju þó.

Þjóðverjar sögðu svo sem engum stríð á hendur. Þeir þvældust inn í stríðið sem bandamenn Austurrísk-ungverska stórveldisins, þegar auðvaldsöflin höfðu hrært nógu lengi í kraumandi stríðspottinum, svo að upp úr sauð.

Alþjóðabankaveldið, að mestu í eigu máttugra Gyðinga, hafði þá í tæpar tvær aldir stundað það að mata krókinn á stríðum og seilast til valda í þjóðríkjum víðs vegar um heim.

Bankaauðmennirnir beittu markvisst þeirri aðferð að gera stjórnmálamenn háða sér, ná á þeim tangarhaldi með lánum eða bera á þá fé. Einn slíkur var einmitt Winston Churchill, annálaður drykkjusvoli og óreiðumaður, sem lagði gjörva hönd á plóg í tveim heimstyrjöldum.

Þessa sögu kunnu Joseph Kennedy, Neville Chamberlain og James Forrestal. Það er áhugavert að hugsa til þess, að sonur Joseph, John Fitzgerald Kennedy (1917-1963), varð síðar sömu öflum Þrándur í Götu. Enda var hann myrtur eins og systkini hans tvö og sonur.

(Fall, eitrun, sjálfsvíg ,bíl- og flugslys, eru kunnuglegar aðferðir stjórnvalda og auðvalda til að losna sig við óæskilegt fólk.)

Stjórnmálasaga auðjöfranna, sem bæði græddu á tá og fingri og létu drauma sína rætast, gæti að mestu leyti skýrt, hví endurteknum óskum, áköllum og þrábeiðnum Þjóðverja um frið, bæði í fyrsta og öðrum þætti heimstyrjaldarinnar, var vísað á bug.

Adolf Hitler, sem forseti Þjóðverja, Paul von Hindenburg (1847-1934), hafði gert að kanslara í hinu lýðræðislega Weimarlýðveldi (milli fyrstu og annarrar lotu heimstyrjaldarinnar), leitaði til páfa eftir liðsinni. En allt kom fyrir ekki.

Þegar Þjóðverjar höfðu árangurslaust reynt að finna friðsamlega lausn á deilum sínum við Pólverja um þýsk lönd og harðræði gagnvart Þjóðverjum, sem höfðu orðið innlygsa í pólsku ríki Versalasamninganna, gerðu þýskir innrás í landið.

Hvorki Bretar né Frakkar, sem þó höfðu ráðist inn í Þýskaland, eftir að Versalasamningarnir voru gerðir, sögðust leggja trúnað á orð kanslarans, þess efnis, að Þjóðverjar ætluðu sér ekki í landvinningastríð. Bretar og Frakkar sögðu þeim þess vegna stríð á hendur. En vitaskuld var maðkur í mysunni. Þar með var fjandinn laust og auðjöfrarnir néru saman lófum í rakinni gróða- og tortímingarfíkn.

(Þýski sagnfræðingurinn, Friedrich Stieve (1884-1966), hefur skrifað um þetta bók: „Það sem heimurinn fúlsaði við: Friðartillögur Hitlers 1933-1940“ (Was die Welt nich wollte: Hitlers Friedenangebote 1933 – 1940).

Skömmu áður en Hermann Wilhelm Göring (1893-1946), náinn bandamaður Adolf Hitler, framdi sjálfsmorð í fangelsi Bandamanna, skrifaði hann merkilegt bréf til Winston Churchill, sem þá var orðinn forsætisráðherra Breta. Þar segir á þessa leið:

Það tókst ekki að afstýra þessu stríði, sökum þess, að breskir stjórnmálamenn lögðu stein í götu friðarins, þú og þínir sálufélagar á öllum sviðum, sem unnuð gegn eðlilegri þróun þýsku þjóðarinnar og hagsmunum. Þið kusuð aðra heimstyrjöld í þeirri hégómlegu þrá að viðhalda yfirráðum Breta, fremur en að ræða endurteknar friðartillögur af okkar hálfu til hagsbóta fyrir málsmetandi þjóðir Evrópu.

Hermann „svindlaði“ með sjálfsvígi sínu. Böðlarnir í Nürnberg fengu ekki að hengja hann (eða kyrkja og lemstra öllu heldur í snörunni). Adolf Hitler svindlaði líka. Í Berlín gleypti hann eitur eins og eignkonan, Eva Anna Paula Braun (1912-1945) og hundurinn, Blondi - og skaut sig svo til öryggis.

Í erfðaskrá sinni segir Adolf: Hugur minn stendur til þess að ganga á vit sömu örlaga og milljónir annarra, sem svo hyggjast gera í borginni. Aukin heldur kæri ég mig ekki um að verða tekinn höndum af óvininum, sem mun krefjast nýrra sjónleika, skipulögðum af Gyðingum, sefjasjúkum fjöldanum til skemmtunar.“ (Þegar kanslarinn talaði um „Gyðinga,“ átti hann venjulega við úrval þeirra, þ.e. hugmyndafræðinga heimalandshreyfingarinnar (Zionist), stríðsauðvalda úr þeirra röðum og flugumenn á þeirra snærum.)

Adolf sá vafalaust fyrir sér atburð í líkingu við stríðsglæparéttarhöld óvinanna. Það má til skilningsauka geta þess, að herforingi Breta, Bernard Law Montgomery (1887-1976), lét hafa eftir sér í tilefni téðra réttarhalda, að hann fýsti ekki lengur að stjórna her, úr því að það væri „orðinn glæpur að bíða ósigur í stríði.“

Það eru sigurvegararnir sem skilgreina glæp og refsingu, stjórna almenningsálitinu og skrifa söguna, þ.e. sagnfræðingar, sem eru þeim hliðhollir. Sú saga er kennd í skólum og miðlað í fjölmiðlum. Þar er að finna rætur almenningsálits, almannavitundar, sem ræður skynjun og túlkun fólks á atburðum líðandi stundar og viðbrögðum við þeim. Eitt er satt og víst, að sigurvegararnir rétta ekki yfir sjálfum sér.

Einn mesti sagnfræðingur allra tíma, Englendingurinn, Edward Gibbon (1737-1794), sagði um söguskilning: „Mannkynssagan er fátt annað en skráning á ógæfu, glæpum og glópsku mannkindarinnar.“

Annað stórmenni, en úr öðru sauðahúsi, Napoleon(e) Bonaparte (1769-1821), hinn stríðsóði keisari Frakka, skilgreindi mannkynssöguna svo: „Mannkynssagan er það safn þjóðsagna, sem menn hafa komið sér saman um.“

Það má til fróðsleiks geta þess, að Napoleon átti eins og fleiri í stríði við alþjóðlegt bankaauðvald. Honum var að öllum líkindum byrlað eitur í fangavistinni, elskaður og dáður af þjóð sinni, eins og Adolf Hitler af sinni. Adolf tók auðvaldið í þjónustu sína og storkaði því, m.a. með nýrri þýskri mynt. Muammar Gaddafi (1942-2011), þjóðhöfðingi Líbíu, var drepinn af Bandaríkjamönnum og Nató fyrir svipaðar sakir.

Þriðja viðhorfið kynni að vera svohljóðandi: Marktæk mannkynssaga grundvallast á vísindalegri sagnfræði, þ.e. leitinni að staðreyndum, skoðun þeirra úr margvíslegum sjónahornum og agaðri túlkun, án tillits til hagsmuna eða þrýstings.

Á síðustu áratugum hefur fjölgað í hópi sagnfræðinga (og annarra fræðimanna), sem gera sér far um að rýna gegnum áróðursþokuna, sem hagsmunaaðiljar oftsinnis sveipa söguna og atburði líðandi stundar. Þá birtist saga vor oft og tíðum í nýju ljósi.

https://www.ostarapublications.com/product/what-the-world-rejected-hitlers-peace-offers-1933-1940/ https://archive.org/details/wtwrh/page/n5/mode/2up https://archive.org/details/theforrestaldiarieswaltermillised/page/n3/mode/2up https://www.encyclopedia.com/people/history/us-history-biographies/james-vincent-forrestal https://www.stevequayle.com/index.php?s=96

ADHD, eitrun og aukaverkanir

Í raun er það svo, að læknar og heilbrigðiskerfi búa til sjúkdóma, samkvæmt sjúkdómsgreiningaskrá, sem þeir semja, eftir bestu vitund, þekkingu, hagsmunum og tískustraumum. Þannig koma sjúkdómar og fara. Heilbrigðisvandi verður sjúkdómur, þegar hann vottast sem slíkur í heilbrigðikerfinu.

Lyflækningar eru áberandi í heilbrigðiskerfinu, enda markaðssetur lyfjaiðnaðurinn afurðir sínar af einstakri atorku. Markaðssetningu er sérstaklega beint að læknum. Þeir vita oft og tíðum ekki annað um ný lyf, en það sem lyfjaframleiðendur halda að þeim.

Það er ljóst, að sjúkdóm þarf að skilgreina eigi að selja við honum lyf. Lögmálið er einfalt; þeim mun fleiri útbreiddir sjúkdómar, því meiri lyfjasala, því meiri ábati lyfjafyrirtækja.

Lyfjaframleiðendur fremja sjálfir þær rannsóknir á lyfjum og bóluefnum, sem ríkisvaldið veitir markaðsleyfi. Neytandinn/sjúklingurinn/skattgreiðandinn er berskjaldaður. Lyfjafyrirtækin leggja ofuráherslu á markaðsleyfi ríkisvaldsins og áróður gagnvart læknum.

Ágóði af sölu lyfja/bóluefna er gulltryggður um leið og markaðsleyfi er í höfn. Í því felst næstum ótakmarkað „veiðileyfi“ á krónur og heilsu skattgreiðenda. Snjallasta markaðssetningin flest í því að fá heilbrigðisyfirvöld til að skylda börn (eða því sem næst) til bólusetninga með skírskotun til umhyggju fyrir þeim.

Lyf/bóluefni á markaði eru stundum rannsökuð af óháðum aðiljum, þ.e. þeim, sem hvorki eru á mála hjá lyfjaframleiðendum, né stjórnvöldum – og heldur ekki þeim, sem ávísa þeim. Gott dæmi eru bóluefnin gegn covid-19, sem ættu að vera fólki í fersku minni – allavega þeim, sem beðið hafa af þeim tjón.

Einn af tískusjúkdómunum er athyglisbrestur og ofvirkni (ADHD – Attention Deficiency and Hyperactivity Disorder). Lyfjaframleiðendur og læknar telja foreldrum greindra barna trú um, að það vanti efni í miðtaugakerfi, sem það fái úr lyfjunum.

Oftast er þó um að ræða börn, drengi, sem rekast illa heima hjá sér og í skólakerfinu (einkum leikskóla og grunnskóla), henta illa inn í uppeldisspeki og starfshætti. Þau fá sjúkdómsgreiningu, verða veik, og þá þurfa þau lyf. Enda þótt stúlkur fái líka slíka greiningu, eru það drengir, sem oftast hreppa „hnossið.“ ADHD er því eins konar drengjasjúkdómur.

Andlegir sjúkdómar verða æ tíðari hjá börnum. Enda hefur sjúkdómgreining og lyfjagjöf aldrei verið meiri. Meira að segja smábörnum eru gefin lyf við andlegum kvillum.

ADHD varð á skömmum tíma útbreiddur tískusjúkdómur eins og kynaminn. Í nýlegri grein í Pediatrics er fjallað um þennan skelfilega sjúkdóm, t.d. að lyfjaeitrunum hafi fjölgað um tæp 300% hjá börnum og ungmennum, síðustu tvo áratugina.

Höfundar gera sér í hugarlund, að sérstök uppsveifla frá 2009 stafi af lyfinu, „guanfacine“ (Tenex) sem upprunalega átti að ráða bót á of háum blóðþrýstingi. (Það er reyndar ekki al óvanalegt, að lyfjum sé beitt vegna aukaverkana.) Það var félagsskapur lækna (American Academy for Child and Adolescent Psychiatry), sem lagði blessun sínar yfir þessa lækningu.

ADHD lyf eru ábatasöm, enda eru rúmar sex milljónir barna í Bandaríkjunum á aldrinum 2-17 ára haldin þessum sjúkdómi. Það eru rúm 9% barna. Um 5% þeirra fá (örvandi) lyf við ADHD. Algengið er svipað hjá fullorðnum.

Íslendingar eiga Norðurlandametið í sjúkdómsgreiningum og lyflækningum við ADHD.

Örvandi lyf er fyrsti valkostur við lyflækningar af þessu tagi: „Aukaverkanir af völdum þessara lyfja eru m.a. lystarleysi, þyngdartap, þroskaseinkun, svefntruflanir, hægur vöxtur og angist.“ (Angelo DePalma)

https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2290040/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2290113/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2290128/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2290190/ https://www.nationwidechildrens.org/newsroom/news-releases/2023/09/adhd-medication-errors-study https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25998281/ https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/15374416.2017.1417860 https://publications.aap.org/pediatrics/article/doi/10.1542/peds.2023-061942/193956/Pediatric-ADHD-Medication-Errors-Reported-to?autologincheck=redirected https://childrenshealthdefense.org/defender/emergency-calls-adhd-medication-errors-guanfacine-tenex/?utm_source=luminate&utm_medium=email&utm_campaign=defender&utm_id=20230921

Lýðræðiseinræðið, stoð lýðræðisins og bannfæringin

Það kynnu að vera vatnaskil fram undan í íslenskum stjórnmálum. Það brestur í ógæfusamlegu stjórnarsamstarfi, Samfylkingin grefur að rótum sínum og Sjálfstæðisflokkurinn skelfur. Varaformaður hans hvetur Arnar Þór Jónsson til að leita sér að öðru haglendi.

En margir vita, að fátt sé nýtt undir sólinni eins og leiðari í Vísi þann 13. mars 1946, 60. tölublað, ber með sér. Ritstjórar voru þá Kristján Guðlaugsson (1906-1982), lögfræðingur, og Hersteinn Jens Pálsson (1916-2005), fyrrverandi formaður Blaðamannafélags Íslands, þýðandi og fréttaritari.

Arnar Þór hefur bent Birni Bjarnasyni á þetta lesefni. En það á erindi til okkar allra. Í leiðara segir:

„Svo virðist sem fleiri en kommúnistar dái lýðræðis-einræðis hugtakið, enda er nú svo komið að hið frjálsa orð er höfuðsynd og stórglæpur gagnvart hreinræktaðri flokksstarfsemi. Hver maður, sem leyfir sér að setja fram skoðanir, sem brjóta í bága við halelúa-söng um ráðandi ríkisstjórn, er talin óalandi og óferjandi, - sekur skógarmaður upp á forna vísu, með svipur og sporðdreka valdhafanna vofandi yfir sér.

Lýðræðis-einræðið frá Ráðstjórnarríkjunum hefur verið innleitt í flokkastarfsemina, enda sannar ein rödd úr öllum börkum annarra flokksmanna, hve flokkurinn er sterkur og líklegur til afreka. Til þess að kveða alla andstöðu niður, má hvorki spara hótanir, gælur, loforð eða samningsrof, allt eftir því sem við á og henta þykir, en á öllu veltur að menn séu nægjanlega mjúkir leikfimismenn í stjórnmálunum og samvizkuliðugir eftir því sem nauðsyn krefur.

Stjórnmálamaðurinn á ekkert skylt við venjulegan borgara. Borgarinn á að vera hvitþveginn, hreinn og fágaður, en stjórnmálamaðurinn, sem býr í þeim sama borgara, hefur óskert leyfi til allra hluta, sem borgarinn hefur ekki. Því er það oft svo, að borgarinna er þægilegur í allri umgengni, þangað til stjórnmálamaðurinn í honum tekur völdin. Þá er komið annað hljóð í strokkinn og þá er dansað eftir línu lýðræðis-einræðisins. …

Það er kominn tími til að almenningar geri sér fyllilega ljóst, að blind flokkshlýðni leiðir til hreins einræðis fámennrar klíku í hverjum flokki, sem skipar málum eftir eigin vild og teflir fram öllum sínum smápeðum í áhrifastöður innan flokksstarfseminnar til þess að tryggja sér valdaaðstöðuna. Þessi smápeð velja svo önnur enn smærri til áróðurs í þágu foringjanna, og svo er þessi flokksvél sett í gang, til þess að mala malt og salt – mótstöðuafl og frjálsan vilja kjósenda.

Kjósandinn á ekki völ á öðru en að ganga að kjörborðinu og kjósa þann lista, sem hann sættir sig einna bezt við, með því að ekki er teljandi réttur hans til að strika út nöfn á framboðslistunum. Slíkt hefur yfirleitt enga þýðingu.

Það er kominn tími til að almennir flokksmenn allra flokkanna geri sér ljóst, að hverju stefnir, og hvort þeir kjósa heldur fornt frelsi eða nútíma lýðræðis-einræði, sem kommúnistar boða í orði og verki, en aðrir flokkar afneita, en notast við í framkvæmdinni.“

Undir fyrirsögninni; „Stoð lýðræðisins“ í dálki „Um daginn og veginn“ er svo haldið áfram:

„Meðal vestrænna þjóða er það viðurkennt, að sterkasta stoð lýðræðisins sé málfrelsi og ritfrelsi – frelsi sem heimilar mönnum að lát í ljós skoðanir sínar. En þótt þetta gildi gagnvart þjóðfélaginu þá er það sjaldan í gildi gagnvart flokkunum nema andstæðingar eigi í hlut.

Flokkarnir þola ekki, að þeir sem fylgja þeim, beiti þá nokkurri gagnrýni, hversu réttmæt sem hún er. Hver sem slíkt leyfir sér, er talinn vargur í véum. En ef frjáls gagnrýni er sterkasta stoð lýðræðisins í frjálsu þjóðfélagi, þá hlýtur hún einnig að vera sá hyrningarsteinn, sem hverjum lýðræðissinnuðum stjórnmálaflokki er nauðsynlegur.

Sjálfstæðisflokkurinn hefir í þessum efnum verið mikið frjálslyndari en aðrir flokkar og venjulega þolað mönnum skynsamlega gagnrýni á sínum eigin gjörðum án bannfæringar á þeim sem gagnrýnina setti fram. En á þessu hefir orðið mikil breyting síðan miðstjórn og meiri hluti þingflokksins ákvað að ganga til samstarfs um ríkisstjórn við jafnaðarmenn og kommúnista á grundvelli sem að mestu leyti var lagður af þessum flokkum. …

Sáluhjálp flokka eða þjóðfélaga er ekki í því fólgin, að allir séu á einu máli, heldur miklu fremur í því, að fram komi hófleg og sanngjörn gagnrýni á því sem gert er á opinberum vettvangi. En þegar slík gagnrýni er stimpluð sem flokkssvik eða skemmdarverk, þá er sýnilegt að hennar er mikil þörf. …

Uppistaðan í allri stefnu sjálfstæðismanna er heiðarleg og vingjarnleg samvinna hinna borgaralegu afla þjóðfélagsins, er byggist á frjálslyndri félagslegri þróun, án þess að borgararéttur og athafnafrelsi einstaklingsins sé drepið í dróma af pólitísku einræði og félagslegum öfgastefnum.

Víðtæk borgarlega samvinna er nauðsynleg til þess að þjóðin geti tekið heilbrigðum þroska og lifað menningarlífi í landinu. En samvinna við upplausnaröfl kommúnismans leiðir hið borgaralega þjóðfélag í ógæfu fyr eða síðar.“

https://timarit.is/page/1159090#page/n3/mode/2up https://timarit.is/page/3654490#page/n31/mode/2up https://arnarthorjonsson.blog.is/blog/arnarthorjonsson/entry/2294324/?fbclid=IwAR0FVz7sXWKuqpgQ9IVytnCCr5bCAcPVpXgy_DJFDaGnV0bxiQEJsDDICYk https://www.visir.is/g/20232463639d/-sjalf-staedis-flokkurinn-er-ekki-nein-hei-log-kyr-

Bandaríkjamenn ráðgerðu kjarnorkutortímingu Ráðstjórnarríkjanna 1945

Bandaríkjamenn hafa einust þjóða - þ.e. ríkisvald þeirra – varpað kjarnorkusprengju á fólk og fé; á Hirosima og Nagasaki. Þeir eru meðal illskeyttustu fjöldamorðingja sögunnar.

Í kjölfar þess illvirkis fengu þeir Breta og Kanadamenn til liðs við sig í hinni svokölluðu Manhattan áætlun, sem sá dagsins ljós árið 1939. Hún fól í sér framleiðslu kjarnorkusprengja til að kasta á þáverandi bandamenn, Ráðstjórnarríkin (Sovétríkin).

Það má líta á hana sem eins konar framhald „Áætlunarinnar óhugsandi,“ sem svolinn, Winston Spencer Churchill, forsætisráðherra Breta, hafði látið sér til hugar koma árið 1945, þ.e. að láta kné fylgja kviði, gera sameiginlega innrás (jafnvel með þýskum herafla einnig) í kjölfar Yalta ráðstefnunnar, og rústa Ráðstjórnarríkjunum. Það hefði orðið kórónan á höfði þessa misheppnaða herstjórnarsnillings breskra.

Manhattan áætlunin var í sjálfu sér einföld; þurrka Rástjórnarríkin af yfirborði jarðar. Áætlunin var síðar útfærð nánar. Brjálæðingarnir ráðgerðu að sprengja í tætlur 66 borgir í Ráðstjórnarríkjunum. Síðar var fleiri borgum í Austur-Evrópu bætt við, urðu 120 talsins.

Þetta minnir óneitanlega á það hersnilldarfrumkvæði nefnds forsætisráðerra Breta, að sprengja varnarlausa borgara Þýskalands og borgir þeirra í tætlur. (Þjóðverjar tóku síðar upp sama ósið.)

Upplýsingum um Manhattan áætlunina var lekið til stjórnvalda í Moskvu. Árið 1949 tókst þeim að framleiða kjarnorkusprengju. Njósnarinn sagði það óréttlátt og hættulegt, að einungis eitt stórveldi byggi yfir slíkum vopnum.

Bandaríkjamenn skelfdust og hétu á stríðsvini sína í Evrópu, þ.m.t. Íslendinga, að stofna með sér hernaðarbandalag, því „Rússar“ ætluðu sér að ráðast að frjálsum lýðræðisríkum heimsins.

Íslendingar bitu á angið, enda hagsmunir í húfi; herstöð, hermang og viðskipti. Lýðræðisríki Vestur og Norður-Evrópu tóku umsvifalaust joðsótt. Króginn, sem vex og dafnar, vex út og austur, var skírður Norður-Atlantshafsbandalagið (Nató).

Íslensk yfirvöld kalla krógann varnarbandalag. Saklausri, friðelskandi þjóð var sagt, að Rússar sætu um hana og vildu granda með kjarnorkuvopnum. Vitaskuld trúðu Íslendingar. Rússagrýlan varð að nýrri þjóðsögu, sem íslensk yfirvöld enn þá segja landsins börnum, svo þau verði hrædd og velkist ekki í vafa um forsjá fulltrúa sinna. Þjóðsagan kynni að birtast í þjóðsagnasafni framtíðar. Nú er ásýnd grýlunnar, Vladimir Putin, forsætisráðherra Rússa.

Til allrar hamingju varð alvöruleikkúreki, Ronald Reagan, forseti hinnar hugprúðu og frjálsu þjóðar í vestri. Hann sá í hendi sér, að beiting kjarnorkuvopna fæli í sér tortímingu heimsins alls. Þá voru gerðir „friðarsamningar“ um kjarnorkuvopn.

En svo fóru aðrir vindar að blása í stjórnartíð George W. Bush og Barrac Obama og blésu kjarnorku í ból bjarnar. Samningum við Rússa um takmörkun á framleiðslu og bann við beitingu skammdrægra kjarnorkuvopna, var sagt upp.

Hersnillingar í hirð þessara heiðursmanna fór að dreyma um að vel mætti beita kjarnorkuvopnum í stríði, án þess að tortíma sjálfum sér og veröldinni, þ.e. beiting kjarnorkuvopna í varnarskyni (pre-emptive strike). Núverandi forseti, Joseph, ku vera fylgjandi kjarnorkuárás á Rússa á föstudögum, en mótfallinn á mánudögum – eða si svona hér um bil. Hann vill glaður og vígreifur láta skattgreiðendur borga, enda er kjarnorkustríð þeim fyrir bestu, ærir þá með frelsi og lýðræði.

Og það vildi svo vel til, að framleiðendur kjarnorkusprengja og stjórnmálamenn (eða voru það stjórnmálakonur eða -hán) dreymdi sama draum. Draumarnir eru dýrir bandarískum skattgreiðendum, sem ekki hafa verið inntir álits og ekki fá að dreyma með.

Skattareikningurinn kynni að verða um 2 triljónir (trillion) dala. Nýju kjarnorkusprengjurnar eru kallaðar „mannúðarsprengjur.“ Þær hæfa reyndar eins og flís við rass mannúðaraheimsveldisstefnu vinanna í vestri, enda gera þær óbreyttum íbúum engan miska.

Svonefndar smákjarnorkusprengjur (B61-12), rúmlega þrefalt öflugri en sprengjurnar, sem Japönum var ornað við, eru staðsettar í Vestur-Evrópu og Tyrklandi, steinsnar frá vígvöllunum í Úkraínu og Miðausturlöndum (Íran).

Bandarískum yfirvöldum og vopnasölunum þótti tilvalið að skjóta á leynifundi þann 6. ágúst 2003 til að ræða vota tortímardrauma sína. Þennan dag árið 1945 vörpuðu Bandaríkjamenn kjarnorkusprengju á Hírosíma.

Í frumdrögum nýrrar áætlunar frá árinu 2001 höfðu Rússar verið fjarlægðir af lista yfir þær þjóðir, sem kynnu að verðskulda kjarnorkuvopnaárás Bandaríkjamanna. Þau voru Írak, Íran, Líbía, Norður-Kórea og Sýrland. Reyndar hafa innrásir verið gerðar í Írak, Líbíu og Sýrland, án þess að kjarnavopnum hafi verið beitt.

Rússar er nú skilgreindir á ný sem höfuðóvinur Vesturveldanna, svo líklegt má telja, að þeir muni brátt tróna ofarlega á listanum á nýjan leik. Það heyrast raunar raddir á þinginu, sem flytja þann boðskap, að nú ætti að láta til kjarnorkuskarar stríða.

Það sama á við um undirbúning kjarnorkuvopnaárásir á Kína. En fram að þessu hefur áróðurs- og viðskiptastríð verið látið duga eins og í tilviki Írans. (Þ.e. burtséð frá hernaðartilburðum Jimmy Carter, sérsveitarárás.)

En það er huggun harmi gegn, eiginlega er stríð friður. Vitringurinn, George W. Bush, sagði:

„Mig fýsir barasta að láta ykkur vita, að þegar stríð ber á góma, erum við eiginlega að tala um frið.“

Það á væntanlega einnig við um áróðursstríðin, sem ofangreindir há gegnum opinberar áróðursstöðvar (útvarp, samfélagsmiðla, áróðurs- og sannleiksfyrirtæki), en ekki síst gegnum „frjáls félagasamtök“ (RÚVska), þ.e. óopinber félög – iðulega mannúðar- eða mannréttindasamtök - í eigu auðkýfinga eða rekin af þeim.

Þau hafa oftlega staðið að litskrúðsbyltingum (color revolutions) eins og þeirri, sem RÚV segir okkaur sífellt af í Íran og kallar kvenfrelsunarbyltingu. Heimildin er einmitt „mannréttindasamtök.“

En það er vafalítið fiskur auðkýfingasamkomunnar, Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum), undir steini. Kanadíski hagfræðingurinn, Michel Chossudovsky, segir:

„Endurræsingin mikla (Great Reset) á vegum Alheimsefnahagsráðsins er samþætt áætlunum um sviðsmynd þriðju heimstyrjaldarinnar, sem miðar að heimsveldiskerfi alheimsstjórnar, bæði með hernaði og án vopnaskaks“

https://www.globalresearch.ca/the-privatization-of-nuclear-war/5458265 https://www.globalresearch.ca/america-planned-nuclear-attack-libya/5829791?utm_campaign=magnet&utm_source=article_page&utm_medium=related_articles https://nsarchive2.gwu.edu/nukevault/ebb538-Cold-War-Nuclear-Target-List-Declassified-First-Ever/ https://www.thehistorypress.co.uk/articles/operation-unthinkable-churchill-s-plans-to-invade-the-soviet-union/ https://crsreports.congress.gov/product/pdf/IF/IF12266#:~:text=The%20NPR%20reiterates%20a%20January,aggression%2C%20and%20prevent%20war.%E2%80%9D https://michelchossudovsky.substack.com/p/preemptive-nuclear-war-battle-peace-democracy?utm_source=post-email-title&publication_id=1910355&post_id=137143089&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&utm_medium=email

Vitundarmótun og vitfirring. Lygar stjórnmálamanna og fjölmiðla

„Í stríði er sannleikurinn svo dýrmætur, að ævinlega verður að sveipa hann lygum,“ sagði forsætisráðherra Breta, Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965).

„Herra Churchill býr yfir þeirri sérstöku gáfu að ljúga, sakleysinu uppmálaður, og brengla sannleikann, að því marki að umsnúa skelfilegustu ósigrum í dýrlega sigra,“ sagði Adolf Hitler (1889-1945) og hitti naglann á höfuðið.

”Það má einu gilda hver sannleikurinn er. Öllu máli skiptir, hvað fólk heldur sé satt og rétt.“ Svo mælti hinn þýsk-bandaríski öldungur, Heinz Alfred Kissinger (f. 1923), betur þekktur sem Henry Alfred, guðfaðir Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum).

Henry hefur, ásamt Leo Strauss (1899-1973), Donald Kagan (1932-2021), Paul Dundes Wolfowitz (1943) og Zbigniew Kzimirerz Brzezinski (1928-2017), öðrum fremur lagt hugmyndafræðilegan grundvöll að heimsveldisstefnu Bandaríkjanna á þessari öld og á síðustu áratugum þeirrar fyrri.

Heimvaldastefna Bandaríkjanna byggir á þeirri sannfæringu, að þau séu öðrum ríkjum fremri á öllum sviðum og njóti þess vegna þeirrar sérstöðu að mega hlutast til um stjórnarfar annarra ríkja og heyja stríð til að frelsa oss frá illu, þ.e. stjórnarfari og mannlífi, sem þeim er ekki að skapi.

Bandaríski sagnfræðingurinn, William Henry Blum (1933-2018), birti reglulega annála utanríkisstefnu Bandaríkjanna. Þar má lesa, að eftir lok annarrar heimstyrjaldarinnar hafi bandarísk stjórnvöld gert sér far um að kollsteypa um 50 ríkisstjórnum. Margar þeirra voru meira að segja lýðræðislega kjörnar. Þar að auki hafa þau gert umfangsmikil inngrip í kosningar í 30 ríkjum, beitt efna- og líftæknivopnum, framið fjöldamorð, ásamt því að hafa myrt leiðtoga annarra ríkja eða gert tilraunir til þess.

Óvinur Bandaríkjamanna hefur í áranna rás tekið stakkaskiptum. Einu sinni voru það kommúnistar, síðar Múhameðstrúarmenn. En almennt dugar þeim hvert það ríki, sem stympast við yfirráðum vestrænna ríkja, situr á eftirsóknarverðum auðlindum eða býður valkost við drottnun Bandaríkjanna.

Hin fornu nýlenduveldi Evrópu lifa í svipaðri trú og hafa áþekka stefnu. Í slagtogi við Bandaríkin stofnuðu þau hernaðarbandalag, Norður-Atlantshafsbandalagið, til að umkringja (eða því sem næst) Ráðstjórnarríkin sálugu – nú Rússneska ríkjasambandið - og Kína, sem stjórnvöldum þeirra stendur stuggur af og auðjöfrar þeirra árgirnast.

Herjum ríkjanna er beitt í þágu auðhringanna. Það er ný og gömul saga. T.d. sagði hinn margverðlaunaði hershöfðingi í Bandaríkjaher, Smidley Darlington Butler (1881-1940), í bók sinni, „Stríð eru fjárglæfrar“ (War is a Racket):

„Ég hef varið 34 árum ævi minnar í herþjónustu og lungann úr þeim árum hef ég þjónað sem háttsett vöðvatröll (muscle man) fyrir viðskiptajöfrana. … Ég lagði gjörva hönd á plóg, þegar plægður var jarðvegur Haiti og Kúbu, svo bankastrákarnir í National City Bank [Rockefeller banki] gætu uppskorið.“

Drottnunin á sér stað, bæði á láði og legi. Fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna, Hillary Diane Rodham Clinton (f. 1947), lét hafa eftir sér um „eign“ Bandaríkjanna, Kyrrahafið:

„Við frelsuðum það, við vörðum það. […] Og [í raun] mætti endurskíra það, „Bandaríska hafið“ (American Sea), sem næði frá vesturströnd Kaliforníu og alla leið til Filippseyja [fyrrum nýlendu Spánar og Bandaríkjanna]. … Við ætlum okkur að umkringja Kína með eldflaugavörnum og staðsetja meira af flota okkar á svæðinu [Suður-Kína hafi].“

Það var einmitt áðurnefndur Zbigniew, sem skrifaði „Stóra taflborðið“ (The Grand Chessboard) m.a. um nauðsyn þess, að Bandaríkin „girtu“ Rússland og Kína af með herstöðvum og næðu hernaðarlegum yfirtökum í Evrasíu.

Þessi fyrirætlan var staðfest í raun árið 2009 af bandarískum yfirvöldum (Asia-Pacific Pivot). Áætlunin á sér einnig hljómgrunn í hernaðarbandalagi Bandaríkjanna, Nýja-Sjálands og Ástralíu (The Australia, New Zealand, United States Security Treaty - ANZUS), sem stofnað var til tveim árum, eftir stofnun Nató árið 1949. Þessi hernaðarbandalög eiga nána samvinnu.

Stjórnvöld hinna fornu nýlenduvelda svífast einskis til að tryggja hagsmuni sína, einmitt oft og tíðum undir gunnfána, frelsis, lýðræðis og mannréttinda – mannréttindaheimsveldisstefnu. Þau beita óspart áróðri, lygum og tálbeitum, til að efna til ófriðar, svo þau megi réttlæta ofbeldið. Þetta eru mýmörg dæmi um.

Fáir hafa brotið þetta háttalag betur til mergjar en breski fræðimaðurinn, A.B. Abrams, í nýjustu bók sinni: „Ódæðisfalsanir og afleiðingar þeirra: Þegar falsfréttir móta skipan heimsins“ (Atrocity Fabrications and Its Consequences: How Fake News Shapes World Order). Þetta er vönduð fræðibók, mikil að vöxtum. Heimildavinnan er traustvekjandi.

Höfundur afhjúpar, með eggbeittri nákvæmni, lygar Vesturveldanna um 9/11 árásina á Bandaríkin 2001, stríðið til að uppræta hryðjuverk (War on Terror), árásarstríð Bandaríkjanna og Nató í Afganistan 2001, Írak 2002, Líbíu 2011, Júgóslavíu 1999, Sýrlandi 2011, svo og stríð Frakka, Ástrala og Bandaríkjamanna í Vietnam 1955 og fleirþjóðahersins undir forystu Bandaríkjamanna í Kóreu 1950.

Höfundur beinir athyglinni sérstaklega að „fjöldamorðunum“ á Torgi hins himneska friðar í Bejing, sem aldrei áttu sér stað, og linnulausum áróðri Vesturveldanna gegn Kína að öðru leyti. Einkum og sér í lagi gefur hann gaum áróðurslygunum um „þjóðarmorð“ á Úígúrum (Uyghurs, Uighurs, Uigurs) í sjálfstjórnarhéraðinu Xinjian í Kína.

Aðdáandi Donald John Trump (f. 1946), Charles J. Kirk (f. 1993), er ekki síður illskeyttur í garð Kínverja en Hillary Clinton. Hann sagði t.d.:

„Við ættum að gera á þá netárásir. Við ættum að beita þá efnahagsþvingunum. Þeir verða að þjást … kæfa þá eins og Ráðstjórnarríkin.“

En þau nýmæli hafa orðið, undur og stórmerki reyndar, að stjórnvöld víðast hvar á byggðu bóli, hafa séð í gegnum áróður Vesturlanda gegn Kínverjum, enda eru mörg þessara stjórnvalda bitin af fyrri reynslu, og fylgja því ekki Vesturveldunum, með Bretland og Bandaríkin (eins og oft áður) í broddi fylkingar.

Lygamyllur þeirra og sviðsetningar á alls konar „ódæðum Kínverja“ duga skammt að þessu sinni, enda þótt þau hafi háð beinhart upplýsinga- og áróðursstríð í áratugi. Það gengur betur í Úkraínu.

Kanadíski blaðamaðurinn, James Corbett, hefur einnig gert vandaða skoðun á tildrögum stríða á þessari og nýliðinni öld. Grandskoðun hans leiðir óhjákvæmilega til þeirrar spurningar, hvers megi vænta af stjórnvöldum, sem egna til stríða, fórna, ginna, blekkja og niðurlægja eigin þegna, eins og mýgrútur dæma sannar.

Þau eru t.d.; bandaríska stríðsfleyið Maine, sem sökkt var í höfninni í Havana; breska farþega- og vopnaflutningaskipið Lusitania, sem Þjóðverjar sökktu undan ströndum Írlands; egning Japana til árásar á Pearl Harbour (hliðstæð egningu Rússa til innrásar í Úkraínu); ásakanir Japana um fjöldamorð Kínverja í Mansjúríu og sams konar ásakanir Sameinuðu þjóðanna í Kóreu; fölsk árás Norður-Vietnama á bandarískt herskip á Tonkin flóa; falsárás Egypta í sex daga stríðinu í Ísrael; ásakanir um fjöldamorð Íraka í Persaflóastríðinu eða fyrra stríði Bandaríkjamann á hendur Írökum; ásakanir um gereyðingar- og eiturvopn (antrax) í seinna Írakstríðinu og fjöldamorð á almennum borgurum í Líbíu (Sameinuðu þjóðirnar, Nató og Alþjóðaglæpadómstóllinn).

James Corbett gerði merkilega heimildarmynd um ofangreinda harmleiki, þegar árið 2018. Í lok myndarinnar lætur hann í ljósi þá von, að vitundarvakning, byggð á staðreyndaþekkingu, myndi aftra stjórnmálamönnum frá að hlýða kalli hergagnaiðnaðarins til að há fleiri stríð.

En James ofmetur eins og við gerum mörg, mátt þekkingar og skynsemi. Splunkuný dæmi eru veirustríðin og hið skelfilega stríð í Úkraínu. Áróður og falsanir eru endurtekið efni frá fyrri stríðum og almenningur er teymdur á asnaeyrunum, meðan hver þjóðsagan á fætur annarri um illsku Vladimir Putin (f. 1952) og tilefnisleysi innrásar Rússa er samin. Meira að segja Viagrasagan er tekin að láni úr upplýsingavopnabúri Sameinuðu þjóðanna. Einu sinni var það Muammar Gaddafi (1942-2011), sem útbjó hermenn sína með þessu nauðgunarlyfi.

Það er fátt nýtt undir sólinni í þessum efnum sem öðrum. James Perloff, sem skoðað hefur sérstaklega sögu spænsk-bandaríska stríðins árið 1898, talar um sígild einkenni stríðsundirbúnings, þ.e. tálbeitu eða egningu (false flag), bankamenn, sem fjármagna og þrýsta á um stríð, heilaþveginn almenning, sem í fjölmiðlum les sögur um ódæði „óvinarins“ og ásetning, fórnir í þágu frelsis og lýðræðis þeirra, sem órétti eru beittir. Nær ævinlega koma ódæði karla gegn konum og börnum við sögu, lygasögur og blekkingar.

Bandarísk-spænska stríðið var eins konar æfing Bandaríkjamanna í hernaðaríhlutun á erlendri grundu, fyrirboði þess, er koma skyldi. Það var að sögn háð fyrir sjálfstæði Kúbverja. En í raun vildu auðjöfrarnir komast yfir sykur, „hið hvíta gull.“ Svarta gullið áttu þeir fyrir.

Það vill svo táknrænt skemmtilega til, að á sama ári og Bandríkjamenn gerðu atlögur að Spánverjum á Kúbu og síðar á Filippseyjum (um 40.000 drepin) og víðar, stofnuðu auðjöfrar í Bretlandi og Bandaríkjunum með sér Ensk-bandaríska félagið (Anglo-American League), sem varð fyrsti vísir að bresku hugveitunni Royal Institute of Foreign Affairs og systurstofnuninni í Bandaríkjunum, Council on Foreign Relations. Þessar stofnanir hafa í rúma öld beint utanríkisstefnu ríkjanna í farveg stríða og ofríkis.

Það er varla ofsögum sagt, að Bandaríkjamenn hafi, að talsverðu leyti, ráðið gangi mála í veröldinni síðustu eina og hálfa öldina, eftir að þeir eyddu samfélögum frumbyggja í landinu og náðu undir sig spænsku nýlendunum. Þegar breska heimsveldið féll að fótum þeirra og bankaauðvaldið hafði náð tangarhaldi á Winston Churchill, var björninn endanlega unninn.

Enda segir Karl Christian Rove (f. 1950) fyrrum ráðgjafi Bandaríkjaforseta:

„Við erum heimsveldi núna. Við sköpum eigin veruleika í gjörðum okkar. Og meðan þú gerir viti bornar greiningar á þessum veruleika – eins og þér þóknast – höfum við aftur hafst að, skapað nýjan veruleika, sem þér er sömuleiðis í lófa lagið að grandskoða. Og þannig gerast kaupin á eyrinni. Við erum gjörningamenn sögunnar … og þið verðið öll að láta ykkur lynda [bara] að ígrunda það, sem við gerum.“

Karl Christian getur þess þó ekki, að þessum veruleika sé miðlað af fjölmiðlum í eigu (eða undir áhrifum) sjálfra gjörningamannanna. Meira að segja forseta Bandaríkjanna, Abraham Lincoln (1809-1865), var ofboðið í þessu efni, þegar um miðbik nítjándu aldar:

„Það er ekki unnt að leggja trúnað á eitt eða neitt í dagblöðum um þessar mundir. Meira að segja sannleikurinn sjálfur verður tortryggilegur á menguðum síðum þeirra. Það eru einungis lesendur, sem búa yfir þekkingu, sem geta sér grein fyrir raunverulegu umfangi falsfréttanna.“

Og öllum er væntanlega ljóst, að enn þá og í ríkara mæli, erum vér, sakleysingjarnir, teymdir á asnaeyrunum – meira að segja af eigin stjórnmála- og embættismönnum.

En upp komast svik um síðir. Nú er t.d. réttað yfir sjálfu stríðsbandalaginu, Nató, á Ítalíu, þ.e. leyniher þess, sem framið hefur fjölmörg hryðjuverk á almennum borgurum aðildarríkjanna til að kynda undir hræðsluna við „kommúnista.“

Ítalska deildin er kölluð Gladio (gladiator eða skylmingaþræll). Hlutverk leynihersins er að stuðla að því, að þóknanleg stjórnvöld sitji við stjórnvölinn í ríkjum bandalagsins.

Nýlega lauk heræfingu Atlantshafsbandalagsins á Svartahafi. Nú er að sjá, hvort lögð verði tálbeita fyrir Rússa eða skemmdarverk skipulögð eins og á „Baltic Operation“ æfingunni á Eystrasalti.

Árásir á Rússa og ráðagerðir þess efnis eru engin nýlunda. Forsetarnir, Frank Delanor Roosevelt (1882-1945) og Harry S. Truman (1884-1972), létu búa til kjarnorkusprengju til að varpa á Ráðstjórnarríkin, skömmu eftir lok annars heimstríðs.

Hillary Clinton lét sig dreyma um árás á Rússa með rússneskum kjarnavopnum og fleiri þingmenn í Bandaríkjunum gæla við sömu hugmynd um þessar mundir. Einn þeirra hafði raunar á orði, að dráp á rússneskum hermönnum væri góð fjárfesting.

Orð breska rithöfundarins og Nóbelsverðlaunahafans, Harold Pinter (1930-2008), ættu að glæða vitund vora og skerpa athygli:

Umfang þeirrar innrætingar, sem við verðum fyrir, er „snillin ein, jafnvel spaugileg, velheppnuð múgsefjun.“ Það er engu líkara, en að sannleikurinn „hafi raunverulega aldrei verið til, jafnvel þó hann sé að eiga sér stað.“

Ábending um lesefni:

Michel Chossudovsky: Towards a World War III Scenario: The Dangers of Nuclear War og The Globalizaation of War: America‘s „Long War“ against Humanity

Tim Anderson: The Dirty War on Syria: Washington, Regime Change and Resistance.

James Perloff: Truth is a Lonely Warrior

Danile Ganser: NATO‘s Secret Armies: Operation Gladio and Terrorism in Western Europe

https://www.bbc.com/news/world-europe-33633872 http://www.rawa.org/temp/runews/rawanews.php?id=726 https://en.wikisource.org/wiki/U.S._Department_of_the_Army_No_Gun_Ri_Review_Report https://www.corbettreport.com/alqaeda/ https://www.corbettreport.com/episode-049-paperclipped-nazis-and-stay-behind-gladios/ https://theconversation.com/the-little-known-history-of-secrecy-and-censorship-in-wake-of-atomic-bombings-45213 https://www.corbettreport.com/3-stories-that-show-the-war-of-terror-is-a-fraud/ https://www.theamericanconservative.com/war-money-and-americas-future/ https://www.corbettreport.com/tim-anderson-exposes-the-dirty-war-on-syria/ https://thenewamerican.com/us/culture/history/trial-run-for-interventionism/ https://www.corbettreport.com/anthrax-the-forgotten-iraq-war-lie/ https://steigan.no/2023/09/de-vestlige-mediers-sort-hvide-verdensbillede/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.corbettreport.com/americas-global-war-strategy-and-empire/ https://www.realnewsandhistory.com/hitler-debates-churchill/ https://www.corbettreport.com/what-you-are-not-being-told-about-the-afghanistan-war/ https://www.corbettreport.com/the-real-cost-of-the-war-of-terror/ https://www.globalresearch.ca/video-sea-breeze-black-sea-naval-exercise-ground-zero-false-flag-ignite-world-war-iii/5832495 https://www.corbettreport.com/world-war-iii-is-over-if-you-want-it/ https://www.corbettreport.com/episode-320-echoes-of-wwi-china-the-us-and-the-next-great-war/ https://www.corbettreport.com/trump-continues-the-never-ending-opium-war-in-afghanistan/ https://steigan.no/2023/09/putin-hoppet-ikke-etter-wirkola/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.corbettreport.com/australia-the-us-and-the-asia-pacific-pivot/ https://chrishedges.substack.com/p/humanitarian-imperialism-created?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=137101440&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&utm_medium=email https://www.corbettreport.com/china-warns-of-peace-disease-and-unavoidable-war-with-us/ https://www.corbettreport.com/russian-myths-vs-russian-reality-with-edward-slavsquat-video/ https://www.corbettreport.com/reminder-neocons-admit-they-will-lie-us-into-war/ https://steigan.no/2023/09/mackinders-strategiske-bibel-revurdert/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.corbettreport.com/the-war-propaganda-bureau-propagandawatch/ https://www.corbettreport.com/niels-harrit-exposes-the-terror-war-lie/ https://www.corbettreport.com/page/8/?s=war https://www.corbettreport.com/the-wwi-conspiracy/ https://www.corbettreport.com/is-the-korean-war-over-yet/ https://www.corbettreport.com/debunking-a-century-of-war-lies/ https://www.theguardian.com/commentisfree/2014/may/13/ukraine-us-war-russia-john-pilger https://consortiumnews.com/2022/09/24/john-pilgers-2014-warning-about-ukraine/ https://www.nobelprize.org/prizes/literature/2005/pinter/25621-harold-pinter-nobel-lecture-2005/ - https://www.jeffsachs.org/newspaper-articles/m6rb2a5tskpcxzesjk8hhzf96zh7w7 https://www.corbettreport.com/false-flags-the-secret-history-of-al-qaeda-part-3-the-war-of-terror/

Hryðjuverk og hatur kvenfrelsaranna. Fórnarlambsmanngerðin

Árið 2018 kom út merkileg bók: „Kvenfrelsari á röngunni í stjórnmálunum: Um að stofna hreyfingu með tæfum, brjálæðingum, lespum, undrabörnum, stríðsmönnum og undrakonum (A Politically Incorrect Feminist: Creating a Movement with Bitches, Lunatics, Dykes, Prodigies, Warriors, and Wonder Women. Höfundur er nafntogaður kvenfrelsari og sálfræðingur, Phyllis Chesler (f. 1940), stórveldi í röðum kvenfrelsara. Hún hefur skrifað fleiri bækur um hugðarefni sitt. Phyllis hefur m.a. sagt:

„Það er ljóst, að kvenkyns kvenfrelsarar verða hægt og bítandi að ná undirtökunum í opinberum stofnunum og félögum (social institutions) og drottna yfir þeim - .... [Þ]að vinnur einfaldlega gegn hagsmunum kvenna að styðja feðraveldið eða jafnvel hið upplogna „jafnrétti“ við karla.“

Hún ítrekar: „[Í] mínum huga er enginn leið önnur fær til að sigrast á feðraveldinu eða velta því úr sessi, en að hrifsa völdin.“ Í draumi Phyllis verður hið goðsagnakennda kvennasamfélag (Amasónurnar) endurreist, þar sem „... allar konur virtust geta stefnt að og öðlast fullkominn mannleika:“ Öðru máli gegnir um karla: „[E]invörðungu karlar, væri þeim á annað borð leyft að tóra, voru valdalausir og kúgaðir á fjölmörgum sviðum.“

Skoðanir hennar eru býsna dæmigerðar fyrir hugarheim kvenfrelsaranna; karlar eru vondir að upplagi, hafa ævinlega kúgað konur, nauðgað þeim og barið, brugðið fyrir þær fæti með öllum ráðum. Því ber að hefna sín á körlum, velta þeim úr sessi, gelda þá og fækka þeim. Drengi, sem fæddir eru nauðgarar og kvenfjandar, þarf að tukta til í uppeldinu og kenna þeim rétta karlmennsku. Það gera konur eða kvenfrelsunarkarlar.

Flestir, sem eru „ved fulde fem“ hrista væntanlega hausinn yfir slíku hugarfari og aðgerðaáætlun. Skiljanlega! En við höfum sofnað á verðinum. Þetta ofstækisfólk er á góðri leið með að valda skelfilegri óhamingju í samfélaginu og hefur náð undirtökunum við stjórn þess.

Nýsjálenski stjórnfræðingurinn og heimspekingurinn, Kenneth Robert Minogue (1930-2013) : „… [e]vrópsk menning hefur orðið fyrir árás innan frá og lotið í lægra haldi. Og enginn hefur fyllilega gert sér grein fyrir því. Bylting hefur átt sér stað, en farið hljótt. Það hefur gerst smám saman og laumulega, þannig að fólk hefur vanist henni.“ Kenneth hittir naglann beint á höfuðið.

Phyllis gefur okkur ábendingu um, hvers konar fólk skipar kvenfrelsunarhreyfinguna. Eftir að hafa þulið upp fjölda kunnra kvenfrelsara, sem greinilega hafa búið við andlegar kaunir, segir hún:

„Það er auðvelt að nefna tuttugu kvenfrelsunarfrumherja til viðbótar, sem voru mér kærir og unnu þrekvirki, en voru bágstaddir, laskaðir af þunglyndi eða öðrum andlegum bágindum.“ Það var auðvitað við feðraveldið að sakast.

Ofbeldishugsunin er svo sannarlega aldrei langt undan. Þegar um miðja nítjándu öldina, lét einn frumkvöðla kvenfrelsunar, Elizabeth Cady Stanton (1815-1902) skoðun sína á körlum í ljós:

„Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“

Þetta hefur verið viðkvæðið allar götur síðan. Boðskapnum er haldið að drengjum og körlum. Í upphafi voru boðberarnar háðir styrkjum frá auðkýfingum, en síðustu hálfa öldina eða svo, hefur ríkisvaldið tekið undir, sett löggjöf um frelsun kvenna frá körlum og fjármagnað trúboðið.

Samtímis hefur það sett á stofn ógnarlegt skrifræði um málaflokkinn. Sama þróun hefur orðið á alþjóðavettvangi. (Sjá t.d. bók Frank S. Zepezauer: The Feminist Crusade: Making Myths and Building Bureaucracies.)

Samtímis kvenfrelsunarskrifræðisvæðingunni hafa kvenfrelsarar lagt meira eða minna undir sig æðri menntun á Vesturlöndum. Háskólar hafa orðið miðstöð trúboðs þeirra. Eins og kunnur kvenfrelsari, Christina Hoff Sommers (f. 1950), sagði eitt sinn; goðsagnir um karlana eru búnar til með kvenfrelsunarrannsóknum og síðan er hrært í stjórnmálamönnum. Í kjölfarið er seilst í vasa skattgreiðenda eftir aurum eða löggjöf samin til að vinna bug á tilbúnum vanda.

Það þarf vart að taka fram, að þau gervivísindi, sem um ræðir, eru kölluðu „kynjafræð“ (gender studies). Þau grundvallast á fyrrgreindum fullyrðingum um samskipti kynjanna og kvenfrelsunarsöguskoðun. Niðurstöður „rannsókna“ ganga aldrei í berhögg við gefnar forsendur. Vísindagrín! Þessa nálgun má reyndar finna í nær öllum greinum, sem endurspeglast í heitum eins og kvenfrelsunarumhverfisfræði, - jöklafræði og - eðlisfræði.

En hugsanlega er andóf í fæðingu á þessum vígstöðvum. Það ber vissulega brýna nauðsyn til að hrista kvenfrelsunarálög af æðri menntun. Það er einmitt stefnan í nýjum háskóla í Florída. Einn stjórnarmanna hans, Chris Rufo, segir skorinort, að nú skuli unnið gegn ágangi kynja- og kynleysufræðanna á háskólanám. Björgunaraðgerðin kynni þó að koma of seint.

Ofbeldi er snar þáttur stríði kvenfrelsaranna gegn körlum og samfélagi. Í baráttu bresku „súffanna“ (suffragettes) kastaði þó tólfunum. Þær beittu harðskeyttum hryðuverkahernaði, drápum og skemmdarverkum. (Sjá t.d. bók Simon Webb: The Suffragette Bombers: Britain´s Forgotten Terrorists.)

Og viðkvæðið var þá og er enn: Óhamingja og andleg veikindi kvenna eru körlum að kenna. Annar þungaviktarkvenfrelsari, Mary Daly (1928-2010), staðhæfði t.d.:

„Sérhver kona, sem komist hefur til vitundar, minnist nær því óendanlegrar raðar atburða kúgunar, ofbeldis, niðrunar og árása á sjálfa sig. Hverri og einni konu er misþyrmt með svona árásum - hún er sálarlega sundurkramin.“

Á slíkum grundvelli er skiljanleg sú hugsun, að „[þ]egar karlar sýna ranglæti, er það vegna þess, að þeir eru karlar. Þegar konur sýna ranglæti, er það vegna þess, að þær eru fórnarlömb karla.“ (Janice Fiamengo). Það er svo sem ekki að furða, að kvenfrelsunarhugmyndafræðingar segi karla eitraða.

Og samkvæmt téðri Mary Daly (1928-2010) hafa karlar spúð eitri sínu yfir jörðina, ekki síður en konur: „Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“

Samkvæmt kvenfrelsurum fer ekki milli mála, að konur séu fórnarlömb. Undavillingarnir meðal þeirra, sem í engu kannast við sundurkramda sál sína, líða fyrir skort á réttri vitund. Þeim þarf að hjálpa til betri vitundar, til að horfast í augu við kúgun sína.

Fórnarlambsskynjun kvenna hefur nýlega (2020) orðið ísraelskum vísindamönnum rannsóknarefni. Rahay Gaby og félagar 2020 rannsökuðu tilhneiginguna til að líta á sjálfan sig sem fórnarlamb.

Niðurstöður benda til, að „tilhneiging til fórnarlambsskynjunar sé skýr og stöðug tilhneiging í manngerðinni. Höfundar segja: „… að fórnarlambsskynjun – bæði meðal einstaklinga og hópa – sé tengd fjórum þáttum: þörf fyrir viðurkenningu, siðferðilegri yfirburðahyggju, skorti á samúð og hæfni til íhugunar.“ Fátt lýsir ofstækiskvenfrelsurum betur.

Það er ekki bara svo, að kvenfrelsurum sé tamt ofbeldi gegn körlum, skemmdar- og hryðjuverk. Þeir eru hvor öðrum illir. Janice Fiamengo segir t.d. sögu af Andrea Dworkin (1946-2005). Einhverju sinni hélt hún fyrirlestur fyrir kynsystur sínar í trúnni á karlillskuna. Þær voru samkynhneigðar, en Andrea – eftir öllum sólarmerkjum að dæma - var til beggja kynja. (Talaði meira að segja vel um föður sinn.)

Umburðarlyndið á þeim bæ var harla takmarkað; Andrea var lögð í einelti af aðsóknarsjúkum kynsystrum. Aðförin að Andrea var svo heiftúðug, að hún afneitaði tvíkynhneigð sinni, enda var slíkt talin svik við kvenlega samkynhneigð.

En sjálf var Andrea ekki systranna best, þegar karlhatur er annars vegar. Eftirtalin ummæli koma úr huga hennar:

„[Karlinn] lifir og hrærist í anda yfirburða sinna, sem hann rekur til tilvistar reðsins. [Konan] hrærist í heimi niðurlægingar og lítillækkunar, þar eð hún er talin óverðug. Kynferðið er bölvun hennar.“ (Andrea Dworkin (1946-2005)

„Sonur sérhverrar konu í feðraveldinu situr hugsanlega á svikráðum við móður sína. Hann er óhjákvæmilega nauðgari eða kúgari annarra kvenna.“

„Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með skóhæl á kafi í munni sér sem væri epli í gini svíns.“

Það eru fleiri en Phyllis, sem líta um öxl og sjá svipaða sjón. Rithöfundurinn, Robin Morgan (f. 1941), skrifaði fyrir margt löngu (1978) ritgerðina, “Seilst of langt: persónlegur annáll kvenfrelsara (Going Too Far: The Personal Chronicle of a Feminist). Robin gerir m.a. að umtalsefni illsku í garð samherjanna:

Ég „varð vitni að því, að margir bestu hugsuða minnar kynslóðar kvenfrelsara urðu brjálaðir af örvæntingu og óþolinmæði; … að „[a]llri þessari stórkostlega orku, sem fór í að berjast gegn hver annarri, […]; svo mikilli, falskri eftirvæntingu, sjálfsvissu og fordæmingu; [auk] slúðurs, ásakanana, gagnásakanana og rógburðar – sem allir gripu á lofti og lögðu stundum trúað á, án sönnunargagna.“

Handan Atlantsála heyrast svipaðar raddir. Sjálft kvenfrelsunarvígið, Svíþjóð, skelfur nú og nötrar vegna skuggalegs hátternis ofurkvenfrelsuardrottningar sænskra, Linda Skugge. Dýrkun Lindu var með þeim ósköpum, að bækur hennar voru kenndar í skólum. En nú er drottningin blönk og helgislepjan runnin af henni.

Tvöfeldni, tækifærishugsun og hræsni virðist býsna algeng í herbúðum kvenfrelsaranna. Stundum er hún spaugileg eins og í tilviki Lindu, en ekki síður, þegar þeir garga og góla um jöfn hlutföll kynjanna tveggja í atvinnulífinu. Því þrátt fyrir öll kynin Svandísar og Katrínar, er enn barist við karla í atvinnulífinu. Karlar eru gjaldgengir í skítverken, en skulu víkja á öðrum vettvangi, þegar konum dettur það í hug. Skynji þeir ekki sinn vitjunartíma, er dúndrað á þá kæru fyrir það, sem íslenskufrömuðir RÚV kalla „kynferðisbrot.“

Eitt magnaðasta tilvik af þessu tagi eru falskar ásakanir hinnar áströlsku Brittany Higgins. Hún ásakaði starfsbróður í starfsliði ríkisstjórnarinnar fyrir nauðgun. Í kjölfarið fór Ástralía á annan endann, Brittany voru greiddar hár skaðabætur af almannafé, jafnvel þótt um lygar væri að ræða. Eins og skiljanlegt má teljast er hún komin í starfsþjálfun hjá Sameinuðu þjóðunum.

Neikvæðni og ásakanir um nauðgun glymur í eyrum drengja dag út og dag inn. Viðmótið er eftir því. Helsta leið kvenfrelsaranna til að brjóta niður karlmann felst m.a. í því, að svipta hann sjálfsskilningi sínum og sjálfskennd, afneita sjálfum sér og kyni sínu.

Þetta er heilaþvotti líkast. Hann hefur lukkast, þegar karlarnir afneita sjálfum sér og kynferði sínu, biðjast afsökunar á því, helteknir sektarkennd. Þetta er raunar keimlíkt þekktri heilþvottaaðferð, t.d. beitt af Kínverjum með góðum árangri. Bandaríski geðlæknirinn, Robert Jay Lifton (f. 1926), skrifaði um þetta bók árið 1961. Hann segir:

„Það skiptir öllu máli að valda skaða á sjálfsmynd [fanganna]. Gerðu þér í hugarlund einstakling, sem jafnaðarlega er barinn. Reynt er að koma honum í skilning um, að barsmíðarnar séu honum sjálfum að kenna, að hann sé vandamálið. Og væri hann ekki svo slæmur, sem raun bæri vitni, hefði aldrei komið til barsmíðanna. Smám saman dofnar sjálfsmyndin fyrir hugskotssjónum og með tímanum skynjun sjálfs sín (perspective). Hann fer að samsama sig böðlinum og tekur jafnvel afstöðu með honum.“

Slíkur maður er heltekinn sektarkennd og sjálfsfordæmingu eins og karlangarnir, sem bognað hafa og brostið undan kvenfrelsunarmisþyrmingunum. Drengir og karlar verða stöðugt meira utanveltu í samfélagi og skólakerfi. Þeir eru geltir í óeiginlegum skilningi. Kvenlegt skólakerfi er þeim óvinsamlegt. Það ræður t.d. engan veginn við fyrirferðamikla stráka. Þeir eru umvörpum sjúkdómsgreindir – einkum með athyglisbrest og ofvirkni (ADHD). Og auðvitað eru margir dópaðir, sumir verða fíkniefnasjúklingar, aðrir drepa sig.

Draumur bágstaddra kvenfrelsara, sem nú berjast líka hatrammlega gegn kyni og hvalveiðum, hefur ræst. Reitt hefur verið til smiðshöggsins.

En ég kæri mig kollóttan, enda kynbreyttur og frelsaður, hef viðurkennt syndir feðranna og formælt karlkyninu norður og niður. Því sökkvi mér barasta sæl og glöð niður í splunkunýja bók, eftir fluggáfaðan kvenfrelsara, Marcie Bianco.

Bókin heitir: „Losað úr viðjum: Lygin um jafnrétti og kvenfrelsunarstríðið (Breaking Free: The Lie of Equality and the Feminist Fight for Freedom). Meginboðskapurinn er, að „jafnrétti sé föðurveldishugsjón, kynþáttahatur, sem viðhaldi kerfisbundinni kúgun kvenna.“ Hlakka til stefnumóts við Marcie.

https://fiamengofile.substack.com/p/new-college-of-florida-is-right-and?utm_source=cross-post&publication_id=846515&post_id=136611755&isFreemail=true&utm_campaign=1350013&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/boys-and-education-part-one-socializing?utm_source=substack&utm_medium=email#play Hun var den ukronede dronning af svensk feminisme. Nu rykker hun ind på OnlyFans – men handler det om kamp eller ussel mammon? (berlingske.dk) https://menaregood.substack.com/p/red-pill-relationships-8-women-the?utm_source=substack&utm_medium=email https://frettin.is/2023/08/30/tvofalt-sidgaedi-feminista/ https://menaregood.substack.com/p/addiction-to-victimhood?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0191886920303238 https://menaregood.substack.com/p/chess-men-and-trans?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-16-misandrist-buses?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/boys-and-schools-activism?utm_source=substack&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/fear-loathing-and-womens-lib?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-17-mens-suicide-an?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/maryland-report-boys-men-and-suicide?utm_source=substack&utm_medium=email Albert Thorn found guilty of executing Bradley Lyons in shallow bush grave after vigilantes tortured him - ABC News https://fiamengofile.substack.com/p/the-campaign-against-child-sex-trafficking?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-15-feminist-lies-but?utm_source=substack&utm_medium=email#play https://fiamengofile.substack.com/p/feminisms-roots-in-terrorism?utm_source=substack&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/meet-the-new-feminist-hate-same-as?utm_source=substack&utm_medium=email https://bettinaarndt.substack.com/p/feminist-capture-of-justice-system?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/the-feminist-crusades-making-myths?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/excerpt-the-feminist-crusades?utm_source=substack&utm_medium=email http://ontology.buffalo.edu/smith/courses01/rrtw/Minogue.htm https://menaregood.substack.com/p/brainwashing-feminism-and-men-part?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/confess-to-survive-the-workings-of?utm_source=substack&utm_medium=email https://bettinaarndt.substack.com/p/inflating-campus-sexual-assault-statistics?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/addiction-to-victimhood?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/chess-men-and-trans?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-16-misandrist-buses?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/boys-and-schools-activism?utm_source=substack&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/fear-loathing-and-womens-lib?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-17-mens-suicide-an?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/maryland-report-boys-men-and-suicide?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/the-woke-war?utm_source=substack&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/the-campaign-against-child-sex-trafficking?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/regarding-men-15-feminist-lies-but?utm_source=substack&utm_medium=email#play https://fiamengofile.substack.com/p/feminisms-roots-in-terrorism?utm_source=substack&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/meet-the-new-feminist-hate-same-as?utm_source=substack&utm_medium=email https://bettinaarndt.substack.com/p/feminist-capture-of-justice-system?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/old-white-men?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/the-feminist-crusades-making-myths?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/excerpt-the-feminist-crusades?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/brainwashing-feminism-and-men-part?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/confess-to-survive-the-workings-of?utm_source=substack&utm_medium=email Dear Woman - YouTube (archive.org)