Andrés Ingi, Alþingi og hið nýja landnám

Flóttamannamál eru verulega snúin. Fólk velur sjaldnast að flýja heimahagana. Venjulega er um að kenna ofsóknum af einhverju tæi. Það mætti í hálfkæringi halda því fram, að Íslendingar væru flóttamannaþjóð. Keltar af mismunandi greinum eru áberandi í grunnstofninum.

En stundum vill fólk freista gæfunnar eins og gerist og gengur. Nokkrir landsnámsmanna til forna voru í þeim hópi. Einn og annar landsnámsmanna nútímans eða innflytjenda sver sig í þá ætt. Stundum er eftir þeim sóst sökum hæfileika. Það er augljóslega af þeim gagn, sumir frjóvga mannlíf og menningu, eru ómetanlegir í því tilliti. Einstaka innflytjandi aðlagast og velur að gerast Íslendingur. Slíkir landnámsmenn hljóta að vera æskilegir og „ódýrir.“

Flóttamenn eru vitaskuld sundurleitur hópur. Mæður með börn eru áberandi í sumum undirhópum þeirra frá beinum átakasvæðum. Karlarnir þeirra hafa venjulega verið drepnir, pyndaðir og fangelsaðir. Stundum losna þeir úr prísundinni og komast til Evrópu. Saga þeirra er hryllingur, dapurlegt vitni þess, að þroskun mannkyns miðar ofurhægt.

Karlmenn, sem freista vilja gæfunnar, er annar undirhópur. Meðal þeirra eru feður, sem vilja sjá fjölskyldum sínum farborða. Hvorugur hópanna er eftirsóknarverður í efnahagslegu tilliti. Venjulega er fátækt og ómenntað fólk í meirihluta. Landnám þessara hópa er ávísun á kostnað fyrir skattgreiðendur. Hversu mikla fjármuni vilja skattgreiðendur láta af hendi rakna til þessara mála? Áhugamenn um slíkt landnám gætu að sjálfsögðu greitt götu flóttamanna, framfærslu og menntun úr eigin vasa. En varla er slíkum áhugamönnum til að dreifa.

Umræðan um flóttamenn nútímans er sagan endalausa. Stórþjóðirnar eru að miklu leyti ábyrgar. Þær hafa beitt sér bæði innan og utan Sameinuðu þjóðanna. Þjóðir víða um heim, Asíu, Afríku og Suður-Ameríku, eru eins og peð í refskák þeirra. Á vettvangi SÞ fer fram eins konar hernaður gegn þeim með kúgandi löggjöf, sáttmála og samninga að vopni, sem kynda undir innanlandskífi og hagsmunabaráttu í heimaríkinu. Þetta er einkum gert undir yfirskini mannréttinda og viðskipta. Hin „leynda“ heimveldisbarátta hinna auðugu þjóða er því að töluverðu leyti háð í þingsölum SÞ á hugmyndafræðilegum og viðskiptalegum grundvelli. Barátta þeirra í heimahögum nefndra flóttamanna er opinbert leyndarmál. Hún er einkum háð með stjórnmálaklæki (t.d. spillingu í viðskiptum, stjórnmálum og stjórnsýslu – og meira að segja byltingar) og vígtól að vopni. Stórveldin sum hver hafa af því beinan eða óbeinan hag að viðhalda staðbundnum styrjöldum. Þeim væri í lófa lagið – réði siðferði eitt og sér för – að stöðva útflutning og sölu hergagna. Svo ekki sé nú talað um að láta af viðskiptalegri kúgun í garð „flóttamannaþjóðanna.“ Því skal heldur ekki stinga undir stól, að almenningur á Vesturlöndum tekur glaðbeittur þátt í þessari ósvinnu. Hann neytir og neytir og neytir ódýrs varnings, sem framleiddur er undir slíkum formerkjum.

Því eru „flóttamenn“ eins konar „aukaverkun“ alþjóðastjórnmálanna í bráð og lengd. Þetta hlýtur Andrés Ingi að vita (og flestir Alþingismanna). En hvað er til ráða? Hvernig eiga Íslendingar að bregðast við? Það er vitaskuld óráð að ætla sér bjóða hingað 700.000 flóttamönnum. Það ætti að vera augljóst öllu hugsandi fólki, að fámenn þjóð ræður ekki við slíkt óráðsverkefni. En stundum skal mannúð ráða för.

Affararsælast væri fyrir flóttamenn að komast til síns heima og geta lifað þar í friði. En meðan hráskinnaleikur hinna öflugu þjóða heldur áfram, er lítil von til þess. Andrés Ingi og Íslendingar ættu að beita sér á þeim vettvangi. Einu sinni velti íslensk þúfa þungu alþjóðahlassi. Íslendingar með Jón Baldvin Hannibalsson í broddi fylkingar beittu sér gegn rússneska risanum eins og Ragnar Loðbrók drekanum forðum. Andrés Ingi hefur þar verðugar fyrirmyndir.

https://www.frettabladid.is/frettir/born-a-flotta-eiga-ad-fa-ad-vera-her/?fbclid=IwAR1Zcm2Fhecw6pCQ0cZexwhfCjRViMn5tWQnc6lds8rCPxOmyFGQjYlWUOA

Amy Coney Barrett og sýndardómstólar

Herkænskufræðingarnir í þriðju bylgju kvenfrelsunar lögðu ofuráherslu á lagabreytingar, sem ívilnuðu konum á kostnað karla. Þeir efndu til krossferða á aðskiljanlegustu sviðum mannlífsins; í réttarkerfi, heilbrigðiskerfi, menntakerfi og á vettvangi félags- og umhverfismála. Samnefnarinn – enda þótt þá greindi á um nokkur málefni – var karlillskan. Hið loðna mannfræðilega hugtak, „feðraveldi,“ var tekið hernámi. Samsvarandi hugtaki um móðurveldi gáfu þeir hins vegar langt nef. Hið nýja hugtak kvað á um tegundarillsku karlmannsins.

Kvenvonska karla útskýrði nú felst það, sem aflaga fór í mannlífinu yfirleitt og kvenlífinu sérstaklega. Áróðursmeistarar þeirra gengu í skóla Hitlers og Goebbels. Aðferð nasistanna fólst einkum í sífelldri endurtekningu boðskaparins, m.a. firrunnar um hreinleika norræna ættstofnsins, sérstakan rétt Þjóðverja til hefnda og aukins landrýmis, ásamt sekt Gyðinga. Valdayfirtakan öfgamannanna var lýðræðisleg fyrir atbeina kvenkjósenda ekki síður en karlkjósenda. Firrur þjóðernisjafnaðarmanna eða nasistanna voru leiddar í lög á lýðræðislegan hátt, dómstólum beitt til þöggunar og níðingsverka, „vísindum“ og alþjóðatengslum til dýrkunnar, áróðurs og ofbeldis. Reyndar voru smíðuð ný vísindi til að gera áróðurinn trúverðugan. Þjóðernisjafnaðarmenn náðu undirtökum í fjölmiðlunum og beittu ríkisfjármálunum málstaði sínum til framdráttar.

Kvenfrelsararnir arka í aðalatriðum sömu leið. En til viðbótar beita þeir tveim hárbeittum vopnum, sem síður nýttust Hitler og Goebbels; eðlilægri fórnfýsi karla í þágu kvenna og skúrkaskynjuninni.

Allir geta væntanlega séð fyrir hugskotssjónum þann veruleika, að körlum sé fremur kennt um „klækina,“ heldur en konum – jafnvel þótt um samvinnu séð að ræða eða sams konar hátterni sé metið. Þetta hefur nú verið skoðað og staðfest í vísindalegum tilraunum í Bandaríkjum Norður-Ameríku. Skýringin kynni að vera, að hér sé um að ræða enn eitt dæmi um erfðatengdan mun kynjanna.

Með „móðurmjólkinni“og úr andrúmsloftinu teygar karlpeningurinn í sig slæma samvisku í garð mæðra/kvenna. Það hefur reynst kvenfrelsurunum notadrjúgt í stríðinu gegn körlum og birtist líklega skýrast í þulunni um kynferðislegt ofbeldi. Löggjöf á Vesturlöndum er um þessar mundir undirorpin stöðugum breytingum í þá veru að skilgreina hátterni karla sem glæpsamlegt. Samfara þessu er þrýstingur aukinn á dómstóla um að endurspegla í starfi sínu það ákvæði laga og alþjóðasamninga að líta beri á konur sem fórnarlömb. Einnig hefur verið lögð áhersla á að „dæma“ karla án eiginlegra réttarhalda.

Víkur þá sögunni loks til BNA og óbeint til þeirra forsetakosninga, sem nú fara í hönd. Joe Biden er einn hugmyndafræðinganna að baki lagagreinar, svonefndrar níundu greinar (Title IX) um fjármögnun háskóla og fleira, þess efnis, að mismunun á grundvelli kynferðis sé í hvívetna bönnuð í háskólum, styrktum af alríkisstjórninni. Á þessum grundvelli hefur verið stofnað til embætta jafnréttiserindreka, sem fjalla um kærur um þess háttar misrétti. Sakborningar eru dregnir fyrir sýndardómstóla.Þeir eru stundum nefndir kengúrudómstólar.

Samtímis hefur áróðurinn um „nauðgunarmenninguna“ verið skerptur. Sú menning felur í sér í grófum dráttum, að skólapiltum sé tamt að nauðga skólasystrum sínum og yfirleitt að beita þær allra handa kynferðislegu ofbeldi. Þetta hefur – eins og af líkum mátti ráða – leitt til hörmunga fyrir skólapilta. Þessi lög eins og fleiri af sama toga hafa verið samþykkt með jafnrétti að yfirvarpi. Fleiri eru í bígerð víða á vesturlöndum – þar með talin lagasmiðja VG.

Amy Coney Barret, tilnefnd af Donald Trump til embættis hæstaréttardómara, er einn þeirra dómara, sem gengið hefur í berhögg við laga- og réttarfarstúlkun á ofannefndum grunni. Um það fjallar greinin; um Jón og Gunnu, sem felldu hugi saman í háskóla og stunduðu kynlíf. Jón skýrði svo frá, að elska hans hefði gert tilraun til sjálfmorðs. Hún brást illa við, þegar Jón leitaði aðstoðar. Svo, þegar vakningarmánuður um kynferðislegt ofbeldi rann upp í háskólanum, ásakaði Gunna hann um kynferðislegt ofbeldi. Eins og í fjölda annarra og áþekkra tilvika, var ákæra Gunnu metin gild sönnun á „afbroti“ Jóns. Hann var rekinn úr skóla og frami hans eyðilagður. Málatilbúnaður var kærður. Amy kom þar til skjalanna. Um málatilbúnaðinn fórust henni svo orð, að „hann væri svo eymdarlegur, að ekki dygði til dagsbrottvísunar nemenda í framhaldsskóla.“

En það er við ramman reip að draga, hvað útnefningu varðar. Áróðurvél kvenfrelsaranna hefur verið ræst. Joe Biden hefur heitið því að draga til baka smávægilegar breytingar á þessu hliðarréttarkerfi, sem núverandi menntamálaráðherra, Elisabeth Dee (Betsy) DeVos, stóð fyrir.

https://reason.com/2020/09/27/amy-coney-barrett-condemns-purdue-universitys-fundamentally-unfair-adjudication-of-sexual-assault-claims/

Um alþjóðlega karlgeldingardaginn – og fleira smálegt í þeim dúr úr fræðakistu kvenfrelsaranna (úr öllum flóðbylgjunum fjórum)

„Sett er fram tillaga um frumkvæði til fólksfækkunar á heimsvísu. Hún mun á nokkrum áratugum leiða til þess, að karlmenn verði um það bil eitt til tíu af hundraði [mannkyns], í þeim tilgangi að stuðla að friði og grósku í veröldinni.“ Haldið verður upp á alþjóðlegan geldingardag. (Krista Leighanne)

„Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ ... „Yfirburðir kynferðis okkar sem kvenna eru óendanlegir.“ (Elizabeth Cady Stanton (1815-1902))

„Þarfnast konur land og hers ..; eða kvenfrelsunarútlagastjórn ... ? Eð is málið einfaldara í sniðum? Rúmið á konan, híbýlin á konan; allt land heyrir konum til. Sýni náinn karlmaður ýgi verður hann fjarlægður úr því rými, sem hún hefur óyggjandi og heilagt kall til. Hann verður handtekinn, honum verður meinuð náðun og sóttur til saka. ... „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með skóhæl á kafi í munni sér sem væri epli í gini svíns.“ (Andrea Dworkin (1946-2005)) Mælir með að konur útrými körlum, sem standa í vegi fyrir þeim.

Aurelia Vera er kennari á Kanaríeyjum. Boðskapur hennar í kynfræðslutíma með unglingsnemendum var á þessa leið. Hún beindi orðum sínum til karlkynsnemenda: Væri þú tilkippilegur til geldingar í því skyni, að tryggja konum völd? Hún svarar piltinum sjálf neitandi og segir því næst: „Við þurfum að láta okkur lynda (dabble) úrval [drengja] til geldingar. Ef þú vanaðir son þinn, væri hann ekki fær um að eignast börn. [Aukin heldur] væri honum hlíft við fjölda kynvakastýrðra breytinga, sem hafa í för með sér [aukna] líkamsburði. Þrótturinn kemur úr kynkirtlunum. Svo verða raddir þeirra áfram barnslegar.“

Úr skotæfingabúðum kvenna. Herhvötin hljómar: „Dauðir karla ljúga ekki. ... Dauðir karlar nauðga ekki. ... Leiðin til hjarta karlsins liggur í gegnum brjósthol hans. ... Skotfæri eru af skorum skammti. Það eru ekki karlar.“

„Annað hvort verða karlar að þróast eða verða útdauðir ella. Konur munu einfaldlega stofna fjölskyldur á eiginkarla eða karlelskuhuga einfaldlega vegna þess, að þær eru þegar færar um að sjá um sig sjálfar. Sæðisbankar eiga nóg sæði, svo sérhver kona í veröldinni gæti eignast tvö börn næst öldina. Karlar eru úreltir.“ (Á Íslandi hafa tæplega tvö hundruð konur farið þessa leið árið 2020.) (Viðbrögð á Twitter við grein um karlaskort.)

„Líklega er öryggisfangelsi einasti staðurinn, þar sem karlar geta talið sig örugga, nema yfir þeim vofi sú hætta að verða leystir úr haldi.“ (Germaine Greer, f. 1939)

„Foreldrar í Bandaríkjum Norður-Ameríku velja nú stúlkur fram yfir drengi í aukandi mæli. Oft og tíðum sjá þeir stúlku fyrir hugskotssjónum, þegar þeir stoltir leiða hugann að [þeirri lífsreynslu] að fylgjast með barni vaxa og dafna og verða að velheppnuðum fullorðnum.“ (Hanna Rosin)

„Karlmaðurinn á gersamlega engan tilverurétt [out of phase with] í náttúrunni. Konan er náttúran. Karlinn er innrásarmaðurinn. Tilverurétt á [einungis] sá karlmaður, sem endurstillir bylgjulengdina eða afmáir karlmennsku sína, [aðrir ættu að] eyða sjálfum sér [...]. (Jill Johnston (1929-2010))

„Líta ber á hatur kvenna á körlum sem kvenfrelsunarviðbragð. Við ættum að vera hreyknar af því.“ (Julie Bindel, f. 1962)

„Réttur kvenna til lífs er rétti karla æðri. ... Þess vegna er útrýming karla góður og réttlætanlegur gjörningur, sem kemur konum vel og líta má á sem líknardráp.“ (Valerie Solanas (1936-1988))

„Hatur mitt til karla er engin hugarfluga (meme). Það er ekki söguburður á veraldarvefnum. [Karlhatur mitt] er trúfesta, ær mínar og kýr.“ (Kristina Agbebiyi) Kristina er félagsráðgjafi, sem vann til verðlauna við norður-amerískan háskóla. Verðlaunin eru veitt með hliðsjón af eftirtöldum atriðum: Verðlaunahafi skal hafa sýnt leiðtogahæfileika; lagt jákvætt af mörkum til félagsþjónustu; sýnt hollustu í stjórnmála- og félagsstarfi; sýnt framúrskarandi námsárangur; sýnt og sannað sig á grundvelli siðalaga samtakanna um atvinnumennsku. Hún lýsir sér svo:„Ég er hugfangin af eigin sjálfsást. Og ég er sallaánægð með þann ásetning að biðjast ekki velvirðingar á henni. Það fellur mér vel í geð, að fólk, sem mér er annt um, finni til hamingju, þegar það verður vitni að sjálfsást minni. Ég nýt blessunar.“ ... „Vinum mínum finnst ég vera stórkostleg. Og það finnst mér líka. Það eru þeir einnig. Það er svo yndislegt.“

„Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“ (Mary Daly (1928-2010)

„Ég bið fólk að hugleiða ... sviðsmynd, þar sem við [konur] myrðum ákveðinn fjölda karlmanna í viku hverri. Hversu mörgum þyrftum við að koma fyrir, þar til feðraveldið sest niður handan borðsins og segir: „Gott og vel, látum gott heita. Hvað er í okkar valdi til að stansa aflífunina?“ ... „Hversu marga karla þurfum við að drepa svo þeir hætti að nauðga okkur“ (Mona Eltahawy, f. 1967)

„Hlutfall karla verður að sker niður í og haldið í u.þ.b. tíunda hluta mannkyns.“(Sally Miller Gearhart, f. 1931)

„Það er engin þörf fyrir herkvaðningu. Við þurfum geldingar happdrætti fyrir hvíta karla. Mánaðarleg drögum við út afmælisdag, sundurgreinum þá óþörfu og bregðum skærunum á nokkra poka [punga], helst við fjölmenna, opinbera samkomu.“ (Sarah Jeong, f. 1988, í ritstjórn Nýju Jórvíkur Tímans (New York Times)

„Vald mitt til að meiða karlmenn eykst með aukinni frægð og valdeflingu.“ (Sharon Stone, f. 1958)

„Mér svellur móður við þá tilhugsun, að geta ákært sérhvern þann karlmann, sem ég hata eða er í nöp við, fyrir að hafa þuklað á mér fyrir þrjátíu og fimm árum síðan, og rústað lífi hans, án sannanna. Ég þakka þér, kvenfrelsun! ... Ef þú hefur syni þína á brjósti eru [í raun] að þjálfa þá sem nauðgara, þegar þeir komast til vits og ára. Þú ert í raun réttri að kenna þeim, að þeir geti þuklað á konu, þegar þeim sýnist. Sértu andsnúin nauðgunum, skaltu hætta að gefa drengjum brjóst.“ (Shaykha Alia)

Suzanna Danuta Walters, prófessor í félagsfræði og framkvæmdastýra og við Kven- og kynfræðadeild deild „Northeastern University“ í Bandaríkjum Norður-Ameríku: „[S]tandi hugur ykkar til þess að losna undan hatri okkar [kvenna] sökum misgjörða ykkar um aldir – sem þið hafið [einnig] notið góðs af – notið eftirfarandi affararsælast: Hokið herðum, svo við mættum rétta úr kútnum, án þess að vera barðar niður. Heitið því að kjósa einvörðungu konur. Bjóðið ykkur ekki fram til embætta. Hafið ekki umsjón með nokkrum hlutum. Leggið frá ykkur valdasprotann. ... Og hafið það hugfast, að við munum ekki lengur þerra krókódílatár ykkar. Hatur okkar er réttlátt. Þið hafið gerð á hlut okkar.“

Alþjóðlegur baráttudagur karla

Fyrir heilli öld síðan og ári betur var 23. febrúar tileinkaður hetjunum föðurlandsins. Þeir vörðu landið gegn fjendum sínum. Föðurlandið var Rússland eða Ráðstjórnarríkin sálugu. (Þar frelsuðust konur í byltingunni 1917.) Eðli málsins samkvæmt var aðallega um karlmenn að ræða. Smám saman varð dagurinn eins konar hátíðisdagur til heiðurs öllum körlum. Haldnar eru tilhlýðilegar tölur á vinnustöðum; mæður, eiginkonur og börn færa uppáhalds körlum sínum meira að segja gjafir. Sums staðar dansa konurnar körlunum til heiðurs, raka þá og klippa – og þeir heppnustu fá meira að segja nudd. Og þetta gerist á vinnustaðnum. (Olga Ringquist).

Karlar á Vesturlöndum eru ekki eins happasælir og þeir rússnesku. Það hefur vafalaust einnig talið Thomas nokkur Oaster í Kansas í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem nú er nefndur til sögu. Tómas, sem veitti forstöðu rannsóknarmiðstöð háskólans í Missouri um karlamál (Missouri Center for Men‘s Studies), hafði um árabil reynt að draga athygli manna að stöðu drengja og karla. Í þeirri viðleitni skaut upp í kolli hans hugmyndinni um karladag. Hann var fyrst haldinn hátíðlegur sjöunda febrúar 1992 í Kansas með fulltrúum frá Möltu og Ástralíu. Skipuleggjendur í Missouri misstu fljótlega vindinn úr seglunum, en byrinn reyndist betri á Möltu, þar sem hátíðahöld í einhverri mynd hafa átt sér stað árlega síðan 1994.

Það var von Tómasar, að slíkur dagur, þar sem beint væri kastljósi að stöðu karla og drengja, gæti stuðlað að vitundarvakningu um menningarleg afrek karla og valfrelsi um lífshætti. Einkum lagði hann áherslu á eftirtalin hugðarefni; fagna framlagi karla og jákvæðum þáttum í fari þeirra; stuðla að betri samskiptum kynjanna; beina athygli að heilsu karla og vellíðan; vinna gegn karlfæð og mismunun gagnvart körlum; opna nýjar lífsleiðir drengjum og körlum; skoða í ljósi mannúðar allt, sem karlmenn snerti.

Næst er nefndur til sögu Jerome Teelucksingh, prófessor í sögu við háskólann í Vestur-Indíum. Hann lagði einnig gjörva hönd á plóg. Jerome gekkst fyrir því árið 1999, að gunnfáni Tómasar yrði aftur reistur við hún. Dagsetningu var að vísu breytt í 19. nóvember, afmælisdag föður hans. Þetta var jafnframt merkisdagur í íþróttasögu Trindidad og Tobago árið 1989. Eins og gefur að skilja vildi Jerome með þessu einnig heiðra föður sinn, sem var honum góð fyrirmynd í lífinu. Síðastliðna tvo áratugi hefur dagurinn því verið haldinn hátíðlegur hér og þar um heiminn. Jerome lýsti viðleitni forvígismanna svo: „Þeir stefna að jafnrétti kynjanna og með þolinmæðina að vopni reyna þeir að ryðja úr vegi neikvæðum ímyndum um karla og smánun þeirra (stigma).“

Tíu árum síðar tóku karlar svo heljarstökk með stofnun alheimsráðs um alþjóðlegan baráttudag dag karla. Þar var fyrrnefndur Jerome kjörinn til formennsku. Kanadísku samtökin segja um daginn: „Þetta er tilefni til að beina kastljósinu að mismunun gagnvart körlum og drengjum, fagna afrekum þeirra og framlagi, en sérstaklega framlagi þeirra til samfélags, fjölskyldu, hjónabands og uppeldis barna.“ Þess má og geta, að Laurel kvennaathvarfið í Winnipeg, tók nú að sinna feðrum og börnum þeirra, sem orðið höfðu fyrir ofbeldi af hálfu eiginkvenna/mæðra. Áströlsku samtökin vildu einnig heiðra karlmennskuna sem slíka og efla hugrekki karla og þjálfun til að takast á við þær áskoranir, sem nútímasamfélag býður upp á.

Alheimsráðið tók í sjálfu sér undir orð beggja samtakanna, en meitluðu tilgang dagsins í sex eftirtalin grunnatriði: 1) Halda á lofti jákvæðum karlfyrirmyndum; 2) fagna jákvæðu framlagi karla; 3) beina sjónum að heilsu karla og velsæld; 4) bæta samskipti kynjanna og stuðla að jafnrétti þeirra; 5) vekja athygli á mismunun gagnvart körlum; 6) stuðla að öruggari og betri heimi. Ár hvert er ákveðið efni í brennidepli. Árið 2016 var það t.d. sjálfsvíg karla.

Um þessar mundir taka 83 ríkja Sameinuðu þjóðanna þátt. (Þau eru 193.) Þann tuttugasta sama mánaðar er svo haldinn hátíðlegur alþjóðadagur barna (Universal Children‘s Day), þannig að hátíðarhöld standa jafnvel í tvo daga með áherslu á tengsl feðra og barna. Stundum er ýjað að því, að nóvember ætti að vera sérstakur karlamánuður. Allavega hafa uppákomur eins og söfnun yfirvaraskeggs til að styrkja heilbrigðisrannsóknir í þágu karla verið haldnar í þeim mánuði. Feðradagurinn er einnig haldinn hátíðlegur í nóvember.

Mótun baráttudags karla í Bretlandi (UK), sem í hófst í smáum sniðum árið 2010, er um margt athyglisverð. Þá þegar höfðu verið stigin skref í þá veru að sinna körlum, sem þjáðust undan ofbeldi eiginkvenna eða ástmeyja sinna.T.d. voru stofnuð samtök (ManKind Initiative) í þessu skyni árið 2001. Forvígismaður samtakanna er Mark Brooks, sem einnig er einn frumkvöðla baráttudags karla í UK.

Annar mikilvægur undanfari baráttudags karla í UK var fyrsta ráðstefnan um málefni drengja og karla, sem haldin var i Brighton árið 2011. Þar komu saman nærri eitt hundrað félagssamtök, sem færðu í letur áskorun til ríkisstjórnar UK um að setja sérstakar þarfir drengja og karla í brennidepil og leita úrlausna. Í bréfinu segir m.a.: „Við sameinumst í hollustu við þann málstað að liðsinna öllum drengjum til fullnaðarþroska sem karlmanns og um leið að bæta vaxtarskilyrði í veröldinni fyrir sérhvern karlmann, konu, stúlku og pilt í hinu sameinaða konungsríki [Stóra-Bretlandi].“

Glen Poole er annar frumkvöðull að alþjóðabaráttudegi karla í UK og jafnframt forvígismaður Bandalags um hagsmuni drengja og karla (Men and Boys Coalition). Hann skrifaði árið 2013 grein í nýstofnaðan karlmálefnakálf „Daily Telegraph,“ þar sem hann segir m.a.:

„Vitað er; að karlar í Bretlandi lifa fjórum árum skemur en konur að meðaltali; að tólf karlar fremja sjálfmorð á degi hverjum; að níutíu af hundraði útigangsmanna eru karlar; að níutíu og fimm af hundraði fanga eru karlmenn; að sjö af tíu fórnarlömbum morðingja eru karlar; að stúlkur skjóta drengjum ref fyrir rass á öllum skólastigum; að stúlkur eru að þriðjungi líklegri til að stunda háskólanám; að drengir eru sjötíu af hundraði atvinnulausra; að ungir karlar, útskrifaðir úr háskóla, eru að helmingi líklegri til að ganga atvinnulausir; að karlmenn á þrítugsaldri þéna minna en konur á sama aldri; að níutíu og sex af hundraði þeirra, sem verða fyrir dauðaslysi í vinnu, eru karlar; að karlar voru áttatíu og fjögur af hundraði þeirra, sem frömdu sjálfsvíg í tengslum við kreppuna.“

Glen bætti við: „Ef konur og stúlkur ættu við slíkan vanda að stríða í sama mæli og karlar og drengir, þætti nauðsyn bera til að stofna til sérstaks alþjóðadags um málefnið. Hvernig má það vera, að við séum svo skeytingarlaus um ýmis konar vanda, sem frekar steðjar að karlkyns helmingi mannkyns?“

Árið 2014 tók Bandalag um hagsmuni drengja og karla að sér skipulagningu dagsins. Ári síðar vakti þingmaður Íhaldsflokksins, Philip Davies, máls á stöðu drengja og karla í neðri málstofu (House of Commons) breska þingsins. Þáverandi forsætisráðherra, Theresa May, lýsti yfir stuðningi við málstaðinn. Eins og gefur að skilja voru ekki allir sáttir við framgang málsins.

Við háskólann í Jórvík (York) var hátíðahöldum aflýst vegna andstöðu um tvö hundruð manns, sem tengdust háskólanum á einhvern hátt. Þeir rituðu opnið bréf. Þar mátti lesa m.a.: „Dagur, sem er til þess fallinn að vekja athygli á (celebrate) málefnum karla ... felur ekki í sér baráttu gegn ójafnrétti, heldur magnar það kerfisbundið ójafnrétti, sem þegar er til staðar.“ Jafnréttis- og fjölbreytninefnd téðs háskóla (equality and diversity committee) lét hafa eftir sér, að fyrirhugaður viðburður „væri sérstaklega óviðeigandi í ljósi þeirrar staðreyndar, að karlmenn skipuðu stjórn háskólans að tveim þriðju hlutum.“ Þrátt fyrir undirskriftalista til að mótmæla þessari afstöðu, en undir hann skrifuðu 4.261, sat háskólinn við sinn keip ári seinna.

Árið 2015 vannst sigur í baráttunni við ákæruvaldið í UK. Það samþykkti um síðir, að nú skyldu karlkyns fórnarlömb heimilisofbeldis/ofbeldis í nánum samböndum færð til bókar í skýrslum embættisins. Ári síðar fékk Bandalagið til samstarfs yfir fimmtíu stofnanir, einstaklinga og samtök, sem helguðu starf sitt drengjum og körlum. Árið 2018 hafði dagurinn slitið barnsskónum í Bretlandi. Skipulagðir voru rúmlega tvö hundruð viðburðir.

Alþjóðlegur baráttudagur karla er fyrirferðarlítill á Íslandi eins og víðar á Vesturlöndum, þar sem ríkir kvenfrelsunaralgleymi. Rúmensk stjórnvöld ákváðu þó árið 2016, að nítjándi nóvember skyldi þar í landi einnig verða þjóðlegur baráttudagur karla. Ástralar hafa árlega haldið upp á daginn síðan 2003. Danir héldu fyrst upp á daginn 2010 og Norðmenn ári seinna.

Mjór er mikils vísir. Ég leyfi mér að gera eftirfarandi orð Ben Hine, sálfræðings við Vestur-Lundúna háskóla, að mínum: „Það er trúa mín ... að körlum almennt sé á fjölmargan hátt bakað tjón og valdinn skaði. Nauðsyn ber til að fjalla sérstaklega um vanda ákveðinna undirhópa þeirra í félagslegu samhengi og á vettvangi stjórnmálanna með það fyrir augum að bæta hag þeirra. Það eiga þeir skilið.“

Alessandro Strumia

Alessandro Strumia er eðlisfræðingur, f. 1969, menntaður við háskólann í Pisa á Ítalíu. Fyrir tveim árum (2018) síðan var hann ráðinn sem gestaprófessor að Evrópsku rannsóknastofnunni í kjarneðlisfræði (CERN – European Organization for Nuclear Research, sem stofnuð var 1954, staðsett í Genfar í Sviss. Formaður CERN ráðsins er Ursula Bassler, framkvæmdastjóri er Fioabola Gianotti.

Árið 2018 var haldið málþing um vísindi og kynferði. Alessandro var einn fyrirlesara. Efnislega sagði hann þetta: Það hefur hvorki við nein rök að styðjast, að kveneðlisfræðingar séu beittir misrétti, né sýnd kynfólska. Síðan 1995 hefur konum verið ívilnað við ráðningar samkvæmt venjulegum mælistikum eins og tilvitnunum í útgefnar vísindagreinar. Til að mynda var fram hjá Alessandro sjálfum gengið við ráðningu. Tilvitnanir í greinar hans voru tíu sinnum fleiri, heldur en í greinar konunnar, sem ráðin var. Konum dugar oft u.þ.b. helmingur af tilvitnunum í karla. Það eru bæði konur og karlar, sem oftar vitna í karlagreinar eða greinar, þar sem aðalhöfundur er karlmaður. Sama ójafnvægi í þágu kvenna ríkir við styrkveitingar. Aukin heldur eru karlmenn töluvert ötulli allan sinn feril.

Alessandro veltir ástæðum þessa fyrir sér. Hann telur meiri áhuga karla skipta máli sem og betri námsgáfur á þessu sviði, þar sem þeir mælast upp undir tvöfalt fleiri í efstu stigum greindar, þ.e. yfir 130 greindarstigum. Það er sú tegund greindar, sem best nýtist í eðlisfræði (raungreinum, tækni).

Viðbrögð létu ekki á sér standa. Alessandro var rekinn frá CERN og siðgæðisrannsókn ýtt úr vör við háskólann í Pisa. CERN lét frá sér fara eftirfylgjandi fréttatilkynningu. „CERN eins og fleiri í samfélaginu lítur svo á, að fyrirlesturinn, þar sem gerð er árás á einstaklinga, sé ótilhlýðileg atvinnumennska í hvívetna, og andstæður siðareglum CERN. Það hefur því verið ákveðið að fjarlægja glærurnar úr vefgeymslunni.“

Starfsbræður og starfsystur (að mestu leyti frá Bandaríkum Norður-Ameríku) undirrituðu fordæmingarbréf og kröfðust afsagnar Alessandro. Í upphafi þess er yfirlýsing þess efnis, að öllum skuli sýnd virðing, m.a. konum og fólki af öðrum kynþáttum. (Reyndar nefndi Alessandro kynþætti ekki á nafn.)

Alessandro svaraði fullum hálsi, sagði að „yfirlýsingin væri skrifuð af litlum hópi norður-amerískri naflaskoðara (US-centric), [sem] aðhyllist rétttrúnaðarkenninguna um kynferði í háskólunum. ... ekki er minnst á þá gagnstæða kenningu, sem ég sagði frá í hnotskurn, vegna þess, að hún kynni að skýra gögnin.“ Fremur en að skoða gögn með vísindalegum hætti, er mikilvægar „að staðhæfa, að hinn hörmulegi [kenningasmiður] (depolarable) skuli rekinn.“

Það söfnuðust um fjögur þúsund undirskriftir. Annar hópur skrifaði Alessandro til stuðnings. Sá taldi tæplega tvö og hálft þúsund manns. Fioabola hefur ekki séð ástæðu til að svara honum.

Fjöldi blaðagreina hefur verið skrifaður um málið. Hér er sýnishorn:

Lindsay Nicholson: „Eðlisfræðin býr við kvennavanda – og það þarf ekki geimvísindi til að átta sig á ástæðunni“ (Physics does have a women problm – and it‘s not rocket science to work out why) https://www.telegraph.co.uk/women/work/physics-does-have-women-problem-not-rocket-science-work/

Höfundur hefur sjálfur lagt stund á eðlisfræði, taldi frammistöðu sína vera um meðallag. Sá besti í bekknum, segir hún, var renglulegur, hjárænulegur, mannfælinn karlmaður. Það virðist fara í taugarnar á höfundi, að Alessandro hafi haldið því fram, að karlmenn hefðu mótað eðlisfræðina. (Ég veit ekki betur, en að það sé staðreynd, enda þótt mannkynið hafi einnig átt frábærum kveneðlisfræðingum á að skipa. Sjá t.d. hér að neðan.) „Skort“ á kveneðlisfræðingum telur höfundur eiga rætur í ónógri hvatningu stúlkna, sem er þáttur í kúgun kvenna.

Meg Urry: „Vísindi og kynferði. Vísindamenn verða leggja harðar að sér í jafnréttismálum (Sciene and gender: Scientists must work harder on equality) https://www.nature.com/news/science-and-gender-scientists-must-work-harder-on-equality-1.19064

Skýring höfundar er kunnugleg. Konum er mismunað á öllum sviðum. „Konur á karldrottnunarvettvangi bera fyrir tálmunum, sem oft og tíðum eru ósýnilegar og ógreindar.“ Þar að auki skiptir ekki máli, hvort hlutaðeigandi eigi fjölskyldu eða ekki. Þær skrifa að vísu færri vísindagreinar, en þær eru lengri og ítarlegri. Meira að segja fá þær styttri meðmælabréf. Höfundur bendir á tvo kvensnillinga; Mary Sommerville og Ada Lovelace.

Ramin Skibba: „Konur í eðlisfræði rekast á stórar hindranir – ennþá“ (Women in physics face big hurdles – still) https://www.nature.com/news/women-in-physics-face-big-hurdles-still-1.20349

Kunnuglegur málflutningur; það er illa búið að konum, þær eru ekki metnar að verðleikum, búa við fordóma, skort á fyrirmyndum og hlutdrægni. „Enn sem fyrr hefur þrálát hlutdrægni áhrif á fjölda kveneðlisfræðinga,“ segir greinarhöfundur.

Ákall um að hlusta og trúa þolendum ofbeldis

Fyrir skömmu birti Fréttablaðið ákall Stellu Samúelsdóttur, framkvæmdastýru „UN Women“ á Íslandi. (Væntanlega hvetur Stella okkur til að hlusta á eða ljá eyra þolendum ofbeldis). Stella ákallar í tengslum við ljósagönguna svonefndu „á alþjóðlegum baráttudegi Sameinuðu þjóðanna gegn kynbundnu ofbeldi.“ (Átt er við ofbeldi karla gegn konum.) Stella segir: „Við verðum að hætta að rengja trúverðugleika þolenda ...“ Forstjóri Hörpunnar hefur greinilega svarað ákalli Stellu, því „Harpa verður lýst upp í appelsínugulum lit, sem er táknrænn litur fyrir von og bjarta framtíð kvenna og stúlkna án ofbeldis.“ Þeir eru líklega vandfundnir, sem ekki búa yfir svo „appelsínugulu“ hugarfari í garð stúlkna og kvenna En hvaða lit vonar ætli drengir, unglingspiltar og karlmenn, sem verða fyrir kynferðislegu ofbeldi, fái útdeilt hjá forstjóra Hörpu? Og í hvaða litum skal lýsa upp karlþolendur falskra ásakana stúlkna og kvenna um kynferðislegt ofbeldi - og þá, sem hlotið hafa falska dóma fyrir svo andstyggilegt athæfi? Ég vona, að Svanhildur forstjóri og Stella framkvæmdastýra, skoði málið með „appelsínugulu“ hjartalagi.

Stella gefur engar skýringar á því, hvers vegna skal trúa konum/stúlkum blint, þegar þær saka pilta/karlmenn um kynferðislegt ofbeldi. Ætli henni sé ókunnugt um falsar ásakanir kvenna í þessu efni og þær skelfilegu afleiðingar, sem þær hafa í för með sér? Tekur Stella undir málflutning ofstækisfyllstu kynsystra sinna, sem kasta vilja fyrir róða siðuðu réttarkerfi og dæma karla á grundvelli framburðar kvenna? Ætli Stellu sé ókunnugt um, að konur/stúlkur/mæður beiti karlkynið einnig kynferðislegu (og annars konar) ofbeldi? Nokkrir fróðleiksmolar og hugleiðingar í þessu sambandi:

Hvað kynlífsofbeldi kvenna gegn körlum viðkemur: Efnið var rannsakað þegar á níunda áratugi síðustu aldar m.a. bæði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) og Kanada. Frá rannsóknum var greint í viðurkenndum vísindatímaritum. Í grófum dráttum voru niðurstöður þær, að rúm fjörtíu af hundraði karla hefðu frá sextán ára aldri verið þvingaðir af konu til kynlífsathafna að minnsta kosti einu sinni, þar með talið samræði (um fjórðungur hópsins). Umgetnar og seinni tíma rannsóknir leiða í ljós, að konurnar beita sálrænum þrýstingi, þrábiðja, ljúga og blekkja. Sumar bíða þar til fórnarlambið líður út af sökum þreytu eða ölvunar (sem þær oft og tíðum stuðla að) og örva þau síðan með munnmökum eða öðrum gælum til holdrisa. Síðan stíga þær á bak. (En á sama hátt og skeið konu getur vöknað við nauðgun og hún jafnvel fengið fullnægingu, verða holdris hjá körlum og sáðlát við sömu aðstæður.)

Fæstir kvennauðgara beita áþreifanlegu ofbeldi og fjárkúgunum. En um það eru einnig dæmi: Huffington pósturinn (BNA) skýrir svo frá: Cierra er tveggja barna móðir í Chicago. Hún bauð ókunnum karlmanni að aka honum heim. Þegar hann settist inn í bílinn tók hún fram skotvopn og neyddi hann til samræðis við konu í baksætinu. Þetta var árið 2013. Á sama ári skýrði Þjóðarpósturinn (National Post) í Torontó (Kanada) frá áþekku tilviki, þar sem nítján ára gömlum pilti var boðið skutl heim með fjórum konum. En heim komst hann ekki. Ekið var á afvikinn stað, þar sem konurnar fjórar beittu hann kynferðislegu ofbeldi.

Kynferðislegt ofbeldi kvenna gegn drengjum og fullvaxta körlum er löngu þekkt. T.d. var í Stokkhólmi opnauð meðferðarstöð fyrir mæður, sem beittu barnunga drengi (hvítvoðunga jafnvel) kynferðislegu ofbeldi fyrir mörgum áratugum síðan. Venjulega neita konur ásökunum um slíkt ofbeldi eða telja það eins konar kynlífsuppeldi drengja. (Reyndar veita reyndar konur drengjum slíkt uppeldi meðal nokkurra þjóðflokka og jafnvel í okkar menningu fyrrum.) Konur hafa verið sakfelldar fyrir slíkt hátterni víða um álfur. Nýlegt dæmi er frá Tennessee (BNA): Eiginkona þjálfara nokkurs, tæplega þrítug að aldri, átti árið 2017 endurtekið samræði við fjórtán ára pilt í umsjá hennar og eiginkarlsins. Hún staðhæði, að drengurinn hefði fúslega tekið þátt, og að samræðið hefði gert honum gott. Vörnin byggði á því, að um gagnkvæmni hefði verið að ræða. Starfsmanna skólans höfðu vitneskju um misnotkun drengsins, sem létu hjá líða að tilkynna ofbeldið. Tveir þeirra voru sendir í launalaust leyfi örfáa daga.

Hvað falskar ásakanir mæðra áhrærir: Rannsóknir í BNA á illvígum hjónaskilnuðum þar í álfu afhjúpa þá staðreynd, að ásakanir um kynferðislegt ofbeldi karla gegn börnum sínum eru að langmestu leyti rangar og nær allar þeirra eru settar fram af mæðrum – stundum dætrum, stúlkubörnum. Þetta er vitaskuld einnig þekkt fyrirbæri á Íslandi og meðal nágranna okkar.

Í nágrannalöndunum eru hrollvekjukennd dæmi um rangar sakargiftir dætra/stúlkna, sem m.a. hafa orðið innblástur kvikmyndagerðarmönnum í Danmörku. Í Noregi er harmleikurinn frá Bjugn kunnur. En ásökun stúlku í leikskóla og móður hennar hrundi af stað dæmafáu fári, þar sem ásakanir og hugarburður fór gersamlega úr böndunum í ótrúlegri sefasýki, sem lamaði hið litla samfélag gersamlega. Ódugandi fagmenn áttu hlut að máli. Það áttu þeir einnig í harmleiknum, sem skók Svíþjóð nokkrum árum síðar, „fallet Ulf.“

Um tilvikið fjallaði „Uppdrag Granskning“ rannsóknadeild sænska ríkissjónvarpsins, í margverðlaunaðri dagskrá undir forstöðu Hannes Råstam heitins. Dómnefnd verðlaunanna kemst svo að orði: „[Hannes hefur] í umfjöllun sinni um karlmann, sem dómfelldur var og fordæmdur af samfélaginu, afhjúpað alvarlega bresti í sænsku réttarkerfi.“ Málsatvik voru þessi: Faðir unglingsstúlku, Bo, ásamt félaga sínum, var dæmdur til fangelsisvistar árið 2001. Dúsuðu þeir í fangelsi í þrjú ár, áður en hæstiréttur lét þá lausa. Bo fékk átta árs dóm, félaginn fimm og hálft. Vitnisburður dótturinnar var afgerandi. Hún sagði föður sinn og fjölda annarra karlmanna hafa nauðgað sér og misnotað sig kynferðislega á ýmsa lund. Hún spann upp sögur um samsæri barnníðinga, djöfladýrkun og vændi. Dóttirin hélt því fram, að faðir hennar hefði selt hana til vændis. Sálfræðingur hnátunnar tók undir hugarburð stúlkunnar og bar vitni fyrir dómstólum.

Málið (og önnur svipuð) olli fjaðrafoki í Svíþjóð og víðar. Ruby Harrold-Claesson, formaður Norrænu mannréttindanefndarinnar, sagði: „Lifum í þeirri von, að tilvikið, Úlfur, opni augu fólks fyrir nauðsynlegri og löngu tímabærri tiltekt í rotnu réttarkerfi Svíþjóðar.“

Christian Diesen, lögfræðiprófessor, segir: „[A]fleiðingarnar af lygum hlutaðeigandi [sem setja fram rangar sakargiftir] eru mannskemmandi fyrir þann, sem þær snerta. Og lygarnar skemma einnig fyrir þeim konum, sem raunverulega hafa orðið fyrir nauðgun og berjast fyrir rétti sínum.“

Hans-Gunnar Axberger, prófessor í fjölmiðlarétti, segir: „Með því að láta sér nægja frásögn [hins meinta] brotaþola eykst áhættan á röngum dómum.“

Thomas Olsson (f. 1963), reyndur sakamálalögfræðingur, segir: „Það er til vansa, að réttarkerfið skuli að tilefnislausu setja fram alvarlegar ásakanir og [krefjast] langvinnra rannsókna.“

Hvað röngum ásökunum fullveðja ástkvenna, bólfélaga og rekkjunauta, viðkemur: Rannsókn frá 1993 (Eugene J. Kanin, birt í Archieves of Sexual Behavior) í miðvesturríkjum BNA, þar sem rannsakaðar voru fjörtíu og fimm falskar ásakanir um nauðgun kvenna á níu ára tímabili, gaf höfundi tilefni til að álykta: „Falskar fullyrðingar eru ekki afleiðingar, sem tengdar eru kynferðislegum afbrigðileika (gender –linked aberration) eins og oft er haldið fram. Fremur má líta svo á, að þær endurspegli hvatvísi og örvæntingu í viðleitni til að höndla streitu við aðstæður af félagslegum og persónulegum toga.“ Í síðari rannsókn sama höfundar á nemendum tveggja háskóla á nefndu svæði viðurkenndi helmingur aðspurðra kvenna að hafa kært án tilefnis. Drjúgur helmingur þeirra sagði hvatann hafa verið þörf fyrir fjarvistarsönnun.“

Í grein, sem Frank S. Zepezauer ritaði í ITP Forensics 1994, segir höfundur: „Niðurstöður rannsókna styðja ekki þá útbreiddu trú, að varla sé til sú kona, sem sakar karlmann um kynferðislega áreitni að ósekju. Þvert á móti benda rannsóknir eindregið til þess, að falskar ásakanir um kynferðislega áreitni, sifjaspell og kynferðislegt ofbeldi gegn börnum, sé orðinn umtalsverður vandi. Svo virðist sem alls kyns ástæður liggi að baki; örvinglun, hvatning frá meðferðaraðiljum og fleirum, ástríðulygi, hagsbætur í sjónmáli, von um fjárhagslegan ábata og hugmyndafræði kvenfrelsunardólga (radical feminists).“

Um sama leyti voru fimm hundruð fimmtíu og sex ákærur kvenna á hendur karlkyns samstarfsmönnum í flugher BNA skoðaðar (C.P. McDowell. False allegations. Forensic Science Digest). Í ljós kom, að tuttugu og sjö af hundraði drógu ásakanir sínar sjálfviljugar tilbaka. Á grundvelli þessara tilvika var útbúin greiningarskrá. Því næst voru þær ásakanir, sem út af stóðu, greindar samkvæmt henni af þrem sjálfstæðum greinendum. Væru greiningarnar samhljóma þótti sýnt, að um falska ásökun gæti verið að ræða. Heildarniðurstaðan var sú, að sextíu af hundraði kæra væru að öllum líkindum falskar. Sumar kvennanna játuðu fyrst, þegar þeim var gert að gangast undir lygapróf, aðrar, þegar þær féllu á prófinu.

Árið 1996 gaf Dómsmálaráðuneyti BNA út skýrslu m.a. um rangar sakargiftir kvenna um nauðgun af hálfu karla. Í fjórðungi tilvika var hinn grunaði útlokaður með DNA prófi. En jákvætt próf sannar heldur ekki sök. Leiða má að líkum, að um níutíu og fimm þúsund norður-amerískir karlmenn séu árlega að ósekju sakaðir um nauðgun.

André W.E.A. De Zutter og fleiri við Háskólann í Amsterdam (Hollandi) gerðu árið 2016 rannsókn á hvötum til falskra fullyrðinga um nauðgun. Ástæður eru taldar; hagnaðarvon, fjarvistarsönnun, hefnd, samúð, athygli, geðbrenglun, umorðun og eftirsjá. Höfundar segja: „Umkvartanir lýstu framar öllu tilfinningalegri fullnægju. Að mestu leyti voru upplognar fullyrðingar glýja ein til að þurfa ekki að horfast í augu við framhjáhald eða skróp úr skóla.“ Rannsóknir frá BNA benda til að bæta megi við fleiri ástæðum eins og skertri greind, fölskum minningum og óbeinu samþykki.

Rannsókn í Virgíníuríki í BNA 2009 (S.W. Anderson og L. Anderson) gaf þessa niðurstöðu: „Kynferðislegt ofbeldi gegn körlum er alvarleg lýðheilsuvá, sem að miklu leyti er óskráð og ekki virt viðlits. Skoðuð var saga dæmigerðra sjö hundruð og fimm karla. Tæp þrettán af hundraði þeirra höfðu orðið fyrir kynferðislegri áreitni af hendi kvenna, níutíu og fjögur af hundraði þeirra, áður en þeir náðu átján ára aldri. Hugmyndir um sjálfsvíg og þunglyndi voru miklu algengari í þessum hópi, heldur en meðal jafningja. Einungis rúm fimmtán af hundraði leituðu sér aðstoðar.

Ásökun um kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum fjölgar stöðugt á Vesturlöndum. Oft og tíðum á ungt fólk í hlut. Þetta veldur áhyggjum, m.a. hjá grönnum okkar á Norðurlöndunum.

Anna-Karin Gunnervaldh, lögreglufulltrúi, stjórnaði yfirheyrslu í tilviki, sem Gautaborgspósturinn (Svíþjóð) sagði svo frá 2006: Jessica og Björn komu sér á samfélagsmiðli saman um kynlífsstefnumót. Að því loknu ákærði Jessica rekkjunaut sinn fyrir nauðgun. Við skýrslutökuna höfðu reyndar bæst við fjórir karlar. Fimm karla hópurinn hefði síðan nauðgað henni, hvað eftir annað, og lagt hníf að barka hennar. Við yfirheyrslu játaði hún rangar sakargiftir.

Eftir lögreglufulltrúanum er haft í þessu sambandi: „[Anna-Karin Gunnarvaldh] virðist, að fölskum ásökunum fjölgi, sérstaklega þar sem stúlkur á aldrinum fimmtán til sautján ára eiga í hlut. Þær setja fram nauðgunarákæru, enda þótt málið snúist um aðra hluti. Hluti ákæranna er eftiráspuni. Þær taka þátt í hinu og þessu í vímu, en þegar af þeim rennur sjá þær eftir öllu saman. Þá er túlkun þeirra á þann veg, að þær hafi orðið fyrir nauðgun, jafnvel þótt þær hafi tekið þátt í samförunum.“

Dæmin eru mörg hvaðanæva að. Það var árið 2009, að átti sér stað hópnauðgun á salerni á járnbrautarstöðinni í borginni, Frederícíu (Danmörku) – eða því hélt fimmtán ára unglingsstúlka fram. Á grundvelli framburðar hennar voru þrír unglingspiltar á aldrinum sextán til átján ára dæmdir til fangelsisvistar. Aðalmaðurinn fékk dæmda fangelsisvist í tvö ár og þrjá mánuði. Síðar kom upp úr kafinu, að framburður meyjarinnar hefði verið rangur. Bróðir eins hinna dæmdu náði hljóðupptöku af orðum ákæranda. Piltarnir voru látnir lausir, eftir rúmlega árs fangelsisvist.

Eins og áður er drepið á, fjölgar stöðugt ásökunum kvenna um kynferðisleg ódæði karla. En flestum þeirra er vísað frá dómi. Í Svíþjóð sem dæmi á þetta við um u.þ.b. áttatíu af hundraði þeirra. Lena Hellbom Sjögren, sálfræðingur, kunnur álitsgjafi í landi sínu og víðar, segir fyrir þessu þrjár meginástæður; að stúlku/konu vanti fjarvistarsönnun; að hún hafi harma að hefna; að hana vanti athygli. Lena segir: „Það má með sanngirni halda fram, að ástæða þess, að svo fáar kærur í kynofbeldismálum leiði til ákæru, sé, að þær hafi ekki við rök að styðjast.“

Óumdeilanlega eru ásakanir um kynferðislegt ofbeldi erfiðar viðfangs í réttarkerfinu eins og eftirfarandi rannsókn TV2 í Danmörku árið 2016 sýndi. Rannsóknina framkvæmdi Signe Walgren Daugbjerg, þaulreyndur rannsóknarblaðamaður. Málsatvik voru þessi: Julía var fjórtán ára gömul, bjó með móður sinni, þriðja barnsföður sínum, og hálfsystkinum. Móðir og uppeldisfaðir, sem Júlía leitaði til, áttu í deilum um forsjá sameiginlegra barna. Í skólanum lét hún að því liggja við vinkonur sínar, að hún hefði margsinnis átt kynlíf með stjúpföður sínum.

Þetta tilkynnti hún einnig á Fésbók. Í samtali við skólastjóra dró hún sögur sínar tilbaka. Síðar eignast Júlía kærasta, sem var drykkjurútur, ellefu árum eldri en hún sjálf. Þegar móðir og stjúpi bönnuðu samvistir þeirra, strauk hún að heiman og hótaði því að ljóstra upp um stjúpföður sinn. Hún lét verða af því. Vitnisburður Júlíu var tekinn gildur í réttinum og Lars dæmdur í héraðsrétti til tveggja og hálfs árs fangelsisvistar. Endanlegur dómur féll 2015. Ári síðar mætti Júlía á lögreglustöð og sagði sig hafa spunnið söguna upp. Henni var ekki trúað.Talið var, að hún hefði verið þvinguð til að draga áburð sinn tilbaka. Afplánunarleyfi stjúpans var því næst ógilt. Lars var í fyrstu lagður inn á geðdeild í angistarkasti. Þegar hann jafnaði sig, var hann fluttur í steininn aftur. Rannsóknarblaðamaðurinn segir: „[A]ð mínum dómi sýnir þessi saga, hversu snúið sé að dæma í nauðgunarmálum, þar sem fullyrðing stendur gegn fullyrðingu. Eftir stendur spurnin og vafinn – er hann sekur eða ekki.“

Danska blaðamanninum rekst vissulega rétt orð á munn. Slík mál eru vond og snúin. Hvað skal til bragðs taka? Áróðursstofa „UN Women“ á Íslandi, Stígamót, Kvennaathvarf og hin ýmsu samtök kvenfrelsara önnur krefjast þess, að ásökun konu á hendur karli um kynferðislegt ofbeldi skuli sjálfkrafa leiða til sakfellingar. Hlutverk réttarkerfisins yrði þá að skammta körlum refsingar. Slíkt réttarkerfi yrði kvenfrelsurum vafalaust beitt vopn í ábyrgðarlausu stríði þeirra við karlmenn. En flestir sjá líklega í hendi sér fáránleika kröfunnar. Er ekki mál að linni? Tökum höndum saman í þeirri viðleitni að tryggja eiginlegum fórnarlömbum kynferðisofbeldis (af öllum kynjum) réttláta meðferð fyrir dómi.

Afrek mannsandans við Kluge vísdómssetrið

John Werner Kluge Center er lærdómssetur í Þjóðarbókhlöðu hinna frjálsu, þar sem klókir hugsuðir ná bylgjulengd við stjórnmálamenn um mótun framtíðar í lýðræðislegu samfélagi. Lærdómssetrið er gjöf auðkýfingsins, hins þýsk/norður-ameríska John Werner Kluge (1914-2010). Það tók til starfa um síðustu aldamót.

Stjórnendur setursins boða öðru hverju til fundar merkustu hugsuða samtímans til að varpa ljósi á mikilvæg mál. Hér er umfjöllunarefnið, hvernig reynslan í Táradalnum kynni að nýtast við landnám á Mars. Forvitni og hæfni til landkönnunar kemur í brennidepil. Viðmiðun er sótt til bókar Tom Wolfe (1930-2918) „Hið kjarngóða efni,“ (The Right Stuff) og kvikmyndunar sögunnar, sem leikstýrt var af Philip Kaufman (f. 1936). Myndin fjallar um sjö karlhetjur, sem fyrstar landa sinna héldu út í geiminn. Myndin var margverðlaunuð, en öðlast aldrei verulegar vinsældir. Síðar eða sama ár og nefnt setur var stofnsett, var gerð mynd undir nafninu, „Kúasmalar geimsins,“ (Space cowboys) í leikstjórn Clint frá Austurskógi (Clint Eastwood). Þar komu saman nokkrir af bestu karlleikurum álfunnar í vestri. En á voru méli, þegar kvenfrelsunarhugsun hefur smogið inn í merg og bein flestra okkar – ekki síst löggjafans – er kúreki orðið eins konar skammaryrði og tákngerving fyrir karlkyns bleiknefja, sem rústa veröldinni, kúga konur og gera þeim lífið leitt á alla lund – og hafa gert frá því að fyrsta sveinbarnið barði veröldina augum.

Hin skapskyggna Janice Fiamengo, sem áður var prófessor í ensku við háskólann í Ottawa í Kanada, fjallar hér um umræddan fund.( https://www.youtube.com/watch?v=5UACktweQ3s) Ég hvet alla til á að hlýða. Spekingarnir, sem þarna koma saman, endurspegla þróunina við æðri menntastofnanir á Vesturlöndum um þessar mundir. Það virtist einkum fyrir þeim vaka að ógilda þau vísindi og þá tækni, sem gert hefur geimferðir að veruleika, þar sem afrekin mætti þakka hvíta kynstofninum – sérstaklega þrífættra bleikskinna. Því væri um að ræða kúgandi ójöfnuð og vanvirðu við litskinna. Annað megináhugaefni spekinganna var, hvernig geimfarar bæru sig að við að kúka. Það efni kitlaði hláturtaugar þeirra eins og sama fyrirbæri gjarnan gerir hjá börnum á leikskólum.

Því miður helltist yfir mig vonleysi við hlustunina. Ég varð beinlínis hnugginn. Vona, að ég hljóti huggun og uppörvun þeirra, sem túlkað geta orð spekinganna í anda vonar og gleði yfir afrekum mannsandans og framtíðar í ljósbirtu skynsemi og sanngirni.

Skýringar: Orðið „intersectional feminism“ kemur fyrir í umfjölluninni. Það mætti þýða sem samfylkingar- eða samskipunarkvenfrelsun, sem felur í sér þá sannfæringu, að konur skipist í lið hinna þjáðu, svokallaðra minnihlutahópa (konur er þó um helmingar mannkyns),hverju nafni sem þeir nefnast (þó ekki hvítnefjar eða bleikskinnar); frumbyggjar, blakkskinnar, samkynhneigðir, tvikynhneigðir, kynskiptafólk og svo framvegis og svo framvegis.

Írókesar (fr. Iroquois) eða Haudenosaunee (á eigin tungu) voru frumbyggjar á svæðinu, þar sem Washington stendur (norður-austur horninu Norður-Ameríku). Þeir voru stjórnvitringar, bjuggu í samfélagi með „móðurveldissniði.“ Öldungar þeirra tömdu sér við ákvarðanatöku að hugsa afleiðingar hennar sex kynslóðir fram í tímann. (Þessa reglu ættu Alþingismenn einnig að temja sér.) Chanda Prescod-Weinstein vísar til þessaarar reglu.

Að vita er að serða. Karlvísindi

Karlar eru í eðli sínu eitraðir, segja kvenfrelsarar um þessar mundir, iðka eitraða karlmennsku. Fyrirbærið er einnig kallað sjúkleg karlmennska (uppáhaldshugtak Stígmóta) eða skaðleg karlmennska eða skerðingarsjúkdómur eða barasta karlsýki. Sannast sem oft áður, að kært barn hefur mörg nöfn (e. toxic masculinity, mascupathy). Höfundar einnar skýrslu stjórnvalda um þann vanda, sem hlýst af meinsemdinni í sálu karla, segja greiningu „sérlega mikilvæg[a] í umræðu um það sem kallað er „skaðleg karlmennska“, tegundir karlmennsku sem hindra jafnrétti og félagslegt réttlæti.“

En það er fjarri því, að hugmyndin um eitruðu karlmennskuna sé ný af náinni. Hér eru gengnar aftur fornar grundvallarkennisetningar Jane Anger (1560-1600), og Elizabeth Cady Stanton (1815-1902).

Sú fyrrnefnda segir árið 1589: „Við erum öndverðar við karla, því karlar eru öndverðir því sem gott má teljast. [Þ]eir eru svo steinblindir, að þeim er um megn að rýni í eðli okkar. Það er öðruvísi með okkur farið gagnvart þeim, af því að þeir eru svo vondir (það sæjum við jafnvel þótt hálfa sjón hefðum á einu auga). [H]egðun okkar tekur breytingum daglega, vegna þess, að dygðum karla hrakar á hverri klukkustund. ... Þar eð Guð skóp konuna af holdi karlsins, er hún hreinna sköpunarverk heldur en hann. [Þ]að sýnir óvefengjanlega, hversu miklu framar konur standa körlum.“

Sú síðarnefnda boðar árið 1868 nýjan skilning og skýringu á hálfu mannkyni, karlmönnum. Hún sagði 1868: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ ... „Yfirburðir kynferðis okkar sem kvenna eru óendanlegir.“

Hinum fyrstu kvenfrelsurum var kynlíf í sjálfu sér ekki hugleikið sem kúgunaraðferð karla. En dætur og dótturdætur þeirra hugsa um fátt annað. Fyrir um aldarfjórðungi síðan skrifaði málsmetandi kvenfrelsari, Hlín Agnarsdóttir. Opnun umræðu um kynlíf „er stundum ekkert annað en afhjúpun á dulbúnum kynlífsórum og tilfinningalegri bælingu karlmanna. Tökum íspinnaauglýsingarnar sem dæmi þar sem spilað er sterkt á þessa strengi. Kona fer afsíðis með brúnan íspinna og sleikir hann og sýgur og talar um að hún eigi hann alveg ein ... kona rennir brúnum íspinna milli brjóstanna á sér ... kona sýgur brúnan íspinna og karlmaður horfir og þau sameinast í sogkossi ... undir léttgröð tónlist til að vekja kenndir, serðandi augnráð, tæling sem selur vöruna. Allt þekktar myndir úr spólusafni strákanna, ísköld, nafnlaus flekun, aftenging lims og sálar. Konur hafa sjaldnast eitthvað að segja um þessa sýn á kynlífið, hún er sérsvið karla og í kringum hana er sprottinn heill iðnaður kláms og vændis, þar sem konur og börn eru í flestum tilvikum fórnarlömb. ... Þetta er útrás fyrir aðra heila og hormónastarfsemi mannsins, miklu alvarlegri og hættulegri. Það er starfsemi árásarhvatar og ofbeldis, sem oft leitar út gegnum kynhvötina t.d. með nauðgunum jafnt leyfilegum sem óleyfilegum. Þeim sem nauðga hefur oftast verið nauðgað sjálfum eða niðurlægðir sálrænt, eins og sjá má gleggst í stríðum.“ ... „Frumstæðar kynórahugmyndir misþroska og ofvirkra karla hafa dómínerað umræðuna of lengi og viðhorf kvenna hafa í þessu sem öðru orðið útundan og ósýnileg. ... Konur og þeirra viðhorf hafa þar lítil áhrif, eins og víðast annars staðar í þessum heimi. Þær eru sem fyrr hið þögla viðfang.“

Kristín Ástgeirsdóttir leggur út af hugmyndinni um feðraveldissamsærið: „Hvernig stendur á því að karlar, sem lengstum hafa ráðið ríkjum í stéttum lækna og sálfræðinga hafa ekki [fyrir] löngu kannað rækilega þessa hegðun [kynferðislegt ofbeldi gegn stúlkubörnum] meðbræðra sinna. Hefur verið í gildi einhver þegjandi samtrygging karla um að tala ekki um þessi mál og taka mildilega á þeim, jafnt á dómstólum sem annars staðar?“

Og enn eru karlar óalandi og óferjandi, segir Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir, rísandi stjarna meðal íslenskra kvenfrelsara: „Veruleiki kvenna er þessi. Kynbundið ofbeldi ógnar lífi þeirra og heilsu. ... Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“

Það sætir svo sem ekki undrum, að karlmenn, þrungnir af bældum kynlífsórum, klámfengnir, misþroska, ofvirkir og ofbeldishneigðir nauðgarar, séu líklegir til dáða á nokkru sviði mannlífsins. Nauðgun kvenna er bókstaflega og táknrænt lýsandi fyrir viðhorf karlsins til veraldarinnar, vífanna og vísindanna. Og í samförum – jafnvel þótt með vitund og vilja konunnar sé – er óhjákvæmilega um nauðgun að ræða.

Kvenfrelsararnir virðast tiltölulega sammála um alla helstu drætti nauðgunar, sbr.: „[Nauðgun er] ásetningur allra karla og leið til að halda öllum konum í stöðugri skelfingu – nauðgun er í sjálfu sér ofbeldi, valdbeiting, ekki nautn.“ (Susan Brownmiller, f. 1935) „Hvað nauðgurum viðkemur er erfitt að greina hafrana frá sauðunum. [Þ]ar af leiðandi gerum við ráð fyrir því, að allir karlar séu nauðgarar. Þetta er hinn hryllilegi sannleikur. Hér er um samfélagsvanda að ræða og þess vegna ber körlum að gangast við sameiginlegri ábyrgð sinni – öllum sem einum.“ (Linda Westerlund Snecker, f. 1983) „[Karlinn] lifir og hrærist í anda yfirburða sinna, sem hann rekur til tilvistar reðsins. [Konan] hrærist í heimi niðurlægingar og lítillækkunar, þar eð hún er talin óverðug. Kynferðið er bölvun hennar.“ (Andrea Dworkin (1946-2005)

Marilyn French (1939-2009) heldur sér við svipað sjónarhorn: „Allir karlar þurfa ekki að neyta aflsmunar til að koma konum undir. En vitneskjan um, að sumir geri það, er nógsamleg ógn öllum konum. Hann [karlinn] getur lemstrað eða drepið konuna, sem hann ber yfirlýsta ást til; honum er í lófa lagið að nauðga konum ... hann á hægt um vik að svívirða dætur sínar kynferðislega ... Lungi karlmanna í veröldinni gerir annað hvort eða hvort tveggja.“ ... „Allir karlar eru nauðgarar og ekkert annað. Þeir nauðga okkur í sjónum sínum, lögum og siðareglum.“ Og í vísindum, gæti Marilyn óefað bætt við.

Fáir kvenfrelsunarfræðimenn hafa betur lýst nauðgunareðli karla gagnvart vífi og veröld, heldur en Catharine McKinnon (f. 1946). Hún tekur í sama streng og fyrrgreindar kynsystur: „Kynferðisleg áreitni merkir í sjálfu sér ekki að karla fýsi alla að serða okkur bókstaflega, þeir vilja einungis meiða okkur, kúga okkur, og hafa á okkur taumhald, en það er í eðli sínu serðing.“ „Að mínum dómi er ævinlega um nauðgun að ræða, eigi kona kynlíf og þyki sér misboðið. [S]amfarir gagnkynhneigðra er nauðgun, þar eð konur almennt hafa ekki nægan styrk til að gefa merkingarbært samþykki [til þess arna].“

Catherine útfærir kenninguna um heftan þroska karlmanna og eitraða karlmennsku þeirra nánar með tilliti til vitþroska og vísinda: „Skortur á sjónarhorni (aperspectivity) er afhjúpuð sem drottnunarkænska af hálfu karlforustunnar. ... Óhlutdrægni er hin þekkingarfræðilega afstaða karlanna, sem samræmist þeirri veröld, er þeir skapa. ... Huga karlmannsins teljum við í reðurlíki . ... Það er að renna upp fyrir kvenfrelsurum, að vita hafi merkt að serða. “ Og karlar serða veröldina svo sannarlega.

Kvenfrelsarar hafa enn frekar útfært kenninguna um eitruð og vitskert viðhorf karla til þekkingar, vífa og vísinda. T. d. leiddu vangaveltur í upphafi tíunda áratugar síðustu aldar til eftirtalinnar niðurstöðu: „Niðurstaðan er sú, að öll vísindi kunni að vera karllæg. Svo má vera, að leiðin til að öðlast kvenvísindi sé róttæk, [þ.e.] að láta vísindalegar athafnir víkja fyrir öðrum, sem ekki grundvallast á hinni vísindalegu aðferð. Að öðrum kosti mætti sætta sig við tilhliðranir nútíma vísinda, „kvengerð“ vísindi (skilgreind sem vísindi, þar sem framkvæmdin er öðruvísi), sem framin eru í þágu stjórnmálalegra markmiða kvenvísindamanna.“ (Muriel Lederman)

Liz Stanley (f. 1947) og Sue Wise (f. 1953) fjalla um eitraða karlvísindamennsku í samfélagsfræðum með sérstöku tilliti til afbrotafræði og í ljósi kvenfrelsunarfræða. Efni kvenfrelsunarfræða og samfélagsvísindi er: 1) Kvenfrelsunargagnrýni; þ.e. að lyfta konum fram í dagsljósið, því þótt konur séu efniviður rannsókna, gleymist að geta þeirra í niðurstöðunum; 2) rannsóknir áeiga að snúast um konur, skulu gerðar af konum og koma þeim að gagni; 3) ekki skal beita aðferðum í anda karlfólsku (sexist); 4) rannsóknir skyldu vera aðgerðamiðaðar og sem slíkar gagnlegar kvenfrelsunarhreyfingunni.

„[K]venfrelsunargagnrýni á hefðbundna afbrotafræði er sú (i) að konur séu ósýnilegar eða jaðarsettar í rannsóknum, þegar best lætur, (ii) að rannsóknir á konum séu einkennilega takmarkaðar og brenglaðar, þegar þær eru framkvæmdar.“ .... Umfjöllun einkennist af „furðulegri, reyndar siðlausri (perverse) útilokun kvenna í afbrotafræðilegri umfjöllun og brenglunar reynslu kvensökunauta, svo þröngva megi þeim í mót viðeigandi staðalímynda. Áberandi hefur verið ofuráhersla á að kynlífsmiða glæpi kvenna, þannig t.d. að litið var á vændi sem einasta afbrot kvenna, en ekki horft til þess sem skynsamlegs starfsvals til að framfleyta sjálfum sér og börnum sínum.“

Kvenfrelsarar hafa þó einnig talið, að kynlífsþjónusta kvenna væri lágkúrulegasta og ofbeldisfyllsta kúgun karla á konum, innrás í konukroppinn, sbr. ofanritað. Sneitt hefur verið hjá umræðu um vændi karla og vændiskaup kvenna bæði hjá kynsystrum og –bræðrum.

Carol Christine Smart (f. 1948) gerir að umtalsefni þá tilhneigingu fræðimanna að sniðganga glæpi kvenna eða draga úr þeim. Hún hefur í þessu sambandi einkum tvær efasemdirnar: 1) Ef farið er í felur með konur og afbrot þeirra, gæti það leitt til þess, að kvenfrelsunargagnrýnin næði ekki fótfestu; 2) ef kastljósið beindist að afbrotum kvenna gæti fólk orðið felmtri lostið, síðfelmtur.“ Hún bendir ennfremur á, að ónóg áhersla sé lögð á þátttöku kvenna í afbrotum, sem „stuðli að því, að undirskipan kvenna í samfélaginu styrkist, í þeirri einfeldningslegu trú, að kvenleiki sé öndverður við ástundun afbrota.“ Það var lengi vel trúa manna, að konur fremdu ekki glæpi, alla vega ekki ofbeldisglæpi. Afbrot kvenna, kæmu þau fyrir, mætti ævinlega rekja til kúgunar þeirra.

Laura Sjoberg setur fram svipaðar hugleiðingar í bók sinni um kvenstríðsglæpamenn. Hún nefnir t.d. dæmigerða rannsókn á ofbeldi kvenna í Afríku, þar sem verulegur hluti ofbeldis kvenna er ekki skráður sökum þess, að ekki er spurt gagngert um þátt kvenna eða að kynferðisofbeldi er skilgreint sem nauðgun og nauðgun skilgreind afar þröngt, þ.e. nauðgun karla með skaufa sínum. Þegar vísindamenn skoða á annað borð kynferðisofbeldi kvenna, er ýmist skautað yfir ofbeldi gegn kynsystrunum eða sköpuð um það hugaræsing og uppnám, segir Laura.

Caron Gentry og Laura Sjöberg draga lærdóm af rannsóknarblindunni í þessu efni og telja, að endurskoða þurfi skilgreiningu ofbeldis og þátttöku kvenna.: „Það er ekki vegna þess, að karlar og konur sýni frábrugðna ofbeldishegðun eða að ofbeldishvati kvenna sé öðruvísi. Heldur er skýringa að leita í nálgun fræðimanna ... til ofbeldis í þeim skilningi, að karlar séu alfarið eða því sem næst ábyrgir fyrir ofbeldi. Þar af leiðandi hefur [skilningurinn] tekið mið af karllegum félagsgildum.“ Karlmenn hafa reyndar sjaldan viljað trúa því, að konur gætu framið jafn viðbjóðslega glæpi og þeir sjálfir.

Nýrrar tegundar vísinda er bersýnilega þörf, þar sem vísindaleg nálgun karlanna víkur fyrir yfirburðavísindum kvenna. Svo mælir Elizabeth Gould Davis (1910-1974): „Í nýjum vísindum tuttugustu og fyrstu aldarinnar verður kraftur andans allráðandi á kostnað hins efnislega. Eftirspurn eftir efnislegum hæfileikum mun réna, en aukast eftir hæfileikum til huga og anda. Skynvit mun víkja fyrir yfirskilviti. Konan mun aftur sýna yfirburði á þessu sviði. Hún, sem einu sinni var dáð og dýrkuð af hinum fyrsta karli fyrir hæfileikann til að rýna í hið óræða, mun aftur verða þungamiðjan – ekki sem kynvera, heldur sem gyðja. Í hinni nýju menningu verður hún miðdepillinn.“ Það hillir undir, að spádómur Elísabetar rætist.

Átrúnargoð kvenfrelsaranna, franski heimspekingurinn, Simone de Beauvoir (1908-1986), virðist þó full efasemda: „Konur skortir yfirsýn eins og sjá má, þegar þær vísa á bug lögmálum rökvísi og siðboðum og lýsa vantrú á lögmálum náttúrunnar. Heimurinn virðist konunni ruglingslegt safn einstakra atburða. Þess vegna tekur hún meira mark á slúðri nágrannans fremur en vísindalegri skýringu.“

En karlvísindum er engu að síður viðbrugðið: „Virtur danskur prófessor notaði bestu ár ævi sinnar til að grúska upp vegakerfið á Sjálandi á 16. öld. Hann komst að þeirri merkilegu niðurstöðu að á þeirri öld hefði umferð fjórhjólaðra farartækja aukist að mun.“ (Inga Huld Hákonardóttir.)

Karlfræðimenn eru svo sannarlega aumkunarverðir, sbr. einnig samtal tveggja kvenfrelsunarfræðimanna á norrænni ráðstefnu fyrir nokkrum árum síðan. Katrín: „Það er með ólíkindum, hvað hann var langorður um það, sem liggur í augum uppi.“ Stella: „Já því miður, það er ekki orðum aukið, hversu ómerkilegt framlag starfsbræðra okkar er.“ Katrín: „Þeir hafa í sjálfu sér nothæfa greind. Þeir eru bara svo aftarlega á merinni.“ Það er ævinlega notalegt að fá klapp á kollinn. Þýðingar eru höfundar.

Konungar kynskiptanna. Christopher Rufo

Það er kjarninn í trúboði kvenfrelsaranna, að skaparanum (eða náttúrunni) hafi orðið á mistök, þegar karl- og kvenkyn komu til sögunnar, því karlkynið hafi kúgað hitt. Móðurhlutverkið er þáttur í þessari kúgun. Því ríkir ójafnrétti millum kynjanna og frelsisbarátta kvenna er nauðsynleg.

Mistökin uppgötvuðust upp úr miðri nítjándu öldinni hjá yfirstéttarfrúm Evrópu og Bandaríkjanna. Eftir aðra heimstyrjöld fékk kvenfrelsunartrúboðið byr undir báða vængi. Auðjöfrar og sjóðir þeirra báru fé á hreyfingu kvenfrelsara. Skólarnir, sem þeir fjármagna, að miklu leyti, tóku hugmyndunum með opinni buddu. Kvenfrelsunarfræði urðu að virðulegum vísindum og trúarbrögðum meðal stjórnmálamanna og almennings.

Kvenfrelsunarvísindamennirnir spreyta sig stöðugt á að finna ný tilbrigði við kúgun karla á konum og færa á þau sönnur. Stríðið gegn körlum er árangurríkt, en samtímis hafa konur aldrei verið ólukkulegri. Geðlyfjaneyslan er ótrúleg. Karlar eru líka ólukkulegir. Þeir skrá sig út úr samfélaginu; draga sig til hlés, svipta sig lífi eða gefa sig fíkn á vald. Það þarf varla að fjölyrða um bágindi barna. Strákarnir eru orðnir skólaskussar og forðast æðri menntun, enda illa læsir margir.

Næsti þáttur í upplausnarframvindunni var kynið sjálft. Fleiri mistök skaparans komu í ljós. Kvenfrelsunarspekingarnir beindu spjótum sínum að eðlislægri kynskiptingu í karl- og kvenkyn. Eðliskyn er ekki til, sögðu þeir. Kyn er valfrjálst og það þarf að kenna börnum frá unga aldri.

Kennslumyndir hafa verið gerðar í þessu skyni eins og „Mamma er með yfirrvaraskegg“ (Mama has a Mustache). (Katrín Jakobsdóttir beitti sér sérstaklega fyrir samningu þess háttar námsefnis.) Auðjöfrar eins og kynskiptingurinn, Jennifer (James) Pritzker, opnuðu budduna eins og sjóðir Ford og Rockefeller (og fleiri) áður, þegar fyrri mistök skaparans uppgötvuðust.

Skólaðir kvenfrelsarar segja kynfrelsun byltingu mannkyns. Rosa Lee gerir sér í hugarlund, að kynskiptingar séu hin nýja framvarðarsveit kúgaðs verkalýðs. En eins og kunnugt er boðaði Karl Marx (1818-1883) frelsun hans í blóðugri byltingu. Bók sína kallar Rosa „Kynskiptingabyltingarfræði“ (Transgender Marxism).

Kynskiptingurinn, Susan Stryker, hefur heldur ekki legið á liði sínu við eflingu fræðanna. Hún segir trúboðsstarf sitt felast í að skapa kynjaóreiðu, svo auðveldara verði að umbreyta kyninu með tilliti til samfélags og umhverfis. Kroppur hennar sé farvegur reiði og hefndar gegn gagnkynhneigðinni, segir hún. Markmiðið er að vinna gegn kúgun náttúrunnar og eyðileggja hefðbundin fjölskyldugildi. (Þetta er líka boðskapur Alheimsefnahagsráðsins.)

Samtímis þróun fræðanna vinna kynskiptingabyltingarmennirnir að því að meitla trúna í löggjöf. Jósep Biden segir það jaðra við synd að neita barni um kynbreytingameðferð, þ.e. lyf og skurðaðgerð. Slíkar aðgerðir eru víða stundaðar í Bandaríkjunum. Kynbreyting er arðvænlegur atvinnuvegur.

Það veldur þó sumum læknum og hjúkrunarfræðingum ónotum að skemma líkama ungra barna. Eitam Heim, sem starfaði á stærsta barnasjúkrahúsi Bandaríkjanna í Texas, ofbauð. Hann gerðist uppljóstrari. Nú situr hann á sakamannabekknum, ákærður fyrir að hafa gægst í sjúkraskrár.

Blaðamaðurinn, Christopher Rufo, skrifaði um þetta grein og margar fleiri um efnið. Ein þeirra ber fyrirsögnina; „Konungar kynskiptanna“ (The Transgender Empire).

Annar óþekktargemlingur, sálfræðingurinn kanadíski, Jordan Peterson, á fróðlegt viðtal um málið við hinn geðþekka Eithan. Það má nefna í þessu sambandi, að Jordan er til rannsóknar hjá Sálfræðingafélaginu sínu. Sakarefnið er óvirðing við fjölbreytileikann, þ.e. afbrigðilegt kynferði og iðkendur afbrigðislegs kynlífs.

https://christopherrufo.com/p/the-business-of-transgenderism https://www.youtube.com/watch?v=Xwsekb5QReo https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2303856 https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/4/ https://frettin.is/2023/04/19/kynami-kynjavitfirring-kennarar-og-logreglumenn/ https://frettin.is/2022/08/27/kyngimognud-kynleysa-og-mugsefjun/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/5/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2265051/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2269999/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/7/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/6/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/9/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/10/ https://frettin.is/2022/10/02/kynskipti-eru-drengir-randyr-en-stulkur-tholendur/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2262632/ https://frettin.is/2023/04/04/sjuk-kvenfrelsun-kynbreytingaidnadurinn-redurofundin-og-ofbeldid/ https://formannslif.blog.is/blog/formannslif/entry/2303842/?fb=1&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1U6YJ4TlgD22qUDt1HxGtvgRghrhepPPJROTevp4EuYr_OD25QUV6MVVc_aem_J6hegwZzKtkOXQSVKaEtwA https://frettin.is/2023/05/22/born-eru-blekkt-til-ad-thiggja-kynstadfestingar/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/month/2021/3/ https://www.visir.is/g/20201999956d/kyn-roskun-stulkna.-hin-nyja-modur-syki- https://www.transgendermap.com/issues/topics/media/christopher-rufo/ https://www.city-journal.org/article/the-murky-business-of-transgender-medicine https://apnews.com/article/texas-doctor-transgender-care-indicted-80f26e760bdf857c4728bd39e2fddc50 https://www.youtube.com/watch?v=-5n1m2eXUDw

Kynskipti. Eru mæður skapanornir?

Franski heimspekingurinn, kvenfrelsarinn og rithöfundurinn, Simone de Beauvoir (1908-1986), sagði: „Móðirin er rótin, er greinist djúpt í iðrum alheimsins. [Hún getur] sogað upp safana; hún er uppsprettan. Þaðan gýs hið lifandi vatn, sem einnig er næringarrík mjólk.“

Móðirin er uppspretta nærandi safa og menningar. Í upphafi lífsins teygar barnið í sig menninguna við móðurbrjóstið. Móðir er heimur afkvæmisins, skjöldur þess, tengiliður við rætur i iðrum alheims og menningar. Mamma miðlar tungumáli, lífsháttum, siðum og venjum, mótar hugann, viðhorfin og skapferlið. Móðir tekur sér bólfestu í beinmergnum, huganum og hjartanu. Hún hefur ógnarlega völd, þau völd, er mestu máli skipta hvarvetna.

Hvernig gætu þessi völd myndbirst? Ástralskur unglingspiltur, Lúkas, segir hér sögu sína í kjölfar umræðu um örlög annars drengs í svipaðri sögu. Móðir Lúkasar var norður-amerísk að ætterni, en fluttist búferlum til föður hans í Vestur-Ástralíu. Þar fæddist Lúkas. Þegar foreldrar hans skildu fylgdi hann móður sinni til heimalandsins. Þá var hann sjö ára gamall. Mæðginin bjuggu til að byrja með hjá móðurforeldrunum.

Fjölskyldugoðsögnin var á þá leið, að faðir hans hefði í raun rænt móðurinni og fært í fjötrum til Vestur-Ástralíu - og haldið nauðugri í sjö ár. Hann minnist þess, að faðir hans hafi m.a. verið uppnefndur kynfól og nauðgari:

„Ég rek ekki minni til, að hann hefði verið eins og lýsingar gáfu til kynna, en umtal mömmu og afa varð til þess, að ég fór að hata hann. Þau drógu upp mynd af skrímsli og lengi vel trúði ég þeim,“ segir hann.

Þegar Lúkas var um níu ára gamall hófst móðir hans handa um að gera hann að stúlku; klæddi hann upp sem slíkan og smurði á hann andlitsfarða. Hún þvingaði soninn til að horfa á sýningar klæðaskiptinga (karldrottningar).

„Dag einn, þegar við vorum í miðjum klíðum, sneri hún sér að mér og sagði, að ég væri sérstakur og ólíkur öðrum börnum. Hún innti mig eftir því, hvort mér „kippti frekar í kyn“ hennar en föðurins. … og með tilliti til allra þeirra hræðilegu hluta, sem hún hafði sagt mér um föður minn, svaraði ég: „Ég er eins og þú, mamma.“

Mamma breytti nafni Lúkasar í Lucy, tjáði honum, að nú þyrfti hann að losna við eitrunina úr lífi sínu, því faðir hans hefði komið því til leiðar, að hann teldi sig vera strák. Lucy var klædd upp í glys og glingur: „Mér leið eins og stjörnu. Kennararnir dáðu mig og bentu á mig sem fordæmi. Það var litið á mig sérstökum augum. Mér gat aldrei orðið neitt á. Hinir strákarnir í bekknum voru mér ekki vondir. Mér þótti athyglin góð. Ég hreifst og gekkst að einhverju leyti upp í henni.“

Móðir hans naut athyglinnar ekki síður en hann sjálfur. Henni var boðið til viðtala og fyrirlestrahalds um kynskiptabörn og sagði í blaðagrein frá ofbeldinu, sem mæðginin hefðu mátt þola af hendi fyrrverandi eiginmanns. Piltur segir: „Ég minnist þess að hafa lesið greinina og hugsaði sem svo, að þetta væri tóm tjara. Hún hélt því fram, að pabbi hefði lagt á mig hendur og kallað mig hommafælugrey. Ég innti mömmu eftir sannleiksgildi orða hennar. Hún hélt því statt og stöðugt fram, að svona hefði þetta verið, en ég rekti ekki minni til þessa, því ég væri í áfalli. En engu að síður gerðist þetta aldrei.“

Móðir Lúkasar fór með hann í stúlkugervi á skemmtistaði, þar sem karlmenn stigu kynögrandi dans. Þegar hún fór fram á, að þau þekktust boð um að eiga einkastund með einum þeirra, var Lúkasi nóg boðið og spyrnti við fótum og neitaði jafnvel að ganga í stúlkufötum í skólanum. „Ég var tilfinningalega þvingaður til þess arna. Ef ég sýndi þrákelni fór mamma að gráta og sagði mig líkjast föður mínum.“

Þegar viðspyrna Lúkasar jókst á gelgjuskeiðinu, tók móðir drengsins það til bragðs að sýna honum lespuklám til að sannfæra hann um kveneðlið, sagði slíkt kynlíf eðlilegan lífsins gang. Þegar þetta gerðist var Lúkas fimmtán ára. Móðirin neitaði honum um strákaföt. Kærastan sá þó við „tengdamömmu“ og útvegaði Lúkasi strákaföt í skólanum, kennurunum til sárra vonbrigða. Þeir tóku pilt afsíðis og lásu yfir honum um hlýðni við kynsiðboð, tjáðu honum, að framferði hans væri eitrað: „Enskukennarinn fékk mér orð í eyra. Hún sagði, að ég væri slæmt fordæmi fyrir hin „samkynhneigðu-hommalegu-tvíkynhneigðu-kynskiptalegu-hinsegin (kynóvissu) börnin“ (Lesbian-gay-bisexual-transsexual-queer (questioning)– LGBTQ).

Umgetinn kennari hélt uppteknum hætti og kallaði Lúkas fyrir Lucy. Þegar hann reyndi að leiðrétta hana, varð hún snakill og ásakaði hann í áheyrn bekkjarins um kynbrenglun (misgendering) og karlþótta (mansplaining).

Lúkas eignaðist (gamaldags) kærustu og náði samband við föður sinn. Lýkur svo sögunni um Lúkas.

Í hinu forna Egyptalandi var haft á orði: „Þú skalt endurgjalda móður þinni fyrir auðsýnda umhyggju ... Láttu henni í té allt það brauð, sem hún þarfnast og berðu hana [á herðum þér] eins og hún bar þig. Þú varst henni nefnilega byrði. Eftir að þú komst í heiminn bar hún þig á hálsi sér og í þrjú ár ól hún þig við brjóst sér...“

Mæður eiga eðlilega aðskiljanlegar ásjónur. Austurríski sállæknirinn, Sigmund Freud (1856-1939), „gat aldrei fengið sig til að leggja trúnað á, að mæður gætu verið grimmar, hafnað [börnum sínum] eða flekað – trú, sem kynni að hafa verið dæmigerð á Viktoríutímanum... konur voru hið blinda sjónarhorn ... [í fræðum Sigmund Freud].“ Móðir Sigmundar var drottnarinn á heimilinu og hafði hann í sérstökum hávegum, kallaði hann gulldrenginn sinn (mein goldener Sigi). Í kenningum sínum glímdi hann við eigin fjölskylduhagi og sérstaklega móðurina. Hann umhverfði hinni valdamiklu, stjórnsömu og aðlaðandi móður í aðgengilega veru (object), gædda löngunum og þrám.“ (Shari L.Thurer)

Ábyrgð og völd móður er afdrifarík með margvíslegum hætti. Í bók sinni, „Hafmeyjan og ófreskjan“ (The Mermaid and the Minotaur), segir norður-ameríski sálfræðingurinn, Dorothy Dinnerstein (1923-1992): „Börn verða skelfingu lostin, þegar rennur upp fyrir þeim, að líf þeirra sé að veði hjá móður ... Móðirin er grimmúðleg og óseðjandi; hún er hin sauruga gyðja, óútreiknanleg; henni verður ekki fullnægt. ... Móðirin getur, gefi fullvaxa karlmaður henni færi á því, rústað karlmennsku hans, hvenær sem verða vill. Eðlilega elur slíkt vald af sér hatur í garð hennar.“

Austurríski sálkönnuðurinn, Melanie Klein (1882-1960), tekur í sama streng: „Barnið lifir í stöðugum ótta við hugsanlegar refsingar af móðurinnar hálfu. Samkvæmt því, sem Melanie segir, bætir drengurinn sér upp tilfinningar eins og „hatur, kvíða, afbrýði og vanmátt ... með því að kynda undir stolti af skaufa sínum.“ (Dorothy Dinnerstein)

https://www.sausageroll.com.au/lifestyle/fashion/16-year-old-boy-shares-his-story-about-being-forced-to-be-trans-by-mother/?fbclid=IwAR0DZg0bkU0C7IxLAuPv5-u7Kq2rLqS_k4R7_ASAmB0_USeuFB3ywx6DktA