Fóstureyðingaiðnaðurinn, ófrjósemisaðgerðir og valdefling kvenna: II

Mannfjöldastofnun SÞ aðstoðaði Kínverja dyggilega við fóstureyðingar. Kínverskum konum var um árabil einungis leyft að eignast eitt barn, síðar tvö. SÞ aðstoðuðu Kínverja við framkvæmd þessarar stefnu, m.a. með því að efla stafrænt eftirlit með mæðrunum. Þær settu á fót stofnun í þessu skyni, þar sem sköpuð var stafræn eftirlitstækni, kennslatækni þar á meðal. Fóstureyðingafulltrúar stjórnvalda voru jafnframt þjálfaðir með hjálp SÞ.

Mæðrum, sem voru barnshafandi í annað sinn, meðan eins-barns-stefnan var við lýði, var smalað saman í fóstureyðingabúðir kínverska ríkisins. Fóstrin voru ýmist lögð við hlið þeirra í rúmi, lögð á dúk á gólfinu eða fleygt í sorpið. Hefðinni samkvæmt völdu foreldrar drengi, væri þess kostur, svo séð yrði fyrir þeim í ellinni. Gæti þessi grimmd að einhverju leyti útskýrt fleiri sjálfsmorð kvenna í Kína, en annars staðar sjást á byggðu bóli?

Mannfjöldastofnun SÞ verðlaunaði Kínverja fyrir frammistöðu sína við fólksfækkun. Samkvæmt upplýsingum Byltingarflokks (Kommúnistaflokks) Kína, kom Flokkurinn, með aðstoð Sameinuðu þjóðanna, í veg fyrir rúmlega 400 milljón fæðingar og eyddi 336 milljón fóstrum.

Gamalgróin vanþóknun Vesturlandabúa á fólki af framandi kynþáttum náði fótfestu í fræðum nítjándu aldar, þ.e. erfðabótafræði (eugenics), mannfjöldafræði og þjóðfræði (ethnology). Þau réðu miklu um stefnu nýlenduveldanna og fengu bólfestu í ofurmennskuhugmyndum nasista í annarri heimsstyrjöldinni. Þau hafa líka skotið rótum í stofnunum SÞ, enda hafa fyrrverandi nýlenduveldi þar undirtökin.

Bandaríkjamenn voru snemma á 20. öldinni á bólakafi í erfðabótarannsóknum í samvinnu við þýska vísindamenn. Rannsóknirnar voru fjármagnaðar af Rockefeller fjölskyldunni. Bandarísk stjórnvöld og stjórnvöld fleiri ríkja Vesturlanda eins og t.d. Svíþjóðar, héldu áfram starfi þýskra nasista með ófrjósemistilraunir og -aðgerðir á þroskaheftum.

Bandaríkjamenn stunduðu jafnframt rannsóknir í anda nasistaböðulsins, læknisins, Josef Rudolf Mengele (1911-1979), á fátækum, þroskaheftum og föngum. Þeir gerðu sömuleiðis fólskulegar bóluefnatilraunir á sömu hópum.

Áherslan á fækkun fólks í „þriðja heiminum“ svokallaða hefur ekki einungis beinst að fóstureyðingum, heldur einnig ófrjósemisaðgerðum, eins og t.d. í Perú. Þar hefur aragrúi frumbyggjamæðra verið gerður ófrjór í boði Bandaríkja Norður-Ameríku, að þeim forspurðum. Konurnar voru lokkaðar til þessara aðgerða með valdeflingu kvenna að yfirvarpi.

Valdefling kvenna er einmitt eitt af sjálfbærnimarkmiðum SÞ fyrir 2030, sbr. markmið 5 um jafnrétti kynjanna og valdeflingu stúlkna og kvenna. Íslensk yfirvöld fylgja þeirri áætlun dyggilega.

Innan vébanda SÞ starfa ýmsar velgjörða- eða manngæskustofnanir (non-governmental organizations). Þær eru bæði þjóðlegar og fleirþjóðlegar. Stofnanir þessar, sem hafa afgerandi áhrif á störf og stefnu SÞ, njóta skattfríðinda og heyra ekki undir lögsögu nokkurs ríkis. Þær eru venjulega fjármagnaðar af auðjöfrum, að mestu leyti. Sumar eru styrktar af stjórnvöldum ýmissa ríkja. Samskot meðal almennings þekkjast líka.

Ein slíkra stofnana er „Mannfjöldaráðið“ (Population Council). Það var stofnað af John D. Rockefeller III og beitir sér í þágu valdeflingar kvenna og að umbótum á erfðaefni mannkyns. En eins og raun ber vitni um eru slíkar yfirlýsingar til þess hugsaðar að slá ryki í augu fólks og hylma yfir eiginlegan tilgang; að fækka óæskilegu fólki. Þessi mannúðarstofnun fer reyndar ekki í felur með tilgang sinn, sbr. þessa yfirlýsingu:

Svo var komið fyrir „… siðmenningu nútímans, að hún hafði dregið máttinn úr náttúrvalinu með því bjarga „veikburða“ lífi og auðveldað því að æxlast - [og þar með] stuðlað að verra erfðaefni.“

Það er vissulega ekki bara í Perú, að stofnanir SÞ eins og Mannfjöldastofnunin hafa unnið sín myrkraverk meðal fátækari þjóða. Slóðin liggur einnig um Indland, Afríku, Pakistan, Kóreu og víðar. Stundum eru um að ræða „getnaðarvarnir,“ sem ósjaldan stórskemma æxlunarfæri þeirra kvenna, sem valdelfdar eru.

Ótaldar eru allar þær ófrjósemisáætlanir, sem eru dulbúnar sem bólusetning gegn hinum og þessum kvillum. Sumar þeirra hafa beinlínis leitt til fóstureyðinga eins og þegar þunguðum konum í Keníu var talin trú um, að bóluefni gegn stífkrampa (tetanus) myndi vernda fóstur/börn þeirra. Það var dulin fóstureyðing.

Fjarstýrðar getnaðarvarnir, sem Bill Gates hefur á prjónunum, meðfram annarri náttúrvernd, bólusetningum og gervifæðuframleiðslu, eru einnig áhugaverðar í þessu sambandi.

Allt er þetta unnið í anda markmiðs 5 í sjálfbærniáætlun SÞ, sem áður er tæpt á: „Jafnrétti kynjanna. Jafnrétti kynjanna verði tryggt og staða allra kvenna og stúlkna styrkt.“

Þar segir um undirmarkmið 6.: „Tryggð verði jöfn tækifæri og réttur allra til æxlunarheilbrigðis, eins og samþykkt var með framkvæmdaáætlunum alþjóðaráðstefnunnar um mannfjölda og þróun og kvennaráðstefnunnar í Beijing sem og niðurstöðum skýrslna sem unnar voru í kjölfar ráðstefna þar sem staðan var endurskoðuð.“

Það eru uppgrip í fólksfækkunariðnaði um þessar mundir. Hvorki meira né minna en 37 mannúðarstofnanir vinna að þessu verkefni. Alþjóðlegt samband um fjölskylduáætlanagerð (International Planned Parenthood Federation) hefur þegar borið á góma.

„Áætlun um kynningu og aðlögun getnaðarvarnatækni“ (Program for the Introduction and Adaptation of Contraceptive Technolgy – PIACT), er önnur áhugaverð stofnun, sem Bill Gates fjármagnar. Hún starfar að því að skapa getnaðarvörnum farveg í „þróunarlöndunum,“ auka tiltrú á þeim.

Starf PIACT endurspeglast nú í sjálfbærni- eða heimsmarkmiðum SÞ fyrir 2030, einkum markmiði 3 (heilsa og vellíðan), 5 (jafnrétti kynjanna) og 9 (nýsköpun og uppbygging). (Áætlunin var samþykkt 2015, aðalmarkmið eru 17, undirmarkmið 169 talsins.)

Nafni fyrrgreindrar áætlunar hefur nú verið breytt í „Áætlun um hentuga tækni i heilbrigðisþjónustu“ (Program for Appropriate Technology in Health – Path):

„Starf okkar felst í því að bæta kyn- og æxlunarheilsufar og vellíðan kvenna og stúlkna með því að beisla nýsköpunarorkuna. … Efla konur og stúlkur að afli, svo þær megi sjálfar skilgreina, hvað í kyn- og æxlunarheilbrigði felst,“ segir hún.

https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(17)30270-2/fulltext https://www.un.is/heimsmarkmidin/jafnretti-kynjanna/ https://www.heimsmarkmidin.is/ https://www.path.org/programs/reproductive-health/ https://hrp.law.harvard.edu/sexual-and-reproductive-rights/namibias-highest-court-finds-government-forcibly-sterilized-hiv-positive-women/ https://www.aljazeera.com/features/2016/4/8/perus-history-of-forced-sterilisation-overshadows-vote https://uia.org/s/or/en/1100062960 https://www.bbc.com/news/world-latin-america-34855804 https://www.theguardian.com/global-development/2017/apr/04/trump-administration-un-population-fund-abortion https://intercontinentalcry.org/forced-sterilization-272000-indigenous-women-not-crime-humanity-public-prosecutor/#:~:text=In%20Peru%2C%20during%20the%20presidency,and%20living%20in%20rural%20areas. https://civilresistance.info/biblio-item/2015/forced-sterilisation-haunts-peruvian-women-decades https://www.unfpa.org/unfpa-supplies-partnership https://news.un.org/en/story/2021/01/1083312 https://www.dailymail.co.uk/news/article-1361275/Americas-shocking-secret-US-experimented-disabled-citizens-prison-inmates.html https://www.ncregister.com/news/fujimori-re-imprisonment-and-peru-s-forgotten-forced-sterilization-program https://www.lifenews.com/2012/07/09/abortion-is-chinas-weapon-of-mass-destruction-eliminating-millions/ https://www.unfpa.org/press/unfpa-response-reports-peru-sterilizations https://www.youtube.com/watch?v=uW8FBxlyjrI https://www.globaltimes.cn/page/202211/1278546.shtml https://feminisminindia.com/2020/09/04/history-of-forced-sterilisation-concerns-us-even-today/ https://edition.cnn.com/2014/11/11/world/asia/india-sterilization-deaths/index.html#:~:text=Story%20highlights&text=At%20least%2011%20women%20have,clinic%20in%20India%2C%20authorities%20said. https://time.com/2963130/the-future-of-birth-control-remote-control-fertility/ https://nationalpost.com/news/bill-gates-funds-birth-control-microchip-that-lasts-16-years-inside-the-body-and-can-be-turned-on-or-off-with-remote-control https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1985/01/08/chinas-birth-control-policy-drives-some-to-kill-baby-girls/77bf59d0-b0c0-4261-a1e5-51ea6a3b8939/ https://www.nytimes.com/2019/02/22/health/trump-defunds-planned-parenthood.html https://abortiondocs.org/wp-content/uploads/2017/02/20161221Florida1.pdf https://blog.fathersforlife.org/2018/08/23/male-circumcision-multibillion-dollar-business/ https://www.vice.com/en/article/43bxgm/the-beauty-industry-is-part-of-a-baby-foreskin-flesh-trade-anti-circumcision-activists-warn https://www.bostonmagazine.com/health/2015/04/14/baby-foreskin-facial-boston-hydrafacial/#:~:text=But%20%E2%80%9Cbaby%20foreskin%E2%80%9D%20being%20used,grow%20these%20cells%20for%20decades. https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2016/05/27/critics-say-theyre-selling-baby-body-parts-they-say-theyre-saving-lives/ https://www.nytimes.com/2015/07/28/health/fetal-tissue-from-abortions-for-research-is-traded-in-a-gray-zone.html http://www.centerformedicalprogress.org/cmp/investigative-footage/ https://www.plannedparenthood.org/about-us/newsroom/press-releases/katrina https://thehill.com/blogs/pundits-blog/healthcare/301134-how-100-years-of-planned-parenthood-leads-to-clintons-abortion/ https://dta0yqvfnusiq.cloudfront.net/allnaturalhealingsrq/2019/05/Companies-That-use-Aborted-Human-Fetuses-in-their-Foods-5ce5f2e5eb52e.pdf https://www.youtube.com/watch?v=pVTiAJ1e9SM https://www.lifenews.com/2016/04/05/hillary-clinton-an-unborn-child-just-hours-before-delivery-has-no-constitutional-rights/ https://www.plannedparenthood.org/about-us/newsroom/press-releases/planned-parenthood-honors-secretary-state-hillary-rodham-clinton-her-commitment-womens-health-c https://utvarpsaga.is/thagga-tharf-nidur-lygar-hennar-og-sidleysi-katholskur-biskup-segir-hillary-clinton-vonda-konu/?fbclid=IwAR38Xjr211zM3S8m7knC3SfI-bEZyXtVMkdnCPEiq30XfcH34FxTD_T7yA8 https://www.bitchute.com/video/Awrt6vmFdYpw https://www.bitchute.com/video/DthgkKFurBPS/ https://edition.cnn.com/videos/world/2015/08/05/intv-china-baby-pleitgen-amanpour-xinran.cnn

Fóstureyðingaiðnaðurinn, ófrjósemisaðgerðir og valdefling kvenna: I

Hollensku rannsóknablaðamennirnir, Janet Ossebaard (1966-2023)og Cynthia Koeter, hafa lokið við gerð heimildamyndaraðar í 26 þáttum (enn sem komið er) um fyrirbæri, sem kallað er ýmsum nöfnum, rétt eins og kært barn; t.d. „Hinir upplýstu“ (Iluminati) eða „Kaballinn“ (The Cabal). Í nokkrum þáttanna fjalla þau um fóstureyðingar og iðnaðinn í sambandi við þær. Umfjöllunin hér grundvallast á þáttum þeirra.

Það eru mörg samtök og fyrirtæki í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem bjóða fóstureyðingar. Eitt þeirra, „Fjölskylduáætlanabandalag Bandaríkjanna“ (Planned Parenthood Federation of America), var sett á stofn 1942. Heiðursforseti þessa bandalags var afar merkileg kona, sem kvenfrelsarar gera tilkall til í söguskrifum sínum, Margaret (Louise Higgins) (Slee) Sanger (1879-1966), hjúkrunarfræðingur að mennt.

Nafni fyrirtækisins var síðar breytt í „Fjölskylduáætlunina“ (Planned parenthood - PP). Fyrirtækið rekur u.þ.b. 400 fóstureyðingasjúkrastofur (clinic) í Bandaríkjunum (BNA), sem eyða 350.000 fóstrum árlega.

Í sumum ríkja BNA eru fóstureyðingar leyfðar fram að fæðingu. Umrætt fyrirtæki, sem er stærsta fóstureyðingafyrirtæki BNA, stundar líka virka markaðssókn, bauð t.d. mæðrum ókeypis fóstureyðingu, þegar fellibylurinn, Katrina, reið yfir.

Fyrirtækið er styrkt af yfirvöldum, Gates sjóðnum, Warren Buffett (stundum kallaður „konungur fóstureyðinganna“) sjóðnum, Ford sjóðnum, Turner sjóðnum og fl. Í stjórn þessa merkilega fyrirtækis sat faðir Bill Gates, arfbótasinni (eugenics - eugenecist) mikill.

Stofnandi fyrirtækis, Margaret, var athafnasöm mjög. Hún blés t.d. til alþjóðlegrar ráðstefnu um fólksfækkun í Genfar árið 1927. Hún var einnig forseti „Alþjóðlega fjölskylduáætlanasambandsins“ (International Planned Parenthood Federation), sem var stofnað árið 1953.

Í bók, sem heitir „Kvenfrelsunarlygar. Jafnrétti var aldrei baráttumálið“ (The Feminist Lie. It Was Never About Equality), fjallar höfundur, Bob Lewis, lítillega um Margaret.

Eins og margir á hennar tímaskeiði hreifst hún af hugmyndafræði nasista um hreinleika kynþáttarins og mannkynbætur. Hún skrifaði fjölda rita um hugðarefni sitt. Á tímabili gaf Margaret út tímaritið „Kvenandófsmanninn“ (The Woman Rebel). Starf hennar þótti fullt róttækt, enda var henni stungið í fangelsi um mánaðartíma.

Margaret var eins og gefur að skilja, mikill talsmaður fjölskylduáætlana og getnaðarvarna, opnaði fyrstu getnaðarvarnarsjúkrastofuna í Bandaríkjunum. En Margaret var ekki öll, þar sem hún var séð. Hún lét þessi orð einu sinni falla: „Við viljum ekki, að það verði heyrinkunnugt, að fyrir okkur vaki að útrýma svörtu fólki.“

Árið 1923 sagði hún á þá leið, að markmið hennar væri að leysa úr læðingi og hlúa að betri eðlisþáttum samfélagsins, en bæla niður, uppræta, og ef svo bæri undir, eyða gölluðu ætterni (stock) – því mannlega sæði, sem ógnar blómgun hinna fegurstu blóma bandarískrar menningar.“ …

Margaret hafði einnig ráð undir rifi hverju um fólksfækkun: „Líknardráp á nýbura í stórri fjölskyldu er það mannlegasta í stöðunni.“

Margaret fór sum sé hvergi í launkofa með mannkynbóta- og fólksfækkunarviðhorf sín. Hún talaði líka fyrir æxlunarleyfi handa körlum og konum frá hinu opinbera.

Þrátt fyrir auðsýnda mannfyrirlitningu hefur Margaret hér um bil verið tekin í dýrlingatölu meðal kvenfrelsara og fólksfækkunar- og mannkynbótasinna.

Verðlaun eru veitt í hennar nafni. Hin góðkunna, Hillary Rodham Clinton, mærir skoðanasystur sína einlæglega, kallaði Margaret bæði „framsýna og hugrakka.“ Enda hlaut hún umrædd verðlaun árið 2009 fyrir „óbilandi baráttu fyrir heilbrigði og réttindum kvenna allan sinn starfsferil.“

Hillary þakkaði fyrir sig með þessum orðum: „Þau [verðlaunin] eru hluti hreyfingar, sem starfar að efnahags- og stjórnmálalegum viðgangi kvenna og stúlkna.“ Hún lofar starf samtakanna í þágu „æxlunarfrelsis“ kvenna m.a.

Fóstureyðingu telur Hillary eins og Katrín Jakobsdóttir, sálufélagi hennar, vera „grundvallarmannréttindi.“ Slíkra mannréttinda nýtur aftur á móti ekki fóstur, sem er rétt um það bil að verða nýburi, þ.e. skömmu fyrir fæðingu. Katrín vill heimila geðþóttafóstureyðingar mæðra fram að fæðingu afkvæmis. PP á margvísleg viðskipti með fóstur og fósturhluta. Rannsóknablaðamenn áttu árið 2014 samtal við Deborah Nucatola, yfirmann lækninga hjá PP. Það er hið fróðlegasta samtal. Þar kemur t.d. fram, að fóstrin séu sum hver dregin úr móðurkviði lifandi lífs, síðar drepin og hlutuð sundur, samkvæmt pöntun viðskiptavinarins.

Í öðrum tilvikum er lögð sérstök áhersla á að skaða ekki þau líffæri fósturs, sem sóst er eftir, eins og lifur t.d., enda þótt fóstrið sé deytt í móðurkviði. Þá er iðulega stuðst við hljóðbylgjutækni, þegar skurðarhnífnum er beitt. Stundum er fóstri þó snúið, áður en það er togað út. Fleiri viðtöl eru aðgengileg um efnið.

Það er góður markaður fyrir fósturfrumur, rétt eins og forhúðir drengja. Þessar líkamsleifar fóstra og ungsveina eru notaðar við framleiðslu matvæla, t.d. í gervikjöt, gosdrykki, eins og Pepsi, og í snyrtivörur. Eitt þeirra fyrirtækja, sem verslar með fósturfrumur, er StemExpress.

Grimmúðlegar fóstureyðingar eru einnig framkvæmdar í Kína með stuðningi Sameinuðu þjóðanna, „Mannfjöldastofnun Sameinuðu þjóðanna“ (United Nations Population Fund - UNFPA. Fyrsti forseti hennar var John Davison Rockefeller III (1906-1978), sem einnig hefur borið fé á kvenfrelsunarhreyfinguna, ásamt fleiri auðjöfrum. Þessi mannvinur samdi einnig áætlunina um hamfarahlýnun, ásamt félögum sínum í Rómarklúbbnum).

Stjórn Mannfjöldastofnunarinnar var að miklu leyti skipuð áhugamönnum um erfðabætur mannkyns. Auðjöfrar af sama sauðahúsi og John Rockefeller fjármögnuðu einnig rannsóknir á æxlun og ófrjósemisaðgerðum. Vísindamenn á mála hjá þeim skrifuðu greinar eins og: „Ófrjósemisaðgerðir til að stuðla að betra mannkyni“ (Sterilization for Human Betterment).

Líklega eru auðjöfrarnir og vildarvinirnir, Warren Buffet og Bill Gates, öflugustu stuðningsmenn fóstureyðinga og ófrjósemisaðgerða á líðandi stundu. Þeir láta fé ótæpilega af hendi rakna. (Framhald)

Falskar kynofbeldisákærur. David Lisak

Kynárásir eru stöðugt til umfjöllunar í hverri nýrri „ég-líka“ (mee-too) bylgjunni á fætur annarri. Um þessar mundir er vegið harkalega að íþróttahreyfingunni eins og þegar hefur t.d. átt sér stað í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA).

Við undirbúning aðfarar fréttastofu RÚV að Knattspyrnusambandi Íslands nýlega (og enn er ekki bitið úr nálinni), átti Kastljósstjórnandi viðtal við Eddu Falak (þann 19. ágúst). Edda er einn hinna nýju krossfara kvenfrelsara gegn kynferðislegum dólgshætti karla. Hún vísar, að því er virðist, til neðangreindrar rannsóknar. Sama gera fleiri þeirra og fullyrða um þá „vísindalegu staðreynd,“ að falskar nauðgunarákærur séu tveir af hundraði allra ákæra. Því er tilgreind rannsókn skoðuð.

Aðalhöfundurinn, David Lisak, er klíniskur sálfræðingur, sem áður kenndi við Háskólann í Massachusetts í Boston. Hann hefur óbilandi áhuga á nauðgun sem rannsóknarefni, enda fórnarlamb nauðgunar sjálfur. Davíð er víðfrægur í Bandaríkjum Norður-Ameríku og leiðbeiningar hans á sviði kynofbeldis er víða að finna.

Frægasta kenning Davíðs er trúlega sú, að meðal karlmanna sé að finna kynvarga eða nauðgara, sem aldrei komist upp um og leiki lausum hala. Kenningunni hefur hann m.a. beitt í umræðunni um nauðganir við háskóla, sem enn tröllríður norður-amerísku samfélagi.

Davíð heldur því m.a. fram, að stór hluti (90%) (karlkyns)nauðgara við háskólana séu í raun óuppgötvaðir raðnauðgarar eða kynrándýr (sexual predator). Í fræðslu sinni beitir Davíð m.a. myndbandi, þar sem leikari er fenginn til að leika játningu slíks nauðgara, fengna i viðtali, sem Davíð segist hafa tekið. Raunar er það svo, að „rándýrsleikarinn“ les handrit grundvallað á viðtölum við nokkra karla, sem fyrir um þrem áratugum síðan „játuðu á sig“ ofbeldi gegn konum í óbeinni spurningarannsókn höfundar. Þannig varð til hugtak hans; „hinn leyndi nauðgari.“ (Í öðrum rannsóknum hefur verið á það bent, að ekki ófáar „nauðgaðra“ námsmeyja og hlutaðeigandi „nauðgari“ rugli saman reytum. Þetta á einnig við um kennara og nemendur.)

Í grein, sem oft er vísað til af kvenfrelsurum, og birt er í kvenfrelsunartímaritinu, „Violence Against Women,“ með titlinum; „Falskar kærur um kynofbeldi; greining tilkynntra tilvika á tíu ára tímabili“ (False allegations of sexual assault: an analysis of ten years of reported cases), skrifar hann ásamt Lori Gardiner, Sarah C. Nicksa og Ashley M. Cote. Hópurinn velur að skoða mál 136 námsmeyja við háskóla í heimalandinu. Flestar þeirra voru ölvaðar. Höfundar gefa tóninn strax í upphafi greinarinnar: „Um aldaraðir hefur því verið haldið fram og út frá því gengið, að þegar kona hrópi „nauðgun“ sé í mörgum tilvikum um að ræða uppdiktaðar nauðgunarkærur í hefndarskyni eða af öðrum tilhvötum.“

Það er því ekki að undra, að höfundum sé í nöp við niðurstöður fyrri rannsókna. Þeir finna sérstaklega að rannsóknum norður-ameríska félagsfræðingsins, Eugene J. Kanin, allt til foráttu. „Rannsókn frá 1993 (Eugene J. Kanin, birt í Archieves of Sexual Behavior) í miðvesturríkjum BNA, þar sem rannsakaðar voru fjörutíu og fimm falskar ásakanir um nauðgun kvenna á níu ára tímabili, gaf höfundi tilefni til að álykta: „Falskar fullyrðingar eru ekki afleiðingar, sem tengdar eru kynferðislegum afbrigðileika (gender –linked aberration) eins og oft er haldið fram. Fremur má líta svo á, að þær endurspegli hvatvísi og örvæntingu í viðleitni til að höndla streitu við aðstæður af félagslegum og persónulegum toga.“

Í síðari rannsókn sama höfundar á nemendum tveggja háskóla á nefndu svæði viðurkenndi helmingur aðspurðra kvenna að hafa kært án tilefnis. Drjúgur helmingur þeirra sagði hvatann hafa verið þörf fyrir fjarvistarsönnun.“ (Tilvísun: „Ákall um að hlusta og trúa þolendum ofbeldis,“ arnarsverrisson.is. Þar er einnig að finna umfjöllun um fleiri rannsóknir.)

Rannsóknahópurinn lætur hjá líða að rannsaka nauðgun kvenna á körlum, en „[e]fnið var rannsakað þegar á níunda áratugi síðustu aldar m.a. bæði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) og Kanada. Frá rannsóknum var greint í viðurkenndum vísindatímaritum. Í grófum dráttum voru niðurstöður þær, að rúm fjörutíu af hundraði karla hefðu frá sextán ára aldri verið þvingaðir af konu til kynlífsathafna að minnsta kosti einu sinni, þar með talið samræði (um fjórðungur hópsins). Umgetnar og seinni tíma rannsóknir leiða í ljós, að konurnar beita sálrænum þrýstingi, þrábiðja, ljúga og blekkja. Sumar bíða þar til fórnarlambið líður út af sökum þreytu eða ölvunar (sem þær oft og tíðum stuðla að) og örva þau síðan með munnmökum eða öðrum gælum til holdrisa. Síðan stíga þær á bak. (En á sama hátt og skeið konu getur vöknað við nauðgun og hún jafnvel fengið fullnægingu, verða holdris hjá körlum og sáðlát við sömu aðstæður.)“

Davíð og félagar benda á, að aðferð Eugene (og fleiri) sé ótrúverðug. Þeir gangi út frá rannsóknum lögreglu, m.a. því að beita lygamæli. Ný lög í BNA kveða hins vegar á um það, að ekki megi hleypa „þolenda, brotaþola, fórnarlambi“ í uppnám. Það gæti endurvakið nauðgunina í huga þess. Þess vegna er t.d. notkun lygamælinga illa séð sem og að spyrja fórnarlambið (konu) erfiðra spurninga um tildrög „nauðgunarinnar“ og kynferðislegt hátterni hlutaðeigandi.

Því fara Davíð og félagar aðra leið við skoðun á 136 málum í skjalasafni lögregluyfirvalda við háskóla í BNA. Þeir flokka málin í fjóra flokka (það er reyndar talað um kynárásir (sexual assault)):

1) Óyggjandi falskar ákærur( 5.9%); 2) rannsökuð mál og visað frá (44.9%); 3) rannsökuð mál og viðurlög dæmd (35.3%) (þ.e. efni þótti til ákæru eða viðbragða af hálfu háskólans, en það kemur ekki fram, hversu margar ákærur rötuðu fyrir alvöru dómstól og hversu margir karlnemendur voru dæmdir kynofbeldismenn af gervidómstóli skólans); 4) ónógar flokkunarupplýsingar (13.9%).

Við flokkuna skiptu höfundarnir fjórir sér í tvö lið. Það kemur varla á óvart, að samsvar (réttmætið) var nær algert við flokkunarmatið. Síðan kemur skrítin niðurstaða: „Átta (5.9%) tilvik af 136 á tíu ára tímabili voru auðkennd sem falskar ákærur. Í ljósi skoðunar á fyrri rannsóknum, benda niðurstöðurnar til algengi falskra ákæra sé á bilinu tveir til tíu af hundraði.“

Eins og áður er frá greint, þykir höfundum það hneykslunarefni, að á öldum áður skuli karlar stundum hafa efast um sannleiksgildi allra nauðgunarkæra. Breski lögfræðingurinn og jafnaðarmaðurinn, Ernest Belfort Bax (1854-1926), segir: „Árið 1893 [eða eins og 130 árum fyrir „me-too] segir hinn virti skurð- og kvenlæknir Robert Lawson Tait (1845-1899): „[Þ]að má ljóst vera, að fjöldi falskra ákæra í þessu efni er ískyggilega mikill.“ Stundum eru þær framsettar af einskærri hefnigirni, stundum til að þvinga fram hjúskap, stundum til fjárkúgunar. Hann segir einnig:

„[E]nda þótt karlar hendi að því gaman og spaugyrði leiki þeim á vörum, forðast þeir að ferðast aleinir í járnbrautarklefa með ókunnri konu. Þeim er fullkunnugt um það, að bendi kona að honum fingri með ásökun um kynferðislega áreitni, eru honum allar bjargir bannaðar – og gildir þá einu, hver dómur réttarins verður.“

Það var á valdi eiginkonunnar að draga karl sinn fyrir kvenvænan rétt, sem dæmdi samkvæmt kvenhollum lögum. Þar að auki var það í hennar valdi, að eyðileggja mannorð hans. „Berji karl ögrandi konu frá sér – og þá má einu gilda, hversu særandi, ósvífin eða ofbeldisfull ögrunin er - eru viðurlög skilnaður og refsivinna; [aukin heldur] eru eigur hans gerðar upptækar eða laun hans tekin að veði. Allt gengur þetta umsvifalítið fyrir sig fyrir tilstilli löggæsluréttarins [„police court,“ lægsta stig sakadóms].“ (Tilvitnun: Lagaleg kúgun karla, arnarsverrisson.is. Greinina má einnig finna á Vísi, skrifuð, áður kvenfrelsararnir þögguðu niður í mér þar.)

Umrædd rannsókn Davíðs og félaga eru sem sé vísindin að baki þeirri fullyrðingu kvenfrelsara, að einungis tveir af hundraði kæra á hendur körlum um kynglæpi (nauðgun) séu falskar. Það er fátt nýtt undir sólinni í kvenfrelsunarbaráttunni.

https://cdn.atixa.org/website-media/atixa.org/wp-content/uploads/2016/03/12193336/Lisak-False-Allegations-16-VAW-1318-2010.pdf

Eru slökkviliðskarlar kynskúrkar?

(Birtist í Vísi 9. mars 2020)

Það á ekki af Áströlum að ganga. Rétt um áratugur leið frá endurtekningu hamfaranna árið 2009, þegar eldur geisaði á ný í Viktoríuríki í suð-austur Ástralíu. Enn er ekki bitið úr nálinni með slökkvistarf. Slökkviliðsmenn hafa barist hetjulegri baráttu við eldanna hundruðum saman. Eitt hundrað sjötíu og þrjú mannslíf fóru forgörðum í fyrri harmleiknum, sem nefndur er Svarti laugardagurinn í sögu Ástrala.

Slökkviliðsmenn, sem leggja líf sitt í hættu í baráttunni við helvítisloga og eldglæringar, fá hins vegar helkaldar kveðjur á öðrum vígstöðvum. Þingmaður Vinstri-Grænna í Ástralíu, Larissa Waters, mætti á dögunum til blaðamannafundar með forvígismanni samtaka, sem segja sig berjast gegn heimilisofbeldi, Sherely Moody. Hin síðarnefnda sagði:

„Eftir þvílíkar hamfarir sem þessar, rís heimilisofbeldi til hæstu hæða. Almennt finna konur til geysilegs óöryggis, þegar karlar þeirra snúa aftur heim, eftir baráttuna við eldana, og beita þær heimilisofbeldi.“

Á Fésbókarsíðu sinni birtir Sherely lýsingu einnar kynsystur sinnar: „Þetta [ofbeldið] býr í honum – og það virðist sem honum sé um megn að stjórna tilfinningum sínum, eftir að baráttunni við eldana lauk. Hann rýkur viðstöðulaust upp. Áður fyrri var hann fær um að stjórna skapi sínu að einhverju marki eða skilja mátti að einhverju leyti auðsýnda reiði og bræði. ... Nú virðist hún brjótast út, þegar minnst varir.“

Sherely vísar til heimildar til að gæða ásakanir sínar trúverðugleika. Um er að ræða doktorsritgerð kvenfrelsarans, Debra Parkinson, við Monash háskólann, og grein hennar í „Australian Journal of Emergency Management:“ „Hjúpuðu hamfarirnar: Heimilisofbeldi í kjölfar náttúruhamfara“ (The hidden disaster: Domestic violence in the aftermath of natural disaster).

Hugmyndafræðilegar forsendur rannsóknarinnar eru alkunna þeim, sem um áratugi hafa fylgst með kvenfrelsunarrannsóknum. Debra ýtir úr vör með þá sannfæringu; að karlar búi við forréttindi; að karlmennska feli í sér tilfinningalega bæklun; að konur búi einar við heimilisofbeldi og kynferðislegt ofbeldi.

Hún leggur sem sé út af kunnuglegum kennisetningum kvenfrelsunarfræðanna. Formóðir þeirra var skýrmælt um grundvallarkennisetninguna: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ (Elizabeth Cady Stanton (1815-1902))

Um miðja nítjándu öldina var kynferðislegt ofbeldi eða áreitni karla ekki komið á áróðursdagskrá kvenfrelsaranna – nema vændi auðvitað. En nú er rauði þráðurinn í ásökunum þeirra af því tagi eins og lesa má: „Hugtakið, heimilisofbeldi, er yfirvarp (clean up word) fyrir barsmíðar á eiginkonum og ofbeldi á stefnumótum [karla gegn elskunum sínum].“ (Katherine Spillar) - „Það gæti snúist um tíðni [nauðgunar], megi á annað borð aðgreina atvinnunauðgarann og hinn dæmigerða ofríkiskarl.“ (Susan Griffin, f. 1943) – „[Nauðgun er] ásetningur allra karla og leið til að halda öllum konum í stöðugri skelfingu – nauðgun er í sjálfu sér ofbeldi, valdbeiting, ekki nautn.“ (Susan Brownmiller, f. 1935) - „Kynferðisleg áreitni merkir í sjálfu sér ekki að karla fýsi alla að serða okkur bókstaflega, þeir vilja einungis meiða okkur, kúga okkur, og hafa á okkur taumhald, en það er í eðli sínu serðing.“ (Catharine Alice MacKinnon, f. 1946) - „Hvað nauðgurum viðkemur er erfitt að greina hafrana frá sauðunum. [Þ]ar af leiðandi gerum við ráð fyrir því, að allir karlar séu nauðgarar. Þetta er hinn hryllilegi sannleikur. Hér er um samfélagsvanda að ræða og þess vegna ber körlum að gangast við sameiginlegri ábyrgð sinni – öllum sem einum.“ (Linda Westerlund Snecker, f. 1983) - „Fullnæging konu við samfarir sýnir samvinnuvilja hennar gagnvart föðurveldinu. Kúgunin er fólgin í nautninni.“ (Sheila Jeffreys, f. 1948) - „Ekkert í samfélagi voru veldur meiri skelfingu, heldur en réttur karls til að þvinga kynlífshneigðum sínum á konu, sérhverja konu.“ (Michele Landsberg, f. 1939)

Rósin í hnappagati íslenskra kvenfrelsara, Drífa Snædal (f. 1973), slær á sömu strengi: „Kynbundið ofbeldi er ofbeldi sem karlar beita konur og staðfestir aldagamalt valdamisvægi kynjanna. ... Þannig hefur sameiginlega forsjáin gefið ofbeldismönnum enn eitt tæki í hendurnar til að stjórna lífi kvenna og barna, en yfirleitt eru þau stjórntæki sem tiltæk eru, notuð til að halda valdayfirráðum. Kynbundið ofbeldi er svo umfangsmikið vandamál að fullkomlega óábyrgt er að líta fram hjá því við lagasetningu eins og varðandi sameiginlega forsjá. ... Að líta fram hjá ofbeldi karls gegn konu inni á heimilinu er því að líta fram hjá ofbeldi gegn börnum. ... Algerlega er litið fram hjá félagslegu valdamisræmi milli kynjanna eða því að um ofbeldi geti verið að ræða. ... Ástæða þess að konur samþykkja sameiginlega forsjá þó það sé andstætt hagsmunum barnsins og/eða konunnar getur líka verið undirliggjandi hótun eða ógnun.“

Í hugskoti Drífu er skelfing kvenna og barna daglegt brauð. Venjubundið heimilislíf er hamför í sjálfu sér: „Hér á landi eru þúsundir kvenna og barna sem hræðast hversdaginn. Þau eru ekki örugg heima hjá sér, finna fyrir daglegum ótta, vanmætti og niðurlægingu. ... Ástæðan er kynbundið ofbeldi [þ.e. ofbeldi karla] sem þrífst í skjóli þagnarinnar, ...“

Vísindamaðurinn, Debra Parkinson, rær sem sé í sama báti og ofangreindar kynsystur. Hún skilgreinir heimilisofbeldi svona: „Heimilisofbeldi er kynbundið. Það felur í sér ofbeldi karla gegn konum. Ofbeldi af kvenna hálfu má hvergi nærri leggja að jöfnu, hvort heldur sem litið er til tíðni, alvarleika afleiðinganna eða tilfinninga fórnarlambsins, er snerta velferð og öryggi.“

Í sambandi við rannsókn sína útfærir hún skilgreininguna svona: „Það er þýðingarmikið að líta heimilisofbeldi jafn alvarlegum augum í kjölfar hamfara [og áður], hvort heldur, að um sé að ræða einstakt tilvik eða ódæðismann með sjúkdómsgreininguna, áfallastreituröskun. ... Ofbeldi gegn konum felur í sér mannréttindabrot [...] og tekur til aðstæðna, eftir hamfarir, þegar karlar kunna að þjást.“

Við undirbúning rannsóknar sinnar komst Debra réttilega að því, að til væru „engar áreiðanlegar staðtölur, sem bæru vitni áhrifum hamfara á heimilisofbeldi ... [sem] sannreyndi þann grun, að fáir vísindamenn hafi sýnt áhuga á því að skoða kynbundið ofbeldi [ofbeldi karla gegn konum] við hamfarir, þar eð slíkt er hvort tveggja örðugt viðfangsefni úr aðferðafræðilega sjónarhorni og erfitt að koma við.“

Og hvaða aðferð ætli Debra hafi beitt til að henda reiður á „muldri“ því, sem heyrst hafði um aukið ofbeldi slökkviliðskarla á hamfarasvæðunum. Hún tók viðtöl við þrjátíu konur, sem buðu sig fram til viðtals, annað hvort um reynslu sjálfra sín eða annarra kvenna. Sömuleiðis átti hún viðtöl við fjörtíu og sjö hjálparliða. Fólk bauð sig fram eftir auglýsingu, kynningu í dreifibréfi eða afspurn. Umræddum vísindamanni komu rýr viðbrögð á óvart, en skýrði takmarkaðan áhuga á rannsókninni með þöggun, þ.e. að fórnarlömbin hefðu verið kúguð til þagnar. Þessi viðtöl, þ.e. óbeinar frásagnir, getgátur og hugboð, eru grundvöllurinn að þeirri niðurstöðu, að slökkviliðskarlar ráðist til grimmdarlegrar atlögu við elskurnar sínar, að hamförum loknum.

Ofangreind Sherely og Vinstri Græn Ástrala eru ekki ein um að nota þessa rannsóknarniðurstöðu til áróðurs. T.d. sagði dagblaðið, Öldin (Age) í fyrirsögn: „Rannsókn sýnir fram á aukið heimilisofbeldi á Svarta laugardegi.“ Þar er einnig að finna viðtal við Kötu, eina þeirra, sem Debra hafði átt viðtal við. Þar segir Kata m.a., að hún hafi „„orðið vitni að því, hvernig eiginkarlinn brotnaði niður, eftir að honum var skipað að berjast við eldana, meðan hún kom börnunum í skjól. Þegar ég lít um öxl [verður mér ljóst], að maðurinn, sem ég þekkti, dó þetta kvöld og heim kom maður honum keimlíkur, en ókunnugur samt. Ég hljóp upp um hálsinn á honum og faðmaði hann að mér. Ef allt væri með felldu hefði hann faðmað mig á móti. En ég vafði styttu örmum.““ ... „Kata sagði karl sinn stöðugt hafa orðið einhverfari og beitt hana ofbeldi í orðum og tilfinningum. Hann hvarf á vit Bakkusar, drakk óhæfilega og reyndi að fyrirfara sér, áður en hann var greindur með áfallastreitu.“

Málið er allt hið sorglegasta. Ruslvísindum er beitt í kynjahatursumræðu, sem í sjálfri sér er hjákátleg og vanhugsuð, en verður sífellt alvarlegri og afdrifaríkari fyrir líf og hamingju karla og kvenna. Kynin (öll) róa í sama báti og á sömu mið, þegar upp er staðið. Andstyggilegur og rætin áróður stjórnmálamanna fylgir svo í kjölfarið. Það er ekki síður sorglegt, að fræðasamfélagið skuli þegja þunnu hljóði og að fjölmiðlar skuli gagnrýnislaust flytja slíkan boðskap. Það er þó engin nýlunda. Annar kvenfrelsari, hin gáfaða Christina Hoff Sommers (f. 1950), sem margt skynsamlegt hefur rætt og ritað um kynjakífið, sagði um dæmigerðan málatilbúnað og vísindi kvenfrelsunarkynsystra sinna: „Gerið rannsókn, lýsið yfir neyðarástandi (kreppu), æsið stjórnmálamennina upp.“ Og svo mætti að sönnu við bæta: Krefjist fjárveitinga og sjóða, gerið fleiri rannsóknir og komið á fót skrifræði.

Við hljótum að taka undir orð norður-ameríska félagsfræðingsins, Steven Goldberg, (f. 1941), sem þegar árið 1973 benti á kvenfrelsunarfræðafúskið: „Það er [vísinda]blekking, þegar kvenfrelsarar í nafni fræðilegra rannsókna, eru svo fúsir til að upphugsa staðreyndir, hafna þeim eða taka til sín, eftir því, hvernig [staðreyndirnar] höfða til tilfinninga þeirra.“

Við hljótum sömuleiðis að taka undir orð prófessorsins, Janice Anne Fiamengo (f. 1964): „Það er einlæg von mín, að sá dagur renni upp, að fólk líti vantrúað um öxl á hatur það og lygar, sem taldar voru [gildar] vísindarannsóknir.“

Er Kvennaathvarfið silfur samfélagsins?

Í Silfri RÚV birtist þann 29. nóv. þessa árs, þ.e. 2020, áhugavert viðtal við Sigþrúði Guðmundsdóttur, kvennaathvarfsstýru. Þáttarstjórnandi var Fanney Birna Jónsdóttir. (Hér er krækjan, ef fólk skyldi hafa áhuga: https://www.ruv.is/sjonvarp/spila/silfrid/29054/8l2ig1, viðtalið hefst á 1.08.)

Ég hef margsinnis bent á kynjaskakka umfjöllun RÚV um samskipti kynjanna. Kvenfórnarlambsviðhorfið er þar ríkjandi. Þetta viðtal kemur nánast samtímis frétt um konu, sem dæmdar voru bætur vegna ofbeldis eiginmanns síns. Sorglegt, ef það hefur við rök að styðjast. En hvort tveggja er dæmigert fyrir umfjöllun RÚV um efnið.

Hlutaðeigandi kona birtist grátklökk á skjánum, svo hjarta áhorfenda (mitt meðtalið) tók kipp. (Konur í þessari stöðu eru kallaðar þolendur, fórnarlömb og aflifendur.) Ofbeldismanninum er ekki boðið að segja sína sögu. Því vitum við fátt í raun um, hvað átti sér stað á þessu ólukkulega heimili. Í um sjötíu af hundraði tilvika heimilisofbeldis, beita báðir aðiljar ofbeldi. Engin fagleg umfjöllun um ofbeldi á heimilum fylgdi í kjölfarið, svo hugsun fólks ríður á þeirri tilfinningabylgju, sem slíkt viðtal skapar; það hvarflar óhjákvæmilega að áhorfendum, að karlar meiði konur, að þær séu fórnarlömb karla.

Í nefndu viðtali tekur Fanney Birna sama pól í hæðina. Henni er hugleikin staða kvenna og barna, sem eru læst inni á heimilunum með ”ofbeldismanninum.” Það er ”oft faðirinn,” að sögn Sigþrúðar. Síðan verður stöllunum tíðrætt um eymd kvenna og barna, sem ekki fá nægja þjónustu frá hinu opinbera. Til að ráða bót á því hefur verið ráðin ”barnastarfskona,” sem spjallar við börnin og mömmurnar, svo þær „verði enn þá betri mömmur.“ Það er hvorki um menntun hennar getið né aðrar forsendur til að taka að sér slík störf. Annað úrræði er smíði ”fjölbýlishúss” á vegum Kvennaathvarfsins, sem verður stökkpallur fyrir konur út í samfélagið. Þær „verða sterkustu konur í heimi, náttúrulega,“ segir Sigþrúður.

Meint og aukið ofbeldi eiginkarla og feðra á tíma Kínaveirunnar er sérstakt áhyggjuefni m.a. „UN Women,“ Katrínar Jakobsdóttur og RÚV. Fyrir fáeinum dögum, skýrðu fréttaskýrendur sjónvarps okkar allra frá því, að vísindarannsóknir sýndu, að fórnarlömbum karla ætti eftir að fjölga skelfilega. (Þó var ekki talað um veldisvöxt.) Þetta áhugamál RÚV er sem sé tekið aftur á dagskrá hjá Fanneyju Birnu. (Fréttamönnum RÚV hefur ekki hugkvæmst, að meiri samvera heimilisfólks, kynni að leiða til einhvers góðs.)

Fanney Birna er fróðleiksfús og innti því viðmælanda sinn eftir orsökum þessa „mikla ofbeldis“ gegn konum. Svipað hlutfall ofbeldis gegn körlum er henni ekki hugleikið. Það stóð ekki á svarinu: Í grunnsamfélagsgerðinni er um að ræða „undirokun kvenna á svo margan hátt.“ (Í kvenfrelsunarfræðunum heitir þetta „structural violence“ á ensku). Og svo er ofbeldisvörnum einnig áfátt. Börnin læra ofbeldið á heimilum sínum (væntanlega af feðrum). Staðreyndir um heimilisofbeldi eru víðs fjarri í umræðu þessara kvenna beggja. T.d. það, að um það bil jafnt er á komið með kynjunum um ofbeldi og alvarleika þess. Börn verða aukin heldur oftar fyrir ofbeldi af hendi móður en föður.

Ég hef áður reynt að benda á, hvílíkar skaðræðisstofnanir kvennaathvörfin eru fjölskyldum – ekki síst börnum. Einnig hef ég reynt að benda á (alvöru)vísindalegar staðreyndir um heimilisofbeldi og ofbeldi í nánum samböndum. Vísindamennsku „UN Woman“ hef ég rakið. Áhugasamir geta fundið efnið á: arnarsverrisson.blog.is/arnarsverrisson.is.

Sömuleiðis hef ég kynnt hugleiðingar um umfjöllun RÚV. Hún er í senn ósiðleg og ófagleg og að öllum líkindum ólögleg, samkvæmt þeim lögum, sem um fjölmiðilinn gilda.

Svo virðist sem stjórnvöld með ríkisfjölmiðilinn, opinberar menningarstofnanir, hálfopinberar „hjálparstofnanir“ og ríkisstofnanir í broddi fylkingar heyji látlaust áróðursstríð gegn feðrum og körlum – og drengjum um leið; þeir eru (fæddir) ofbeldismenn. „Oss er í dag, nýr kúgari fæddur,“ er viðkvæði ofstækisfyllstu kvenfrelsara, þegar „hnokkinn“ lítur dagsins í ljós í faðmi ljósmæðranna, sem síðan „úthluta“ fyrirbærinu einhverju kyni. (Samkvæmt kvenfrelsunarfræðunum eru þau fimm hið minnsta.)

Enginn heiðursmaður lætur taka konu af lífi.

Louise Peete (1880-1947) var kynþokkafull glæsikona af betri ættum, fædd í Louisiana, Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA). Hún ólst upp á velstæðu, menntuðu menningarheimili. „Foreldrar mínir voru ekki afbrotamenn og ólu ekki upp ódæl (delinquent) börn,“ sagði hún. Fimmtán vetra gömul var hún rekin úr rándýrum einkaskóla fyrir þjófnað og lauslæti. Rúmlega tvítug giftist hún sölumanni, sem framdi sjálfsmorð. Fjórum árum áður hafði hann komið að elskunni sinni í bólförum með öðrum karli. Þegar hér var komið sögu gerðist Louise dýrkeypt fylgdarkona, sem rændi viðskiptavini sína í þokkabót. Því næst stundaði hún svik, stuld og pretti meðal yfirstéttarfólks, þar til hún dró á tálar vellauðugan betri stéttar karl. Viku seinna fannst hann dauður á beði sínum. Louise var látin laus í kjölfar réttarhalda. Hún sannfærði kviðdóm um, að hún hefði grandað elskhuganum nauðbeygð í sjálfsvörn, þegar hann gerði sig líklegan til að nauðga henni. Nú gekk Louise i hnapphelduna, eignaðist dóttur, en yfirgaf hana og eiginkarlinn. Næsta fórnarlamb var forríkur verkfræðingur. Hún hélt uppteknum hætti. Eftir örskamma samveru varð hann bleikur nár. Í slóð Louise hlóðust upp fórnarlömb, bæði karlar og konur. Eftir aldarfjórðungs glæpaferil var hún tekin af lífi. Þegar ljóst var, að ekki yrði orðið við síðustu beiðni við áfrýjun, sagði hún hin fleygu orð: „Ríkisstjórinn er heiðursmaður – og enginn heiðursmaður lætur taka konu af lífi.“ Það er reyndar hárrétt hjá Louise. En hér var karlmenninu, ríkisstjóranum, og almenningi greinilega ofboðið.

Í hinni athygliverðu bók sinni, „Þegar hún var slæm. Ofbeldishneigðar konur og sakleysisgoðsögnin“ (When she was bad. Violent Women and the Myth of Innocence), segir kanadíski rithöfundurinn og verðlaunablaðamaðurinn, Patricia Pearson (PP) (f. 1964): „Algengustu réttlætingar, sem konur nota til að skýra afbrot sín, er orðforði, sem lýtur að ýmsum tilbrigðum við geðveiki, ásamt misnotkun og þvingun.“ ... „Konur frá þrisvar sinnum oftar geðveikisgreiningu, heldur en karlar, þegar [foreldrar] myrða börn.“

Louise beitti misnotkunarmálsvörninni með góðum árangri. En reyndar er það svo, að „[þ]að eru mestar líkur á því, að glæpakvendi af öllum kynþáttum sleppi undan rannsókn umfram handtöku.“ Reyndar hafði enski nítjándu aldar dómarinn, James FitzJames Stephen (1829-1894), vakið athygli á þeirri blindu, sem almenningur og dómarar voru slegnir gagnvart ódæðum kvenna eða mæðra. Þær þyrftu jafnvel ekki að beita geðveiki- eða þolendamálsvörninni.

Móðurdýrkunin dygði. Hann sagði: „[Hvítvoðaungadráp] veldur engum hræringum meðal almúgans, þar sem þau geta einungis verið framin af mæðrum á nýbornum afkvæmum sínum.“ (PP)

PP segir frá fleiri kvenraðmorðingjum. Eftir skoðun mýmargra slíkra mála viðrar PP þá hugsun, að konur (og mæður) höfði til almennings, dómara og kviðdóms með ólíku móti, eftir útliti og aldri. Lousie var ekki líflátin fyrr en eftir langan afbrotaferil, löngu eftir að kynþokka hennar hafði hnignað. Hún segir um annan kvenraðmorðingja, Dorothea Puente (1929-2011):

„Hún notaði einnig kvenleikann sem eins konar valdaskikkju. Hnignunin kom eins og skrattinn úr sauðarleggnum. Fyrr en varði var hin fyrrum glæsilega, þrýstna og kynþokkafulla unglingsdís, orðin að gamalli konu. Á miðjum aldri dró hún sig í hlé. Líkaminn bauð henni að sýna sitt rétta andlit. Kona, hrein og bein, hefur takmarkað klækjavald. Þetta er skeið í lífshlaupi konu, þegar kynþokkinn hefur tapað ginningarmætti sínum og áður heldur en gætir almennrar samúðar.“

Það er ástæða til að ætla, að kynþokki Louise hafi orðið henni til bjargar rétt eins og kynþokki forngrísku þokkagyðjunnar, Phryne, sem beraði karldómurunum brjóst sín við réttarhöldin – og var saklaus fundin. Um fjórum árþúsundum síðar lýsti Michale Corriero, dómari við hæstarétt BNA, karlmennskudómgreindarbrenglun dómara svo:. „Þetta er karlakerfi. Þegar kona stígur inn í það, ruglast hugsun mín í ríminu. Og ennþá frekar, sé um stúlku að ræða.“ (PP)

Samkvæmt PP er líklegt að bæði „húsenglar“ og „englar dauðans“ notfæri sér einnig karla úr heilbrigðisstétt og afneitun almúgans, því: „Fjöldamorðingjar úr hópi hjúkrunarkvenna og mæðra beita læknaveldi feðraveldisins klækjabrögðum, storka og rugla í ríminu lækna, sem leggja sig í líma við að bjarga fórnarlömbum þeirra.“ ... „Móðurgjörningurinn, hvort heldur sem er á heimavígstöðvum eða á sjúkrahúsum, er miklu algengari leið til valda fyrir siðblindar konur, heldur en viðskipti og kynlíf.“ ... „Í sögulegu ljósi séð hafa konur haft tögl og haldir á heimilum sínum og þar hefur þeim liðið best. Og þar hafa þær haft tilhneigingu til að drepa.“

Í skilningsljósi kvenfrelsaranna um kvenkúgun karla og kúgunarlöggjöf þeirra, eru vangaveltur Patriciu umhugsunarverðar. Fáeinum árum, áður en kvenfrelsunaryfirlýsingin var samþykkt í Seneca Falls í BNA, skömmu fyrir miðja nítjándu öldina, sagði í einu kvenfrelsunarávarpanna: „[Karlar] hafa gert [konuna] að óábyrgri veru, þar sem hún getur framið fjölda afbrota án viðurlaga, að því tilskildu, að þeir séu framdir í nærveru eiginkarlsins.“

Það er rétt, að ríkjandi lög í menningu vorri gerðu karlmennina lagalega ábyrga fyrir hegðun eiginkvenna almennt – ekki einungis í bókstaflegri nærveru þeirra. Samkvæmt kvenfrelsurum nítjándu aldar og um þessar mundir, eru karlmenn taldir ábyrgir fyrir lagasetningu um samskipti kynjanna og hegðun kvenna. Mikill er máttur þeirra og ábyrgð. Og samkvæmt Elizabeth Cady Stanton (1815-1902), sem var aðalhvatamaður ofannefndrar yfirlýsingar og höfundur, er illsku karla engin takmörk sett. Hún hafði á orði: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“

Augum sínum lítur hver á silfrið. Ástralski sagnfræðingurinn, Elizabeth Windschuttle (f. 1942) horfir á löggjöf nítjándu aldar með kvenfrelsunargleraugun á nefinu. Hún telur eins og skoðanasysturnar á öldinni, að konur hafi búið við kúgun karla. Lög og siðgæði hafi ekki eingöngu snúist um „hórdóm og lauslæti, [sem] körlum var heimilt að ástunda ... heldur var litið svo á, að slíkt svipti konuna gildi sínu sem eign eiginkarla eða feðra [og] ylli upplausn fjölskyldna...“ Sú kennisetning, að eiginkonur hafði verið og séu „eign“ karla, er ein sú kostulegasta, sem kvenfrelsararnir hafa boðið upp á, og jafnframt ein af grundvallarröksemdum þess, að konur hafi ekki borið og beri ekki ábyrgð á sjálfum sér, samfélagi og umhverfi. Önnur grundvallarkennisetning er á þá leið, að í eðli kvenna búi einungis manngæska. Því séu þær fráhverfar glæpum.

Einn og einn kvenfrelsari virðast þó vera að vakna af værum blundi. Veruleikinn sækir þá heim eins og slóttugur skratti. Einn þeirra er hinn kunni enski kvenfrelsunarafbrotafræðingur, Frances Heidensohn (FH) (f. 1941). Í bók sinni, „Konur og afbrot,“ leggur hún eitt og annað til málanna, býsna óræð á stundum. Hún segir t.d. að tvíhyggja tíðkist gagnvart konum við morðrannsóknir, þ.e. að þær séu annað hvort góðar eða slæmar: „Ég legg áherslu á, að ég kem ekki auga á umsvifamikið karlasamsæri að baki þessu eða ósýnilega hönd við stjórnvölinn. Það er líklega frekar um að ræða óhjákvæmilegan þátt feðraveldisins (og flest samfélög manna fyrr og síðar hafa verið feðraveldi).“ Þetta er afar torskiljanlegt í ljósi þess, að feðraveldið, erkisamsæri karla gegn konum, var stofnað fyrir um hálfri milljón ára síðan, þegar umhyggjufaðirinn kom til skjalanna.

FH heldur áfram og hundskammar karlfræðimenn fyrir umfjöllun sína og rannsóknir á afbrotum kvenna: „[K]venfrelsunargagnrýni á hefðbundna afbrotafræði er sú (i) að konur séu ósýnilegar eða jaðarsettar í rannsóknum, þegar best lætur, (ii) að rannsóknir á konum séu einkennilega takmarkaðar og brenglaðar, þegar þær eru framkvæmdar.“ FH hefur töluvert til síns máls. Karlar hafa ævinlega leitast við að bera blak af konum, varið þær og tekið af þeim ábyrgð. Þeir hafa meira að segja fellt úr heimssögunni þátt kvenna í hernaði og alls konar ódæðum. Mál er að linni. Það er ævinlega upplífgandi að vera sammála kvenfrelsunarfræðimönnum.

FH heldur áfram: Umfjöllun einkennist af „furðulegri, reyndar siðlausri (perverse), útilokun kvenna í afbrotafræðilegri umfjöllun og brenglunar reynslu kvensökunauta, svo þröngva megi henni í mót viðeigandi staðalímynda. Áberandi hefur verið ofuráhersla á að kynlífsmiða glæpi kvenna, þannig t.d. að litið var á vændi sem einasta afbrot kvenna, en ekki horft til þess sem skynsamlegs starfsvals til að framfleyta sjálfum sér og börnum sínum.“ Hér eru karlar varla hafðir fyrir réttri sök. Kvenfrelsarar af kvenkyni hafa barist heiftúðlega gegn þeirri syndsamlegu misnotkun og hlutgervingu konukroppsins, sem kynlífsþjónusta felur í sér. Fyrir nokkrum árum náðu t.d. kvenfrelsarar Vinstri grænna að sannfæra Alþingismenn um að hafa vit fyrir konum í þessu efni og banna karlmönnum kaup slíkrar þjónustu. Karlmenn skyldu svala kynlífsþorsta sínum á „kveneignunum.“

Landi FH, Carol Smart (f. 1948), víkkar sjóndeildar kynsysturinnar í bók sinni; „Konur, afbrot og afbrotafræði. Kvenfrelsunargagnrýni (Women, Crime and Criminology. A feminist Critique): Hún elur einkum á tveim efasemdum um gildi þess, að vísa afbrotum kvenna á bug og firra þær ábyrgð á þeim: 1) ef farið er í felur með konur og afbrot þeirra, gæti það leitt til þess, að kvenfrelsunargagnrýnin næði ekki fótfestu, 2) ef kastljósið beindist að afbrotum kvenna gæti fólk orðið felmtri lostið, síðfelmtri.

Carol telur, að sé ónóg áhersla lögð á þátttöku kvenna í afbrotum muni það „stuðla að því, að undirskipan kvenna í samfélaginu styrkist, í þeirri einfeldningslegu trú, að kvenleiki sé öndverður við ástundun afbrota.“ Eins og kunnugt er undirskipuðust konur körlum um það leyti, sem feðraveldið var sett á stofn fyrir um hálfri milljón ára.

En nú eru hugsanleg breytingar í vændum. Svo segir alla vega norður-ameríski afbrotafræðingurinn, Freda Adler (f. 1934), sem skrifaði, ásamt Herbert M. Adler, bókina: „Afbrotasystur. Hinn nýi kvenglæpamaður rís úr öskustónni (Sisters in Crime. The Rise of the New Femala Criminal). Þar segja höfundar: „Konur eru ekki lengur „samningsbundnar“ eldhúsum sínum, barnavögnum og svefnherbergjum ... Nú geta þær þúsundum saman ... notið frelsis í fyrsta sinn. [Þær] hafa ákveðið að kveðja eldhúsin. Léttar í lundu steypa þær sér kollhnís inn á öll þau svið atvinnulífsins, sem áður voru troðfull af körlum. ... Á sama hátt og konur gera kröfur um jafnrétti á löglegum vettvangi, sækir svipaður fjöldi þeirra inn í heim alvarlegra afbrota.“

PP tekur í sama streng: „Konur eru staddar á hættulegum vegamótum. Við erum að uppgötva, að við séum fullfærar um að ástunda ofbeldi að hætti karla. Á hinn bóginn, jafnvel þótt við beitum hefðbundnum, karllegum aðferðum við ofbeldið, syngur kórinn lagið um sakleysi okkar. Við höldum því fram, að við séum fórnarlömb. Við berjumst fyrir réttlátri reiði okkar. Við förum hamförum gegn eiginkörlum og elskhugum ... körlum eins og væru [þeir] táknmyndir kúgunar okkar. Og dómstólar og almenningur sýknar okkur.“ ... Skilaboðin eru þau, að konur hafi rétt til – þar sem þær eru [í eðli sínu] saklausar – að tortíma án viðurlaga.“

Og karlmenn mega gæta sín, segir Sharon Smolick, fyrrum ráðgjafi við kvennafangelsi í Nýju Jórvík (NY) í viðtali við tímaritið, „Sálfræði í samtímanum“ (Psychology Today): „Í flestum tilvika megna konur ekki að hefna sín á ofbeldismanni sínum, en þær sitja hvorki með hendur í skauti né þegja þunnu hljóði um alla eilífð. Oft og tíðum þarf saklaust fólk að gjalda með lífi sínu [svo þær megi svala hefndarþorsta sínum].“

Norður-ameríski afbrotasálfræðingurinn, Candice Skrapec, geldur einnig varhug við í ritgerð sinni um raðmorðingja: „Bræði kvenna og þörf til valdeflingar mun beinast að valdhöfunum (power brokers), sem hún hefur reynt að illu. Hún mun leitast við að refsa þeim fyrir kynferðið.“

Kvenfrelsararnir vildu gera konur ábyrgar. Þó er enn litið í gegnum fingur með glæpi kvenna og dómar þeirra eru mildari en karla. Og ennþá beita kvenafbrotamenn málsvörn, sem miðar að því að firra þær ábyrgð; ofbeldisreynsla (kynferðislegt ofbeldi klikkar aldrei), geðröskun, kynvakatruflanir, geðlægð, einstæð og einmanna móðir, ógift móðir, nýmóðir, bældar minningar, fæðingarþunglyndi, gáleysi, eðlislægt sakleysi, þvingun og óvæntur ungbarnadauði, svo þær algengustu séu nefndar. Eins undarlega og það hljómar; eftir um tveggja alda látlausa kvenfrelsunarbaráttu, m.a. fyrir geirvörtum kvenna og drusluþörf, vilja konur ennþá vera fórnarlömb, meðan frelsarar þeirra hrópa; „meira, meira jafnrétti.“ Alþingi Íslendinga hefur reyndar tekið af skarið. Það hefur leitt í lög stefnuskrá Vinstri grænna. Konur skulu vera undirskipuð fórnarlömb. Þó ekki morðkvendið, Guinevere Garcia (f. 1958) frá Illinois í BNA. Hún neitar því hnakkakerrt að vera fórnarlamb. En hana skortir greinilega innsæi.

Eitruð karlmennska

(Birtist í Vísi 30. des. 2019)

Karlar hafa löngum þótt eitraðir, óduglegir og jafnvel réttdræpir, sökum ofbeldis og kúgunar gagnvart konum sínum. Þær voru greinilega haldnir eitraðri karlmennsku eins og ég og kynbræður mínir í dag, því þessi bölvaldur er okkur í blóð borinn, hefur síast inn í merg og bein.

Eitruð karlmennska er einnig kölluð sjúkleg karlmennska (uppáhaldshugtak Stígmóta) eða skaðleg karlmennska eða skerðingarsjúkdómur eða barasta karlsýki. Sannast sem oft áður, að kært barn hefur mörg nöfn (e. toxic masculinity, mascupathy). Höfundar einnar þeirra mýmörgu skýrslna stjórnvalda um þann vanda, sem hlýst af meinsemdinni í sálu karla, segja greiningu „sérlega mikilvæg[a] í umræðu um það sem kallað er „skaðleg karlmennska“, tegundir karlmennsku sem hindra jafnrétti og félagslegt réttlæti.“

Fyrrnefnd Alexe var hrifin af fyrstu bylgju kvenfrelsunar eins og ofbeldisseggir meðal kvenfrelsunarsystranna í Norður-Ameríku og Englandi. Ofbeldisarfur þeirra lifir enn góðu lífi meðal kvenfrelsara, m.a. í hugtakinu, eitraðri karlmennsku. Sjúklinga, höldnum jafn ógnvænlegum sjúkdómi, ber að lækna, kvengera og/eða fækka verulega, segja þeir. Norður-ameríski kennarinn og rithöfundurinn, Sally Miller Gearhart (f. 1931) hefur mælt út hæfilegan fjölda karla. „Hlutfall karla verður að skera niður í og viðhalda í u.þ.b. tíunda hluta mannkyns.“

Norður-ameríska kvenfrelsaranum, Valerie Jean Solanas (1936-1988), þótti það greinilega ofrausn að láta tíunda hluta karla lifa. „Konan mun, hvort sem henni líkar betur eða verr, taka öll völd í fyllingu tímas, jafnvel þótt væri bara af þeirri einu ástæðu, að hún neyðist til þess – þegar öllu er á botninn hvolft hverfur karlinn af sjónarsviðinu.“

En skylda konunnar til að eyða körlum gersamlega er ef til vill skiljanlegri í ljósi þess, að karlinn er bágstödd vera, ef veru skyldi kalla, því „[k]arlinn er þróunarslys ... ófullkomin kona, fóstureyðing í lifanda lífi, ónýtur á erfðavísisstigi.“ ... „Karlinn er skertur, býr við tilfinningalega takmörkun. Karlmennska er skerðingarsjúkdómur og karlar eru tilfinningalegir krypplingar. Karlinn er að öllu leyti sjálfhverfur, gildra sjálfum sér, ófær um samúð og samkennd, ást, vináttu og blíðu. Hann er utangarðseining, ófær um að stofna til sambands við annað fólk. Viðbrögð hans eru einvörðungu eðlislæg, firrt vitundarstjórn; greindin er tæki, sem stjórnað er af hvötum og þörfum hans; ástríða er honum fjarri sem og andleg samskipti; hann skynjar ekkert annað, heldur en innri hræringar. Hann er hálfdauður, fáskiptið dauðyfli, ófær um að veita og þiggja unað eða hamingju; ...“ Karlinn er „ ... uppnagaður af sektarkennd, ótta og óöryggi; tilfinningum, sem eiga rætur í karleðlinu...“

Hugmyndafræðisystur Valerie taka undir. Andrea Dworkin (1946-2005) leggur að konum að ryðja óheppilegum körlum úr vegi. Það drýpur blóð úr draumum hennar: „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með skóhæl á kafi í munni sér sem væri epli í gini svíns.“ Mary Daly (1928-2010) leggur eitraða karlmennsku nokkurn veginn að jöfnu eitraðri jörð: „Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“

Aurelia Vera er kennari á Kanaríeyjum. Hún kom auga á gagnlegan mótleik við áhrifum sjúkrar karlmennsku. Boðskapur hennar í kynfræðitíma með unglingsnemendum var á þessa leið: (Hún beindi orðum sínum til karlkynsnemenda.) Væri þú tilkippilegur til geldingar í því skyni að tryggja konum völd? Hún svarar neitandi fyrir viðmælanda sinn og segir því næst: „Við þurfum að láta okkur lynda (dabble) úrval [drengja] til geldingar. Ef þú vanaðir son þinn, væri hann ekki fær um að eignast börn. [Aukin heldur] væri honum hlíft við fjölda kynvakastýrðra breytinga, sem hafa í för með sér [aukna] líkamsburði. Þrótturinn kemur úr kynkirtlunum. Svo verða raddir þeirra áfram barnslegar.“

Egypsk/norður-ameríski rithöfundurinn, Mona Eltahawy fær orðið: „Ég bið fólk að hugleiða ... sviðsmynd, þar sem við [konur] myrðum ákveðinn fjölda karlmanna í viku hverri. Hversu mörgum þyrftum við að farga, þar til feðraveldið sest niður handan borðsins og segir: „Gott og vel, látum gott heita. Hvað er í okkar valdi til að stansa aflífunina?““

En það eru miskunnsamari kvenfrelsarar á kreiki einnig. Þeir vilja lækna oss. T.d. Heilsuverndar- og meðferðarstofnun karlsýkinnar í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem helgar sig afhjúpun og lækningu sjúkrar (norður-) amerískrar karlmennsku. Þar fræðumst við um, að plágu þessa sé að finna í öllum húsakynnum, að það festi meira að segja ekki auga á henni, því hún sé svo algeng. Karlsýkin er talin sú skeinuhættasta af sínu tagi fyrir velgengni í samböndum og samfélagi, gjöreyði jafnaðarlegu og heilbrigðu mannlífi.

Í gögnum kvenfrelsunarlækningastofnunarinnar í San Francisco má lesa: „[K]venfrelsunarsállæknirinn leitar margvíslegra leiða til að knýja fram breytingar, þ.á.m. baráttu í samtökum atvinnumanna, málafylgju með tilliti til lagabreytinga og viðeigandi aðgerðir af öðrum toga.“ (Sally Satel)

Ofangreindar stofnanir eiga sér systurstofnun á Íslandi, Stígamót. En þó kynni víðar að vera veiðivon í þessu tilliti, hafi hvatning og spádómur móður kvenfrelsunarsállækninga, Phyllis Chesler (f. 1940), gengið nægjanlega eftir. „Það er ljóst, að kvenkyns kvenfrelsarar verða hægt og bítandi að ná undirtökunum í opinberum stofnunum og félögum (social institutions) og drottna yfir þeim - .... [Þ]að vinnur einfaldlega gegn hagsmunum kvenna að styðja feðraveldið eða jafnvel hið upplogna „jafnrétti“ við karla.“ Hún ítrekar: „[Í] mínum huga er enginn leið önnur fær til að sigrast á feðraveldinu eða velta því úr sessi, en að hrifsa völdin.“ Í draumi Phyllis verður hið goðsagnakennda kvennasamfélag (Amasónurnar) endurreist, þar sem „... allar konur virtust geta stefnt að og öðlast fullkominn mannleika:“ Öðru máli gegnir um karla: „[E]invörðungu karlar, væri þeim á annað borð leyft að tóra, voru valdalausir og kúgaðir á fjölmörgum sviðum.“ (Phyllis Chester)

Boðskapur Phyllis verður skiljanlegri, þegar grundvallarkennisetning hennar um tilurð fjölskyldunnar er skoðuð: „Það er trúa mín, að frumorsök að stofnun feðraveldisfjölskyldunnar hafi verið þungun í kjölfar nauðgunar. Það er mikilvæg staðreynd þróunarinnar (biological fact). Sömuleiðis var þörf karlsins fyrir að sanna erfðalegan ódauðleika sinn svo sterk, að hann taldi sig eiga rétt á að leggja undir sig konukroppinn til að tryggja það, að afkvæmi hans kviknuðu af eigin sæði.“ (Phyllis Chester)

Kvensálfræðingar hafa svarað kalli fræðamóður sinnar og vilja líka leggja hönd á plóg, enda líf kvenkynsins að veði. Norður-ameríski sálfræðingurinn, Ellen Hendriksen, lýsir sjúkri karlmennsku: „Lögmál hinnar sjúku karlmennsku býður, að karlar ríki yfir hverjum og einum, gangist ekki við þörfum [sínum], sýni ekki tilfinningar og beri stöðugt sigur af hólmi. Þetta er óheillavænlegt (impossible) fyrirkomulag, sem kæfir og meiðir alla [sem það snertir]. Sjúkri karlmennsku má vel líkja við bauk. Hann býður upp á ósveigjanleg þrengsli, sem afskræmir karla. Þeim er nauðugur einn kostur að troða sér í hann. [Þar] lifa þeir í þjáningarþögn, gangast ekki við þörfum sínum, sýna ýgi eða mannalæti, reiða sig ekki á nokkurn mann, sýna engin veikleikamerki og láta ekkert í ljósi (snitch). ... Jafnvel ánægju í smáum sniðum truflar hin sjúka karlmennska. ... [Hinn sjúki baukmaður] “getur engan veginn gengist við því, að hvítvoðungur sé krúttlegur, ekki fær hann sig til að faðma hvolp, biðja um smáköku, panta bjúgaldinpönnuköku eða nota regnhlíf, þegar rignir. ... [Þ]að er bein afleiðing sjúkrar karlmennsku, þegar [karlar] beita valdi til að skapa virðingu .. (sem í raun er ótti). Karlar bæta sér upp virðingarleysi með drottnun. En í daglegu lífi eru margir, einstakir karlmenn, sem ekki gangast við völdum sínum og forréttindum.“

Starfssystir og landi Ellenar er hinn kunni sálfræðingur, Laura Brown. Hún hefur m.a. skrifað bókina, „Kvenfrelsunarlækning.“ Hún segir um lækninguna: „Samkvæmt minni skilgreiningu er kvenfrelsunarlækning framin með tilliti til stjórnmálaspeki kvenfrelsunar, ásamt greiningum, sem grundvallaðar eru á fjölmenningarlegri kvenfrelsunarfræðimennsku, er lýtur að konum, körlum og kynferði. [Hvort tveggja] bendir sállækni og skjólstæðingi á leið til lausna og aðferða til að efla kvenfrelsunarandspyrnu, umsköpun og breytingar í daglegu einkalífi, tilfinningalífi, samböndum og stjórnmálum.“

Hún skrifar ennfremur: Kvenfrelsunarlækning „veitir veitir sjúklingum innsæi í tengsl eigin hátternis og feðraveldisins, sem setur mark sitt á okkur öll.“ ... „Róttæk, félagsleg breyting skal vera ásetningur kvenfrelsunarlækningar til að uppræta félagslegt fyrirkomulag, þar sem kúgandi valdaójafnvægi þrífst.“ Hún ítrekar: Kvenfrelsunarlækning „veitir veitir sjúklingum innsæi í tengsl eigin hátternis og feðraveldisins, sem setur mark sitt á okkur öll.“ ... „Róttæk, félagsleg breyting skal vera ásetningur kvenfrelsunarlækningar til að uppræta félagslegt fyrirkomulag, þar sem kúgandi valdaójafnvægi þrífst.“

Laura endurómar einnig skilning ofangreindrar fræðamóður á nauðsyn kvenfrelsunarlækningar. Hún „endurspeglar málflutning hreyfingarinnar. Sállæknar, fyrst og fremst konur, voru hvatamenn hennar. Þær umbreyttu andófi sínu gegn kynfólum í heilbrigðisstéttum í mótun tækilegs (viable) valkosts fyrir konur í þörf fyrir sállækningu. [Þannig var] skjólstæðingum hlíft við kynfólsku, kvenfæð og staðalímyndum, sem fram að því höfðu verið allsráðandi. ... [Lækningin] er öndverð við hinn ríkjandi skilning í drottnandi feðraveldi.“

Það verður seint ofsögum sagt af því, hvernig eitruð karlmennska leikur konur. Hér segir menntuð, ensk móðir frá raunum sínum í enska dagblaðinu, Dagspóstinum (Daily Mail): „Eiginkarlinn yfirgaf mig fyrir nokkrum árum síðan. Ég tætti bækur hans í sundur, rispaði bílinn, skar sundur fötin og eyðilagði geislaplöturnar. Og ég sé ekkert athugavert við það. Enn er eitt og annað, sem gerir mig ólma. Hin ýmsu hlutverk eins og móðir (ég gifti mig aftur), ástkona, vinur og starfsmaður, vaxa mér yfir höfuð – og mér finnst ég ekki ráða við neitt þeirra.Um daginn beið ég í röð við hraðbanka. Konan í röðinni fyrir framan mig kannaði stöðu á þrem greiðslukortum. Og tók í engu tillit til þeirra, sem biðu. Ég var á hraðferð. Svei mér þá! Mig langaði að kyrkja hana – en auðvitað lét ég hjá líða. Þess í stað fór ég á hnefaleikaæfingu um kvöldið og fékk hamslausa útrás í æfingunum. Það er goðsögn, að konur séu hið blíða kyn. Í raun búum við ekki síður yfir bræði og ýgi, heldur en karlar.“ Það er morgunljóst, að feðraveldið fer illa með konur – sumar hverjar að minnsta kost. (Þessi ætti hugsanlega að leita sér kvenfrelsunarsállækninga.)

En það er svipað farið með konur og karla. Þær eru ekki einsleitur hópur eins og t.d. Kolbrún Bergþórsdóttir, blaðamaður og rithöfundur, hefur bent á. Hugsanlega hefði rithöfundurinn, Penny Vincenszi (1939-2018), snuprað kynsystur sína. Hún segir. „Það var á „brjóstahaldabrennuskeiði“ kvenfrelsunar, að ein þeirra [kvenfrelsaranna] sagði við mig [þriggja barna móðir í fullu fjöri á framabraut]: „Konur eru hræðilegir nöldrarar. Þær stynja yfir löngun sinni til að giftast; þær kveina vegna þess, að þær langar til að eignast barn; því næst kveina þær, því það sé svo leiðinlegt heima, langar aftur í vinnuna; síðan vola þær yfir því að skilja barnið eftir heima, fá sektarkennd.“ ... „Frelsun frá fjötrunum, sem við hristum af okkur í kvenfrelsunarbyltingunni, hefur einungis fært okkur vanlíðan í öllu því, sem við tökum okkur fyrir hendur.“ Því mætti við bæta, að mæður og ömmur virðast láta undir höfuð leggjast að fræða dætur og ömmustelpur um kvenfrelsunarávinningana. Það er raunalegt að verða vitni að endurtekinni geirvörtu- og „druslufrelsun.“ Sú frelsun átti sér stað á Vesturlöndum fyrir rúmri hálfri öld síðan.

Góðu kynbræður! Það er bágt að lifa í bauki, eitraður að auki. Ég hvet ykkur til að fylgja fordæmi mínu og Samfylkingarmannsins, Ágústs Ólafs Ágústssonar, kyndjarfs kvenkúgara (þótt hvítur riddari sé) samkvæmt flokksdómi, og leita aðhlynningar hjá Stígamótum, sem Góði hirðirinn skilgreinir sem velgjörðasamtök. Og enn gæti bætt úr skák, að gerast félagar í Vinstri-grænum. Þar eru í boði hugvekjur um eitraða karlmennsku. T.d. flutti einn hugmyndafræðinga þeirra, Þorsteinn V. Einarsson, sem er „femínisti með brennandi réttlætiskennd,“ vitundarvakningu í boði jafnréttisnefndar Rangárþings eystra nýverið. Í tilkynningu hennar stendur:

„Afleiðingar [karlmennskunnar] eru vanlíðan, óhamingja, kynbundið námsval, starfsval, launamunur, ofbeldi og ójafnrétti sem bitnar á samfélaginu öllu, körlum og konum. Lausnin er meðal annars að hrista upp í og víkka út viðteknar karlmennskuhugmyndir. Þannig losna karlmenn, konur og samfélagið allt úr álögum karlmennskunnar.“

Að síðustu óska ég lesendum ástar, sáttar og samlyndis á nýju ári.

Eitraðir karlar, sigurvissir og saklausir kvenfrelsarar

Kvenfrelsarar hafa unnið stríðið gegn drengjum og körlum, segir Joel Kotkin, bandarískur samfélagsrýnir og tekur að því leyti undir orð breska kvenfrelsarans og rithöfundarins, Katharine (Penelope Cade) Burdekin (1896-1963), sem sagði í bók sinni (undir dulnefninu Murray Constantine), „Hreyknum hali“ (Proud Man) frá árinu 1934: (Sögumaður lýsir mannlífssviðinu í Englandi á tuttugustu öldinni.)

„Það er líklegt, að konur muni drottna yfir körlum, fari svo, að líffræðilegu mikilvægi kvenna sé haldið í heiðri og að konur verði sáttar við sjálfar sig frá fæðingu og finni valdið í lífmóðurinni fremur en í reðinum.

Sjálfsöryggi þeirra, sem skjóta mun rótum, jafn djúpum og hin forna öfundsýki karla, mun leysa úr læðingi andlegt ógnarvald, sem karlar hafa enga burði til að hamla gegn.

Eðli málsins samkvæmt er þess ekki að vænta, að mannkyn muni verða aðnjótandi meiri hamingju eða þokast vitund nær mennskunni (humanity). Forréttindin munu einungis umsnúast og hugsanlega munu [kven]forréttindin verða enn þá meira þrúgandi og grimmdarleg.“

Rebecca Crespo fagnar: „Framtíðin er kvenlæg og framtíðin er björt. … hún er í okkar höndum. Það er okkar að ákveða atburðarásina, hún er á okkar valdi, þökk sé brautryðjendunum.“

Rebecca tínir til ein tíu atriði í þróunin til kvenveldis. Eitt þeirra er: „Líklegra er, að konur ali upp börn upp á sitt einsdæmi.“ Annað: „Konur hafa skipað sér í forystusveit [kvenfrelsunar]herferða eins „Me-too“ og „TimesUp.“

Katharine reyndist sannspá og æði Rebecca og bJoel virðist hafa rétt fyrir sér. Þróunina þekkja flestir, sem skyggnast um með opin augu og búa við ófjötraða hugsun.

Það er alveg hárrétt hjá Rebekku, að miklu fleiri konur séu einstæðir foreldrar en karlar. Því háttar nefnilega þannig til, að venjulega æskir móðir skilnaðar og venjuleg er forræði yfir börnum úrskurðað eða dæmt þeim í hag. Samtímis þessari þróun færist það í vöxt, að konur útvegi sér sæði, án þess að stofna til sambands við sæðisgjafann, en geta þó krafist fjármuna til uppeldis afkvæminu. Fráskildir feður sökkva oft og tíðum í fátækt. Upplausn fjölskyldunnar er nöturleg staðreynd sem og síaukin umsvif hins opinbera í uppeldi ungu kynslóðanna.

Hagfræðingarnir, David Autor og Melanie Wasserman, benda á afdrifaríkar breytingar á vinnumarkaði, sem einkum íþyngir körlum og stuðla enn að fátækt. Þeir líkja þessum breytingum við hræringar í jarðskorðunni: „Síðustu þrjá áratugina hafa aðstæður á vinnumarkaði karla versnað á fjórum sviðum: starfshæfni, atvinnuleysi, mikilvægi á vinnu staðnum og útborguð laun.“

Þetta helst í hendur við aukna áherslu á kynhæfni og „jákvæða mismunun,“ sem felur í sér, að kyn konu er metið til hæfni og sé karl og kona jöfn að verðleikum, sem velja konuna. Aukið brottfall úr skóla og minnkuð ásókn í framhaldsnám og æðra nám skiptir verulegu máli. Drengir hverfa umvörpum úr skóla og fjöldi þeirra hvorki vel læsir né skrifandi. Í skóla er að miklu leyti litið fram hjá því, að drengir þroskast öðruvísi en stúlkur og læra stundum á annan hátt. Kynin eru að ýmsu leyti ólík.

Drengir gætu verið í þann mund að hverfa af fjölda sviða í háskólanámi. Í Bandaríkjunum hafa konurnar stungið körlunum ref fyrir rass í doktorsnámi. Í sálfræði t.d. eru drengir orðnir eins og hvítir hrafnar.

Í undirgreinum eins og þroska- og barnasálfræði, eru piltar hér um bil horfnir af sjónarsviðinu eins og í leik- og grunnskólum. Sama á við um sjúkrasálfræði eða klíníska sálfræði. Aðstoð er veitt í samræmi við kvenfrelsunarfræðin, þ.e. að karlar séu konum vondir, kúgarar þeirra í lífinu. Í því ljósi eru andlegar kaunir útskýrðar og lækningin felst í að „koma körlunum undir,“ þótt eitraðir séu.

Námsumhverfið við æðri menntastofnanir er óaðlaðandi og jafnvel hættulegt æru pilta. Kvenfrelsunarofbeldi fer eins og logi um akur. Auk þess er nám á háskólastigi sniðið að í auknum mæli að konum sérstaklega, meira að segja á raunvísindasviði. Kennt er undir kvenfrelsunarsjónarhorni, meira að segja jöklafræði.

Lífið í skóla endurspeglar að mörgu leyti lífið utan hans. Það virðist búa í vitund fólks, að drengjum og körlum megi fórna. Þetta sést hvarvetna í samfélaginu og margskoðað í rannsóknum. Hagsmunir þeirra og eðli er á sumum sviðum ekki virt viðlits, frekar en tilfinningar, heilsufar og sársauki. Samfélagið er almennt kvenmiðað, drengir skulu kvengerðir og gæddir sjúkdómum (eins og ADHD). Þeim er ætlað það versta (moral typecasting).

Síðustu áratugina hefur kastað tólfunum með tilkomu ýmis konar kvenréttinda- og kvenfrelsunarhreyfina, sem auðjöfrar og vestrænar ríkisstjórnir fjármagna til baráttu gegn drengjum og körlum. Sumir angar þeirra eru beinlínis hatursfullir (instrumental harm) eins og við sjáum mörg dæmi um á líðandi stundu. Samúðarklyfturinn er stór (empathy gap).

Hvernig skyldi ungum og öldnum líða í kvennaofríkinu?

Geðlyfjanotkun gæti sagt sögu. Ég hef ekki allra nýjustu tölur handbærar, en líklegt má telja, að upp undir helmingur fullorðinna gangi fyrir geðlyfjum, sem hvorki hressa, bæta eða kæta í raun réttri. Það færist stöðugt í aukana, að ungum börnum séum gefin lyf við óæskilegri hegðun eða vanlíðan.

Bandaríski félagssálfræðingurinn, Jonathan Haidt, hefur því fram, að við séum vitni að sálsýkisbylgju eða faraldri meðal ungu kynslóðanna, sem hófst fyrir um það bil einum og hálfum áratugi síðan. Hann vinnur nú að því í opinni samvinnu við alla þá, sem eitthvað vísindalegt og viti borið hafa til málanna að leggja. Bráðabirgða hlutfallstölur um aukningu frá 2010 eru þessar:

Sjálfsvíg; unglingar á aldrinum 15-19: drengir 35% - stúlkur 64%. Unglinar á aldrinum 10-14 ára: drengir 109% - stúlkur 134%.

llvígt þunglyndi; stúlkur 145% - strákar 161%.

Sjálfsmeiðingar; stúlkur 48% - drengir 37%. Innlagnir vegna þessa; hjá stúlkum 188% og drengjum 48%.

Nýnemar í háskóla: kvíði 134%; þunglyndi 106%; ADHD 72%; fíkniefnaneysla 33%; geðhvarfasýki 57%; lystarstol 57% og geðklofi 67%.

Niðurstöður úr öðrum áttum eru svipaðar: Á árabilinu 2000 til 2007 jókst sjálfsvígtíðni með drengja um 25% og fíkniefnadauði um 250%.

Lokaorðin koma frá Joel Kotkin: „Þær tilhneigingar, sem við erum vitni að á líðandi stundu lýsa ekki kvenfrelsunarparadís heldur sjúku samfélagi, þar sem karlar og konur láta skeika að sköpuðu í sífellt meira mæli eða sitja aldrei á sátts höfði.“

Ábending um lesefni:

Richard V. Reeves: Of Boys and Men: Why the Modern Male Is Struggling, Why It Matters, and What to Do about It.

Aman Siddiqi: A Clinical Guide to Discussing Predudice Against Men - The Psychology of Prejudice Against Men: How is it Maintained.

Josh Hawley: Manhood. The Masculine Virtues America Needs. Paul Nathanson og

Katherine K. Young: Legalizing Misandry: From Public Shame to Systematic Discrimination Against Men

https://www.encyclopedia.com/arts/educational-magazines/burdekin-katharine-1896-1963 https://www.youtube.com/watch?v=I9FgvXkUknc https://menaregood.substack.com/p/prejudice-against-men-maintaining?utm_source=post-email-title&publication_id=1350013&post_id=124633232&isFreemail=true&utm_medium=email https://fiamengofile.substack.com/p/never-blame-feminism?utm_source=substack&utm_medium=email https://menaregood.substack.com/p/red-pill-relationships-3-understanding?utm_source=substack&utm_medium=email https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36930334/#:~:text=Findings%20indicate%20people%20(especially%20women,%3B%20Sacrifice%3B%20Sacrificial%20harm%20endorsement. https://www.centreformalepsychology.com/male-psychology-magazine-listings/its-easier-to-blame-men-than-to-see-men-as-victims https://menaregood.substack.com/p/instrumental-harm-should-women-be?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0749597820303630 https://news.unm.edu/news/choices-choices-choices-why-your-gender-may-impact-them https://www.theguardian.com/books/2023/may/13/manhood-review-josh-hawley-book-tucker-carlson https://www.dailysignal.com/2023/05/18/josh-hawley-masculinity-manhood-book-war-men/ https://www.wsj.com/articles/for-long-term-health-and-happiness-marriage-still-matters-86114ced?utm_source=substack&utm_medium=email https://nationalpost.com/opinion/women-have-won-the-war-between-the-sexes-but-at-what-cost https://jonathanhaidt.substack.com/p/the-teen-mental-illness-epidemic https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2015/09/the-coddling-of-the-american-mind/399356/ https://www.judiciary.senate.gov/imo/media/doc/Haidt%20Testimony.pdf https://www.wsj.com/articles/why-children-need-nurturing-fathers-e7d84db8 https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2018/12/the-sex-recession/573949/ https://ifstudies.org/blog/1-in-4-projecting-childlessness-among-todays-young-women https://www.aei.org/politics-and-public-opinion/the-dangerous-faculty-gender-gap/ https://basicsbybecca.com/blog/the-future-is-female https://www.washingtonpost.com/opinions/why-cant-we-hate-men/2018/06/08/f1a3a8e0-6451-11e8-a69c-b944de66d9e7_story.html https://www.thirdway.org/report/wayward-sons-the-emerging-gender-gap-in-labor-markets-and-education https://fiamengofile.substack.com/p/and-another-man-gone-and-another https://www.nytimes.com/2012/08/25/opinion/men-who-needs-them.html https://www.apa.org/monitor/2019/01/ce-corner http://www.ejfi.org/family/family-26.htm https://www.mindingthecampus.org/2017/11/30/we-made-this-harassment-law-up-from-the-beginning-and-now-weve-won/ https://www.mindingthecampus.org/2019/01/03/why-men-are-falling-behind-in-schools/ https://www.mindingthecampus.org/2019/01/15/the-toxic-mission-to-reengineer-men/ https://www.wsj.com/articles/masculinity-isnt-a-sickness-11547682809 https://www.nationwidechildrens.org/newsroom/news-releases/2023/02/bridge_ruch_youthsuicide_pandemic https://societyhumanities.as.cornell.edu/news/family-abolition-focus-upcoming-lecture-sophie-lewis https://www.asanet.org/women-more-likely-men-initiate-divorces-not-non-marital-breakups/ https://canadiancrc.com/newspaper_articles/catholic_exchange_what_god_has_joined_10mar03.aspx 2003 https://www.mindingthecampus.org/2019/01/27/the-feminist-mission-to-undermine-heterosexuality/

Draumur forsætisráðherra og rétttrúnaðurinn

Skipulögð kvenfrelsun hefur staðið yfir á Vesturlöndum í hálfa aðra öld. Karlar og konur búa nú góðu heilli við sömu lög og hafa sömu tækifæri. Laun þeirra eru svipuð. Kynin sýna hvoru öðru ofbeldi til jafns eins óyndislega og það hljómar. Þrátt fyrir þetta sækja kvenfrelsarar enn í sig veðrið. Öll afbrigði kvenfrelsunar grundvallast á þeirri sannfæringu, að karlar séu rót alls ills og beri nær alla ábyrgð á því, sem miður fer í mannlífinu. Illskan rekur þá til viðhalda margumræddu feðraveldi, sem þeir stofnuðu í örófi alda til sameiginlegrar kúgunar kvenna. Konur eru fórnarlömb.

Einn meginhugsuða kvenfrelsara, fræðimaðurinn Andrea Dworkin, lýsir þessu svo: „[Karlinn] lifir og hrærist í anda yfirburða sinna, sem hann rekur til tilvistar reðursins. [Konan] hrærist í heimi niðurlægingar og lítillækkunar, þar eð hún er talin óverðug. Kynferðið er bölvun hennar.“ Því er auðskilið, að bölvun hverrar móður sé að eignast son. Í hverju nýju sveinbarni er kúgari fæddur: „Sonur sérhverrar konu í feðraveldinu situr hugsanlega á svikráðum við móður sína. Hann er óhjákvæmilega nauðgari eða kúgari annarra kvenna.“ (Andrea Dworkin)

Það er von, að snuggist í kvenfrelsurum, þegar svona er í pottinn búið. Enda gerast þær karlýgar mjög: „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með háan skóhæl á kafi í munni sér eins og væri epli í gini svíns,“ segir Andrea, sem einnig hvetur konur til að útrýma körlum, sem standa í vegi fyrir þeim. Aðalhugmyndafræðingar kvenfrelsara hafa einnig úthugsað róttækari leiðir, þar sem afeitrun jarðar og fækkun karlmanna fer saman. Mary Daly lætur sig dreyma: „Afeitrun jarðarinnar verður að eiga sér stað, eigi líf að þrífast til framtíðar. Ég hygg, að hún verði samhliða þróun, sem hafi í för með sér verulega fækkun karlmanna.“ Það er skemmst frá því að segja, að ofbeldi, karlfæð, kynþáttahatur og öfgar hafa fylgt baráttu kvenfrelsara frá upphafi vega.

Framtíðarsýn kvenfrelsara er byggð á órum um sæluríkt fortíðarsamfélag undir stjórn algóðrar og alviturrar gyðju. Nokkrir karlmenn verða sérvaldir til undaneldis, en sveinfóstrum eytt í samræmi við undaneldisstefnuna. Mikilvæg skref í þessum undirbúningi eru heimildir kvenna til að eyða fóstrum sínum, jafnvel þótt konu og fóstri sé engin hætta búin og fóstrið orðið til með samþykki beggja foreldra. Nýlega unnu kvenfrelsarar enn einn bardagann í „réttindabaráttunni“ á Alþingi Íslendinga. Konum er að eigin geðþótta, þ.e. án samráðs við föður fóstursins, heimilt að láta eyða því fram að tuttugustu og þriðju viku meðgöngu. Það heitir að náð sé merkum áfanga í „valdtöku“ kvenna yfir líkama sínum. (Mér er ekki kunnugt um, hvenær það vald glutraðist niður.) Forsætisráðherra, Katrínu Jakobsdóttir, sem segir sig verða „meiri og meiri „femínista [þ.e. kvenfrelsara],““ dreymir um, að lög muni heimila konum að eyða fóstri sínu án tillits til lengdar meðgöngu. Ennþá er yfirskin kvenfrelsaranna baráttan fyrir jafnrétti og jafnvægi kynjanna.

Þegar á síðasta áratugi liðinnar aldar benti rithöfundurinn, David Thomas, á varhugaverð teikn í eflingu og viðgangi kvenfrelsunar. Hann komst svo að orði: „Vestrænar þjóðir sýna svo áráttukenndan áhuga á konum að jaðrar við fjöldahugsýki...“ Áróður kvenfrelsaranna er mergjaður. Leikið er miskunnarlaust á forna strengi karlmennskunnar; vernd kvenna og barna - og umhyggju fyrir þeim. Samtímis er höfðað til samvisku karlanna. Karlillskan er grunnstef í áróðrinum í samræmi við grundvallarsannfæringuna. Karlmenn eru óaflátlega ausnir svívirðingum og ávirðingum. Í dægurmenningunni og á vörum kvenfrelsara eru þeir blygðunarlaust niðurlægðir. Dæmi: „Eltingaleikur er körlum í blóð borinn. Leyfðu því karli að eltast við þig. Liggðu aldrei karl, fyrr en hann tjáir ást sína. Allt, sem mér hefur opinberast um karla, lærði ég af hundi mínum, Margréti. Láttu þá hlaupa á eftir þér út um hvippinn og hvappinn, viljir þú fara í eltingaleik. Standi hugur þinn [hins vegar] til að losna við þá, skaltu snúa leiknum við. Strákarnir eru [nefnilega] býsna einfaldir að allri gerð,“ segir Carole Ann Radziwill. Svo segir Brett Butler: „Mamma sagði ævinlega, að um karla gilti það sama og gólfflísar. Væru þær í upphafi rétt lagðar mætti traðka á þeim í þrjátíu ár.“

Áróðurmeistarar kvenfrelsara ganga í smiðju Göbbels og Hitlers. Blóraböggullinn er hálft mannkyn. Nasistar létu sér duga Gyðinga. Áróðursmeistarar kvenfrelsara endurtaka firrur, lygi og hálfsannleik – oft og tíðum studdum kvenfræðum sínum – og klifa stöðugt á fagnaðarerindinu um frumillsku karla. Fagnaðarerindi þetta er að grópast inn í vitund almennings og stjórnmálamanna sem stórisannleikur, hin rétta trú. Stofnanir samfélagsins taka þátt í ósvinnunni. Hið opinbera, ríkisvald og sveitarstjórnir (Reykjavík er þar stórtækust), fjármagna rekstur trúboða þeirra. Kvennaathvarf, Stígamót og útbú „UN Women“ á Íslandi hljóta veglega styrki af skattfé almennings. Fagnaðarerindið boða t.d. Stígamót unglingum í fyrirlestri, sem heitir því lýsandi nafni: „Sjúk karlmennska.“ Yfirskinið er „forvarnir.“ Þátttaka RÚV er einnig áberandi í efnisvali og efnistökum í umfjöllun um samskipti kynjanna. Stofnunin bjó til „byltingu“ úr síðasta „kynáreitniæði,“ sem rann á fjölda kvenna. Örfár þeirra höfðu döngun til að taka ábyrgð á ásökunum sínum. RÚV stóð fyrir „aftökum“ karla í beinni útsendingu og stofnaði til umsvifamikilla fjársafnana fyrir tvö af þeim öfgasamtökum, sem áður eru nefnd. Jafnframt stunda HR og HÍ ofsóknir á hendur körlum í nafni rétttrúnaðarins.

Kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum (og börnum) er þrástef í áróðri kvenfrelsara gegn körlum. Forsætisráðherra vor tekur virkan þátt í þessum áróðri. Hana dreymir um samfélag, þar sem „stúlkur geti [...] vaxið úr grasi án ógnarinnar sem stafar af kynbundnu ofbeldi [þ.e. kynferðislegu ofbeldi karla].“ Til að bæta áróðursstöðu sína hefur hún hrifsað til sín jafnréttismálin. Áherslurnar í því starfi eru kvenmiðaðar eins og alkunna er. Stýrihópur hennar í málaflokknum hefur t.d. hugleitt fjölgun kvennaathvarfa og mælir með eflingu Bjarkahlíðar, hálfopinberrar ofbeldismiðstöðvar, sem rekin er í anda kvenfrelsunar undir stjórn yfirlýsts kvenfrelsara. Katrín berst einnig gegn löggjöf, sem heimilar dómstólum eiginlegrar refsingar (fangelsisvist) gegn foreldrum (mæður í miklum meirihluta) fyrir brot á réttindum barna og feðra. Þar fer hún fremst í flokki kvenfrelsunarforkólfa meðal stjórnmálamanna.

Íslensk þjóð kaus yfir sig kvenfrelsunarríkisstjórn. Bjarni Benediktsson, fjármálaráðherra, segir kvenfrelsun leiðarljós í allri ákvarðanatöku (enda þótt kvenfrelsunarrök „trompi ekki“ öll önnur rök). En í ríkisstjórn og á Alþingi sitja vitaskuld fleiri „hvítir riddarar,“ en svo eru nefndir þeir karlmenn, sem beita sér fyrir vagn kvenfrelsara. (Í tungutaki kvenfrelsara eru þeir kallaðir „heiðurskonur.“) Katrín telur, að áföll kvenna séu oftast af karlavöldum og að ofbeldi gegn konum sé svo algengt að kalla mætti hversdagslegt. Því er „eitt brýnasta verkefni, sem við stöndum frammi fyrir núna einmitt til að efla hér kynjajafnrétti, er að uppræta kynbundið ofbeldi [ofbeldi karla gegn konum] og ríkisstjórnin hefur lagt ríka áherslu á að taka þessi mál föstum tökum.“

Svo virðist sem ríkistjórn Íslands leggist á sveif með dægurmenningunni, þegar karlar eru annars vegar. Kanadísku fræðimennirnir, Katherine K. Young og Paul Nathanson hafa um áratuga skeið rannsakað viðhorfin gegn körlum. Þau segja: „Boðskapurinn er skýr: Í sjálfu sér er ekkert gott og jafnvel ekkert viðunandi í fari karla. Þar af leiðir, að karlar séu einungis alandi og ferjandi að því marki, að þeir annað tveggja umbreytist í konur (við líkamlega geldingu) eða tillíkist konum (við andlega eða greindarfarslega geldingu). Í hnotskurn; góður karl er annað hvort nár eða kona. ... [Það] má með sanni segja, að kvenfrelsunarhugmyndafræðin eins og [reyndar] öll önnur hugmyndafræði, þjóni sama tilgangi og trúarbrögð.“ Í sama streng tekur Camille Paglia. Hún færir sömuleiðis rök að því, að kvenfrelsunarhugmyndafræðin sé okkar tíma trúarbrögð.

Boðuðum hernaði gegn körlum miðar vel. „Nú erum við í óða önn að leitast við að innleiða hvatir, viðbrögð og hátterni kvenna sem hið nýja viðmið fyrir alla samfélagsþegna.“ (Barbara Amiel) Ákjósanlegasti vettvangur slíkrar innrætingar er uppeldið – augljóslega. Æ fleiri börn alast upp án náinna tengsla við föður með vondum afleiðingum. Íslenskt skólakerfi er mettað konum, enda þótt ekki sé þar með sagt, að allir kvenkennarar séu kvenfrelsarar. En konur bera takmarkað skynbragð á „reynsluheim“ karla og hafa því fátt eitt að leggja af mörkum til uppeldis drengja í þessu efni. En ég el enn þá von í brjósti, að hernaðinum gegn körlum og drengjum sloti. Sjálfstæðisflokkurinn hefur samþykkt að rétta hlut þeirra (þeirra síðastnefndu að minnsta kosti). Konur eiga vissulega allt gott skilið. En það eiga karlar einnig. (Þýðingar eru höfundar.)

Draumur Alþingis um ofbeldissnautt samfélag

Alþingismenn eiga sér draum. Drauminn um samfélag án ofbeldis – sérstaklega þó kynferðislegs og kynbundins (karlaofbeldis). Svipaðan draum hefur marga dreymt áður. Hann rættist í Hálsaskógi, en hvergi annars staðar. En draumurinn er vitaskuld fagur - og því enn má reyna, þrátt fyrir aukið eftirlit, skriffinnsku og álögur á almenning.

Skólakerfið kemur óhjákvæmilega í brennidepil í þessu efni, enda er nú stofnaður hópur valinkunnra ellefu kvenna (og tveggja stráka), sem á að vísa okkur leið. Ferðalagið hefst þegar í leikskólum landsins. Lilja menntamálaráðherra gat með engu móti fundið fleiri stráka eða karla í vinnuhópinn. En ekki virðist hafa verið hörgull á snjöllum, sætum konum og kvenfrelsurum.

Hópurinn á að taka mið af neðangreindum þingsályktunum. Athygli vekur m.a. áherslan á „mee-too“ arfinn og kynferðislegt og kynbundið ofbeldi, þ.e. kynofbeldi karla, þátttöku Stígamóta og Kvennaathvarfs beint og óbeint í fyrirhuguðum aðgerðum. Fræðsluefni Stígamóta um sjúka ást og eitraða karlmennsku verður m.a. gert hátt undir höfði.

Hér eru nokkrar glefsur úr viðeigandi þingsályktunum:

Þingsályktun um aðgerðir gegn ofbeldi og afleiðingu þess (7. júní 2019): Um að vinna bug á ofbeldi: „… ekki síst kynbundið ofbeldi, einelti, haturstal og myndbirtingar á stafrænum miðlum sem hvetja til ofbeldis. Horft verði meðal annars til frásagna og umræðu sem birtist í samfélaginu undir myllumerkinu #églíka/#metoo.“

„Kynning og innleiðing [á fyrirmyndarstarfi í íþrótta- og æskulýðsstarfi] verði skipulögð í samráði við samstarfsaðila og viðeigandi fræðsla veitt ásamt eftirfylgni í samræmi við aðgerðir á vegum mennta- og menningarmálaráðuneytisins í kjölfar frásagna úr íþróttahreyfingunni í tengslum við #églíka/#metoo.“

Kennsla um kynheilbrigði og kynhegðun: „… fræðsla um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi. Þetta stuðli að því að einstaklingar taki ábyrga afstöðu til kynlífs, kláms, kynbundins ofbeldis og kynferðislegra birtingarmynda eineltis og haturstals sem og eigin framkomu á netmiðlum og birtingar myndefnis. Kennsla verði endurskipulögð í ljósi þeirrar umræðu sem átt hefur sér stað í samfélaginu undir myllumerkinu #églíka/#metoo, þ.m.t. kennsla til nemenda, kennara og annarra sem vinna með börnum.“

Þingsályktun um forvarnir meðal barna og ungmenna gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni (3. júní 2020):

„Kennsla grundvallist á gagnreyndri þekkingu sem hæfi aldri og þroska nemenda.“

„Skólaskrifstofur sveitarfélaga, með stuðningi frá forvarnafulltrúa Sambands íslenskra sveitarfélaga, miðli þekkingu og veiti leikskólum og grunnskólum, ásamt frístundaheimilum og félagsmiðstöðvum, stuðning til að tryggja að forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni verði samþættar skólastarfi, einkum í kennslu, og að starfsfólk hljóti fræðslu. Skólaskrifstofurnar tryggi að forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni verði markviss þáttur í skólastefnu sveitarfélaga og í forvarnastefnu hvers skóla um sig.“ „

Innan Menntamálastofnunar starfi ritstjóri/verkefnisstjóri í a.m.k. hálfu starfi sem hafi það hlutverk að byggja upp þekkingu á námsefnisgerð sem styðji forvarnir gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni, þar á meðal gerð námsefnis í jafnréttis- og kynjafræðum. Verkefnisstjórinn skal fylgja eftir þeim verkefnum sem Menntamálastofnun eru falin samkvæmt aðgerðaáætlun þessari.“

„Tryggt verði að leikskólar hafi aðgang að vönduðu námsefni sem stuðli að forvörnum gegn kynferðislegu og kynbundnu ofbeldi og áreitni og henti leikskólabörnum á öllum aldri, sbr. grunnþætti menntunar samkvæmt aðalnámskrá leikskóla.“

„Í hverjum grunnskóla starfi teymi sem hafi það hlutverk að tryggja kennslu í öllum árgöngum um kynbundið og kynferðislegt ofbeldi og áreitni sem hæfir aldri og þroska nemenda.“

„Fræðslu um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi og áreitni verði beint til unglinga í gegnum félagsmiðstöðvar. Stígamótum verði falið að halda áfram fræðslu til starfsfólks félagsmiðstöðva sem fram hefur farið í tengslum við átakið Sjúk ást.“

„Staðið verði að kynningarátaki um gildi kynjafræðikennslu í framhaldsskólum og þar á meðal um gildi þess að gera kynjafræði að skyldufagi, sbr. 23. gr. laga um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla, nr. 10/2008. Samhliða verði námsefni um kynferðislegt og kynbundið ofbeldi og áreitni og um kynheilbrigði og kynhegðun kynnt fyrir framhaldsskólakennurum, …“

https://www.stjornarradid.is/efst-a-baugi/frettir/stok-frett/2020/12/15/Solborg-leidir-starfshop-um-eflingu-kynfraedslu-i-grunn-og-framhaldsskolum-/