Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur X: Kúgun kvenna og kvenvæn löggjöf

Lofgjörð enska heimspekingsins, John Stuart Mill (1806-1873), um konur, kom út árið 1869; „Kúgun kvenna“ (The Subjugation of Women). Þetta varð eins konar biblía kvenfrelsara í Bretlandi og um allan hinn vestræna heim. Höfundur var undir sterkum áhrifum ástmeyjar sinnar og síðar eiginkonu, kvenfrelsarans Harriet Taylor (1807-1858), svo mjög, að hann átti í erfiðleikum með að greina eigin hugsanir frá hennar.

Bókin var fljótlega þýdd á fjölmargar tungur. Íslensk þýðing Sigurðar Jónassonar (1863-1887) á danskri þýðingu Georg Brandes (1842-1927) var gefin út árið 1900 á kostnað „hins íslenzka kvennfélags.“

Um kúgun konunnar segir John Stuart Mill m.a.: „[F]rá bernsku mannkynsins hefur konan talið sig ofurselda sem ambátt manninum [karlinum] sem þótti vænt um að eiga yfir henni að segja og honum gat hún eigi veitt mótþróa sökum þess að hún var kraftaminni.“ ... „

Og þar sem mönnum [körlum] einu sinni hafa boðist þessi kostakjör til þess að ná völdum yfir konum og hafa áhrif á þær, hafa þeir af nokkurs konar ósjálfráðri eigingirnishvöt notað tækifærið, sem þeim þótti einkar hentugt, til þess að halda þeim í kúgun með því að leiða þeim fyrir sjónir að það sem menn gengjust mest fyrir hjá konum væri veikleiki þeirra, sjálfsafneitun og það að þær legðu sinn eigin vilja í mannsins hendur.“

Ónefndur lagaprófessor í Dýflinni, svarar spekingnum svo í bókinni, „Lagaleg kúgun karla“ (The Legal Subjection of Men). John Stuart Mill er horfinn af sjónarsviðinu, en harmakvein hans um kúgun kvenna hljóma enn í eyrum fólks daglega. Þau bera vott mælsku, þau eru hátíðleg og brjóstumkennanleg, þrungin riddaramennsku.

Ný útgáfa ofangreindrar bókar kom út 1908, endurbætt og viðaukin af enska lögfræðingnum, sagnfræðingnum og heimspekingnum, Ernest Belfort Bax (1854-1926). Hann hrósar „New Age Press“ fyrir hugrekki. Forlagið tók nefnilega þá áhættu að móðga fólk með réttar skoðanir.

Höfundur mælir tæpitungulaust. Sú hugmynd, að konur lifi lífi sínu undir oki karla, er orðin að almennri firru eða bábilju, sem litar vangaveltur um það, sem í raun gæti borið á milli kynjanna. Sjaldan í mannkynssögunni hefur jafn ljúgfróður og öfugsnúinn áróður verið á borð borinn. Og kvennahreyfingin (Women‘s Movement), talsmenn kvenréttinda og baráttumenn fyrir kosningarétti kvenna, kunna ekki að skammast sín:

„Sá, sem skoðar heimssöguna í fordómalausu ljósi, neyðist til að viðurkenna, að enda þótt karlar hafi farið skelfilega að ráði sínu gagnvart kynbræðrunum, hafi þeir farið tiltölulega mildum höndum um konur.“

„Breytingar á stöðu kvenna frá aðstæðum í lénsveldi til aðstæðna í auðvaldssamfélagi einkennast af því, að brott er numinn sérhver vottur af auðsveipni eða vanhæfi, að því viðbættu, að tengd uppbótarsérréttindi eru aukin, og samtímis er bætt við nýjum forréttindum. Árangurinn er um síðir sá, að okkur [körlum] er íþyngt með stétt kyngöfginnar (sex-noblesse)....“

„Hin byltingarkennda kenning um jafnrétti frá 1789 [Franska byltingin] er einungis látin taka til annars aðiljans [þ.e. konunnar]. Og það er gengið út frá því sem grundvallarreglu [að karl sjái] fyrir konu og að hún hafi rétt til að gera nákvæmlega það, sem henni þóknast. Samtímis er það álitið sjálfgefið, að hún sé frelsuð frá þeirri skyldu að sýna honum auðsveipni og háttprýði. Til viðbótar niðurstöðunni um drottnun í anda kvenfrelsunar er lokastaðhæfingin sú, að karlinn eigi að láta sér lynda (without redress) hvers konar óskammfeilni og svívirðu af hennar hálfu.“

Ernest á enn orðið: Fullyrðingar um kúgun kvenna hafa fest í sessi sem guðspjall um ranglæti gagnvart konum, enda þótt lögfræðingar samtíðarinnar hafi bent á, að slíkar fullyrðingar eigi sér ekki stað í lögum. Lög greina hnífskarpt á milli karla og kvenna. Í einkamálarétti er kveðið á um sérstök réttindi þeirra, í refsirétti um undanþágur.

Skoðun staðreynda leiðir í ljós, að misréttis og óréttlætis í lögum gæti einvörðungu í garð karla. Konur njóta forréttinda í lögum, hvort heldur er átt við einkarétt eða refsilöggjöf. Forréttindin eru tilkomin vegna nýrra lagaákvæða samtímis því að haldið er í lagabókstafi fornra tíma, þegar konur voru ósjálfstæðar – og skiljanlegir í því ljósi. En við aðstæður nýrra tíma stuðla þessir bókstafir að harðstjórn gegn körlum.

Dæmi: Eiginkarli ber að sjá fyrir konu, hvernig sem á stendur – meira að segja, sé hún ótrú. Þetta viðbótarákvæði var samþykkt fyrir atbeina kvenfrelsara 1895; eiginkarl er ábyrgður fyrir öllum gerðum eiginkonu sinnar, jafnvel þótt hún smáni hann og yfirgefi.

Karlinn þjónar sem blóraböggull; fremji eiginkona glæp í viðurvist eiginkarlsins, er hann talinn ábyrgur; kvartanir eiginkonu í garð karls síns eru ekki véfengdar, viðurlög eru fangelsi, aðskilnaður, missir forsjár barna, framfærsla þeirra og móður þeirra, sem oft og tíðum eitrar hugskot barnanna gagnvart honum (fyrri réttarregla var sú, að börn voru falin í umsjá móður sinnar fram að sjö ára aldri eða svo); eiginkarli er gert að sjá fyrir barni, getnu í framhjáhaldi konunnar; eiginkona hefur óskoruð yfirráð yfir eignum og fjármunum, sem henni hafa áskotnast með einhverjum hætti, samtímis því að eiga kröfur í eignir eiginkarlsins; það er bannað að gera kröfur í eignir eiginkvenna; skilnaður er karlinum miklu fyrirhafnarmeiri og dýrari í lagalegri framkvæmd; kona getur án viðurlaga yfirgefið fjölskyldu sína andstætt við karlinn (áður fyrri hafði karl rétt til að halda aftur af konu sinni).

Í lögum er kveðið á um algjöra friðhelgi eiginkvenna og jafnframt um sekt og skaðabótaskyldu karlsins, fremji hún glæp gegn honum sjálfum í hjónabandi, sem er einungis að nafninu til. Sektina þarf karlinn sem sé sjálfur að greiða. Sé um sérstaklega skaðvænlegan glæp að ræða, kynni eiginkonan að hljóta fangelsisdóm, en vistun hennar næmi einungis einum tuttugasta af vistunardómi karls fyrir sama glæp. Þegar hún svo losnar úr fangelsi, er karl hennar nauðbeygður til að taka við henni aftur og sjá fyrir henni.

Afbrot kvenna gátu verið alls konar, segir Ernest: „[K]venmorðingi er venjulega látinn laus. Sé konan sakfelld er nær eingöngu um að ræða manndráp af gáleysi (manslaughter), en ekki morð. En vilji svo til, að kona sé dæmd fyrir morð, líður ekki á löngu uns upphefst áróður fyrir því, að hún sé látin laus. Kvenmorðingjar komast þannig hjá hengingu, nema einu sinni eða tvisvar á aldarfjórðungi.“ …

„[R]aunin er sú, að hengingar kvenna hafa verið aflagðar fyrir konur, sem myrða karla sína. Það gildir þó öðru máli, myrði þær aðrar konur eða börn þeirra. En samt sem áður sleppa þær við hengingu, drepi þær eigin kornabörn.“

Ernest fræðir okkur enn: Hver svo sem glæpurinn er, þ.e. ekki einungis dráp eigin ungbarna, er miklu auðveldara á fá dóminn mildaðan en ef um karla væri að ræða. Einnig er það miklu auðveldara fyrir konu að losna úr fangelsi.

Meinsæri: Konur beita einnig þeim klækjum að bera á karla rangar sakargiftir, stunda meinsæri. Þeim er ekki refsað. Sumar læra meinsærislistina snemma. T.d. sinnaðist tveim unglingstúlkum við föður sinn, þegar hann tók í lurginn á þeim fyrir þjófnað. Þær kærðu hann fyrir að hafa flekað sig. „Það er fyrir því óræð ástæða, að kona skuli álitin ófær um að smána karlmann.“

Kynferðislegt ofbeldi: Tæli kona undir lögaldri karl til samræðis, er hann sekur ger fyrir afbrot. Öðru máli gegnir um drengi undir lögaldri, tældir til samræðis af fullvaxta konu: „Rýja nokkur bar vitni um, að hún hefði tælt til samræðis nokkra drengi, yngri henni að árum. Áfrýjunardómstóll komst að þeirri niðurstöðu, að drengina skyldi dæma til fangelsisvistar. Konan var laus allra mála.“

Falskar ákærur kvenna um kynferðislegt ofbeldi karla voru þekktar. Árið 1893 segir hinn virti skurð- og kvenlæknir, Robert Lawson Tait (1845-1899): „[Þ]að má ljóst vera, að fjöldi falskra ákæra í þessu efni er ískyggilega mikill.“

Ernest heldur áfram: Stundum eru falskar ákærur framsettar af einskærri hefnigirni, stundum til að þvinga fram hjúskap, stundum til fjárkúgunar.

„[E]nda þótt karlar hendi að því gaman og spaugyrði leiki þeim á vörum, forðast þeir að ferðast aleinir í járnbrautarklefa með ókunnri konu. Þeim er fullkunnugt um það, að bendi kona að honum fingri með ásökun um kynferðislega áreitni, eru honum allar bjargir bannaðar – og gildir þá einu, hver dómur réttarins verður.“

Það var á valdi eiginkonunnar að draga karl sinn fyrir kvenvænan rétt, sem dæmdi samkvæmt kvenhollum lögum. Þar að auki var það í hennar valdi, að eyðileggja mannorð hans.

„Berji karl ögrandi konu frá sér – og þá má einu gilda, hversu særandi, ósvífin eða ofbeldisfull ögrunin er - eru viðurlög skilnaður og refsivinna; [aukin heldur] eru eigur hans gerðar upptækar eða laun hans tekin að veði. Allt gengur þetta umsvifalítið fyrir sig fyrir tilstilli löggæsluréttarins [„police court,“ lægsta stig sakadóms].“

Skilnaðarréttur var stofnaður 1857. Síðan hafa öll réttindi eiginkarls verið að engu gerð eða ákvæði þess efnis numin úr lögum, samtímis því hafa öll eldri ákvæði, sem tryggja rétt eiginkvenna, haldið velli, og fleirum bætt við, eins og þeirri, að eiginkarli beri að sjá fyrir ótrúrri eiginkonu jafnvel við skilnað.

Orð Ernest Belfort Bax hljóma eflaust kunnuglega í eyrum þeirra, sem látið hafa sig jafnrétti kynjanna varða. Barátta kvenna hefur um langan aldur verið háð undir fölsku flaggi jafnréttis og að miklu leyti snúist um að viðhalda forréttindum þeirra, skráðum og óskráðum – og jafnvel auka við þau.

Enn þá gera konur kröfur um framfærslu (frá körlum/hinu opinbera); enn þá er mæðrum miklu oftar dæmd forsjá barna, heldur en feðrum; enn þá er miklu harðar gengið fjárhagslega að körlum; enn þá er miklu oftar litið á karla sem kynfauta og misyndismenn; enn þá er liðin alls konar fordæming karla; enn þá er litið mildari augum á afbrot kvenna (séu þau yfirleitt viðurkennd); enn þá hljóta karlar harkalegri dóma; enn þá er konum ívilnað í samfélaginu almennt og yfirleitt. Ástandið er svipað á öllum Vesturlöndum.

Ríkjandi hjónabandslöggjöf Vesturlanda var áþekkt þeirri bresku. Konan stóð þar í skjóli karlsins. Einungis efnahagslega sjálfstæðar konur voru lögaðiljar. Þetta fól m.a. í sér, að erfitt var að koma lögum yfir giftar konur. T.d. var ekki unnt að draga sænska kvensjóræningjann, Christina Anna Skytte, fyrir dóm af þeim sökum. En eiginkarl hennar sat í súpunni. Þegar kosningaréttur kom til sögunnar voru það einungis konur (og karlar reyndar einnig), er voru sjálfs sín ráðandi, sem öðluðust þann rétt.

https://fiamengofile.substack.com/p/were-all-terrorists-now?utm_source=post-email-title&publication_id=846515&post_id=148384629&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur IX: Kosningaréttur, kynofbeldi og kynþáttahatur kvenna

Bandarískir kvenfrelsarar á nítjándu öldinni stigu margir hverjir sín fyrstu skref á hugmyndafræði- og aðgerðabrautinni, eftir hina mögnuðu sjálfstæðisyfirlýsingu kvenna um miðja öldina. Yfirleitt fóru þar yfirstéttarkonur fremstar í flokki.

Eins og drepið var á, börðust konurnar einkum fyrir kosningarétti, bindindi og getnaðarvörnum. Sumar þeirra beittu sér sömuleiðis fyrir afnámi þrælahalds. Það gerði Rebecca Ann (Latimer) Felton (1835-1930) hins vegar ekki. Hún var kynþáttahatari eins og fleiri kvenfrelsarar þeirra tíma.

Orðstír Rebekku reis líklega hæst, þegar hún tók sæti á alríkisþinginu, þótt það væri skammgóður vermir. Hún þjónaði á þeim vettvangi einungis einn sólarhring. Næsti kvenfulltrúi frá Georgíu, tók þar sæti um heilli öld síðar. Rebekka var þó öllum hnútum kunnug á þeim vígstöðvum. Hún studdi nefnilega karl sinn, William Harrel, Alríkisþingmann, með ráðum og dáð.

Aðgerðaskrá Rebekku tók m.a. til bindindis, kosningaréttar og jafnréttis til launa, þ.e. fyrir hvítar konur. Rebekka hundskammaði Suðurríkjakarla fyrir að tala tveim tungum. Þeir teldu sig öðrum körlum riddaralegri eða fórnfúsari (chivalry), en andæfðu kröfum kvenna um kosningarétt.

Rebekku lá ekki gott orð til blakkskinna, kallaði karlana „hálfsiðaðar górillur,“ sem byggju yfir „hrottafengnum kynlosta“ gagnvart hvítum konum. (Þetta var reyndar algengt viðhorf hvítra kvenna – og karla.) Skiljanlega taldi hún því aftökur hinna hálfsiðuðu, lostafullu górilla, dýrlegan gjörning og hvatti eindregið til þeirra.

Skömmu fyrir þar síðustu aldamót (1898) sagði Rebekka: „Þegar skortir trúarlegar áherslur úr prédikunarstólnum, svo að skipuleggja megi herferð á hendur syndinni; [þegar skortir] réttlæti í réttarsalnum, svo refsa megi með réttu fyrir glæpi; [þegar skortir] karlmennsku þegnanna til verndar sakleysi og dygð – sé þörf aftöku til að vernda hið dýrmætasta í fari konu (possession) frá kynþyrstum karlófreskjum – þá segi ég; takið af lífi, þúsund sinnum í viku hverri, bjóði nauðsyn svo.“

Bindindi karla var eitt af þýðingarmeiri baráttumálum kvenfrelsara eins og stofnun kvennaríkjanna ber vott um. Það var talinn verulegur löstur í fari karla, að þeir gerðust sauðdrukknir og sóuðu heimilispeningunum á kránum. Aðgangsharðasta baráttukonan gekk á milli kráa og hótaði karlræflunum með reiddri öxi.

Bandaríski menntafrömuðurinn og kvenfrelsarinn (suffragist), Frances Elizabeth Caroline Willard (1839-1898), tók málin líka í sínar hendur eins og forystumenn kvennaríkjanna. Hún stofnaði Samband kristinna bindindiskvenna (Woman‘s Christian Temperance Union - WCTU) 1883 og gerðist leiðtogi Bindindisflokksins (Prohibition Party). Frances Elizabeth var margt til lista lagt. T.d. skrifaði hún 1867 bókina, “Kynfræðin er heimspeki lífsins” (Sexology as the Philosophy of Life).

Það dró líka til stórra tíðinda á vígvelli heimiliserjanna á austurvígstöðvunum. Um aldamótin 1900, þegar kvenfrelsunarhreyfingin fór annars vegar að berjast fyrir blóðugri byltingu og hins vegar fyrir kosningarétti kvenna. (Kosningaréttur karla lá þeim í léttu rúmi.) Baráttan gegn körlum var háð innan veggja heimilisins sem utan.

Banatilræði við borgarstjórann í Sankti-Pétursborg misheppnaðist, en drápssveit kvenna undir forystu Alexe Popova (d. 1909) tókst að granda um þrjú hundruð körlum fyrir meint heimilisofbeldi. Óopinber kviðdómur kvenna kvað upp dómana og fullnægði þeim. Orðum þeirra var almennt trúað. Fyrirkomulagið gildir við sýndardómstóla stofnana og fyrirtækja í vestrænni menningu rúmri öld síðar – ekki síst í fjölmiðlum. Kvenfrelsarar berjast fyrir því, að það verði einnig tekið upp við opinbera réttargæslu.

Ofbeldi er snar þáttur í stríði kvenfrelsaranna gegn körlum og samfélagi. Það sást t.d. í Frönsku byltingunni og í kjölfar hennar. Hubertine Auclert (1848-1914) er eitt dæmi um slíkt ofbeldi. Hún var franskur kvenréttindafrömuður, ákafur talsmaður kosningaréttar kvenna og stofnaði 1876 fyrstu hreyfingu Frakka, sem beitti sér sérstaklega í þá veru (Le Droit des femmes). Hubertine sagði sig halla undir djöfulinn.

Síðar eða 1900 stofnaði hún félag um kosningarétt kvenna (Suffrage des femmes) og stofnaði sömuleiðis og fjármagnaði tímaritið (La Citoynne – kvenborgarinn). Hún stóð fyrir herskárri hugmyndafræði (militant feminism, militant suffragettes) og sótti fyrirmyndir til kynsystra sinna af því sauðahúsi í Bretlandi. Hún hlaut dóm fyrir skemmdarverk.

Fyrir dómara útskýrði Hubertine: „Mér er eftirsjá í háttsemi þeirri, [braut atkvæðaseðlakassa og gluggarúðu] sem hér er tekin fyrir; eftirsjá vegna þess, að ég er verulega andsnúin ofbeldi. En ég hegðaði mér með þessum hætti, þvinguð fram á gnípu eins og allir félagar mínir í baráttunni fyrir kosningarétti [kvenna] eru. Því veldur sjálfumgleði karlanna.“

Það skarst í odda með Hubertine og hinum hófstilltari baráttumönnum í sambandi við ráðstefnu um réttindi kvenna árið 1878. Hubertine andæfði og skrifaði:

„Mér er kunnugt um, að skæruliðar í baráttunni fyrir frelsun kvenna telji það ekki tímabært að krefjast stjórnmálalegra réttinda. Mitt eina svar til þeirra er þetta; konan er rænd og rupluð vera, sem krefst réttlætis. Hún er ekki betlari, sem auðmjúklegast biður um góðverk. ...

Hvað gætu kúgararnir hugsað, ef baráttumenn fyrir frelsun kvenna væru hræddir um að móðga þá, og biðja feimnislega um svolitlu betri menntun, heldur stærri brauðskammt [og] heldur minni auðmýkingu í hjónabandinu.“

Uppihald sitt fjármagnaði Hubertine með arfi eftir foreldra sína, sem voru landeigendur. Hubertine sagði: „Ég læt körlunum eftir þau forréttindi að greiða skatt þann, sem þeir taka upp og ráðstafa að eigin vild.... Ég er réttlaus og greiði því enga skatta. Ég kýs ekki, ég greiði ekki.“

Annað dæmi hliðstætt er Marie-Anne Charlotte de Corday d‘Armont/Charlotte Corday (1768-1793), franskur byltingarsinni. Hún er trúlega kunnust fyrir morðið á einum leiðtoga byltingarinnar, Jean-Paul Marat, sem var talsmaður þess vængs byltingarmanna, sem trúði á skefjalaust ofbeldi og aftökur svokallaðra andstæðinga byltingarinnar.

Sjálf átti hún heima í hópi þeirra (Gironde/Brisonist), sem höfðu mildari áherslur í baráttunni á heimavettvangi, enda þótt þeir hafi att Frökkum í stríð við Austurríkismenn. Charlotte var gerð höfðinu styttri í fallöxi byltingarinnar. Hún var einnig talsmaður þátttöku kvenna á opinberum vettvangi. Charlotte hlaut viðurnefnið, Morðengillinn (l‘ange de l‘assassinat).

Í Stóra-Bretlandi þróaðist kosningaréttarhreyfingin í hryðjuverkasamtök. Í baráttu bresku „súffanna“ (suffragettes) kastaði þó tólfunum í þessu efni. Þær beittu harðskeyttum hryðjuverkahernaði, drápum og skemmdarverkum. (Sjá t.d. bók Simon Webb: The Suffragette Bombers: Britain´s Forgotten Terrorists.)

Súffurnar börðust sem sagt fyrir kosningarétti kvenna. Þá var einungis fámennum hópi efnaðra karla leyft að kjósa (eins og á Íslandi). Þær stofnuðu „Félags- og stjórnmálasamband kvenna“ (Women‘s Social and Political Union - WSPU) með „ættmóðurina,“ Emmeline Pankhurst (1858-1928), efnaða efrimillistéttarfrú, í fararbroddi.

Saga þessa hryðjuverkahóps er að sumu leyti einnig fjölskyldusaga, hryggileg í mörgu tilliti. Dætur Emmeline tók allar þátt í baráttunni. Þær voru: Christabel Harriette Pankhurst (1880-1958), Estelle Sylvia Pankhurst og sú yngsta, Adela Constantia Mary Pankhurst Walsh (1885-1961).

Christabel fórust svo orð, að jafningjar leystu ágreining með samtali, en það væri fánýtt háttalag, þegar karlar ættu í hlut, því „annað kynið [karlar] haldi hinu í ánauð. … það gerði konum gott að skera upp herör. Þær hafi feykt burtu dömubölinu, feimnislegri hæversku, sem væri dæmigerður kvenleiki á öndverðu Viktoríutímabilinu, en frábrugðinn [eiginlegri] kvenmennsku.“

Það var ekki orðum aukið. Hersveit kvenfrelsaranna stundaði sprengingar, skemmdarverk, íkveikjur, sýruárásir og handalögmál – og vitaskuld alls konar óspektir.

Fjölda hinna ungu stríðsmeyja var stungið í steininn. Oft og tíðum fóru þær í hungurverkfall til að mótmæla því, að þeim væru „boðin kjör“ venjulegra fanga. Þær sögðust eiga betra atlæti skilið. Margar þeirra voru þvingunarfóðraðar. Stríðsmeyjarnar voru sæmdar sérstökum orðum WFPU.

Hryðjuverkasveit Súffanna lét sverfa til stáls „Svarta föstudaginn“ í nóvember 1910. Um þrjú hundruð súffur efndu til ofbeldismótmæla. Þeim var svarað í sömu mynt af lögreglu, sem var gagnrýnd harkalega fyrir framgöngu sína, sérstaklega þó kynferðislega áreitni. Að sögn urðu brjóst súffanna fyrir hnjaski í slagsmálunum.

Lögreglumennirnir voru beinlínis óskammfeilnir. Elisabeth Freeman (1876-1942) segir svo frá, að einn þeirra hafi gripið um læri hennar. Hún útskýrði:

„Ég krafðist þess, að hann sleppti takinu á læri mínu. Það væri hatursfullt tiltæki gagnvart konu.“ Hann ku hafa svarað: „Ó, gamla, gæskan mín, í dag get ég gripið í þig, hvar sem er.“

(Það er eins og gerst hafi í gær. Ávirðing um kynferðislega áreitni hefur verið öflugt vopn gegn körlum í hálfa aðra öld. Það er mýgrútur dæma um slíkt. Hæst reis hernaðurinn í „mee-too“ bylgjunni. Fyrir nokkrum árum varð t.d. gamalt læraþukl dönskum borgarstjóra að falli.

En spænski kossinn er líklega eftirminnilegastur. Luis Rubiables, forseti Spænska knattspyrnusambandsins, réði sér ekki fyrir kæti, þegar spænska kvennalandsliðið bar sigur úr býtum, og rak Jenni Hermoso rembingskoss. Jenni fór að dæmi fjölda kvenna og kærði Luis fyrir kynofbeldi. Hann var rekinn úr stöðu sinni.)

Kennarinn, Emily Wilding Davison (1872-1913), var ein af skrautfjöðrum súffuhreyfingarinnar. Sú var þvingunarfóðruð 49 sinnum. Einu sinni stakk hún sér fram af háum stiga í fangelsinu til að mótmæla kúgun kvenna.

Emily útskýrði síðar: „Ég notaði allan minn viljastyrk og gerði þetta af ásettu ráði, því mér þótti sýnt, að einungis sjálfsfórn mannveru mundi duga til þess að opna augu þjóðarinnar fyrir þeim skelfilegu pyndingum, sem konur sæta. Ég er þess fullviss, að hefði mér tekist ætlunarverkið, hefði þvingunarfóðrun ekki verið tekin upp aftur.“

Ofangreind Elisabeth, sem mátti þola hramm lögreglumannsins á læri sér, kom frá Bandaríkjum Norður-Ameríku. Breskar súffur fengu einnig liðstyrk frá Kanada, Mary Raleigh Richardson (1882/83-1961). Sú vann sér það m.a. til afreka að tæta sundur málverkið, Rokeby Venus, eftir spænska málarann, Diego Velázquez. Eins og Emily áður útskýrði hún gjörning sinn:

„Ég hef reynt að eyðileggja málverk af fegurstu konu goðsagnanna. Í því felast mótmæli gegn eyðileggingu ríkisstjórnarinnar á frú Pankhurst, sem býr yfir fegurstu manngerð samtímasögunnar.“

Konur úr kvenréttindasamtökunum tóku þátt í flokksstarfi breskra fasista, þar á meðal Norah Elam (1878-19161), sem m.a. var í framboði fyrir flokkinn, og Mary Richardson (18882/1883-1961), kanadískur blaðamaður, sem veitti forstöðu kvennadeild flokksins. Hún var annáluð fyrir ofbeldi, enda ákafur stuðningsmaður breskra kvenréttindakvenna, sér í lagi Emmeline Pankhurst. Hún var margsinnis fangelsuð fyrir skemmdarverk og íkveikjur.. Mary Sophia Allen er einnig nefnd til sögu.

Eftirmæli Helen Lewis, sem skrifaði bók um sögu „Erfiðra kvenna“ (Difficult Women) eru þessi: “Ef til vill var það svo, að fyrsta heimsstríðið – sem leiddi til þess, að Emmeline Pankhurt stöðvaði hernaðaraðgerðir [kvennahreyfingarnar] – hafi komið í veg fyrir, að konur … [úr hryðjuverkahópi súffanna] hefðu valdið dauða … manna jafnvel hundruðum saman.” …

„Þessar konur [súffurnar] höfðu þjáðst undan þvingunarfóðrun, fangelsun, kynferðislegum árásum og eftirliti af hálfu breska ríkisins. Í kjölfar þess bjuggu þær við blóðugasta eyðingarstríð, sem nokkurn tíma hafði verð háð. Ó, já! Aukin heldur bættist það smáræði við, sem Spænska veikin hét og drap 228.000 manns í Bretlandi.”

(Eftir því sem ég best veit, drap Spænska veikin ekki konur sérstaklega, kom upp meðal hermanna (karla) í Kaliforníu. Í síðasta veirufaraldri var viðkvæðið enn það sama; konur þjást meira en karlar. Hillary Clinton hefur einnig haldið því fram, að konur þjáist mest í stríðum.)

https://www.youtube.com/watch?v=47z8DZQAx7Y

Bandarískar bjálfasýningar og týndu forsetaframbjóðendurnir

Aðdáendahirðin í kringum Katrínu Jakobsdóttur hristi 57 milljónir fram úr ermunum til að koma henni á Bessastaði. Þjóðinni hefur greinilega ofboðið skemmdarverk hennar á íslensku samfélagi, því henni var hafnað, þrátt fyrir rándýran áróður.

Skemmtiefnið í framboði Katrínar var þó hjóm eitt í samanburði við bjálfasýningarnar í Bandaríkjunum. Þar hverfa milljaðartugir í skemmtanahítina. Uppgerðarbros og glaðværð Kamala Harris verður þó ekki metin til fjár.

Það er í sjálfu sér enginn eiginlegur munur á flokkunum, enda kallaður Sameiningarflokkur auðkýfinganna. Við hina jörpu Kamölu (sem segist vera svört) styður Eric Schmitt, við bak Donald Trump, Peter Thiel. Báðir eru félagar í auðjöfrafélaginu, Bilderberg.

Kóngarnir við kjötkatlana í Silicon Valley, sem framleiða alls konar tæknibúnað til njósna og hernaðar, iðulega í samvinnu við yfirvöld í Bandaríkjunum og Ísrael, flykkja sér að bak við Dónald.

En þó ekki Vondi-Valdi Putin, sem ber ábyrgð á vondu sumri á Íslandi eins og mörgu öðru. Hann sagði íbygginn um daginn, að hann aðhylltist kjör Kamölu. Því hvernig ætti kona, sem byggi yfir svo „smitandi brosi,“ viljað nokkrum manni illt, sagði hann.

Alríkislögreglan og dómsvaldið eru í þann mund að búa til nýtt „Rússahneyksli.“ RT er sakað um að reyna að hafa áhrif á kosningarnar. Það er engin þurrð á skemmtiefni.

Stærsti kaupandi hollustu kjósenda og þingmanna í Bandaríkjunum er „Ráðið um opinber málefni Ísraels og Bandaríkjanna“ (American Israel Public Affairs Committee – AIPAC), hagsmunasamtök Gyðinga í þágu Ísraels. T.d. hefur hver og einn lýðveldisflokksmaður (Repúblikani) sérstaka „Ísraelsfóstru.“

Talið er að Jósef forseti hafi þegið um tólf milljónir dala á ferli sínum. Ráðið hefur til þessa eytt rúmlega 100 milljónum dala í kosningarnar.

Gyðingarnir hafa þó ekki keypt trúfélaga sinn, frambjóðandann, Jill Stein. Auðkýfingar og aðrir frambjóðendur hafa keppst um að ýta henni til hliðar, ásamt varaforsetaefninu, Butch Ware. Hann er blakkur Múhammeðstrúarmaður. (Og ekki hefur RÚV nefnt þetta par á nafn – svo ég hafi heyrt að minnsta kosti.) Þau ætla sér m.a. að stöðva öll stríð Bandaríkjanna í veröldinni. Skiljanlega eiga þau ekki upp á pallborðið í samfélaginu, sem þrífst á hernaði.

Þetta gerist í landi, þar sem aðalútflutningsvaran er lýðræði og frelsi, flutt með vopnavaldi. Lái enginn breska stjórnarerindrekanum og sagnfræðingnum, Craig Murray. Tálsýn og hugvillu um lýðræði hefur hann bægt úr huganum og viðurkennir með sjálfum sér, að það megi einu gilda, hvað barnið er kallað: Vesturveldi, frjálslynt lýðræði, auðræði, nýfrjálshyggja, nýíhaldshyggja, heimsvaldahyggja eða ný heimsskipan. Í raun er það á illskunnar valdi. Hann nefnir sem dæmi stríðin í Írak og nú þjóðarmorðið á Gaza og stríðið í Úkraínu og Rússlandi.

„Í Vestrinu er ekki góðu gaurana að finna. Svokölluð „lýðræðiskerfi“ okkar bjóða ekki þann valkost að kjósa nokkurn mann til valda, sem ekki styður þjóðarmorð og heimsvaldastefnu í utanríkismálum.“

Craig víkur einnig að ritskoðun og múlbindingu. Þaggað er niður í andmælaröddum. Hann tekur sjálfan sig sem dæmi. PayPal tekur fyrir greiðslur til hans.

https://steigan.no/2024/09/israel-pavirker-valget-i-usa/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.craigmurray.org.uk/archives/2024/08/we-are-the-bad-guys/ https://chrishedges.substack.com/p/campaigning-against-genocide-w-dr?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=148503426&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. VIII: Menntun kvenna, málstofur og kvennaríki

Sarah Margaret Fuller (1810 – 1850) var áberandi í fyrrgreindum hópi kvenfrelsara, byltingarmanna (kommúnista), dul- og guðspekinga. Sjálf var hún hughyggjusinni (transcedentalist, trancedentalism) í anda bandarísku rithöfundanna, Ralph Waldo Emerson (1803-1882) og Henry David Thoreau (1817-1862).

Sannleikann var að finna handan skynseminnar, sögðu þau. Dulspeki var tilvalin aðferð til að leita hans, sagði Sarah Margaret, sem og samfélagslegar endurbætur og dýrkun náttúrunnar, sbr. bók Henry David, Walden. Bókin fjallar um einveru hans í kofa um tveggja ára skeið í tengslum við náttúruna.

Félagarnir, Ralph Waldo og Henry David lögðu ríka áherslu á sjálfsábyrgð og ábyrgð á samfélaginu. Andóf þyrfti að sýna gegn óréttmætu yfirvaldi. T.d. neitaði Henry David að greiða skatta til að fjármagna stríðið gegn Mexíkó. Hann var einnig andstæðingur þrælahalds. Ralph Waldo sendi frægt bréf til forseta Bandaríkjanna, Martin Van Buren (1782-1862), til að mótmæla meðferð yfirvalda á frumbyggjunum.

Sarah Margaret skrifaði fyrsta „Kvenfrelsunarávarpið“ 1845 (Women in the Nineteenenth Century). Í Ávarpinu hugleiddi hún eiginleika kynjanna og komst að því, að þau renni meira eða minna saman.

Sarah Margaret stofnaði einnig til vitundarvakningarhópa kvenna, þar sem stuðst var sígilda dulspeki. Hún átti samvinnu við ungfrú, Elizabeth Palmer Peabody (1804-1894), menntafrömuð og dulspeking. Hún stofnaði fyrsta dagheimili í Bandaríkjunum fyrir börn, eftir fyrirmynd Friedrich Froebel, (1782-1852). Margaret hélt málstofur að evrópskum siðum.

Málstofa (salon), eins konar fræðasetur, menningarstofa, bókmennta- og vísindamálstofa, var þekkt frá síðmiðöldum í Evrópu. Menntastofur voru nokkurs konar „hliðarmenntastofnanir“, þ.e. samtímis klaustrum og háskólum, eftir að þeir komu til sögunnar.

Venjulega veitti kona stofunni forstöðu. Sumar höfðu veruleg áhrif á bæði vísindi og stjórnmál. Í málstofum þessum tók þátt fjöldi menntamanna, þó fyrst og fremst karlmenn. Ágúst Bjarnason (1875-1952) lýsir stofnunum þessum sem „skrafsölum“ tiginborinna karla og kvenna.

Nefndir skrafsalir urðu trúlega fyrst til í Frakklandi á sautjándu öldinni. Etta Palm d‘Aelders (1743-1799), hollenskur baráttumaður fyrir jafnrétti kynjanna, stóð fyrir málstofu um samfélagsmálefni í París, þar sem m.a. þinguðu verðandi leiðtogar frönsku byltingarinnar.

Síðar varð Etta Palm virkur þáttakandi í frönsku byltingunni sem og í félagi, sem stofnað var til að vinna að jafnrétti kynjanna árið 1790 (Société fraternelle de l‘un et l‘autre sexe. Défenseurs de la Constitution/Fraternal). Stofnandi var Claude Dansard, skólastjóri.

Olympe de Gouges/Marie Gouzze (1748-1793), franskur kvenrithöfundur og baráttumaður fyrir mannréttindum og rétti kvenna, þátttakandi í frönsku byltingunni, skrifaði 1791, „Yfirlýsingu um réttindi kvenna og borgara (Déclaration des droits de la femme et de la citoyenne):“ Svo segir Ólafur Jens Pétursson í bók sinni, „Hugmyndasögu“ (M&M, Rvk. 1989, bls. 177):

„Leikkonan og leikritahöfundurinn Ólympía de Gouges ... skrifaði sérstaka „yfirlýsingu“ (1791) um réttindi konum til handa – og raunar einnig blökkumönnum. Yfirlýsingar hennar var í 17 greinum og 10. grein hljóðaði svo: „Konur hafa rétt til að stíga á höggstokkinn. Þær hljóta því einnig að hafa rétt til að stíga í ræðustólinn.“ Gouges gagnrýndi ógnarstjórn byltingarinnar og var hálshöggvin 1793.“

Olympia var reyndar hálshöggvin fyrir morð á félaga sínum. Það fylgir sjaldnast sögunni.

Umrædd yfirlýsing Olympia hljómaði svo: “Konan er frjálsborin og réttur hennar sá sami og karlar njóta ... Hafi hún réttinn til að hanga í gálganum, hlýtur hún einnig að hafa rétt til þingsetu.”

Yfirlýsing de Gouges hafði mikla þýðingu fyrir réttindabaráttu kvenna beggja vegna Atlantsála. Hún hafði horn í síðu hjónabandsins, kallaði það „gröf ástar og trausts.“

Eins og fram hefur komið, lögðu miklu fleiri konur stund á menntun en byltingar. Feður og bræður við háskólanna, t.d. í Göttingin, studdu konurnar sínar dyggilega í þekkingar- og þroskaleitinni. Kunnar er svokallaðar „háskólaungfrúr“ eða „prófessorsdætur“ (Universitätsmamsellen).

Konur létu ekki þar við sitja heldur stofnuðu eins konar bréfaháskóla eða pennavinahring (epistolary network). Meðal merkra kvenna var afburðakonan, Anna Maria van Schurman (1607-1678). Hún var hollenskur málari, menntamaður og skáld, víðkunn fyrir afburðamenntun og einstaka hæfileika, undrabarn.

Anna Maria stofnaði til víðkunns pennavinahrings marga afrekskvenna á hennar méli, t.d. hina dönsku Birgitte Thott (1610-1662), sem Anna María gaf viðurnefnið „tíunda vísdómsgyðja norðursins“; hinni írsk-ensku Dorothea/Dorothy Moore Durie (1612? – 1664?), hina ensku Bathsua Reginald Makin (1600?-1675?), hina frönsku Marie de Gournay (1565-1645), hina fransk-hollensku Marie du Moulin (1622-1699) og hina dönsk-þýsku konungsdóttur Elizabeth Stuart í Bæheimi (Bohemia) (1596-1662).

Elizabeth var reyndar eins konar þungamiðja hringsins, þar sem útlegðarhirð hennar var staðsett í Hag. Kristina Augusta Wasa/Christina Alexandra (Gustavsdotter), Svíadrottning (1632-1654), var sömuleiðis í þessum merka hópi

Afrekskonurnar mynduðu innri hring, en þeim tengdust fræðimenn af báðum kynjum úr fjölskyldu, vinahópi og hópi velgjörðamanna. Þær skrifuðust vitaskuld einnig á við fjölda karlfræðimanna, sem stofnað höfðu menntahring sama eðlis. Raunar voru hringir þessir samþættir. Pennavinahringurinn hefur einnig verið nefndur; „Bréfalýðveldið (Republic of Letters – Anne Goldgar)“ og „Kvennalýðveldið,“ (Carol Pal).

Svo virðist sem hringur Önnu Maríu hafi verið órofinn í um það bil hálfa öld, þ.e. frá 1630-1680. Carole Pal fullyrðir, að hringurinn hafi verið „samþættur og þýðingarmikill hluti menntunarbyltingar,“ sautjándu aldar. Sumir telja, að jafnvel upp undir tvö hundruð kvenna hafi myndað ytri hringinn.

Fyrsta menntastofa (salon) utan Ítalíu, „Blásokkuhreyfingin“ (las bas-bleu), var stofnuð í París 1607 (stundum talin sú fyrsta). Þetta var hreyfing menntakvenna, eins konar kvennaháskóli Upplýsingaraldar. Í Englandi fór málstofanna að gæta á síðari hluta átjándu aldar.

Yfirstéttarkonur í Englandi leituðu ákaft menntunar á síðmiðöldum. Embættismannaháskólarnir voru þeim enn lokaðir. En karlarnir voru konunum engu að síður innan handar í þekkingarleitinni eins og t.d. í þeim bráðmerka félagsskapi, „Blásokkunum“ (Bluestockings).

Blásokkurnar voru félagsskapur eða vettvangur til menntunar og samfélagsumræðu kvenna, stofnaður um miðja átjándu öld í Englandi. Þær buðu til sín karlmenntamönnum til fyrirlestra og umræðna.

Nafnið er sagt hafa orðið til sökum þess, að einn fyrirlesaranna, Benjamin Stillingfleet (1702-1771), grasafræðingur m. m., birtist í bláum ullarsokkum í stað svartra silkisokka, sem var merki um háa samfélagstöðu. Karl ku ekki hafa haft efni á slíkum fótabúnaði.

Í starfi Blásokkanna tóku fleiri þátt, t.d.; Frances Evelyn (Glanville) Boascawen (1719-1805), menntafrömuður og bréfritari; írski stjórnmálafræðingurinn, Edmund Burke (1730-1797); David Garrick (1717-1779), leikritaskáld; Eddward Gibbon (1737-1794), sagnfræðingur og stjórnmálamaður; Samuel Johnson (1709-1784), rithöfundur; Thomas Percy (1729-1811), biskup og rithöfundur; Joshua Reynolds (1723-1792), listmálari; Richard Brinsley Butler Sheridan (1751-1816), skáld; Adam Smith (1723-1790), hagfræðingur, rithöfundur og heimspekingur; Thomas Warton (1728-1790), skáld og sagnfræðingur.

Því mun óhætt að fullyrða, að Blásokkurnar hafi notið kennslu úrvals karlfræðimanna. Beinum nú sjónum aftur vestur um haf, þar sem konur einnig kepptust við að læra og frelsast.

Líklegt má telja, að bæði Marget Fuller og Elizabeth Peabody og Biblíuhópurinn undir foryst Elizabeth Cady Stanton, hafi veitt innblástur til stofnunar kvennaríkja (womyn – women‘s commonweath) á áttunda áratugi nítjándu aldar.

Kvennaríkið, „Helgisysturnar“ (Sisters of Sanctification - Belton Santificationists) var stofnað á þessum árum. Leiðtogi Helgisystranna og hugmyndafræðingur var Martha White McWhirter (1827-1904).

Einu sinni fékk Martha þá himnesku vitrun, að hún og konurnar í bænahópnum sættu kynferðislegri misnotkun af hendi karla sinna. Hún boðaði því, að þær skildu forðast náið samneyti við þá. Sjálf skildi hún við karl sinn, föður tólf barna þeirra, og gerði síðan gangskör að því að stofna kvennaríki eða -samfélög (communes). Athvörfum fyrir eiginkonur vondra karla var einnig komið á koppinn.

Eins og gefur að skilja var ekki rými fyrir karla í kvennaríkjunum, sums staðar heldur ekki sveinbörn. Konurnar leituðu frelsunar í skírlífi. Litið var á kynlíf með karlmanni sem niðurlægingu kvenna. Þetta viðhorf var endurvakið í annarri bylgju kvenfrelsunar. Fúslegt kynlíf með karli var talið kúgun af hans hálfu. Barneignir og uppeldi barna var sömuleiðis talin niðurlæging.

Kvennaríkin voru undanfari sveitahreyfingar lespa (lesbian land movement eða Womyn‘s land), sem víða var stofnað til á áttunda áratugi síðustu aldar, m.a. í Danmörku. (Womyn er notað í mótmælaskyni við woman, sem er föðurveldisorð.) Eitt ríkjanna heitir í höfuðið á sjálfri Susan B. Anthony. Hún var líklega lespa.

Lespu-samkynhneigðar- tvíátta-, kynskipta- og kynleysufólk (LGBTQ) hefur stofnað eigin samfélög.

Kvenfrelsarar nítjándu aldar ráku einnig þrælakistur eða plantekrur. Í glatkistu kvenfrelsunarsögunnar er margt fróðlegt að finna um býsna skrítin tilbrigði við kvenfrelsun eins og útrýmingu negra, stríðsáróður, blóðugar byltingar, hryðjuverk og þrælahald.

Stundum er sagt, að skíni á gull, þótt í skarni liggi. Það á við um þrælahaldarann, Rebecca Ann (Latimer) Felton (1835-1930). Hún var rithöfundur, fyrirlesari og stjórnmálamaður frá Georgíuríki, Bandaríkjunum, og þingmaður í einn dag.

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót karlfórnir og sitthvað um kostakonur. VII: Kvenfrelsun, mannbótafræði, auðmenn og alheimsstjórn

Leiðir kvenfrelsara, mannbóta- eða arfbótasinna (eugenist), guðspekinga og alheimstjórnarsinna lágu saman beggja vegna Atlantsála. T.d. var Margaret (Louise Higgins eða Slee) Sanger (1879-1966), hjúkrunarkona, kvenfrelsari og mannbótasinni, ástkona Herbert George Wells (1866-1946), aðalhugmyndafræðings alheimssinna. Margaret barðist eins og Adolf Hitler, fyrir eyðingu óæskilegs fólks. Yfirvarpið var m.a. stofnunin „Getnaðarvarnarsamtökin“ (Birth Control League – síðar Planned Parenthood).

Umrædd stofnun er grunnurinn að „Fjölskylduáætlanabandalagi Bandaríkjanna“ (Planned Parenthood Federation of America), stofnað 1942. Heiðursforseti þessa bandalags var einmitt Margaret sjálf.

Nafni fyrirtækisins var síðar breytt í „Fjölskylduáætlunina“ (Planned Parenthood - PP). Fyrirtækið rekur u.þ.b. 400 fóstureyðingasjúkrastofur (clinic) í Bandaríkjunum, sem eyða 350.000 fóstrum árlega.

Í sumum ríkja Bandaríkjanna eru fóstureyðingar leyfðar fram að fæðingu, en það er baráttumál VG á Íslandi. Umrætt fyrirtæki, sem er stærsta fóstureyðingafyrirtæki Bandaríkjanna, stundar líka virka markaðssetningu, bauð t.d. mæðrum ókeypis fóstureyðingu, þegar fellibylurinn, Katrina, reið yfir.

Fyrirtækið er styrkt af yfirvöldum, Gates sjóðnum, Warren Buffett (stundum kallaður „konungur fóstureyðinganna“) sjóðnum, Ford sjóðnum, Turner sjóðnum og fl. Í stjórn þessa merkilega fyrirtækis sat faðir Bill Gates, arfbótasinni (eugenics - eugenecist) mikill. Eplið féll ekki langt frá eikinni.

Margaret var athafnasöm mjög. Hún blés t.d. til alþjóðlegrar ráðstefnu um fólksfækkun í Genfar árið 1927. Hún var einnig forseti „Alþjóðlega fjölskylduáætlanasambandsins“ (International Planned Parenthood Federation), sem var stofnað árið 1953.

Í bók, sem heitir „Kvenfrelsunarlygar. Jafnrétti var aldrei baráttumálið“ (The Feminist Lie. It Was Never About Equality), fjallar höfundur, Bob Lewis, lítillega um Margaret, segir t.d.:

Eins og margir á hennar tímaskeiði hreifst Margaret af hugmyndafræði nasista um hreinleika kynþáttarins og mannkynbætur. Hún skrifaði fjölda rita um hugðarefni sitt.

Á tímabili gaf Margaret út tímaritið „Kvenandófsmanninn“ (The Woman Rebel). Starf hennar þótti fullt róttækt, enda var henni stungið í fangelsi um mánaðartíma.

Margaret var eins og gefur að skilja, mikill talsmaður fjölskylduáætlana og getnaðarvarna, opnaði fyrstu getnaðarvarnarsjúkrastofuna í Bandaríkjunum.

En Margaret var ekki öll, þar sem hún var séð. Hún lét þessi orð einu sinni falla: „Við viljum ekki, að það verði heyrinkunnugt, að fyrir okkur vaki að útrýma svörtu fólki.“

Árið 1923 sagði Margaret á þá leið, að markmið hennar væri að leysa úr læðingi og hlúa að betri eðlisþáttum samfélagsins, en bæla niður, uppræta, og ef svo bæri undir, eyða gölluðu ætterni (stock) – því mannlega sæði, sem ógnar blómgun hinna fegurstu blóma bandarískrar menningar.“

Margaret hafði einnig ráð undir rifi hverju um fólksfækkun: „Líknardráp á nýbura í stórri fjölskyldu er það mannlegasta í stöðunni.“

Margaret fór sum sé hvergi í launkofa með mannkynbóta- og fólksfækkunarviðhorf sín. Hún talaði líka fyrir æxlunarleyfi handa körlum og konum frá hinu opinbera.

Þrátt fyrir auðsýnda mannfyrirlitningu hefur Margaret hér um bil verið tekin í dýrlingatölu meðal alheimsstjórnarsinna, kvenfrelsara, svo og fólksfækkunar- og mannkynbótasinna.

Verðlaun eru t.d. veitt í hennar nafni. Hin góðkunni stríðshaukur og meintur barnaníðingur, Hillary Rodham Clinton, mærir skoðanasystur sína einlæglega, kallaði Margaret bæði „framsýna og hugrakka.“ Enda hlaut Hillary umrædd verðlaun árið 2009 fyrir „óbilandi baráttu fyrir heilbrigði og réttindum kvenna allan sinn starfsferil.“

Hillary þakkaði fyrir sig með þessum orðum: „Þau [verðlaunin] eru hluti hreyfingar, sem starfar að efnahags- og stjórnmálalegum viðgangi kvenna og stúlkna.“ Þetta eru samþykkt markmið Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum), Sameinuðu þjóðanna og ríkisstjórnar Íslands m.a. Hillary lofar starf samtakanna í þágu „æxlunarfrelsis“ kvenna.

Viðhald Margaret, fyrrnefndur Herbert George Wells, var einn af meginhugmyndafræðingum alheimsstjórnarsinna eins og áður sagði, virkur þáttakandi í Fabianfélaginu (Fabians), sem haft hefur gríðarleg áhrif á þróun heimsmála. Félagsmenn voru auðkýfingar, fræði- og stjórnmálamenn, sem börðust ötullega – og gera enn – fyrir alheimsstjórn.

Það var margan gimsteininn að finna í Fabianfélaginu, auk Herbert George, eins og til að mynda Cecil Rhodes (1953-1902), sem „átti“ sneið úr Afríku (Rodesíu, Zimbawe), og fjárhagslegan bakhjarl hans, Lionel Walter Rothschild (1868-1937).

Ætt Rauðskjöldunga (Rothschild) átti m.a. námafyrirtæki í Suður-Afríku. Land- og arðrán þeirra var stundað i skjóli breska hersins. Það vill svo skemmtilega til, að þennan Rauðskjöldung dreymdi eins og langalangaafann, um að eignast Gyðingaland. Bresk stjórnvöld voru ættinni líka innan handar með það, þegar Balfour yfirlýsingin um land í Palestínu var gefin út 1917.

Stríðshugmyndafræðin gegn almenningi var mótuð gagngert á nítjándu og tuttugustu öldinni í leynifélögum á borð við fyrrgreint Félag. Þar lögðu fleiri af mörkum en Herbert George eins og t.d. Huxley bræðurnir, Aldous Leonard (1894-1963) og Julian Sorell (1887-1975). Sá síðarnefndi er m.a. kunnur fyrir kynbætur á mönnum (eugenist), formaður í bresku félagi, sem hafði þær á stefnuskrá sinni.

Julian Sorell hafði afdrifarík áhrif sem fyrsti yfirmaður Mennta-, menningar- og vísindastofnunar Sameinuðu þjóðanna (UNESCO – United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization).

Síðastnefndur tók, árið 1961, einnig þátt í stofnun „Alþjóðlega náttúruverndarsjóðsins“ (World Wildlife Fund) með fulltingi sömu afla og börðust fyrir mannkynbótum og alheimsstjórn. Eitt af markmiðum Sjóðsins er að hlífa náttúrunni við manninum. Loftslagshamfarabíblía Rómarklúbbsins (Club of Rome), „Takmörk vaxtar“ (Limits to Growth), kom svo út tíu árum síðar.

Það má til fróðleiks geta þess, að umrætt félag hlaut nafn eftir rómverska stríðsherranum og auðjöfrinum, Quintus Fabius Maxims (280-203), sem varð einræðisherra Rómarveldis í seinni styrjöldinni við Púnverja (Karþagómenn, Föníkumenn). Kanadíski sagnfræðingurinn, Matthew Ehret, telur hann upphafsmann sálhernaðar og úttaugunarstríðs. Nafnið var greinilega ekki valið af handahófi.

Matthew bendir á, að nafnvalið sé einnig tengt dýrkun Miklu móður (Magna Mater), sem algeng var í Róm á þessum tíma, t.d dýrkun Gaia (jarðargyðjunnar) eða Cybele-Attis, ISIS og Mítra (Mithra). Fórnir komu þar, eðli málsins samkvæmt, við sögu, svo og blóðugar sjálfsmeiðingar. Karlar fórnuðu jafnvel kynfærum sínum til að öðlast náð gyðjunnar. Gyðjurnar höfðu eins og barnið kært, mörg nöfn í fornmenningunni.

Prestana varð að gelda. Að geldingu lokinni voru þeir færðir í kvenmannsklæði. Þeir báru belti úr hnúum, sem varð fyrirmynd að beltinu, sem munkar í kristnum reglum nota til að hirta sjálfa sig. Hár sitt létu prestarnir vaxa og lituðu. Í andlitið smurðu þeir fegrunarfarða.

Leynifélög og reglur, sem spruttu upp á síðmiðöldum, „Ljósálfarnir“(Illuminati), Hringborðið (Round Table), Frímúrarar, Jesúítar, Benedíktínareglan, Fransiskanareglan, Musterisriddarar og svo framvegis, áttu, samkvæmt kanadíska sagnfræðingnum, Cynthia Chung, rætur sínar í gyðjudýrkun fornrar menningar vorrar.

Vígslusiðir Frímúrara, minna – samkvæmt regluforingjanum, Albert Pike (1809-1891) – á fyrrgreinda fórnarsiði. Matthew segir:

„Það eru fjölmargar heimildir um, að fíkniefni, kynlífssvall, ásamt blöndu af pyndingum og ófullnægðum, líkamlegum hvötum (sem síðar fengu útrás), væru áberandi við þessa vígslu.“

Eins og ýjað er að, hefur djöfladýrkunin aldrei horfið, stundum þó átt sér stað neðanjarðar. „Helvítiseldafélagið“ (Hellfire Club) er eitt dæmi um þetta frá átjándu öldinni í Lundúnum.

Nútíma fulltrúar djöfladýrkunar eru t.d. Lady Gaga og Marina Abramovic. Sú síðastnefnda er í slagtogi með djöfladýrkendaúrvali alþjóðaauðvaldsins, í sérstöku uppáhaldi hjá tilteknum Rauðskjöldungum (Rothschild) og forsætisráðherra Úkraínu, Volodymyr Zelensky, sem hefur gert hana að sendiherra sínum.

Alheimsstjórn var eins og ýjað er að, einnig á þess stefnuskrá Fabianfélagsins. Stefnuskrána má lesa í bók Herbert George frá 1928, „Samsæri fyrir opnum tjöldum: Áætlun um heimsbyltingu“ (The Open Conspiracy: Blueprint for a World Revolution). Þar er t.d. fjallað um að skapa ný alheimstrúarbrögð. Það átti Herbert George sameiginlegt með guðspekingunum, sbr. fræði Helena Blatavsky.

Herbert George segir m.a.: „Uppræta verður kerfi þjóðríkja. … Við lifum á tímum, þar sem þau hverfa. … Ríkisstjórnir samtímans munu hverfa í hinni miklu baráttu til að leysa úr læðingi heimsjafnaðarstefnu (World Socialism) Vesturlanda. … Mýgrútur fólks … mun leggja fæð á hina nýju heimsskipan … og láta lífið í andstöðu við hana.“

Hér er öreigabylting Karl Marx ljóslifandi komin. Þeir Karl og Herbert George lifðu og hrærðust samtímis í Lundúnum. Karl starfaði á framfæri verksmiðjueigandans, vinar og fóstbróður, Friedrich Engels.

Fabianfélagarnir kölluðu sig (kristna) jafnaðarmenn, vini litla mannsins, eins og Adolf Hitler og félagar í Þýskalandi. En alþýðu manna fyrirlitu Fabianfélagar í raun og ólu eins og Hringborðsfélagar og þjóðernisjafnaðarmenn í Þýskalandi, á hugmyndum um rétt hinna bestu til að lifa, samkvæmt eigin skilgreiningum. Það er ekki ólíklegt, að fækkun mannkyns hafi orðið elskendunum, Margaret Sanger og Herbert George Wells, að koddahjali.

Með skírskotun til mannræktar mátti til að mynda gera ófrjósemisaðgerðir á hinum óhæfu og jafnvel eyða þeim. Þetta voru algeng viðhorf á Vesturlöndum. Viðhorfin urðu að áætlunum og komu víða til framkvæmda, eftirminnilegast í Þýskalandi.

Þjóðarmorð á „dýrunum“ í Palestínu stendur nú yfir. Umrædd viðhorf eru enn í fullu gildi t.d. hjá Alheimsefnahagsráðinu. Þess má til fróðleiks geta, að Fabianfélagið stofnaði London School of Economics og Verkamannaflokkinn. Fyrrverandi formaður hans og stríðsherra, Tony Blair, er handbendi alheimssinna og talar ákaft fyrir brotthvarfi þjóðríkjanna.

Leynifélög af öllu tagi voru stofnuð í baráttunni fyrir alheimsríkinu. Frímúrarareglan er að ýmsu leyti fyrirmyndin. Hugmyndafræði og skipulag dregur að verulegu leyti dám af reglu Jesúíta, sem var aftur fyrirmyndin að stofnun Illuminati Rauðskjöldunga (Rothschild auðjöfranna).

Hugmyndafræði Jesúíta var nánar útfærð í „Kommúnistaávarpi“ Gyðinganna, Karl Marx og Friedrich Engels. Ávarpið skrifaði Karl í Lundúnum. Þangað sækir Alheimsefnahagsráðið líka innblástur. (Sbr. bók Gary Allen og Larry Abraham, „Engin vogar sér að kalla það samsæri“ (None Dare Call It Conspiracy)).

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. VI: Dulspekin, djöflarnir og Kvennabíblían

Gefum aftur gaum kvenfrelsun í kristinni trú. Andófshreyfingin eða kvenfrelsunarhreyfingin, sótti sterkan innblástur í túlkun John Milton (1608-1674) á gömlu arfsöginni um Adam og Evu, Paradísarmissi. (Ljóðið er þýtt af Jóni Þorlákssyni (1744-1819) frá Bægisá.)

Hin nýja túlkun var á þá leið, að Eva hefði haft hugrekki til að eta fyrst af skilningstrénu og gert eins konar bandalag við djöfulinn (Satan, Lúsifer), sem birtist skötuhjúunum, henni og Adam, í líki snáks. Því væru konur bæði áræðnari og viturri en karlar og ættu alls ekki að láta þá kúga sig. Og Adam væri alls engin hetja eins og Milton vildi vera láta. Þetta var síðar útlagt sem svo, að karlinn væri ófullkomin kona.

Þetta átti ekki síst við um hreyfinguna í Bandaríkjunum. Elizabeth Cady Stanton fór fyrir hópi kvenfrelsara vestan hafs og austan, sem endursamdi Bíblíuna. Hópurinn lét sig ekki muna um að gefa út Kvennabíblíu. Konurnar sömdu uppreisnarfrásögn um hetjuna Evu og Satan. Hann var nú talinn vera fallinn engill. Djöfullinn varð kvenhollur spekingur og leiðbeinandi kvenna. Þannig umbreyttist djöfullinn í besta vin kvenfrelsaranna. Hann varð líka skilningsengill byltingarmanna eins og Mikhail Bakunin (1814-1876).

Þessi túlkun endurspeglaðist sömuleiðis í andatrú og guðspeki (theosophy) Helena Petrovna (Hahn von Rottenstern) Blavatsky/Elena Petrowna Blavatskaja (1831-1891). Móðir hennar, Ylena Andrejewna von Fadejew Hahn von Rotternstern (1814-1842), var kunnur kvenfrelsari og rithöfundur í Rússlandi.

Helena giftist sautján ára gömul rússneskum herforingja, en leiðir þeirra skildu fáeinum mánuðum síðar. Sumir hafa talið, að um væri að kenna afbrigðileika kynfæra eða kynhneigðar hennar. „Það er ekkert kvenkyns í mér,“ skrifaði hún og kallaði sig Jack. Gyðjur voru Helenu hugleiknar sem uppsprettur visku. Helena skrifaði m.a. um egypsku gyðjuna, ISIS. Helena átti síðustu árin í Lundúnum.

Helena hafði gríðarleg áhrif á kvenfrelsunarhreyfinguna, m.a. í tímariti sínu, „Djöflinum“ (Lucifer). Þar komu m.a. fram hugmyndir um „flotkynið,“ þ.e. sú kenning, að fólk gæti verið ýmist karlar eða konur, „guðlegt tvíkyn“ (divine hermaphrodite). Susan Elizabeth Gay (1845-1918) var t.d. talsmaður slíkra hugmynda.

Árið 1897 var tilgangi ritsins svo lýst: Að „halda að konum, mæðrum og verðandi mæðrum mannkyns, guðspjallinu (gospel) um vansæld. Konur hafa ekki gert sér grein fyrir, að þær séu þrælar - sofandi fyrir eigin niðurlæginu sem mannverur.“

Per Faxeld segir í frábrigðagóðri bók sinni, „Djöfulleg kvenfrelsun“ (Satanic feminism): „Í guðspeki gætti rófs framsækinna (progressive) viðfangsefna eins og kvenfrelsunar, jafnaðarhyggju (socialism), grænkerahyggju (vegetarianism), andheimsveldisstefnu og andófi gegn stríði.“

Helena var í slagtogi við Elizabeth Cady Stanton, sem hélt sína eigin miðilsfundi. Í guðspekifélagi Helenu var fleiri kvenfrelsara að finna eins og Henrietta Müller (1845-1906) og Florence Fenwick Miller (1854-1935), ritstjóra kvenfrelsunartímaritsins, „Kvennakveikjunnar“ (The Women‘s Signal).

Matilda Joslyn Gage (1826-1898), bandarískur guðspekingur, „konan öðrum konum fremri,“ lét einnig að sér kveða. Frelsun konunnar var henni vitskuld hugstæð, en hún barðist einnig fyrir réttindum blakkra og frumbyggja.

Matilda Joslyn kynnti til sögu fornan djöfladýrkunarsöfnuð, sem var sérstaklega uppsigað við föðurveldið og óréttlæti þess í garð kvenna. Matilda studdist í fræðum sínum við franska djöfla- og sagnfræðinginn mikilhæfa, Jules Michelet (1798-1874). Hann gaf 1862 út bókina, „Nornina“ (La Sorciére), sem er skoðun á sögu nornarinnar.

Samkvæmt Per Faxeld var nornin í skrifum Jule dæmigerður jafnaðarmaður (socialist) með glöggt auga fyrir nánu sambandi Herrans á himni og lénsherranna. Í Svörtu messunni var Eva frelsuð og kvenlíkaminn heilagur ger – af konum í þágu kvenna.

Bandaríski kvenfrelsarinn, Charlotte Perkins Gilman (1860-1935) heldur sig við svipað heygarðshorn og Matida Joslyn. Smásaga hennar frá árinu 1910 heitir „Þegar ég var norn“ (When I was a Witch). Nornaseiðurinn veitti afl til góðra verka.

Samlandi hennar, Renée Vivien/Pauline Mary Tarn (1877-1909), tók djöfladýrkun og andóf gegn feðraveldinu skrefi lengra. Djöflinum var einnig beitt gegn gagnkynhneigð. Renée átti í tygjum við Natalie Clifford Barney (1876-1972). René kynnti í sögum sínum Satan eða Djöfulinn sem guð kvenfrelsunar, verndara samkynhneigðar og skapara konunnar.

Mary Chavelita Dunne (Bright)/(George Egerton (1859-1945) var áströlsk-írsk kynsystir, rithöfundur og heimshornaflakkari. Í hennar huga var nornin ásýnd kvennavalds og myndlíking fyrir hina skapandi konu, sem er jafnoki karlsins á öllum sviðum, holdgervingur hinnar framsæknu „Nýju konu.“

Í einu af þrem hjónaböndum rak hana á norskar fjörur. Það tókst vinskapur með Knut Hamsun (1859-1852). Mary Chavelita þýddi bók hans, „Sult,“ og tileinkaði honum fyrstu bók sína. Mary Chavelita skilgreindi sig ekki sem kvenfrelsara. Kvenfrelsunarhreyfingin, sagði hún, „er bækluð (atrophied) skepna, haldin tilhneigingum til úrkynjunar og kynblöndunar.“ Í raun boðaði hún kynlífsfrelsi konum til handa, en ekki borgaraleg réttindi.

Mary segir karla jafnframt „hafa sést yfir hinn eilífa ofsa (wildness), hina óhömdu, villtu skaphöfn, sem býr innra með konunni, jafnvel þeirri mildilegustu. Í djúpi siðvæðingarinnar um aldir ólgar ofsinn. Það má leyna honum, en ofsinn verður aldrei slökktur af menningunni – [ofsinn er] grunntónn kvennornarinnar og styrkur kenna.“

Elizabeth Cady Stanton og sálusystur hennar voru m.a. undir áhrifum Moncure Daniel Conway (1832-1907). Hann skrifaði bókin „Djöflafræði og djöflamunnmæli“ (Demonology and Devil-lore), sem kom út 1879. Þar var Lillít kölluð Madonna, fyrsti kvenfrelsarinn og „dæmigert fórnarlamb ósjálfstæðis.“

Hann segir m.a., að líkt sé á með konum farið og Lillít, „konur verða brúðir djöfulsins, hverju sinni sem þær láta í ljós vansæld með það að sitja yfir börnum og við kvennasýslan.“ …

„Þegar karlinum auðnast að búa sér heimili og garð, sem ekki er fangelsi, og þar sem þekking ekki er forboðin ávöxtur, neyðist Lillít [heldur] ekki til að berjast fyrir frelsi sínu með því að bylta samfélagi hans.“

Hin mergjaða Lillít naut óblandinnar hrifningar Ada Langworthy Collier, sem skrifaði um hana kvæðið, „Lillít: Munnmælasöguna um fyrstu konuna“ (Lilith: The Legend of the First Woman). Ljóðið var gefið út 1885. 

Vondi-Valdi, Volodymyr og blóðbörnin í Úkraínu

Mongólar neituðu að handtaka Vonda-Valda fyrir að bjóða úkraínsk/rússneskum börum frá vígvöllunum dvöl í Rússlandi. Sum þeirra voru ættleidd. Engin óháður aðilji hefur – að því ég best veit – staðfest þvingaðan brottflutning barnanna eða illa meðferð.

Það mætti svei mér þá halda, að Vonda-Valda sé ekki alveg sama um börn, jafnvel þótt úkraínsk séu. Hann hefur gagnrýnt ýmis konar úrkynjun á Vesturlöndum eins og t.d. kynlífsþrælkun barna, blóðtöku og dráp - jafnvel mannakjötsát. Snemma á þessu ári skipaði hann sérsveit hermanna til að reyna að uppræta þennan óþverra, sem er góð tekjulind úkraínskum yfirvöldum og öðrum glæpasamtökum.

Þau drepnu eru bútuð niður og seld í pörtum eins og fóstrin/nýburarnir hjá Planned Parenthood í Bandaríkjunum. Blóðtökubörnin eru gerð skelfingu lostin. Skelfingin veldur framleiðslu örvunarvaka (adrenochrome – örvunarhormón). Þá er blóðinu tappað af börnunum. Það á ekki af aumingjans Úkraínumönnum að ganga.

Rússneskur hermaður lýsir í fréttinni átakanlegri reynslu í „blóðtökustöð“ upp í Karpatíufjöllum. Þar fundu þeir hrjáð, hrædd og blóðlítil börn í búrum. Börnunum var bjargað og stöðinni grandað. Það er einnig frá því skýrt, hvernig barnsöluhringur var upprættur í Frakklandi.

Í frétt „Raddar fólksins“ er nánar útskýrt, hvað örvunarvakinn er. Þar er einnig sagt frá uppgötvun yfirvalda í Suður-Kóreu. Þar fundust torkennileg hylki. Duftið í þeim bjó yfir mannlegum erfðavísum, DNA.

Það vill svo einkennilega til, að fíkillinn, Volodymyr, hefur gert Marina Abrahamovic, serbneskum listamanni og djöfladýrkanda, hátt undir höfði, gert hana að sendiherra Úkraínu. Þar hæfir skel kjapti. Ætli djöfladýrkandinn, Lady Gaga, verði gerð að barnamála- og velferðarráðherra í Úkraínu?

Marína þessi er í sérstöku uppáhaldi hjá djöfladýrkendum meðal auðmanna og samfélagsstjarna á Vesturlöndum. Sumir Rauðskjöldungar hafa sérstakar mætur á djöfladýrkunarlist Marínu.

Eða ætli þetta séu barasta falsfréttir frá Vonda-Valda? Hvað segir RÚV?

P.s. Þegar þetta er skrifað (4. sept. 2024) brestur verulega í innviðum úkraínsku ríkisstjórnarinnar. Samskipti hennar við búktalarana í vestri eru í lamasessi. Bretar þora ekki lengur að senda ákveðin árásarvopn til Úkraínu. (Þau kynnu að fara til Ísraelsmanna í staðinn). Hræddir við Alþjóðaglæpadómstólinn.

Vestrænir fjölmiðlar segja óvænt trúverðuglega frá hruni á austurvígstöðvunum og vonlítilli innrás í Rússland, enda þótt sjálfbirgingslegir Svíar kynnu að ætla sér nýtt stríð við Rússa. Leikurinn frá Poltava 1709 verður vafalaust endurtekinn, fari svo.

Einhvers konar friður kynni að vera í augsýn. Það er bjartur boðskapur. Hugsanlega verður lífum þyrmt, blóðtökubarna og annarra.

https://rumble.com/v5dh9gt-adrenochrome-taskforce-rescues-hundreds-of-kids-trafficked-by-marina-abramo.html

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. V: Nýja konan, alsælusamfélagið, samstjórn auðkýfinga og ríkisvalds

Það alsælufyrirkomulag, sem Karl Heinrich Marx (1818-1883) og Friedrich Engels (1820-1895), sáu í hillingum, og lýst var í Kommúnistaávarpinu, var í sjálfu sér þekkt hugmyndafræði frá síðmiðöldum, sbr. jafnaðardraumórasamfélög auðkýfinganna, Claude-Henri de Rouvroy Comte de Saint-Simon (1760-1825), Robert Owen (1771-1858) og Francois-Marie-Charles Fourier (1772-1837).

En kvenfrelsarinn, Claire Démar (1799?-1833), er sérstaklega eftirtektarverður í þessari sögu. Í hugskoti Claire fæddist hugtakið, „Hin nýja kona.“ Claire var huliðskona að uppruna. Ævi hennar er lítt þekkt. Trúlega var Claire af þýskum ættum, framdi sjálfsmorð ásamt elskhuga sínum.

Claire var virkur þátttakandi í þeirri kvenfrelsunarhreyfingu, sem kölluð var „Hin nýja kona.“ Hreyfingin spratt upp úr samtökum draumórajafnaðarmanna, kenndum við Henri de Saint-Simon (1760-1825). Þar var „frelsun holdsins“ á dagskrá, þ.e. réttur fólks af báðum kynjum til frjálsræðis í kynlífi.

Claire sagði m.a.: „Þegar konan ... frelsast undan því oki, sem yfirráð karla og vernd felur í sér; þegar hún vinnur sjálf fyrir launum sínum og sér sjálfri sér farborða; þegar karlinn hættir að greiða fyrir líkama hennar; þá munu hæfileikar og starf ákvarða tilveru og stöðu.“ Claire endurlífgaði hugmynd forngríska heimspekingsins, Plato, um samfélagslegt uppeldi barna, „félagsmóðurina.“

Claire skrifaði um aldarfjórðungi, áður en Kvenfrelsunaryfirlýsingin var samin í Senca Falls 1848.

Í hinni „Nýju konu“ raungerðist aðalsöguhetjan, Sithna (Cythna), úr verki Percy Shelly, „Byltingu Múhammeðstrúarmanna“ (Revolt of Islam) frá 1818. Sithna var nú orðin fyrirmynd hinnar frjálsu konu; ógift, barnlaus, djöfulholl og stundaði frjálst kynlíf. Percy er ýmist kallaður faðir eða afi kvenfrelsunar.

Í þessu sambandi og með tilliti til þróunar fasisma, nasisma og tækniauðræðis á líðandi stundu, mætti til skilningsauka nefna verkalýðshyggju Georges Eugéne Sorel (1847-1922). Hann var franskur heimspekingur og verkfræðingur, sem boðaði eignarhald verklýðsfélaga á atvinnutækjunum (syndicalism). Hann var einlægur aðdáandi fasisma Benito Mussolini (1883-1945).

En það var einmitt Benito sem beitti sér fyrir „samvinnuríkisvaldinu“ (corporate state), þ.e. samvinnu fyrirtækja og stjórnmálamanna. Það er grundvallarhugmyndafræði þjóðernisjafnaðarstefnunnar (nationalsozialismus), ríkisauðvaldsstefnunnar (state capitalism) og samstjórnar - eða samrunastefnu auðdrottna og ríkisvalds (private – public partnership), sem Alheimsefnahagsráðið rær nú að öllum árum.

Fyrrgreindir hugsjónamenn reyndu að láta samfélagsdrauma sína rætast, en án árangurs. Karl og Friedrich leituðu skýringa og gripu í því skyni til framvindukenninga um mannsandann, sem runnar voru undan rifjum þýska heimspekingsins, Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831). Sá mikli hugsuður taldi menningu heimsins hafa náð hæstum hæðum, þegar hann barði augum franska keisarann, Napoleon Bonaparte (1769-1821), ríða inn í Jena á glæstum, hvítum stóðhesti.

Karl og Friedrich litu hins vegar svo á, að hreyfiafl sögunnar væri framleiðsluhættirnir og eignarhaldið á framleiðslu- eða atvinnutækjunum. Þeir töldu, að innbyggðar andstæður í auðvaldsskipulaginu (capitalism) myndu sjálfkrafa verða því að fjörtjóni í fyllingu tímans, á æðsta stigi þess. Það hefur enn ekki átt sér stað, því kattgreiðendur koma því endurtekið til bjargar fyrir atbeina lýðræðislegra stjórnvalda. Auður og auðlindir færast sífellt yfir á færri hendur.

Rússneskir byltingarmenn um þarsíðustu aldamót, gerðir út af Alþjóðaauðvaldinu, einkum á Wall Street, sáu vitanlega í hendi sér, að slík skilyrði væru ekki til staðar í Rússlandi. Í ljósi þessa má skilja velvilja gagnvart iðnjöfrum og fjármagnseigendum Vesturlanda og fyrirgreiðslu þeirra, sjálfra byltingareigendanna. Í raun réttri má líta á þetta fyrirkomulag, þ.e. þegar úrval öreiganna stjórnar atvinnulífinu með hjálp fjármagnseigenda, sem nokkurs konar „sameignarfélag“ (corporate socialism).

Fyrrgreint fyrirkomulag hefur eins og drepið var á, gengið í endurnýjun lífdaganna undir heitinu samruna- eða samstjórn hins opinbera og einkageirans (private-public ownership/partnership), sem auðkýfingar Vesturlanda, Sameinuðu þjóðirnar og Alheimsefnahagsráðið (World Economic Forum) hafa tileinkað sér í ríkum mæli.

Það má t.d. sjá við framleiðslu hergagna, lyfja og bóluefna sem og stefnumótunar í kynja-, heilbrigðis- og umhverfismálum, kven- og kynfrelsuninni, veiruvitfirringunni og Grænu geggjuninni.

Sameinuðu þjóðirnar eru að miklu leyti á valdi Alþjóðaauðvaldsins í raun, enda á sér stað náin, samningsbundin samvinna við Alheimsefnahagsráðið, sem er eins konar framkvæmdaráð Alþjóðaauðvaldsins.

Hvað kven- og kynfrelsun varðar boðar Alheimsefnahagsráðið sömu stefnu og Sameinuðu þjóðirnar, frjálst kyn og frjálsar ástir – meira að segja með börnum - í öreigasamfélagi undir stjórn úrvalsins (avant garde), þ.e. auðjöfranna.

Í kenningum rússneska byltingarmannsins Vladimir Lenín (1870-1924) má einnig finna þennan úrvalshóp, en hann átti að koma úr röðum öreiganna sjálfra.

https://fiamengofile.substack.com/p/yes-kamala-harris-slept-with-a-powerful?utm_source=post-email-title&publication_id=846515&post_id=148057402&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Ísrael nötrar og skelfur. Kjarnorka og bóluefni

Nýlega fór almenningur í Ísrael í fjölmennt verkfall. Hann mótmælti áherslum stjórnar sinnar í stríðinu við Palestínu. Eins og kunnugt er, neitar Bensi-barnamorðingi og ofstækismennirnir í ríkisstjórninni að draga herlið sitt út úr Gaza. En það er skilyrði fyrir því, að gíslar Hamas (og fleiri samtaka) verði látnir lausir. Því miður týna þeir tölunni, saklausir eins og palestínskir fangar í fangelsum Ísraels. Bensi sagði landsmenn sína vera andstæðinga eins og svo marga aðra. Hæstiréttur dæmdi fólk til vinnu aftur.

Þátttakan í verkfallinu var þó fátækleg borin saman við fjölmennið við jarðarför prestsins, Ovadia Yosef (1920 - 2013). Þar mættu 800.000. Spámaðurinn sá staðhæfði fullum fetum, að hlutverk okkar, sem ekki eiga því láni að fagna að hafa vígst til Gyðingdóms, væri að þjóna hinum útvöldu. Og það gera stjórnvöld Vesturlanda og kristið ofstækistrúarfólk, þ.e. þjóna ísraelskum stjórnvöldum. Síonistar hafa ævinlega verið hinum óbreytta Gyðingi böl.

Í leikhúsi þess hryllilega fáránleika, sem Ísrael/Palestína er, býðst Bensi-barnamorðingi til að bólusetja börn við lömunarveiki. Brúnir mínar lyftust upp í hársrætur, þegar ég heyrði þá óvæntu frétt. Hvernig má það vera, að stjórnvöld, sem myrða þúsundir barna og koma í veg fyrir nauðþurftaaðstoð til þeirra, vilji nú bólusetja þau?

Það eru fleiri, sem undrast. Og þegar grannt er skoðað ætla Sameinuðu þjóðirnar að nota dropabóluefni, sem hætt er að nota í Bandaríkjunum. Ónæmisfræðingar vara við notkun þess eins og þeir gerðu, þegar þjóðirnar voru bólusettar við covid-19.

Bóluefnið er nefnilega þeirrar náttúru að geta aukið smit, en ekki drepið það niður. Er þetta ný leið til að fækka Gazabúum, spyr t.d. breski blaðamaðurinn, Vanessa Beeley – eins konar ígildi kjarnorkusprengju. Lagt hefur verið til, að sú leið væri farin til að hreinsa Gaza af „óæðri verum.“

Það er svo sem ekki að undra, að hrikti í stoðum ísraelsks samfélags. Þar er þrátt fyrir allt unnt að finna þroskað og heilbrigt fólk. Nýlega skrifaði Ronen Bar, forstjóri Shin Bet, leyniþjónustu Ísraels, harða ádeilu á stjórn sína. Hann spurði, hvort hryðjuverkasamtök Ísraels, Irgun, væru gengin í endurnýjun lífdaganna.

Landtökumenn segjast eiga land Palestínumanna nú eins og í upphafi. Það boða kennimenn Gyðinga enn. Þeir sækja í sagnaarfinn og bæta um betur; vilja telja Ísraelum trú um, að þeir muni sem Guðs útvalda þjóð lifa af Ragnarök.

Ragnarökin verða reyndar rök stríðshauka meðal manna; kjarnorkustyrjöld. Vitfirringar veraldar virðast hafa undirbúið hana í nokkur ár. Donald Trump sagði t.d. upp samningum við Rússa um meðaldrægar kjarnorkuflaugar. Líkur eru á, að samningurinn um langdrægar flaugar verði látin renna út.

Hróp heyrast beggja vegna Atlantsála um kjarnorkustríð. Aðvörunarstöðvar Rússa í suðri voru eyðilagðar. Kjarnorkuvígbúnaður Bandaríkjamanna eykst suður undan, í Persaflóa og á Miðjarðarhafi. Þeir segjast ætla að verja Ísrael og vinna fullnaðarsigur í Rússlandi. Innrás þeirra (Nató) heldur áfram. Nató á kjarnorkusprengjur á víð og dreif um Evrópu og jafnvel við Persaflóa.

Enn sem komið er senda Ísraelar og andspyrnuhópar tortímingarflaugar, án kjarnaodda, sitt á hvað. En hvenær ætli komi að því, að Ísraelsmenn beiti kjarnorkuvopnum sínum? Hvenær ætli Samson kjarorkustríðsáætlun þeirra verði að veruleika? Eyðileggingin í Ísrael er mikil, enda þótt stjórnin reyni að draga fjöður yfir hana.

Það er bæði sorfið að ísraelskum almenningi eins og palestínskum. Efnahagslega eru Ísrael og Palestína rjúkandi rúst. Hversu lengi ætlar viti borið fólk að láta viðgangast trúarvitfirringu og brjálæðislega græðgi Vesturlanda í völd og auðlindir í Miðausturlöndum (og annars staðar)? Þar til yfir lýkur og spáin um Ragnarök og endurkomu Krists rætist?

https://thesvi.org/deconstructing-israels-samson-option/ https://www.youtube.com/watch?v=uRxQW-Si3QM https://www.youtube.com/watch?v=e28ppv5Z1ro https://www.youtube.com/watch?v=B6oO8yngsjA https://www.globalpolitics.se/usas-jattefarliga-krigspolitik/ https://thecradle.co/articles-id/26203 https://steigan.no/2024/08/pensjonert-general-israel-star-overfor-kollaps-om-mindre-enn-ett-ar/?utm_source=substack&utm_medium=email https://beeley.substack.com/p/israels-nuclear-samson-threat-and?utm_source=post-email-title&publication_id=716517&post_id=147994207&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.youtube.com/watch?v=K1RXDNDolO0 https://www.timesofisrael.com/israels-economy-sees-biggest-slowdown-among-oecd-countries-as-war-drags-on/ https://beeley.substack.com/p/the-war-of-the-worlds-a-conversation?utm_source=podcast-email%2Csubstack&publication_id=716517&post_id=148068867&utm_campaign=email-play-on-substack&utm_medium=email&r=ry8jq&triedRedirect=true https://english.wafa.ps/Pages/Details/148589?utm_source=substack&utm_medium=email https://chrishedges.substack.com/p/the-middle-easts-roots-lie-in-the?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=148250262&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://archive.md/Oy3Eu#selection-531.0-535.180 https://www.globalresearch.ca/hezbollah-avenges-assassination-foud-shukr/5866402 https://archive.md/8prmI https://www.middleeasteye.net/news/israel-launches-largest-occupied-west-bank-offensive-second-intifada https://archive.md/IZvcC https://consortiumnews.com/2024/08/28/hiding-an-ugly-truth-about-israel/ https://www.rt.com/russia/603345-lavrov-ukraine-israel-wars/?utm_source=substack&utm_medium=email https://korybko.substack.com/p/lavrovs-comparison-of-israel-and?utm_source=post-email-title&publication_id=835783&post_id=148360644&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://geopolitiq.substack.com/p/limited-fighting-pauses-in-gaza-for?utm_source=post-email-title&publication_id=2232768&post_id=148278081&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=103ae5&triedRedirect=true&utm_medium=email https://archive.vn/yzBuw https://beeley.substack.com/p/the-zionist-polio-vaccine-virtue?utm_source=post-email-title&publication_id=716517&post_id=148445885&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://steigan.no/2024/09/israelsk-arbeidsdomstol-avsluttet-streik-ment-a-presse-netanyahu-til-gisselavtale/?utm_source=substack&utm_medium=email https://steigan.no/2024/09/den-israelske-haeren-setter-opp-en-ny-stilling-for-a-kontrollere-gaza-i-arene-som-kommer/?utm_source=substack&utm_medium=email https://steigan.no/2024/09/generalstreik-og-kjempedemonstrasjoner-i-israel/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.moonofalabama.org/2024/08/dire-warnings-as-israels-fascists-are-taking-the-rein.html#more https://israelpalestinenews.org/understanding-what-motivates-ultra-orthodox-jewish-attacks-on-west-bank-palestinians/ https://www.timesofisrael.com/liveblog_entry/outgoing-envoy-to-un-says-bodys-building-should-be-closed-and-wiped-off-the-face-of-the-earth/ https://www.middleeasteye.net/news/gilan-erdan-un-building-jerusalem-erased-earth https://www.msn.com/en-us/news/world/former-israeli-envoy-the-un-building-should-be-wiped-off-from-the-face-of-the-earth/ar-AA1pcKQv https://chrishedges.substack.com/p/the-rise-and-coming-demise-of-the?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=147968802&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email Iilan https://www.youtube.com/watch?v=NDQenOoUCRIhttps://www.youtube.com/watch?v=NDQenOoUCRI https://www.timesofisrael.com/far-right-minister-says-nuking-gaza-an-option-pm-suspends-him-from-cabinet-meetings/

Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. IV: Gyðjuveldið móðirin og karlviðrinið

Kvenfrelsarar á borð við Marilyn French (1929-2009), Barbara Ehrenreich (f. 1941), Gloria Steinem (f. 1934) og Deidre English (f. 1948), tóku hugmyndunum um gyðjuveldið opnum örmum.

Þessir kvenfrelsarar annarrar bylgju telja það sögulega staðreynd, að sjálfstæðar, keikar og klárar konur, hafi verið ofsóttar í gervi norna af evrópsku feðraveldi . En, en! Gyðjuveldið er ævintýri. Sömuleiðis kenningarnar um sérstaka útrýmingu klárra kvenna á miðöldum.

Bandaríski sagnfræðingurinn, Charlotte Allen (f. 1941) hefur rýnt í tilurð ofangreindra kvenfrelsunarkenninga og kvendýrkunartrúarbragða:

„[F]ræðimenn eru almennt einhuga um, að hvorki sé stafkrók að finna né fornleifafundi um fornar þjóðir, sem nokkurn tímann hafa dýrkað eina frumgerðargyðju.“ Niðurstaða rannsókna á nornaveiðum er þessi, segir Charlotte:

„Ákærðar nornir voru langt frá því að vera sjálfstæðar konur með bein í nefinu. Flestar þeirra voru fátækar og óvinsælar. Þær voru dæmigert ákærðar af almennum borgara (oft og tíðum öðrum konum), hvorki veraldlegum né kirkjulegum yfirvöldum. Satt best að segja þótti yfirvöldum nornaréttarhöldin ógeðfelld og sýknuðu rúmlega helming hinna ákærðu.“

Í bók sinni, „Goðsögnum um móðurgjörninginn. Hvernig menningin endurskapar hina góðu móður“ (The myths of motherhood: How culture reinvents the good mother), spinnur Shari L. Thurer, sálfræðingur og sálkönnuður, prófessor við háskólann í Boston, áþekkar gyðjuhugmyndir áfram:

„[F]eðraveldið, altæk [alheims]drottnun karla á konum, hefur verið við lýði allar götur síðan [mæðraveldinu var tortímt].“ Konan varð fórnarlamb:

„[F]eðraveldisvaldaránið átti sér stað, áður en ritmál kom til sögunnar. Því hefur sérhvert rit öðlast merkingu (refract through the prism) í [mál]vitund karldrottnunar. Því sem næst allur ritaður boðskapur fyrr og síðar, hvort heldur gefinn í skyn eða ógreinilegur (subliminal, liminal), er þrunginn skynbragði feðraveldisins. Allir [karlkyns] heimssöguritarar eru vilhallir.

Heimssagan er skrifuð af sjónarhóli sigurvegara kynjastríðsins. Og þar eð feðraveldið er allsráðandi, er tungan og ritmálið gegnsýrt, svo að er erfitt að henda reiður á því.“

Móðirin varð líka fórnarlamb: „[Þ]egar framlag þeirra til æxlunar rann upp fyrir körlum og þeir tók tögl og haldir – og höfðu þannig að mestu leyti hönd í bagga með meginstraumi mannkynssögunnar – var móðirin gerð ómennsk. Það er, annað hvort var hún hafin upp til skýjanna (þannig urðu mæður fangar eigin táknupphafningar) eða gerðar að skynlausum skepnum (degraded) (sem litið var á sem undaneldishryssur). ... Alveg síðan karldrottnunin [brast á] hefur kynferði [konunnar] verið klofið frá móðerni og líkamsstarfsemi. Blæðingar, barnsburður [og] brjóstagjöf hefur þar með verið talin ótilhlýðileg [eða klúr].“

En hvað segir Biblían? Þar er m.a. sögð sagan af ógnargrimmri móður, Söru. Mæður í fornöld voru greinilega engin lömb að leika sér við, þegar hagsmunir þeirra voru í húfi, frekar en í dag. Sara, eiginkona Abrahams, gerði elju sína, Hagar, brottræka sem og soninn Ishmael Abrahamsson.

Hagar var þjónustustúlka Söru, sem var óbyrja. Því gaf Sara Abraham stúlkuna, svo hann mætti auka kyn sitt. Sagan endurspeglar þekkta tegund ýgi mæðra, þ.e. að gera út af við eljur og afkvæmi þeirra. Það er mikilvægt fyrir vöxt og viðgang eigin ættar. Því getur fóstur- og stjúpbörnum verið hætta búin eins og lýsir sér í ævintýrinu um Hans og Grétu til að mynda. Þessa háttar ýgi mæðra er einnig áberandi í fjölkvænissamfélögum.

Í grískri goðafræði birtist móðir í svipuðu ljósi. Medea var „alræmd galdranorn,“ segir Jón Gíslason í bók sinni, „Grískri goðafræði.“ Hún „var viti sínu fjær af ást til Jasons. Tilreiddi hún honum töfrasmyrsl, svo að eldur fékk ekki grandað honum.“ Í viðureign við dreka „[s]væfði Medea þá með göldrum.“ Jason og Medea lögðu á flótta. „Medea hafði og með sér ungan bróður sinn. ... brytjaði hún sveininn í sundur og kastaði líkinu lim fyrir lim í sjóinn.“

Í baráttu um yfirtöku konungsdæmis „[n]eytti Medúsa ... hatrammlegra bragða. Taldi hún dætur hins aldurhnigna konungs á að höggva föður sinn í stykki og sjóða þau í töfralegi nokkrum, er hún hafði bruggað.“

En Jason varð afhuga Medúsu og gekk að eiga Kreúsu. „Í brúðargjöf sendi Medea Kreúsu skikkju og ennishlað. Voru gripir þeir eitraðir og urðu hinni ófarsælu brúði að fjörlesti. Drap Medea síðan börn þau, er hún hafði átt við Jasoni og flýði á gandreið til Aþenuborgar.“

Elizabeth Gould Davis (1910-1974), hafði eins og Shari, ýmislegt til málanna að leggja um gyðjudýrkun í bók sinni, „Úrvalskyninu“ (The First Sex). Hún segir m.a.:

“Konur eru sjálft mannkynið ... hið öfluga úrvalskyn. Karlinn er lífeðlislegur bakþanki.” ... “Fyrstu karlarnir voru stökkbrigði, viðrini, sem urðu til við tjón á erfðavísum. [Þau] orsökuðust hugsanlega vegna sjúkdóms eða heiftarlegrar geislunar frá sólinni.”

Móðirin er Elísabetu einnig hugleikin: “Æxlunarfæri konunnar eru miklu eldri og þróaðri, heldur en [æxlunarfæri] karlsins. ... Sönnun þess, að reðurinn varð til miklu síðar í þróunarsögunni, heldur en sköp kvenna, er rakinn til ummerkja þess efnis, að karlinn sjálfur sé síðkomin stökkbreyting frá hinni upphaflegu kvenveru. Því er karlinn bara ófullkomin kona.”

Karlinn er einnig ófullkominn í þeim skilningi, að börn hans virða hann varla viðlits: “Hugmyndin um kvenvaldið hefur rækilega skotið rótum í mannlegri undirvitund. Þrátt fyrir að hafa um aldir búið við föðurrétt, líta börn sjálfkrafa á móðurina sem hið hæsta yfirvald. Barnið lítur á föður sinn sem jafningja í sömu skör settan og það sjálft. Það verður að kenna börnum að elska föður sinn, heiðra hann og virða. Það verkefni tekur móðirin venjulega að sér.”

En þrátt fyrir það þjáist karlinn af þrálátri afbrýði í garð konunnar, sem brýst út í niðurlægingu hennar:

“Í menningarsamfélögum samtímans ... tekur snípöfund og skautafbrýði á sig óræðar myndir. Óseðjandi þörf karlsins til að til að smána konuna, auðmýkja hana, meina henni um jafnrétti og gera lítið úr afrekum hennar – eru tilbrigði við meðfædda afbrýði og ótta hans [gagnvart konunni].”

En höfundur elur þá von í brjósti, að aftur muni birta til í kvenheimum: „Í nýjum vísindum tuttugustu og fyrstu aldarinnar verður kraftur andans allsráðandi á kostnað hins efnislega. Eftirspurn eftir efnislegum hæfileikum mun réna, en aukast eftir hæfileikum til huga og anda. Skynvit mun víkja fyrir yfirskilviti. Konan mun aftur sýna yfirburði á þessu sviði. Hún, sem einu sinni var dáð og dýrkuð af hinum fyrsta karli fyrir hæfileikann til að rýna í hið óræða, mun aftur verða þungamiðjan – ekki sem kynvera, heldur sem gyðja. Í hinni nýju menningu verður hún miðdepillinn.“ …

“Feðraveldið birtist í skráðri mannkynssögu. Látum framhaldið verða gagnbyltingu mæðraveldisins. Það er einasta vonin um að mannkynið lifi af.”

Geraldine Sharp kynnir í verki sínu frá 2018, „Slóð sæðisins um aldirnar. Týndi hlekkurinn í kenningum um karlinn“ (A Trail of Semen Down Through the Ages. The Missing Link in the Theories of Male), svipaðar hugmyndir um valdarán karlkynsins og kúgun konunnar í kjölfarið:

„Í upphafi skóp hin Mikla móðir heiminn. Síðan útvegaði hún sér fylgdarsvein. Jafnræði var á með þeim. Síðan tókst honum að ríkja án hennar. Lokatakmarki allsherjardrottnunarinnar [yfir konum] var náð, þegar karlinn hrifsaði til sín fæðinguna.

Karlinn áleit sig nú upphaf nýs lífs – skapara, drottnara alheimsins.“ ... „Konur hafa skipað stærsta kynþátt olnbogabarna í veröldinni. Sagan greinir einungis frá helmingi mannkyns, körlum. Gagnrýninn lestur sögunnar dregur fram í dagsljósið grimmd og ofbeldi við sífelldar árásir karla á konur, allt frá barsmíðum á eiginkonum til nornaveiða, frá löskun kynfæra til morða.“

Hin mikla móðir var miðdepill alls, segir áðurnefnd Shari. Hún var móðurgyðjan, allt í öllu, almáttug, breytti um ham, fæddi börn, dó og endurfæddist. Hinir dauðlegu fylgdu fordæmi hennar. Hún var móðir allra guða og gyðja. Hún samdi reglurnar. Þó hafði hún einnig síðri hliðar, gat verið órökrétt, óraunsæ, óskipuleg og tortímandi. Þegar skoðuð er gyðjudýrkunin í Catal Hüyük (Tyrklandi) á nýsteinöld er engu líkara en gjörvallt mannlífið hafi snúist um tilbeiðslu og dýrkun gyðjunnar, sem ýmist var ólétt og frjósöm eða grönn og geislandi af fjöri.

Móðurgyðjan velur sér elskhuga til fylgilags og hefur af þeim kynferðislega nautn. „Skilaboðin eru þau, að kynlíf móður – jafnvel utan hjónabands, í blóðskömm og án æxlunartilgangs – sé gott. Það er einnig athyglisvert, að karlguð ... er [bókstaflega] fórnarlamb, einnota afæta, kynnautnarleikfang konunnar,“ segir Shari.

Hún bætir svo við: „Í augum sumra kvenfrelsara, ... jafnvel margra skynsamra fræðimanna, eru gyðjurnar í senn bæði fyrirmyndir og innblástur til andlegra iðkana og listsköpunar. ... Þeir færa rök fyrir því, að samsvörun gyðjutilbeiðslu, sáttar og samlyndis, sé [síður en svo] tilviljunarkennd, því í móðureðlinu felist friðsæld og jafnvægi, náttúra og munúð [og losti].“

Simone de Beauvoir (1908-1986) segir: „Móðirin er rótin, er greinist djúpt í iðrum alheimsins. [Hún getur] sogað upp safana; hún er uppsprettan. Þaðan gýs hið lifandi vatn, sem einnig er næringarrík mjólk.“

Móðurgyðjurnar beittu kyntöfrum sínum óspart. Svo var t.d. um hina fornu gyðju Súmera, Inanna, sem var gyðja ástar, frjósemi og vígaferla. Í verkum akkadíska (Akkar voru fornþjóð í Miðausturlöndum) skáldsins og hofgyðjunnar Enheduanna (2285-2250) rennur Inanna saman við Ishtar, hernaðargyðju Semíta (fornþjóð fyrir botni Miðjarðarhafs).

Inanna umbreyttist þannig úr alþýðlegri frjósemisgyðju Súmera (Íraka) í himnadrottningu, sem vinsælust varð meðal gyðja í hinni fornu Mesópótamíu. Faðir Enheduönnu blótaði gyðjuna til frama í stjórnmálum og sigurs á vígvöllum. Meginhof Inönnu eða Ístar var að finna í borginni, Úrúk í Mesópótamíu.

Í fornaldarkviðunni um hetjuna, Gilgames, sem „er afrendur að afli, ...“ eru móðurgyðjur í mikilvægu hlutverki. „Hin mikla móðurgyðja Arúrú mótaði líkamsmynd hans, hún réð hverju hann líktist, fegurstur allra manna, fullkominn.“ Gilgames þekkti gjörla tælingarmátt kvenna. Þegar fyrir veiðimanni nokkrum lá að ná tökum á „manni máttarins,“ Enkídú,“ ráðlagði Gilgames svo:

„Tak þú yndiskonuna Sjamat með úr musterinu. Hún mun sigra manninn með eðli sínu, jafnstyrku afli hans. Fylgstu með því hvenær dýrin drekka úr vatnsbólinu og láttu hana kasta skikkjunni og afhjúpa kyn sitt.“ ... „Sjamat losaði um barminn, afhjúpaði kyn sitt og hann hreif til sín munúðsemi hennar líkt og stormur. Hún hélt ekki aftur af sér, tók honum af fullu afli.

Hún breiddi út skikkjuna og hann lagðist ofan á hana, hún sýndi frummanninum hvers kona er megnug. Hann þrumaði af losta yfir henni; sex daga og sjö nætur hélt Enkídú risi og átti mök við yndiskonuna.“ Þegar samförum þeirra var lokið, leiddi Sjamat ástmann sinn til hofsins „þar sem helgar yndiskonur stilla sér upp prýðilega og úthella munúðsemi sinni hláturmildar en lökin eru breidd á beðinn þegar kvöldar.“ Um Ístar segir m.a.: „Gakktu nærri Eannahofi, þar býr Ístar, aldrei varð nokkur maður né konungur jafningi hennar.“ (Þýðing: Stefán Steinsson.)

Móður- eða frjósemisgyðjur sambærilegar Ístar ástunduðu „helgar“ samfarir. Það sama gerðu hofgyðjurnar og konur almennt. Forngríski sagnfræðingurinn, Herodotus (484?-420?) lýsir samfélaginu á Kýpur svo: Allar konur skulu einu sinni á ævinni mæta í musteri Venusar og hafa samræði við ókunnugan karl. Konan býður sig þeim, er fyrstur greiðir.

Fornaldargyðjur eins og hin hebreska Lillít (Lilith), drottning djöflanna, var af mörgum kvenfrelsunarhugmyndafræðingum talin fyrsti kvenfrelsarinn. Hún varð fyrirmynd að áþekkum gyðjum til forna.

Lillít var líka lega ættuð frá Súmer. Þar var hún kölluð Lilaka. Í súmersku arfsögninni um Gilgamesh er hún sögð fögur og óspjölluð mey. En tæki hún upp á því að taka sér ástmann, sá hún til þess, að sá losnaði aldrei úr greipum hennar og yrði aldrei fullnægt. Lilít varð uppistaðan í djöfladýrkun Gyðinga, þegar á seinna Musteristímabilinu (530-70).

Í Akkadíu (Akkadia) varð Lillít að Ardat Lillith og í Grikklandi að Lamia. Sums staðar er hún gædd þeirri náttúru að ræna börnum og stela sæði karla – eins og sumar konur ástunda reyndar um þessar mundir. Hún var djöfullinn, sem misþyrmdi börnum, sem dró karla á tálar og falbauð blíðu sína. Enda var körlum bannað að sofa aleinir að nóttu, samkvæmt Talmud, trúarriti Gyðinga. Annars staðar var litið á Lillít sem frumgerð hinnar sönnu konu; leiðbeindi og verndari. Hún sýndi sérstaka greiðvikni, þegar drengstaula var fórnað henni til dýrðar.

Líllit hafð gríðarlega skírskotun og öðlaðist vinsældir víða; í Persíu, Asíu, á Englandi og í Rómarveldi, þekkt í Kristni, Múhammeðstrú og Gyðingdómi. Sumar arfsagnir segja hana fyrstu eiginkonu Adams í Paradís.

Kvenfrelsarar samtímans líta á Lillít sem tákn frjálsræðis kvenna og valds, sem veitir innblástur til hugmyndafræðilegra landvinninga. Túlkunin er m.a. sett fram í grein „nöfnu“ hennar, Lilly Rivlin, í Ms Magazine árið 1972. Árið 1998 kom út bók eftir Lilly, „Hvaða Lillít“ (What Lilith). Þar segir hún m.a.:

„Konur, sem nógar eru sjálfum sér við innblástur frá kvenfrelsunarhreyfingunni, hafa tekið Lillít að hjarta sér og gert að sinni eigin. Þær hafa umsnúið henni til tákns um sjálfstæði, valkosta í kynlífi og stjórnar yfir eigin örlögum.“

Þessari fornu gyðju, sem hefur gengið í endurnýjun lífdaganna hjá kvenfrelsurum, er sýndur margvíslegur sómi. T.d. ber gyðinglegt kvenfrelsunartímarit nafn hennar.

Í tímarit þetta skrifar Aviva Cantor Zuckkoff: „Hún [Lillít) geislar styrkleika, ákveðni; hún neitar að taka þátt í eigin kúgun (victimation).“

Í foröld má finna fjölda gyðja, sem gæddar voru svipuðum eiginleikum og Líllít. Aðrar voru frjósemis- og hernaðargyðjur eða gyðlur (nymph). Dæmi: ISIS í Egyptalandi, karlatortímandinn, Kali í Indlandi, Istar (Ishtar) í Mesópótamíu og hin ógleymanlega, gríska Calypso á eyjunni, Ogygia, sem hélt Odysseifi (Odyssey) í kynlífsþrælkun árum saman. Dýrkun þeirra átti að styrkja konur og efla.

Gyðju- og guðadýrkun átti sér stað í fornum blótum. Eins og minnst var á, þótti árangursríkt að fórna strákhvolpi, ef afla skyldi vinsælda hjá Lillít. Kali má jafnvel líta á sem gyðju karlafórna. Blót af þessu tagi áttu sér t.d. stað í Grikklandi hinu forna og í landnámi Föníkumanna í Karþagó. Fræg eru t.d. blót til heiðurs Díonýsos (Dionysus) – öðru nafni Bakkus (Bacchus).

Frjósemisguðirnir voru fylgjugoð í þjónustu frumjarðargyðjunnar, Miklu móður. Blótin, þeim til dýrðar, voru algeng um allan hinn forna heim og fram undir okkar daga. Dionýsos (Dionysus) var guð jarðargróða, víns, nauta, glaðværðar, brjálæðis og taumleysis. Hann er sýndur umvafinn blótkonum, aðdáendum, villimeyjum, ýmist í gervi eldri skeggjaðs karls eða kvenlegs, síðhærðs unglings. Samkvæmt arf- og goðsögnum átti hann sér hliðstæðu í Egyptalandi (Osiris) og Ítalíu (Liber). Á rómverskri styttu er hann tilhöggvinn sem tvíkynjungur.

Víða voru haldin frjósemisblót og teiti, þar sem konur voru við stjórnvölinn. Dísablót eru þekkt úr norrænni menningu. Völsinn kemur þar mjög við sögu. Í gríska „haloa“ frjósemisgildinu dönsuðu konur t.d. kringum völsatákn. Það var svallað í víni og kynlífi og hold fórnardýrsins etið. Það eru til frásagnir af hliðstæðum blótum til dýrðar guðinum, Dionysos, þar sem konurnar fórnuðu karlmönnum. En um það ber heimildum ekki saman, en hliðstæðu er að finna í afrískum kvenveldum, þar sem elskhugum drottningar var fargað, að kynsvalli loknu.