Kvennamenningin í leikskólum

(Skrifað 2018)

Í leikskólum ættu börn að læra þá list að vera karl eða kona. Það er alkunna, að börn læra það, sem fyrir þeim er haft. Í fyrrgreindum stofnunum er þó hængurinn sá, að þar starfa konur í yfirgnæfandi meirihluta. Hvorki góð fóstra né góð móðir kemur í stað fóstra eða föður.

Í grannlöndunum austan ála hófst umræða um þess skekkju fyrir áratugum. Í Danmörku hefur komið til tals að greiða karlkyns leikskólakennurum hærri laun. Í Noregi var fyrir nokkrum árum samin sérstök framkvæmdaráætlun í því skyni að fjölga karlmönnun í uppeldisstéttum. En hægt miðar.

Norskir leikskólar eru að um það bil 95 hundraðshlutum mannaðir konum. Hver karl er þar umvafinn um tuttugu konum. Það segir sig máski sjálft, að í leikskóla eru menningaráhrifin og gildin kvenleg. Karlmenn telja sig oft og tíðum eiga erfitt uppdráttar á þessum vinnustöðum. Sumir grípa jafnvel til þess ráðs að móta eins konar „uppeldislega neðanjarðarhreyfingu,“ þar sem unnt er að iðka karllegt uppeldi „karlhungraðra“ barna.

Það er svo sem ekki að undra, að kvennamenningin í leikskólum, sem stundum er nefnd „blómapottasæluvinin,“ liti hugsun og skynjun barnanna. Stundum er það jafnvel spaugilegt eins og þegar norski hnokkinn segir í geðshræringu: „Ég held ég sé kominn á túr.“ Íslenskum hnokka var boðið að koma í mömmuleik. En það er „eðlilega“ heiti leiksins, þegar lítil börn æfa kynhlutverkin í fjölskyldunni. Skilmerkileg leiksystir bauð leikfélaganum þó föðurhlutverkið. Snáðinn svaraði: „Nei, heldur vil ég vera hundur en pabbi.“ Fjögurra ára kynbróðir hans taldi sig stelpu.

Eins og kunnugt er fylgir öllu gamni nokkur alvara. Ég trúi því, að hér sé mikil alvara á ferðum. Það er einnig áhyggjuefni í Noregi, að aðsókn karla í leikskólakennaranám gæti verið að minnka. Að minnsta kosti er svo um skólann í Suður-Noregi farið. Á því herrans ári 1978 voru karlmenn í þeim skóla 15 af hundraði nemenda, áratugi síðar eða svo tæp 10. Árið 1996 var hlutfall karla meðal nemenda allra skóla af þessu tagi um fjórtán af hundraði. Stefnt var að því í Noregi, að upp úr aldamótum 2000 yrði fimmti hver leikskólakennaranemi karlmaður. Fyrir hartnær hálfri öld áttu Norðmenn tvo leikskólakennara af karlkyni, en um þessar mundir eru þeir þó orðnir rúmlega sjö hundruð eða um rúmur fimmtungur allra karla, sem starfa á dagvistarstofunum. Fyrir um áratugi eða svo mældist hlutfall karlkyns starfsmanna í norskum leikskólum tæpt sjö af hundraði.

Á Íslandi virðast karlmenn enn tregari til dáða í leikskólum en norskir kynbræður þeirra. Undirtektir íslenskra karla við áskorun Félags leikskólakennara fyrir tuttugu árum síðan hafa verið dræmar. Félagið skoraði á þá að ganga til liðs við sig og kenna karlmennsku í leikskólum. En kvennamenningin er ólseig og viðhorf til uppeldisstarfa karla fjandsamleg. Þeir liggja stöðugt undir gruni um ósæmilega hegðun gagnvart börnum. Lái þeim, hver sem vill, taki þeir ekki nefndri áskorun.

En það er morgunljóst, að breytinga sé þörf eigi karlmennskan ekki að líða undir lok. Þorri drengja lærir karlmennsku í skuggsjá fóstra og mæðra – og í fjölmiðlum vitaskuld. Þar er yfirleitt fjallað um karlmenn sem kvenfjandsamleg óargadýr eða ofbeldisfullar ofurhetjur. Kvengerving drengja á sér stað.

Kvenfrelsunarhrollurinn í Stóra-Bretlandi. Ofríki og foreldrisfirring

Fyrir nokkrum árum síðan var samþykktur í Stóra-Bretlandi (SB) – eftir kröfu frá heimilisofbeldisiðnaðinum – lagabókstafur þess efnis, að ofríki (coercive control) í nánum samböndum skyldi refsivert. Það sama á sér stað í Ástralíu. Skilgreiningar hugtaksins eru færðar út að kunnuglegum hætti kvenfrelsara. Kvenfrelsararnir, sem reka heimilisofbeldisiðnaðinn, færa sig enn upp á skaptið. Fyrir þinginu liggur nýtt frumvarp um heimilisofbeldi (Domestic Abuse Act 2021). Þar eru börn komin í aðalhlutverk og víkja fyrir konum í fórnarlambshlutverkinu – en þó ekki alveg. En eins og flestum mun kunnugt eru konur og börn einatt spyrt saman í frelsisstríði kvenna gegn körlum.

Svo illa vill til, að flutningsmenn frumvarpsins virðast líta á foreldrisfirringu (parental alienation) sem ofríki. Þetta virkaði eins og bjúgverpill í viðleitni kvenfrelsara til að sveigja löggjöfina að hugmyndafræði sinni um kúgun og ofríki karla eða feðra. (Menn fá höfuðverk við högg bjúgverpils.) Þetta tiltæki frumvarpshöfunda olli miklu fjaðrafoki, því kvenfrelsurum er vel kunnugt um, að slíkt athæfi foreldris, þ.e. að beita börn allra handa ofbeldi til að skaða samband þeirra við hitt foreldlrið, er sérgrein mæðra.

Það stóð ekki á sígildum viðbrögðum; undirskrifalistum, fórnarlambsyfirlýsingum, mótmælagöngum, þrýstingi á þingmenn, „vísindarannsóknum“ og áróðurshernaði í fjölmiðlum. Margir eiga spón í þeim aski sem kvenfrelsunaráróður og ofbeldisiðnaðurinn er. Ein þeirra er Charlotte Proudman, mannréttindalögfræðingur, sem hefur lifibrauð sitt af að vernda konur og stúlkur. Hún skrifaði í The Guardian í júlí síðastliðnum, grein með titlinum: „Óorði komið á lagaklæki, sem stofna börnum í Sameinaða konungsdæminu í hættu“ (The discredited legal tactic putting abused UK children in danger).

Charlotte beinir spjótum sínum að hugtakinu um foreldrisfirringu eins og alsiða er í umfjöllun kvenfrelsara um málið. Hún segir m.a. „Hinn varhugaverði merkimiði, foreldrisfirring, ógnar öðru fremur trúverðugleika fórnarlamba heimilisofbeldis og raust barnanna. Hann ljáir rándýrunum gildi, völd og stjórn. Sérhver réttur, sem leggur blessun sína yfir óstuddar fullyrðingar um foreldrisfirringu, gæti allt eins verið að samþykkja misnotkun.“

Charlotte er eins og þeim fræðingum, sem telja ásakanir um foreldrisfirringu nær eingöngu fram settar af feðrum, sem misnota börn sín, mjög í mun að gera lítið úr verkum Richard Gardner (1931-2003) og jafnvel ófrægja hann, sbr.: „“Doktor Richard Gardner, norður-amerískur barnageðlæknir, mótaði hugtakið [foreldrisfirringu] og gaf út á eigin forlagi fjölda bóka um foreldrafirringareinkennið á níunda áratugi síðustu aldar. Hann bar vitni í rúmlega fjögur hundruð deilumálum um forsjá, þar sem hann dró í efa ákærur um heimilisofbeldi eða misnotkun barna, og mælti með því, að heimilisfesti barns yrði færð frá einu foreldri til annars. Hann trúði því, að níutíu af hundraði mæðra, sem ásökuðu föður um kynofbeldi, væru lygarar, sem heilaþvægju börn sín. [Aukin heldur hélt Richard því fram] að barnaníð „sé algengt og viðurkennt í raun meðal milljarða manna.“ (Efnislega er þetta rakinn þvættingur, sem ég hirði ekki um að elta ólar við.)

Meira af svo góðu: Megan Mitchell er ástralskur sálfræðingur, af svipuðu sauðahúsi og Charlotte. Við vitnaleiðslur Umboðsmanns barna í Ástralíu (Australian National Children‘s Commissioner) um skilyrði umgengni (conditions of access) lætur hún m.a. hafa eftir sér: „Að mínum dómi er um að ræða ansi klikkaða kenningu. Ég held, að henni hafi verið hafnað. Það eru engar vísbendingar um, að hún eigi við rök að styðjast. … Náunginn, sem sauð hana saman [trúði því] að ástundun blóðskammar [kynlífs með afkvæmi sínu] mætti lækna með því að gefa móðurinni titrara.“

Það gleymist oft og tíðum í umræðunni, að fyrirbærið sé ekki nýtt undir sólinni. Lögfræðingar hafa bollalagt um það við dómsuppkvaðningar frá því í byrjun nítjándu aldar og vangaveltur um foreldrisfirringu sjást í fræðilegi umræðu samfélags- og heilbrigðisvísinda aftur til seinna heimsstríðs. En hins vegar er sjálf nafngiftin á ábyrgð Richards. Fyrirbærið, þ.e. eitrun barnshugans gagnvart öðru foreldra sinna, hefur gengið undir ýmsum nöfnum, misbeinskeyttum, í umræðu síðustu, mörgu áratuga svo sem: barn sem fórnarlamb tengslaálags foreldra (child affected by parental relationship stress), trúnaðarbrestur (loyalty conflict), þríhyrningsfirring (triangulation), afbrigðileg þríhyrningsfirring (perverse triangle), klofningur (splitting), foreldrisógnarheilkenni (threatened parent syndrome), sjálfsástarmein (narcissistic injury), heilaþvottur (brainwashing) og meinfýsiforeldrisheilkenni (malicious parent syndrome).

Skoðanir Richards eru eitur í blóði kvenfrelsara, sem hanga eins og hundar á roði á þeirri trú, að mæður séu upp til hópa dygðadjásn, sem ekkert illt geti búið í, allra síst gegn börnum sínum. Þeir tala í þessu sambandi um móðurréttinn og móðureðlið. Því er það skiljanlegt, að þeir vilji hugtakið feigt, sérstaklega í réttarsölum. Það fór sum sé skelfingarhrollur um þá, þegar hugtakið ógnvænlega birtist í frumvarpi til laga um ofríkishegðun í garð barns. Charlotte gefur rannsóknum og fræðimennsku, þar sem umfjöllun er henni á móti skapi, einkunnina „vísindasorp“ (junk science). Þetta minnir óneitanlega á umfjöllun Sigrúnar Sifjar Jóelsdóttur, sálfræðings, hér heima, og sálufélaga hennar í félagsskapnum, „Lífi án ofbeldis.“

Charlotte vísar til vísindagreinar, máli sínu til stuðnings. Um er að ræða tölfræðilegt yfirlit lögfræðingsins, Julie Doughty og félaga frá 2018. Rannsóknin var unnin á vegum CAFCASS CYMRU, sem er stofnun á vegum velsku stjórnarinnar. Stofnunin sinnir málefnum barna og fjölskyldna í réttarkerfinu með hagsmuni barna í brennidepli.

Það er sum sé um að ræða rannsóknayfirlit: „Yfirlit rannsókna og framkvæmd dóma í sambandi við foreldrisfirringu“ (Review of research and case law on parental alientaiton.“ Rakin er (hin furðulega) þræta um það, hvort um sé að ræða „heilkenni“ (syndrome) eða ekki. „Parental alienation“ er víða notað í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA), en í SB er fyrirbærið fremur kallað svarinn fjandskapur (implacable hostility).

Í yfirliti sínu styðjast höfundar við kunna skilgreiningu á foreldrisfirringu: Þegar um er að ræða „ástæðulausa höfnun barns á foreldri, meðan það binst hinu í sameiginlegri, stækri andúð í garð þess firrta. Slíkt á sér stað, þegar gjörðir firringarforeldrisins (að yfirlögðu ráði eða án ásetnings) hleypa í uppnám tengslum við hitt foreldrið.“

Við rannsóknina var víða leitað fanga; í gagnabönkum, sem tóku til vísindalegra greina (frá árinu 2000), í fræðigreinum og stefnumarkandi álitsgerðum, skrifum á „gráu svæði;“ ábendingum um heimildir; ásamt handvirkri leit í vísindatímaritum og leit á veraldaravefnum. Þetta eru skringileg vinnubrögð, þar sem mörgu er agað saman. Það eru þegar til öflugir gagnagrunnar vísindalegra rannsókna á efninu bæði fyrir og eftir árið 2000. Þau tímamörk gætu átt skýringu í því, að kvenfrelsarar hafa tvo síðustu áratugina beint spjótum sínum af offorsi að umræddu hugtaki.

Höfundar benda á, að ekki sé um að ræða tæmandi skoðun á birtu efni, heldur viðleitni til að auðkenna og meta vísindalega vitneskju. Eins og venjan er, benda höfundar á, að verulega skorti á gildar vísindarannsóknir, að tiltölulega fáir höfundar láti ljósið skína á þessum vettvangi.

Í niðurstöðu höfunda er bent á, að deilt sé um hugtakið, enda þótt ofangreind skilgreining virðist almennt viðkennd og að mörgu sé að huga í því sambandi, því ástæður firringar séu margvíslegar. Og enn er bent á nauðsyn betri rannsókna. Höfundar segja: „Aftur á móti er hugtakið, foreldrisfirring, eins því var beitt af Gardner, að miklu leyti gjaldfellt eða slípað til, þegar til þess er vísað í fræðilegri umræðu í BNA.“ Höfundar telja sjaldgæf þau tilvik, þar sem foreldri mengar huga barns síns gagnvart hinu foreldrinu. Það telja þeir tilfinningalega misnotkun. Þeir segja enn fremur: „Yfirlit þetta leiðir í ljós, að vegna skorts á traustum gögnum, sé vitnisburður um foreldrisfirringu takmarkaður.“

Að þessu sögðu og á grundvelli annarra forsendna við rannsóknina, kemur óneitanlega á óvart, að höfundar skuli fullyrða, að foreldrisfirring sé sjaldgæf. Rannsókn þeirra gefur ekki tilefni til slíkra staðhæfinga. Skiljanlegri væri sú viðleitni, að leitast við að slá hlutfallsmáli á þau tilvik – á grundvelli skoðaðra rannsókna - þar sem foreldri eiginlega eitrar huga barns gagnvart hinu við skilnað, t.d. sem hlutfall allra skilnaðarmála eða hlutfall eiginlegrar foreldrafirringar í hlutfalli við ásakanir um slíkt.

En hin stóru orð greinarhöfundar í Guardian á þá leið, að hugtakið foreldrisfirring sé úr lausu lofti gripið, er ekki staðfest í umræddri vísindagrein. Þar eru í aðalatriðum rakin þau augljósu sannindi, að grandvarlega skuli meta í hverju tilviki, hvort foreldrisfirring eigi sér stað. Þar eru einnig bent á, að fagmenn greini á, og að frekari rannsókna sé þörf, en það er staðlað stef við nær allar vísindarannsóknir.

Charlotte lætur hjá líða að nefna aðrar heimildir og staðreyndir, t.d. þá, að vísindaleg umfjöllun um foreldrisfirringu vex stöðugt. Í Foreldrisfirringaragnagrunninum (Parental Alienation Database) eru nú vel á annað þúsund tilvísanna. Það kemur að vísu ekki á óvart, því staðreyndir eiga það til að þvælast fyrir hugmyndafræði kvenfrelsaranna. Annan gagngrunn er að finna á heimasíðu samtakanna, Eeny-Meny-Winey-Mo, sem berjast gegn foreldrisfirringu. Eftirfarandi orð norður-ameríska sálfræðingsins, Richard A. Warshak, eru einkunarorð félagsskaparins: „Í viðleitni okkar til að vernda börn gegn líkamlegri og kynferðislegri misnotkun, getum við ekki lokað augunum fyrir hinni duldu þjáningu barna, sem beitt eru þrýstingi til að taka afstöðu í þrætu foreldra sinna.“

Um staðhæfingu Charlotte þess efnis, að í BNA hafi hæstiréttur dæmt heilkennið ógilt, þar eð það eigi rætur í „mjúkvísindum“ (soft science), segir starfsbróðir hennar frá BNA, Robert Franklin: „Staðhæfingin er ekki einungis villuljós heldur fáránlegt sem slík. Könnun á dómsmálum og áfrýjunarmálum í BNA á árunum 1985 til 2018 leiðir í ljós rúm elleftu hundruð mál, þar sem sannindamerki um foreldrisfirringu voru lögð fram. Þar að auki voru þau talin hafa „efnislegt sönnunargildi, hafa við rök að styðjast, [vera] lögmæt og umræðugild,“ samkvæmt áliti dómstólsins. … Hver dómstóll á fætur öðrum hefur með skírskotun til staðla [um gildi vísindalegs vitnisburðar] eins og Frye eða Daubert, leyft [umfjöllun] um sönnunarmerki foreldrisfirringar.“

Það væri ekki úr vegi að ljúka þessum pistli með orðum Richard Gardner sjálfs: „Trúa mín er sú, að í langflestum tilvika, þegar fram eru settar ásakanir um kynmisnotkun barna, hafi þær við rök að styðjast. Það er við margvíslegar aðstæður, að ásakanir um kynofbeldi koma fram - eins og gegn barnapíum, prestum, skátaforingjum, kennurum, ókunnugum, og … í forsjárdeilum. Mismunandi sannleikslíkindi gilda fyrir sérhverjar aðstæður. Það er í forsjárdeilum, hygg ég, að yfirgnæfandi fjöldi ásakanna sé ekki á rökum reistur. Í vísindaritum má finna stuðning við þessa hyggju. Þetta er einn vettvangur margra og þó að falskar ákærur í forsjárdeilum séu algengar, nema þær einungis litlu broti, þegar þær eru skoðaðar undir einum hatti. Þegar öll kurl koma til grafar, er trúa mín [sem sé] sú, að langflestar ásakanir um kynmisnotkun á börnum séu sannar.“

https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/jul/21/abused-uk-children-family-courts-parental-alienation

Kvenfrelsunarofbeldi ár og síð

Karlar eru fæddir kynþrjótar, sameinaðir í hinu svokallaða feðraveldi, og una sér við að kollkeyra og kúga konur. Svo hefur verið frá upphafi vega. Flestir kannast væntanlega við þennan boðskap öfgakvenfrelsaranna, sem bulið hefur í eyrum lærðra og leikinna í tvær aldir eða svo. Karlillskan er háttbundið fréttastef í mörgum fjölmiðlum, t.d. uppáhaldsfréttaefni í RÚV.

Lítum um öxl! Í Seneca Falls, bæ í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA), var rituð merk yfirlýsing árið 1848. Hún markar upphaf skipulagðrar kvenfrelsunar í veröldinni. Þar stendur skorinort: „Saga mannkyns er saga um rangindi og valdarán af karla hálfu gagnvart konunni í þeim beina tilgangi að stofna til fullkominnar ógnarstjórnar yfir henni.“ Ætli þessi grundvallarkennisetning, án nokkurs málefnalegs rökstuðnings, hafi tekið breytingum? Skoðum álit nokkurra valinkunnra samtíma kvenfrelsara á karlmönnum. Grundvallarstefið virðist það sama.

„Það eru ... [auðveldar] leiðir til að leggja konu í rúst. Þú þarft ekki að nauðga henni ellegar drepa; þú þarft meira að segja ekki að lemja hana. Hnappheldan dugar. Einu sinni hún er ekki nauðsynleg. Það nægir að láta konuna þræla á skrifstofunni þinni ... [á lúsarlaunum].“ ... „Hvað er karlmaður, þegar upp er staðið? Þegar ég svipast um í dægurmenningunni, skilst mér, að karlmaður sé sá, er serði og drepi. En lífið sjálft kennir mér, að karlinn sé sá, sem þénar peninga.“ ... „Undir sögulegu sjónarhorni er karlinn hið mannlega og hann fer með yfirstjórn náttúrunnar. ... Karlmaður, sem sækist eftir valdi, verður að firra sig öllu, sem gæti hleypt stjórn hans í uppnám – náttúru, konum, börnum.“ (Marilyn French, 1929-2009)

„Réttur kvenna til lífs er rétti karla æðri. ... Þess vegna er útrýming karla góður og réttlætanlegur gjörningur, sem kemur konum vel og líta má á sem líknardráp.“ (Valerie Solanas, 1936-1988))

„Líta ber á hatur kvenna á körlum sem kvenfrelsunarmótleik. Við ættum að vera hreyknar af því.“ (Julie Bindel, f. 1962)

„Allt of mörgum hefur hentað það ljómandi að ástandið breyttist ekki. Þeir hafa völdin, launin og ofbeldi karla gegn konum hefur verið áhrifarík leið til þess að viðhalda ástandinu.“ (Guðrún Jónsdóttir, f. 1954)

„Hvað nauðgurum viðkemur er erfitt að greina hafrana frá sauðunum. [Þ]ar af leiðandi gerum við ráð fyrir því, að allir karlar séu nauðgarar. Þetta er hinn hryllilegi sannleikur. Hér er um samfélagsvanda að ræða og þess vegna ber körlum að gangast við sameiginlegri ábyrgð sinni – öllum sem einum.“ (Linda Madelen Westerlund Snecker, f. 1983)

„Ofbeldi [karla] gegn konum er bæði orsök og afleiðing misréttis kynjanna. Églíka eða metoo bylgjan afhjúpaði, einu sinni enn, kerfisbundna áreitni og misrétti gegn konum í öllum lögum íslensks samfélags.“ (Katrín Jakobsdóttir, f. 1976)

Karlinn er fól kvenna. Um það virðist ekki blöðum að flétta. Hann hefur tekið sér bólfestu í hug og hjarta yngstu kynslóðanna eins og gefur að skilja. „Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“ ...

„Flestar vinkonur mínar, og þegar ég segi flestar á ég líklega við allar, hafa upplifað hlutgervingu, áreitni eða ofbeldi. Gripið í rass hér, smættun þar, nauðgun í heimahúsi, nauðgun á víðavangi. Kona mér kær var lokuð ofan í kjallara þar sem henni var misþyrmt og vinkona mín glímir við enn við afleiðingar þess að ofbeldismaður sparkaði í höfuðið á henni.“ ...

„Ein á gangi í myrkrinu hef ég róað hugann, sem á það til að fyllast af myndum af myrtum konum úr afþreyingarefni þar sem aldrei neitt virðist gerast nema búið sé að myrða konu.“ ...

„Ef þú veist að vondi kallinn leynist þarna úti en þú getur ekki vitað hvar eða í hverjum, hvernig getur þú þá verið örugg?“ ... „Karlinn sem ógnar öryggi okkar má fara til fjandans.“ (Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir)

Mikið átakanlega eru þetta raunalegar hugsanir, enda þótt einungis sé lýst reynslu einnar, ungrar konu. Hér er greinilega um að ræða tilvistaröryggisleysi, óvissu um sjálfa sig, óöryggi og andúð gagnvart körlum, vonbrigði með samfélagið. Harla óhollt vegarnesti út í lífið. Ingibjörg hefur greinilega tileinkað sér hugsunarhátt kvenfrelsaranna, sem á undan komu. Því gæti verið fróðlegt og gagnlegt að líta um öxl og spyrja. Eru kvenfrelsarar firrtir mannvonsku, karlfæð og hatri?

Elizabeth Cady Stanton (1815-1902), sem í letur færði ofangreinda sjálfstæðisyfirlýsingu kvenna, skrifar 1868:

„Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ Elizabeth flutti m.a. kvenfrelsunarfyrirlestra á samkomum hjá hinum alræmdu Klu Klux Klan samtökum, sem fordæmdi blökkumenn og tók þá af lífi.

Margaret Louise Higgins Sanger Slee (1879-1966), var forkólfur í kvenfrelsunarhreyfingunni, hjúkrunarfræðingur, kynfræðingur og rithöfundur, sem stofnaði baráttuhreyfingu gegn körlum í BNA. Hreyfingin helgaði sig takmörkun barneigna, sérstaklega, þegar negrar áttu í hlut. „Okkur [í hreyfingunni] er umhugað um, að það fréttist ekki, að okkur fýsi að útrýma negrum.“ Hún er líklega sú, sem fyrst setti yfirráð kvenna yfir kroppi sínum á dagskrá kvenfrelsunar „Ég er ein drottnari líkama míns,“ sagði hún.

Margaret fór víða um heim og kynnti hugsjón sína, m.a. til Japans. Þar kynnist hún kvenfrelsaranum, Kato Shidzue (1897-2001), sem hún áður hafði sakað um morð. Margaret hafði jafnframt lýst ánægju með tilraun til að ráða kynssysturina af dögum.

Kvenfrelsarar vestan hafs lögðu ekki einungis fæð á hvíta karla, heldur einnig á blökkumenn af báðum kynjum, og fólk, sem ástundaði „röng“ trúarbrögð. Ein þeirra var Mary Elizabeth Tyler (1881-1924). Hún var talsmaður kynþáttahaturs og félagi í Klu Klux Klan samtökunum. Hana dreymdi um ósvikula þátttöku kvenna í þeirri baráttu: „[K]vennahreyfingin skal standa jafnfætis karlahreyfingunni. ... [K]vennadeildin mun á engan hátt verða hækjustofnun Ku Klux Klan. Hún mun verða sérstök stofnun ... með tengsl við móðurhreyfinguna.“

Lítum því næst austur um haf. Í frönsku byltingunni 1789 eða um sextíu árum áður, en kvenfrelsunaryfirlýsingin var samin í Seneca Falls, gerðu – rétt eins og þar – karlar og konur háværar kröfur um frelsun kvenna. „Morðengillinn“ (l‘ange de l‘assassinat) Marie-Anne Charlotte de Corday d‘Armont/Charlotte Corday (1768-1793) er trúlega kunnust þeirra kvenna, er þar lögðu hönd á plóg. Hún er þó líklega frægust fyrir morðið á einum leiðtoga byltingarinnar, svissneska byltingarbróðurnum og ofbeldisseggnum, Jean-Paul Marat (1743-1793). Hún var fyrir bragðið gerð höfðinu styttri í fallöxinni alræmdu, „Madame Guillotine.“

Hubertine Auclert (1848-1914) var franskur kvenréttindafrömuður, ákafur talsmaður kosningaréttar kvenna og stofnaði 1876 fyrstu hreyfingu Frakka, sem beitti sér sérstaklega í þá veru (Le Droit des femmes). Síðar eða árið 1900 stofnaði hún félag um kosningarétt kvenna (Suffrage des femmes - suffragette) og stofnaði sömuleiðis og fjármagnaði tímaritið, Kvenborgarann (La Citoynne). Hubertine stóð fyrir herskáa hugmyndafræði (e. militant feminism, militant suffragettes) og sótti fyrirmyndir til kynsystra sinna af því sauðahúsi í Bretlandi, sem síðar verður greint frá. Hún hlaut dóm fyrir skemmdarverk.

Fyrir dómara útskýrði Hubertine: „Mér er eftirsjá í háttsemi þeirri, [braut atkvæðaseðlakassa og gluggarúðu) sem hér er tekin fyrir; eftirsjá vegna þess, að ég er verulega andsnúin ofbeldi. En ég hegðaði mér með þessum hætti, þvinguð fram á gnípu eins og allir félagar mínir í baráttunni fyrir kosningarétti [kvenna] eru. Því veldur sjálfumgleði karlanna.“

Það skarst í odda með Hubertine og hinum hófstilltari baráttumönnum í sambandi við ráðstefnu um réttindi kvenna árið 1878. Hún andæfði og skrifaði: „Mér er kunnugt um, að skæruliðar í baráttunni fyrir frelsun kvenna, telji það ekki tímabært að krefjast stjórnmálalegra réttinda. Mitt eina svar til þeirra er þetta; konan er rænd og rupluð vera, sem krefst réttlætis. Hún er ekki betlari, sem auðmjúklegast biður um góðverk. ... Hvað gætu kúgararnir hugsað, ef baráttumenn fyrir frelsun kvenna séu hræddir um að móðga þá, og biðja feimnislega um svolitlu betri menntun, heldur stærri brauðskammt, heldur minni auðmýkingu í hjónabandinu.“

Uppihald sitt fjármagnaði Hubertine með arfi eftir foreldrana, sem voru landeigendur. Hún sagði: „Ég læt körlunum eftir þau forréttindi að greiða skatt þann, sem þeir taka upp og ráðstafa að eigin vild.... Ég er réttlaus og greiði því enga skatta. Ég kýs ekki, ég greiði ekki.“ Franska byltingin hafði smám saman liðið undir lok, þegar hér var komið sögu, og hugmyndir um byltingarkvenfrelsun settar á ís. En önnur bylting var í aðsigi, rússneska byltingin.

Vera Ivanovna Zasulich (1849-1919) var rússneskur byltingarsinni, þýðandi verka eða hluta verka hins fræðilega byltingarforkólfs, Karl Marx (1818-1883). Hún átti í bréfskriftum bæði við hann og Friedrich Engels (1820-1895), annan frömuð byltingar og kvenfrelsis. Vera var meðstofnandi fyrstu marxísku byltingarhreyfingar Rússa 1883 í Genfar, Frelsun vinnunnar. Aukin heldur stóð hún, ásamt nafntoguðum, rússneskum byltingarmönnum á borð við Leon Trotsky/Lev Davidovich Bornstein (1879-1940) og Vladimir Lenin/Vladimir Ilyich Ulyanov (1870-1924), að skipulagi rússneska byltingarflokksins, Lýðræðislega jafnaðarverkamannaflokknum (Social Democratic Labour Party).

Vera skrifaði bók með kunnum byltingarsinna, Mikhail Alexandrovich Bakunin (1814-1876). Hún reis til metorða í byltingarhreyfingunni sökum menntunar og skarpskyggni og beitti sér fyrir og tók þátt í fræðslu og menntun alþýðunnar. Vera var andsnúin vopnaðri byltingu Bolsévika, en var fylgismaður þátttöku Rússa í fyrra heimsstríði. Vera var herská eins og kvenfrelsunarsysturnar í BNA og Frakklandi. Kunnust er hún hugsanlega fyrir morðtilræði gegn borgarstjóra Sankti Pétursborgar, Fyodor Fedorovich Trepov (1809-1889) árið 1877.

Öllu herskárri var þó baráttusystir Veru og landi, Alexe Popova (d. 1909) rússneskur baráttumaður kvenfrelsis, sem einnig kom við sögu morða í Sankti Pétursborg. Um aldamótin 1900 stóð hún að morðum rétt um þrjú hundruð eiginkarla kvenna (líklega með bakstuðningi morðsveitar kvenna), sem töldu sig beittar „heimilisofbeldi.“

Öfgar, ofstopi, hatur og skemmdarverk einkenndu einnig baráttu kvenfrelsaranna í Stóra-Bretlandi. Konur úr kvenréttindasamtökunum tóku m.a. þátt í flokksstarfi breskra fasista, þar á meðal Norah Elam (1878-1916), sem m.a. var í framboði fyrir flokkinn, og Mary Richardson (1882/1883-1961), kanadískur blaðamaður, sem veitti forstöðu kvennadeild flokksins og var annáluð fyrir ofbeldi, enda ákafur stuðningsmaður breskra kvenréttindakvenna.

Mary tók upp þráð fyrrgreindrar Margaret Louise Higgins Sanger Slee um yfirráð kvenna yfir kroppi sínum. Í „National Gallery“ í Lundúnum“ tætti hún sundur málverk af nakinni konu, Rokeby Venus, eftir spænska listmálarann, Diego Velázquez (1599-1660), til að mótmæla hlutgervingu konunnar. (Vonandi taka kvenfrelsararnir í Seðlabandanum ekki upp slíka iðju, þótt þeim sé illa við geirvörtur kvenna á málverkum.)

Emmeline Pankhurst (1858-1928), leiðtogi Félags- og stjórnmálasambands kvenna (Women´s Social and Political Union) var fyrirmynd Mary. En Emmeline var margsinnis fangelsuð fyrir íkveikjur og önnur skemmdarverk. Eplið féll ekki langt frá eikinni að þessu sinni frekar en endranær. Dóttirin, Christabel Hattriette Pankhurst (1880-1958), “drottning múgsins,“ fetaði í fótspor móðurinnar. Hún var sérstaklega herská, margfangelsuð fyrir skemmdarverk.

Mary Sophia Allen (1878-1964), kvenfrelsunarsystir fyrrgreindra, breskra kvenfrelsara, var leiðtogi kvennadeildar lögreglunnar. Hún var enginn eftirbátur Emmeline, hvað ofbeldi snerti. Mary hreifst af og dáði Adolf Hitler (1889-1945), leiðtoga þýska nasista, Benito Amilcare Andrea Mussolini (1883-1945), leiðtoga ítalskra fasista og Oswald Ernald Mosley (1929-2930), leiðtoga breskra fasista.

Það er ekki bara svo, að eplið falli sjaldan langt frá eikinni. Fátt er nýtt undir sólinni einnig. Boðskapur nútímakvenfrelsara er sígildur. Sviðsmynd Mona Eltahawy, nýstirnis kvenfrelsaranna„ þar sem við [konur] myrðum ákveðinn fjölda karlmanna í viku hverri,“ kann meira að segja að virðast mildileg í samburði við fjöldamorð á körlum í Rússlandi og hugaróra frumherjanna um eyðingu trúflokka og kynþátta.

Formæður nútímakvenfrelsara hvöttu einnig unga karlamenn og drengi til þátttöku í þeim skelfilega hildarleiki, sem fyrsta heimstyrjöldin var. Þær frýjuðu þeim hugrekkis og brigsluðu þeim um svik við konur og föðurland. En inntak áróðursins var öðrum þræði sá að bjarga nauðstöddum konum frá þýskum nauðgurum.

Það er athyglisvert, að þegar í fyrstu bylgju kvenfrelsunar gætti haturs í garð karla. Hugarórar um kúgun kvenna frá upphafi mannkyns og um allra handa ofbeldi gagnvart þeim, voru algengir. Hugarórar um yfirburði kvenna og sakleysi voru einnig tíðir, áamt tilraunum til útrýmingar karla.

Kvenfrelsun, nauðgun og þrælahald. Rebecca Felton

Í glatkistu kvenfrelsunarsögunnar er margt athyglisvert að finna – ”einkum í handraðanum.” Stundum er sagt, að skíni á gull, þótt í skarni liggi. Það á við um Rebecca Ann Latimer Felton (1835-1930). Hún var rithöfundur, fyrirlesari, endurbótamaður og stjórnmálamaður frá Georgíuríki, Bandaríkjum Norður-Ameríku.

Norður-amerískir kvenfrelsarar á nítjándu öldinni stigu margir hverjir sín fyrstu skref á hugmyndafræði- og aðgerðabrautinni, eftir hina mögnuðu sjálfstæðisyfirlýsingu kvenna um miðja öldina. Yfirleitt fóru þar yfirstéttarkonur fremstar í flokki. Konurnar börðust einkum fyrir kosningarétti, bindindi og getnaðarvörnum. Sumir þeirra beittu sér sömuleiðis fyrir afnámi þrælahalds. Það gerði Rebecca hins vegar ekki. Hún var kynþáttahatari eins og fleiri kvenfrelsarar þeirra tíma.

Orðstír Rebekku reis líklega hæst, þegar hún tók sæti á alríkisþinginu, þótt það væri skammgóður vermir. Hún þjónaði á þeim vettvangi einungis einn sólarhring. Næsti kvenfulltrúi frá Georgíu, tók þar sæti um heilli öld síðar. Rebekka var þó öllum hnútum kunnug á þeim vígstöðvum. Hún studdi nefnilega karl sinn, William Harrel, alríkisþingmann, með ráðum og dáð. Aðgerðaskrá Rebekku tók m.a. til bindindis, kosningaréttar og jafnréttis til launa, þ.e. fyrir hvítar konur. Rebekka hundskammaði Suðurríkjakarla fyrir að tala tveim tungum. Þeir teldu sig öðrum körlum riddaralegri eða fórnfúsari (chivalry), en andæfðu kröfum kvenna um kosningarétt.

Hjónakornin ráku plantekru. Í kjölfar borgarastríðins, þegar þrælahald var afnumið, hrundi efnahagur þeirra. Vinnuafl varð of dýrt. Hún var síðasti þrælaeigandinn meðal þingfulltrúa. Rebekku lá ekki gott orð til blakkskinna, kallaði karlana „hálfsiðaðar górillur,“ sem byggu yfir „hrottafengnum kynlosta“ gagnvart hvítum konum. (Þetta vara reyndar algengt viðhorf hvítra kvenna – og karla.) Skiljanlega taldi hún því aftökur hinna hálfsiðuðu lostafullu górilla dýrlegan gjörning og hvatti eindregið til þeirra.

Skömmu fyrir þar síðustu aldamót (1898) sagði Rebekka:

„Þegar skortir trúarlegar áherslur úr prédikunarstólnum, svo að skipuleggja megi herferð á hendur syndinni; [þegar skortir] réttlæti í réttarsalnum, svo refsa megi með réttu fyrir glæpi; [þegar skortir] karlmennsku þegnanna til verndar sakleysi og dygð – sé þörf aftöku til að vernda hið dýrmætasta í fari konu (possession) frá kynþyrstum mannófreskjum – þá segi ég; takið af lífi, þúsund sinnum í viku hverri, bjóði nauðsyn svo.“

Það er fátt nýtt undir sólinni. Um sjötíu árum síðar blésu áróðurmenn kvenfrelsaranna í glæðurnar, „valdelfdar“ af áróðursstríði þýskra þjóðernissinna. En nasistar, fasistar, hryðjuverkmenn og ótíndir morðingjar voru all nokkrir meðal þeirra. Ný nauðgunaráróðursbylgja hófst og stendur enn. Fræðamóðir þeirra, Elizabeth Cady Stanton (1815-1902), hafði sömuleiðis kynnt undir karldjöfulsbálinu hálfri öld áður. Hún sagði reyndar alla karla uppsprettu eðlislægrar illsku. Henni fórust svo orð:

„Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ ... „Yfirburðir kynferðis okkar sem kvenna eru óendanlegir.“

Nauðgunarflóðbylgjuráróðurinn skall á háskólum Vesturlanda og samfélaginu öllu. Hugtakið er stöðugt þynnt út og kvenfrelsunarvísindum beitt markvisst til að ljá áróðrinum trúverðugleika.

„Þriðju hverri konu er nauðgað,“ gellur úr kvenfrelsunargjallarhornunum. Það er vísindalega „sannað.“ Fjölmiðlar leika undir. En til allrar hamingju takmarkast eiginlegar nauðganir karla á konum við um 0.2 til 0.5 prósent kvenna eða svo – á Vesturlöndum. (Erfitt að meta með skýrari vissu, þar eð skilgreiningar, skráning og úrvinnsla er misjöfn.)

Nauðganir eru vitaskuld óhæfa. En nauðganir kvenna á konum með eða án verkfæra, vekja ekki athygli. Því síður, þegar konur hvetja karla sína að nauðga kynsystrum sínum eða dreymir um þá skrítnu „staðfestingu“ kvenleikans að vera nauðgað - eða leggja beinlínis upp til kynlífs með hópi karla af fúsum og frjálsum vilja, og kalla síðar nauðgun. Umfjöllun um falskar nauðgunarákærur ber varla á góma. Alla vegar forðast rannsóknarblaðamenn RÚV efnið eins og heitan eldinn.

Nauðgun fyrr og nú. Furor uterinus og bálför nauðgara

Þetta er saga gömul og ný um kynferðislegt ofbeldi. Sögusviðið er Frakkland á sautjándu öld. Evrópa logaði en í ófriði. Kirkja, furstar, lénsherrar, kardínálar og konungar börðust um völd. Villutrú var þula þeirra tíma eins og nú. Valdhafar skilgreindu rétttrúnaðinn. Andóf var barið niður af ríkisvaldinu. Múgæsingin var þá sem nú beitt vopn í höndum hinna rétttrúuðu. Drepsóttin (svarti dauði) geisaði enn, galdrafárið sömuleiðis. Svipað fár geisar í dag.

Galileo de Vincenzo Bonaulti de Galilei (1564-1642), faðir nútíma vísinda, hafði sætt yfirheyrslu hins alræmda rannsóknarréttar páfa naumri hálfri öld áður. Honum var hótað bálför í lifandi lífi, játaðist hann ekki undir kreddur kirkjunnar. En prestinum, René Sophier, var ekki hlíft. Hann var brenndur fyrir hórdóm árið 1624.

Þessu skeiði er fjörlega lýst í sögulegum ævintýrum Alexander Dumas (1802-1870) um skytturnar þrjár (Les Trois Mousquetaires). Armand Jean du Plessis (1585-1642), hertogi af Richelieu, aðalráðherra Loðvíks XIII, er ein af aðalsöguhetjunum. Richelieu er af sumum talinn faðir nútíma þjóðríkis, miðlægs valds og leyniþjónustu. Réttarkerfið hafði hann í greipum sér.

Hallgrímur Pétursson er þrevetur, þegar starfsbróðirinn, Urbain Grandier, hálfþrítugt glæsimenni, gengur inn á Sainte-Croix torgið í smábænum Loudun á því Herrans ári 1617. Meyjarnar veita því athygli, hversu vel hann ber fótinn, léttstígur, hnarreistur og virðulegur. Urbain er breiður um herðar. Bænabókina ber hann í spenntum greipum. Það er rós milli blaða. Ástkona Urbain, ekkjufrú Madeleine de Brone, segir við ástmann sinn: „Konurnar snúa sér á götu til að dáðst að þér. Þær girnast þig.“ Svo lýsir sænska verðlaunaskáldið, Eyvind Johnson, innreið söguhetjunnar í sögulegri skáldsögu sinni, „Draumar um rósir og eld“ (Drömmar om rosor och eld.)

Breska skáldið, Aldous Leonard Huxley (1894-1963), lýsir Urbain svo í ævisögulegu verki sínu: „Djöflarnir í Loudun“ (The Devils of Loudun): Klerkurinn var á blómaskeiði lífsins, hávaxinn, þreklegur. Það stafaði af honum virðing og vald. Augu hans voru stór og dökk. Fagurhærður var hann, varir þykkar og rauðar, enni hátt. Snyrt og snúið yfirvaraskeggið teygði sig í átt að sitthvorri nös kónganefsins. Málbein hins siðfágaða Urbain var liðugt og lipurt. Gullhamrar léku honum á tungu. Orðin sjálf bliknuðu þó hjá augnráðinu, væri um konu að ræða. Áhugi hans á kvenkyns safnaðarbörnum var ósvikull og rúmlega trúarlegur.

Virðulegar eldri frúr af betri ættum, eiginkonur og mæður, greindu frá kyntöfrum klerks og „kynferðislegri áreitni“ hans. Er klerkur leit í auga einnar þeirrar „fylltist [hún] ofboðslegri ást til hans, sem lýsti sér í fyrstu sem unaðshrollur í öllum útlimum.“ Önnur mætti honum á götu úti og varð gagntekin af „sérstakri ástríðu.“ Þegar sú þriðja sá Urbain stíga inn í kirkjuna, varð hún „hrifin af ógnarlegum tilfinningum og hvötum. Því hefði hún getað hugsað sér að eðla sig með honum þar og þá.“ (ALH)

Verulega dró til tíðinda, þegar stofnað var í bænum nunnuklaustur árið 1626, kennt við heilaga Úrsúlu. Jeanne de Anges (1602-1665) var önnur abbadís nokkurra nunna. Sú hafði boðið kynþokkaklerknum að gerast andlegur leiðtogi systranna. Því hafnaði hann hins vegar. Systurnar sátu eftir með sárt ennið og ófullnægðar þrár. Þá fóru kynóðir djöflar á stjá vornótt eina í mánaskini. Þeir voru í aðskornum klæðum, þannig að sjá mátti vöðva þeirra bylgjast. (EJ)

Nunnurnar tóku nú skelfilega sótt, sem samtímamenn kölluðu „furor uterinus.“ Kvillinn útleggst sem ofurgredda, sjúkleg kynhvöt eða brókarsótt. Abbadísin var sérstaklega illa haldin. Hún sagði djöfulinn freista sín með alls konar gælum og sýna fýsn til ásta við sig. Jeanne andæfði hetjulega, enda var klausturheiti hennar og hjónaband við himnaföðurinn í húfi. Systurnar voru þvingaðar til alls konar kynferðislegs sóðaskapar. Djöflaútrekstur var reyndur. Brátt varð hann að sýningum fyrir almenning. Þrátt fyrir tvær sýningar á dag um nokkurt skeið, þar sem nunnurnar voru píndar af djöflinum, voru þær með hýrri há – einnig frænka Richelieu kardínála. Þær orguðu sefasjúkar um kynferðislegar misþyrmingar djöfulsins, Urbain. Hatrið flóði, frygðin svall. Vonir höfðu brostið.

Urbain var pyndaður til sagna um djöfulskap sinn, þrátt fyrir, að nokkrar nunnanna játuðu upplognar sakir og leikaraskap. Klerki var þröngvað niður í gaddastól, lagður á píningabekk, fótleggir hans brotnir og hné. Síðan var hann lifandi brenndur á báli.

Fiskisagan hafði flogið, enda þótt engin væru myllumerkin og fjölmiðlun að gagni. Um þrjátíu þúsund manns skemmtu sér við að sjá eitraða kynfólið fuðra upp.

Rétttrúnaðarsigur vannst. En hinn kynþokkafulli klerkur viðurkenndi aldrei áborna sök.

Spólum fram:

Árið 1985 lét þingið í Vestur-Ástralíu (Perth) undan þrýstingi kvenfrelsaranna og breytti ákvæðum laga, er lutu að nauðgun. Nauðgun var fyrst endurskilgreind sem kynferðisleg árás og síðan var það hugtak þynnt út. Nú skipti ekki máli, hvort valdi var beitt eður ei. Nauðgun var skilgreind sem hvers kyns inntroðningur með hlutum eða líkamshlutum í líkama einstaklings, án þess að samþykki hlutaðeigandi væri fengið eða í sífellu endurnýjað (ongoing).

Einn þeirra fyrstu, sem gekk í þessa gildru, var Kevin Ibbs - tveim árum síðar. Tildrög voru þau, að Kevin átti fúslegt samræði við vinkonu eiginkonunnar, sem bjó á heimili hjónanna. Það voru útistöður í hjónabandinu. Eiginkona Kevin var stödd á vettvangi. Henni var fullkunnugt um samfarirnar. Þegar Kevin var kominn að sáðláti snerist ástkonunni hins vegar hugur og tilkynnti Kevin hugarfarsbreytingu sína. Kevin lét að vilja konunnar.

Það skipti þó engum togum, að griðkonan skundaði daginn eftir til lögreglu og kærði Kevin fyrir nauðgun. Dómari komst að því, eftir yfirheyrslur, að Kevin hefði fjarlægt fyðil sinn úr skeið ákæranda þrjátíu sekúndum of seint. Því væri hann sekur um nauðgun. Eftir það var hann nefndur „þrjátíu sekúndna nauðgarinn.“ Kevin var dæmdur til fangelsisvistar í fjögur ár.

Árið 1997 vildi svo til, að vinkonurnar játuðu ódæðið. Eiginkonan vildi losna við karl sinn úr húsinu. Því lögðu þær á ráðin um að lokka hann til samræðis og ákæra fyrir nauðgun. Þær voru ákærðar fyrir að hindra gang réttvísinnar og dæmdar í sjö mánaða fangelsisvist.

Þegar Kevin var látinn laus, sagði hann: „Ég er tilfinningalaus. Ég hef ekki glóru um, hvernig mér ætti að líða. Ég hef verið sýknaður, en ég ræð mér fyrir kæti [þrátt fyrir það]. ... ég er hið eiginlega (orginal) lifandi lík – hamurinn lifir, fyrir innan er tóm. Svo er nú það.“

Dóttur sína hitti Kevin ekki í fjórtán ár. Málskostnaður hans var rúm milljón dala. Hann fékk engar skaðabætur. Kevin framdi sjálfsmorð árið 2008.

Stjórnmálakonur eru skælandi leiðindaskjóður, segir Janice, og bestu leikkonunni er dæmt í vil, segir Zali

Í síðustu forsetakosningum hafnaði þjóðinn Katrínu Jakobsdóttur, sem í áratugi hefur róið að því öllum árum að umbreyta samfélaginu í samræmi við hugmyndafræði kven- og kynfrelsara. Áróðurshreyfingin, kennd við „fjölbreytileika, réttlæti og meðveru“ (diversity, equity, inclusion – DEI), er síðasta greinin á þeim meiði.

Sú hugmyndafræði er samofin hugmyndafræði Alheimsefnahagsráðsins (World Economic Forum) og Sameinuðu þjóðanna. Hún endurspeglast í Sjálfbærnimarkmiðunum og myndbirtust rækilega við opnunarhátíð Olympíuleikanna í París. Í september verður haldin svokölluð framtíðarráðstefna á vegum Sameinuðu þjóðanna um þróunina, sem ríkisstjórn Íslands stefnir að.

Stuðningsmenn Katrínar fóru skiljanlega að skæla, þegar þjóðin hafnaði hugmyndafræði hennar og verkum alveg eins og bandaríska þjóðin Hillary Clinton. „Þið yfirgáfuð mig,“ skældi hún.

Janice segir: „Enginn hefur séð ástæðu til að hvísla því í eyra Hillary, að sjálfsvorkunnin sýni augljósa (crippling) vanhæfni til forystustarfa.“

Kvenfæð íslensku þjóðarinnar er kennt um skipbrot Katrínar. Það er þrástef kvenfrelsara á öllum vígstöðvum að kenna um vondum körlum um valt gengi sitt. Janice Fiamengo orðar það hnitmiðað. Konur þurfa ekki að aðlagast veröld stjórnmálanna, heldur á hún að aðlagast konunum.

Það eru fleiri leiðindaskjóður, sem skæla. Janice rekur í stuttu máli sögu fjögurra þeirra: Nicola Sturgeon, fyrrverandi fyrsta ráðherra Skota, Hillary Clinton, f.v. utanríkismálaráðherra Bandaríkjanna, Jacinda Ardern, f.v. forsætisráðherra Nýja-Sjálands og Julia Gillard, f.v. forsætisráðherra Ástrala.

Vissulega ættu svipað umtal skilið hinar stríðsgröðu, Mette Frederiksen, forsætisráðherra Danmerkur, Annalena Bearbock, utanríkisráðherra Þýskalands og Kaia Kallas, f.v forsætisráðherra Eistlands.

Flestar eiga það sameiginlegt með Katrínu (að sögn hirðar hennar) að hafa mátt þola karlfólsku, þrátt fyrir eðlislæga friðarást, næmi, mannúð og kynprýði. Sjálfar eru flestar þær sannfærðar um (enda valdelfdar árum saman), að þær búi yfir yfirburða samningsvilja, gagnúð, skilningi, göfuglyndi og fölkvalausum heiðarleika. Ofangreindir eiginleikar komu, að sögn, ekki síst fram í kófinu.

(Mér er það reyndar hulin ráðgáta, hvernig mætti heimfæra þessa kvenlegu yfirburði yfir á Madeleine Albright (1937-2022), f.v. utanríkisráðherra Bandaríkjanna, og járnfrúna, Margaret Thatcher (1925-2013), f.v. forsætisráðherra Breta. Madeleine taldi t.d. dráp á þúsundum barna í Írak ásættanlegan fórnarkostnað fyrir að myrða Saddam Hussein.)

Janice segir: „Oftar en góðu hófi gegnir snúast stjórnmál þessara kvenna um þær sjálfar [og þjáðar kynsystur] og karlana, sem leggja steina í götu þeirra.“ Og það þarf varla að orðlengja, hversu þreytandi þetta er fyrir kvenleiðtoganna, sbr. Jacinda og Nicola. Þær urðu alveg úrvinda og brynntu músum.

Fræg er ræða Julia Gillard í ástralska þinginu, reiðilestur í garð karla um kynfólsku þeirra. Karlleiðtogi stjórnarandstöðunnar hafði gert þau fólskulegu mistök að benda á, að konur væru hlutfallslega færri í valdastofnunum, þar sem karlar væru valdsmannslegri í fasi. Steininn tók þó úr, þegar hann stundi því upp, að fóstureyðing væri „auðveldasta útgönguleiðin“ fyrir þungaða konu. Reiðilestur Júlíu er talin marka þáttaskil í kvenstjórnmálum. Fræg eru orðin: „Ég læt þennan mann ekki kenna mér um kynfólsku og kvenhatur, aldrei, aldrei.“

Nú lætur Kamala Harris meira að sér kveða en áður. Hún var á sínum tíma valin til varaforseta til að skírskota til hjarðarinnar, sem aðhyllist „fjölbreytileika, réttlæti og meðveru (diversity, equity, inclusion – DEI). Nú er hún forsetaefni af sömu sökum. Henni er m.a. ætlað að vera fyrirmynd „smávaxinna blakkra og jarpra meyja, sem tíðum eru vanmetnar og vanræktar.“

Janice segir: Það var hvorki talið dæmi um kynfólsku, né kynþáttahatur, að velja Harris vegna litarhafts og kynferðis, en það er merki um um hvort tveggja að benda á þá staðreynd.

Janice býður lesenda í hugarleikfimi: Gerum okkur í hugarlund kvenstjórnmálamann, sem léti hjá líða að spila út kventrompinu, þ.e. skældi ekki, lýsti sig ekki í nauðum stadda (damsel), héldi tilfinningum sínum í skefjum, og hældist ekki af kvenviskunni, sérstakri samúðarnáðaragáfu og mikilvægi eigin lífsreynslu.

Slíkur kvenstjórnmálamaður myndi álíta það fyrir neðan virðingu sína að beita kvenleikanum sjálfri sér til framdráttar eða afsökunar. Hún myndi skirrast við að ráðast að andstæðingum sínum með ásökunum um kynfólsku, hlunnindi, áreitni og vanvirðingu við þrautagöngu kvenna.

Og enn yrði það bragarbót, ef þessi draumakona sýndi bæði hæfileika til að setja sig í spor karla og drengja og sams konar umhyggju og sýnd er konum og stúlkum. Það væri heldur ekki úr vegi að hún hefði döngun til að horfast í augu við þann skaða, sem kvenfrelsarar hafa áratugum saman valdið drengjum og körlum í umræðum, löggjöf og stefnumótun – eða einfaldlega hleypidómafulla karlandúð.

Það væri líka undursamlegt, ef hún gæti firrt sig þeirri hugsun, að fórnarlömb ofbeldis í nánum samböndum séu ævinlega konur og hinir seku karlmenn. Það væri sérstakt fagnaðarefni ef óréttlæti „mee-too“ ásakana og kvenhollra dóma í fjölskylduerjum, smygju inn í merg hennar og bein. En það er líklega til of mikils mælst.

En engu að síður „má með réttu vænta þess af konu, sem sækist eftir opinberu embætti, sérstaklega í hæstu hæðum, að hún láti algerlega hjá líða að spila út kventrompinu með fyrirsjáanlegu táraflóði og umkvörtunum, gusum kvenlegrar vanþóknunar og tilfinningahræringa.“

Það vakna óhjákvæmilega minningar úr íslenskum stjórnmálum, t.d. íslenska koss-og- kjass utanríkismálastefnan, þegar Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir og Katrín Jakobsdóttir flugu út og suður til að kjassa karla og fullvissa þá um, að Íslendingar hvikuðu hvergi frá stefnu Bandaríkjanna í utanríkismálum. Það vakti líka athygli, þegar allar konur á landsfundi Samfylkingarinnar lýstu því yfir, að þær hefðu orðið fyrir kynferðislegri áreitni af karla hálfu.

Karlar eru í eðli sínu sekir og ganga skal milli bols og höfuðs á þeim. Hin forna réttarregla, að saklaus sé, uns sekt er sönnuð, hvarf út í veður og vind í hvirfilvindum kven-og kynfrelsunarofstækis. Sumum er þó ofboðið eins og „Mæðrum sona,“ félagsskapi mæðra í Ástralíu, sem reynir að bera hönd yfir höfuð sona, sem lostnir hafa verið ofurafli karlrefsingaraflanna í réttarkerfi landsins.

Í álfunni undir niðri verður senn haldin ráðstefna um nefnda réttarreglu. Þar heldur lögfræðingurinn, Zali Burrows, erindi með heitinu: „Dómur fellur í vil bestu leikkonunnar.“

Það væri unnt að tína til mýgrút dæma um sakleysudóma konum í vil, sem og vægar refsingar. Í dómum um forsjármál er það nánast reglu að telja, að dæmt sé móður í hag. En athygli hefur vakið, að Zali þessi ætlar sér að verja Bruce nokkurn Lehrmann, sem á líkum var dæmdur nauðgari.

Dómurinn yfir „þrjátíu sekúndna nauðgaranum“ er líklega frægastur að endemum.

Árið 1985 lét þingið í Vestur-Ástralíu (Perth) undan þrýstingi kvenfrelsaranna og breytti ákvæðum laga, er lutu að nauðgun. Nauðgun var fyrst endurskilgreind sem kynferðisleg árás og síðan var það hugtak þynnt út. Nú skipti ekki máli, hvort valdi var beitt eður ei. Nauðgun var skilgreind sem hvers kyns inntroðningur með hlutum eða líkamshlutum í líkama einstaklings, án þess að samþykki hlutaðeigandi væri fengið eða í sífellu endurnýjað (ongoing).

Einn þeirra fyrstu, sem gekk í þessa gildru, var Kevin Ibbs - tveim árum síðar. Tildrög voru þau, að Kevin átti fúslegt samræði við vinkonu eiginkonunnar, sem bjó á heimili hjónanna. Það voru útistöður í hjónabandinu. Eiginkona Kevin var stödd á vettvangi. Henni var fullkunnugt um samfarirnar. Þegar Kevin var kominn að sáðláti snerist ástkonunni hins vegar hugur og tilkynnti Kevin hugarfarsbreytingu sína. Kevin lét að vilja konunnar.

Það skipti þó engum togum, að griðkonan skundaði daginn eftir til lögreglu og kærði Kevin fyrir nauðgun. Dómari komst að því, eftir yfirheyrslur, að Kevin hefði fjarlægt fyðil sinn úr skeið ákæranda þrjátíu sekúndum of seint. Því væri hann sekur um nauðgun. Eftir það var hann nefndur „þrjátíu sekúndna nauðgarinn.“ Kevin var dæmdur til fangelsisvistar í fjögur ár.

Árið 1997 vildi svo til, að vinkonurnar játuðu ódæðið. Eiginkonan vildi losna við karl sinn úr húsinu. Því lögðu þær á ráðin um að lokka hann til samræðis og ákæra fyrir nauðgun. Þær voru ákærðar fyrir að hindra gang réttvísinnar og dæmdar í sjö mánaða fangelsisvist.

Þegar Kevin var látinn laus, sagði hann: „Ég er tilfinningalaus. Ég hef ekki glóru um, hvernig mér ætti að líða. Ég hef verið sýknaður, en ég ræð mér fyrir kæti [þrátt fyrir það]. ... ég er hið eiginlega (orginal) lifandi lík – hamurinn lifir, fyrir innan er tóm. Svo er nú það.“

Dóttur sína hitti Kevin ekki í fjórtán ár. Málskostnaður hans var rúm milljón dala. Hann fékk engar skaðabætur. Kevin framdi sjálfsmorð árið 2008.

https://www.youtube.com/watch?v=Zf0DXXJ2dhs https://drjacobnordangard.substack.com/p/the-ultimate-goal-of-the-pact-for?utm_source=post-email-title&publication_id=1015075&post_id=147193532&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email Nauðganir og nornaveiðar - arnarsverrisson.blog.is Kynjastjórnmál og grýlugrimmd. ”Mee-too” - arnarsverrisson.blog.is "Mee-too" orlofið og Samfylkingin. Gert út á kveneymdina - arnarsverrisson.blog.is https://www.msn.com/en-us/news/politics/clinton-says-women-abandoned-her-because-she-wasn-t-perfect/ar-BB1n2BSX https://www.telegraph.co.uk/news/2024/01/31/nicola-sturgeon-covid-inquiry-five-key-moments-whatsapps/ https://www.msn.com/en-us/news/politics/kamala-harris-the-discount-obama-repeating-clinton-s-failed-2016-playbook/ar-AA1oazQF https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://theconversation.com/kamala-harris-why-does-the-us-struggle-with-the-idea-of-a-woman-leader-when-other-countries-dont-235477 https://www.npr.org/2022/11/30/1139862082/jacinda-ardern-sanna-marin-age-question https://theconversation.com/jacinda-arderns-resignation-shows-that-women-still-face-an-uphill-battle-in-politics-an-expert-on-female-leaders-answers-5-key-questions-198197 https://apnews.com/article/kamala-harris-president-democrat-biden-96df4c46fab767269056511037776b15 https://eu.usatoday.com/story/news/politics/elections/2024/08/02/kamala-harris-democrat-presidential-candidate/74631136007/ https://edition.cnn.com/2020/07/21/politics/joe-biden-four-black-women-vice-president/index.html https://abcnews.go.com/US/aide-josh-shapiro-allegedly-invoked-pennsylvania-governors-threat/story?id=112455873 https://fiamengofile.substack.com/p/women-in-politics-are-a-crying-bore?utm_source=post-email-title&publication_id=846515&post_id=147528271&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://bettinaarndt.substack.com/p/zalis-back-for-lehrmanns-hat?utm_source=post-email-title&publication_id=448263&post_id=146985878&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Vandi er um slíkt að spá: Kosningasjónhverfingar í Bandaríkjunum og Kamala

Það er svo sannarlega vandi að spá um framtíðina. Á því Herrans ári 2020, þegar síðustu kosningar áttu sér stað í sjónhverfingalýðræði Bandaríkjamanna, átti ég von á því, að Kamala Devi Harris yrði látin taka við af ellihrumum Joseph Biden, áður en tímabil hans rynni út. Ég reyndist ekki alveg sannspár.

Val Kamala til varaforsetaembættis var greinileg eins konar sárabót fyrir tap Hillary Clinton gegn Donald Trump. Fáir eru betri fulltrúar fyrir eymdar- (wokeism) og stríðshyggju en einmitt hún. En Kamala kemst engu að síður með tærnar, þar sem kynsystir hennar hefur hælana í því efni.

Og svo er Kamala líka á bólakafi í siðleysisspillingu forystumanna Lýðræðisflokksins (Demókrata) og stundar hugtakasjónhverfingar. Nú er Kamala t.d. orðin blökk kona.

Blakki liturinn þykir eftirsóknarverður, enda þótt Barrack Obama væri bara jarpur á hörund. Enn skal ríða á eymdarhyggjubylgju samskipunarkven- og kynfrelsunar (intersectional feminism og Diversity-equity-inclusion) í dularbúningi mannréttinda.

Því er heppilegt, að næsti forseti verði blökk kona eins og sjálfur Jesús Kristur (samkvæmt fræðum þeirra). Hæfileikar skipta litlu máli. Búktalarinn sér um stjórnmálin.

Fyrir fjórum árum skrifað ég pistilinn; Kamala Devi Harris – næsti forseti Bandaríkja Norður-Ameríku. Efnið hefur ekki úrelst:

„Nú er tilefni til að óska landsmönnum Bandaríkja Norður-Ameríku og veraldarinnar allrar til hamingju með nýjan forseta, Kamala Harris (f. 1964). Og hver skyldi þessi kona vera, varaforseti að nafninu til, sem skýtur Geraldine Anne Ferraro (1935-2011), varaforsetaefni Walter Mondale, og Sarah Louise Palin (f. 1964), varaforsetaefni John McCain, ref fyrir rass, meðan Hillary Clinton situr eftir með sárt ennið. Þessi grein BBC veitir nokkra innsýn.

Kamala Harris er lögfræðingur. Hún þjónaði sem slíkur við saksóknaraembættin í San Franscisco. Hún var kosin ríkissaksóknari (attorney general) Kaliforníu 2010, endurkjörin 2014. Tveim árum síðar var hún kosin til alríkisþingsins. Kamala er önnur konan af afrískum uppruna á alríkisþinginu, sú fyrsta, sem auk þess hefur indverskt blóð í æðum.

Faðir Kamala er kynblendingur frá Jamica (blakk- og bleikskinna), en móðirin er Indverji (þar um slóðir er alls konar litarhaft áberandi). Foreldrar hennar eru háskólamenntaðir, afi hennar indverskur stjórnarerindreki. Kamala er fædd með silfurskeið í munni.

Kamala kleif furðufljótt upp virðingarstigann. Mér er ekki örgrannt um, að kyntöfrar hennar og litarhaft hafi skipt verulegu máli í því sambandi. Hún átti nefnilega vingott við forseta þingsins i Kaliforníu, Willie Brown (þrjátíu árum eldri), og þáði tæplega þrítug feit embætti fyrir tilstuðlan viðhaldsins. Þetta var einu sinni kallað „að ríða upp á topp“ (sleeping her way to the top) og felur í sér auðsæja kynferðislega misnotkun á karlhrói.

Kanadíski enskuprófessorinn og samfélagsrýnirinn, Janice Fiamengo, er ekki í vafa. „Staðreyndin er sú … að Kamala Harris misbeitti kynvaldi sínu, þáði stöðuveitingar, sem hún fullvel vissi, að hún átti ekki skilið. [Þar með] naut hún kynforréttinda sinna. Slíkur skortur á siðvendni mun spilla opinberu lífi, þar til konur og karlar sjá til þess, að hlutaðeigandi verði knúinn til að taka ábyrgð á gerðum sínum.“

Eins og títt er í herbúðum lýðræðissinna (democrat) er Kamala kvenfrelsari. Svo mælti hún: „Fari svo, að ég-líka samtalinu [byltingunni samkvæmt RÚV] ljúki, án lagabreytinga, höfum við ekki einungis brugðist hinum hugrökku konum, sem stigu á stokk, heldur einnig næstu kynslóð kvenna, sem hreiðrar um sig á vinnustöðunum.“

„Hún [Kamala] hefur mikið og trúarkennt dálæti á ásökunum um kynþáttahatur og kynfólsku. Hún er einnig ákafur talsmaður „ég-líka“ hreyfingarinnar, kvenfrelsari, sem ævinlega hefur lagt trúnað á framburð sjálfsskilgreindra fórnarlamba (survivor), þar með taldar þær konur, sem staðhæfa, að Joe Biden hafi snert þær með óviðeigandi hætti.“ (Janice Fiamengo)

Það gerði hins vegar ekki Alyssa Milano, sem ýtti hreyfingunni úr vör, enda fetar hún sömu slóð og kynsystirin, Kamala. Svo gæti farið, að báðar enduðu í bóli Biden (sleeping with the enemy). Þá nokkur orð um nýja forsetann (að nafninu til).

Joseph Robinette Biden Jr. (f. 1942) er lögfræðingur eins og Kamala, varaforseti BNA frá 2009 til 2017. Meðal afreka hans á þingi er löggjöf um ofbeldi gegn konum (Violence Against Woman Act). Hann vann náið með samtökum kvenfrelsara, sem sjálfir segjast hafa samið löggjöfina og taka því heiðurinn. Löggjöfin var samþykkt 1984, fyrirboði samþykktar Sameinuðu þjóðanna um afnám ofbeldis gegn konum. Íslendingar eru bundnir af þessari samþykkt. Engin löggjöf um ofbeldi gegn körlum hefur enn séð dagsins ljós. (Sjálfur var Joe barinn eins og harðfiskur af systur sinni í uppeldinu og bannað að spyrna gegn.)

Joe er ákafur talsmaður sýndardómstólanna við háskólana í BNA, þar sem karlmenn tapa ærunni uppvörpum og eru „dæmdir“ til brottvísunar úr skóla fyrir kynferðislega áreitni af ýmsu tagi. Joe er skiljanlega í sérstöku uppáhaldi hjá baráttusamtökum fyrir réttindum samkynhneigðra karla og kvenna (lesbian, gay), tvíkynhneigðra (LGBTQ) og kynskiptafólks, sem lýst hafa stuðningi við framboð hans til forseta BNA. Samtökin ku einkum berjast fyrir að viðhalda réttindum félagsmanna og auka þau, sér í lagi með tilliti til hjúskapar. Einnig er barist fyrir löggjöf gegn mismunun og hatursglæpum. (Eftir því sem ég best veit er slík löggjöf þegar í gildi í BNA.) Joe lýsir sér sem „snertingastjórnmálamanni“ (tactile politican).

Það er fátt fast í hendi aðlútandi stefnu Kamala, nema það, að hún ætlar að efla almannatryggingar (Obama-care), greiða götu kvenna til hershöfðingjatignar og greiða fórnarlömbum karla sjúkraleyfi í sex mánuði, auðvelda fóstureyðingar, kvenréttindavæða löggjöf enn frekar, veita flóttamönnum ríkisborgarétt, breyta hegningarlöggjöfinni þannig, að ólöglegum innflytjendum verði ekki refsað, veita þeim heilbrigðisþjónustu og banna árásarvopn. Svo vill hún bæta umhverfið og leyfa kannabis og auka skatta á þá, sem eru betur efnum búnir en þeir fátækustu, þ.e. skatt í þrepum. Reyndar vill hún bæta um betur og brúa launagjá kynjanna, sem hún greinilega heldur að sé til staðar. Kamala er eftir öllum sólarmerkjum að dæma kvenfrelsunarlýðskrumari, sem skírskotar til allra, sem telja sig eiga bágt. Það er samskipunarkvenfrelsun (intersectional feminism).

Landamæralögreglunni hefur hún líkt við kynþáttahaturssamtökin, Ku Klux Klan. Það er grunnt á stórmennskubrjálæðinu; kosningarnar í BNA, segir hún, snúast um „siðferðilega forustu“ á gervöllum hnettinum. (Hún hlýtur þá að ná til Íslands einnig – eða hvað?)

https://frettin.is/2022/11/10/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-1-kapituli/ https://frettin.is/2022/11/23/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-2-kapituli/ https://frettin.is/2022/11/28/leynithraedir-og-leyndarlif-audkyfinganna-3-kapituli/ https://frettin.is/2022/12/01/leynithraedir-og-leyndarlif-aukyfinganna-4-kapituli/ https://www.bbc.com/news/election-us-2020-53770654 https://expose-news.com/2024/08/09/kamala-harris-carreer-of-chaos-vs-trump/ https://rumble.com/v5a3q1h-kamala-harris-pizzagate-crimes-exposed-as-her-dad-reveals-shameful-history.html

Velkomin til helvítis. Vitnisburður um fangelsi í Ísrael Pyndingabúðir. Þjóðhetjan Elor Azaria

Árið 2016 eignuðust Ísraelar nýja þjóðhetju, hermann úr Varnarher landsins, Elor Azaria. Hann myrti særðan Palestínumann. Elor var dreginn fyrir rétt, dæmdur í 18 mánaða fangelsi, en var látinn laus, eftir 9 mánaða afplánun. Fólk flykktist á götur út og mótmælti dómnum.

Nú fjölgar þess konar þjóðhetjum. Ísraelsk stjórnvöld sáu sig tilneydd til láta til skarar skríða gegn pyndingaböðlum í einu herfangelsa sinna. Það var almælt orðið, að föngum væri nauðgað i endaþarm. Þegar handtaka átti böðlana brutust út almenn mótmæli með þátttöku þingmanna. Því var fleygt, að nauðgun á föngunum, flestir almennir borgarar frá Gaza, læknar þar á meðal, væru mannréttindi í Ísrael.

Nýlega kom út enn þá ein skýrslan um illa meðferð Ísraela á palestínskum föngum, pyndingar. Í þetta sinn eru það ísraelsk mannréttindasamtök (B‘Telem - The Israeli Information Center for Human Right in the Occupied Territories), sem tóku viðtöl við 55 fyrrverandi fanga. Niðurstaðan er í stuttu máli sú, að pyndingar og annað ofbeldi sé kerfisbundið stundað. Samkvæmt opinberum tölum frá ísraelskum stjórnvöldum eru tæplega 10.000 palestínskir fangar í Ísrael.

„Netpyndingar“ eða markviss sálhernaður á netinu er aukin heldur stundaður gagnvart almennum borgurum á Gaza. Þekkingu um persónulega hagi, safnað m.a. gegnum gervigreindarnjósnir, er beitt til að etja fólki gegn hverju öðru og kúga það til uppljóstrana.

Í raun er ísraelskum yfirvöldum þvert um geð að fangelsa Palestínumenn eins og fjármálaráðherrann, Bezaiel Yoel Smotrich hefur ítrekað. Eiginlega væri réttlætanlegt að svelta þá í hel: „Við getum það [þó] ekki í þeim veruleika, sem við búum við. Enginn gæfi grænt ljós á sultardauða tveggja milljóna manna, jafnvel þótt það væri réttlætanlegt og siðlegt, þar til gíslum okkar verður sleppt úr haldi.“

Eins og kunnugt er, kallaði varnarmálaráðherrann, Yoav Gallant, Gazabúa „manndýr.“ Það gera reyndar einnig hugmyndafræðingar í íslenska síonistahreiðrinu.

Ofangreind mótmæli í þágu Ísraela, sem drepa og pynda „manndýrin“ eiga viðtækan hljómgrunn meðal þjóðarinnar, sbr. t.d. viðhorfskannanir á vegum hinnar virtu bandarísku stofnunar, Pew Institute.

Blaðamaðurinn, Dan Cohen, segir blóðhefnd og hatur í garð Palestínumanna fara eins og eldur í sinu um samfélagið. Það tekur annar blaðamaður, David Hearst, ritstjóri Middle East Eye, undir. Almennt er litið á Palestínumenn sem hryðjuverkamenn. Því eigi þeir dauðarefsingu skilið.

Í þessu viðfangi hvarlar hugurinn óhjákvæmilega til aðdáunar ísraelskra síonista á ítölskum og þýskum fasistum, nasistum. Ísraelar nutu aðstoðar þeirra og Breta við að byggja upp leyniþjónustu sína og her. Bresk fangelsi eru enn í notkun.

Bretar eru enn hjálplegir. Fljúga t.d. hergöngum og bandarískum hermönnum til Gaza frá herstöð sinni á Kýpur og stunda þar njósnir í þágu ísraelska hersins.

Á meðan vagga blíðar öldur Miðjarðarhafs og Persaflóa bandaríska flotanum. Hann á að skerast í leikinn, þegar hamfarirnar bresta á fyrir alvöru.

Hvar er mannúðin og vitið í veröldinni? Ég spyr eins og fávís kvenfrelsari.

https://consortiumnews.com/2024/08/03/patrick-lawrence-the-murder-of-ismail-haniyeh/ https://en.wikipedia.org/wiki/Killing_of_Abdel_Fattah_al-Sharif https://www.reuters.com/article/world/thousands-rally-to-call-for-release-of-israeli-soldier-who-shot-palestinian-assa-idUSKCN0XG2ME/ https://www.aljazeera.com/news/2016/4/1/israeli-soldier-released-to-open-detention https://www.pewresearch.org/global/2024/05/30/israeli-views-of-the-israel-hamas-war/ https://truthout.org/articles/polls-show-broad-support-in-israel-for-gazas-destruction-and-starvation/ https://mondoweiss.net/2024/01/dont-believe-haaretz-and-the-nyt-israeli-society-fully-supports-the-gaza-genocide/ https://chrishedges.substack.com/p/israels-mask-is-slipping-w-david?utm_source=post-email-title&publication_id=778851&post_id=147445334&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.globalresearch.ca/solidarity-monolith-love-zionist-evil/5864261 https://www.thomasfazi.com/p/welcome-to-hell-israels-torture-camps?utm_source=post-email-title&publication_id=560592&post_id=147400316&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=103ae5&triedRedirect=true&utm_medium=email https://steigan.no/2024/08/velkommen-til-helvete-tortur-og-voldtekt-i-israelske-fengsler/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.haaretz.com/israel-news/2024-08-05/ty-article/.premium/dozens-of-testimonies-from-palestinians-describe-israeli-jails-conditions-during-gaza-war/00000191-238f-d825-abd9-afaf1a3b0000 https://www.btselem.org/publications/202408_welcome_to_hell https://steigan.no/2024/08/smotrich-det-kan-vaere-moralsk-og-berettiget-for-israel-a-sulte-2-millioner-palestinere-i-hjel-i-gaza/?utm_source=substack&utm_medium=email https://www.timesofisrael.com/smotrich-it-may-be-justified-to-starve-2-million-gazans-but-world-wont-let-us/ https://beeley.substack.com/p/when-will-iran-hezbollah-and-the?utm_source=post-email-title&publication_id=716517&post_id=147415985&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://beeley.substack.com/p/the-sword-of-damascus-interview-with?utm_source=podcast-email&publication_id=716517&post_id=147399909&utm_campaign=email-play-on-substack&utm_content=watch_now_gif&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.declassifieduk.org/uk-covers-up-gaza-spy-footage-from-day-of-aid-worker-massacre/?utm_source=drip&utm_medium=email&utm_campaign=ICYMI+-+News+You+Should+Know+About https://www.kitklarenberg.com/p/zionist-extortion-racket-refuses?utm_source=post-email-title&publication_id=552010&post_id=147336028&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://consortiumnews.com/2024/08/01/un-finds-appalling-acts-of-torture-against-palestinians/ https://steigan.no/2024/08/usa-sender-krigsskip-til-midtosten-og-utsteder-sikkerhetsvarsel/?utm_source=substack&utm_medium=email https://consortiumnews.com/2024/06/24/the-treachery-of-the-nazi-zionist-alliance/ https://www.reuters.com/article/world/thousands-rally-to-call-for-release-of-israeli-soldier-who-shot-palestinian-assa-idUSKCN0XG2ME/ https://www.timesofisrael.com/smotrich-it-may-be-justified-to-starve-2-million-gazans-but-world-wont-let-us/

Um að fagna fjölbreytileika kynferðis og kynlífs, gleyma Hirósíma, geldingu karla og baráttu

Fréttaflutningur er mér oft og tíðum umhugsunarefni. Þann 6. ágúst 1945 myrtu Bandaríkjamenn um 200.000 íbúa Nagasagi og Hírósíma. Haldin var minningarhátíð í Japan í tilefna þessa harmsögulega atburðar. Fjölmiðlar sýna harmsögunni enga athygli.

Sama má segja um alþjóðlegan baráttudag karla og geldingardag karla, sem er hátíðisdagur hjá kvenfrelsurum.

Hins vegar fær örsmár hópur hinsegin og kynsegin fólks og allir þeir, sem berjast fyrir svonefndri fjölbreytni, réttlæti og meðveru (diversity, equity, inclusion), nær því takmarkalausa umfjöllun.

Grundvallarhugmyndafræðin er sú, að hvítir karlar hafi smíðað kúgunarsamfélag, sem umlykur og endurspeglast í sál allra hinna kúguðu. En þar sem kúgunin er ómeðvituð, verður að beita öllum ráðum til að koma vitinu fyrir óvitana.

Í þessu skyni tók kvenfrelsunarhreyfingin fyrstu skrefin í stríðu sínu gegn karlmönnum. Henni óx hratt fiskur um hrygg með fjárstuðningi auðjöfranna og síðar skattgreiðenda. Það markaði þáttaskil, þegar öllum þeim, sem erfiði og þunga eru haldnir, var skipað saman í eina allsherjar hreyfingu, samskipunarkvenfrelsunarhreyfinguna (intersectional feminism). Þar er vitaskuld að finna kvenfrelsara og litskinna af öllu tagi. Meira að segja áróðurshreyfing Gyðinga í Bandaríkjunum (Anti - Defamation League) gerði hosur sínar grænar fyrir hreyfingunni.

Einhverra hluta vegna hafa hinir smánuðu og kúguðu valið liti regnbogans sem áróðurstákn.

Þegar stríðið gegn körlum stóð sem hæst var nemendum í háskólum gert að sækja vitundarvakningarnámskeið um kúgun kvenna. Spjótum var skiljanlega beint að körlum sértaklega. Dómstólar dæmdu karla hins vegar í endurhæfingu, væri þeim laus höndin í nánum samböndum, á þar til gerðum endurhæfingar- eða meðferðarstöðvum. Á Íslandi er hliðstæð starfsemi boðin út. Kvenfrelsunarboðskapurinn er nú orðið samþættur kynleysuhugmyndafræðinni um kynval og flotkyn, sem og öðrum (gagnrýnum) kúgunarfræðum.

Fræðin eru m.a. kennd í leikskólum. Þar er smábörnum kennt að stunda kynlíf. Þeim er líka kennt, að þau geti valið sér kyn og skipt um, þegar svo ber undir.

Og umfram allt er þetta svo gleðilegt, að þau eru dregin með í regnbogagleðigöngur og horfa á forystumenn Reykjavíkur mála regnbogafána á göturnar við þyt blaktandi regnbogafána. Regnbogafánanum er flaggað um land allt, meðan sá íslenski hvílir samanbrotinn í skúffu.

Þróunin á Íslandi er komin á svipað stig og í Bandaríkjunum. T.d. útskrifast ekki bifvélavirkjar í einum framhaldsskólanna, nema þeir standist námskröfur í kvenfrelsunaráfanga. Grátbroslegust er þó viðleitnin til að boða trúa á elliheimilum.

Fjölbreytni, réttlætis og meðveruhugmyndafræðin (diversity-equity-inclusion – DEI), sem hófst til flugs við æðri menntastofnanir um 2015, er um það bil að umbreytast í múgsefjun. Kvenfrelsunarmúgsefjunin varð á sínum tíma að stríði gegn körlum og feðrum. Stríðið stendur enn yfir, með öllum þeim hörmungum fyrir börn, karla (feður) og samfélag, sem af því hlýst.

Sagnfræðingurinn, Helen Pluckrose, hefur skrifað um þetta bók. Hún segir m.a.: Hér er hvorki um að ræða framhald baráttu fyrir misrétti og óréttlæti, né siðferðilegan ramma um mismunun vegna kynþáttar, kynferðis og svo framvegis.

Heldur er hugmyndafræðin samofin hugmyndum ófrjálslyndis og gerræðis. Krafist er hollustu við kennisetningarnar og refsað er fyrir athugasemdir um kreddurnar. (Helen skrifað einnig fróðlega bók um efnið með félaga sínum, heimspekingnum, James Lindsay.)

Látlausar uppákomur til að gleðjast yfir afbrigðilegu kyni og kynlífi, ásamt baráttunni gegn körlum og drengjum, eru þó sem hjóm eitt í samanburði við afbrigðileikadýrkunina við opnunarhátíð Olympíuleikanna í París nýverið.

Það er líka eftirtektarvert, að sjálfur páfinn hafi bannfært biskupinn opinskáa, beittasta gagnrýnenda kirkjunnar á fjölbreytileika-réttlætis-meðveru-hreyfinguna, Carlo Maria Viganó.

Forseti Rússlands, Vladimir Putin eða Vondi-Valdi er einnig hnífskarpur gagnrýnandi hreyfingarinnar, sem hann segir dæmi um úrkynjun Vesturlanda. Hann er „bannfærður“ af öllum leiðtogum Vesturlanda, nema Robert Fico og Viktor Orbán.

Einn af merkustu stjórnmálamönnum Íslands, sérfróð um alþjóðatengsl, Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir, lýsti sérstakri ánægju sinni með þá ákvörðum Alþings Íslendinga að veita skjól nokkrum ungmeyjum, sem vanhelgað höfðu helgidóm kristinna manna í Rússlandi með umræddum uppákomum.

Sagnfræðingurinn, Matthew Ehret, hefur bent á skyldleikann við djöfladýrkunartrúarbrögð fornaldar, sem aldrei hafa horfið, þrátt fyrir kristna trú. (Íslendingar máttu blóta á laun, þegar kristni var lögtekin.)

Djöfullinn eða Satan hefur verið dýrkaður í launhelgum allt fram á vorn dag eins og líferni ýmissa auðkýfinga og framámanna ber vitni um.

https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2304517 https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2304841 https://tuzarapost.substack.com/p/russian-president-vladimir-putins https://matthewehret.substack.com/p/understanding-the-occult-significance?utm_source=post-email-title&publication_id=260045&post_id=147142392&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.globalpolitics.se/hiroshimadagen-6-augusti-sag-ifran-mot-karnvapenkrigshotet/?fbclid=IwY2xjawEgGjhleHRuA2FlbQIxMAABHXzu6ruTITJAJMcOGlzpZx0aNlE8Pq0cM5YMzgtdknULFIRmEJOdH8KOug_aem_7sUGmkFq9P9ewBvlVxRCkA https://gilbertdoctorow.com/2024/08/07/hiroshima-commemoration-and-the-genocide-in-gaza-discussion-on-irans-press-tv/ https://www.amazon.com/Counterweight-Handbook-Principled-Strategies-Justice_at/dp/1634312287 https://www.amazon.com/Cynical-Theories-Scholarship-Everything-Identity_and/dp/1634312023 https://www.aier.org/article/counterweight-to-conformity/

Alþjóðlegur baráttudagur karla

(Birtist í Vísi 19. nóv. 2019)

Fyrir heilli öld síðan og ári betur var 23. febrúar tileinkaður hetjunum föðurlandsins. Þeir vörðu landið gegn fjendum sínum. Föðurlandið var Rússland eða Ráðstjórnarríkin sálugu. (Þar frelsuðust konur í byltingunni 1917.) Eðli málsins samkvæmt var aðallega um karlmenn að ræða. Smám saman varð dagurinn eins konar hátíðisdagur til heiðurs öllum körlum. Haldnar eru tilhlýðilegar tölur á vinnustöðum; mæður, eiginkonur og börn færa uppáhalds körlum sínum meira að segja gjafir. Sums staðar dansa konurnar körlunum til heiðurs, raka þá og klippa – og þeir heppnustu fá meira að segja nudd. Og þetta gerist á vinnustaðnum. (Olga Ringquist).

Karlar á Vesturlöndum eru ekki eins happasælir og þeir rússnesku. Það hefur vafalaust einnig talið Thomas nokkur Oaster í Kansas í Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem nú er nefndur til sögu. Tómas, sem veitti forstöðu rannsóknarmiðstöð háskólans í Missouri um karlamál (Missouri Center for Men‘s Studies), hafði um árabil reynt að draga athygli manna að stöðu drengja og karla. Í þeirri viðleitni skaut upp í kolli hans hugmyndinni um karladag. Hann var fyrst haldinn hátíðlegur sjöunda febrúar 1992 í Kansas með fulltrúum frá Möltu og Ástralíu. Skipuleggjendur í Missouri misstu fljótlega vindinn úr seglunum, en byrinn reyndist betri á Möltu, þar sem hátíðahöld í einhverri mynd hafa átt sér stað árlega síðan 1994.

Það var von Tómasar, að slíkur dagur, þar sem beint væri kastljósi að stöðu karla og drengja, gæti stuðlað að vitundarvakningu um menningarleg afrek karla og valfrelsi um lífshætti. Einkum lagði hann áherslu á eftirtalin hugðarefni; fagna framlagi karla og jákvæðum þáttum í fari þeirra; stuðla að betri samskiptum kynjanna; beina athygli að heilsu karla og vellíðan; vinna gegn karlfæð og mismunun gagnvart körlum; opna nýjar lífsleiðir drengjum og körlum; skoða í ljósi mannúðar allt, sem karlmenn snerti.

Næst er nefndur til sögu Jerome Teelucksingh, prófessor í sögu við háskólann í Vestur-Indíum. Hann lagði einnig gjörva hönd á plóg. Jerome gekkst fyrir því árið 1999, að gunnfáni Tómasar yrði aftur reistur við hún. Dagsetningu var að vísu breytt í 19. nóvember, afmælisdag föður hans. Þetta var jafnframt merkisdagur í íþróttasögu Trindidad og Tobago árið 1989. Eins og gefur að skilja vildi Jerome með þessu einnig heiðra föður sinn, sem var honum góð fyrirmynd í lífinu. Síðastliðna tvo áratugi hefur dagurinn því verið haldinn hátíðlegur hér og þar um heiminn. Jerome lýsti viðleitni forvígismanna svo: „Þeir stefna að jafnrétti kynjanna og með þolinmæðina að vopni reyna þeir að ryðja úr vegi neikvæðum ímyndum um karla og smánun þeirra (stigma).“

Tíu árum síðar tóku karlar svo heljarstökk með stofnun alheimsráðs um alþjóðlegan baráttudag dag karla. Þar var fyrrnefndur Jerome kjörinn til formennsku. Kanadísku samtökin segja um daginn: „Þetta er tilefni til að beina kastljósinu að mismunun gagnvart körlum og drengjum, fagna afrekum þeirra og framlagi, en sérstaklega framlagi þeirra til samfélags, fjölskyldu, hjónabands og uppeldis barna.“ Þess má og geta, að Laurel kvennaathvarfið í Winnipeg, tók nú að sinna feðrum og börnum þeirra, sem orðið höfðu fyrir ofbeldi af hálfu eiginkvenna/mæðra. Áströlsku samtökin vildu einnig heiðra karlmennskuna sem slíka og efla hugrekki karla og þjálfun til að takast á við þær áskoranir, sem nútímasamfélag býður upp á.

Alheimsráðið tók í sjálfu sér undir orð beggja samtakanna, en meitluðu tilgang dagsins í sex eftirtalin grunnatriði: 1) Halda á lofti jákvæðum karlfyrirmyndum; 2) fagna jákvæðu framlagi karla; 3) beina sjónum að heilsu karla og velsæld; 4) bæta samskipti kynjanna og stuðla að jafnrétti þeirra; 5) vekja athygli á mismunun gagnvart körlum; 6) stuðla að öruggari og betri heimi. Ár hvert er ákveðið efni í brennidepli. Árið 2016 var það t.d. sjálfsvíg karla.

Um þessar mundir taka 83 ríkja Sameinuðu þjóðanna þátt. (Þau eru 193.) Þann tuttugasta sama mánaðar er svo haldinn hátíðlegur alþjóðadagur barna (Universal Children‘s Day), þannig að hátíðarhöld standa jafnvel í tvo daga með áherslu á tengsl feðra og barna. Stundum er ýjað að því, að nóvember ætti að vera sérstakur karlamánuður. Allavega hafa uppákomur eins og söfnun yfirvaraskeggs til að styrkja heilbrigðisrannsóknir í þágu karla verið haldnar í þeim mánuði. Feðradagurinn er einnig haldinn hátíðlegur í nóvember.

Mótun baráttudags karla í Bretlandi (UK), sem í hófst í smáum sniðum árið 2010, er um margt athyglisverð. Þá þegar höfðu verið stigin skref í þá veru að sinna körlum, sem þjáðust undan ofbeldi eiginkvenna eða ástmeyja sinna.T.d. voru stofnuð samtök (ManKind Initiative) í þessu skyni árið 2001. Forvígismaður samtakanna er Mark Brooks, sem einnig er einn frumkvöðla baráttudags karla í UK.

Annar mikilvægur undanfari baráttudags karla í UK var fyrsta ráðstefnan um málefni drengja og karla, sem haldin var i Brighton árið 2011. Þar komu saman nærri eitt hundrað félagssamtök, sem færðu í letur áskorun til ríkisstjórnar UK um að setja sérstakar þarfir drengja og karla í brennidepil og leita úrlausna. Í bréfinu segir m.a.: „Við sameinumst í hollustu við þann málstað að liðsinna öllum drengjum til fullnaðarþroska sem karlmanns og um leið að bæta vaxtarskilyrði í veröldinni fyrir sérhvern karlmann, konu, stúlku og pilt í hinu sameinaða konungsríki [Stóra-Bretlandi].“

Glen Poole er annar frumkvöðull að alþjóðabaráttudegi karla í UK og jafnframt forvígismaður Bandalags um hagsmuni drengja og karla (Men and Boys Coalition). Hann skrifaði árið 2013 grein í nýstofnaðan karlmálefnakálf „Daily Telegraph,“ þar sem hann segir m.a.:

„Vitað er; að karlar í Bretlandi lifa fjórum árum skemur en konur að meðaltali; að tólf karlar fremja sjálfmorð á degi hverjum; að níutíu af hundraði útigangsmanna eru karlar; að níutíu og fimm af hundraði fanga eru karlmenn; að sjö af tíu fórnarlömbum morðingja eru karlar; að stúlkur skjóta drengjum ref fyrir rass á öllum skólastigum; að stúlkur eru að þriðjungi líklegri til að stunda háskólanám; að drengir eru sjötíu af hundraði atvinnulausra; að ungir karlar, útskrifaðir úr háskóla, eru að helmingi líklegri til að ganga atvinnulausir; að karlmenn á þrítugsaldri þéna minna en konur á sama aldri; að níutíu og sex af hundraði þeirra, sem verða fyrir dauðaslysi í vinnu, eru karlar; að karlar voru áttatíu og fjögur af hundraði þeirra, sem frömdu sjálfsvíg í tengslum við kreppuna.“

Glen bætti við: „Ef konur og stúlkur ættu við slíkan vanda að stríða í sama mæli og karlar og drengir, þætti nauðsyn bera til að stofna til sérstaks alþjóðadags um málefnið. Hvernig má það vera, að við séum svo skeytingarlaus um ýmis konar vanda, sem frekar steðjar að karlkyns helmingi mannkyns?“

Árið 2014 tók Bandalag um hagsmuni drengja og karla að sér skipulagningu dagsins. Ári síðar vakti þingmaður Íhaldsflokksins, Philip Davies, máls á stöðu drengja og karla í neðri málstofu (House of Commons) breska þingsins. Þáverandi forsætisráðherra, Theresa May, lýsti yfir stuðningi við málstaðinn. Eins og gefur að skilja voru ekki allir sáttir við framgang málsins.

Við háskólann í Jórvík (York) var hátíðahöldum aflýst vegna andstöðu um tvö hundruð manns, sem tengdust háskólanum á einhvern hátt. Þeir rituðu opnið bréf. Þar mátti lesa m.a.: „Dagur, sem er til þess fallinn að vekja athygli á (celebrate) málefnum karla ... felur ekki í sér baráttu gegn ójafnrétti, heldur magnar það kerfisbundið ójafnrétti, sem þegar er til staðar.“ Jafnréttis- og fjölbreytninefnd téðs háskóla (equality and diversity committee) lét hafa eftir sér, að fyrirhugaður viðburður „væri sérstaklega óviðeigandi í ljósi þeirrar staðreyndar, að karlmenn skipuðu stjórn háskólans að tveim þriðju hlutum.“

Þrátt fyrir undirskriftalista til að mótmæla þessari afstöðu, en undir hann skrifuðu 4.261, sat háskólinn við sinn keip ári seinna.

Árið 2015 vannst sigur í baráttunni við ákæruvaldið í UK. Það samþykkti um síðir, að nú skyldu karlkyns fórnarlömb heimilisofbeldis/ofbeldis í nánum samböndum færð til bókar í skýrslum embættisins. Ári síðar fékk Bandalagið til samstarfs yfir fimmtíu stofnanir, einstaklinga og samtök, sem helguðu starf sitt drengjum og körlum. Árið 2018 hafði dagurinn slitið barnsskónum í Bretlandi. Skipulagðir voru rúmlega tvö hundruð viðburðir.

Alþjóðlegur baráttudagur karla er fyrirferðarlítill á Íslandi eins og víðar á Vesturlöndum, þar sem ríkir kvenfrelsunaralgleymi. Rúmensk stjórnvöld ákváðu þó árið 2016, að nítjándi nóvember skyldi þar í landi einnig verða þjóðlegur baráttudagur karla. Ástralar hafa árlega haldið upp á daginn síðan 2003. Danir héldu fyrst upp á daginn 2010 og Norðmenn ári seinna.

Mjór er mikils vísir. Ég leyfi mér að gera eftirfarandi orð Ben Hine, sálfræðings við Vestur-Lundúna háskóla, að mínum: „Það er trúa mín ... að körlum almennt sé á fjölmargan hátt bakað tjón og valdinn skaði. Nauðsyn ber til að fjalla sérstaklega um vanda ákveðinna undirhópa þeirra í félagslegu samhengi og á vettvangi stjórnmálanna með það fyrir augum að bæta hag þeirra. Það eiga þeir skilið.“