Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 10; Stríðsglæpir Bandamanna

Ætli komi að því að réttað verði yfir Bandamönnum fyrir stríðsglæpi þeirra eins og; framleiðslu Bandaríkjamanna á kjarnorkusprengjunni undir forystu Gyðingsins, (Julius) Robert Oppenheimer (1904-1967), sem átti sér þann draum að brenna þýskar borgir í helvítisloga; kjarnorkusprengingar Harry S. Truman í Nagasagi og Hírósíma; eldsprengingum í Dresden og Hamborg; víðtækum sprengjuárásum á Berlín; stíflusprengingum; árásinni á Wilhelm Gustloff, SS Thielbek og SS Cap Ancona, sem öll fluttu flóttamenn – Gyðinga einnig – frá víglínunni í austri.

Rússar sökktu Wilhelm Gustloff (skírt eftir erindreka Þjóðverja, sem Gyðingur myrti með köldu blóði), Bretar hinum tveim. Tugþúsundir voru drepnar, u.þ.b. átta sinnum fleiri en fórust með Titanic.

Við afrekaskrána má bæta við nauðgunum bandarískra hermanna á japönskum konum; nauðgunum og vændirekstri hermanna Bandamanna (Breta, Bandaríkjamanna og Frakka); fjöldaaftökum á þýskum uppgjafahermönnum; fjöldaaftökum Júgóslava á u.þ.b. 50.000 stríðsföngum (með vitorði Breta); eldsprengjuregni Bandaríkjamanna á Tókíó, sem drápu um 100.000 óbreytta borgara; dauðabúðum Eisenhower fyrir þýska uppgjafahermenn og hauskúpusöfnun bandarískra hermanna í Japan. Bandaríkjamenn drápu rúma milljón Þjóðverja í nefndum búðum.

Þar við bætast fjöldaflutningar á Þjóðverjum til Síberíu, aftökur stríðsfanga, vinnuþrælkun sigraðra Þjóðverja; hjarðbrottrekstur Þjóðverja frá heimilum sínum í Prússlandi og Sudetenland; fjöldanauðganir Rauða hersins samkvæmt skipunum böðulsins og Gyðingsins, Lazar Moiseyevich Kaganovitch (1893-1991), „Úkraínuböðulsins,“ sem var hægri hönd og mágur aðalritara Byltingarflokks (Kommúnistaflokks) Ráðstjórnarríkjanna, Joseph Vissarionovich Stalin (1878-1953).

Sum fórnarlambanna skýrðu frá því, að sovésku konurnar í hernum hefðu horft á og skemmt sér hið besta, þótt þetta athæfi sjálfsagt. En það þótti ekki blaðamanninum, Natalya Gesse, sem var náin vinur Andrei Sakharov (1921-1989). Hún sagði:

„Rússnesku hermennirnir nauðga öllum þýskum konum frá átta ára aldri til áttræðs. … [Rauði herinn] var her nauðgara.“ Fjöldi kvenna framdi sjálfsmorð.

Rauðu dólgarnir létu sér þó ekki nægja þýskar konur. Fyrrnefndur fréttamaður, Vasily Grossman, uppgötvaði, að rússneskar, pólskar, hvít-rússneskar og úkraínskar konur urðu einnig fyrir barðinu á þeim.

Breski sagnfræðingurinn, Anthony Beevor, höfundur bókarinnar „Hruns Berlínar 1945“ (Berlin: The Downfall 1945), leiðir að líkum og upplýsingum sjúkrahúsa í Berlín, að um 100.000 kvenna í Berlín hafi verið nauðgað af hermönnum Rauða hersins. Þýski sagnfræðingurinn, Miriam Gebhardt, telur 190.000 líklegri tölu.

Trúlega hafa um 10.000 hinna ólánsömu kvenna látist vegna áverka eða tekið eigið líf. Hlutfallið er þó trúlega allmiklu hærra fyrir þær 1.4 milljónir kvenna í Austur-Prússlandi, Pomerania/Pommern (í Þýskalandi og Póllandi) og Sílesíu (ýmist í Úkraínu eða Póllandi), sem voru fórnarlömb nauðgara. Talið er, að um tveim milljónum kvenna á herteknum svæðum hafi verið nauðgað.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 9: Helfararráðgátan og réttarhöldin í Nürnberg

Það er eitt og annað lítt sannfærandi í frásögnum um útrýmingu Gyðinga. Hví skyldu Þjóðverjar hafa gert samninga við Síongyðinga um flutning trúbræðra og -systra til Palestínu (Haavara samninginn), ef þeim væri svo mjög í mun að slátra þeim?

Hví skyldu Þjóðverjar hafa lagt á sig flutninga Gyðinga með ærnum tilkostnaði, ef fyrir þeim vekti að drepa þá? Hví skyldu þeir hafa leyft Rauða krossinum stöðugt eftirlit með aðbúnaði fanga?

Hví gerðu fangaverðir sér þá fyrirhöfn að merkja þá? Hví skyldu fangaverðir hafa stofnað hljómsveitir meðal fanga? Hví skyldu þeir hafa leyft iðkun íþrótta og efnt til kappleikja? Hvers vegna var sundlaug í Auschwitz.

Hvers vegna voru Gyðingar gefnir saman í hjónaband af SS liðsforingja 1944? Í Theresienstadt (þá í Tékkóslóvakíu) var gyðingapresti leyft að gefa saman Gyðingahjón að vorlagi 1945.

Hvers vegna var hjónum leyft að stunda kynlíf og konum leyft að fæða börn í búðunum - og ala þau upp? Hvers vegna fengu þær skárri meðferð en aðrir fangar – og fengu meira að borða? Gyðingafjölmiðillinn, Forward, segir þúsundir barna hafa fæðst í Auschwitz.

Enn má spyrja! Hví skyldu Þjóðverjar hafa reist gasofna rétt við bústaði hershöfðingjanna í Auschwitz og þannig skapað þeim hættu? Gasinu var hellt inn um glugga á þaki klefanna, sögðu vitni. Hvernig má það vera, að svo margir hafi lifað af vistina í útrýmingarbúðunum? Rússar frelsuðu 9.000 fanga 1945. Hvers vegna hafa engin ummerki fundist um milljónir líka? Hvers vegna fundust engar heimildir, skrásetningar, skýrslur, um fjöldadrápin? Þar hefur rómaðri, þýskri skilvirkni greinilega ekki verið beitt.

Fangabúðir Þjóðverja voru allar austan við hernámssvæði Vesturveldanna. Rússar frelsuðu fangana. Þeir komu til Auschwitz í janúar 1945. Herstjórn Vesturveldanna og almenningur hafði við lýsingar Rússa að styðjast um ástandið í búðunum.

Hvers vegna var frásögn vitna við réttarhöldin og utan þeirra jafn ósamhljóma og raun ber vitni? Öll vitnin við Nürnberg réttarhöld sigurvegaranna höfðu svipaða sögu að segja. Ætli það skýrist af skipulagningu og söfnun gagna?

„Ritchie boys and girls“ koma í þessu efni við sögu með afdrifaríkum hætti. Þetta var hópur fólks, Íslendingar þar á meðal, innflytjendur eða Bandaríkjamenn af erlendum uppruna, sem var sérstaklega þjálfaður í njósnum og sálhernaði, þ.e. beita lævísum undirróðri, áróðri, lygum og prettum, til að koma fram vilja Bandaríska hersins.

Þátttakendur fengu sérstaka tilsögn í yfirheyrslutækni, særa fólk eða pína til játninga, að eigin skapi. Þetta fólk var sent til höfuðs föngum úr fangabúðum Þjóðverja, þýskum stríðsföngum, og hverjum þeim, er þeim þótti akkur í að yfirheyra.

Menntun hópsins hófst árið 1942. Gyðingar voru þar fjölmennir, flestir flóttamenn frá Þýskalandi. (Þeir eru líka kallaðir, „helfararaflifendur.“) Hermenn úr þessu sauðahúsi voru einnig notaðir sem túlkar við Nürnberg réttarhöldin, saksóknarar og spyrjendur. Margir þeirra voru ráðnir hjá Bandarísku leyniþjónustunni, þegar hún var stofnuð á grunni leyniþjónustu hersins 1947, m.a. með aðstoð frá Reinhard Gehlen (1902-1979), yfirmanni í leyniþjónustu Þjóðverja.

Bandaríkjamenn lögðu mikla elju og alúð í áróður sinn. Menningar- og fræðaherdeild stofnuðu þeir einnig, „Rithöfundastríðsnefndina“ (Writers War Board). Fjármálaráðherra Franklin D. Roosevelt, Gyðingurinn, Henry Morgenthau (1891-1967), hafði veg og vanda af nefndinni. Hann hafði einnig sérstakan áhuga á því að rústa iðnaði Þjóðverja (sbr. Morgenthau Plan).

Rithöfundurinn, Rex Stout (1886-1975), var fenginn til að veita nefndinni forstöðu. Hann lýsti yfir í magnaðri grein með titlinum; „Við skulum ala á hatri eða fara forgörðum að öðrum kosti“ (We Shall Hate, or We Shall Fail):

„Ég hata Þjóðverja og skammast mín ekki fyrir það. Í ljósi dáðanna, sem þeir hafa drýgt og með tilliti til þess, sem landsmenn mínir eru tilbúnir til að gera þeim, myndi ég þvert á móti dauðskammast mín, ef ég hataði þá ekki.“

Annar afreksmaður, blaðamaðurinn, William Lawrence Shirer (1904-1993), tók einnig þátt í nefndarstörfum. „Ráðið um utanríkismálefni“ (Council on Foreign Relations) veitti honum styrk til að skrifa „óræka“ sögu Þýskalands nasismans. Afurðin heitir: „Uppgangur og endalok þriðja ríkisins“ (The Rise and Fall of the Third Reich)

Bandaríska herstjórnin, þ.e. „Vettvangsmyndatökuskrifstofa“ njósnadeildar hersins (Field Photograhic Branch, Office of Stragegic Services – OSS) sendi kvikmyndatökuteymi frá Hollywood sumarið 1945 til að safna gögnum fyrir Nürnberg réttarhöldin og fjölmiðlana, svo og til að kvikmynda réttarhöldin og taka viðtöl við aflifendur.

Kvikmyndateymið var sent að undirlagi Dwight David Eisenhower (1890-1969), hershöfðingja, en yfirmaður skrifstofunnar var sjálfur John Ford/John Martin Feeney (1894-1973). Bræðurnir, Gyðingarnir, Stuart Schulberg (1922-1979) og Seymour Wilson (Budd) Schulberg (1914-2009), báru hitann og þungann af verkefninu. Það þarf varla að taka fram, að teymið var fjandsamlegt Þjóðverjum.

Eisenhower átti einnig vingott við eigendur Gyðingamiðlana í Bandríkjunum eins og CBS, NBC og Hvít-Rússann, David Sarnoff (1891-1971), sem reyndar starfaði sem „samskiptaráðgjafi“ í bandaríska hernum, svo og William Samuel (Paloff) Paley (1901-1990), af úkraínskum Gyðingaættum.

Adolf Hitler hefur trúlega gert sér í hugarlund ásetning Bandamanna um réttarhöld eða eitthvað svipað. Í erfðaskrá sinni segir hann m.a.:

Mig fýsir að verða eftir í þessari borg (Berlín) og hljóta sömu örlög og milljónir annarra, sem hafa af eigin frumkvæði tekið sams konar ákvörðun. Aukin heldur vil ég forðast handtöku fjandmanna, sem krefjast nýs sjónarspils, sem Gyðingar skipuleggja fyrir sefasjúkan múginn. Margt má fleira fróðlegt lesa í erfðaskránni.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 8: Sagan um helförina grópast í vitund almennings

Helfarartalan 6.000.000 í umfjöllun Gyðingafjölmiðla í áratugi eða frá því um 1890, virðist hafa verið innsigluð, þegar úkraínski blaðamaðurinn og sagnfræðingurinn, Ilya Grigoryevich Ehrenburg (1891-1967), sagði í Soviet War News:

„Þjóðverjar drápu alla Gyðinga, öldunga og ungabörn í fangi, á svæðum, sem þeir hernámu. Spyrjið hvaða þýska fanga sem er, hví landar hans hafi tortímt 6.000.000 saklausra borgara. … Þjóðverjar pynduðu fáeina, síðustu eftirlifandi Gyðingana. Þjóðverjar drápu 6.000.000 Gyðinga, … alla Gyðinga í Póllandi, Ungverjalandi, Úkraínu, Lithaugalandi (Litháen), Hvíta-Rússlandi, Vestur-Evrópu og að sjálfsögðu í Þýskalandi.“

Ilya skrifaði, ásamt landa sínum og trúbróður, Gyðingnum, Vasily Semyonovich/Iosif Solomonovich Grossman (1905-1964), bókina, „Fullnaðarsvartbók um Rússagyðinga“ (The Complete Black Book of Russian Jewry). Bókina skrifuðu félagarnir í samráði við fulltrúa Gyðingasamfélags Bandaríkjanna og Andfasistaráð Gyðinga (Jewish Anti-Facist Committee) til að upplýsa um stríðsglæpi Þjóðverja og þátttöku Gyðinga í andspyrnunni. Bókin, sem er mikil að vöxtum, um 500 síður, var skrifuð á rússnesku og gefin út á Vesturlöndum 1944. Rússar hernámu fangabúðir Þjóðverja þó ekki fyrr en síðsumars 1944.

Höfundarnir störfuðu sem stríðsfréttaritarar fyrir Rauða herinn og skýrðu m.a. frá því, þegar fangabúðirnar í Treblinka og Majdanek voru herteknar 1944. Skýrsla Vasily, sem reynda var efnafræðingur að mennt, um Majdanek og Treblinka, var lögð fram sem sönnunargagn við Nürnberg réttarhöldin.

Í skýrslu Vasily má lesa um Josef Hirtreiter (1909-1978), þýskan fangavörð í Treblinka:

„Skepna þessi sérhæfði sig í barnadrápum. Hann var greinilega nautsterkur. Skepnan átti það til að grípa barn úr þvögunni, sveifla honum eða henni eins og barefli væri, barði höfði þess í jörðina eða reif það einfaldlega í tvennt. Þegar ég heyrði í fyrsta sinni um þessa skepnu - að því að talið er mennska veru úr konukviði - átti ég erfitt með að trúa skelfingarsögunum. En þegar ég heyrði söguna, hvað eftir annað, og þegar rann upp fyrir mér, að í huga vitnanna væri þetta smáatriði að telja, í fullkomnu samræmi við allt annað í Treblinka helvítinu, fór ég að leggja trúnað á sögurnar.“ (Víð Nürnberg réttarhöldin var Jósef dæmdur fyrir tíu morð, fyrst og fremst á börnum.) (Birt í safnriti höfundar: The Road stories. Journalism and Essays.)

Fréttamaðurinn á vegum Kanadísku Gyðingasamtakanna (Canadian Jewish Congress), kom á vettvang í ágúst. Hann fullyrti, að ein milljón Gyðinga hefði verið drepin í búðunum og hálf milljón fanga af öðrum toga. Hann sagði jafnframt: „Flytja mætti Bandaríkjamönnum þá frétt, að þrem milljónum [pólskra] Gyðinga, að minnsta kosti, hafi verið grandað og að lágmarki þriðjungi [Gyðingafanga] í Majdanek.“

Palestine Post sagði 1944, að fáeinir pólskir Gyðingar hefðu sloppið við útrýminguna og lifðu sem skógarmenn. Þeir fullyrtu, að 6.000.000 Gyðinga hefði verið útrýmt.

Árið 1979 birtist þó skjal frá Alþjóða Rauða krossinum. Höfundar þess telja, að um 271.000 manns hafi farist eða verið drepnir í fangabúðum nasista. Rauði krossinn hafði aðgang að búðunum, meðan á stríðinu stóð.

Ef marka má söguna, eru Gyðingar ekki sérlega talnaglöggir, þegar morð á þeim eru annars vegar. Í trúarritinu, Talmud (Thalmud), er til að mynda sagt frá því, að Rómverjar hafi myrt fjóra milljarða (billion) Gyðinga í borginni, Bethar. Rómverjar voru jafnvel enn þá magnaðri morðingjar en Þjóðverjar. Hvorki meira né minna en sextán milljónir Gyðingabarna voru sett í vafninga og lifandi brennd.

En hvað segja þýsk gögn um dagskrána í búðunum? Vistin þar var fjarri því að vera sældarlíf: Klukkan 5 að morgni var risið úr rekkju, búið um rúmin og boðið upp á kaffi. Klukkan 6 var svo nafnakall, vinnuhópar skipaðir og haldið til vinnu. Klukkan 12 var hádegishlé. Það var stutt, bara hálftími (eins og hjá Byggingafélaginu Brú í gamla daga). Að því loknu var snúið til vinnu. Klukkan 18 lauk vinnudeginum og snúið var til búða. Þá var nafnakall og matarmiðum dreift. Klukkan 21 voru ljós slökkt. Uppreisnarseggir voru teknir af lífi.

Í búðunum var sérstök stétt Gyðinga, „hausarar“ (kapos), sem höfðu með höndum verkstjórn og héldu upp aga. Þeir bjuggu við sérstök hlunnindi, voru betur fóðraðir og fengu stundum að skreppa í vændishús búðanna. Í vændishúsunum störfuðu þýskar konur að mestu leyti, engir Gyðingar, samkvæmt nýlegri bók um efnið, „Fangabúðavændishúsið“ (Das KZ Bordell). Hún er byggð á viðtölum við aflifendur.

(Þessi heimildarmynd er fróðleg: byggð á bók sagnfræðingsings, Thomas Goodrich, „Heljarstorminum“ (Hell Storm). https://www.hellstormdocumentary.com/ -)

Það hljómar ótrúlega, en satt engu að síður! Einungis tvö skjöl hafa fundist um Helförina í þeim skýrsluhlössum, sem Bandamenn komust yfir hjá þýska skrifræðinu. Almennt virtist þó flest fært til bókar í röð og reglu með hjálp tækni frá „International Business Machines“ (IBM) frá Bandaríkjunum.

Á Youtube má finna myndskeið, þar sem Heinrich Luitpold Himmler (1900-1945) röltir um fangabúðir og tekur fólk tali, þar á meðal strákling (væntanlega úr búðunum) og heldur þrumandi ræðu samtímis, en óttalega slitrótt. Það rímar ekki alveg við minninguna um tungulipran áróðurssegg, en skýrt með því, að Heinrich hafi á þessum tíma ekki samið handrit að ræðum sínum.

Svo virðist sem um sé að ræða upptöku frá fyrri ræðuhöldum. Heinrich hefur orð á því, að „uppræting“ (Ausrottung) Gyðinga sé leyndarmál. Hann útskýrir ekki nánar, hvað í upprætingu felst. Ætli maðurinn hafi verið svo einfaldur að flytja ræðu um ríkisleyndarmál? Andstyggilegur boðskapur Heinrich er þessi í hnotskurn:

Hvort þjóðir lifa í velmegun eða farast við sult og seyru læt ég mig engu skipta, nema að því marki, að þær gagnist sem þrælar í menningu vorri. Að öðru leyti læt ég mér það í léttu rúmi liggja. Það má einu gilda, hvort tíu þúsund rússneskar konur geispi golunni við að grafa varnarskurði gegn skriðdrekum. Bara að varnarskurðinum í þágu Þýskalands verði lokið. Ég leyfi mér einnig að víkja að erfiðu máli. Þar á ég við upprætingu (ausrottung) þjóðar Gyðinga. (https://www.youtube.com/watch?v=dY9EVQoUJRI - https://en.m.wikipedia.org/wiki/Posen_speeches?fbclid=IwAR0ospjl0GP03bIL6PzTelBTNDNFgoaJ58-DeehmaSwmCQVxAe2guqUskrE).

Aftur að umræddum skjölum. Fyrra skjalið, „Skýrsla (Report) Franke-Gricksch, eru menn þrátt fyrir allt sammála um, að sé falsað. Hitt skjalið, Wannsee bókunin (Protocol), kynni að vera sama marki brennt, skrifað á aðfinnsluverðri þýsku. Það vekur óneitanlega grunsemdir um fölsun. Vöntun upplýsinga um svo viðamikla aðgerð, veldur undrun.

Rithöfundurinn, Jürgen Langowski, hefur beint spjótum að svokölluðum endurskoðunarsagnfræðingum og öðrum fræðimönnum, sem hafa gerst svo djarfir að skoða staðreyndir um helförina. Hann segir þá öfgahægrimenn, Helfararafneitara (Holocaust denier) og vonda fræðimenn.

Honum er sérlega uppsigað við þá, sem benda á, að skjalið, sem færa á heim sanninn um lokahnykksáætlunina (Endlösung) um útrýmingu Gyðinga, gæti verið falsað, m.a. vegna málfarsins eins og fyrr segir, efnisins, þ.e. ónákvæmni og vafasamra fullyrðinga, svo og skipan fundarins í Wannsee. Skjalið var, að sögn, samið af undirtyllum. Þar að auki hefur ekki gefist kostur á tæknilegri skoðun því. (Sbr. bók Johannes Peter Ney: „Tilhögun fölsunar“ (Anatomy of Forgery).)

Fyrrnefndur Jürgen viðurkennir þó, að hvergi sé minnst á „fjöldamorð.“ En það skipti í sjálfu sér ekki máli, því einn fundarmanna, Adolf Eichmann (1906-1962), hafi við yfirheyrslur í Ísrael sagt, að dráp og ofbeldi hafi borið á góma. Það var ísraelska leyniþjónustan, Mossad, sem nam Adolf á brott frá Argentínu.

Það er ljóst, að í þýskum fangabúðum eins og fangabúðum annarra þjóða, herjuðu illskeyttir og banvænir sjúkdómar. Því er ljóst, að fjölmargir fangar hafi látist úr sjúkdómum. Undir lok stríðsins dóu fangar umvörpum úr hungri og vannæringu. Það átti reyndar einnig við um þýskan almenning.

Eiturgasið, sem, að sögn, var notað til að drepa fólk, virðist fyrst og fremst hafa verið notað til aflúsunar klæðnaðar, m.a. til að koma í veg fyrir útbreiðslu banvæns sjúkdóms, útbrotataugaveiki (typhus – flekkusótt, dílasótt, lúsatýfus). Þetta var algengur sjúkdómur í hernaði, t.d. í Spænska Márastríðinu, Þrjátíu ára stríðinu, og fyrstu heimstyrjöldinni. Þá létust um þrjár milljónir manna í Austur-Evrópu úr sjúkdómnum og á flótta hermanna Napóleons frá Rússlandi var sóttin aðgangsharðari en rússneskir hermenn og vetur konungur.

Í skýrslu (Runderschreiben 31/48) sem dagsett er í Vínarborg 1.10.1948, frá herlögreglunni (Militärpolizeilicher Dienst) eða Rannsóknarnefnd Bandamanna (Die Allierten Untersuchungskommission) segir um vitnisburð fanga um gasmorð:

“Rannsóknarnefnd Bandamanna hefur áður fært sönnur á (festgestellt), að í eftirfarandi fangabúðum hafi enginn verið tekinn af lífi með eiturgasi: Bergen-Belsen, Buchenwald, Dachau, Flossenbürg, Gross-Rosen og Mauthausen og útibúðunum Natzweiler, Reuengamme, Niederhagen (Wewelsburg), Ranvenbrück, Sachenhausen, Stutthof, Theresienstadt.

Í nefndum fangabúðum hefur verið sýnt fram á (nachgewiesen), að játningar í þá veru hafa verið fengnar með pyndingum (Folterung) og að vitnisburður sé falskur. …

Sérhver, sem leystur hefur verið úr haldi, og við skýrslutöku heldur því fram að hafa verið vitni að því, að fólk hafi verið myrt með gasi í tilgreindum fangabúðum – sérstaklega sé um Gyðinga að ræða, skal tilkynntur til þessarar rannsóknarnefndar. Ef hlutaðeigandi situr fast við sinn keip, skal hann sæta ákæru fyrir rangan vitnisburð.”

Gasofnar, sem Rússar endurgerðu í stríðslok, voru svo litlir, að þeir hafa tæpast annað eftirspurn. Engin ummerki um gasnotkun hefur fundist. Ei heldur fjöldagjafir. Vitni sögðu líkin hafa verið brennd.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 7: Helförin (Holocaust)

Sjálft hugtakið, helför, er óskýrt. Er átt við alla Gyðinga, sem létust í annarri heimstyrjöldinni eða Gyðinga, sem Þjóðverjar drápu í eða utan fangabúða?

Tölur eru mjög á reiki. Hæsta talan kom fram hjá Reuters og Berner Tagwacht í ágúst 1945. Þessar fréttaveitur sögðu, að helförin hefði kostað 26 milljónir Gyðinga lífið. Oftast er þó kennt, að Þjóðverjar hafi grandað, kerfisbundið útrýmt, sex milljónum Gyðinga. En talan á sér grunsamlega sögu.

New York Times, höfðuðdagblað Gyðinga í Bandaríkjunum, segir aldamótaárið 1900: „Það eru 6.000.000 lifandi, blæðandi, þjáningarfull rök fyrir Sionisma (flutningi Gyðinga til Palestínu).“

Tveim árum síðar segir Encyclopedia Britannica, að í Rússlandi og Rúmeníu búi 6.000.000 Gyðinga við ofsóknir (degraded).

Árið 1904 greinir New York Times frá því, að vandinn steðji ekki að Gyðingum í Bandaríkjunum, heldur 6.000.000 í Rússlandi, en „rússnesk yfirvöld hafði gefið Gyðingum leyfi til að yfirgefa landið.“

Fjallað er um ástandið í blaðinu ári síðar, þ.e. þegar byltingarblikur voru á lofti. Þá boðaði einn forsprakka byltingarmanna, að í landi hamingjusamra og frjálsra Rússa þyrftu 6.000.000 Gyðinga ekkert að óttast. Stjórnarbylting myndi uppræta orsakir Gyðingaofsókna og þar með jarðveg Síonisma.

Á árinu 1906 voru, samkvæmt Paul Nathan, blikur á lofti. Á fundi í Berlín í „Þýskri miðstöð hjálparsamtaka Gyðinga“ (Hilfsverein der Deutschen Juden), sem hann tók þátt í að stofna, greinir Paul frá heimsókn til Sankti Pétursborgar. Paul segist hafa komist á snoðir um fyrirhugaða lausn rússneskra yfirvalda á Gyðingavandanum, þ.e. margumræddra 6.000.000 rússneskra Gyðinga skyldi útrýmt kerfisbundið.

Samstarfsmenn Paul voru engir aukvisar; bankamaðurinn, Jacob H. Schiff (1847-1920), sem mestu réði um Gyðingamál í Bandaríkjunum, og Lucien Wolf (1857-1930) í Englandi. Hann var kallaður utanríkisráðherra anglósaxneskra Gyðinga (Anglo-Jewry).

Pólsk-bandaríski sagnfræðingurinn, Zosa Szajkowski/Yehoshua Frydman (1911-1978) segir, að „varla hafi verið tekin nokkur mikilvæg ákvörðun á vegum Gyðingaþjóðarinnar á árunum 1903-1914, nema að höfðu samráði við þessa þrjá menn.“ (Lisa Moses Leff hefur skrifað um Zosa bókina; „Skjalaþjófurinn. Maðurinn sem bjargaði franskri sögu Gyðinga í kjölfar Helfararinnar“ (The Archieve Thief: The Man Who Salvaged French Jewish History in the Wake of the Holocaust)

Enn flaug fiskisagan. Max Simon Nordau/Simon Maximilian Südfeld (1849-1923), meðstofnandi Síonistahreyfingarinnar, fullyrti árið 1911 á Alheimsráðstefnu Síonista, að ríkisstjórnir í friðarhugleiðingum skipulegðu engu að síður „gjöreyðingu 6.000.000 manns [Gyðinga].“

Ári síðar er þráðurinn tekinn upp í „Árbók Gyðinga í Bandaríkjunum“ (American Jewish Year Book). Þá er fullyrt að umræddar útrýmingaráætlanir Rússa séu frá 1890. Ungversk-bandaríski Gyðingapresturinn, Stephen Samuel Wise (1874-1949), segir í New York Tribune:

„Rússar eru nú í þann mund að kæfa Gyðingana. Þeir dirfast ekki að ráðast að þjóðum með blóðsúthellingum. Því eru þeir smám saman að murka lífið úr 6.000.000 Gyðinga.“

New York Times var iðið við kolann. Árið 1914 sendi blaðið út ákall um hjálp handa 9.000.000 Gyðinga í stríðshrjáðum löndum Evrópu í fyrstu heimstyrjöldinni. En 6.000.000 milljónir væru beinlínis á vígvöllunum.

Tölurnar bólgna heldur í umfjöllun blaðsins árið síðar. Þá eru Gyðingar á heimsvísu taldir 13.000.000, en enn sem fyrr eru 6.000.000 „Gyðinga í bráðri hættu og mega þola hvers konar þjáningar og sorgir …“

Samkvæmt The Jewish Criterion er ástandið miklu alvarlegra: „Gereyðing 6.000.000 Gyðinga á rússneskum yfirráðasvæðum gengur skipulega og markvisst fyrir sig. Þetta er sum sé árið 1915 og fyrri heimstyrjöldin nýhafin.

Breski Gyðingurinn, Jacob de Haas (1872-1937), skrifar í Boston Sunday Globe á sama ári, þ.e. 1915: „Það, sem vissulega allir geta orðið sammála um, er, að þegar helförinni (holocaust) lýkur, munu Gyðingar og Palestína verða nánari en nú er.“

Fjórum árum síðar, þ.e. 1919, hefur landfræðileg þungamiðja færst eilítið til. Nú eru það Þjóðverjar, sem ætla sér að gera 6.000.000 Gyðinga hungurmorða. Fleirum liggur tortíming Gyðinga á sinni. Nú bætast stjórnmálamenn í kórinn.

T.d. skrifaði Martin Henry Glynn (1871-1924), borgarstjóri í Nýju Jórvík, grein í American Hebrew 1919, með titlinum: „Krossfestingum Gyðinga verður að linna.“ Hann hélt því fram, að helför (holocaust) 6.000.000 Gyðinga stæði yfir.

New York Times tók undir og segir þá þegar 127.000 Gyðinga hafa verið drepna, en 6.000.000 milljónum Gyðinga í Úkraínu og Póllandi hafi skilist, að þeirra biði allsherjar útrýming. Þetta kallar blaðið staðreynd.

Árið 1933 voru Gyðingamiðlar enn við sama heygarðshorn. The Jewish Western Bulletin segir, að blóðþyrstir Þjóðverjar virði líf Gyðinga að vettugi. „Líf hundruð þúsunda hangi á bláþræði undir pyndingum í þessari helför (holocaust) …“

Þegar 1936 gekk í garð, tók líka verðandi forseti Ísraels, Chaim Weismann (1874-1952), til máls, þó ekki jafn tilþrifamikill og fyrri ræðumenn. Hann segir margnefnda 6.000.000 Gyðinga vera innilokaða og óvelkomna. Helför nefnir hann ekki.

En það gerði New York Times og sendi út neyðarkall, því fleiri Gyðingum verði að gera kleift að flytjast til Palestínu, að dómi upplýstra foringja Kristmanna. Síðan er fjallað um „óþolandi þjáningar milljóna Gyðinga undir þessari „evrópsku helför“ (holocaust) – og bjarga verði þessum ólánsömu milljónum frá gereyðingu.“

Helför var einnig gerð að umtalsefni í New York Times 1936, þegar „Júdea“ hafði sagt Þjóðverjum stríð á hendur, einkum vegna þess, að Adolf Hitler hélt fast við þá fyrirætlun sína að stofna Gyðinganýlendu á Madagaskar.

Gyðingarnir í Nýju Jórvík, undir forystu Samuel Untermyer, vildu hins vegar stofna ríki þeirra í Palestínu, samkvæmt Balfour yfirlýsingunni, sem þeir höfðu knúið fram. Nú var talað um milljónir Gyðinga, sem væri verið að murka lífið úr í Þýskalandi og Austur-Evrópu. Í grein blaðsins 1938 er aftur hnykkt á útrýmingu sex milljóna Gyðinga.

Á árabilinu 1936 til 1939 færa Gyðingamiðlar stöðugt fréttir af ofsóknum Þjóðverja á hendur 6.000.000 Gyðingum.

Árið 1940 flutti Palm Beach Post frétt af Heimsráðstefnu Gyðinga (World Jewish Congress): „ … ef svo færi, að nasistar ynnu fullnaðarsigur í Evrópu yrðu sex milljónir Gyðinga dæmdar til tortímingar.“ Þegar þetta á sér stað hafði engum Gyðingi verið stungið í fangabúðir og Adolf reyndi enn að semja frið.

Á sama ári segir The Southern Israelite frá því, að næstum 6.000.000 Gyðinga hangi á horriminni og útrýming þeirra sé yfirvofandi. Svipaður boðskapur birtist í fleiri miðlum fram til 1942.

Palestine Post tekur þó dýpst í árinni, segir markvissa útrýmingu Gyðinga eiga sér stað á „öllu húsi Ísraels.“ Böðlarnir dræpu fleiri en áður hafði sést í sögu Ísrael. Sagan er svo endurtekin í síbylju á Vesturlöndum.

Það má til upplýsingar geta þess, að þann 19. júlí á þvísa ári (1940) hélt Adolf ræðu í þýska þinginu; „Síðasta ákall um skynsemi og óbrenglaða dómgreind.“ Þá höfðu bæði Frakkar og Bretar lotið í lægra haldi á vígvellinum. Í ræðunni hvatti Foringinn til að átökum yrði hætt og samið um frið. Ræðunni var dreift yfir Lundúnir. Hann talaði enn sem fyrr fyrir daufum eyrum.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 6: Fangabúðir eða sláturhús

Fangabúðum Þjóðverja fjölgaði, eftir því sem átökin breiddust út austur og suður á bóginn. Flestar voru þær í Póllandi. Það vakti fyrir Þjóðverjum að ná undir sig olíulindunum í Kákasus, enda þótt Rockefeller auðmannaættin seldi þeim eldsneyti. Það dugði þó ekki til. Í því ljósi má einnig skoða vinsamleg samskipti Þjóðverja og Arabaríkja.

Fangabúðir voru víðs vegar, m.a. í Norður-Noregi. Fangabúðirnar voru jafnframt vinnubúðir eins og kunnugt er. Þegar stríðinu lauk, var því haldið fram, að um útrýmingarbúðir væri að ræða. Þar mætti sjá í framkvæmd svokallaða lokalausn (Endlösung) á Gyðingavandanum. Að sögn nasistaveiðimannsins, hinum bandarísk-ísraelska Efraim Zuroff, reistu Þjóðverjar útrýmingarbúðir sínar þó eingöngu í Póllandi.

Það er athyglisvert í þessu sambandi, að í maí 1943 hittust Franklin Roosevelt og Winston Churchill í Hvíta húsinu. Þá voru sautján mánuðir liðnir frá árás Japana á Pearl Harbour og rúmir tólf frá innrás Bandamanna í Normandí. Umræðuefnið var; „hver er besta leiðin til að ráða fram úr Gyðingavandanum“ (Jewish question).

Í raun má segja, að hetjurnar báðar hafi haft horn í síðu Gyðinga. Franklin hafði fyrr haft á orði, að best væri „að dreifa þeim fyrir öllum vindum.“ Hann lagði stein í götu þeirra Gyðinga, sem flýja vildu frá Þýskalandi til Bandaríkjanna á stjórnarárum nasista.

Franklin lét eitt og annað frá sér fara um Gyðinga, sem í múgsefjunarsamfélagi nútímas væri vafalítið flokkað sem Gyðingahatur. Bæði Harry S. Truman (1884-1972) og Richard Nixon (1913-1994) voru seldir undir sömu sök. Richard varaði meira að segja við yfirgangi þrýstihópa Gyðinga.

Það er líka áhugavert í þessu viðfangi, að á fjórða áratugi síðustu aldar höfðu Þjóðverjar haft samvinnu við Frakka m.a. um að stofna Gyðingaríki á Madagaskar. Bretar höfðu hins vegar boðið Austur-Afríku, en það mætti mikilli andspyrnu hvítra landnema þar.

Þegar Þjóðverjum varð ljóst, að Gyðingaríki á Madagaskar kæmist ekki á koppinn, stofnuðu þeir til samvinnu við heimalandshreyfingu Síonista um flutning Gyðinga til Palestínu. Bresk og bandarísk yfirvöld studdu þá fyrirætlan af lífi og sál. Þess má líka geta, að yfirvöld í Ráðstjórnarríkjunum höfðu stofnað sérstakt sjálfsstjórnarhérað (oblast) Gyðinga austur við kínversku landamærin.

Þrátt fyrir stuðning Þjóðverja við flutning Gyðinga frá Evrópu og samvinnu við heimalandshreyfingu þeirra (Síonista), héldu sagnfræðingar sigurvegaranna í stríðinu því fram, að Þjóðverjar hefðu samt sem áður tekið nýjan pól í hæðina til lausnar á „Gyðingavanda“ Evrópu, þ.e. að útrýma Gyðingum af yfirborði jarðar - og drýgt fjölda stríðsglæpa við þá iðju.

Því stofnuðu Bandamenn í stríðslok til fyrstu stríðsglæparéttarhalda sögunnar í Nürnberg yfir stríðsglæpamönnum Þjóðverja, sem ekki reyndust samvinnuþýðir við Bandamenn. Það þótti ekki ástæða til að rétta yfir eigin stríðsglæpamönnum.

Aðalsaksóknarinn, Bandaríkjamaðurinn og Gyðingurinn Robert Houhtwout Jackson (1892-1954), sagði:

„Þetta er herdómstóll og sem slíkur er hann framlenging á stríði Sameinuðu þjóðanna [gegn þýsku þjóðinni, þ.e. sálhernaður].“

Robert þessi var í sérstöku uppáhaldi hjá Louis Dembitz Brandeis (1856-1941), áhrifamiklum Gyðingi í réttarkerfi Bandaríkjanna og samfélagi Gyðinga. Hann átti líka í góðu vinfengi við forsetann, Franklin D. Roosevelt, sem skipaði Robert aðaldómara í Nürnberg.

Samkvæmt vitnisburði við réttarhöldin voru Gyðingar ýmist teknir af lífi í gasklefum eða skotnir, lík þeirra brennd, búin til úr þeim sápa, gerðar á þeim mannfjandsamlegar tilraunir, tvíburar saumaðir saman, hauskúpur notaðar sem drykkjarskálar, húð sem lampaskermar – og konum nauðgað. Einnig var lögð fyrir dóminn skýrsla um dráp 20.000 Gyðinga með kjarnorkusprengju. En hana lögðu dómarar þó ekki trúnað á.

Nóbelsverðlaunahafinn í bókmenntum, hinn rúmensk-bandaríski, Eliezer (Elie) Wiesel (1928-2016), lýsti því, hvernig Þjóðverjar fleygðu hvítvoðungum á opið bál. Svo komu þeir líka með barnalíkshlöss á vörubílum, fleygðu í skurði og kveiktu í. Eldtungurnar stigu hátt til himins. Síðar hafði Elie eftir vitni nokkru, að mánuðum síðar hafi jörðin titrað enn og að blóð gysi upp úr jörðinni.

Elie skrifaði fyrst um reynslu sína fyrir áeggjan franska rithöfundarins og byltingarsinnans, Francois Charles Mauriac (1885-1979), tíu árum, eftir að hann öðlaðist meinta reynslu.

Annar höfundur úr svipuðu sauðahúsi er Otto Heinrich Frank (1889-1980), faðir hinnar hollensku Önnu Frank (1929-1945), sem lést af veikindum í Bergen-Belsen fangabúðum Þjóðverja.

Það er rík ástæða til að ætla, að sigurvegararnir hafi „undirbúið“ réttarhöldin vandlega. T.d. var sönnunargagna safnað af fjölmiðlafólki á vegum leyniþjónustu Bandaríkjanna. Það er jafnframt ástæða til að ætla, að játningar hafi að einhverju leyti fengist með pyndingum og kaupmálum. Það gæti t.d. átt við um fangabúðastjórann í Auschwitz, Rudolf Franz Ferdinand Höss (f. 1901). Hann var tekinn af lífi 1947 í Póllandi.

Suma „stríðsglæpamenn“ Þjóðverja drápu Bandamenn, aðra tóku þeir í sína þjónustu. Það er með ólíkindum, hversu margir Þjóðverjar eða nasistar voru vinsælir til ýmis konar þjónustu og verkefna í ríkjum Bandamanna. Meira að segja Ísrael, sem skilgreindi sig sem Gyðingaríki, bauð Gyðingaböðla Þjóðverja velkomna.

Vitnisburður frá réttarhöldum Bandamanna í Nürnberg er uppistaðan í sagnfræðinni um Helförina. Skoðun staðreyndasagnfræðinganna hefur aftur á móti beinst sérstaklega að frásögnum um útrýmingu (holocaust) eða „þjóðarmorð“ á Gyðingum (sem reyndar heyrðu til margra þjóða).

Spurt er; var um að ræða kerfisbundnar áætlanir Þjóðverja um útrýmingu allra Gyðinga (Endlösung) í útrýmingarbúðunum?

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 5: Íslenskir nasistar, Gyðingar gerðir að syndaselum

Það leikur ekki á tveim tungum, að smám saman tóku þýskir þjóðernisjafnaðarmenn þá slæmu alhæfingajoðsótt að kenna heilu trúfélagi Gyðinga um árásir, ofsóknir, morð og illvirki, þegar fáeinar úr þeirra röðum áttu í hlut. Þetta er hins vegar algeng meinloka mannkyns í rökhugsun, sem marga hrjáir.

Þjóðernisjafnaðarmenn spunnu firru saman við algengar vangaveltur um æðri kynþætti og óæðri. Á nítjándu öldinni voru slík viðhorf faraldri líkust, beggja vegna Atlantshafs, þar sem betra fólk rogaðist með „byrði hvíta mannsins,“ eftirminnilegast í Ameríku og Ástralíu.

Í heimahögunum spruttu hugmyndir um yfirburði íslenska kynstofnsins eins og engjarósir að (þjóðernis)vori. Þessar „engjarósir“ skipuðu sér saman í íslenska þjóðernishreyfingu, sem var grundvöllurinn að stofnun flokks, í daglegu tali kallaður „Nasistaflokkurinn.“ Flestir flokksmanna voru flokksbundnir í Sjálfstæðisflokknum eða töldu sig Sjálfstæðismenn.

(Sbr. kver Ásgeirs Guðmundsson. „Nazisma á Íslandi. Sögu Þjóðernishreyfingar Íslendinga og Flokks þjóðernissinna.“ Saga XIV (1976), bls. 5-68. Hrafn og Illugi Jökulssynir gáfu út bók um efnið: „Íslenskir nasistar.“ Þar greina þeir frá um tveim tugum Íslendinga, sem börðust í hersveitum Þriðja ríkisins, t.d. hálfdönskum syni Sveins Björnssonar (1881-1952), forseta, Birni Sveinsson Björnsson (1909-1998). Sá sagðist vera tandurhreinn Aríi (goðsagnakenndur hreinleikakynstofns þýskra þjóðernisjafnaðarmanna.) Móðir hans bjargaði syninum úr dönsku fangelsi 1946. Björn skrifaði endurminningar í bókinni: „Ævi mín og sagan sem ekki mátti segja.“)

Í bókinni, „Uppruna Íslendinga“ er t.d. boðskapur sagnfræðingsins, Jóns (Jónssonar) Aðils (1869-1920), skýr. Íslendingar eru búnir til úr tveim úrvalsstofnun; þ.e. Keltum og Norðmönnum. Jón telur mannval mikið hafa byggt Ísland, ríkt að atgjörvi, lærdómi, menningu og þjóðerniskennd. Hann segir:

„Hér á Íslandi blönduðu þessir tveir kynþættir blóði [Keltar og Norðmenn]. Hér rann saman í eitt andlegt fjör, hugvit og snild Keltanna, og djúpskyggni, staðfesta og viljaþrek Norðmannanna, og fæddi af sér þjóðlíf, sem varla hefur átt sinn líka í sögunni.“

Svipaðra hugmynda gætti hjá Guðmundi Finnbogasyni (1872-1944), sálfræðingi, og Jónasi Jónssyni frá Hriflu (1885-1968), dóms- og kirkjumálaráðherra, sem í Íslandssögu sinni lýsti landnemum á Íslandi sem mestu yfirburðakörlum af norrænu kyni, sem sóttu sér konungbornar fríðleiks- og gáfumeyjar til Írlands og sigldu í vestur til eyjarinnar, þar sem smjör draup af hverju strái.

Það var í slíkum jarðvegi mannkynbóta, mannræktar, og þjóðernisyfirburðahyggju, að öfgafullir þjóðernisflokkar skutu rótum víða, m.a. í Þýskalandi og á Íslandi. Íslenski nasistaflokkurinn stefndi að sjálfsögðu að forustu fyrir Íslendingum. Í stefnuskrá íslensku þjóðernishreyfingarinnar var lögð rík áhersla á íslenska menningu og hreinleika kynstofnsins:

„Vjer krefjumst eflingar íslenskrar menningar á þjóðlegum grundvelli. ... Vjer krefjumst, að í heilbrigðismálum sje þess framar öllu gætt, að kynstofninn spillist eigi af völdum arfgengra sjúkdóma. Heilbrigði þjóðarinnar sje vernduð og efld á grundvelli mannbótakynfræðinnar (Rassenhygiene, Eugenik).“ Þetta endurómar síðar í stefnuskrá Flokks þjóðernissinna.

Nasistaflokkur Þýskalands er hin stóra fyrirmynd. Þann 18. júli 1936 ritar Jón Þ. Árnason, formaður Félags ungra þjóðernissinna í Íslandi:

„Við íslenzkir þjóðernissinnar getum hvar sem er, hvenær sem er, og hvernig sem á stendur, viðurkennt Þýzkaland sem þann vettvang, sem við sækjum fyrirmyndir okkar á, en á hinn bóginn neitum við því harðlega, ef einhverjum skyldi detta í hug að halda því fram, að við sækjum þangað fyrirmæli. Við dáum forystumenn þýzku þjóðarinnar og óskum þess af heilum huga, að okkar þjóð, íslenzka þjóðin, megi verða svo gæfusöm að eignast nokkra slíka, það er allt og sumt.“

Það virtist hafa verið gagnkvæm hrifning milli íslenskra og þýskra þjóðernisjafnaðarmanna. Þjóðverjar sendu hingað fulltrúa, lækninn Werner Gerlach (1891-1963), til að skoða íslenska úrvalskynið. En hann varð fyrir djúpum vonbrigðum:

„Ekkert er eftir af hinni aðalsbornu þjóð, stoltinu, heldur þrælslund, sómatilfinningaleysi, skriðdýrsháttur, niðurlæging.“ (Sagnfræðingurinn, Þór Whitehead, hefur skrifað um áhuga Þjóðverja á Íslandi í „Íslandsævintýrum Himmlers.“)

Íslenskir þjóðernissinnar staðhæfðu ekki beinlínis, að þeir ættu sérstaka náð vísa hjá himnaföðurnum, en hins vegar fóru lærðir Gyðingar ekki leynt með þá sannfæringu sína, að þeir væru Guðs útvalda þjóð, öllum æðri, kjörnir til forystu mannkyns og yfirráða í alheimsríki. Það var áhættusamt að andmæla slíkum fyrirætlunum.

Gagnrýnendum eins og bifreiðaframleiðandanum, Henry Ford, og kanadísk-bandaríska klerknum, Charles Edward Coughlin (1891-1979), voru t.d. sýnd banatilræði. Aðrir, þar á meðal forsetar og fyrirmenni, voru myrt. Fordómar voru sem sagt á báða bóga.

Henry Ford var ofsóttur og saksóttur af sannleiksfyrirtæki Gyðinga, „Æruverndarbandalaginu“ (Anti-Defamation League), sem var stofnað á sama ári og Gyðingar fengu að stofna seðlabanka Bandaríkjanna, Federal Reserve (1913). Það er svo sem ekki kyn, því hann hélt úti skæðu dagblaði um tíma, Dearborn Independent. Þar var m.a. fjallað um bankavald, kynþætti æðri og lægri, mannbætur og annað í þeim dúr.

Henry var góðvinur Adolfs Hitler og hjálparhella, Það var páfinn reyndar líka. En steininn tók úr í samfélagi ríkra Gyðinga í Bandaríkjunum, þegar Henry gaf út bókina, „Alþjóðagyðinginn: Stærsta vanda veraldar“ (The International Jew: The World‘s Foremost Problem).

Faðir Carles Coughlin var heldur ekki í uppáhaldi valdhafa í Bandaríkjunum, frekar en Henry Ford. Hann bakaði sér ógnarlegar óvinsældir, þegar hann talaði gegn áætlunum Franklin D. Roosevelt, forseta síns, um „New Deal.“ Þær áætlanir fólust m.a. í stórkostlegum lántökum til ýmissa framkvæmda í kjölfar fjármálakreppu, sem Gyðingavinir hans, þ.e. leiðtogar bankaveldisins, höfðu skapað.

Charles var líka uppsigað við þá áráttu forsetans að stefna Bandaríkjamönnum á vit nýrrar heimstyrjaldar. En það var ekki fyrr en að honum tókst að sverfa nógu harkalega að Japönum, að þeir tóku tálbeitu hans um að ráðast að Pearl Harbour. Eftir það skorti ekki vilja Bandaríkjamanna til að fara í stríð. Faðir Charles sagði:

„Ber nauðsyn til þess, að allur heimurinn fari í stríð vegna 600.000 Gyðinga í Þýskalandi, sem hvorki eru franskir, né enskir ríkisborgarar heldur Þjóðverjar.“

Það er ekki nema von, að Kaþólska kirkjan, ríkisvaldið og Gyðingaúrvalið, hafi þaggað niður í honum. Það tókst þó ekki við að sprengja hús hans.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 4: Auðmannafélög og kveikja heimstyrjaldar

Þrátt fyrir áróður um annað, sem t.d. endurspeglast í bréfi forseta Bandaríkjanna, Franklin Delano Roosevelt, til Adolfs, höfðu þýskir þjóðernissinnar ekki í hyggju að leggja undir sig Evrópu.

En það höfðu hins vegar landar þeirra, Gyðingarnir, Johann Adam Weishaupt (1748-1830) og Meyer Amschel Rothschild (1744-1812), um tveim öldum fyrr. Þeir stofnuðu Illuminati regluna, sem tók að einhverju leyti yfir reglu Frímúrara. Þetta „sambrædda“ leynifélag hinna ríku og áhrifamiklu hafði heimsbyltingu á stefnuskránni - með öllum tiltækum ráðum.

Trúlega var franska byltingin 1789 fyrsta skrefið og fyrsta „litaskrúðsbylting“ (colour revolution) sögunnar, þ.e. leynifélög auðjöfra kyntu undir byltingarhugmyndafræði í von um áhrif og gróða við upplausn samfélagsins, íhlutun og lánveitingar.

Hinir voldugu, sem hugðu á heimsyfirráð, stofnuðu alls konar reglur og leynifélög, sem starfa skyldu bak við tjöldin til að vinna að þessum markmiðum Anglósaxa, þ.e. Breta og Bandaríkjamanna. T.d. sagði Cecil Rhodes (1853-1902), breski geimsteinaauðjöfurinn og eigandi Rhodesíu, í erfðaskrá sinni, að stofna skyldi leynifélag í þeim eina tilgangi að efla Breska heimsveldið og leggja allan hinn ósiðaða heim undir það (svokölluð byrði hvíta mannsins).

Þetta félag er Hringborðið“ (Round Table). Af bandaríska anga þess spratt „Utanríkismálaráðið“ (The Council of Foreign Relations), sem miklu ræður um utanríkisstefnu Bandaríkjanna, áróður fyrir henni og meira að segja söguritun.

Fabianfélagið var hliðstætt fyrirbæri. Alheimsstjórn var einnig á þeirra stefnuskrá. Aðalhugmyndfræðingur þess var rithöfundurinn, Herbert Georges Wells (1866-1946). Stefnuskrána má lesa í bók hans frá 1928, „Samsæri fyrir opnum tjöldum: Áætlun um heimsbyltingu“ (The Open Conspiracy: Blueprint for a World Revolution). Þar er t.d. fjallað um að skapa ný alheimstrúarbrögð.

H.G. Wells segir m.a.: „Uppræta verður kerfi þjóðríkja. … Við lifum á tímum, þar sem þau hverfa. … Ríkisstjórnir samtímans munu hverfa í hinni miklu baráttu til að leysa úr læðingi heimsjafnaðarstefnu (World Socialism) Vesturlanda. … Mýgrútur fólks … mun leggja fæð á hina nýju heimsskipan … og láta lífið í andstöðu við hana.“

Fabianfélagarnir kölluðu sig (kristna) jafnaðarmenn, vini litla mannsins, eins og Adolf Hitler og félagar í Þýskalandi. En alþýðu manna fyrirlitu Fabianfélagar í raun og ólu eins og Hringborðsfélagar og kristnir þjóðernisjafnaðarmenn í Þýskalandi, á hugmyndum um mannrækt, þ.e. rétt hinna bestu til að lifa, samkvæmt eigin skilgreiningum.

Með skírskotun til mannræktar mátti til að mynda gera ófrjósemisaðgerðir á hinum óhæfu og jafnvel eyða þeim. Þetta voru algeng viðhorf á Vesturlöndum. Þau eru enn í fullu gildi hjá Alheimsefnahagsráðinu t.d.. Fabianfélagið stofnaði London School of Economics og Verkamannaflokkinn.

Frímúrarareglan er eldri en fyrrgreind leynifélög. Hún var stofnuð af iðnmeisturum Evrópu til að varðveita atvinnuleyndarmál. Hugmyndafræði og skipulag dregur að verulegu leyti dám af reglu Jesúíta.

Hugmyndafræði Jesúíta var nánar útfærð í „Kommúnistaávarpi“ Gyðinganna, Karl Marx (1818-1883) og Friedrich Engels (1820-1895). Ávarpið skrifaði Karl í Lundúnum. Þangað sækir Alheimsefnahagsráðið líka innblástur. (Sbr. bók Gary Allen og Larry Abraham, „Engin vogar sér að kalla það samsæri“ (None Dare Call It Conspiracy)).

Með hliðsjón af ofangreindu er svo sem ekki kyn, að þýskir þjóðernisjafnaðarmenn með Adolf Hitler í farabroddi, hafi í upphafi annarrar heimstyrjaldarinnar litið á Breta sem hugsanlega samherja og t.d. hlíft þeim við auðmýkjandi uppgjöf eða tortímingu hers þeirra við Dunkirk í Frakklandi, árið 1940, þegar þeir höfðu örlög breska innrásarhersins, 338.000 manns, í hendi sér.

Bretar og Frakkar höfðu lýst Þjóðverjum stríði á hendur 1939, eftir að þeir endurheimtu þýsk lönd í Tékkóslóvakíu og Austurríki, og réðust inn í Pólland í sama tilgangi.

Kanslari Þýskalands, Adolf Hitler, hafði á millistríðsárunum marglýst yfir áhyggjum af velferð þýskumælandi manna á hernumdum, þýskum landssvæðum, og hafði árangurlaust reynt að semja um endurheimt þeirra. Þjóðverjar á þeim slóðum urðu líka fyrir ofsóknum eins og Gyðingar í Austur-Evrópu, sbr. örlög Volgu-Þjóðverjanna, sem Katrín mikla (1762-1796) hafði boðið til landnáms í Rússlandi. Örlög Volgu-Þjóðverjanna hafa verið látin liggja í þagnargildi.

Fjöldamorð Pólverja á Þjóðverjum í Bromberg (Bydogoszcz - þá í Póllandi) og „Blóðuga sunnudaginn,“ í Danzig/Gdansk (Danzig rennunni – corridor), er einnig sjaldan fjallað um. Þar voru um 3000 Þjóðverjar, að mestu svokallaðir „Lýðþjóðverjar“ (Volksgenossen), svívirtir og drepnir. Drápin í Bromberg áttu sér stað, skömmu eftir innrás Þjóðverja í Pólland fyrsta september 1939.

Ofsóknir í garð Þjóðverja og fjöldamorð hófust í kjölfar þess, að Þjóðabandalagið hafði gert þýsk lönd að pólskum við friðarsamninga, eftir að fyrstu heimstyrjöldinni lauk, þ.e. áður en Þjóðverjar réðust inn í Pólland. Tölur fórnarlamba eru mjög á reiki, en talið er, að jafnvel um 58.000 (pólskra) Þjóðverja hafi verið drepnar. (Sbr. bók þýska rithöfundarins, Ewin Erich Dwinger (1898-1981); „Dauði í Póllandi. Píslarsaga Lýðþjóðverja“ (Tod in Polen: Die volksdeutshe Passion), sem kom út árið 1940.)

Þegar Þjóðverjum var nóg boðið og samningsumleitanir fóru fyrir bí, réðust þeir til atlögu. Síonistinn og Gyðingurinn, Emil Ludwig (1881-1948), fæddur í Breslau/Wroclaw, lögfræðingur og blaðamaður, reyndist sannspár árið 1934. Hann sagði Þjóðverja myndu verða neydda til stríðs. Rit Emil voru svo óvinsæl meðal þjóðernisjafnaðarmanna, að þau voru brennd á báli eins og rit margra, annarra rithöfunda.

Okkur er reyndar kennt, að Þjóðverjar hafi klæðst pólskum herbúningum og ráðist á sjálfa sig eins og tilefnin hefðu ekki verið ærin. Áður hafi þýski herinn haldið innreið sína í Austurríki (Anschluss), föðurland Adolfs. Honum var almennt tekið fagnandi. En svo fór ekki í Póllandi.

Pólski herinn laut fljótt í lægra haldi fyrir þýsku vígvélinni, sem vestrænir bankamenn höfðu fjármagnað. Hins vegar varð skæruhernaðurinn Þjóðverjum þyngri í skauti. Í ræðu í Ríkisdeginum (þinginu – Reichstag) lýsti Adolf áhyggjum af ónauðsynlegu mannfalli óbreyttra borgara af þessum sökum. Skæruliðarnir notuðu þá sem skjöld.

Í skæruliðahersveitunum, t.d Hashomer Hatzair og Stríðsfélagi Gyðinga (Jewish Combat Organization), tóku þátt Gyðingar, uppreisnar- og byltingarmenn, sem áður höfðu barist við rússneska herinn. Konur, hundruðum eða jafnvel þúsundum saman, tóku virkan þátt í bardögunum; með vopn í hendi, unnu skemmdarverk, hryðjuverk, og voru sendiboðar.

Skærur eða leyniárásir kvennanna komu þýsku hermönnunum iðulega í opna skjöldu. Mannfall af þessum sökum var töluvert. Þekkt nöfn kvenhermanna voru Frumka Plotnicka (1914-1943), Tosia Altmen (1919-1943), Gusta Dawidson Draenger (1917-1943) og Renia Kukielka (f. 1924).

Margar konur í andspyrnuhreyfingunni voru jafnframt félagar í hagsmunafélögum Gyðinga, byltingarmanna (Marxista) og Síonista. Sumar þeirra smygluðu vopnum frá þýskum hermönnum, sem studdu andspyrnuhreyfinguna. Aðrar földu skotvopn í tuskudýrum barna sinna eða gerðu hermönnum glingrur, drógu þá á tálar, flekuðu og drápu.

(Skömmu eftir stríðslok var gefin út bók á jiddisku um þessa kvenhermenn: „Konurnar í gettóunum“ (Freuen in di Ghettos). Þeirri bók var fylgt eftir með bókinni, „Ljós daganna. Þagnargildissagan um konur í andspyrnuhreyfingunni í gettóum Hitler“ (The Light of Days. The Untold Story of Women Resistance Fighters in Hitler‘s Ghettos).

Eftir um það bil tveggja ára átök í Austur-Evrópu (1941) brugðu Þjóðverjar á það ráð Pólverja, að setja óvini í fangabúðir. Pólsku fangabúðirnar voru þær fyrstu í Evrópu. Skömmu eftir innrás Þjóðverja voru um 15.000 Þjóðverjar reknir í slíkar búðir, ásamt fjölda Úkraínumanna. Sumir þeirra létust á leiðinni, aðrir voru drepnir. (Sbr. bókina: Pólsku hryllingsverkaskjölin“ (Dokumente polnischer Grausamkeiten), útg. Af Dietmar Munier.)

Fangabúðagerð kynnu Pólverjar að hafa lært af vinum sínum, Bretum, sem iðkuðu slíkan hernað m.a. í nýlendustríðum sínum í Suður-Afríku, þar sem þeir drápu um fimmtán þúsund manns. Bandaríkjamenn fóru síðar að fordæmi Breta á Filippseyjum.

Í ljósi sögunnar og á grundvelli baráttuaðferða, þótti Þjóðverjum Gyðingar sérstaklega skeinuhættir, gerðu þá að sérstökum óvinum þjóðarinnar. Sá vafasami heiður hlotnaðist Japönum og Bandaríkjamönnum af japönsku ætterni, vestan hafs. Enda var þeim stungið í fangabúðir, rétt um einni milljón. Svissarar og Ástralar voru líka hrifnir af fangabúðum í sama tilgangi.

Þegar hér var komið sögu, höfðu Englendingar og Frakkar sagt Þjóðverjum stríð á hendur eins og fram hefur komið. Þjóðverjum höfðu borist njósnir af yfirvofandi liðsöfnun óvina í Hollandi og réðust því til atlögu gegnum landið, virtu fullveldi Hollendinga einskis. Varnarárás er það víst kallað. Sama gerðu Þjóðverjar í Noregi og Danmörku, en Bretar og Bandaríkjamenn á Íslandi.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 3: Auðmenn og stríðsgróði

Þrátt fyrir viðskiptabann Gyðinga á Þýskaland eða -sniðgöngu, árið 1933, fjárfestu auðmenn í Bandaríkjunum engu að síður grimmt í uppbyggingu landsins. Þeir eygðu hagnaðarvon. Gyðingar voru þar á meðal, enda ráðandi afl í heimi fjármálanna. Nefna má t.d. Rauðskjöldunga (Rothschild ættina) til sögu. Þeir höfðu áður matað krókinn á fjármögnun stríðsrekstrar og fitnað eins og púkar á fjósbita.

Auðjöfrar í félagi við Rauðskjöldunga áttu/eiga t.d. Seðlabanka Bandaríkjanna. Fjárfestingar auðjöfranna er líklega meginskýringin á efnahagskraftaverki og hernaðaruppbyggingu þýska þjóðernisjafnaðarmanna. Bandarískt/alþjóðlegt fjármagn blés samtímis nýju lífi í þýskan iðnað, sem var afar öflugur, áður en fyrri heimstyrjöldin brast á.

Má þar með telja IG Farben, eitt af öflugustu efnafyrirtækjum heims, sem framleiddi eiturgas það, sem notað var í fangabúðum Þjóðverja, sumir segja til að drepa Gyðinga og fleiri „undirmenni,“ eða til aflúsunar, svo koma mætti í veg fyrir útbrotataugaveiki (typhus), sem algeng var í fangabúðum.

En handan Ermasunds voru hins vegar gerðar áætlanir um að drepa Þjóðverja með sinnepsgasi. Winston Churchill lét framleiða þetta eitur á laun, þrátt fyrir bann þar um. Í bréfi til Hasting Lionel Ismay (1887-1965), fyrsta framkvæmdastjóra Nató, undir lok stríðsins, koma þessar áætlanir fram, þ.e. um að varpa eitrinu yfir átján milljónir óbreyttra borgara í Þýskalandi.

Winston taldi siðferðilegar efasemdir um ágæti slíks hernaðar jafngilda vangaveltum um tísku, þ.e. sambærilegar íhugun um stutt og síð pils kvenna. „Ég fer fram á kaldrifjað mat á því, hversu hagkvæmt yrði að nota gas. Þá á ég í grundvallaratriðum við sinnepsgas.“

Viti bornir hershöfðingjar tóku fram fyrir hendurnar á hinum morðóða forsætisráðherra sínum. Það er full ástæða til að ætla, að bandaríska herstjórnin hafi líka ætlað sér að nota sinnepsgas, sbr. gasbirgðir þeirra um borð á stríðsfleyinu, USS John Harvey, í höfninni í Bari á Ítalíu. Gasið drap fjölda sjóliða og almennra borgara.

Þarna var maðkur í mysunni eins og ævinlega í styrjöldum. Í Der Spiegel birtist grein eftir Fritz Hahn um málið, þar sem hulunni er varpað af samsæri Franklin D. Roosevelt og Winston Churchill, þ.e. að drepa almenna borgara á Ítalíu með gasi og kenna Þjóðverjum um (false flag).

Á Ítalíu og í Englandi voru þúsundir flugvéla tilbúnar til fimmtán daga aðgerðar … „reykja“ þrjátíu stórar borgir í Þýskalandi með sinnepsgasi og/eða eitruðu fosgeni (Phosgene).“ Bandaríkjamenn gerðu ráð fyrir 5.600.000 drepnum og 12.000.000, sem yrðu fyrir meináhrifum. Það tókst ekki í Evrópu, en í Austur-Asíu höfðu þeir hins vegar erindi sem erfiði.

Einn hluthafa í eiturframleiðslufyrirtækinu, IG Farben, var t.d. Bernhard von Lippe-Biesterfeld (1911-2004), fyrrum SS-maður (Schutzstaffel) og ríkiserfingjamaki í Hollandi. Hann tók síðar þátt í stofnun Bilderberg-hóps auðmanna og áhrifamanna í stjórnmálum, sem sett hafa mark sitt á efnahag heimsins með „kreppustjórnun“ og stríðsbrölti, m.a. Yom Kippur stríðinu í Ísrael. Það var til þess fallið að leysa úr læðingi „nauðsynlega“ olíukreppu til auðgunar fárra og styrkingar bandaríska dalsins.

Samvinna auðjöfra og bankamanna stóð í blóma, meðan á stríðinu stóð. „Alheimsseðlabankinn“ (Bank of International Settlements) var mikilvægur í því tilliti. Englandsbanki (banki Rothschild ættarinnar) var líka á bólakafi í bankamálum Þýskalands, svo og hollenskir bankar (t.d. Bank voor Handel en Scheepvaardt).

Prescott Sheldon Bush (1895-1972), forsetafaðir og -afi, einn af sjö bankastjórum Union Banking Group, sem var í eigu Fritz Thyssen (1873-1951), banka- og iðnjöfurs í Þýskalandi, var meira að segja dæmdur fyrir að versla með vopn á óvinagrundu. Fritz og bróðir hans, Heinrich (1875-1947), voru synir auðjöfursins, August Thyssen (1842-1926), sem auðgaðist í fyrstu heimstyrjöldinni. Feðgarnir stofnuðu til umsvifamikillar bankastarfsemi í Bandaríkjunum.

Prescott forsetafaðir var í félagi áhrifamikilla auðmanna í „Hauskúpum og beinum“ (Skull and Bones), sem hlutuðust til um gang heimsmála, ásamt nokkrum fleiri slíkum (Fabian Society, Bilderberg group, Þriggja hundraða ráðinu, Frímúrarareglunni, Round Table og fleirum).

Prescott var eins og lenska var síðla á nítjándu öldinni og framan af þeirri tuttugustu, mikill áhugamaður um mannrækt. Það voru líka Adolf Hitler og Henry Ford (1863-1947). Honum flökraði ekki við því að nota Gyðinga úr Auswitz fangabúðunum við námugröft í einu fyrirtækja sinna.

Viðskiptafélagi Prescott var Edward Roland Noel Harriman (1895-1978), bróðir borgarstjórans, athafnamannsins og sendiherra Bandaríkjanna í Moskvu, William Averell Harriman (1891-1986). Þeir voru eigendur bankans, Brown Brothers Harriman. Avarell var aftur á móti aldavinur forseta Bandaríkjanna, Franklin Delano Roosevelt.

Vinur forsetans (og Averell) var sjálfur Joseph Vissarionovich Stalin (1878-1953), aðalritari Byltingarflokks (Kommúnistaflokks) Ráðstjórnarríkjanna. Roland og Averell voru synir Edward Henry Harriman (1848-1909), járnbrauta- og bankajöfurs.

Meðmælabréf Franklins til Jóseps er fróðleg og skemmtileg lesning. Upphafsorðin eru: „Kæri Stalin.“ Averell hafði mikil iðnaðarumsvif í Rússlandi eins og fleiri bandarískir iðnjöfrar. Þeir voru aðalsprauturnar í iðnvæðingu Rússlands, rétt eins og Þýskalands.

Forsvarsmenn Englandsbanka sáu til þess, að Hermann Josef Abs (1901-1994), sem hjálpaði þjóðernisjafnaðarmönnum að sölsa undir sig banka Gyðinga í Þýskalandi, með ódýrum hætti, og eftirlýstur stríðsglæpamaður, yrði undanþeginn stríðsréttarhöldunum í Nürnberg (eins og margir fleiri). Hann var líka fenginn til að endurskipuleggja þýska bankakerfið undir handleiðslu fjármálaspekinga Englandsbanka. Hermann tók síðar þátt í stofnun Evrópusambandsins. (Sjá bók Zina Cohen: „Hneykslunarsögu Evrópusambandsins“ (The Shocking History of the EU.)

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 2: Sögubjögun skrímslun og áróður

Á undanförnum áratugum hafa komið fram á sjónarsviðið sagnfræðingar og aðrir fræðimenn, sem grúska og grafast fyrir um rætur fyrirbæra og atburða. Staðreyndir vísa þeim veginn. En stundum er vissulega gildur ágreiningur um túlkun staðreynda.

Okkur er t.d. kennt, að Þjóðverjar hafi rænt og ruplað listaverkum þeirra þjóða, sem þeir báru sigurorð af. Bandaríski sagnfræðingurinn, Michael King, bendir hins vegar á, að Þjóðverjar hafi farið eins að í annarri heimstyrjöldinni og her (Friedrich) Wilhelm Viktor Albert II Þýskalandskeisara (1859-1941), í þeirri fyrstu; komið listaverkum í öruggt skjól.

Þjóðverjar eru nefnilega gamalgróin menningarþjóð. Því má við bæta að foringi þeirra í annarri heimstyrjöldinni, Adolf Hitler (1889-1945), var mikill unnandi lista og sjálfur góður málari og teiknari.

Það vekur athygli í þessu sambandi, að deild í bandarísku „Hernaðarskrifstofunni“ (Office of Strategic Services“ – OSS), sem síðar varð að Leyniþjónustu Bandaríkjanna (Central Intelligence Agency – CIA), rannsakaði „stuldinn.“ Deildin bar ábúðarmikið nafn; „Bandaríska deildin til rannsókna á listaverkaþjónaði“ (American Art Looting Investigation). Hún var að töluverðu leyti skipuð Gyðingum. OSS á eftir að koma frekar við sögu uppgjörs við Þjóðverja.

Okkur er líka kennt, að Adolf Hitler hafi sýnt sigurvegaranum í spretthlaupi, hinum blakka Jesse (James Cleveland) Owens (1913-1980), óvirðingu, á Ólympíuleikunum 1936. En Jesse hefur aðra sögu að segja:

„Þegar ég fór hjá í nálægð við Kanslarann, reis hann úr sæti og veifaði til mín. Ég veifaði á móti. Það var ekki Adolf Hitler, sem lítilvirti mig. Það gerði hins vegar Frank Delano Roosevelt [Franklin D.R. (1882-1945) forseti Bandaríkjanna]. Hann sendi mér ekki einu sinni skeyti.“

Sumir hafa greinilega skynjað góða útgeislun frá Foringjanum. Það á líka við um „konuna, sem kyssti Hitler,“ hina bandarísku Carla de Vries (1893-1985), eins og allar konurnar, sem féllu í stafi yfir kynþokka foringjans. Carla var að því spurð, hví hún hefði rokið á hinn „Útvalda“ eins og Dietrich Eckart (1868-1923), aðalhugmyndafræðingur þjóðernisjafnaðarmanna (nasista), kallaði Adolf. Hún svaraði:

„Hvers vegna, ég faðmaði hann einfaldlega vegna þess, að hann virtist svo vingjarnlegur og viðfelldinn. … Ég veit [svo sem] ekki, hvers vegna ég lét til skarar skríða. Ég hafði vissulega ekki skipulagt slíka uppákomu. Ég er bara hvatvís kona – ímynda ég mér.“

Hálfgyðingurinn, Helene Julie Mayer (1910-1953), fulltrúi Þjóðverja og silfurverðlaunahafi í skylmingum, lét þó duga að heilsa Adolfi með viðeigandi kveðju, „Sieg heil.“ Það gerðu einnig Gyðingarnir í þýska hernum.

Í framhaldinu reyni ég að styðjast við verk staðreyndasagnfræðinga í skilningsleitinni. Ég beini einkum sjónum að annarri heimstyrjöldinni í þeirri von, að það gæti m.a varpað skilningsljósi á hin skelfilegu stríð fyrir botni Miðjarðarhafs.

Þegar fjallað er um fyrsta og annað heimsstríð er morgunljóst, að Þjóðverjar eru skotspónninn, vondu karlarnir, sem nauðguðu mæðrum og létu börn þeirra berast á banaspjótum. En hvorugu stríðanna hrundu þeir af stað. Þeim var sagt stríð á hendur.

Eftir fyrra stríðið voru þeir gerðir að syndaselum, sveltir til að skrifa undir svívirðilega „ófriðarsamninga,“ sem í sjálfu sér „tryggðu“ framhaldsátök. Sigurvegararnir deildu og drottnuðu, bútuðu Þýskaland í sundur og óvirtu þýska menningu.

Í stríðslok stafaði Weimarlýðveldinu (þýska ríkinu – öðru ríkinu) ógn af sams konar byltingaröflum og komið höfðu rússneska keisaradæminu á hné fyrir atbeina gyðinglegs auðvalds Bandaríkjanna og Bretlands. Þau unnu t.d. gegn yfirvöldum þýska keisaradæmisins rétt eins og óvinaþjóðirnar. Keisarinn varð felmtri sleginn og rann af hólmi vegna yfirvofandi byltingar, óttaðist sömu örlög og frændi hans hafði hlotið í Rússlandi. Þar myrtu byltingarmennirnir keisarann og alla fjölskyldu hans.

Áður hafði morðalda gengið yfir Rússland/Evrópu og Bandaríkin, þar sem ríkisarfar og forystumenn þjóða voru myrtir með köldu blóði. Þar á meðal var franski forsætisráðherrann, Marie Francois Sadi Carnot (f. 1837), ráðinn af dögum árið 1894.

Þýska hernum tókst að bæla niður yfirvofandi uppreisn byltingarmanna (marxista) og Paul von Hindenburg (1847-1934) var gerður að forseta. Hann gerði formann þjóðernisjafnaðarmanna, Adolf Hitler, að kanslara, eftir nokkurn lýðræðislegan skollaleik.

Gyðingar voru áberandi í flokki uppreisnarmanna í Rússlandi og áberandi í rússnesku byltingunni. Það voru þeir einnig í Vestur-Evrópu, ekki síst í Þýskalandi, þar sem þeir frömdu ódæði (morð og íkveikjur), eftir að Adolf varð kanslari.

Í kjölfar kosningasigra þjóðernisjafnaðarmanna og útnefningar Adolfs sem kanslara, sóttu Gyðingar, honum fjandsamlegir, í sig veðrið. Lýst var yfir viðskiptastríði á hendur Þjóðverjum. Þar fór fremstur í flokki Gyðingurinn, Samuel Untermyer (1858 -1940), áhrifamikill í heimi banka- og stjórnmálamanna í Bandaríkjunum.

Samtímis voru unnin skemmdarverk á þýskum eignum, sbr. sprengingu Hindenburg loftfarsins í Bandaríkjunum.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 1: Söguritun og vitundariðnaður

(Þetta er fyrsti þáttur af fimmtán um efnið. Ítarlegur heimildalisti fylgir þeim síðasta.)

Vitundin mótast af þeim áhrifum, sem við verðum fyrir. Barnið lærir það, sem fyrir því er haft. Vitundin er að sumu leyti eins og hafið. Gárur á yfirborði hafa lítil áhrif á þunga strauma dýpisins. Dýpri viðhorf, þrungin sterkum tilfinningum, stjórna venjulega hugsun, gjörðum og túlkun. Viðbrögð eru því oft umhugsunarlítil, ósjálfráð. Markviss eða gagnrýnin hugsun kemur sjaldnast við sögu. Besta leiðin til að ráðskast með vitundina er því að sneiða hjá rökhugsun og þekkingu og senda tilfinningaþrunginn boðskap í síbylju niður í djúp hugans.

Dýpri viðhorf geyma almenningsvisku og skilning á veröldinni. Henni er venjulega miðlað og stjórnað af traustvekjandi yfirvaldi. Slík viska er jafnframt grunnstoðin í skilningi á okkur sjálfum. Sjálfsviska og -virðing eru samofin, grundvöllur þess að vera maður meðal manna. Við bregðumst öndverð við, þegar sjálfsálitinu er ógnað. Það á t.d. við um áreiti og upplýsingar, sem brjóta í bága við innrætta almenningsvisku eða rétttrúnað. Það eru algeng viðbrögð að vísa slíkri ógn á bug, skella við henni skollaeyrum, láta hana sem vind um eyru þjóta.

Öðru máli gegnir um upplýsingar frá yfirvaldinu. Það stjórnar með lögum, reglum og upplýsingagjöf, höfðar til almennings- og samvisku. Traust til yfirvalda er hluti hins ósýnilega samfélagssáttmála. Þegar mikið liggur við ýfa valdhafar samviskuna og vekja óttann. Þá verðum við auðsveip, þráum öryggi, lausnarorð, bjargráð. Þá erum við sérstaklega næm fyrir múgsefjun, beygjum okkur undir bjargvættisvaldið.

Kvikmyndagerðarhetja Þjóðverja á stríðsárunum, Leni Riefenstahl (1902-2003), kallaði fyrirbærið „undirlægjutómið“ (submissive void). Krafan um þjóðernisdýrkunin í myndum hennar var ekki samkvæmt skipun að ofan. Hún bergmálaði úr undirlægjutómi þjóðarsálarinnar.

Nóbelsverðlaunahafinn í bókmenntum, hinn breski Harold Pinter (1930-2008), lýsir svipuðu fyrirbæri, þegar hann ræðir utanríkisstefnu Bandaríkjanna eða öllu heldur áróður fyrir henni. Hann segir á þessa leið:

Grunnstoðir áróðursins eru rangfærslur, málæði og merkingarbrenglun tungumálsins. Þær eru afar sannfærandi, en eru í raun lygaþvættingur. En verulega áhrifaríkur áróður. Áróðurmennirnir sitja á peningasekkjum, búa yfir tækninni og hafa leiðir til að komast upp með áróðurinn – og það gera þeir.

Öryggisráðgjafinn og fyrrum leyniþjónustumaðurinn, Philip Giraldi, kallar þetta lygasmiðju.

Áróður ber þekkingu og gagnrýna hugsun ofurliði. Hjarðeðlið tekur stjórn. Þetta vita þeir, sem hafa múg- eða lýðstjórnun að atvinnu. Einnig laskaðar mannverur, siðleysingjar og yfirvöld, sem finna hjá sér þörf til að deila og drottna, ná heljar- eða hreðjataki á fólki, stela sjálfsvaldi þess.

Menntun og fjölmiðlun vega þungt í þessu sambandi. Áhrif auglýsinga og áróðurs eru þekkt. Bestur árangur felst í því, að virkja dýpri viðhorf og tilfinningar, for- eða undirvitund, og óttann við yfirvaldið. Því einsleitari sem fjölmiðlun er, því meiri líkur eru á velheppnuðum heilaþvotti.

Thomas Jefferson, forseti Bandaríkjanna, sagði eitt sinn (1807): „Um þessar mundir má engu trúa, sem í dagblöðunum stendur. Sannleikurinn sjálfur fær á sig tortryggilega mynd, birtist hann á síðum þessara menguðu miðla (vehicle). Raunverulegt umfang rangfærslnanna þekkja einungis þeir, sem búa yfir þekkingu á staðreyndum, sem kippa stoðunum undan lygum dagsins.“

Því miður er það svo, að hvorki blaðamenn, né sagnfræðingar, sem skrifa söguna á grundvelli fréttanna, skoða heimildir í kjölinn. Það á einnig við um þá, sem skrifa söguna á grundvelli tiltekinna hagsmuna eins og t.d. sagnfræðingarnir tuttugu, sem auðkýfingarnir, John. D. Rockefeller (1839-1937) og Andrew Carnegie (1835-1919), fengu til að skrifa bandaríska og alþjóðlega sögu. (Ari fróði Þorgilsson (1067-1148) skrifaði söguna fyrir íslenska höfðingjastétt.) En vissulega eru lofsverðar undantekningar.

Svokallað Knoll lögmál, kennt við bandaríska blaðamanninn, Edwin Knoll (1924-2011), um sannsögli fréttamanna, segir: „Allt, sem þú lest í dagblöðunum er heilagur sannleikur, nema þegar fjallað eru um það, sem þú þekkir frá fyrstu hendi.“

Einstöku sinnum rákust stríðshauknum, Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965), breska flotamála - og forsætisráðherranum, rétt orð á munn. Hann sagði t.d. hin fleygu orð: „Sannleikurinn er fyrsta fórnarlambið í stríði [og] sagan er skrifuð af sigurvegurunum.“

Annar stríðshaukur sögunnar, Napoleon Bonaparte (1769-1821), keisari Frakka, hafði enn þá frjálslegra viðhorf til söguritunar. Hann lét þessi orð falla: „ Hvað er sagnfræði (eða saga) annað en goðsögur, sem menn sammælast um.“

Hinn snjalli rithöfundur, Dan Brown, tekur í svipaðan streng. „Sagan er ævinlega skrifuð af sigurvegurunum. Þegar árekstrar verða millum menningarheima, er sá, er bíður lægri hlut, þurrkaður út, en sigurvegarinn skrifar sögubækur. Þær hefja til skýjanna eigin málstað, en smána hinn sigraða andstæðing.“

Því er ærin ástæða til að skoða söguskrif gaumgæfilega, fletta hulunni af staðreyndunum í villandi og rangsnúinni fjölmiðlaumræðu og sagnfræði, sem á henni er grundvölluð.

Það tekur algeríski heimspekingurinn, Malek Bennabi (1905-1973), sem var meðal mestu hugsuða Múhameðstrúarmanna tuttugustu aldar, undir. Hann segir m.a.:

„Enn er óskrifuð hin eiginlega saga nútímans, þar eð einungis hefur verið fjallað um hana á yfirborðskenndan hátt. Það þarf sérstakan hóp áhugamanna til að rýna leyndarmál og -dóma sögunnar (…) til að eftirláta kynslóðum framtíðarinnar réttmætar og áreiðanlegar upplýsingar um arfleifð eigin heimsmenningar.“

Kennsla við æðri menntastofnanir um Þriðja ríkið er oft og tíðum áróðri líkastur. En stundum malda sagnfræðingar í móinn. Christina Jeffrey, gaf svofellda umsögn um námskeið um efnið við Kennesaw háskólann í Bandaríkjunum:

„Námsskráin ber hvergi vott um jafnvægi eða hlutlægni. Jafnvel þótt sjónarmið nasista eigi ekki upp á pallborðið, en það sjónarmið engu að síður.“ (Hún var í rekin úr starfi við Bandaríkjaþing fyrir andsemítahyggju (anti-Semitic).)

Einn af skýrustu sagnfræðingum samtímans, hinn kanadíski Matthew Ehret, lítur á söguritun og -skilning sem stöðugar hræringar. Aflvaki þeirra eru hugmyndir um góðvild og illsku og gjörðir, sem af þeim spretta, og frelsið til að viðurkenna mistök, spillingu og lygar, sem oft og tíðum hafa yfirbragð sannleikans.

Vald fjölmiðla og bakhjarla þeirra, hefur varla farið fram hjá nokkrum manni á líðandi stundu, sbr. vitfirringu eins og kven- og kynfrelsun, stríð, veiru og loftlagshamfarir. Raunar mætti segja, að um vitundariðnað sé að ræða.

Rannsóknarblaðamaðurinn, Kristina Borjesson (1954-2023), sem rannsakaði TWA Flight 800 slysið í Bandaríkjunum fyrir um aldarfjórðungi síðan, komst fljótt að því, að það var maðkur í mysunni. Hún bjó yfir sannindamerkjum um samsæri margra stofnana á fleiri stigum stjórnkerfisins um að draga dul á raunverulegar orsakir slyssins. Hún hefur gert heimildarmynd um málið.

„Það var eins og í sögu Orwell 1984, umsvifalaus endurritun sögunnar átti sér stað. Það rann upp fyrir mér, hversu skelfilega auðvelt það er,“ sagði hún.

Ástralski blaðamaðurinn, John Pilger (1939-2023), tók í svipaðan streng:

„Blaðamennska snýst um að gera valdhafa ábyrga, spyrja óþægilegra spurninga, og ljá rödd hinum raddlausu. … Eiginlegur prófsteinn blaðamennskunnar er ekki einungis að skýra frá því sem gerist heldur hvers vegna það gerist. … Við störfum innan vébanda kerfis, sem er andsnúið sannleikanum.“

Það þarf ekki að skyggnast langt um öxl til að greina fleiri dæmi eins og t.d. árásina á tvíburaturnana í Nýju Jórvík (goðsögnin um öxulveldi illskunnar), innrásina í Írak (goðsagan um gereyðingavopnin), morðið á Kennedy bræðrunum, John Fitzgerald (1917-1963) og Robert (1925-1968), Yasser Arafat (1929-2004) og Yitzhak Rabin (1922-1995). Sannleiksfrömuðurnir (hin nýja stétt fact checkers) fjölmiðla, stjórnvalda og auðmanna, kalla þetta - eins og Leyniþjónusta Bandaríkjanna - samsæriskenningar.

Það er mikilvægt að kunna skil á staðreyndum og draga merkingarbærar ályktanir af þeim. Sérstaklega á þetta við um atburði eins og heimstyrjaldirnar tvær – eða tvo fyrstu þætti yfirstandandi styrjaldar – sem mótað hafa allt mannlíf í veröldinni. Það er áríðandi að gera sér grein fyrir samhengi sögunnar og umfram allt að greina hreyfiöfl hennar og orsakir.

Áróður endurspeglast stundum í orðanotkun. Fáir gera sér t.d. grein fyrir því, að orðin, „nasismi og nasisti,“ séu áróðursorð Gyðingamiðla yfir þýska þjóðernisjafnaðarmenn og stefnu þeirra, „National Sozialismus.“

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/