Rússneska Gyðingabyltingin 1917 og stríð í Evrópu. III: Stríð Gyðinga gegn Rússum og Þjóðverjum

Aðferðir og hugmyndafræði Rússnesku Gyðingabyltingarinnar endurómaði í hugmyndafræði Síonista og landtökumanna í Palestínu. Byltingin í Rússlandi og hernám Palestínu voru tvær greinar af sama meiði.

Höfundur bókarinnar „Veraldarblekkingin“ (The World Hoax), Ernest Frederick Elmhurst/Hermann Fleischkopf (1891 -1967), sagði 1938:

“Sósíalismi, kommúnismi og bolsévismi eru í raun einvörðungu kaflar í áætlun um stofnun Alheimsgyðingdóms. Í endanlegri áætlun felst að neyða alla veröldina undir yfirráð Gyðinga.”

Rithöfundurinn, Gyðingurinn, Kurt Münzer (1879-1944), skrifar í bók sinni „Leiðinni til Síon” (Der weg nach Zion) frá 1907:

“Við höfum spillt blóði allra þjóða Evrópu – við gætum hafa smitað þær. Um þessar mundir er allt gyðingvætt (Jeweified). Hugsun okkar birtist í öllu sem hrærist, andi okkar stjórnar heiminum. Við erum herraþjóðin, því allt, sem öflugt er í veröldinni, er afkvæmi anda vors.”

Í tímariti Gyðinga, „Gyðingaþjóðinni“ (Peuple Jif) 1919 var fullyrt: „Heimsbylting sú, sem við eigum eftir að reyna, mun eingöngu verða okkar gjörningur og á okkar höndum. Þessi bylting mun herða tök Gyðinga á öllum, öðrum þjóðum.”

Í júlí 1933 settust fulltrúar Gyðinga víðs vegar úr veröldinni á rökstóla í Amsterdam til að ræða þróun mála í Þýskalandi. Þar voru Þjóðverjum settir afarkostir, þ.e. Gyðingar fengju aftur þær stöður, sem þeim hafði verið vísað úr. Það átti líka við um kommúnista. Að öðrum kosti myndu Gyðingar úr víðri veröld segja þeim stríð á hendur. Um fund þennan var fjallað í New York Times.

Forystumenn Gyðinga boðuðu heilagt stríð gegn Þjóðverjum. Forseti Alþjóðasambands Gyðinga, fransk-úkraínski blaðamaðurinn, Bernard Leache (1895-1968), sagði: „Þýskaland er fremsti óvinur vor. Það er verkefni okkar að lýsa fyrir stríði á hendur því.“

Bandaríski Gyðingurinn, Samuel Untermeyer (1858-1940), boðaði svo á sama ári (1933) „heilagt stríð gegn þýsku þjóðinni.“

Stríðsyfirlýsingin hljómaði svo: „Júdea og gervallt Ísrael (Gyðingar) um heim allan lýsa yfir stríði á hendur Þjóðverjum.“

Um þessar mundir voru á kreiki sögusagnir um slæma meðferð Þjóðverja á föngum sínum. Utanríkisráðherra í stjórn Franklin Roosevelt, Cordell Hull (1871-1955), sendi fulltrúa sinn, Gyðinginn, Hugo Schönfelt (Schoenfelt) til að rannsaka, hvort fótur væri fyrir þessum gróusögum. Svo reyndist ekki vera. Prófessor Charles Callan Tansill (1890-1964) rannsakaði viðeigandi skjöl í skjalasafni utanríkisráðuneytisins.

Sendiherra Pólverja í Bandaríkjunum, Jerzy Józef Henryk Potocki (1889 –1961), sagði ári síðar (1934):

„Mest um vert er, að áróðurinn hérna er algjörlega í höndum Gyðinga. Sökum almennrar fákænsku er áróður þeirra svo árangursríkur, að fólk flest ber ekkert raunverulegt skynbragð á ástand mála í Evrópu. … (1938)

Þrýstingur Gyðinga á Roosevelt forseta og á utanríkisráðuneytið, verður stöðugt öflugri. Um þessar mundir eru Gyðingar í fararbroddi stríðsgeðveikinnar, sem mun kasta veröldinni allri út í stríð og hafa í för með sér almennar hörmungar. …

(1939) Í Vestrinu leggja alls konar aðiljar lóð á vogarskálar stríðs: Gyðingarnir, ofurauðjöfrarnir, vopnasalarnir. Á líðandi stundu búa þeir sig undir mikil viðskipti, því nú hafa þeir fundið stríðstálbeitu, svo fuðra muni upp: Danzig. Og sömuleiðis þjóð, sem er tilbúin til átaka: Pólverja. Þeir vilja stunda viðskipti á okkar kostnað. Þeir gefa dauðann og djöfulinn í eyðileggingu lands vors. Reyndar er það svo, að þegar endurreisa þarf að henni lokinni, munu þeir raka saman gróða á ný.“

Í Bretlandi hríslaðist stríðsæsingurinn líka um fólk. Fjölmiðlajöfurinn, síðar ráðherra, William Maxwell Aitken Beaverbrook (1879-1964), skrifaði:

„Það eru um tuttugu þúsund þýskir Gyðingar á Englandi – við iðnað og rannsóknir. Allir vinna þeir gegn samkomulagi (accommodation) við Þýskaland. Gyðingarnir skipa mikilvæg rúm í fjölmiðlum hér … Það setur að mér ugg. Gyðingarnir gætu att okkur út í stríð.“

Og það gerðu þeir, sbr. orð Charles Augustus Lindbergh (1902-1974), flugmanns og friðarsinna. Hann sagði 1941:

„Það er mikill þrýstingur um þátttöku í styrjöld. Hann eykst. Þjóðin er andsnúinn henni, en stjórnin virðist hafa bitið það í sig og setur undir sig stríðshausinn. Flestir hagsmunaaðiljar, meðal Gyðinga, styðja stríð. Þeir stjórna lunga prentmiðla, útvarpi og kvikmyndaiðnaði, að mestu leyti.“

Þrátt fyrir andstöðu meðal almennings í Bandaríkjunum við stríðsbrölt í Evrópu fékk svokallað „Ráð í þágu varna Bandaríkjanna með stuðningi við Bandamenn“ (Committee to Defnd America by Aiding the Allies – CDAAA) umtalsverðan hljómgrunn. Það var stofnað af William Allen White (1868-1944) og því oft kallað „Hvíta ráðið“ (White committee).

Ráðið var gagnrýnt af þingmanninum, Rush Dew Holt (1905-1955). Hann sagði:

„Ráðið hefur öflugt samband við banka, tryggingafélög, fjárfestingarbanka og iðnaðarfyrirtæki. [Þessir aðiljar] beita forsvarsmenn (president) háskóla og prófesssora þrýstingi, svo og einnig dagblöð, útvarp og aðra fjölmiðla. …

Bandarískum strákum mun blæða fyrir gróðapunga, stjórnmálamenn og „gróðavini“ (paytriot). Bresti stríð á, munu hendur ráðsmanna „Hvíta ráðsins“ verða ataðar blóði. Hinir djörfu meðal Bandaríkjamanna munu farast í óþarfa styrjöld.“

Í sambandi við kvikmyndaiðnaðinn má minna á orð leikarans, Marlon Brando (1924-2004):

„Ég finn til reiði gagnvart nokkrum Gyðinganna. Ég er fjandakornið bálreiður við nokkra Gyðinga. Hollývúdd er rekin af Gyðingum. Hún er í eigu Gyðinga og þeir ættu að sýna meiri aðgát, þegar fólk þjáist.“

Gyðingurinn, Joel Stein, tók undir orð Marlon í Los Angeles Times 2008:

„Bandaríkjamenn, sem ekki trúa því, að Gyðingar hafi tögl og haldir í Hollývúdd og fjölmiðlum, eru bara sauðheimskir. Ég vil gjarnan, að Bandaríkjamenn viti af afreki okkar.

Já! Við stjórnum Hollývúdd. Ég læt sem vind um eyru þjóta, hvað Bandaríkjamenn halda um rekstur okkar á nýju miðlunum, Wall Street eða ríkisstjórninni. En það skiptir mig máli, að við höldum áfram þeim rekstri. Gyðingar ráða einu og öllu i Hollývúdd.“

Stríðsæsingamönnunum varð að óski sinni. Önnur heimstyrjöldin brast á. George van Horne Moseley (1874-1960), hershöfðingi, sagði af því tilefni (1939):

„Áætlað stríð er háð í því skyni að stofna til yfirráða Gyðinga um allan heim.“

Bandaríski Gyðingurinn, Theodore Newman Kaufman (1910-1986), sem 1940 skrifaði bókina: “Þýskalandi verður að tortíma“ (Germany must perish), sagði:

“Það er trúa mín, að Gyðingar hafi köllun í lífinu. Þeir verða að búa svo um hnútana, að allar þjóðir veraldar sameinist í gríðarmiklu sambandi og verði Gyðingum undirgefnir. En hvernig má það verða og um leið halda friðinn, ef Þjóðverjar lifa. Gerum því gangskör að því að gera ófrjósemisaðgerðir á öllum Þjóðverjum, heyjum gegn þeim stríð, öðrum stríðum hræðilegri.”

Gyðingar lögðu gjörva hönd á þátttöku Bandaríkjanna í síðari heimstyrjöldinni eins og þeirri fyrri. Rússneski Gyðingurinn, Chaim Azriel Weizmann (1874-1952), síðar forseti Ísraelsríkis, sagði við Winston Churchill 1942:

„Okkur tókst að draga Bandaríkin inn í fyrri heimstyrjöldina og láti þeir nú undan kröfum okkar með tilliti til Palestínu og Gyðingahers, mun okkur takast að virkja Gyðinga í Bandaríkjunum til að draga þau inn í þetta stríð líka.“

Þátttaka Sovétmanna var nauðsynleg, ef ganga átti milli bols og höfuðs á Þjóðverjum. En í huga Vesturlandabúa voru þeir vondir. Það þurfti því öflugan heilaþvott til að snúa því viðhorfi.

Heilaþvotturinn tókst og meðan á annarri heimstyrjöldinni stóð voru Rússar/Sovétmenn göfugir, gjöfulir og bestu vinir Vesturlandsbúa. Í lok stríðsins snerust vindar og vinarþelið umbreryttist, þegar kaldastríðsáróðurinn brast á. Rússagrýlan kom undir.

Grimmd Gyðinga og annarra stríðsæsingamanna hafði ekki slotað. Gyðingurinn, Bolsévikkinn, blaðamaðurinn og sagnfræðingurinn, Ilya Grigoryevich Ehrenburg (1891-1967), skrifaði um Þjóðverja eins og Gyðingar og íslenskir Síonistar um Palestínumenn:

„Þjóðverjar eru ekki mannverur … ekkert vekur okkur annan eins fögnuð og þýsk lík. … Þessi ljóshærða herfa [þýskar konur] skal fá að súpa seyðið.“ Hann hvatti rússneska hermenn til dáða eins og Lazar Kaganovich:

„Drepið Þjóðverja. Drepið þá alla. Karla, gamla karla. Börn og konur, þegar þið hafið gamnað ykkur við þær. Drepið, enginn í Þýskalandi er saklaus, hvort heldur eru bornir eða óbornir. Hnekkið stolti hinnar þýsku konu, hrifsið hana til ykkar eins og hvern annan ránsfeng. Hetjulegir hermenn okkar sigursæla sovéska hers, drepið!“

Það hlakkaði líka í Winston Churchill yfir drápum á Þjóðverjum. Á Jalta-ráðstefnunni 1945, þegar stóru leiðtogar Rússa og Vesturlanda skiptu veröldinni á milli sín og lögðu á ráðin um alheimsríki við stofnun Sameinuðu þjóðanna (Josef Stalin heyktist reyndar á því síðar), sagði hann:

„Við höfum þegar drepið sex eða sjö milljónir Þjóðverja og það eru líkur til, að við drepum eina milljón eða svo til viðbótar, áður en stríðinu lýkur.“

Það tókst og gott betur. Fimmtán milljónum þýskra borgara var stökkt á flótta. Þrjár milljónir þeirra dóu Drottni sínum, að viðbættum tveim milljónum barna, kvenna og eldri borgara. Rúm ein milljón stríðsfanga var drepin og sjö milljónir sendar með gripalestum í Gúlög (fangabúðir í Síberíu) Rússa. Flestir þeirra létust.

https://paulcudenec.substack.com/p/the-false-red-flag-a-despotic-dead