Rússneska Gyðingabyltingin 1917 og stríð í Evrópu. II: Byltingin var innrás

Grimmd og ofbeldi var líka látið í ljósi í miðlum og málflutningi Gyðinga á Vesturlöndum:

Í “Gyðingadagblaðinu” (Jewish Daily Bulletin), segir 1935: “Það er einungis ein tegund valds, sem skiptir máli. Þrýstingur í stjórnmálum. Við, Gyðingar, erum öflugasta þjóð veraldar, því við búum yfir þessu valdi og kunnum að beita því.“

Gyðingurinn, Henry H. Klein (1879-1955), sagði: „Í Síonisma [heimalandshreyfingu Gyðinga] felst áætlun um heimsyfirráð.

Síonistar hafa lagt Rússland í eyði til aðvörunar öðrum þjóðum. Þeir eru að leggja Bandaríkin í auðn eins og Lenin hefur lagt til. Síonistar vilja aðra heimstyrjöld til að hneppa fólk í ánauð, ef þörf krefur. Mannafli okkar er dreifður um veröld alla. Annað hvort verður okkur eytt innan frá eða sjáum tímanlega að okkur og komum í veg fyrir það.“ (Henry skrifaði bókina: Síonistar stjórna veröldinni (Zionism Rules the World)).

Rússneski sagnfræðingurinn og andófsmaðurinn, Aleksander Isayevich Solzhenitsyn (1918 – 2008), sagði:

„Okkur verður að skiljast, að leiðtogar Bolsévikka, sem tóku við stjórn Rússlands, voru ekki Rússar. Þeir lögðu hatur á Rússa. Þeir hötuðu Kristmenn. Þeir pynduðu og slátruðu Rússum milljónum saman, án nokkurrar minnstu mannúðar eða eftirsjár. Aflvakinn var þjóðernishatur.

Októberbyltingin [1917] var ekki Rússneska byltingin eins og hún er kölluð í Bandaríkjunum. Um var að ræða innrás og sigur á rússnesku þjóðinni. Fjöldi landa minna máttu þola hræðilegri glæpi af blóði drifinni hendi þeirra [byltingarmanna, kommúnista] en nokkuð annað fólk eða þjóð hefur mátt þola fyrr og síðar.

Það má ekki láta undir höfuð leggjast að minna á (understate), að Bosévikkar voru ábyrgir fyrir mestu mannslátrun allra tíma. Sú staðreynd, að heiminum er þetta ekki ljóst, færir heim sanninn um, að alheimsmiðlarnir eru hliðhollir ódæðismönnunum.

Það eru ekki efni til að fullyrða, að allir Gyðingar og Bolsévikkar séu ábyrgir. En engu að síður hefði enginn bolsévismi séð dagsins ljós, hefði Gyðinganna ekki gætt. Fátt þykir Gyðingum meiri móðgun en sannleikurinn. Blóðþyrstir vitfirringar úr röðum Gyðinga myrtu sextíu og sex milljónir Rússa á árabilinu 1918-1957.“

Sjálfur Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965), fór heldur ekki í grafgötur um tilgang byltingarinnar. Hann skrifaði 1920:

„[Þ]essu alheimssamsæri, í því skyni að varpa menningunni fyrir róða og umhverfa samfélaginu, hefur stöðugt vaxið ásmegin á grundvelli heftrar þróunar, öfundarillgirni og óframkvæmanlegs jafnréttis.“

Eins og skilja má af framansögðu skipuðu Gyðingar allar helstu stöður í hinu nýja, rússneska Gyðingaríki. Í fyrsta alríkisráðinu (sovéti) sátu tuttugu og tveir fulltrúar. Sautján voru Gyðingar, yfirleitt mæltir á jiddísku. Forseti framkvæmdastjórnarinnar var Gyðingurinn, Yakov Mikhailovich Sverdlov (1885-1919).

David Rowland Francis (1850-1927), sem var sendiherra Bandaríkjanna í Moskvu 1918, lýsti því svo:

„Flestir leiðtoga Bolsévikka í Rússlandi eru Gyðingar. Um 90% þeirra hafa snúið heim úr útlegð. Þá varðar hvorki um Rússa né aðrar þjóðir. Þeir eru alheimssinnar og reyna að hrinda af stað félagsbyltingu um heim allan.“

Aleksander Solzhenitsyn hafði lög að mæla. Rússneska Gyðingabyltingin var fjármögnuð af bankaveldi Gyðinga í Þýskalandi, Bretlandi og Bandaríkjunum (Wall Street). Þegar byltingarmenn hrundu af stað borgarastyrjöld klofnaði þjóðin í tvennt, Byltingarsinna eða Rauðliða annars vegar og fylgismenn hins myrta keisara (Zar), Hvítliða, hins vegar. Það var barist um yfirráð og auðævi.

Leiðtogar Hvítliðanna höfðu harma að hefna, sögðu Bolsévikka Gyðinga. Einn þeirra, Andrei Grigoriyevich Shkuro (1887-1947), hershöfðingi, sagði. „Gyðingum verður engin miskunn sýnd, því þeir eru allir Bolsévikkar.“ Andrei barðist einnig í fyrstu heimsstyrjöldinni.

Annar „hvítur hershöfðingi“ Anton Shifner-Markevich (1887-1921) að nafni, sagði Gyðingi, sem reyndi að stöðva ódæði gegn Gyðingum:

„Hvernig gæti ég gleymt því, að byltingarfulltrúi, Gyðingur, drap móður mína og systur í Rostov. Hermenn mínir eru fullir af heift í garð kommúnista, og allir eru þeir Gyðingar. Við munum sporna gegn konungsríki Gyðinga í Rússlandi.“ Anton lést í Gallipoli í Tyrklandi.

Báðar fylkingar fengu sitt á hvað stuðning frá Bandamönnum í stríðinu, þ.e. einkum Frökkum, Bretum og Bandaríkjamönnum (Kanadamenn, Japanir, Kínverjar og Ítalir tóku þátt í minna mæli). Allar tóku þessar þjóðir þátt í stríðinu með beinum hætti.

Smám saman veðjuðu þær á Hvítliðanna. Leiðtogi þeirra, Alexander Vasilyevich Kolchak (1874-1920) færði bandamönnunum á silfurfati gullforða keisaradæmisins.

Í Rússnesku Gyðingabyltingunni skiptist alþjóðabankaveldið í tvær meginfylkingar. Gyðingaauðvaldið studdi Rauðliða og Kristmennirnir Hvítliða. Þýsk-bandaríski bankajöfurinn, áðurnefndur Jacob Henry,, „Heiðursgyðingurinn,“ studdi vitanlega Leon Trotsky og Rauðliðanna.

Theodor Herzl (1860-1904), stundum kallaður faðir Síonismans, skrifaði 1903 um þessa „Heiðursgyðinga“ í „Þýskum tíðindum“ (Deutsche Zeitung):

„Hinir auðugu Gyðingar ráða lögum og lofum í veröldinni. Þeir hafa örlög ríkisstjórna í höndum sér. Þeir æsa til stríðs millum þjóða, og bjóði þeim svo við að horfa skipa þeir, að þær skuli sitja á sátts höfði. Þegar auðugu Gyðingarnir syngja, stíga þjóðirnar og leiðtogar þeirra dansspor. Á meðan skara Gyðingarnir eld að sinni köku.“

Áratugum síðar skrifaði Gyðingurinn, Harold Wallace Rosenthal (1947-1976):

“Við höfum hrifsað til okkar vald með því að komast yfir fjármálastofnun þjóðarinnar [national monetary system – þ.e. í BNA] … Það var ásetningur frá upphafi að gera upptækt allt gull og silfur [í eigu fólks] í skiptum fyrir óinnleysanlega papírsseðla. … Við, Gyðingar, hreykjumst af þeirri staðreynd, að hinir heimsku Ógyðingar (Goy) hafi aldrei áttað sig á, að við séum sníkjudýr, sem gína yfir sífellt stærri hluta framleiðslunnar, meðan framleiðendur bera stöðugt minna úr býtum.”

Gyðingabyltingin í Rússlandi kom þó ekki í veg fyrir viðskipti milli Rússa og Bandaríkjamanna. Fyrir byltingu hafi verið skipuð áhrifamikil viðskiptanefnd þjóðanna. Töluverðar fjárfestingar höfðu átt sér stað á valdatíma Nicholas II, keisara. Rockefeller-ættin hafði m.a. stofnað banka í Sankti Pétursborg.

Að tjaldabaki mátti finna fulltrúa alheimsauðvaldsins í Pílagrímafélaginu (Pilgrims Society) og Þríðhliða ráðinu (Trilateral Commission) eins og Robert McNamara (1916-2009), Henry Kissinger (1923-2023), George Schultz (1920-2021) og David Rockefeller (1915-2017).

Pílagrímafélagið er hagsmunafélagsskapur auðjöfra á Vesturlöndum. Þríhliða ráðið er sömuleiðis auðjöfrafélag, stofnað til að hlutast til um alheimsstjórnmál og þætta saman hagsmuni alþjóðaauðvaldsins í álfunum þrem, Evrópu, Asíu og Ameríku. Meðal stofnenda voru m.a. Henry Kissinger og David Rockefeller.

Bandarísk og önnur vestræn fyrirtæki lögðu gjörva hönd á fyrstu fimm ára endurreisnar- og iðnvæðingaráætlun stjórnvalda í Rússlandi. Þau lögðu til fjármagn og þekkingu, en sovésk stjórnvöld vinnuaflið, þ.e. fátæka bændur, sem smalað var til borganna.

Þrátt fyrir þjóðnýtingu olíufélaga í eigu Skeljungs (Shell) og franska hluta Rothschild ættarinnar, voru miklar ástir með nefndarmönnum og leiðtoganum, sem tók við af Vladimir Lenin, Joseph Vissarionovich Dzhugashvili/Jósef Stalin (1878-1953). Forseti félagsins, Hugh Lincoln Cooper (1865-1937), gaf „Stálmanninum“ svofelld ummæli:

„Herra Jósefs Stalin munu menn minnast um aldir sem eins mesta leiðtoga allra tíma. Þó ég sé virðingarfyllst ósammála í nokkrum greinum félags- og stjórnamálaspeki hans, ligg ég ekki á einskærri aðdáun minni á óeigingjarnri seiglu hans við að bæta lífskjör 160 milljóna íbúa Ráðstjórnarríkjanna.“

Samskipti Franklin Delano Roosevelt (1882-1945), forseta Bandaríkjanna, og Jósefs voru einnig vinsamleg. Forsetinn sagði: „Rússar eru miklu betur komnir undir stjórn kommúnista, en keisarans (zarsins). Stalin er mikill leiðtogi.“ Í bréfskriftum ávarpaði Franklin hann, „kæra Stalin.“

Bandaríkjaforseti sá til þess, að hergögn streymdu til Rússa í annarri heimstyrjöldinni. Þau réðu líklega úrslitum um sigur Rússa á Þjóðverjum. Reyndar var Franklin „Gyðingakær,“ umvafinn gyðinglegum ráðgjöfum.

Um það leyti sem alþjóðabankaveldi Gyðinga hlutaðist til um að steypa Rússakeisara, Nicholas II, af stóli, var sótt fram á öðrum vígstöðvum, Palestínu. Það hafði lengi verið draumur hinnar þýsku Rothschild-ættar að stofna ríki Gyðinga á þeim slóðum.

Hreyfingar Síonista og kommúnista voru hvattar til dáða við að stuðla að Alheimsríki Gyðinga. Samtímis fjármögnun rússnesku byltingarinnar og fyrri heimstyrjaldarinnar var starfað á stjórnmálamönnum vestan hafs og austan um að tryggja þátttöku Bandaríkjamanna í styrjöldinni.

Slík þátttaka var skilyrt því, að væntanlegt herfang, Palestína, yrði fært Síonistahreyfingunni á silfurfati. Það rættist með Balfour yfirlýsingunni, sem Arthur James Balfour (1848-1930), forsætisráðherra Breta, afhenti Walter Rothschild (1868-1937) 1917.

Palestína féll í hlut Breta við „friðarsamningana“ í París 1919, þar sem allri skuld á fyrstu heimstyrjöldinni var skellt á Þjóðverja, og þeir beittir afarkostum.

Í ráðstefnu þeirri tóku þátt, hvorki meira né minna en 117 Gyðingar undir forystu „forsetaeigandans“ Bernard Baruch (1870-1965), eins umsvifamesta bankamanns í Bandríkjunum. Umræddur forseti var Woodrow Wilson (1856-1924).

https://paulcudenec.substack.com/p/the-false-red-flag-a-despotic-dead