Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. XIII: Stríðið gegn körlum og feðrum heldur áfram og bágstöddum konum fjölgar

Kvenfrelsunarstríð gegn körlum hefur verið háð, síðan um miðja nítjándu öld, en grimmilegast hefur það verið síðustu hálfu öldina. Boðskapnum um karlillskuna er stöðugt haldið að drengjum og körlum. Drengjum er meira að segja kennt um hana í skólum.

Í upphafi voru trúboðarnir háðir styrkjum frá auðkýfingum, en smám saman hefur ríkisvaldið tekið við, sett löggjöf um frelsun kvenna frá körlum og fjármagnað trúboðið. Samtímis hefur það sett á stofn ógnarlegt skrifræði um málaflokkinn. Sama þróun hefur orðið á alþjóðavettvangi. (Sjá t.d. bók Frank S. Zepezauer: The Feminist Crusade: Making Myths and Building Bureaucracies.)

Botnlaust hatrið hefur sett svip sinn á bæði (öll) kyn. Körlum og feðrum er kastað fyrir róða. Karlmennskan brenglast eða hverfur. Börn njóta síður föðurhandleiðslu. Því er það, að drengir draga sig í hlé í samfélagi og skóla, missa námslega niður um sig og vilja gerast konur. Stúlkur finna einnig sárt fyrir föður- og karlmennskuleysi. Þær reyna að bæta sér það upp með því að gerast karlmenn.

Konur verða grimmar og vænisjúkar. Sharon Stone (f. 1958), segir t.d.: „Vald mitt til að meiða karlmenn eykst með aukinni frægð og valdeflingu.“ Það er kvenfrelsunardygð.

Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir: „Veruleiki kvenna er þessi. Kynbundið ofbeldi ógnar lífi þeirra og heilsu. ... Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“

Deilt er um afleiðingar kvenfrelsunar. Carrie Gress heldur því fram, að kvennabaráttan (feminism) hafi afnumið (abolish) konuna. Hún lýsir ástandinu svo:

„Grenjandi karlkonur (trans women), úrþvættis kveníþróttamenn. Mæður láta eyða stúlknafóstrum. Látalætiskarlar (drag queen) draga dár að konum. Konur eru hnepptar í nautnaþrældóm karla – eða hneppa sig sjálfar. Kvenfrelsunin kemur ekki í veg fyrir þessa harmleiki. Hún stuðlar að þeim.

Áhyggjulaus sjálfsdýrkun hefur valdið hagnýtingu (exploit) konunnar, gert hana óhamingjusama, háða ríkisvaldinu og att henni í stríð við karlmenn. Þrátt fyrir það hanga kvenfrelsarar eins og hundar á roði á hugvillunni um frelsun.“

Samfélagið er komið fram á gnípu, segir Carrie. Einungis enduruppgötvun sannrar kvenmennsku og móðurinnar getur bjargað samfélaginu frá falli. Hamingjuna geta konur einungis höndlað, leiti þær friðar við karla, við börn, við Guð – og ekki síst við sjálfar sig. Það er ekki síður erfitt.

Carrie býður öllum fórnarlömbum kvenfrelsunar að ganga út úr myrkrinu á vit ljóssins. Dyrnar eru opnar að uppljómaðri vistarveru. Komið heim, segir hún!

Carrie sækir stuðning til Shari L. Thurer, sálfræðiprófessors við háskólann í Boston, sem þó snýr rökfærslunni um feðraveldið á haus. Í áðurnefndri bók sinni: „Goðsögnum um móðurgjörninginn. Hvernig menningin endurskapar hina góðu móður“ (The myths of motherhood: How culture reinvents the good mother), skrifar Shari t.d.:

„Um miðja tuttugustu öldina var móðirin talin uppspretta gjörvallrar þeirrar eymdar, sem samfélagið hrjáði. Þetta var blómaskeið óhróðursins um móðurina. Móðirin var orðin að skrímsli í bókmenntum, fjölmiðlum, félagsfræði, sálfræði og jafnvel í kvenfrelsunarfræðunum.“

En árás kvenfrelsunarsystranna var misráðin. „“[Þ]egar hin nýja bylgja kvenfrelsunar [þ.e. önnur bylgja] náði hámarki sínu síðla á sjöunda áratugi síðustu aldar, var [árásin á] móðurgjörninginn fyrsta stórslysið.“

Því varð til andófshreyfing kvenfrelsara með bandaríska rithöfundinn, Adriennce Cecilie Rich (1929-2012), í broddi fylkingar. Hún ól upp börn sín á sjötta og sjöunda áratugi síðustu aldar og skrifaði um hið dulda ofbeldi gegn þeirri stofnun, sem móðurgjörningurinn var. Og gegn móðurinni sem slíkri, sem þjáðist undan „sektarkennd, aflvana með ábyrgð á lífi manna, [undan] áfellisdómum og fordæmingu, ásamt óttanum við eigið vald - sekt, sekt og aftur sekt.“

Adrienne boðaði í bók sinni, „Kona er fædd“ (Of Woman Born), að kúgun kvenna fælist ekki í móðurgjörningnum sem slíkum, heldur í feðraveldinu.

„Kvenfrelsarar dásömuðu nú móðurgjörninginn sem velþóknanlegan og hugsanlega frjóvgandi og gefandi valkost [í lífinu], jafnvel fyrir „frelsaða“ konu,“ segir Shari.

Hvað sem frelsun konunnar líður sitja margar þeirra við sama heygarðshorn og Júdith í Bíblíunni, gamla Testamentinu:

„Nú vildi svo til, að Assýríumenn sátu um heimaborg hennar [Betúlíu í Ísrael]. Herforingi þeirra var Holofernes. Júdit tók það til bragðs að afklæðast sorgarbúningi sínum, laugaði kropp sinn lögulegan, íklæddist kynþokkafullum fötum, skrýddi sig skarti og djásnum, svo karlar Betúlíu yrðu langeygir, þegar þeir berðu hana augum. Og það skipti engum togum. Herforinginn var dreginn á tálar og stunginn til dauðs. Biblían getur einnig margra kvenna af sama toga. Upprunalega þjóðsagan gæti verið um sjö þúsund ára gömul.

Kyntöfrabrellunni er enn þá beitt í stríðinu gegn körlum og til að koma sér á framfæri. Kamala Harris er áberandi dæmi um þessar mundir.

En þrátt fyrir kyntöfrana og frelsið (sem þó ekki er nógsamlegt) verða konur stöðugt vansælli og neyta fleiri hamingjulyfja en nokkru sinni áður. Niðurstaðan í könnun Hagrannsóknastofu Bandaríkjanna frá 2009 (National Bureau of Economic Research), er þessi:

„Konur með hvers konar menntun að baki verða óhamingjusamari, eftir því sem tíminn líður. Hamingjuhrapið er þó mest meðal kvenna með einhvers konar háskólamenntun (college).“

Vansældin slær vitaskuld út í hjónabandinu. Í sjötíu af hundraði tilvika óskar konan skilnaðar. Í kjölfarið „giftast“ margar þeirra hinu opinbera.

En það ber ekki á öðru en að stundum sé um fjárplógsstarfsemi að ræða. Niðurstaða skilnaðar er konum yfirleitt í hag. Þær bera meira úr bítum. Flestar fara fram á skilnað á aldursbilinu 25 til 45 ára, þegar „valdeflingin“ er áköfust.

Nú er svo komið, að konur – almennt séð – ráða yfir verðmeiri eignum og meiri fjármunum en karlar. Það er þó ekki sjálfsaflafé. Þær auðgast við skilnað eða arf. Konur lifa almennt um fimm árum lengur en karlar. Því má við bæta, að konur eyða almennt meira en karlmenn. Þær kaupa meira að segja sextíu af hundraði allra bíla.

Í bók sinni, „Konan líður undir lok“ (The End of Women), segir Carrie Gress: „Sjálfsvíg, þunglyndi, fíkniefnaneysla og kynsjúkdómar, hafa aukist verulega síðustu fimm áratugina. Konur verða ekki lukkulegri heldur lyfjaðri.“

Kvenfrelsunarhreyfingin hefur í áranna rás verið drifin áfram af vængbrotnum konum, bætir Carrie við. „Þessar týndu stúlkur hafa mótað konur líðandi stundar – og karlmenn. [Þær hafa] úthugsað grundvöllinn að kynjastjórnmálunum (gendered politics) og siðboðum,“ heldur Carrie áfram. Sjálf kvenfrelsunarmóðirin, Mary Wollstonecraft, gerði tvær sjálfsvígstilraunir.

Phyllis Chesler talar um týndu stelpurnar (lost girls); Kate Millet, Shulamith Firestone, Andrea Dworkin, Gloria Steinem og Valerie Solanas, en gleymir sjálfri sér. Allar voru þær alvarlega bágstaddar; geðsjúkar, fórnarlömb kynofbeldis, fíkniefnaneytendur, laskað samband við móður eða föður, þunglyndi, fóstureyðingar og lögbrot.

Sálufélagar týndu stelpnanna eru illkvittnu (mean) stelpurnar, sem víða ber fyrir augu. Carrie segir:

„Illkvittnu stelpurnar eru þær, sem fela gögn, villa um fyrir eða ljúga blákalt um atriði, sem kynnu að skaða kvenfrelsunarhreyfinguna - illkvittin bolabrögð (tactics). Barátta kvenfrelsara hófst með rangri spurningu og lausnin var röng. Kvenfrelsararnir hafa þurft að reiða sig á vald, blekkingar (manipulation) og stjórnun. Þannig hafa aukin áhrif verið þvinguð í gegn. Kvenfrelsurum hefur auðnast að kæfa andstöðu, að miklu leyti með niðurlægingu og þöggun.“ Carrie tekur Phyllis Schlafly (1924-2016) sem dæmi. Hana átti að brenna á báli.

Carrie segir aukin heldur: „Þar sem kvenfrelsunarfræði hafa komið í stað trúarbragða, koma kvendrottningarnar í stað prestanna, og prédika guðspjall óánægju, sjálfsástar, sjálfhverfu (narcissism), tilbeiðslu og mannfórna. Þetta er orðin hin svala trú, þar sem úrvalið og fræðgarfólkið tilbeiðir (eða er tilbeðið).“

Það er engu líkara en fóstureyðing sé orðin eins konar kvenfrelsunarhelgivígsla, sbr. þessi orð ungrar konu á TikTok:

Ef til þess kemur, að ég láti eyða fóstri, skaltu reiða þig á að slegið verði upp veislu; kökur skreyttar með eyddum fóstrum og kokteill í boði. Ég mun kalla blönduna „eydd fóstur.“ Ég mun svalla með vinum mínum og við munum hvoma í okkur góðgæti, sem minnir á dauð fóstur.

Það vill reyndar svo til, að fóstur eru brytjuð niður til líffæragjafa og til lífefnaiðnaðar. Starfsmaður á fóstureyðinastöð (Planned Parenthood) hefur lýst hryllingi sínum, þegar fullburða fóstri/barni var lifandi stungið inn í frysti.

https://wattsupwiththat.com/2024/08/10/wef-climate-change-causes-pakistani-men-to-beat-up-their-wives/