Djöfladýrkunarkvenfrelsun, blót, karlfórnir og sitthvað um kostakonur. II: Rætur kvenfrelsunar

Færa mætti rök að því, að rætur kvenfrelsunar liggi í fyrstu „litaskrúðsbyltingu“ (color revolution) sögunnar, þ.e. frönsku byltingunni árið 1789. Þar tókust í meginatriðum á borgarastétt, sem óðum óx fiskur um hrygg, og svo konungs og aðalsveldi.

Bankamenn, sem höfðu gert sig heimakomna í Frímúrarareglunni og stofnað höfðu ”Ljósálfaregluna” (Illuminati) í Þýskalandi, voru í þann mund að taka fyrstu skrefin til heimsyfirráða.

Illuminati stofnuðu Gyðingarnir, Johann Adam Weishaupt (1748-1830) og Meyer Amschel Rothschild (1744-1812), á síðari hluta 18. aldar. Meyer Amschel var stofnfaðir alþjóðlegs bankaættarveldis, sem enn er við lýði. Félagsskapurinn tók að einhverju leyti yfir reglu Frímúrara. Þetta „sambrædda“ leynifélag hinna ríku og áhrifamiklu hafði heimsbyltingu á stefnuskránni - með öllum tiltækum ráðum.

Stríð hafa verið mikilvæg féþúfa ættar Rauðskjöldunga. Meyer Amchel blandaði sér í sjálfstæðisbaráttu Bandaríkjanna eins og borgarastríðið síðar. Hann veitti konungi Breta, George William Frederick III (1738-1820), lán til að greiða fyrir leigu á víðfrægum málaliðum Hessen, sem börðu á uppreisnargjörnum landnemum í breskum nýlendum vestan hafs í sjálfstæðisstríðinu (1775-1783).

Lánveitingar til stríðsrekstrar voru einnig kunnar í ítalska bankaveldinu. Napóleonsstríðin á árabilinu 1792-1815 voru sömuleiðis fjármögnuð af bankaveldinu.

Jafnframt var sótt í digra sjóði Rauðskjöldunga til að fjármagna stóra drauma þeirra um þróun veraldar og eigið ríki. Það ríki varð Ísrael. Áætlunin var vægast sagt stórkostleg. Hún var/er þessi:

Afnema allar ríkisstjórnir, afnema einkaeign og arf, uppræta þjóðerniskennd, kristni og fjölskylduna, skapa eina alheimsstjórn og koma á nýrri heimsskipan.

Ungur „kvenfrelsari“ frá Englandi, Mary Wollstonecraft (1759-1797), sótti París heim á þessum ógnarárum, þar sem svokallaðir Jakobínar (kenndir við klaustur Jakobína) kyntu undir réttmætri óánægju með konung og aðal. Þeir voru á mála hjá bankaauðvaldinu. Ætt Rauðskjöldunga (Rothschild) kom við sögu eins og hún hefur gert æ síðan.

Mary lagði drög að annars konar byltingu í Englandi, þ.e. byltingu gegn fjölskyldunni og hefðbundnum tengslum kynjanna, einkum í kynlífi. Frjálst kynlíf var mál málanna eins og í hippahreyfingunni á síðustu öld.

Í Frakklandi var Mary „ástrík“ mjög, var m.a. ástkona hina litríka stjórnmálamanns með ásjónurnar sex, Charles Maurice Duc de Talleyrand-Périgord (1754-1838). Hann tók m.a. þátt í að semja frelsisyfirlýsingu frönsku byltingarinnar og gerðist ráðgjafi Napoleons Bonaparte (1769-1821). Það var þó ekki Talleyrand, sem bjargaði henni frá frú Gilljóntínu (fallöxinni, Guillotine), heldur bandarískur barnsfaðir hennar. Talleyrand var um tíma sendiherra Frakka í Lundúnum.

Mary var í senn lífslistamaður, aðgerðasinni og rithöfundur. “Árið 1792 kom út bók hennar, „Til varnar réttindum kvenna [Málsvörn kvenna],“ þar sem hún rís gegn kenningum [Jean-Jacques] Rousseaus [1712-1778] um stöðu kvenna. Hún gerir kröfu um jafnan rétt karla og kvenna til menntunar, vinnu og þátttöku í stjórnmálum. Sömu siðgæðiskröfur séu gerðar til beggja [kynja]. Allir séu jafnir fyrir lögum og fái sömu laun fyrir sömu vinnu. Konum beri að efla andlegan þroska sinn og hætta aða vera leikföng í höndum karla.“ (Ólafur Jens Pétursson. Hugmyndasaga. M&M, Rvk. 1989, bls. 177.)

Svo ritaði Mary í „Málsvörn kvenna“ (Vindication of the Rights of Women)1792, þrem árum, eftir upphaf frönsku byltingarinnar. Hefur hún reynst sannspá?:

„Svo fremi, að karlmenn myndu af veglyndi sínu losa okkur, konur, úr læðingi, og gera sér að góðu samneyti í skynsemi í stað þrælslundaðrar undirgefni af okkar hálfu, værum við athugulli dætur, alúðlegri systur, tryggari eiginkonur og skyni gæddari mæður – í einu orði sagt, betri borgarar. Við myndum þá unna körlum í sannleika, vegna þess, að við myndum læra að meta okkur sjálfar að verðleikum.“ …

„Ég hef lengi litið svo á, að sjálfstæði væri hin æðsta blessun lífsins, rót sérhverrar dyggðar. Og sjálfstæði mitt skal ég tryggja um aldur og ævi með því að stilla þörfum mínum í hóf, jafnvel þó ég þurfi að herða sultarólina (live on barren heath).“

„Það væri að æra óstöðugan að gera skil öllum tilbrigðum eymdar, ósanngirni, forsjár og sorga kvenna, sem stafar af því almenningsáliti, að þær séu fremur fæddar tilfinningaverur, heldur en skynsemisverur, og að öll völd, sem þeim falli í skaut, helgist af töfrum og vanmætti.“

Tveim árum fyrr, þ.e. 1790, gaf Mary út hefti með titlinum: „Málsvörn karla“ (A Vindication of the Rights of Men), ádeilu á írsk-breska spekinginn, rithöfundinn og stjórnmálamanninn, Edmund Burke (1730-1797). Í ádeilu hennar fólst krafa um frelsi allra manna og lýðréttindi óháð stöðu. María tók afstöðu með frönsku byltingunni.

Eftir heimkomuna frá París með barn upp á arminn, giftist Mary Wollstonecraft enska heimspekingnum og blaðamanninum, William Godwin (1756-1836), þrátt fyrir hrifningu sína af sjálfstæði. Það var þraut að vera einstæð móðir.

William er talinn faðir heimspekilegrar stjórnleysishyggju (anarchism). Ríkisstjórn taldi hann uppsprettu spillingar, sem stuðlaði að ósjálfstæði og fákænsku. Hann ól þá von í brjósti, að aukin þekking, siðgæðisþroski og innsæi, yrði til þess, að fyrirbærinu yrði kastað fyrir róða, sem og öðrum stofnunum eins og hjónabandinu. William var einnig liðtækur rithöfundur og áberandi í menningu frjálslyndra listamanna í Lundúnum um aldamótin 1800.

William og Mary áttu dótturina, Mary Godwin Wollstonecraft Shelley (1797-1851). (Svo hörmulega vildi til, að móðir hennar lést skömmu eftir fæðinguna.) Nítján ára gömul skrifaði Mary yngri dulhyggju- og hryllingssöguna, Frankenstein, árið 1818. Frankenstein er að sumu leyti fyrirmynd að mannslíkjunum eða vélmennunum, sem nú eru framleidd.

Innblástur sótti Mary m.a. til afleiðinga eldgossins í Indónesíu, Tambora, sem myrkvaði stóran hluta Evrópu, Asíu og Ameríku. Þannig var ástandið, þegar Mary fór í leyfi að Genfarvatni 1816. Í för með henni var unnustinn, skáldið Percy Bysshe Shelley (1792-1822), ungabarn þeirra og stjúpsystir Mary. Claire. Sú var ólétt eftir skáldið Lord George Gordon Byron (1788-1824).

Þau voru öll innilokuð, ásamt öðrum í draugalegri höll, þar sem misklíð óx. Þarna fæddist sem sé „Frankenstein eða nútíma Prometheus“ (Frankenstein, or the Modern Prometheus). „Hvað gerist, þegar menn þykjast vera guðir“ er aðalsöguþráður bókarinnar. Prometheus var guð eldsins í fornri, grískri goðafræði, Títan. Ein goðsagnanna segir, að hann hafi fært mannkindinni tækni og þekkingu.

Alheimsefnahagsráðið (World Economic Forum) og spákonur kvenfrelsunarhreyfingarinnar ætla líka að spreyta sig á svarinu. Þar gerast menn nefnilega guðir. Hinn ungi snillingur, Mary yngri, lagði grundvöll að nýrri bókmenntagrein, þar sem dulúð og tæknihryllingur var í fyrirrúmi.

Enda þótt eldgosið hafi skapað höfundi drungalegt umhverfi, er ekki ólíklegt, að sú menning upplausnar, dulúðar og dulspeki, sem hafði tekið bólfestu í henni og félögunum, hafi haft sín áhrif. Lundúnir voru á þessu méli miðstöð guð- og dulspeki. Skáldskaparfélaganna í draugahöllinni biðu heldur dapurleg örlög.