Karlar kúga konur í nafni ástarinnar Kúgunarástareiturduldin

Berglind Rós Magnúsdóttir er kvenfrelsunaruppeldisfræðingur, sem víða hefur sett mark sitt á samfélagið. M.a. fékk forsætiskvenfrelsari Íslendinga, Katrín Jakobsdóttir, hana í ritstjórn hóps, sem skrifaði „Kynungabók,“ leiðbeiningar um kynjafræðikennslu í íslenskum skólum. Aukin heldur kom Berglind Rós að ritstjórn bóka um kvenfrelsunarrannsóknir, sem beinast að íslenskum skólum, „Kynjamyndir í skólastarfi.“ Þar segir Berglind Rós m.a.:

„Hér er gengið út frá því að hugtakið greind sé menningarlega og félagslega mótað hugtak sem eigi sér misjafna merkingu eftir menningu, umhverfi og hópum. … með skírskotun til greindarhugtaksins hefur alls kyns misrétti í skólakerfinu verið réttlætt. Til að mynda fengu stúlkur og konur mun síðar en karlar aðgang að menntastofnunum því ekki var litið á þær sem skynsemisverur…“ …

„Rannsóknir hafa sýnt að löng skólaganga og góður námsárangur stelpna virðist ekki nægja til að öðlast sams konar virðingu og völd og drengir þegar út í atvinnulífið er komið…“

Berglind Rós fræðir lesanda ekki um, hvaða rannsóknir er um að ræða. Það er vottur af sannleika í því, að greind mótist eftir umhverfi. Hins vegar er enginn fótur fyrir, að hún sé í eðli sínu misjöfn eftir kynjum, enda þótt hún dreifist mismunandi meðal þeirra.

Berglind Rós heldur áfram: „Ekki er hægt að tala um hugtökin karlmennska og kvenleiki … slíka tvíhyggju er hægt að rekja allt aftur til Aristótelesar [forngrískur heimspekingur] en hann lagði áherslu á að karlinn væri hið eiginlega kyn, viðmiðið, en konan aðeins ófullkomin mynd af manninum eða frávik frá viðmiðinu….

Talið var að karlinn stjórnaðist af skynsemi en konan af líkama og tilfinningum. Hann væri sterkur, aktífur og harður af sér en hún veikgeðja, hræðslugjörn og óvirk (e.passive). … Þegar skólaganga kvenna var loks viðurkennd sem nauðsyn einkenndist menntun af þessum hugmyndum.“ (Sótt í pistil minn: Kynjamyndir í skólastarfi 6: Drengir, kvenvísindi og karlar í útrýmingarhættu.)

Þetta er reyndar staðlaður kvenfrelsunarfræðimannalestur á fræðum Aristótelesar, vitaskuld án tilvitnana eða upplýsingar um þá staðreynd, að fyrir 2500 árum eða svo, var frjóvgun meðal spendýra ekki þekkt. Hugmyndir Aristótelesar mótuðust af þekking hans samtíðar eins og gefur að skilja, þ.e. að stundum falli fræ í ófrjóa mold eða vonda, og spíri yfirhöfuð ekki. Þetta lýsir skilningi og lestri kvenfrelsunarfræðimanna á heimssögu og alvöru vísindum í hnotskurn. Skilningsljósið er sjálfgefin bábilja um kúgun karla, sprottin úr bækluðum hugsa nokkurra forsprakka þeirra, sbr. yfirlýsingu kvenfrelsunarráðstefnunnar í Seneca Falls árið 1848:

Í aðfaraorðum téðrar yfirlýsingar stendur: „Saga mannkyns er saga um rangindi og valdarán af karla hálfu gagnvart konunni í þeim beina tilgangi að stofna til fullkominnar ógnarstjórnar yfir henni.“

Forsprakki ráðstefnunnar, yfirstéttarfrúin, Elizabeth Cady Stanton (1815-1902), sagði m.a.: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ ... „Yfirburðir kynferðis okkar sem kvenna eru óendanlegir.“

Kvenfrelsunarfræðingar virða hins vegar ekki viðlits hugmyndir kennara Aristótelesar, Platós, um jafna þátttöku kynjanna í samfélaginu, þrátt fyrir kynjamuninn. Það hentar illa bábiljufræðunum eins og allt það, sem brýtur í bága við trúarbrögð þeirra.

Boðskapur Elísabetar varð grunnurinn að þeirri grimmilegu baráttu gegn karlmönnum, feðrum og drengjum, sem skipulögð var með svokallaðri annarri bylgju kvenfrelsunar. Hún var/er fjármögnuð af sömu öflum, sem vilja samfélagsskipan okkar og kynskilning feigan, m.a. annars svo auðveldi megi yfirráð yfir lýðnum og fækka mengandi mannkyni. Enda endurspeglast slíkar hugmyndir og barátta í kvenfrelsunarfræðum og kvenfrelsunarstjórnmálum, þ.e. karlfækkunar- og græningjastefnu. Það kemur varla á óvart, að VG og Katrín Jakobsdóttir séu þar í fremstu víglínu og hossað til lýðræðislega, óverðskuldaðra áhrifa af Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki.

Krista Leighanne er dáður kvenfrelsari eins og Berglind Rós og Katrín Jakobsdóttir. Hún segir m.a.:

„Sett er fram tillaga um frumkvæði til fólksfækkunar á heimsvísu. Hún mun á nokkrum áratugum leiða til þess, að karlmenn verði um það bil eitt til tíu af hundraði [mannkyns], í þeim tilgangi að stuðla að friði og grósku í veröldinni.“ Haldið verður upp á alþjóðlegan geldingardag karla. (Bill Gates vonast til, að bóluefnaframleiðendum takist að fækka mannkyni um 15% í þeirri bólusetningarhrinu, sem nú stendur yfir.)

Það er nefnilega svo, að: „Dauðir karla ljúga ekki. ... Dauðir karlar nauðga ekki. ... Leiðin til hjarta karlsins liggur í gegnum brjósthol hans. ... Skotfæri eru af skorum skammti. Það eru ekki karlar.“ Og enn er af nógu að taka af skemmtilegum fróðleiksmolum úr kvenfrelsunarfræðunum.

Hérna skrifar Berlind Rós pistil fyrir RÚV um áttræða fræðamóður sína, Önnu Guðrúnu Jónasdóttur. „Anna Guðrún fluttist til Svíðþjóðar með eiginmann, tvö börn, kennarapróf og reynslu í farteskinu og hefur búið þar æ síðan.“ (Það gæti verið ódýrara að ferðast með eiginkarla sína í farangrinum, en það fylgir ekki sögu Berglindar Rósar.)

Við lestur pistilsins er erfitt að átta sig á, hvor segi hvað, en mér skilst, að þessi mikli fræðimaður hafi samið kenningu um „ástarkraftinn,“ sem karlar beita til að kúga konur.

Anna Guðrún flutti um þetta „mikilvægt erindi“ á Íslandi 1985. Hafi ég skilið ruglingslegan orðavaðal rétt, eru eftirfarandi orð afmælisbarnsins:

„Það verður að einangra hið kynferðislega frá allri annarri tilveru okkar og athöfnum – það er erótíkin sjálf sem ég er að tala um. Með orðinu „erótík“ á ég við miklu meira en þau kynferðislegu samskipti karla og kvenna sem eru forsendan fyrir framgangi lífsins. […]

Ég set mér fyrir sjónir að í erótíkinni leysist úr læðingi orka. Þessi orka hleður fólk ef svo má segja og hún færist einnig á milli fólks. Þetta hefur geysimikla þýðingu fyrir samskipti okkar við annað fólk og hvernig við skipuleggjum umhverfi okkar.“ …

„Við höfum líkamlega þörf hvert fyrir annað og þessi líkamlega þörf hefur áhrif á sálina. Á sama hátt höfum við sálræna þörf hvert fyrir annað og sálin býr í líkamanum.“ …

„Samkvæmt þeim [samfélagsnormunum] eiga karlar rétt á ást kvenna, umhyggju þeirra og athygli. Það er einnig réttur karla að láta undan þörfinni fyrir konur og þeir eru frjálsir að því að taka það sem þeir þurfa. Réttur kvenna er hins vegar sá að mega gefa af sjálfum sér. Frelsið og hinn óskráði réttur til að taka handa sjálfum sér er takmarkað. Karlar geta þannig stöðugt lagt hald á meira af lífsorku kvenna en sem svarar því sem þeir sjálfir láta af hendi rakna til kvenna. Með þessu orkustreymi frá konunum byggja karlar sig upp sem athafnasama þjóðfélagsþegna og þeir nota þessa tilvistarorku líka til að viðhalda og endurnýja yfirráðin yfir konunum.“

Þá hef ég loksins fengið skýringu á eitruðu eðli karla og kúgun þeirra á ástkonum, dætrum, ömmum, langömmum, frænkum og vinkonum, frá upphafi vega: það er blessuð ástin, kúgunarástin, sem er sjálfur kúgunarkyndillinn. Ást karla hefur umhverfst í grimmd gegn konum. Skilningsleysi mínu virðast engin takmörk hafa verið sett.

Fraukurnar í ofbeldisiðnaðinum hljóta að staldra við og rýna enn á nafla sinn. Þyrftu þær að endurskoða trúarsannfæringu sína um „eitraða karlmennsku“ í ljósi kenninga Önnu Guðrúnar? Líklega hafa karlar ekki hugmynd um þá vöggugjöf sína að vera fæddir nauðgarar og misyndismenn kvenna, samkvæmt útleggingum kvenfrelsunarfræðimanna. Ætli þeir séu með „kúgunarástareiturduld“?

Kvensálusorgararnir í ofbeldisiðnaði skattgreiðenda mættu líka hugleiða, hvort ekki mætti finna bóluefni við slíkri duld. Pfizer væri þá áreiðanlega til í búa til hræruna, ef Katrín okkar allra falaðist eftir því og faðmaði forstjórann ofurlítið eins og Úrsúla. Því framangreinda kenningu mætti túlka sem svo að unnt væri að beina kúgaðri kvennaást til frelsunar karla frá sjálfum sér, án þess að gelda þá eða drepa. Það er svo sóðalegt. Það gæti líka falist í því hagræðing, því enn greiða karlar almennt hærri skatt en konur.

Kenningin er merkilegt framlag til píslarsögu kvenna frá árdögum tegundarinnar, „homo sapiens.“ Það hlýtur að koma að því, að Nóbelsnefndin veiti verðlaun fyrir framúrskarandi kenningar í kynja- eða kvenfrelsunarfræðum. Ég leyfi mér að trúa því, að hin ágæta fræðikona hljóti tilnefningu – að minnsta kosti.

(P.s. Ég vissi hreinlega ekki, að hinn mæti kvenfrelsari, Berglind Rós, væri pistlahöfundur hjá RÚV, en tek að sjálfsögðu undir hamingjuóskir hennar.)

https://www.ruv.is/frettir/menning-og-daegurmal/2022-12-02-astarkrafturinn-skyrir-yfirrad-karla-yfir-konum?fbclid=IwAR2TrJHFUFMRZD7l__CbToh_TCuev4UIZd2EAo5Ui8kbXh3EkJ5Dl2BR9aM

Karlar í krapinu, kyndásar og kyndólgar

Það eru almælt tíðindi, að karlmennskan sé á hverfanda hveli. Karlar deyða sig sem sjaldan fyrr. Hinir beygja sig kvenduftið, velkjast um í vímu eiturefna, drekka sig frá ráði og rænu, slæpast utangarðs ólæsir og óskrifandi. Þeir verða nábleikir stígi þeir inn í sjónmál kvenna, tapa reisn og missa niður um sig. Þeir áræða ekki að stíga í vænginn við konu af ótta við ásakanir um kynferðislegt ofbeldi. Þeir stunda því kynlíf hver með öðrum, fröken fimm eða munúðardúkkum. Hnappheldunni sneiða þeir hjá, enda kvendrottnunargildra orðin. Engin verða því börnin, enda yrðu þau hugsanlega frá þeim tekin. Það er auðveldast og notalegast að flýja á náðir mömmu, sem einu sinni sá þeim fyrir næringu og skjóli. Skjárinn veitir þeim spennu og nautn. Þeir verða að meinlausum kynleysingjum.

Úr því, að svona er komið sögu, er ekki úr vegi að rifja upp til fróðleiks orð hins gagnfróða norður-ameríska mannfræðings, David G. Gilmore, sem fyrir þrjátíu árum skrifaði bókina: „Manndómur í deiglunni. Menningarleg hugtök um karlmennsku (Manhood in the Making. Cultural Concepts of Masculinity):

„Öll samfélög veraldar greina á milli karl- og kvenkyns og má þá einu gilda, hvað fólgið er í annars konar siðboðum. [Sömuleiðis] gera öll samfélög stofnanabundna aðgreiningu hlutverka karla og kvenna. Það eru einungis fá samfélög, sem viðurkenna þriðja kynið, millikyn, eins og Cheyenne [norður-amerískur indíánaþjóðflokkur] „berda“ [berdache, tveggja-anda fólk], Omanar „saníta“ [xanith] og Tahítibúar „mahúa“ [mahu]...“ [E]n jafnvel í þeim sjaldgæfu tilvikum, þar sem um er að ræða „kynlaust“ fólk, verður hver einstakur að velja sér kynsamsemd (kynvitund) og lifa samkvæmt gildandi reglum um kynhegðun. Aukin heldur halda fest samfélaga í heiðri viðurkenndar hugsjónir - hugmyndir til leiðbeiningar og aðhalds – um karl- og kvenmennsku. Á grundvelli þeirra er gildi fólks metið sem karl- eða kvenmanns. Kyntengdar hugmyndir eða fyrirmyndir verða oft og tíðum kjölfesta sálarlífsins eða vitundar flestra, verður jarðvegur sjálfsskynjunar og sjálfsvirðingar.“ (bls. 9-10)

„[F]lestir samfélagsvísindamana væru á einu máli um, að um sé að ræða áberandi sameiginlega þætti í karlmennsku annars vegar og kvenmennsku hins vegar - þvert á menningaskil og án tillits til annars félagslegs fyrirkomulags.“ (bls. 10)

„[R]aunveruleg karlmennska er annað og meira en karllíkami. [Hún er ekki] eðlislægt ástand sem verður til af sjálfu sér við innri þroskun. Um er að ræða háskalega og tilbúna stöðu (state), sem drengir öðlast í öflugri mótdrægni. ... [Þessi sannfæring] ríkir meðal fábrotnustu þjóða veiði- og fiskimanna, meðal bænda og fágaðra iðnaðarþjóða (urbanized). Hennar gætir í öllum álfum og alls konar umhverfi. Hún er virt meðal stríðsæsingaþjóða sem og þeirra, sem aldrei hafa deytt í bræði.“ (bls. 11)

„Það er sjaldan svo, að ósvikin kvenmennska skapist við prófun eða sönnun í verki – eða viðureign við hættulega andstæðinga – eða tilþrifamikillar samkeppni fyrir allra augum, þar sem úrslit greina á milli sigurvegara og minnipokamanna. Miklu oftar er þannig litið á, að kvenmennska sé eðlislæg. Því er hún menningarlega fáguð og frjóvguð fremur en að standast þurfi voðapróf, duga eða drepast. (bls. 12)

„Í nær öllum þeim samfélögum, sem mannfræðingar þekkja til, felst í hinni sönnu karlmennsku annað og meira en karlkyn sem slíkt. [Í sannri karlmennsku er fólgin] viðsjál og tilgerð staða, krefjandi ímynd, er hvetur til dáða; [ímynd sem] drengir og fullvaxta karlmenn þrá og þurfa að ávinna sér til að verða aðnjótandi hylli menningar sinnar.“ (bls. 17)

Manndómsvígslan er í raun fyrsti áfangi karlmennskunnar. Henni skal viðhaldið. Frammistaðan er stöðugt metin. Standi karlinn sig ekki í stykkinu er honum því núið um nasir, að hann sé deigur, kvenlegur eða barnslegur. Slíkur karlmaður er mannleysa kallaður, dási, ónytjungur, úrhrak, sorp, utangarðsmaður og þar fram eftir götunum. Hann er gerður að opinberu athlægi. Konur Mehinahu þjóðflokksins í Mið-Brasilíu hafa t.d. karla/elskhuga sína að háði og spotti, fái þær ekki fullnægingu. Útvegi þeir ekki mat er þeim meinað kynlíf.

„Jafnvel þar, sem hið svokallaða „þriðja kyn“ er við lýði – er dæmigerð kven- og karlmennska skýrt aðgreind.“ (bls. 23)

„En gugni karlarnir og leggi niður vopn í orrustu eða ef þeir nenna ekki að veiða, er sennilegt, að ættbálkurinn líði undir lok. Jafnvel í kynlíf og við getnað verður karlmaðurinn „að sýna dug“ í sama skilningi. Karlar verða að taka frumkvæði í tilhugalífi, verða að smjúga inn í konur til að gera þeim barn. Í lífeðlislegum skilningi er einungis karlinum hætt við niðurlægjandi skömm við samfarir eins við fjáröflun og hernað.“ (bls. 120)

Í menningu norður-amerískra Gyðinga, þar sem konur hafa karla í hendi sér, er einnig að finna hugtak um hina sönnu karlmennsku: „Sé eiginkona ánægð með karlinn sinn, er hann „Mensch“ [maður] í hennar augum, ... [Það] merkir karl í krapinu [sannan karl]. Tengdamóðirin, sem er aðaldómari í málinu, gæti jafnvel tekið undir það. Maður með mönnum er hæfur, áreiðanlegur, fjársterkur og umfram allt hjálpsamur og tillitssamur við þá, sem honum eru háðir. ... Hinn sanni karl sýnir frumkvæði og ábyrgð, er óhagganlegur klettur. [Þar að auki] hefur hann feðrað frambærileg börn, séð sómasamlega fyrir fjölskyldu sinni og gaukað að konu sinni því, sem hún þarfnast (eða fremur því, sem hún girnist).“ (bls. 127)

„Meðal þjóða Masai og Samburu [í Keníu og Tansaníu] felur hugmyndin um manndóm einnig í sér ættbálkinn, hugmynd um siðferðilegt þrek með rætur í skuldbindingu gagnvart markmiðum heildarinnar. Manndómur þeirra snýst því ekki einvörðungu um þrótt og hugprýði heldur siðferðilega fegurð, sem lýsir sér í fórnfúsri hollustu við þjóðarsálina. Manndómurinn rúmar þann mikilvæga skilning, að karlmaðurinn sé eingöngu metinn af afrekum sínum öllum og þau séu í raun eftirmæli hans [og orðspor].“ (bls. 144-145)

Karlandúð í stjórnmálum, dægurmenningu og löggjöf

(Birtist í Vísi 4. nóvember 2019)

Áratugum saman hafa karlar verið blórabögglar og skotspænir kvenna og hvítu riddaranna þeirra. Kúgun kvenna af karla hálfu, hið fólska feðraveldi, útskýrir flest það, sem miður fer í samfélaginu. Konur grípa oft og tíðum til karlkúgunarskýringa á eigin atgervisskorti, dugleysi, heilsuleysi eða áhugaleysi á því að bregðast við herhvöt ofstopakvenfrelsunarsystranna um að berjast á hefðbundnum vígvöllum karla. Mörgum þeirra finnst venjuleg karlasýsla greinilega leiðinleg (t.d. að þrefa um stjórnmál) eða tilgangslítil (t.d. að þrefa um svarta eða gráa sorppoka) eða hégómleg (t.d. að bora í veggi) eða þreytandi (t.d. múrverk) eða sóðaleg (t.d. sorphirða) eða einmannaleg (t.d. sjómennska).

Stöðug vansæld og þrálát kvein virðist oft og tíðum hinn rauði þráður í málflutningi kvenfrelsaranna. (Sökum minnisleysis endurtaka þær sömu ramakveinin með hverri nýrri kynslóð, t.d. frelsun geirvörtunnar, fullnægingu drusluþrárinnar og svo framvegis.) Stundum ofbýður þeim sjálfum: „Það var á „brjóstahaldabrennuskeiði“ kvenfrelsunar, að ein þeirra [kvenfrelsaranna] sagði við mig [þriggja barna móðir í fullu fjöri á framabraut]: „Konur eru hræðilegir nöldrarar. Þær stynja yfir löngun sinni til að giftast; þær kveina vegna þess, að þær langar til að eignast barn; því næst kveina þær, því það sé svo leiðinlegt heima, langar aftur í vinnuna; síðan vola þær yfir því að skilja barnið eftir heima, fá sektarkennd.“ (Penny Vincenzi)

Konum er tamt að stofna eins konar kveinstafafélög, þegar tvær eða fleiri koma saman í sambandi við atvinnu eða menntun, Í kvenfélögum einkageirans t.d. hanga konur á kreddunni um „glerþakið“ (undirokun karla í atvinnulífinu) eins og hundar á roði. (Slík kveinstafafélög eru móðgun við hin gamalkunnu kvenfélög, sem létu margt gott af sér leiða.) „Kynbundið ofbeldi“ eða kynferðislegt ofbeldi eða barasta kyn-eitthvað, er um þessar mundir vinsælasta skýringin á vansæld kvenna.

Kvenfrelsunarforsætisráðherra vor, Katrín Jakobsdóttir, lýkur varla svo upp munni, að ekki tönnlist hún nauðsyn þess að uppræta meinta kúgun - og sérstaklega að vernda stúlkur gegn kynferðislegri ágengni drengja og karla. Ofbeldi kvenna gegn körlum og börnum er henni síður hugleikið sem og hörgull á kvenkyns trésmiðum og sorptæknum. Ójafnvægi kynjanna (samkvæmt jöfnunni fjörtíu-sextíu af hundraði) í stjórnum fyrirtækja liggur henni aftur á móti þungt á hjarta. Útrýmingu stéttar yfirsetumanna og kvenyfirráð í félagsþjónustu, barnavernd, kennslu og heilbrigðisþjónustu, lætur hún sér í léttu rúmi liggja. „Jafnréttishugsun“ sem þessi er býsna dæmigerð. Svo misréttislegur jafnréttismálflutningar væri skoplegur, væri honum ekki stöðugt hampað í sumum fjölmiðla – vitaskuld gagnrýnislaust – sem stórisannleikur væri. (Jafnvel á fréttastofu RÚV, sem annars lofar beinskeyttri og mergbrotinni fréttarýni okkur öllum, nauðugum áskrifendum sínum, til aukins skilnings á mannlífinu.)

„Í upphafi var kvenfrelsun kynnt sem barátta fyrir jafnrétti kynjanna. Nú snýst hún iðulega um hefnd og forréttindi handa stúlkum og konum,“ segir norður-ameríski sálfræðingurinn, Helen Smith. Hún heldur áfram: „Einu sinni leit ég á mig sem kvenfrelsara, haldin þeim misskilningi, að kvenfrelsun fæli í sér jafnrétti kynjanna.“ Við erum þá að minnsta kosti tvö um þá skoðun.

Á heimavettvangi hefur VG ein stjórnmálahreyfinga á landsvísu kvenfrelsun á stefnuskrá sinni - eftir því sem best verður séð. Hinn atorkusami forsætisráðherra vor, formaður hreyfingarinnar, segir kvenfrelsun ástríðu. Það eru verulega slæm tíðindi, því þá er líklega endanlega loku skotið fyrir skynsemi, rökvísi og staðreyndir. Trúin blífur. Þegar skoðuð eru afrek VG á þessu sviði sem og málflutningur, virðist ljóst, að hér er um að ræða kvenforréttindabaráttu undir yfirskini jafnréttis. Karlfrelsun hef ég ekki heyrt bera á góma í VG herbúðunum.

Skrímslun karla og sérstaklega kynhvatar þeirra og kynlífs, hefur náð áður óþekktum hæðum. Kvenfrelsarar segja það jafnvel líknarverk að taka karla af lífi, þótt ótrúlega hljómi. Fordómafull skrímslun leitar meira að segja inn í löggjöf vestrænna þjóða. Nýverið var fórnarlambsskilgreining kvenna lögleidd af Alþingi. Áður samþykkti það bann gegn kaupum á kynlífsþjónustu, sem augljóslega var beint gegn körlum, svo og heimild lögreglu til að fjarlægja ofbeldismann af heimili sínu. Samkvæmt samantekt embættis lögreglustjóra á Suðurnesjum var þessari heimild einvörðungu beitt gegn körlum á tilteknu tímabili. Það er í sjálfu sér undarlegt í ljósi þess, að konur gera sig ekki síður sekar um heimilisofbeldi.

Lögleiðing karlandúðar á sér víðar stað. Á ástralska þinginu liggur nú fyrir frumvarp til laga þess efnis, að verði karlmaður gripinn með kynlífsdúkku, sem beri barnslegt yfirbragð, skuli það lagt að jöfnu við barnaníð og nauðgun. Refsa skuli fyrir þess háttar athæfi með nokkurra ára fangelsi. Í áliti með frumvarpinu gleymdist að geta kvenna, sem einnig stunda kynlíf með ungæðislegum brúðum. En þingmenn Ástrala hafa líklega meira skopskyn en Alþingismenn. Það er nefnilega einnig refsiverð háttsemi af hálfu föður að horfa of lengi á kynfæri barna sinna – að dómi móður þeirra.

Í fjölmiðlum er um karla undantekningarlítið fjallað í neikvæðu ljósi eins og á Alþingi (og fleiri þjóðþingum). (Það er ævinlega athyglisvert að heyra hinn (nær) daglega óhróðursskammt RÚV). Staðalímynd karla er ljót og skemmir alla skynsamlega umræðu um jafnrétti kynjanna, skuldbindingu, virðingu og háttprýði. Douglas Laycock (f. 1948) lagaprófessor við háskólann í Virginíu í Norður-Ameríku, segir: „[Þ]essar staðalímyndir ... eitra opinbera samræðu, brengla skilning á eiginlegri sundurleitni og minnkar líkurnar á því, að berja megi í brestina – jafnvel þótt í smáu sé. Umræddar staðalímyndir tæra þræði gagnkvæmrar umhyggju og virðingar, sem heldur saman margbreytilegu samfélagi.“

Það er djúpt sannleiksgildi í orðum Douglas, jafnvel þótt við tækjum undir skilgreiningu kvenfrelsarans, Camille Paglia, á karlmennskunni. Hún er óneitanlega um sumt skynsamleg: „Karlmennskan er í eðli sínu ágeng, óstöðug, og í henni býr sprengikraftur. Hún er sömuleiðis mesta sköpunarafl í menningarsögunni. ... [Þ]að er föðurveldissamfélagið, sem hefur frelsað mig sem konu. Það er auðvaldssamfélagið, sem hefur veitt mér ráðrúm til frístunda, svo ég megi sitja við skrifborð og skrifa ... Karlar skópu heiminn, sem við búum í, og munaðinn, sem við njótum. ... Mannvirkjagerð er tiginn skáldskapur.“

Kvenfrelsunarhlutdræg umfjöllun og skrímslun karlmanna hefur verið rannsökuð, t.d. í Ástralíu. Jim Macnamara ( f. 1951), prófessor í fjölmiðlafræði við tækniháskólann í Sidney, skoðaði tvö þúsund umfjallanir um karla og karlmennsku. Sextíu og níu af hundraði þeirra reyndust neikvæðar, einungis tólf af hundraði jákvæðar. Konur áttu meginhluta neikvæðu skrifanna og kvenfrelsunarhollir hvítir riddarar nokkra hlutdeild. (Að miklu leyti sú hin sama undirtegund karla, sem hóf upp raust sína á „ég-líka-vakningarsamkomu“ ríkisstjórnarinnar í Hörpu nýverið.) Sú spurning hlýtur að vakna í huga skynsemdarfólks – en til allrar hamingju skipa flestir þann hóp – hver séu áhrif stækrar karlandúðar á ungviðið, ekki síst sonar- og dóttursyni, ömmu- og afastráka.

Jím segir: „Áberandi neikvæð umfjöllun um karla og samsemd þeirra hefur fátt að bjóða drengjum, hvort heldur um er að ræða jákvæðar fyrirmyndir eða efnivið til að glöggva sig á, hvað felist í því að vera karlmaður og öðlast sjálfsvirðingu. ... Þegar upp er staðið gæti slík túlkun karlmennskunnar haft í för með sér vondar, félagslegar afleiðingar og jafnvel fjárhagslega byrði fyrir samfélagið á sviðum eins og heilbrigði karlmanna - og stuðlað að aukningu sjálfsmorða og upplausn fjölskyldna.“ Það leikur varla nokkur vafi á því, hvaða hugmyndir um karlmenn taka sér bólfestu í hugskoti barna: „Djúpt í hugskoti mínu bærðist það hugboð, að karlar væru sennileg óargadýr, að það væri í eðli sínu hrollvekjandi að fæðast karlmaður. En það hefur ekki við rök að styðjast. Hvort tveggja vekur það vondar tilfinningar hjá körlum í garð eigin kyns og vekur tortryggni hjá konum. Sjálfri liði mér bölvanlega, ef helmingur mannkyns liti mig stöðugt hornauga. En slíkri hugmynd var auðvelt að vísa á bug, meðan ég naut aðstoðar kvenkyns sállæknis og [annarrar] konu til að fínmála hana.“ (Rachel Rabbit White)

“[Þ]að sætir ekki undrum, að börn og foreldrar þeirra hugsi, að karlar séu hættulegir – jafnvel þótt fullorðnir ættu að vita betur. Fjölmiðlar draga upp þá mynd, að karlar séu glæpamenn, sem ræna börnum, séu barnníðingar eða öfuguggar.“ (Helen Smith)

Kanadísku fræðimennirnir, Katherine Young og Paul Nathanson, hafa rannsakað fjölmiðlamenninguna í áratugi og sérstaklega þátt svonefndrar kynjafræði (e. gender studies, e. sexology) í mótun hennar. Forsenda þessara fræða er sjálfgefin, kúgun karla á konum. Á háskólastigi snúast kynfræðinámskeið um konur, sem berjast fyrir lífi sínu undir föðurveldisharðstjórn. „Þessi viðhorf og nálgun felur í sér (1) að karlar séu gerðir að opinberum blórabögglum samfélagsins, ábyrgir fyrir öllu illu, þar með talin voðaverk kvenna, sem þeir hafa leitt á villigötur eða hrætt til undirgefni; (2) að konur séu opinber fórnarlömb samfélagsins og allt, sem gott þykir, er talið þeim til tekna, þar með talin góðverk karla, sem konur hafa snúið til réttrar trúar eða haft áhrif á; (3) að karlkyninu skyldi refsað, jafnvel saklausum einstaklingum þess, fyrir sekt gjörvalls karlkyns fyrr og síðar; (4) að kvenkyni skyldi bættur skaðinn, jafnvel einstökum konum, sem ekki verðskulda bætur, sökum níðingsháttar karlkynsins. Tveggja grundvallarviðhorfa gætir [í þessu sambandi]; tilgangurinn helgar meðalið og réttindi kvenkynsins eru einstaklingum þess æðri.“

Þessi boðskapur endurspeglast í dægurmenningunni, segja Katherine og Paul. Frásögnin er ævinlega á þá leið, (1) að dyggðum prýddar kvenhetjur skunda til verndar hinu góða í mannlífinu og vitaskuld sjálfum sér; (2) að sérhver karlhetja er skert á vits- eða geðsmunum og ill að innræti; (3) að konur eru fórnarlömb karla, þar til þær ná hefndum; (4) að þar til hið sanna eðli karla hefur verið afhjúpað, kunna þeir að virðast trausts verðir, töfrandi og góðgjarnir; (5) að „[k]vensöguhetjur eru ævinlega kvenfrelsarar eða konur tilbúnar til trúskipta í kjölfar vitundarvakningar um áföll í eigin lífi.“ [Samkvæmt kvenrannsókninni íslensku, sem ber heitið „Áfallasaga kvenna,“ er fimmtungur tæplega þriðjungs kvenna (fleiri fengust ekki til þátttöku) sjúkdómsgreindur með „áfallastreituröskun.“] (6) Vondar eða geðveikar karlsöguhetjur eru ýmist drepnar eða látnar gangast undir „skurðaðgerð.“ Aðrar karlhetjur eru á vetur setjandi að því tilskildu, að þær umhverfist til heiðurskvenna, þ.e. kvenna í karlmannslíki. Oft og tíðum er körlum minnihlutahópa hossað upp í þetta hásæti, svo lýðum megi kunnugt verða, að kvenfrelsarar berjist bæði gegn kyn- og kynþáttaskúrkum. (Það er reyndar tiltölulega nýtt í sögu kvenfrelsunarhreyfingarinnar. Kynþáttahatur og upphafning hvíta kynstofnsins var áberandi í árdaga hreyfingarinnar vestan hafs.)

Boðskap kvenfrelsunardægurmenningarinnar draga fræðimennirnir saman í þessu orðum: „[Þ]að er ekkert í fari karla sem slíkra, sem gott telst eða ... boðlegt. Því má þá aðeins umbera, að gerist þeir konur (við líkamlega geldingu) eða tileinki sér kvensál (við greindarfarslega eða andlega geldingu). Í hnotskurn; þá einungis er karl góður, sé hann nár eða kona. Hvað stendur eftir, þegar öll einkenni karlsins hafa verið upprætt eða brotin niður með orðum (deconstruct), annað hvort bókstaflega eða með öðrum hætti? Einungis það, sem festir konur og heiðurskonur í sessi (affirm). Í heimi hér er ekkert rými fyrir karlmenn í sjálfum sér.“

Vilja karlar slíkan heim? Vilja skynsamar, heilbrigðar konur slíkan heim? Er slíkur heimur hollur börnum okkar og barnabörnum?

Barnamorðinginn, Josephine Mesa

Josephine Mesa, átján ára að aldri, var gift kona, tveggja barna móðir og ófrísk, þegar óhugnanlegur atburður átti sér stað í maí 1986. Eiginkarl hennar var landgönguliði í sjóhernum, tveim árum eldri.

Nú bar það við, að vegfarendur ráku augun í barnslík í sorpgámi, sem hræætur höfðu leikið illa. Böndin bárust að Josephine. Hún sagðist ekki bera kennsl á líkið frekar en faðirinn. En sannleikurinn kom í ljós. Móðirin hafði refsað syninum fyrir að drekka úr salernisskálinni. Hún barði drenginn til óbóta með drullusokki.

Síðar sagði Josephine réttinum frá erfiðum uppvexti við misnotkun og nauðganir frá hinum og þessum, innan fjölskyldu og utan. Dómari hafnaði því körfu ákæruvaldsins um ellefu ára fangelsi. Þess í stað var Josephine látin laus á fimm ára skilorði. Það var tekið af henni loforð um að skilja við eiginkarlinn, þiggja sállækningu, fá sér vinnu og snúa aftur í skólann.

Fljótlega flutti Josephine inn til nýs kærasta. Fyrr en varði varð hún ólétt aftur, en tókst að leyna því fyrir skilorðsfulltrúanum og sállækninum. Í raun hafði Josephine reglur skilorðsins að engu. En lögfræðingur hennar var þess fullviss, að hún færi ekki í fangelsi aftur. Hann sagði það mestu máli skipta í lífi Josephine að taka að sér að nýju yngsta barnið, sem nú var á forræði föðurins. „Hún er ekki hættuleg yngsta barninu. Ég held, að hún geti verið eðlileg móðir eins og gerist og gengur, þar sem hún er ekki lengur undir áhrifum [fyrrverandi maka]. Ég held, að hann hafi orsakað dauða barnsins. Hann rak [móðurina] til þess brjálæðis, sem skýrir verknaðinn.“

„Algengasta réttlæting þess að sýkna mæður, sem drepa börn sín, er sú, að börnin þarfnist þeirra.“ (Warren Farrell)

https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1988-07-20-me-5840-story.html https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1986-06-01-mn-8861-story.html

Jákvæð karlmennska er í burðarliðnum

Fyrir skemmstu (2021)var hleypt af stokkunum átaki um „jákvæða karlmennsku.“ Í broddi fylkingar fer vinstri-grænn kynjafræðingur frá Háskóla Íslands, Þorsteinn V. Einarsson. Jafnréttissjóður veitti honum, m.a. með fulltingi Jafnréttisstofu, á annan tug milljóna til að fræða landsins börn um karlmennsku – sér í lagi skaðvænlega eða eitraða karlmennsku.

Andhverfa hennar er sem sé „jákvæð karlmennska.“ Sæunn Kjartansdóttir, sálgreinir, hefur reyndar í viðtali við RÚV kallað hana „nýja karlmennsku,“ þ.e. karlmennsku, sem einkennist af því, að karlmenn „sýni tilfinningar“.

Átakið er ekki síður áhugavert vegna samsetningar bakhjarla og þátttakenda; Háskóli Íslands, kynjafræðideild, Stígamót, Kvennaáróðursdeild Sameinuðu þjóðanna á Íslandi (UN Women) og Píetasamtökin, sem eru áhugamannasamtök um vernd gegn sjálfsvígum.

Bleik var brugðið. Mér var ókunnugt um, að um væri að ræða kvenfrelsunarsamtök. Því er ekki ljóstrað upp á heimasíðu þeirra. Mér hrýs hreinlega hugur við tilhugsun um það viðmót, sem karlmönnum í sjálfsvíghugleiðingum hlýtur að vera sýnt á þeim bæ. Það er svipað því viðmóti, sem mætir þeim í ofbeldisgeiranum eða -iðnaðinum, þar sem kvenfrelsarar ráða ríkjum.

Hér tekur sem sé ríkisstofnun æðri menntunar, HÍ, höndum saman við alþjóðleg og þjóðleg áróðurssamtök á skattjötunni. Píetasamtökin eru þó undantekning.

Hjálagt er hlaðvarp með viðtölum áðurnefnds Þorsteins við fulltrúa þessara samtaka. Þorsteinn sjálfur er opinberun, viðtölin fróðleg bæði í ljósi efnis þeirra og málflytjanda.

Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands, fræðileg kvenfrelsunarmóðir fjölda kvenfrelsara á Íslandi, segir: Hugtakið, „jákvæð karlmennska“ á sér tvær fræðilegar stoðir. Fyrra sjónarhornið er jákvæð sálfræði. Í því skilningsljósi er skoðað, hvað karlmönnum sé fyrir bestu, svo þeim og öllum öðrum muni líða betur. Seinna sjónarhornið er gagnrýnin karlafræði, femíniskar kenningar. „Þá er horft meira á valdatengsl kynjanna í stærra samhengi, svona meira samfélagslegra sjónarhorn …“

Þorsteinn spyr lærimeistara sinn, hvort það megi skilja sem samtal við „toxic masculinity“, eitraða eða skaðlega karlmennsku. Þorgerður játir því og segir: „Karlafræðingarnir okkar, t.d. Ingólfur Ásgeir Jóhannesson, prófessor á menntavísindasvið við Háskóla Íslands, talaði um skaðlega karlmennsku, og hann útskýrði það þannig, að það væri aðallega tvennt, sem hann horfði á. Og það var annars vegar ofbeldi, beint og óbeint ofbeldi í hinum margvíslegustu birtingarmyndum, … mjög margar birtingarmyndir.

Hitt snýr svona að vinnumarkaði, annars vegar kynjaskipting vinnumarkaðarins og fyrirvinnuhlutverk karla.“ Þeir sem sinntu því, væru að „stuðla að samfélagi aðgreiningar, væru að stuðla að því, að karlar tækju ekki virkan þátt í heimilislífi og t.d. barnauppeldi. Það hefur auðvitað neikvæð áhrif á börnin, það hefur slæm áhrif á þá sjálfa, þeir missa bara af mjög miklu, og það ýtir undir þessa hefðbundnu sýn á vinnumarkaðinn, bæði að konur séu þar í aukahlutverki og kynjaskiptingu starfa.“

Svo er fjallað um tvíhyggjuna [kynin tvö, karl- og kvenkyn], sem liggur til grundvallar allri skoðun á karlmennsku og því sem nemendur í kynjafræði eru uppteknir af; „ofbeldi gegn konum og auka vinnuálagi á konur.“ Þorgerður lýsir að lokum hrifningu sinni af hugtakinu „jákvæðri karlmennsku,“ því það auki líkurnar á því að fá karlmenn til að taka þátt í breytingu karlmennskunnar, svo hún megi verða jákvæð. Kristín Ólafsdóttir, talsmaður Píetasamtakanna, spyr Þorsteinn: Hvað viljið þið að gerist með þátttöku í þessu verkefni, þ.e. um jákvæða karlmennsku?: „Við viljum jafnrétti, við stöndum algerlega með því. Við gerum það bara sem fólk og við styðjum allt sem færir okkur sem samfélag nær því og svona samkennd og samúð. Við erum öll í grunninn eins. Þannig að við vonum heitt og innilega, að þetta skili sér í því að menn, karlmenn, eða fólk, sem skilgreinir sig karlkyn, skilji, að það má gráta, það má gera það sem það vill tilfinningalega séð. Það eru ekki til konutilfinningar og karlatilfinningar og H-tilfinningar (?). Þetta er allt sama tilfinningin.“

Marta Goðadóttir, kynningarstýra UN Women á Íslandi: „Við erum náttúrulega sú stofnun Sameinuðu þjóðanna, sem vinnur … að valdeflingu kvenna um allan heim og okkar starf lýtur aðallega að vitundarvakningu og fjáröflun hérna á Íslandi.

En við störfum í þágu UN Women á heimsvísu. Og þar er okkar verkefni náttúrulega að valdefla konur og stúlkur. Og það sem við höfum séð í okkar vinnu er, hvernig svona skaðlegar karlmennskur eru að þvælast fyrir okkur þar. Og þessi valdatengsl og baráttan eilífa við kynjakerfið og tvíhyggjuna, þar sem það eru einhvern veginn þessi viðteknu gildi, að karlmaðurinn sé viðmiðið og stúlkan, konan, sé frávikið. Og það er svona grunnurinn í okkar starfi, auðvitað. … Við erum að berjast … gegn þessu.“

Marta hælir Þorsteini á hvert reipi fyrir það lofsverða framtak hans að upplýsa um margar karlmennskur. Og svo kemur umfjöllun um tvíhyggjuna, þ.e. um karlkyn og kvenkyn, sem samfélagskerfi: „Við þurfum að gera svolítið samning við sjálf okkur óháð því, hvers kyns við erum sem einstaklingar. Vegna þess, að þessi tvíhyggja náttúrulega útilokar konur og alla aðra jaðarhópa.“

Og hér segir Þorsteinn: „Algjörlega, einmitt.“ Og spyr, hvað Marta vilji að komi út úr þessu sameiginlega átaki. Hún er afskaplega hrifin af því, að það sé nú talað um eitthvað jákvætt, en ekki alltaf eitthvað eitrað og skaðlegt, enda þótt „ það sé alveg fakta, en það er alveg rosalega mikilvægt að hafa uppbyggilegan tón í þessu, sem okkur langar til að breyta.

Og þetta snýst um hugarfarsbreytingu. … Jákvæð karlmennska … frelsar okkur öll undan höftum tvíhyggjunnar og þessu kynjakerfi, myndi ég segja. Vegna þess, að jákvæð karlmennska er ekkert annað en femínismi og viðurkenna hann.

Og viðurkenna fjölbreytileika, hafna þessum viðteknu valdatengslum, sem fylgja þessu blessaða feðraveldi, sem við erum dálítið undirokin af öll. Þetta eru ekki bara við konur og stúlkur eða önnur kyn en karlmenn, sem er undirokið því, þú veist.

Þetta er að hafa hræðileg áhrif á okkur öll. … [Skoða áhrif] „þessarar stöðluðu karlmennsku, svokölluðu skaðlegu karlmennsku, hvernig þetta er að hafa áhrif í skólakerfinu og stráka. Þetta er að auka sjálfsvígstíðni stráka og karla, fyrir utan það, að [við] konur, fáum heldur aldrei jöfn tækifæri. Við þurfum að taka á okkur alla þessa ógreiddu heimilis- og umönnunarstörf.“ … „Covid hefur sýnt okkur það, að þessi aukabyrði fellur harðar á konur. Það er náttúrulega kynbundið ofbeldi og „me-too“ svipti algjörlega hulunni af því, sem við vissum mörg hver …

Og það er það sem jákvæð karlmennska snýst um, að frelsa okkur frá þessu feðraveldi.“

Hjálmar Sigmarsson frá Stígamótum veður á súðum lengi vel um, hvað Stígamót eru að gera. Svo dregur til tíðinda, þegar Hjálmar tjáir áhorfendum, að ekki sé unnt að tala um kynafbrot, nema að tala um gerendur, og að það sé „menning okkar karla, þannig að við þurfum að tala um kynjakerfið, þannig að við þurfum að tala um karlmennskur. Við getum ekki talað um kynferðisofbeldi …. án þess að tala um karlmennsku. … [Jákvæð karlmennska], sem felur í sér stuðning og skilaboð til allra brotaþola. … Til þess að geta tekist á við nauðgunarmenningu, á við kynferðisofbeldi og allt kynbundið ofbeldi og bara allt kynjamisrétti, þá þurfum við einmitt að skoða ræturnar.“ (Hjálmar þennan, sem er kynjafræðingur, tók kvenfrelsunarráðherra Framsóknarflokksins, Gunnar Bragi Sveinsson, með sér til Nýju Jórvíkur á jafnréttisþing, þ.e. rakarastofuþingið (Barbershop Conference) árið 2015.)

https://hringbraut.frettabladid.is/sjonvarp/karlmennskan/thattur-12-jakvaed-karlmennska/

Jafnréttissjóður minningarorð

Úthlutun úr Jafnréttissjóði fyrir yfirstandandi ár (2020) hefur nú átt sér stað. Hún er fróðleg eins og endranær.

Stjórn sjóðsins skipa: Elín Björg Jónsdóttir, formaður (líklega fyrrverandi formaður BSRB). Varamaður er Páll Þórhallsson (líklega lögfræðingur, formaður stjórnarskrárnefndar).

Auk þeirra: 1)Tryggvi Hallgrímsson, félagsfræðingur og sérfræðingur Jafnréttisstofu, sem m.a. hefur verið tíðrætt um „me-too-byltinguna“ rétt eins og RÚV. Hafi ég skilið rétt, bendir hann á kvenfrelsunarleiðina til ljóssins í þeim málaflokki. Varamaður er Katrín Björg Ríkharðsdóttir (framkvæmdastjóri Jafnréttisstofu), menntunarfræðingur. (Jafnréttisstofa með Katrínu Björgu í fararbroddi stendur nú (ágúst) fyrir áróðursherferð um heimilisofbeldi á samfélagsmiðlum (fésbók), þar sem karlar eru skotspónninn.) 2)Þorgerður Einarsdóttir, félagsfræðingur, prófessor í kynjafræðum við HÍ . Varamaður Ingólfur Ásgeir Jóhannesson, menntunarfræðingur, prófessor við Menntavísindasvið HÍ, skrifaði m.a. bókina: „Karlmennska og jafnréttisuppeldi“ árið 2004. Boðskapur hans er kunnuglegur. Breyta þarf karlmennskunni til að gera veröldina betri og byrja með nýrri námsskrá í skólakerfinu. Þess vegna m.a. þarf að kenna kynjafræði, sem einnig er mikið áhugamál forsætisráðherra.

Það kemur ekki á óvart, að í raun eigi Jafnréttisstofa þriðjungsatkvæðisrétt í stjórninni og „kvenfrelsunardeild“ HÍ annan þriðjung. Þar sem kvenfrelsunar- og fóstureyðingaforsætisráðherra vor, Katrín Jakobsdóttir, skipar í sjóðsstjórn (eftir því sem ég best veit), er ekki ólíklegt, að formaður og varaformaður hennar séu hliðhollir kvenfrelsunarmálstaðnum eða VG, sem reyndar má leggja að jöfnu. En eins og alkunna er, er Jafnréttissjóður eitt óskabarna hennar og samkvæmt eigin yfirlýsingum táknrænn fyrir þá góðu samstöðu um „yfirstjórnmálaleg“ efni, sem íslenskir Alþingismenn geta komið sér saman um.

Sjóðurinn var stofnaður til að minnast aldarafmælis kosningaréttar kvenna til Alþingis. (Líklega verður haldið upp á sams konar afmæli fyrir karlkjósendur, þegar bláu skattarnir verða samþykktir við Austurvöll, en karlar fengu flestir umgetinn kosningarétt um sama leyti og konur.)

Katrín hefur tögl og haldir í svokölluðum jafnréttismálum. Hún kom því til leiðar, þegar hún samdi við Bjarna og Sigurð Inga, að hún mætti valsa um þann völl að vild. Enda safnaði hún öllum þráðum í þessu efni á eigin hendur. Það er líka alkunna í þessu sambandi, að „me-too“- vakningin er orðin að eins konar viðauka við stjórnarsáttmálann.

Hin íslenska kvenfrelsunarríkisstjórn hefur aukinheldur lagt sig fram um að halda þeirri sefasýki á lofti, meðal annars með alþjóðlegum ráðstefnum kven- og karlkyns kvenfrelsara undir leiðsögn Höllu Gunnarsdóttur, jafnréttissérfræðings úr VG, sem var ráðin til starfa fyrir atbeina Katrínar. (Menntamálaráðherra, Lilja Alfreðsdóttir, hefði væntanlega valið Pál Magnússon (jafnvel þótt hann væri Framsóknarmaður), og fjármálaráðherra, Bjarni Ben II, hefði ekki ráðið Þorvald Gylfason.)

Í fríðum úthlutunarkvennahópi eru tveir karlar: Þorsteinn V. Einarsson, kennari og yfirlýstur kvenfrelsari, félagi í VG, fær 8 millur til að útbúa fræðsluhlaðvarp í samvinnu við Stundina og fræða íslenska unglinga um eitraða karlmennsku. Þröstur Olaf Sigurjónsson, viðskiptafræðingur og prófessor við HÍ, fær 1.7 milljón til að skoða konur og val til stjórna (Female and a Board Selection Process by Nomination). Svo er bara að vona, að ekki sé litað gler í því glerþaki.

Það er ekki heglum hent að ráða í eiginlegt inntak upptalinna rannsóknarverkefna, en grunnstefið virðist það sama og við fyrri úthlutanir; rétta þarf hlut kvenna með einhverjum hætti, sérstaklega þeirra, sem orðið hafa fyrir kynferðislegu ofbeldi. En jafnréttisdeild Landsspítala ætlar þó að feta í fótspor leikskólakennara fyrir aldarfjórðungi síðan og kynna sitt dæmigerða kvennastarf. Leikskólakennarar höfðu ekki erindi sem erfiði. Karlmenn eru örlítið brot leikskólakennarastéttarinnar.

Skemmtilegust er líklega rannsóknin á kynjajafnrétti á heimskautasvæðunum. Hver ætli verði niðurstaðan úr því? Eða þá rannsókn Rannsóknarstofnunnar í jafnréttisfræðum um samtvinnun jafnréttis og loftlagshamfara.

Kvenfrelsunarfræðingar hafa nefnilega nú þegar komist að því, að jöklar séu kynfólskulegir að sjá, að kjötát feli í sér kvenhatur og að bændur beiti kýr sínar kynferðislegu ofbeldi. Því er ekki ólíklegt að niðurstaða ofangreindra rannsókna verði eitthvað á þá leið, að karlar hafi lagt veröldina í eyði og misbjóði konum á heimskautasvæðunum. Þetta er svo sannarlega spennandi!

Það væri afar fróðlegt að sjá niðurstöður fyrri rannsóknarverkefna. Ég finn þess hvergi stað, að sjóðurinn setji nokkur skilyrði fyrir lúkningu eða niðurstöðum. Hvernig ætli skattpeningum okkar hafi í raun verið varið? Ég bíð spenntur eftir að heyra niðurstöðu rannsóknarinnar um kostnað af ofbeldi karla gegn konum, sem veitt var fjármagni til árið 2015.

Umræddri jafnréttisskopstælingu er lokið í bili. Síðasta úthlutun hefur farið fram. Það verður spennandi að sjá, hvað kemur í staðinn. Því jafnréttissinnar munu vafalaust kalla eins og öryrkjar: „Það er nóg til af peningum, gleymið okkur ekki.“

Jafnréttisjörð kvenfrelsunarstofnunar SÞ (UN Women)

Kvenfrelsunaráróðursdeild Sameinuðu þjóðanna [SÞ), hefur nú samið þá lýsingu að kvenfrelsunarsamfélagi, sem lögð hafa verið drög að síðustu áratugi. Lýst er þroskuðu og skemmtilegu og umfram allt öruggu samfélagi. Í höfuðborginni sprangar hamingjusamt fólk um Staðalímyndarleysu-stræti, Ofbeldisleysu-stræti og Jafnlauna-stræti, prútt og frjálst í fasi, hamingjusamt og heilt, heilbrigt til líkama og sálar og hefur nóg að bíta og brenna. Þar er varla – eins og í ríkisstjórn Joe Biden og Kamala Harris – hvítan karl að sjá, en allir hinir blanda geði í gleði sinni á Samlyndistorgi.

”Frelsi er ein grunnstoða lífsins á Jafnréttisjörð. Frelsi til tjáningar og ferða, frelsi til sjálfsskilnings, frelsi til þess að ákveða, hversu mörg börn þú eignast, og til stjórnar á eigin líkama.”

Svo hugsa kvenfrelsunarhugmyndafræðingar SÞ sér svipmynd á Staðalímyndaleysustræti: „Innir þú telpuhnátu á rölti um Staðalímyndaleysustræti eftir því, hvað hún vilji leggja fyrir sig, þegar hún verði stór, gæti henni hugkvæmst, hvað sem er: Vísindamaður, verkfræðingur, hæstaréttardómari, Ólympíumeistari, listamaður eða geimfari – himininn sjálfur setur jafnvel engin mörk hinum stóru draumförum.“

 

Sviðsmyndir eru uppörvandi. Á Ofbeldisleysustræti sjást tvær konur, önnur þeirra í hjólastóli. Það er barasta steinsnar í næstu stuðningsþjónustu.

Áhrifamesta stofnunin á Jafnréttisjörðinni er án vafa Endurvinnslustöð fyrir eitraða karlmennsku. Þar fer að sönnu fram merkileg starfsemi: Þar „er eitruðu hátterni umbreytt í viðhorf, sem stuðla að jafnrétti kynjanna, í nýhugsunarsamræðum og námi. Til að mynda er þar umsnúið til heilbrigðari vega væntingum í þá veru, að drengir skulu ekki sýna tilfinningar eða þeir hafi til að bera eðlilega ýgi, [þ.e.] virðingar fyrir því, að hver og einn fái að lifa í sjálfi sannleikans, í algleymi tilfinninga, drauma og hæfileika. Róf kynvitundar og -tjáningar leysir af hólmi tvískauta skilgreiningar á kyni [þ.e. karli og konu].“

„Þegnar Jafnréttisjarðarinnar eru hamingjusamari og líður betur á sál og líkama en öðrum, því þeir hafa verið frelsaðar undan kúgandi kynhlutverkum. Drottnunargjarnir karla leggja [ekki lengur] stein í götu þeirra.“

„Á Jafnréttisjörðinni afneita engir hamfarahlýnun (climate change). Allir sem einn taka höndum saman um að hindra hlýnun og eyðileggingu auðlindanna. … Og eins og sjá má, eru konur í fararbroddi til jafns við karla. Kvenleiðtogar í viðskiptalífi og ríkisstjórnum hafa átt frumkvæði að stefnumótun til að vernda umhverfið. Á Jafnréttisjörðinni hafa verið uppgötvaðar nýjar leiðir til sjálfbærni með því að draga úr kolefnislosun og matarsóun.“

”Konur og stúlkur geta farið ferða sinn óáreittar að kvöldlagi. Þær þiggja sömu laun og karlar fyrir jafngild störf.” (Sbr. Umræðu í morgunhljóðvarpi RÚV við Þórð Snæ Júlíusson 2. feb. 2021).

”Álit kvenna vegur jafn þungt og álit karla í ákvörðunum, er snerta líf þeirra, líkama, stefnumótun og umhverfi. Stúlkur munu metnar að verðleikum til jafns við stráka.”

”Á Jafnaðarjörðinni stuðlar sameiginleg valdeflingarreynsla að því, að þær [konur] leiti til hverrar annarrar, fremur en sameiginleg reynsla af misnotkun og kynáreitni.”

”Morð á konum eiga sér ekki stað, hér eru konur metnar að verðleikum og virðing sýnd.”

”Heimilisofbeldi er sjaldgæft vegna strangra laga gegn því og stuðningsþjónusta er tiltæk fyrir fórnarlömbin. Þar sem grundvallarviðmið er jafnrétti kynjanna er vald í nánum samböndum það sama en ekki undirokandi eða eitrað [af karla hálfu].”

”Sérhver kona eða stúlka, ung sem gömul, hefur aðgengi að alnæmisprófi, án [þess að verða fyrir] mismunun og smán.” (Á Jafnréttisjörðinni virðist gert ráð fyrir gömlum stúlkum.)

Höfundar þessa draumórasamfélags bjóða lesanda upp á svokallaða veruleikaskoðun. Það er öll ástæða til að gjalda varhug við henni. Yfirleitt er þessi speki sótt til kvenfrelsunarvísinda, sem oft og tíðum segja brenglaða sögu og ófullkomna. Þó er á það bent, að karlar fremji sjálfsvíg margfalt oftar en konur.

https://www.unwomen.org/en/digital-library/multimedia/2020/2/illustration-equiterra-gender-equality-utopia

Írskar ástir í fornu feðraveldi

Þrungin yndisþokka lágu þau í dyngju drottningar, hjöluðu saman og gerðu hvoru öðru glingrur, enda nýstigin í hnapphelduna. Á vörum léku blautleg ástaryrði, sjafnaryndið var í algleymingi. Alías (Ailil) hafði orð á því, að nú væri betur komið fyrir henni, Mevu (Medb), en áður var. Meva svaraði því til, að hún hefði alls enginn þurfalingur verið, því faðir hennar færði henni að gjöf heilt ríki á Írlandi, Cruachan. Þar að auki hefði hún yfir að ráða verulegum herafla, 1500 leysingjum og jafnmörgum frjálsum körlum. Alías skyldi reyndar hrósa happi yfir kvonfanginu. Því hún hafi verið ein tólf systra og „ … skarað fram úr þeim í yndisþokka, vígfimi og orrustum.“

Meva sló ástmanni sínum gullhamra, þegar hún sagði, „ … ég var kröfuharðari um vígslugjöf, en nokkur kona á Írlandi hefir nokkurn tíma verið í garð brúðguma – [þ.e.] að hann væri firrtur kvikinsku (nirfilshætti), afbrýðissemi og ótta. … Þegar við trúlofuðumst færði ég þér bestu gjöf, sem völ var á; tólf karlmannsklæði, stríðsvagn … að andvirði sjö ambátta, breidd ásjónu þinnar í roðagulli og þyngd vinstri handleggjar í skíragulli.“

Metingurinn var kominn í algleyming, svo mjög, að nú var farið að virða búpening. Þá kom í ljós, að eiginmaðurinn átti í eigu sinni öflugri griðung. Þá urðu góð ráð dýr. Drottningin brá á það ráð að senda erindreka til kóngsins af Ulster til að fá að láni bola einn mikinn, er Donni (Donn Cuailnge) ) var kallaður. Meva lofaði gulli og grænum skógum fyrir bola. Ef það dygði ekki mætti konungur fá að njóta hinna „viðmótsþýðu læra“ hennar.

Konungur varð hugsi, en bauð til svalls. Meðan á því stóð innti hann erindrekana eftir því, hver viðbrögð drottningar yrðu, ef hann neitaði bón hennar. Það mætti einu gilda, svöruðu þeir. Bola skulum við hafa á brott. Konungur brást þá ókvæða við og hafnaði bón drottningar. Það skipti engum togum, að Meva sagði konungi stríð á hendur vegna bolans, Donna. Nokkurn veginn svona er greint frá í fornri arfsögu, „Nautgriparáninu í Cooley“ (Tain Bo Cualigne).

Drenghnokki nokkur, Kúlakinni (Cuchulalinn), afkvæmi guðsins, Lúgs (Lugh) og jarðneskrar móður – hinn írski Akkilles – bjóst til varnar bola og konungnum af Ulster. Hann hafði hlotið þjálfun í vopnaburði hjá þrem stríðsmeyjum. Ein þeirra var valkyrjan eða vígagyðjan, Kráka (Badb), sem úrslitum bardaga réði. Varð þar nú mikill aðgangur og lá Kúlakinni óvígur eftir.

Vopnabróðir Kúlakinna frá Ulster, Cethern að nafni, sagði: „Þetta sár veitti þér kona hégómleg og drambsöm.“ Stríðshetja vor svaraði: „Ég held þú hafir á réttu að standa. Að mér gerði atlögu hávaxin kona, ljós yfirlitum og langleit. Á höfði hafði hún gullinn hadd og gylltan fugl á hvorri öxl. Hún var hjúpuð fjólublárri skikkju. Á baki bar hún fimm þverhendur gulls. Í hendi hélt hún á oddhvössu léttspjóti og sveiflaði járnsverði með kvenskefti yfir höfði sér – magnþrungin vera.“

Saga Kúlakinna er þó ekki öll. Einu sinni hitti hann meyjuna, Emeru (Emer), á vegi sínum. Honum leist meyjan væn og tilkomumikil. Hann mælti svo: „Nú ber fyrir augu hið ljúfligasta landslag. Hér fýsir mig mjög að hvíla vopn mitt.“

Mærin taldi á því öll tormerki, nema hann vegi mann og annan, eins og eitt hundrað í hverjum firði á tilteknu landsvæði. Það þótt hetju vorri ekki tiltökumál.

En svo sagði Emera: „Enginn skal dvelja í landi þessu, sem ekki hefur synt á móti straumi sem flúðalax væri með tvöfalda þyngd sína í gulli; höggvið í spað í einu höggi þrjá hópa þriggja manna, en [engu að síður] hlíft miðjumanni í hverjum hópi.“

Kúlakinni lét sér hvergi bregða og svaraði til: „Svo er mælt og svo mun gert.“

Enn gerði Emera kröfur: „Enginn skal fá að dvelja í landi þessu, sem ekki hefur þrammað vansvefta að Hrekkjavöku lokinni, þegar sumri hallar, og fram að Kyndilmessu (Imbolc), þegar ærnar eru mjólkaðar að vorlagi …“ og sumarið allt, fram á hrímkalt haust.

Kúlakinni svarar enn keikur: „Svo er mælt og svo mun gert.“

Saga er einnig sögð af döpru Derídu (Deirdre an Bhróin). Því var spáð um forlög meyjarinnar, að sökum fegurðar og glæsileika myndu greifar og konungar aldrei sitja á sárs höfði af einskærri þrá til hennar. En svo fór, að fljóðið fagra var heitbundið eldri kóngi á Írlandi, Conchobor.

Á leið sinni til verðandi brúðguma hitti hún Noisiu, konung af Ulster. Honum varð að orði: „Hér er kvíga ein fögur á ferð.“ Hún svaraði: „Vel kann það að vera. [En] kvígurnar verða miklar um sig, þar sem enginn er uxinn.“ Noisiu svaraði að bragði: „Þú hefur alein aðgang að yfiruxa þessa héraðs – konungnum af Ulster.“ Svar Derídu var snöfurlegt og skýrt: „Ég vel milli ykkar tveggja. Ég kýs ungan tarf eins og þig.“

Það tókust með Derídu og Noisiu ástir miklar. Þau hlupust á brott saman. Conchobor varð að vonum æfur af bræði, lét elta þau uppi og ganga af eljaranum dauðum. Derída var hrifinn úr faðmi hans.

Dapra Derída orti sorgarljóð um látinn elskhuga sinn. Ágrip:

Ég elskaði hinn hófsama, mikla stríðsmann.

Unaðsleg, fölskvalaus og ákveðin var girnd hans.

Ég naut þess að horfa á hann klæðast í árið

í útjaðri skógarins.

Ég féll i stafi yfir bláu augunum hans.

Þau bræddu konur og trylltu óvini.

Og nú, þegar hinstu ferð okkar er lokið,

ómar rödd hans í myrkum skóginum.

 

Sá, er vígið vann, var vinur Conchobor, Eogan mac Durthackt. Svo mikil var heift þess fyrrnefnda, að hann ákvað að deila Derídu með vini sínum. En Derída hafði svarið þess eið, að aldrei skyldi hún slíku una. Hún kastaði sér því úr stríðsvagni Eogan og braut höfuðkúpuna á kletti. Hún féll örend saman.

Átján öldum síðar, yrkir önnur írsk baugahlín:

Ástin mín og yndi,

daginn, sem ég barði þig fyrst augum,

handan markaðarins,

litu augun mín ekkert annað.

Þú varst mín einasta ást.

 

Hér yrkir skáldið, Eibhlín Dubh Ní Chonaill (Eileen O‘Connell) (1743? – 1800?) um elskhuga sinn, Art Ó Laoghaire (Art O´Leary) (1746-1773). Art var liðsforingi í her Maria Theresa Walburga Amalia Christina (1717-1780) af Austurríki, drottnara Habsborgarveldisins í fjörutíu ár. Liðsforinginn glæsilegi og ástsæli var myrtur af Englendingi nokkrum, sem ásældist gæðingshryssu hans. Art vildi ekki selja gripinn fyrir það smánarverð, sem ensk lög buðu honum að gera. Því fór sem fór.

Grafskriftin hljómar svo: Í þessari fábrotnu gröf hvílir Art O‘Leary, gjöfull, glæsilegur og hugprúður, drepinn í blóma lífsins. Hér er vafalítið lýst þeim eiginleikum, sem írskar konur – líklega konur allra landa – vildu að prýða skyldu lífsförunauta sína og elskhuga. Karlmennsku!

(Byggt að miklu leyti á bókinni: „Hvernig Írar björguðu menningunni“ (How the Irish Saved Civilization: The Untold Story of Ireland‘s Heroic Role from the Fall of Rome to the Rise of Medival Europe), eftir norður-ameríska sagnfræðinginn, Thomas Cahill (f. 1940))

Í kláminu er kærleikurinn fólginn

Íslenska kvenfrelsunarríkisstjórnin undir stjórn hins ötula kvenfrelsara, Katrínar Jakobsdóttur, hefur látið semja bæði álít og námsefni í kynjafræði (gender studies) handa börnum í leik- og grunnskóla. Kynungabók Katrínar, eftir valinkunna kvenfrelsara, hefur verið gefin út, svo og „Alls kyns um kynferðismál – Kynjafræðsla fyrir unglingastig.“ Höfundur er Þórdís Elva Þorvaldsdóttir, kvenfrelsari m.m.

Námefnið er samið af ást og umhyggju fyrir börnum. Þau eiga að læra um kyn, kynheilbrigði og jafnrétti kynja. Námsefnið skal einnig vera vörn gegn kynofbeldi drengja í skólum, en eins og almenningi er ljóst, ríkir, samkvæmt Skólameistarafélagi Íslands, „nauðgunarmenning“ í íslenskum framhaldsskólum.

Það er einnig kennt eitt og annað um hagnýtt kynlíf í kynjafræðabók Þórdísar Elvu. Börnum er t.d. kennt að fróa sér.

En Bandaríkjamenn standa okkur miklu framar, eru framsæknari, enda þótt íslenskir skólastjórnendur hafi verið iðnir við að hleypa inn í skólana lögreglumönnum, sem kenna nemendum að gjalda varhug við karlmönnum, og sértrúarhópum ofbeldisiðnaðarins, sem kenna þeim um þá kynhættu, sem af feðrum stafar.

Í bandarískum skólum eru nú hinir og þessir hinseginhópar (queer) aufúsugestir og jafnvel aðstoðarkennarar. Dragdrottningar troða meira að segja upp á bókasöfnum til að fræða börnin. Starfsmönnum almenningsbókasafna ber skylda til að útvega fræðsluefni, sem endurspeglar alls konar tilbrigði við kynlíf og kynferði.

Þrátt fyrir Regnbogaleikskóla Reykjavíkurborgar og námefni unnið á vegum stjórnvalda, eru Íslendingar samt sem áður eftirbátar skólayfirvalda í Maine-ríki. Þar eru m.a. kenndar bækurnar „Kynhinsegin“ (Gender Queer) og „Samkynsbókin“ (This Book is Gay). Þar er m.a. lögð áhersla á að kenna börnum að fróa hverju öðru og totta. Rúsínan í pylsusendanum er svo kennsla í saurkynlífi (scat).

Einu sinni sögðu kvenfrelsarar, rauðskokkurnar, klámið vera kúgandi karlaverk. Nú vilja þær óðfúsar kenna það hálfmálga börnum. Sömu sokkur, sbr. viðtal í RÚV við Guðrúnu Ágústdóttur á „kvennafrídaginn,“ telja líka „me too“ hreyfinguna skilgetið afkvæmi rauðsokkuhreyfingarinnar. Það er ekki síður fróðlegt.

En eins gamla og eldgamla eflaust rekur minni til, töldu rauðsokkurnar konur miklu vitrari körlum um allt, er laut að velferð og heilsu barna - og um alla hluti yfirleitt.

https://www.nas.org/blogs/statement/nas-statement-on-gender-ideology-in-higher-education https://www.jamesgmartin.center/2022/09/measuring-the-spread-of-dei/ https://www.dragstoryhour.org/ https://www.amazon.com/This-Book-Gay-Juno-Dawson/dp/1492617830 https://www.amazon.com/Gender-Queer-Memoir-Maia-Kobabe/dp/1549304003 https://www.mindingthecampus.org/2022/09/21/going-woke-isnt-hard-when-youve-got-a-library-card/ https://www.mindingthecampus.org/2022/11/01/ban-pornography-in-maine-schools/?utm_source=NAS+Email+General&utm_campaign=9afecd39af-EMAIL_CAMPAIGN_2022_11_03_02_56&utm_medium=email&utm_term=0_407924b2a9-9afecd39af-236730470

Hvítu kvenfrelsunarfjarðrirnar. Íslenskir og breskir stríðshaukar

Það var fyrir bráðum mannsaldri, að konur í rauðum sokkum kröfðust þess að fá að stjórna veröldinni utan stokks sem innan. Eða eins og ástsæll forsætisráðherra vor segir í dag: Konur eiga að vera þar, sem mikilvægar ákvarðanir eru teknar.

Rauðsokkurnar sögðu með hönd á hjarta og brosi á vör, að þær væru hjartnæmar og friðsamar eins og konum einum er lagið. Undir þeirra stjórn myndi fólk lifa í sátt og samlyndi, elska frið og strjúka kvið. (Það var áður en kynofbeldi og kynáreitni var fundin upp.)

Íslensku rauðsokkurnar voru töfrandi á allan hátt, sungu og dönsuðu. Miklu skemmtilegri en kvenfrelsarar um þessar mundir í ofbeldisiðnaðum, Öfgum og Lífi án ofbeldis – að ógleymdri íslensku kvenfrelsunarríkisstjórninni. Þær sungu og voru glaðar og gerðu körlum glingrur, þ.e. sýndu þeim kynferðislega áreitni. Karlar vildu allt fyrir þær gera eins og óbrengluðum körlum er tamt. Þeir fórna sér fyrir konurnar sínar.

En Rauðsokkurnar voru ekki mikið fyrir lestur. T.d. höfðu þær í aðgerðastöð sinni mynd af frönsku beggjakynjaheimspekingnum, Simone de Beauvoir (1908-1986). En fáar nenntu að lesa hinn ógnarlega doðrant hennar (Le Deuxíeme Sexe) um síðra kynið, enda hafa íslenskar konur aldrei verið hið síðra kyn. En þær hefðu mátt kynna sér sögu Pankhurst mæðgnanna og hryðjuverkakvenfrelsunarsveit þeirra.

Það vill nefnilega svo til, að þær voru valkyrjur eins og systurnar í ríkisstjórn Íslands, Katrín og Þórdís Kolbrún.

Nokkrir fróðleiksmolar um bresku hryðjuverkakvenfrelsarana, súffurnar (suffragettes):

Þær börðust m.a. fyrir kosningarétti kvenna. Þá var einungis fámennum hópi efnaðra karla leyft að kjósa (eins og á Íslandi). Þær stofnuðu „Félags- og stjórnmálasamband kvenna“ (Women‘s Social and Political Union - WSPU) með „ættmóðurina,“ Emmeline Pankhurst (1858-1928), efnaða efri millistéttarfrú, í fararbroddi.

Saga þessa hryðjuverkahóps er að sumu leyti einnig fjölskyldusaga, hryggileg í mörgu tilliti. Dætur Emmeline tók allar þátt í baráttunni. Þær voru: Christabel Harriette Pankhurst (1880-1958), Estelle Sylvia Pankhurst og sú yngsta, Adela Constantia Mary Pankhurst Walsh (1885-1961).

Adela hraktist til Ástralíu, varð meðstofnandi byltingarflokks (kommúnistaflokks) og síðar fasískrar hreyfingar. (Það fetuðu fleiri kvenfrelsarar í fasísk fótspor Adelu Pankhurst, t.d. Norah Elam (1878-1961) og Mary Sophia Allen (1878-1964)).

Það kastaðist einnig í kekki með Sylvíu, móður hennar og systur, Christabel. Hún klauf sig út úr samtökum móðurinnar og stofnaði eigin kvenfrelsunarflokk.

Sylvía, öndvert við móður og systurina, Christabel, gerðist byltingarsinni. Baráttan gegn heimsvaldastefnu auðvaldsríkjanna bar hana allar götur til Eþópíu. Þar bar hún beinin og var grafin með viðhöfn.

Ættmóðirin og eftirlætisdóttir hennar, Christabel, tóku þveröfuga stefnu. Þær beittu sér ákaft fyrir herkvaðningu og stríðsrekstri. Fyrsta heimstyrjöldin var handan við hornið.

Christabel fórust svo orð, að jafningjar leystu ágreining með samtali, en það væri fánýtt háttalag, þegar karlar ættu í hlut, því „annað kynið [karlar] haldi hinu í ánauð. … það gerði konum gott að skera upp herör. Þær hafi feykt burtu dömubölinu, feimnislegri hæversku, sem væri dæmigerður kvenleiki á öndverðu Viktoríutímabilinu, en frábrugðinn [eiginlegri] kvenmennsku.“

Það var ekki orðum ofaukið. Hersveit kvenfrelsaranna stundaði sprengingar, skemmdarverk, íkveikjur, sýruárásir og handalögmál – og vitaskuld alls konar óspektir.

Fjölda hinna ungu stríðsmeyja var stungið í steininn. Oft og tíðum fóru þær í hungurverkfall til að mótmæla því, að þeim væru „boðin kjör“ venjulegra fanga. Þær sögðust eiga betra atlæti skilið. Margar þeirra voru þvingunarfóðraðar. Þær voru í kjölfarið sæmdar sérstökum orðum WFPU.

Hryðjuverkasveitin lét sverfa til stáls „Svarta föstudaginn“ í nóvember 1910. Um þrjú hundruð súffur efndu til ofbeldismótmæla. Þeim var svarað í sömu mynt af lögreglu, sem var gagnrýnd harkalega fyrir framgöngu sína, sérstaklega þó kynferðislega áreitni. Að sögn urðu brjóst súffanna fyrir hnjaski í slagsmálunum.

Lögreglumennirnir voru beinlínis óskammfeilnir. Elisabeth Freeman (1876-1942), segir svo frá, að einn þeirra hafi gripið um læri hennar. Hún útskýrði:

„Ég krafðist þess, að hann sleppti takinu á læri mínu. Það væri hatursfullt tiltæki gagnvart konu.“ Hann ku hafa svarað: „Ó, gamla, gæska mín, í dag get ég gripið í þig, hvar sem er.“ (Nýlega varð læraþukl dönskum karlráðherra að falli.) Kynferðisleg áreitni gegn konum er síður en svo ný af nálinni.

Kennarinn, Emily Wilding Davison (1872-1913), var ein af skrautfjöðrum hreyfingarinnar. Sú var þvingunarfóðruð 49 sinnum. Einu sinni stakk hún sér fram af háum stiga í fangelsinu til að mótmæla kúgun kvenna.

Emily útskýrði síðar: „Ég notaði allan minn viljastyrk og gerði þetta af ásettu ráði, því mér þótti sýnt, að einungis sjálfsfórn mannveru mundi duga til þess að opna augu þjóðarinnar fyrir þeim skelfilegu pyndingum, sem konur sæta. Ég er þess fullviss, að hefði mér tekist ætlunarverkið, hefði þvingunarfóðrun ekki verið tekin upp aftur.“

Ofangreind Elisabeth, sem mátti þola hramm lögreglumannsins á læri sér, kom frá Bandaríkjum Norður-Ameríku. Breskar súffur fengu einnig liðstyrk frá Kanada, Mary Raleigh Richardson (1882/83-1961). Sú vann sér það m.a. til afreka, að tæta sundur málverkið, Rokeby Venus, eftir spænska málarann, Diego Velázquez. Eins og Emily áður útskýrði hún gjörning sinn:

„Ég hef reynt að eyðileggja málverk af fegurstu konu goðsagnanna. Í því felast mótmæli gegn eyðileggingu ríkisstjórnarinnar á frú Pankhurst, sem býr yfir fegurstu manngerð samtímasögunnar.“

Eftirmæli Helen Lewis, sem skrifaði bók um sögu „erfiðra kvenna“ (Difficult Women) eru þessi: “Ef til vill var það svo, að fyrsta heimsstríðið – sem leiddi til þess, að Emmeline Pankhurt stöðvaði hernaðaraðgerðirnar – hafi komið í veg fyrir, að konur … [úr hryðjuverkahópi súffanna] hefðu valdið dauða … manna jafnvel hundruðum saman.”

„Þessar konur [súffurnar] höfðu þjáðst undan þvingunarfóðrun, fangelsun, kynferðislegum árásum og eftirliti af hálfu breska ríkisins. Í kjölfar þess bjuggu þær við blóðugasta eyðingarstríð, sem nokkurn tíma hafði verð háð. Ó, já! Aukin heldur bættist það smáræði við, sem Spænska veikin hét, sem drap 228.000 manns í Bretlandi.” (Eftir því sem ég best veit, drap hún ekki konur sérstaklega, kom upp meðal hermanna (karla) í Kaliforníu.)

Harm- og píslarvættistúlkun á sögu hryðjuverkasveitar Pankhurst hefur þó tæpast við söguleg rök að styðjast.

Það vill nefnilega svo til, að bresk yfirvöld og auðdrottnarnir, sem stjórnuðu þeim, sáu sér leik á borði og virkjuðu stríðeðli kvenfrelsaranna í eigin þágu. Þær tóku því upp gamlan, breskan kvennasið og nældu hvítri fjöður í hvern þann karlmann, sem ekki bar einkennisbúning hermanns.

Þær frýjuðu piltunum hugprýði, svo þeir skæru upp herör gegn Þjóðverjum, sem nauðguðu konum um alla Evrópu, að sögn áróðursskrifstofu stjórnvalda. Velþekkt áróðursbragð! (Katrín hefur lagt drög að slíkri skrifstofu hjá Fjölmiðlanefnd og hefur löggjöf gegn „hatursorðræðu“ í smíðum. Það er þaulreynd aðgerð ríkisvaldsins til að stjórna hugsun og hegðun sauðsvarts almúgans – sérstaklega í stríði, þar með talið veirustríðið og stríðið gegn drengjum/karlmönnum, sem er í algleymingi.)

Þakklæti sýndi breska hergagnaiðnaðarstéttin og stjórnmálamenn í þjónustu hennar, með því að leysa úr haldi alla hryðjuverkamenn úr röðum Pankhurst kvenfrelsaranna.

Nú eru það hins vegar rússneskir hermenn, sem nauðga konum í Úkraínu – meira að segja á stinningarlyfjum frá félaga Vladimir, sögðu Sameinuðu þjóðirnar.

Vígorð Kolbrúnar Þórdísar eru nokkurn vegin svona: Barist verður við Rússa til síðasta úkraínska sveinstaula. Vígorð bresku kvenfrelsunarsystranna voru; berjist gegn Þjóðverum til síðasta (karl)manns.

https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-british-studies/article/abs/white-feathers-and-wounded-men-female-patriotism-and-the-memory-of-the-great-war/C876388B8CF63FACB1593CFD51FED4A5 https://avoiceformen.com/feminism/pankhurst-the-white-feather-betrayal-of-history/ https://spartacus-educational.com/WpankhurstE.htm https://www.opendemocracy.net/en/5050/white-feather-girls-womens-militarism-in-uk/