Íslenska þjóðernishreyfingin; kjarni hugmyndafræðinnar og áhrif: Fyrri þáttur

Ég styðst í aðalatriðum við rit Jóns Aðils, sagnfræðings, um íslenskt þjóðerni. (Islenzkt þjóðerni. Alþýðufyrirlestar. (Rvk., Sigurður Kristjánsson, 1903) (fyrirlestrarnir voru einnig gefnir út undir titlunum‚ íslenskt þjóðerni, gullöld Íslendinga og Dagrenning 1903 til 1910 – vísað er til blaðsíðutals í sviga.)

Önnur tveggja aðalheimilda er rit Ásgeirs Guðmundssonar um íslenska þjóðernishreyfingu. („Nazismi á Íslandi. Saga Þjóðernishreyfingar Íslendinga og Flokks þjóðernissinna.“ Saga XIV (1976), bls. 5-68.) (Einnig hér er vísað til blaðsíðutals í sviga.) Skrif þeirra um efnið verða rakin og rædd.

Ágrip/niðurlag: Þær þjóðernishreyfingar, sem urðu til á nítjándu öldinni á meginlandi Evrópu, tvinnuðust saman við þjóðernis- og sjálfstæðishugsun íslenskra menntamanna, sem einkum urðu fyrir áhrifum frá þýsk-danskri draumórastefnu (rómantík). En þegar á átjándu öldinni sá Eggert Ólafsson fyrir sér íslenska þjóð, sem hafði endurheimt þjóðerni sitt og glæsileika menningar sinnar.

Íslenskir menntamenn urðu einnig fyrir áhrifum af hugmyndum um svonefnda félagslega Darwinshyggju, sem styrkti íslenska söguskoðun í þá veru, að á Íslandi byggi „guðs“ útvalda þjóð, sem fyrir misskilning örlaganna hafði ekki náð að senda geisla sína til umheimsins. En „skín á gull, þótt í skarni liggi.“ Tími íslenskrar afburðaþjóðar er kominn rétt eins og tími Jóhönnu, þrátt fyrir vissan „ómöguleika“ um aldir.

Nasistaflokkurinn leið undir lok, en fræ hans spíruðu í Sjálfstæðisflokknum og hugmyndafræðilegur arfur hans, þjóðernisjafnaðarstefnan, sem boðaði altumlykjandi forsjárhyggju, lifir góðu lífi með þjóðinni og þrífst eins og púki á fjósbita.

Þjóðernisstefna: Stefnan er venjulega rakin til þýskra skálda og fræðimanna á nítjándu öldinni. Allir eru þó ekki á eitt sáttir. Ágreiningur fræðimanna um tímasetningu kemur aðallega til af mismunandi skilgreiningum á fyrirbærinu, þótt flestir tengi upphaf þjóðernisstefnu við myndun nútíma þjóðríkja. Grunnhugmyndir um þjóðina eru tvær; pólitísk eining og menningarlegt fyrirbæri. (Ragnheiður Kristjánsdóttir. Rætur íslenskrar þjóðernisstefnu. Saga 1996, 131-174, bls. 135-136.)

Jón Aðils segir um þetta: „Þar sem upplýsingarstefnan bygði á almennum mannúðargrundvelli, bygði rómantíska stefnan á þjóðlegum grundvelli. Það er þjóðernislögmálið, sem ryður sér til rúms með þessari stefnu. Hennar aðal þýðing er í því fólgin, að hún hjálpar þjóðunum til að finna sjálfar sig. Hún beinir athygli þeirra að fortíðinni, að uppruna sínum, sögu og fornbókmentum, og kveykir við það nýtt líf og nýjan þrótt hjá þeim.“ (237)

Þjóðernisrannsóknir: „Módernismi í þjóðernishyggjurannsóknum, sú kenning að pólitísk þjóðernishyggja, óskin um að mörk þjóðar og ríkis falli saman, hafi lítt eða ekki orðið til fyrr en á nýöld. Spurningar vakna óhjákvæmilega í tilfelli okkar Íslendinga um það frelsi sem forvígismenn sjálfstæðisbaráttunnar þóttust vilja sækja í greipar Dana.“ (Gunnar Karlsson. Sagan af þjóðríkismyndun Íslendinga 1830 – 1944 (109-134), bls.127. Íslensk sagnfræði á 20. öld. Útg. Guðmundur J. Guðmundsson og fl. Sögufélag 2009.)

Hugtakið Íslendingur: „Hugtökin Ísland og Íslendingar koma fyrir í dróttkvæðum frá tíundu og elleftu öld. Frá og með 12. öld fara konungar á Norðurlöndum að efla samstöðu þegna sinna. Áður var föðurlandið einungis það land sem átti sér sameiginlegt þing.

Íslenskt þjóðerni skipti máli fyrir þá sem voru staddir í erlendu umhverfi og þegar þjóðin þurfti að koma saman til að bregðast við erlendu áreiti. Fyrir 1262 voru íslenskir bændur þjóð erlendis en eftir það þurftu þeir líka að vera það heima hjá sér. Að því leyti markar árið 1262 upphaf íslensks þjóðernis.“ (Sverrir Jakobsson. Hvers konar þjóð voru Íslendingar á miðöldum? Skírnir, 173. árg., vor 1999, bls. 140.)

Íslensk þjóðernishyggja: „Þjóðernishyggja 19. aldar; vildi hún viðhalda fornum þjóðarsiðum og þjóðareinkennum og endurvekja það af slíku tagi sem hefði glatast í tímans rás, einkum ef það hafði glatast vegna útlendra áhrifa og yfirráða. Á hinn bóginn var þjóðernisstefnan líka nývæðingarstefna [modernisation] og framfarastefna [positivism].“ (Gunnar Karlsson, Saga Íslands IX, Hib, Rvk. 2008, bls. 255.)

Uppruni Íslendinga: Íslendingar eru búnir til úr tveim úrvalsstofnun; þ.e. Keltum og Norðmönnum. Jón Aðils Jónsson, sagnfræðingur, ritaði töluvert á fræðilegum grunni um uppruna og þjóðerni íslendinga. Jón telur mannval mikið hafa byggt Ísland, ríkt að atgjörvi, lærdómi, menningu og þjóðerniskennd. Hann segir:

„Hér á Íslandi blönduðu þessir tveir kynþættir blóði [Keltar og Norðmenn]. Hér rann saman í eitt andlegt fjör, hugvit og snild Keltanna, og djúpskyggi, staðfesta og viljaþrek Norðmannanna, og fæddi af sér þjóðlíf, sem varla hefur átt sinn líka í sögunni. (49)

Í Hafursfjarðarorustu var mest mannval saman komið á mót Haraldi konungi. Þau þrjú fylki, sem aðallega héldu þar upp vörninni, stóðu lang fremst í menningu af öllum fylkjum í Noregi, og var það að (21) þakka viðskiftum þeirra við Vesturlöndin, sem áður er minnst á. Þaðan höfðu víkingaflokkar farið vestur um haf og sótt gull og gersimar til keltnesku þjóðanna. En þeir sóttu um leið það sem meira er í varið, og það var menning og mentaþrá og andleg áhrif í ýmsar áttir. Það eitt sýnir nægilega samband þessara fylkja við Vesturlöndin, að fjölda margir menn komu vestan um haf til að berjast á móti Haraldi konungi í Hafursfirði. (22)

Í fornritum vorum er oft getið um man, bæði þræla og ambáttir, og um margt af því er tekið fram, að það hafi verið af írsku kyni. ... Nú mega menn ekki ætla, að þetta man hafi alt verið þýborið, eða yfir höfuð að tala af auðvirðilegum uppruna. Það var oft af göfugum ættum, jafnvel jarlborið og konungborðið, ... (38)

Írskir klerkar og klaustramenn lögðu sig ekki eingöngu eftir latínu, heldur einnig eftir grísku og hebresku. Þeir hófu fyrstir manna fornrit Grikkja, þennan gimstein alheimsbókmenntanna, upp úr gleymsku og niðurlæginu og auðguðu anda sinn og þekkingu á lestri þeirra. Eftir það skifti svo um, að hver mentakynslóðin á fætur annari hefur nú öld eftir öld ausið þaðan sína beztu undirstöðufræðslu.

Írar voru hugvitsmenn hinir mestu í alls konar listum og snillingar í höndunum. Fornar írskar skinnbækur eru skreyttar hinum margbrotnustu listadráttum, svo óviðjafnanlega vel gerðum, að það ber að fegurð og snild af flest öðru, sem fram hefur komið í þeirri grein alt fram á vora daga. Þeir voru líka lista-smiðir á alla málma og greyptu svo fagurlega alls konar skrautmyndir á smíðisgripi sína, að afbragð þótt meðal annara þjóða.“ (46)

Ættjarðarást og þjóðernistilfinning: Jón Aðils Jónsson segir um ættjarðarástina: „Hún laðar og lokkar í vorblænum, þegar hann leikur um vangann; hún töfrar og seiðir í öldunum, þegar þær gnauða við borðstokkinn; hún vekur já þeim megnast óyndi og sleppir ekki tökunum fyr en þeir snúa stafni heim. (66) ... Hún brann stöðugt eins og heldur fórnareldur í hjörtum landsins beztu sona og var þeirra tryggast vörn gegn öllu því, sem á nokkurn hátt gat miðað til að hnekkja þjóðarsjálfstæðinu. (71) …

Þjóðernistilfinningin deyr aldrei út. Hún rénar aða vísu og dofnar annað veifið og lætur aðeins örlítið á sér bera, en reisir þó stöðugt höfuðið á milli og lætur heyra sína gjallandi viðvörunarröddu, þegar sem mestur voði vofir yfir þjóðinni.“ (1) ...

Utanríkismálastefna Íslendinga og ofurlítið um öryggi, kyn, helvítishlýnun og lýðræði: Þriðji hluti

Enn er hnykkt á friðsemdar- og lýðræðiseðli Nató á heimasíðu þess:

„Atlantshafsbandalagið styður við lýðræðisleg gildi og gerir aðildarríkjunum kleift að ráðfæra sig og vinna sameiginlega að varnar- og öryggismálum til að takast á við úrlausnarefni, efla traust og koma í veg fyrir átök til langframa.

Atlantshafsbandalagið er skuldbundið til að leita ávallt friðsamlegra leiða við úrlausn deilumála. Ef ekki reynist unnt að leiða ágreining til lyktar með diplómatískum leiðum hefur bandalagið hernaðarlegt bolmagn til að grípa til aðgerða til að koma á stjórn á hættutímum

„NATO ákvörðun“ er sameiginleg viljayfirlýsing allra 32 aðildarríkjanna, þar sem allar ákvarðanir þarf að samþykkja samhljóða.“

Samkvæmt þessu ætti að vera ljóst, að Íslendingar bera fulla ábyrgð á starfsemi Nató.

Illugi Jökulsson, segir um inngönguna: „Forystumenn þeirra þriggja flokka sem sátu þá í ríkisstjórn voru allir eindregnir stuðningsmenn aðildar Íslands að NATO en það voru Sjálfstæðisflokkur, Alþýðuflokkur og Framsóknarflokkur. Það var því enginn vafi á að aðildin yrði samþykkt með yfirburðum þegar hún kom til atkvæða við fyrri umræðu 29. mars og svo aðra umræðu daginn eftir.“

Hugsun forsætisráðherra, Ólafs Tryggvasonar Thors (1892-1964), er einkar áhugaverð:

„Atlantshafssáttmálinn liggur nú fyrir, hefur legið fyrir umheiminum um nokkurt skeið, og þá einnig fyrir okkur Íslendingum. Hann er sáttmáli um það, að frjálsar þjóðir efni til frjálsra samtaka til varðveislu friðarins í veröldinni. Hann er hollustueiður frelsisunnandi þjóða til friðar, jafnrjettis og sjálfsákvörðunarrjettar. …

Hann er sáttmáli um það, að aldrei skuli herstöðvar vera á Íslandi á friðartímum. Hann er sáttmáli um það, að Íslendingar láni baráttunni fyrir frelsinu, sömu afnot af landi sínu, ef til átaka kemur sem þeir gerðu í síðustu styrjöld. Hann er sáttmáli um það, að reyni nokkur nokkru sinni að teygja hramm sinn yfir fald fjallkonunnar, þá rísi 330 milljónir best menntu þjóða veraldarinnar upp til varnar frelsi hennar og fullveldi. Sáttmálinn er mesti og merkasti friðarsáttmáli, sem nokkru sinni hefur verið gerður í heiminum.“

Þegar Ólafur talar um að lána landið „í baráttu fyrir frelsinu,“ á hann vísast við varnarsamninginn fyrri við Bandaríkin frá 7. júlí 1941. Sá síðari var gerður tíu árum síðar fyrir tilstuðlan Nató. Þá var Bjarni Ben., eldri, utanríkisráðherra. Hernámsliðið breytti um ham og varð varnarlið, sem hvarf á brott 2006.

En nú er varnarlið komið aftur að vestan, því rússneski björninn er á leiðinni að austan. Það fer hrollur um mig við þá tilhugsun, að hann leggi hramminn „yfir fald fjallkonunnar.“ Það er skýrt brot á alþjóðlögum um samskipti kynjanna.

Inngangsorð téðs samnings eru eftirtektarverð: „Þar sem Íslendingar geta ekki sjálfir varið land sitt, en reynslan hefur sýnt, að varnarleysi lands stofnar öryggi þess sjálfs og friðsamra nágranna þess í voða, og þar sem tvísýnt er um alþjóðamál, hefur Norður-Atlantshafsbandalagið farið þess á leit við Ísland og Bandaríkin, að þau geri ráðstafanir til, að látin verði í té aðstaða á Íslandi til varnar landinu …

Ekkert ákvæði þessa samnings skal skýrt þannig, að það raski úrslitayfirráðum Íslands yfir íslenskum málefnum.“

Þetta er hér um bil skemmtilegur þvættingur. Ýgir nágrannar ráðast á Íslendinga og sýna þar með fram á, að þeir geti ekki varið sig. Því þurfi að gera varnarsamning við árásarþjóðirnar, svo öryggi Íslendinga og þeirra verði ekki stefnt í hættu.

Og svo er „tvísýnt um alþjóðamál“ rétt eins og nú, þegar Nató – verndari vor sérstaklega – fer með ófriði á hendur hverju ríkinu á fætur öðru.

Ólafi og Bjarna tókst að sannfæra eigin stjórnarliða, en það voru fráleitt allir, sem tóku beituna. Á Austurvelli kröfðust 8 til 10.000 manns þjóðaratkvæðagreiðslu um inngöngu í Nató. Óeirðir brutust út eins og í „potta- og pönnubyltingunni“ síðar. Þór Whitehead, sagnfræðingur, hefur haldið því fram, að þarna hefðu farið „kommúnistar,“ sem ætluðu sér að steypa stjórninni af stóli. Hvítliðar Sjálfstæðisflokksins þustu á vettvang lögreglunni til fulltingis.

Í kjölfar þessara atburða var hert á opinberu og leynilegu eftirliti með „óvinum ríkisins,“ þ.e. rúmlega þrjátíu „kommúnistum.“ Guðni Th. Jóhannesson hefur einmitt skrifað um þetta bók með sama nafni. Í eftirmála bókar sinnar skrifar höfundur:

„Mergurinn málsins er sá að í kalda stríðnu á Íslandi var sæmilegt samhengi milli ógnar og varna, að því er varðar innra öryggi. Hér vofði byltingin aldrei yfir og því síður var hér lögregluríki. Hér var nokkurra manna öryggisþjónusta sem nær enginn vissi af en ekki fullkomin öryggislögregla og leyniþjónusta eins og víða erlendis … Hér var úrskurðað um hlerun í síma rúmlega 30 manns í samtals um þrjá mánuði í stað kerfisbundinna og langvarandi hlustunaraðgerða annars staðar á Norðurlöndum; og hleranirnar skiluðu nánast alltaf þeim árangri einum að yfirmenn lögreglu og dómsmála sáu að þeir höfðu ekkert að óttast.“

Eins og áður sagði, voru það bara Danir, Bretar og Bandaríkjamenn, sem höfðu „teygt hramminn yfir fald fjallkonunnar“ til að hrella hana og hneppa í fjötra. Ólafur víkur hvergi að efnahagslegu samstarfi eða ölmusu (Marshall aðstoðin) og þeim eiginlega tilgangi Nató að halda Rússum úti, Þjóðverjum niðri og hinum í taumi.

Það var m.a. gert með hryðjuverkasveitum - oftlega kenndum við Gladio – sem áttu að sjá til þess að; 1) viðhalda skelfingu íbúa vestrænna ríkja við Ráðstjórnarríkin (Rússa) og; 2) að koma í veg fyrir, að í aðildarlöndunum tækju völdin stjórnir, sem væru Bandaríkjunum ekki að skapi - jafnvel þótt lýðræðislega væru kjörnar.

Sagan hefur sýnt, svo ekki verður um villst, að Nató hefur fyrst og fremst þjónað heimsveldinu, Bandaríkjunum, sbr. útþenslu þess við upplausn Ráðstjórnarríkjanna og Varsjárbandalagsins; árásanna á Júgóslavíu, Írak og Líbíu; undirróður og litskrúðsbyltingar víða í Afríku, Austur-Evrópu og Vestur-Asíu. Þátttakan í valdaráninu í Úkraínu og Sýrlandi mun líklega reynast afdrifaríkast fyrir veröldina og færa út þriðju heimstyrjöldina.

Ólafur og Bjarni hefðu líklega sperrt eyrun hefðu þeir heyrt um kvenfrelsunareðli og kvenfrelsunarstríð Nató, sbr. Jens Stoltenberg og Angelina Jolie. Stríð Nató í Afganistan var t.d. stundum nefnt „Kvenfrelsunarstríðið.“ Íslendingar áttu þar „herdeild“ og „herforingjann,“ Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.

En samfarir Nató og Evrópusambandsins, hefðu varla komið þeim á óvart. Nemandi þeirra, Þorsteinn Pálsson, skilur, hvað klukkan sló:

„Þegar Bandaríkin höfðu frumkvæði að varnarsamvinnu Evrópu og Ameríku á sínum tíma beittu þau sér samhliða fyrir innbyrðis efnahagssamstarfi Evrópuríkja. Æ síðan hafa þetta verið tvær hliðar á sama peningi.“

Því má við bæta, að „íslenska stríðsþjóðin,“ undir forystu fyrrverandi og núverandi utanríkismálaráðherra, ætlar þingmönnum að samþykkja svokallaða „Bókun 35,“ sem enn skerðir fullveldi þjóðarinnar gagnvart Nató og Evrópusambandinu.

Brynhildur Ingimarsdóttir, alþjóðastjórnmálafræðingur, lýsir framvindunni í samförum þessara stofnanna ljómandi vel:

„Samningar milli Norður-Atlantshafsbandalagsins (NATO) og Evrópusambandsins (ESB) um samstarf á sviði öryggis- og varnarmála voru gerðir undir lok ársins 2002 og í upphafi 2003. Þeir mynda hinn eiginlega ramma Berlín-Plús-fyrirkomulagsins sem veitir Evrópusambandinu aðgang að tækjum og búnaði bandalagsins þegar NATO er ekki þátttakandi í viðkomandi aðgerð. Á grundvelli þessa fyrirkomulags og reynslu af samstarfi stofnananna tveggja á Balkanskaga var stefnt að því að efla og þróa samstarfið frekar.

Síðustu tíu ár hafa samskiptin þó staðið í stað og jafnvel dofnað. Tvær meginástæður eru fyrir því; aðild Kýpur að Evrópusambandinu árið 2004, sem á í deilum við NATO-ríkið Tyrkland, og þróun sameiginlegrar stefnu ESB í öryggis- og varnarmálum og vilji sambandsins til að aðhafast frekar á grundvelli hennar.

Eftir lok kalda stríðsins og þá einkum í kjölfar stríðsátakanna í fyrrum Júgóslavíu jókst áhuginn fyrir því að efla samstarf milli ESB- og NATO-ríkjanna í öryggis- og varnarmálum. Til að byrja með var ákveðið að endurvekja Vestur-Evrópusambandið og efla starfsemi þess sem samráðsvettvang í öryggismálum milli aðildarríkja ESB og NATO.

Á ráðherrafundi NATO-ríkjanna í Berlín árið 1996 var svo samþykkt að veita Vestur-Evrópusambandinu aðgang að hugbúnaði NATO við hættustjórnunaraðgerðir á vegum þess ef til þess kæmi. Þar með voru fyrstu skrefin að samvinnu milli Evrópusambandsins og NATO tekin.

Í kjölfar innri átaka ESB um innrásina í Írak árið 2003 var svo orðið ljóst að sambandið þyrfti að móta skýrari ramma utan um verkefni sín á sviði utanríkismála og var Evrópska öryggismálastefnan (e. European Security Strategy, ESS) samþykkt af leiðtogaráðinu sama ár.

Stefnan var lögð fram af þáverandi talsmanni ESB í utanríkis- og öryggismálum, Javier Solana, en hann hafði áður gegnt embætti framkvæmdastjóra NATO á árunum 1995-1999. Solana lagði mikið upp úr aukinni samvinnu milli ESB og NATO og segja má að helstu samstarfsverkefni stofnananna hafi átt sér stað á hans embættistíð.

Yfirlýsing Evrópusambandsins og NATO um evrópsku stefnuna í öryggis- og varnarmálum (e. European Union-NATO Declaration on the European Security and Defence Policy, ESDP) sem var undirrituð 16. desember 2002 og Berlín-Plús-fyrirkomulagið (e. Berlin Plus agreement) sem var samþykkt 17. mars 2003 áttu að tryggja skipulegt samstarf milli ESB og NATO.

Berlín-Plús-fyrirkomulagið dregur nafn sitt af áðurnefndum ráðherrafundi NATO-ríkjanna í Berlín þegar ákveðið var að veita Vestur-Evrópusambandinu aðgang að tækjum og búnaði NATO við vissar aðstæður. Með Berlín-Plús var Evrópusambandinu nú veittur þessi aðgangur og á grundvelli fyrirkomulagsins tók Evrópusambandið við hlutverki NATO í Makedóníu árið 2003 (sbr. Concordia-aðgerðin) og í Bosníu og Hersegóvínu undir lok árs 2004 (sbr. Althea-aðgerðin).

Sameiginleg æfing ESB- og NATO-teyma í hættustjórnunaraðgerðum var einnig haldin í lok árs 2003. Formlegt samstarf var komið á milli stofnananna. Aðild Kýpur að Evrópusambandinu árið 2004 mundi þó setja strik í reikninginn í samstarfinu.

Var lítil samvinna í reynd milli stofnananna, jafnvel á svæðum þar sem bæði ESB og NATO hafa teymi við störf; í Kósóvó (KFOR-aðgerð NATO og EULEX-aðgerð ESB), í Afganistan (ISAF-aðgerð NATO og EUPOL-aðgerð ESB) og við strendur Sómalíu (Ocean Shield-aðgerð NATO og ATALANTA-aðgerð ESB).

Um nánari útfærslu segir Vilborg Ása Guðjónsdóttir, skilmerkilega:

„Hernaðaraðgerðir á vegum ESB fara fram á vegum Varnarmálastofnunar Evrópu. Aðild að stofnuninni er valfrjáls en sem stendur eiga öll aðildarríki ESB aðild að henni nema Danmörk.

Herflokkarnir samanstanda af tæplega 7.500 hermönnum, þar af eru um 4.500 í borgaralegum verkefnum og tæplega 3.000 í hernaðarlegum verkefnum. Sjá yfirlitsmynd á heimasíðu utanríkisþjónustu ESB.

Þessu til viðbótar hefur Evrópusambandið sett á fót tvær hersveitir (e. battle groups), með 1.500 hermönnum hvor, frá ýmsum aðildarríkjum ESB, og er þeim ætlað að geta brugðist hratt við óvæntum aðstæðum í öryggismálum.

Þessar viðbragðssveitir eru aðgreindar frá herliði Atlantshafsbandalagsins en eru þó þróaðar á þann hátt að lið ESB og NATO geti bætt hvort annað upp og styrkt. Hersveitirnar hafa verið til taks frá upphafi árs 2007 en hafa ekki enn verið sendar á vettvang þegar þetta er skrifað í september 2011.“

Á skrifandi stundu, að áliðnu ári 2024, vígbúast Natóríkin, gömul og ný, þ.e. Svíar og Finnar, sem lengi höfðu nána samvinnu við Nató. Lönd fjarri Atlantshafinu eru nú aðiljar að Atlantshafssáttmálanum. Bandalagið liggur í hálfhring kringum Rússneska ríkjasambandið. Takist aðförin að Georgíu, gæti hún bæst í hópinn. En það virðist útséð um Úkraínu.

Það er þyngra en tárum taki að verða vitni að aðförunum, sem auðvaldsöflin eða djúpríkið beita enn og aftur til að æsa til ófriðar í heiminum í hagnaðarskyni. Það hefur t.d. aldrei verið jafn augljóst, hvernig djúpríkið ráðskast með lýðræðið og yfirvöld. Hinn elliæri Joseph Biden er til að mynda aumkunarverð tuskubrúða í höndum djúpríkisins, sem báðum stjórnmálaflokkum Bandaríkjanna stjórnar í raun.

Áróðurinn er yfirgengilegur gagnvart öllum þeim, sem bjóða bandarísku/alþjóðlegu auðvaldi byrginn, sbr. Rússa og Sýrlendinga um þessar mundir. Leiðtogar þeirra eru gerðir að skrímslum. Kastað er rýrð á þjóðir þeirra og ríki. Bandaríkjamenn fylgja eign túlkunum á siðferði, reglu og lögum um alþjóðamál, þeim, sem henta yfirgangi þeirra hverju sinni. Það er kallað „regluvædd alþjóðasamskipti“ (rule-based international order).

„Kommúnistar“ fyrri tíðar eru nú orðnir samsæriskenningasmiðir og dreifarar falskra frétta, útskúfaðir, lagðir í einelti og jafnvel látnir sæta nauðungarinnlögn og eignaupptöku.

Hollývúdd, leyniþjónusturnar og fjölmiðlar, taka enn þátt af lífi og sál í því að sníða til andstæðinga, hræða úr okkur líftóruna og búa undir allsherjarstyrjöld einu sinni enn. Kjarnorkustríð þykir meira að segja „rómantískt.“

Leyniþjónustur og Nató-herirnir hrella fólk stöðugt. Áður fyrri voru vestrænir kafbátar látnir sigla inn í landhelgi Svía og sagðir rússneskir. Nú eru það olíuskip í Eystrasalti á mála hjá Rússum og Kínverjum, sem klippa í sundur strengi. Rússar eru sagðir sprengja eigin gasleiðslu og svo framvegis.

Íslensku utanríkismálaóvitarnir sjást ekki fyrir, jafn einfaldir og skyni skroppnir og þeir voru á tímum Ólafs Thors og Bjarna Ben., eldri. Þeir styðja beinlínis brot á alþjóðalögum eða láta hjá líða að mótmæla af alefli. Þetta á m.a. við um þjóðarmorðið á Gaza.

Alþjóðastjórnmálafræðingurinn bandaríski, John J. Maersheimer, segir: „Það er ekki að undra, að Vesturlandabúar, sem annað tveggja hafa stutt þjóðarmorð Ísraels eða þagað þunnu hljóði, reyni að réttlæta hegðun sína og finna svefnfrið á nóttunni. Sagan mun ekki fara um þá mjúkum höndum.“

Var einhvern tímann um að ræða „hollustueið frelsisunnandi þjóða til friðar, jafnrjettis og sjálfsákvörðunarrjettar?“

Blaðamaðurinn, Finnian Cunnigham, skal eiga lokaorðin, að þessu sinni:

„Lýðræðisskrípaleikurinn á Vesturlöndum leiðir sífellt betur í ljós, að svokallaðir leiðtogar og skylduræknir fjölmiðlar [þeirra], eru blygðunarlaust (brazenly) óábyrgir gagnvart alþýðu manna, samtímis því að ganga glæpsamlegra erinda úrvalsfólksins.“

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2024/12/21/tok_akvordunina_i_gaer/ https://www.visir.is/k/fd1dad7d-9619-4ace-a0e1-4aeebf17c420-1734875080187/vidtal-vid-thorgerdi-katrinu-eftir-lyklaskiptin https://frettin.is/2024/11/22/vidreisn-kyndir-undir-innanlandsofridi/ https://pallvil.blog.is/blog/pall_vilhjalmsson/entry/2309267/?fb=1&fbclid=IwY2xjawHVWttleHRuA2FlbQIxMQABHb82-a5lt_d2nWzMXPzo7hMIow-WyvV-7SK9OQYErwikiOagxXgEeBLN8Q_aem_AYP8yT1Qab9GygSUr1Vt_g https://www.dv.is/eyjan/2024/12/12/thorsteinn-palsson-skrifar-ymislegt-stort-mun-gerast/?fbclid=IwY2xjawHVXP9leHRuA2FlbQIxMQABHXhvPS1uKK03yqiNOsqhC1sgqpACK9sgz6FqbDliUOqgjjNqNlj0o_-DAQ_aem_-tPhM74P89gA72kVRgwEnA https://www.nutiminn.is/adsendar/gagnryni-til-minna-gagnrynenda/?fbclid=IwY2xjawHUvO5leHRuA2FlbQIxMQABHVu5OHOgLvk-4_wuhRzEw-USzBd4do71D3T1wHRxr9Ky9J0PFwxeMtdNog_aem_pYq5ye2UIUs9eN0UQd7wfg https://www.mbl.is/frettir/innlent/2024/12/21/stefnuyfirlysing_rikisstjornarinnar_i_heild_sinni/ https://www.visindavefur.is/svar.php?id=65203# https://www.evropuvefur.is/svar.php?id=66099 https://www.evropuvefur.is/svar.php?id=60628 https://www.stjornarradid.is/media/utanrikisraduneyti-media/media/varnarmal/atlantshafssattmalinn_nat.pdf https://www.nato.int/nato-welcome/index_is.html https://heimildin.is/grein/21398/ https://skemman.is/bitstream/1946/9029/1/c.2006.2.2.1.pdf https://www.visindavefur.is/svar.php?id=52321 https://glenndiesen.substack.com/p/the-case-for-dismantling-the-rules https://www.globalpolitics.se/den-vasterlandska-demokratins-elitistiska-tyranni-avslojas-och-faller-sonder/?jetpack_skip_subscription_popup https://archive.ph/YzUhl https://archive.ph/hhSUV https://simplicius76.substack.com/p/extraordinary-events-taking-place https://simplicius76.substack.com/p/msm-quietly-acquits-itself-with-hushed https://risingtidefoundation.substack.com/p/kirk-douglas-trumbo-and-jfk-when?utm_source=cross-post&publication_id=352763&post_id=152384516&utm_campaign=309240&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://www.rt.com/op-ed/424378-hollywood-russian-evil-propaganda/ https://www.globalpolitics.se/trumps-dollarhot-mot-brics-visar-att-usa-inte-har-lart-sig-nagonting/?jetpack_skip_subscription_popup https://www.stjornarradid.is/efst-a-baugi/frettir/stok-frett/2024/12/22/Thorgerdur-Katrin-Gunnarsdottir-tekin-vid-lyklavoldum-i-utanrikisraduneytinu/