Góðir strákar og gerendameðvirkni. Hildur Lilliendahl Viggósdóttir, Stígamótahetja

«Góðir strákar» merkir karlfauta, sem meiða konur og nauðga, en hafa barasta ekki hugmynd um það. Þá skortir nefnilega einhvers konar «kynlífsofbeldisnæmi.» Þetta er hugtak, sem áberandi kvenfrelsarar líðandi stundar beita til að opna augu karla og ala okkur upp til betri siða í heilögu frelsunarstríði kvenna. Þórdís Elva Þorvaldsdóttir skrifaði okkur opið bréf nú á vordögum, þar sem sama hugtak var í brennidepli. Ég hef annars staðar gert því skil og fjölyrði því ekki um það hér.

Greinar sínar skrifa Hildur og Þordís ýmist í Stundina (sem sérstaklega hefur auglýst grein hennar á Fésbók) og Kjarnanum, sem, ásamt fréttastofu RÚV, stunda rannsóknarblaðamennsku á útvöldum sviðum. Eitt þeirra er kvenfrelsun.

Hildur skrifaði einmitt grein í Kjarnann (24. maí þ.á.) með fyrirsögninni: „Af reikningskilum og gerendameðvirkni.“ Og þar er góðu strákunum ekki vandaðar kveðjurnar. Það hefur varla farið fram hjá nokkrum manni, að rannsóknarfjölmiðlunum hefur nú tekist að skapa nýja „mee-too-byltingu“ - og meira að segja séríslenska. Samkvæmt skilningi Hildar er svokölluð „gerendameðvirkni“ kveikjan að henni:

”Gerendameðvirkni á sér margvíslegar birtingarmyndir. Sú gerendameðvirkni sem kveikti yfirstandandi #metoo bylgju átti sér stað eftir að sjónvarpsmaður tók viðtal við sjálfan sig þar sem hann öskurgrét yfir ranglætinu sem fólst í kjaftasögunum um að hann beiti konur margvíslegu ofbeldi. Hann lagði þar sérstaka áherslu á að hann væri, eins og allir vita, góður strákur. Þegar hann var svo kærður fyrir téð ofbeldi hvarf hann úr sviðsljósinu.

En gerendameðvirkni birtist ekki bara með góðu strákunum sem sverja ofbeldið af sér. Hún birtist ekki síður, þegar góðu strákarnir stíga fram og „axla ábyrgð“ á öllum mistökunum sínum. Gera „reikningsskil“. Þeir eru nefnilega svo góðir.” (Til samanburðar má geta þess, að nýjasta danska kvenfrelsunarbylgjan reis við uppljóstrun konu um kynhneykslismál. Forustumaður stjórnmálaflokks hafði lagt hönd á hné hennar fyrir u.þ.b. áratugi síðan.)

Hildur heldur áfram: „Samfélagið tollerar þessa menn. Þeim er hrósað fyrir djörfung og hetjuskap, sanna karlmennsku, hreint hjarta, einlægni, heiðarleika, hreinskilni, auðmýkt og þroska. Með þessu fylgjast svo þolendur þessara manna. Brotnar konur sem voru ekki hafðar með í ráðum, fengu ekki tækifæri til að undirbúa sig, fengu ekki að segja skoðun sína, fengu ekki að koma útgáfu sinni af atburðum á framfæri. Hafa aldrei fengið fyrirgefningarbeiðni og kannast bara alls ekki við alla þessa einlægni og auðmýkt.“

Hafi það við rök að styðjast, að körlum sé hampað fyrir játningar um dólgshátt í garð kvenna (kannast reyndar ekki við það), á það ekki síður við um allar kvenhetjurnar, sem stíga á stokk og lýsa eymd sinni og óhamingju. Raunar er Hildur bæði hetja DV og verðlaunuð hetja Stígamóta fyrir baráttu sína gegn kynillsku karla.

En þolendunum fallast ekki hendur, segir Hildur: „Í lokuðum hópum á víðlendum internetsins deila þessir þolendur upplifun sinni hver með annarri. Ég er ein þeirra. Og eftir þessa #metoo bylgju sitja fjöldamargar konur í sárum vegna þess að gerandinn þeirra steig fram opinberlega, sagði afskræmda og sjálfshyllandi útgáfu af ofbeldinu sem hann beitti þær og var fagnað ótæpilega af almenningi í kjölfarið. Það sem að ofan er lýst heitir ekki að axla ábyrgð eða gera reikningsskil. Það heitir að hampa sjálfum sér á kostnað þolenda. Það heitir gaslýsing [andlegt ofbeldi] og áframhaldandi ofbeldi.“

Svo koma ráð til okkur, góðu strákanna: „Ef þú, góði strákur, hefur nauðgað konu, þröngvað þér inn á yfirráðasvæði hennar, troðið tungunni upp í hana, króað hana af, gert hana hrædda, látið hana finna að sjálfsvígshugsanir þínar séu á hennar ábyrgð, suðað um að fá að fara inn í hana þangað til hún örmagnast, tekið hana næstum áfengisdauða með þér heim og klætt hana úr buxunum af því að þú verðir að fá að sýna henni hvað þú ert góður í að fullnægja konum með tungunni, almennt beitt konu eða konur einhverskonar þvingunum, gaslýsingum [andlegu ofbeldi] og ofbeldi, og ert að íhuga að „stíga fram“ og segja hjartnæma sögu af því hvað þú ert góður strákur og ætlar að axla á þessu ábyrgð með því að auðmýkja þig í fjölmiðlum eða hætta tímabundið eða seinna í vinnunni, þá bið ég þig að hugsa þig tvisvar um.“

Það er mikil gæfa karla að mega njóta siðvits Hildar og hirtinga, þrátt fyrir dóma gegn henni fyrir ærumeiðingar á því sviði. Því enn eru dómstólar ekki nægilega kvenráðir og kvenvænir. Hildur og Þórdís Elva eru happafengur Kjarnans og Stundarinnar í rannsóknarblaðamennskunni.

Til umhugsunar má bæta því við, að þegar undirritaður vildi leggja orð í belg kvenfrelsunarumræðunnar, svaraði hinn jafnréttissinnaði ritstjóri Kjarnans, Þórður Snær Júlíusson, erindinu á þann veg, að hann vildi „ekki leggja blaðið undir einhliða umræðu.“ Ætli það lýsi góðri rannsóknarblaðamennsku?

https://kjarninn.is/skodun/af-reikningsskilum-og-gerendamedvirkni/

Strákaskömm

Um áratuga skeið hefur samfélagið lagt fæð á karlmenn og drengi. Inntak þulunnar hefur varla farið fram hjá ungviðinu. Drengir læra, að þeir sér ofbeldisfullir kúgarar stúlkna, og stúlkurnar, að þær séu ábyrgðarlaus fórnarlömb. Foreldrar, ömmur og afar almennt láta þennan meinlega og óheillavænlega áróður sem vind um eyru þjóta.

Þó ekki allir. Í Ástralíu stofnuðu „Mæður sona“ (Mothers of Sons) með sér félagsskap til að andæfa þeirri fæð, sem samfélagið – skólinn ekki síst – leggur á strákhvolpana. Hjálögð er krækja á innihaldsríka mynd um herferð samtakanna gegn smánun stráka í skólanum. Herferðinni er lýst í samtali hinnar óþreytandi skynsemiskonu og kynfræðings, Bettina Arndt (f. 1949), og talsmanns samtakanna, blaðamanninum Prudence Gai MacSween (f. 1952).

Þær stöllur koma víða við. Þær eiga viðtöl við geðlækninn, Tanveer Ahemed (f. 1975), sem rekinn var frá samtökum kvenfrelsunarkarla, Hvíta borðanum (White Ribbon), vegna skorts á trúmennsku við rétttrúnaðinn; kennarann, Christopher Vogel, sem skrifaði mastersritgerð um kvenréttið í einni af jafnréttisáætlunum stjórnvalda; stjórnmála- og þingmanninn Mark Latham (f. 1961), sem barist hefur gegn strákasmánun og Phillip Bligh, talsmann frumbyggja, sem gert hefur alvarlegar athugasemdir við rangfærslur Hvíta borðans um ofbeldi kynjanna meðal frumbyggja. Auk þess er getið hins merka baráttumanns fyrir heillum barna, félagsráðgjafans Frida Briggs (1930-2016), sem fyrir margt löngu benti á þá ósvinnu, sem ætti sér stað gagnvart piltum. Saga kennara nokkurs um æsku í ranni uppeldisfullrar móður er átakanleg.

Sömuleiðis er stuttlega gerð grein fyrir áhugaverðum rannsóknum á heimilisofbeldi og ofbeldi kynjanna, annars vegar frá Áströlsku afbrotamálastofnununni (Australian Institute of Criminology), sem sálfræðingurinn, David Indermaur, stóð fyrir, og hins vegar „Skýrslu um þekkingu á ofbeldi lífsförunauta“ (The Partner Abuse State of Knowledge Report; sjá: Journal of Partner Abuse 2012 og domesticviolenceresearch.org), sem er stærsti gagnagrunnur veraldar um heimilisofbeldi. Í þessu sambandi bregður kanadíska afbrotasálfræðingnum og geðlækninum, Tonia Nicholls fyrir, en hún hefur gert myndband um niðurstöðurnar (The uncomfortable facts on IPV).

Þróunin í Ástralíu gæti verið eins konar framtíðarspegill fyrir íslenska skólakerfið. Þar eins og hér er kvenfrelsunaráróðurfólki boðið í skólana undir því yfirvarpi, að vilja kenna jafnrétti eða ofbeldisvarnir. Í fræðslumyndbandi einu frá yfirvöldum á Íslandi er t.d. fimm mjúkrödduðum konum úr barnavernd, lögreglu og dómskerfi, falið að leiða fórnarlömb kynferðisofbeldis á barnsaldri (stúlkum) um refilstigu kerfisins. Kvenlögreglumaður kennir börnunum um hættu þá, er af körlum stafar.

Áhugamönnum um ofbeldi karla og feðra er boðið að halda fyrirlestra. Boðskapur, fluttur í einum þeirra, var sá, að banna ætti feðrum að skipta um bleyju á dætrum sínum við þriggja ára aldur, því þá ykist hættan á kynferðislegri misnotkun. Eftir því, sem ég best veit, eru íslenskir skólastrákar þó ekki látnir einstaklingsbundið eða í kór sverja kvenhollustu og fara með þulu um syndaaflausn fyrir það eitt að vera karlkyns. Þetta má sjá á myndbandinu.

Námsefni, bæði í skólakerfinu og í æðri menntastofnunum, er markvisst sniðið að kvenfrelsunarhugmyndafræðinni eins og fram kemur greinilega í orðum Christopher. Þar er lögð áhersla á ofbeldi karla gegn konum annars vegar og sakleysi kvenna og stúlkna hins vegar. Nær öll tiltekin dæmi sýna misþyrmingar á konum. Drengir eru meira að segja ávarpaðir sem „hvítir karlkúgarar.“ Þetta hlýtur að vera gullkista nefndar Lilju Alfreðsdóttur um tilhögun kennslu í kvenfrelsunarjafnréttisfræðum í íslenska skólakerfinu.

Nefndar rannsóknir sýna enn sem fyrr þá meginniðurstöðu, að kynin séu í engu eftirbátar hvors annars í ofbeldislistinni. Þó eru vísbendingar um, að frumbyggjakonur séu meðal alofbeldisfyllstu kvenna og tvöfalt ýgari en frumbyggjakarlar. Í tuttugu ára gamalli rannsókn David voru börn innt eftir (líkamlegu) ofbeldi foreldra. Þar var óverulegur á; 22.1% höfðu orðið vitni að ofbeldi af hálfu móður gegn föður, en 23.4% á hinn veginn.

Í skrifum sínum um rannsóknina segir Bettina m.a.: „Ályktunin er sú, að þaggað er niður í öllum litlu börnunum, sem búa við ofbeldi af hálfu mæðra sinna. Hvernig ættu þau að ljóstra upp [um ofbeldið], þegar það er látið í þagnargildi og boðskapurinn segir skýrum stöfum; við viljum ekki vita [af því].“

Að síðustu: Ætli íslenskir foreldrar, afar og ömmur, fari að dæmi þeirra „undir niðri“ (down under)?

https://www.youtube.com/watch?v=GFAu21i91RE

Hver er kominn fram á siðferðisgnípuna? Norræn samtök heimilislækna fordæma skrif heimilislæknis“

Ritstjórar Kjarnans og Stundarinnar hafa um þessar mundir hátt um mikilvægi rannsóknarblaðamennsku fyrir lýðræðið – og fjölmiðla yfirleitt. Þeir tala um faglega blaðamennsku, sem m.a. felst í því að segja sannleikann, fara rétt með staðreyndir og stuðla að lýðræðislega, góðri umræðu.

Hér gefur að líta enn eitt sýnishorn af fagmennsku Stundarinnar,umfjöllun um skoðanir Guðmundar Pálssonar, læknis. Greinin er skrifuð af Ölmu Mjöll Ólafsdóttur. Rannsóknarblaðamennskuhandbragð Stundarinnar er kunnuglegt; neikvæð einhliða og gagnrýnislaus umfjöllun, leyndardómsfull kona, sem er nafnlaus fulltrúi allra kvenna og sérstaklega þeirra, sem nýta sér þjónustu Heilsugæslustöðvarinnar í Grafarholti. Tilgangurinn virðist vera sá að sá fræjum tortryggni í garð læknisins, ekki með skírskotunar til sannaðra misbresta í starfi hans, heldur viðhorfa til baráttu þeirra, sem kvenfrelsarar eru og telja sig berjast fyrir hagsmunum allra kvenna – og siðgæðishugmyndir.

Rannsóknarblaðamanninum, Ölmu Mjöll, kippir í kvenfrelsarakynið. Hún fer með villandi upplýsingar. Hún hefur greinilega átt spjall við Jóhann Ágúst Sigurðsson, formann Samtaka norrænna heimilislækna. Bæði blaðamaður og Jóhann Ágúst láta líta svo út að fjallað hafi verið um kæru á hendur Guðmundi. En það kemur hvergi fram. Því liggur við borð að álykta, að Jóhann Ágúst tali um eigin (for)dóma, en komi ekki fram fyrir hönd fyrrnefndra samtaka. Það er hins vegar grafalvarlegt mál, sem Samtökin ættu að fjalla um. Samtökin ættu einnig að fjalla um það hátterni Jóhanns Ágústs, að benda á skoðanir Guðmundar sem dæmi um auðsýnda vanvirðingu við læknisleg grunngildi. Það er ólíka siðferðilega ósmekklegt og umfjöllun Stundarinnar gervöll.

Þátttaka Stundarinnar í aðför að Guðmundi er ógeðfelld, trúlega fyrsti þáttur réttarhalds götunnar. En miðillinn kann þá kúnst. Það er veruleg hætta á, að maðurinn verði dæmdur í útlegð, þegi menn þunnu hljóði. Enn sem oftar snýst málið um málfrelsi, rétttrúnað og múgsefjun.

Hér má lesa orð Jóhanns Ágústs. En ég hvet fólk til að lesa greinina í heild sinni.

„Jóhann Ágúst Sigurðsson, formaður Samtaka Norrænna heimilislækna eða Nordic Federation of General Practice, segir í samtali við Stundina að „skrif og skoðanir Guðmundar Pálssonar stangast á við grunngildi heimilislækna“.

Í grunngildum heimilislækna segir Jóhann að tekið sé fram að „til þess að varðveita heilsu er mikilvægt að hver og einn njóti réttlætis og virðingar. Þar ber sérstaklega að taka tillit til ójafnvægis eða óréttlætis sem skapast geti vegna kynþáttar/hörundslitar, kyns, kynhegðunar, pólitískra skoðana, atvinnuleysis, trúarbragða, og svo framvegis. Í fyrrnefndum skrifum Guðmundar er vegið að þessum þáttum,“ segir Jóhann.

Þá segir hann að í sömu grein um grunngildin sé bent á að heimilislæknar telji það skyldu sína að tala um eða segja frá ef þeir verði varir við slíkt misrétti í starfi sínu og því telji hann sig vera í þeirri afstöðu [hér á greinarhöfundur vafalaust við aðstöðu] að vekja athygli á þessu vandamáli.

Jóhann segir að Guðmundur hafi tjáningarfrelsi eins og aðrir en það sé alltaf háð þeirri stöðu sem hver og einn sé í. „Þar eð skoðunin tengist oft ekki aðeins persónunni heldur einnig stöðu/fagstétt viðkomandi. Þannig getur til dæmis stjórnmálamaður í valdastöðu ekki tjáð sig um hvað sem er sem persóna, eða hegðað sér hvernig sem er sem persóna, samanber Trump. Læknir er einnig í svipaðri stöðu þar sem fólk getur verið háð honum eða henni vegna heilsu sinnar. Fólk er háð því að læknir sinni vandamálum þeirra óháð þeim þáttum sem ég nefndi hér að ofan. Umræða læknis á Facebook verður þannig bæði tengd persónunni og faginu sem slíku.“

https://stundin.is/grein/13431/norraen-samtok-heimilislaekna-fordaema-skrif-heimilislaeknis/

Drengstúlka og kvenfyrirmynd Charlize Theron

Charlize Theron er fjölhæfur leikari, sem fædddist árið 1975 í Suður-Afríku. Hún hefur verið sæmd fjölda verðlauna fyrir list sína, bæði sem leikari og framleiðandi. Charlize var fyrir nokkrum árum talin meðal eitt hundrað öflugustu kvenna heims. Okkar eigin Ugla Stefanía Kristjönudóttir Jónsdóttir, á einnig heima í þessum hópi vaskra kvenna.

Charlize hefur komið á laggirnar eigin hjálparstofnun, „Charlize Theron réttir Afríku hjálparhönd“ (Charlize Theron Africa Outreach Project). Ári síðar, 2008, var hún skipuð friðarsendiherra Sameinuðu þjóðanna. Aðalritari, Ban Ki-Moon (f. 1944), ávarpaði Charlize svofellt: „Þú hefur ævinlega helgað þig [því verkefni] að bæta líf kvenna og barna, sporna gegn og stöðva ofbeldi gegn konum og stúlkum í Suður-Afríku.“ Hluti þessarar viðleitni er áætlunin; „Látið af nauðgunum, þegar í stað,“ sem hleypt var af stokkunum 2014.

Charlize er aflakló mikil. Hún hefur snúið bökum saman með ilmefna framleiðandanum, Dior, í verkefninu: „Dior er bakhjarl kvenna.“ Auglýsingatekna aflar hún víðar. Hún er meðal best launuðu kvenstirna í Hollývúdd.

Charlize hefur skýrar grundvallarreglur í líf sínu. Hún er baráttumaður fyrir frjálsum fóstureyðingum og hjónabandi samkynhneigðra. Hún hefur svarið þess eið, að ganga ekki í hjónaband, fyrr en slík hjónabönd verði lögvarin. Að minnsta kosti fjórir unnustar hafa gengið bónleiðir til búðar.

„Ég kæri mig ekki um að ganga í hjónaband eins og stendur,“ sagði hún 2009, og hélt svo áfram; „[H]jónabandið sem stofnun virðist mjög einhliða, og ég vil lifa og hrærast í landi, þar sem allir njóta sömu réttinda.“ Slíka athöfn kærir hún sig ekki um, meðan vinir hennar, hommar og lespur, sem þrá að ganga í hjónaband, eiga þess ekki kost. Það myndi að öðrum kosti „halda fyrir henni vöku.“

Charlize hlaut einróma lof fyrir túlkun sina á kynlífssalanum og morðingjanum, Aileen Wuornos (1956-2002) í kvikmyndinni, Ókindinni (Monster). Aileen þessi myrti sjö karla (að minnsta kosti) með köldu blóði. Hún er af sumum talin kvenfrelsunarhetja fyrir bragðið. Það er ekki ólíklegt, að reynsla Charlize í æsku hafi auðveldað henni leikinn í þessari mynd, sem og fleirum, þar sem hún leikur harðsvíraðar konur.

Charlize hafði fyrirmynd hinnar dugmiklu konu á heimilinu. Þegar hún var unglingur að aldri, skaut móðir hennar, Gerda, föðurinn til bana. Hann ku hafa verið harðskeyttur húsbóndi. Alla vega beitti móðirin þeirri málsvörn með góðum árangri. Hún var fundin sýkn saka og tók við fyrirtæki eiginkarlsins drepna með reisn. Charlize hefur fjallað um aðdáun í garð móður sinnar, t.d. þegar hún tók á sig háhælaða skó og skundaði á stjórnarfund með körlunum í fyrirtækinu.

Hún lýsir aðdáun sinni svo: „Stærsta gjöf móður minnar var sá viðburður að sjá hana klæðast valdsmannsbúningnum (power suit) og stinga fótunum í háhæluðu skóna, skunda á stjórnarfund með átta körlum og stjórna sýningunni. Ég gapti á hana af undrun og hugsaði: „Allt í sómanum! Ég ætla að verða svona líka. Ég hef aldrei verið rög kona. Það var ekki fyrr heldur en ég var eins míns liðs snemma á þrítugsaldri, að mér varð ljóst, að konur njóta ekki virðingar hvarvetna.“ (Faðir hennar hefur greinilega verið liðleskja sem kúgari, ósómi feðraveldisins, enda þótt hann færi mikinn sauðdrukkinn.)

Aðdáun á móðurinni er óblandin: „Þegar í uppvextinum hafði ég fyrirmynd að því, hverju kona gæti áorkað. Móðir mín gerði gangskör að öllu því í lífinu, sem gera þurfti, og tvísteig ekki. Hún brynnti ekki músum yfir því að rísa úr rekkju klukkan sex að morgni til mjalta. Hún gerði það bara.“

Charlize á tvö fósturbörn, dreng og stúlku, héldu flestir. En að sögn móðurinnar, staðhæfði drengurinn þriggja vetra, að hann væri stúlka. Upp frá því hefur Charlize alið hann upp sem stúlku. Stúlkulegur klæðaburður hans hefur vakið athygli á almannafæri.

Árið 2018 hlaut Charlize Swarkovski vonarstjörnuna (Crystal of Hope Award) fyrir starf sitt í þágu barna í heimalandi sínu.

https://www.pinterest.com/pin/167125836160908676/

Grýlur og góðir strákar. Nauðgunardrottningar

Þórdís Elva Þorvaldsdóttir ritar ”góðu strákunum” bréf. Hún er skemmtilegur bréfritari. Þórdís Elva er líka snjall fjölmiðlamaður og sannur kvenfrelsari. Hún ber kærleiksríkt þel til karla; ávarpar okkur „kæri karl.“

Í fyrri skrifum hefur bréfritari lýst dæmigerðri nauðgun. Unglingurinn, Þórdís Elva, var úti að dansa og dufla með kærasta sínum frá Ástralíu. Sauðdrukkin bröltu þau til bóls – hafi ég skilið Þórdísi Elvu rétt. Að morgni dags varð henni ljóst, að þau hefðu haft samfarir eðli málsins samkvæmt – eða hann við hana. Árafjöld síðar sannfærði bréfritari piltinn um, að hann væri nauðgari, og fór með hann í hringferð um heiminn, svo allir mættu af atvikinu læra. Þórdís virðist hafa lært; að karlar séu almennt vondir og áreiti konur hér um bil allir sem einn (líka samkvæmt skoðanakönnunum í Bretlandi og Egyptalandi, segir hún); að konur beri ekki ábyrgð á þeim boðum, sem þær senda, eða skorti skilning á þeim. Því miður er hryggileg reynsla Þórdísar Elfu ekki einsdæmi og hefur markað örlagarík spor.

Það eru fleiri ungar konur, íslenskar, sem skýra frá svipaðri reynslu, t.d. Edda Falak, sem er viðskiptafræðingur og titluð „áhrifavaldur.“ DV hefur eftir henni um samræði við átrúnaðargoð sitt, þegar hún var sautján ára eins og Þórdís Elva: „Á þeim tíma gerði ég mér ekki grein fyrir því að þetta var í rauninni ofbeldi, nauðgun, bara vegna þess að samtalið í samfélaginu var öðruvísi fyrir 10 árum. … Ég leit upp til þessa manns, fannst hann flottur, og hann var tónlistarmaður og hugsaði: Af hverju vill hann mig? Ég í rauninni leyfði honum að gera það sem hann vildi því mér fannst hann svo flottur og það er þetta sem sat í mér og mér finnst mikilvægt að ungar stelpur viti að þegar þú segir nei þá er það bara þannig, eða með öðrum orðum að nei þýði nei og fólk verði að virða neitunina en ekki reyna með þrýstingi og nöldri að ná sínu fram þrátt fyrir skýra neitun.”

Það er engu líkara, en komin sé opinber samkeppni um það, hver sé áhrifamesta nauðgunar- eða kvenfrelsunardrottningin á Íslandi. Þessar konur sýna mikinn hetjuskap. Það er ekki ólíklegt, að Sólborg Guðbrandsdóttir, leiðtogi starfshóps Lilju Alfreðsdóttur, menntamálaráðherra, sem koma skal með tillögur um kynjafræðinámsefni handa landsins börnum, blandi sér í slaginn. Hún er opinberlega yfirlýstur þolandi.

En smáatriðalýsing á kynlífi hennar liggur enn ekki fyrir. En hins vegar er það rangt, að nei merki ævinlega nei við bólfarir, sé að marka rannsóknir á námsmeyjum frá Bandaríkjum Norður-Ameríku. Kynlífsleikurinn á Vesturlöndum hefur reyndar frá fornu fari farið fram samkvæmt þeirri meginreglu, að karlinn sýni ýtni og áleitni, meðan konan færist hálfvelgjulega undan – og segi jafnvel: „Nei, ekki ger‘etta.“ Dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, kvenfrelsunardrottning Sjálfstæðisflokksins, ætlaði að inna ömmu sína eftir þessu. En alþjóð hefur enn ekki heyrt frá ömmunni.

En vitaskuld er konum víðar nauðgað en á Íslandi. Nýlega var fjallað um mál nítján vetra kanadískrar ungmeyjar, Annaca Kobayashi, sem birtist á lögreglustöð og sagði farir sínar ekki sléttar. Ungur karlmaður hafði gert sér far um að ginna hana frá kærasta sínum. Hún sagði líka nei eins og Edda og Þórdís Elva. En allt kom fyrir ekki, drengdjöfullinn brá hnífi á háls henni, neyddi hana inn í bifreið sína, fór með meyna heim og nauðgaði. Hin graða ungmær gætti þess ekki, að bílastæðið var vaktað með öryggismyndavélum. Þrátt fyrir mikla þjálfun kanadískra lögreglumanna í öllu sem lýtur að kynferðislegri ósvífni karla, komust þeir ekki hjá því að kíkja í myndavélarnar. En þeir vildu svo gjarnan trúa. Nokkrum vikum síðar játaði þó Annaca að hafa logið öllu saman. Það eru því miður margar, hliðstæðar sögur að segja.

Það skortir enn rannsóknir á fölskum nauðgunarákærum af skiljanlegum ástæðum. En þær, sem til eru og eitthvert mark gæti verið á takandi, gefa vísbendingu um, að um fjörutíu af hundraði nauðgunarákæra séu falskar.

Hverfum aftur að bréfinu. Þórdís Elva kynnir sig til sögu, enda kurteis kona: „Þórdís Elva heiti ég og hef í 15 ár unnið með afleiðingar þess ofbeldis sem kynbræður þínir beita konur og börn. Ég hef unnið í athvarfi þar sem yngsti þolandinn með líkamlega áverka var þriggja vikna gamall, og yngsti mansalsþolandinn var fimm ára. Ég hef skrifað bækur og stuttmyndir um kynferðisofbeldi, hrint úr vör innlendum sem alþjóðlegum átaksverkefnum og setið í nefndum á vegum ríkisstjórnarinnar til að stemma stigu við þeirri þjáningu og skaða sem ofbeldi karla veldur.“

Þórdís Elva biður, að hjörtu okkar „góðu strákanna“ bresti – og verði jafnvel þreytt eins og hennar eigið hjarta: „Og ég er orðin þreytt. Þreytt á að prédika yfir kórnum. Ég er þreytt á því að meira að segja þessi pistill verði að mestu lesinn og deilt af konum, sem þurfa ekkert á þessum upplýsingum að halda. Konur þurfa ekki að heyra enn eina ferðina um ofbeldi karla í þeirra garð, þær eru nú þegar að leggja sig í líma við að koma í veg fyrir það. Ég endurtek: Konur eru að gera sitt allra besta til að komast hjá því að vera nauðgað.“

En það er svo sannarlega ekki heglum hent, segir systir í trúnni, Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir, sem er rísandi stjarna meðal íslenskra kvenfrelsara. Hún skrifaði nefnilega í sama miðli: „Veruleiki kvenna er þessi. Kynbundið ofbeldi ógnar lífi þeirra og heilsu. ... Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“

Þjáningasysturnar hugsa líklega eins og ég, að það sæti varla undrum, að karlmenn, þrungnir af bældum kynlífsórum, klámfengnir, misþroska, ofvirkir og ofbeldishneigðir nauðgarar, séu líklegir til dáða á nokkru sviði mannlífsins, nema þeir kvenvæðist auðvitað. Að öðrum kosti munu þeir áfram sýna eitraða karlmennsku og finna til sjúkrar ástar.

Nauðgun kvenna, segja kvenfrelsararnir, er nefnilega lýsandi fyrir viðhorf karlsins til veraldarinnar, vífanna og vísindanna. Og í samförum – jafnvel þótt með vitund og vilja konunnar sé – er óhjákvæmilega um nauðgun að ræða. Því er við ramman reip að draga. Þetta hljóta kvenfrelsunarfræðamæður Ingibjargar Daggar, Sólborgar og Þórdísar Elfu að hafa kennt þeim.

Sú síðastnefnda ýjar einmitt að þessu: „Höfum það á hreinu að þetta snýst ekki um einstöku frægan ofbeldismann, heldur um kerfi sem styður og upphefur menningu sem elur á mismunun og ofbeldi í garð kvenna. Og strákar, vandamálið er ekki að alltof mörgum ykkar finnist þið ekki vera hluti af vandanum og þess vegna komi hann ykkur ekki við. Vandamálið er að alltof fáum ykkar finnst þið vera hluti af lausninni.“

Og lausnin kemur ekki á óvart: „En lausnin er nákvæmlega sú að ÞIÐ breytið hegðun ykkar, í stað kvenna. … [S]koraðu á hólm karlmennskuhugmyndir sem byggja á því að upphefja sig á kostnað annarra, styddu Kvennaathvarfið og Stígamót, mættu á ráðstefnurnar, lestu og deildu pistlunum sem fjalla um vandamálið, hlustaðu þegar konur lýsa veruleika sínum, sýndu stuðning þinn í verki fyrir jafnrétti kynjanna, ekki bara í launum og lögum, heldur líka í þeim sjálfsagða rétti að geta lifað lífinu án stöðugs ótta við ofbeldi. Ekki eingöngu vegna þess að þannig viðurkennir þú mennsku kvenna, heldur vegna þess að þín eigin mennska er í húfi.“ Lausnin virðist vera enn þá meiri kvenmennska í fari karla. Hún fellur vafalaust vel að draumi Arnars Péturssonar, hlaupagikks, um alræði kvennanna, sem hann skýrir frá um þessar mundir.

Þórdís Elva er heiðarlega frumstæð í hugsun. Gagnkvæmni virðist ekki hvarfa að henni. Meðábyrgð kvenna á ofbeldi enn þá síður. Eiginlegar staðreyndir um þann ljóta veruleika, sem ofbeldi kynjanna er, koma henni ekki við. Hún stundar miskunnarlausan og grímulausan áróður – og gerir það býsna vel. Það er sorglegt að sjá svo gjörvilega konu reyrða rígfasta í eigin neti. Það er þyngra en tárum taki, að hún og þjáningasystrum hennar, grýlunum, sé falið af hinu opinbera, fákænum stjórnmálamönnum, að aðstoða þolendur ofbeldis og kenna börnum um það.

https://stundin.is/grein/13459/?fbclid=IwAR3hfNlsts-Yv2_tni5ONAOOgi8wEi3n_fD8Y_8Q5_-S1nIJW5b1aSjs1Cw

Baráttan um kvöldu konurnar. Ofbeldisstjórnmál og ofbeldisiðnaður

Úlfar Þormóðsson, rithöfundur, skrifaði fróðlega grein um ofbeldisstjórnmál líðandi stundar. Nú vilja allir Lilju kveðið hafa. Ástarjátningar flokkanna til „þolenda“ eru grátbroslegar. Vinstri græn, Sósíalistaflokkurinn (Sósarnir), Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn berjast um hituna, atkvæði „mee-too“ hreyfingarinnar. Lítið heyrist enn sem komið er frá Viðreisn, en flokkurinn sá vill ólmur koma á einhvers konar evrópskri fóstureyðingamiðstöð á Íslandi til að frelsa konur Evrópu enn betur og spyrna gegn kynfólsku karla.

Hugmyndafræði „mee-too“ byltingarinnar, sem útvarp allra landsmanna svo kallar, þ.e. í hnotskurn kennisetningin um vonda karla, sem svívirða konur, er enn þá hluti stjórnarstefnunnar. Því er viðbúið, að yfirboð annarra stjórnmálaflokka til kvaldra kvenna séu róttæk. „Ljóti karlinn“ eða karldjöfullinn er allt um kring.

Samkvæmt Úlfari bjóða Sósarnir, að „[s]etja á lagg¬irn¬ar sér¬stakt of¬beldis¬eft¬ir¬lit sem rann¬sak¬ar eft¬ir ábend¬ing¬um eða eig¬in frum¬kvæði vinnustaði, skóla og op¬in¬bera staði. Eft¬ir¬litið muni þannig hafa vald til að bregðast við þar sem sýnt er að of¬beldi og/eða áreitni viðgengst. Þá verði eft¬ir¬lit¬inu heim¬ilt að fjar¬lægja of¬beld¬is¬menn, svipta staði starfs¬leyfi og beita öðrum leiðum til að tryggja starfs¬fólki, nem¬um og gest¬um ör¬yggi. Einnig seg¬ir um téð eft¬ir¬lit að því muni bera að ein¬beita sér sér¬stak¬lega að þeim stöðum þar sem valda¬ó¬jafn¬vægi er mikið, vegna tekjumun¬ar, ald¬urs¬mun¬ar eða ólíks upp¬runa, stöðu eða valds.“

Það er ekki ljóst, hvort sameina eigi eftirlitsstofnanir á borð við Vinnueftirlitið og barnaverndina í eina stofnun, t.d. innar löggæslunnar. Allt er ofangreint reyndar í fullu gildi, nema það, sem að starfsleyfi snýr.

Sósarnir gæla greinilega við skylda hugmynd, því þeir ætla að „[s]etja á lagg¬irn¬ar sjálf¬stæða lög¬reglu- og ákæru¬stofn¬un með hæfu starfs¬fólki sem sér¬hæfi sig í rann¬sókn og málsmeðferð kyn¬ferðisof¬beld-is¬mála, lagi rann¬sókn¬araðferðir að þörf¬um þolenda og al¬var¬leika mál¬anna. Þannig á stofn¬un¬in að geta styrkt mála¬rekst¬ur sinn fyr¬ir dóm¬stól¬um og sömu¬leiðis stuðning við brotaþola fyr¬ir og eft¬ir mál¬flutn-ing og meðan á hon¬um stend¬ur.“

Það er þegar til vísir að slíkri lögreglustofnun á Íslandi. Einn frumkvöðlana er nú Ríkislögreglustjóri, ráðinn af Sjálfstæðisflokknum. Grundvallarfyrirmyndirnar koma krókaleiðir frá Austurríki, en eru skilgetin afkvæmi kvenfrelsara Bandaríkja Norður-Ameríku (Duluth model). En þar er heill her kvenna á launum hjá opinberum aðiljum og auðvaldssjóðum, sem brauðfæðir sig við að semja og dreifa áróðri, ósjaldan með vísindi og fræði að yfirvarpi. Við slíka löggæslu skal fjarlægja ofbeldismann (les: karl) af heimili sínu fyrir orð „þolanda.“ Einnig er heimilt að vista börn hans á Kvennaathvarfi. Sérstök þjálfun lögreglumanna í ofbeldiskvenfrelsunarfræðum eru gömul tíðindi.

Í Bandaríkjum Norður-Ameríku tíðkast að dæma karla til ofbeldisendurhæfingar á námskeiðum eða í búðum, þar sem þeim eru kennd kvenfrelsunarofbeldifræði. Það er reyndar gert í ofbeldisvarnarskyni við háskóla og nú við einn framhaldsskóla á Íslandi. Ámóta endurhæfing á ofbeldiskörlum er einnig kunn í Evrópu, Ísland þar með talið.

Íslensku Sósarnir ætla – samkvæmt Úlfari – að gera enn betur: „Koma á fót „heim¬ili fyr¬ir brota-menn“ sem beita sam¬býl¬is¬fólk sitt, fjöl¬skyld¬ur og maka of¬beldi. Þannig skulu þeir fjar¬lægðir af heim-il¬um sín¬um og á hið þar til gerða heim¬ili. Full¬trú¬ar „of¬beldis¬eft¬ir¬lits“ mæti ætíð á vett¬vang heim¬il¬isof-beld¬is auk barna¬vernd¬ar¬yf¬ir¬valda, búi börn við aðstæður þar sem of¬beldi þrífst.“ Þetta snjallræði hefur Samfylkingunni enn ekki hugkvæmst og ei heldur sitjandi kvenfrelsunarríkistjórn, sem styrkir atvinnulífið í landinu, spornar gegn atvinnuleysi og gerir líf „þolenda“ bærilegra með stofnun og rekstri sífellt fleiri athvarfa og ofbeldismiðstöðva í anda kvenfrelsunarofbeldisfræða og kenningarinnar um sjúka ást og eitraða karlmennsku.

Sósarnir ætla sér að slá vopnin úr höndum keppinautanna á ofbeldismarkaðnum, m.a. Framsóknarflokknum. Þeir ætla nefnilega að „[þ]róa náms¬efni um kynja¬fræði, kyn¬ferðisof¬beldi og annað of¬beldi og inn¬leiða fyr¬ir alla ár¬ganga leik¬skóla, grunn¬skóla og fram¬halds¬skóla. Þá verði unnið fræðslu¬efni fyr¬ir all¬an al¬menn¬ing.“

Ætli þeir leggi niður núverandi nefnd undir forustu hins hálfþrítuga lögfræðinema og „þolanda,“ Sólborgar Guðbrandsdóttur, í umboð Lilju Alfreðsdóttur, Framsóknarmenntamálaráðherra. Ætli þeir þekki öll endurmenntunarritin, sem samin voru fyrir hina ýmsu geira hins opinbera fyrir nokkrum árum síðan? Það mætti hrista af þeim rykið og spara skattpening.

Samfylkingin og Sósíalistaflokkurinn eru sammála um það, að „[t]ryggja brotaþolum meðferð við áföll¬um sín¬um. Greiða skal sanngirnis- og miska¬bæt¬ur úr op¬in¬ber¬um sjóðum til þeirra sem hafa orðið fyr¬ir of¬beldi og skaða og ekki geta sótt slík¬ar bæt¬ur í einka¬mál¬um. Bóta¬nefnd miði við lægri sönn¬un-ar¬kröfu en reynd¬in er í saka¬mál¬um.“ Orðið, brotaþoli“ er hér notað í merkingunni, sakaráberi eða ákærandi.

Enn þá hefur hugmyndafræðisveit Sósanna ekki hugkvæmst – eins og sams konar sveit Samfylkingarinnar – að kynna „mee-too“ orlofið. Sérhver kona, sem ber sig illa og kærir karl fyrir kyndónaskap, getur átt von á orlofsgreiðslu til viðbótar húsmæðraorlofi sínu. Sósunum hugkvæmdist heldur ekki að lofa hvíldar- og meðferðarstofnunum fyrir „mee-too“ konurnar. En það gerir Samfylkingin.

Jafnvel þótt Bjarni Ben II hafi lýst því yfir, að kvenfrelsun sé leiðarljós Sjálfstæðisflokksins í (nær) öllum málum og hinn ungi dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, „einn efnilegasti stjórnmálamaður Íslendinga,“ að hans sögn, hasli sér nú völl á ofbeldissviðinu og lofi „þolendum réttarbótum,“ verður flokkurinn að spýta í lófana til að yfirbjóða samkeppnisflokkana.

Sósarnir gera sér grein fyrir, að allt þetta kosti, jafnvel þótt það minnki atvinnuleysi. Því „ætla þeir líka að stórauka skattheimtu á eignir, erfðir og fjármagnstekjur og innleiða þannig, já, „innleiða meiri kærleika, sátt og réttlæti“ svo notuð séu þeirra eigin orð.“ En þeir gætu eins og Bjarni og Katrín bara tekið lán.

Vonandi geta lesendur tekið heils hugar undir með Úlfari: „Er ekki bara bjart framundan?“

https://kjarninn.is/skodun/kaerleikurinn-sosinn-minn-kaerleikurinn/?fbclid=IwAR0n8heh5vl-V_WFSgIYATKrDIq04U5LN3sKD_wD-CMiZEww0lil482QVgM

"Mee-too" orlofið og Samfylkingin. Gert út á kveneymdina

Samkvæmt flestum sólarmerkjum að dæma mun Samfylkingin komast í ríkisstjórn á næsta kjörtímabili. Heiða Björg Hilmisdóttur mun trúlega verða nýr yfirmaður barna- og fjölskyldumála. Hún er þekktur kvenfrelsari og hefur unnið gegn réttindum feðra og barna. Jóhann Páll Jóhannsson aðhyllist greinilega sömu hugmyndafræði. Því er hyggilegt að gefa gaum að yfirlýsingu þeirra um réttarbætur í þágu sakarábera, sem kvenfrelsunarhjúin kalla þolendur, og frekari berskjöldun sökunauta, sem hjúin kalla gerendur. Lofað er það múgsefjunarfyrirbæri, sem höfundar kalla „MeToo-byltingu,“ að hætti RÚV.

Orðanotkunin afhjúpar grundvallarviðhorfin. En skal lyfta kynferðisafbrotakærum í æðri skör í dómskerfinu. Sakarábera skal vera frjálst að yfirheyra sökunaut að vild við réttarhöld. Í þessum brotaflokki skulu skattgreiðendur veita gjafsókn og verða ábyrgir fyrir greiðslu bóta. Eins og títt er í Bandaríkjum Norður-Ameríku skal skóla lögreglumenn enn frekar - og fjölga þeim. Skólun felst einkum í kennslu kvenfrelsunarfræða og sérstaklega þeim kafla, sem að nánu samneyti kynjanna snýr. En eins og kunnugt er telja þeir ofstækisfyllstu allt kynlíf fela í sér nauðgun karla á konum. En umfram allt: Konum skal trúa.

Sakaráberar eru kallaðir brotaþolar, þ.e. við það eitt að kæra (venjulega) karlmann fyrir ósæmilegt kynathæfi. Skattgreiðendur skulu sjá til þess að reknar séu þolendamiðstöðvar: ”Tökum sérstaklega utan um fatlað fólk, fólk af erlendum uppruna, heimilislaust fólk, transfólk og jaðarsetta hópa sem eru sérstaklega berskjaldaðir fyrir ofbeldi.“ Ætli þetta merki, að hið opinbera skuli reka faðmlagamiðstöðvar fyrir hina bágstöddu?

Enn skal herða ólina í barnaverndarmálum, þ.e. umgengismálum. Þetta merkir venjulega, að þegar móðir í skilnaðardeilu ber föður ofbeldi á brýn, skal föður meinað að hafa samband við barn sitt. Ríkisafskipti af fjölskyldunni aukast stöðugt, oft og tíðum með það að yfirvarpi að vernda þurfi börn gegn feðrum sínum. „Ekkert barn á að vera þvingað til umgengni við foreldri sem hefur verið dæmt fyrir eða er grunað um ofbeldi gegn því. Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur skerpti á vernd barna gegn ofbeldi með breytingum á barnalögum árið 2012 en síðan hefur lítið hreyfst í þessum efnum. Tökum upp þráðinn þaðan sem frá var horfið.“ Nú ætlar Samfylkingin greinilega að spýta í lófana í þessum efnum.

Og si svona til að tryggja eftirlit hins opinbera skal stofna „Ofbeldisvarnarráð Íslands,“ að fyrirmynd sams konar ráðs, sem útsvarsgreiðendur Reykjavíkur greiða fyrir. Þar er Heiða Björg innsti koppur í búri.

Enn er ekki sopið kálið. Kvenfrelsunartvíeyki Samfylkingarinnar vill tryggja fólki (les: konum) heimilisofbeldisorlof á sama hátt og núverandi ríkisstjórn vil tryggja barnsandlátsorlof. Það er gott til þess að hugsa, að „nóg sé til [af fjármunum]“ eins og ASÍ hefur bent á. Hjúin vilja einnig, að önnur réttindi kvenna skerðist ekki, þ.m.t. réttur til húsmæðraorlofs (geri ég ráð fyrir).

Því blasir við veröld ný og góð: Konur – og langsflestar eru þær húsmæður - sem vinna myrkranna á milli fyrir sneypulaunum – gætu í nálægri framtíð ákært karlmann fyrir kynósóma. Sérþjálfaðir lögreglumenn í ofbeldi karla munu sækja óþokkann á vinnustað eða heimili með blikkandi ljósum. Útnefndum ofbeldiskarli verður stungið í steininn, en konunni og börnunum ekið í kvennaathvarf með fulltingi barnaverndarnefndar (eins og nú tíðkast). Hugsanlega tæki svo Barnaverndarstofa þátt einnig og svo hið nýja Ofbeldisráð.

Lögreglan mun ýta til hliðar öðrum málum, síður mikilvægum. Sakarábera og réttargæslumanni verður gert kleift að yfirheyra sakborning og leiða fram vitni eftir þörfum. Kvenfrelsarar hafa lengi kvartað yfir því, að ekki skuli fleiri karlar dæmdir, en raun ber vitni. Því skal létta sönnunarbyrðina. Fari fram sem horfir verða réttarhöld yfir kynóþokkum af karlkyni aðeins til málamynda. Fylgt verður eftir dómum dómstóls götunnar.

Meðan á réttarhöldunum stendur mun sakaráberi njóta ráðgjafar og umhyggju kvenfrelsunarsálfræðings á þolendamiðstöð. Þegar dómur fellur tekur við þolendaorlof og húsmæðraorlof greitt af hinu opinbera. Það mætti jafnvel koma upp karllausri alsælunýlendu á hlýrri slóðum með frekari úrvinnslu þeirrar áfallastreituröskunar, sem þolendur verða fyrir samkvæmt hugmyndafræðinni.

Heiða Björg hefur fyrir löngu skipað sér í kvenfrelsunarhásæti Samfylkingarinnar. En aðrir flokkar eiga sér kvenfrelsunardrottningar líka. Sjálfstæðiflokkurinn á Áslaugu Örnu og VG Katrínu. Allar vilja þær greiða götu kvenna, sem telja sig beitta kynferðislegum órétti nú eða fyrr.

Engin ofangreindra víkur einu orði að vísindum og fræðum um ofbeldi eða samskipti kynjanna. Þeim dugar kvenfrelsunaráróðurinn, sem í flestum tilvikum er kostaður af skattgreiðendum. Flokkarnir eru greinilega komnir í hár saman og berjast um hylli kvenfrelsunarkjósenda:

„Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur virðist hafa afhent Sjálfstæðisflokknum neitunarvald í þessum málaflokki eins og svo mörgum öðrum, en við í Samfylkingunni vonumst eftir afgerandi pólitísku umboði í haust til að hrinda aðgerðunum í framkvæmd og stórbæta þannig stöðu þolenda á Íslandi.“

Ég vona svo sannarlega, að landinn beri gæfu til að kjósa þetta góða par á þing. Á Alþingi mun það gera hosur sínar grænar fyrir fyrrnefndum drottningum og reðursveinum þeirra. Vonandi verður veröldin græn, góð og greddulaus – og kvenþolendum væn.

https://www.visir.is/g/20212110641d/stor-skref-strax-svona-baetum-vid-rettarstodu-tholenda?fbclid=IwAR0MjK11zdtiFq_JvLqIfZMUbxAB8FRyqAKfYqv0NOhiV4FdK6CULuFD0jg

Kvenhygli

Ég var svo lánsamur að geta innritast í húsmæðraskóla, en hafnað af Kvennaskóla. Kynið var rangt. Þá var réttindabaráttan gegn feðraveldinu tiltölulega skammt á veg komin. Fáum hugkvæmdist að skipta um kyn á þeim árum. Flestir virtust vera í réttum líkama.

Samtímis baráttu fyrir "jafnrétti" kvenna, háðu kvenréttindahreyfingar og kvenfrelsunarhreyfingar baráttu fyrir aðgengi kvenna að mennta- og háskólum og sérskólum fyrir konur; þ.e. kvennaskólum og húsmæðraskólum. Sömu hreyfingar börðust fyrr kosningarétti handa konum, ekki karlmönnum.

Konur börðust fyrir aðgengi kvenna að hefðbundnum vettvangi karla. Samtímis nýjum réttindum vildu þær halda í þau gömlu. Enn krefjast þær almennt barnanna við skilnað, ofurhárra barnameðlaga í skjóli framfærsluskyldu og -hefðar karla og með skírskotun til hærri launa þeirra (sem ræðst af starfsvali og vinnuframlagi og drepur þá fyrr). Á sama grundvelli er krafist framfærslueyris, eftir skilnað. Í tilhugalífinu borga karlar enn brúsann.

Húsmæðraorlof er enn eitt dæmið um kvenhygl. Ætli kvenfrelsunardrottningarnar, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, Sjálfstæðisflokki, og Katrín Jakobsdóttir, VG, muni berjast fyrir því, að sveitarsjóðir greiði hliðstætt framlag til húsfeðra, sem vilja hvíla sig á amstri heimilisins - og ferðast út og suður með öðrum húsfeðrum?

https://www.frettabladid.is/frettir/gardabaer-borgar-husmaedraorlof-med-obragd-i-munni/?utm_medium=Social&utm_source=Facebook#Echobox=1621581640

Karlkonur og misrétti gegn öðrum konum. Reglugerð J. Biden

Kvenfrelsarar og kynskiptafólk eða kynskiptingar (trans people – tanssexual) – einkum þó karlkonur – hafa löngum eldað grátt silfur saman. Hóparnir hafa einkum þráttað um, hvor þeirra væri athyglisverðara fórnarlamb. Kvenfrelsararnir hafa kallað karlkonur gervikonur, sem ættu því minni samúð skilið og verðskulduðu ekki frelsun eins og eðliskonur. Fyrir gervikonunum vekti, að kúga eðliskonur í nýju gervi. M.ö.o. væru þær karlkúgarar í dulargervi.

Steininn þótti taka úr, þegar karlkonurnar kröfðust þess að kvenfrelsunarlespurnar nytu ásta með þeim. Andófsmenn þessa hafa heldur betur fengið á baukinn eins og t.d. sjálf Joanne Rowling (f. 1965), „móðir“ Harry Potter, margverðlaunaður rithöfundur, harðsvíraður kvenfrelsari og þolandi heimilisofbeldis. (Eiginkarlinn fyrrverandi, ofbeldismaðurinn, hefur þó maldað í móinn.)

Jafnvel tilkoma samskipunarkvenfrelsunar (intersectional feminism), þ.e. þeirrar sannfæringar, að konur væru minnihlutahópur og ættu því samleið með öðrum slíkum í baráttunni við feðraveldið, bleikskinna eða hvíta karlmenn, virðist ekki hafa lægt öldurnar.

Joseph Biden (f. 1942), núverandi forseti Bandaríkja Norður-Ameríku, tók af skarið, eins og hann hafði lofað í kosningabaráttunni. Þar kynnti hann sig sem besta vin hinsegin fólks af öllu tagi. Ferill hans sem kvenfrelsari er glæsilegur. Á grundvelli þeirrar löggjafar, sem hann barðist fyrir, voru stofnaðir hinir örlagaríku gervisdómstólar (kallaðir kengúrudómstólar í Ástralíu), þar sem karlnemendur eru dregnir fyrir „rétt,“ sé undan þeim kvartað kynferðislega. „Dómstjóri“ er venjulega kvenfrelsunarjafnréttisfulltrúi hlutaðeigandi stofnunar. Kvenfrelsarar gera kröfu um, að hefðbundnir dómstólar starfi á svipaðan hátt. (Kvenfrelsunarnýstirni Sjálfstæðisflokksins, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, og kvenfrelsunardrottning VG, Katrín Jakobsdóttir, berjast fyrir áþekkum breytingum.)

Ný reglugerð forsetans um hinsegin fólk í skólum, hefur vakið hörð viðbrögð. Hún kveður á um, að ekki megi meina börnum að baða sig með því kyni, sem þeim hentaði; að karlkonur hefðu því tvímælalausan rétt til að baða sig með eðliskonum í heimavistum; að öll kyn ættu að keppa á jafnræðisgrundvelli í íþróttum. Samkvæmt þessu ætti þá t.d. stúlka, sem telur sig í röngum líkama, greiðan aðgang að búningsklefa drengja.

Kvenverndarar mótmæla hástöfum og fara fremstir í flokki. Umrædd reglugerð er m.a. gefin út með hliðsjón af breytingum á Mannréttindalöggjöfinni frá 1964, þar sem skýrt er kveðið á um, að „kynáttun [kyntilhneigingar - sexual orientation] og kynsamsömun [kynvitund - gender identity], beri að líta á sem vernduð einkenni í jafnréttislöggjöf alríkisþingsins. Frumvarpið gekk undir nafninu „Lespu-homma-tvíkynja (eða tvíkynátta)-kynskipta-hinsegin“ (Lesbian-gay-bisexual-transgender-Queer) frumvarpið.

Hluti reglugerðarinnar hljómar svo: „Sérhver einstaklingur skal njóta virðingar og skilnings og mega lifa laus við ótta, án tillits til þess, hver hann er og á hvern hann leggur ást sína. Gera skal börnum kleift að læra, án hugarvíls um það, hvort þeim verði meinaður aðgangur að salernum, búningsklefum og íþróttum í skóla. Fullorðnir skulu eiga þess kost að vinna fyrir sér í þeirri vissu, að þeir verði ekki leystir frá störfum, lækkaðir í tign eða skyldu þola aðkast vegna þess, sem heima bíður, eða vegna þess, að klæðaburður þeirra samræmist ekki staðalímyndum. Fólk skal geta sótt heilbrigðisþjónustu og komið sér upp þaki yfir höfuðið, án þess að verða fyrir kynjamismunun. Allir skulu jafnir fyrir lögum, án tillits til kynsamsömunar og kynáttunar.“

Menn skipast í tvö horn, þegar litið er til mikilvægis kyneðlis fyrir frammistöðu í íþróttum. Lögfræðingurinn, Sarah Warbelow, herstjóri eða lagalegur forstjóri Mannréttindaherferðar nokkurrar, hefur t.d. fullyrt, að engin vísindaleg gögn sýni fram á betri forsendur karlkvenna. En engu að síður hrynja gömul kvennamet fyrir atbeina karlíþróttakvenna. (Sarah kynnir sig sem tvíkynáttaða (bisexual) og stolta móður karldóttur (transgender) dóttur.)

Kristinn skóli einn í ríkinu, Missouri, reið á vaðið með lögsókn. Krafist var ógildingar reglugerðarinnar, að því marki, að kristnir kvennemendur skyldu áfram njóta verndar t.d. samkvæmt stjórnarskárviðauka um menntun, hinni margumræddu og -þvældu, en jafnframt örlagaríku, grein IX, sem kveður á um, að ríkisstyrktum skólum beri að virða (hlutfalls)jafnrétti í hvívetna og m.a. veita sömu upphæðum til kven- og karlíþrótta, hvort sem stúlkur sýni þeim áhuga eða ekki. Það er svipuð þeirri hugsun kvenfrelsaranna, að konur séu kúgaðar, hvort heldur sem þær verði þess varar eða ekki, og skuli stunda launavinnu, en ekki gefast kostur á að stunda heimilisstörf. Þetta lagði t.d. kvenfrelsunarmóðirin (tvíkynáttaða), Simone de Beauvoir (1908-1986) áherslu á.

Lögfræðingurinn, Julie Marie Blake, ráðgjafi hjá samtökum, sem kalla sig „Frelsisvarnarbandalagið“ (Alliance Defending Freedom): „Það ætti ekki að neyða konur til að veita körlum hlutdeild í einkarými sínu, þar með taldar sturtur og vistarverur á heimavistum. Trúarlegum skólum á ekki að refsa fyrir þá einu sök að trúa því, að eðliskyn (biological sex) sé raunverulegt.“

Og vangaveltur um kúgun kvenna eru handan við hornið. Hún heldur áfram: „Um er að ræða ofríki, sem skaðar konur, stúlkur og trúfólk, með því að „rista á hol“ (victimize) lagavernd þeirra – og það ber að stöðva.“

https://humanevents.com/2021/05/20/federal-judge-rules-against-women-says-christian-college-must-allow-biological-males-to-share-showers-with-females/

Konan sem kasta átti á kvenfrelsunarbálið. Phyllis Schafly

Þegar svonefnd önnur flóðbylgja kvenfrelsunar reið yfir Vesturlönd, lögðu kvenfrelsarar ofuráherslu á lagabreytingar í samræmi við hugmyndafræði sína. Þekkt er baráttan harðvítuga fyrir Jafnréttisviðaukanum við stjórnarskrá Bandaríkja Norður-Ameríku. Slíkan viðauka bar fyrst á góma árið 1923 eða þrem árum, eftir að konur þar um slóðir fengu kosningarétt. Tæpri hálfri öld síðar eða árið 1972 var frumvarpið loksins samþykkt i Alríkisþinginu og sent til þinga sambandsríkjanna til samþykktar. En það var ekki aldeilis bitið úr nálinni.

Hugmyndfræðina þekkja væntanlega flestir; Konur eru kúgaðar af körlum á öllum sviðum mannlífsins. Kúgunina er m.a. að finna í stjórnarskránni. Því væri viðaukans þörf, því hann legði blátt bann við sérhverri mismunun á grundvelli kynferðis. ”Jafnrétti lögum samkvæmt skal gilda afdráttarlaust í Bandaríkjum Norður-Ameríku og í sérhverju ríki, hvað kynferði áhrærir. Alríkisþingið hefur vald til að framfylgja þessari grein með viðeigandi löggjöf.”

Frumvarpið um viðaukann fékk feikna meðbyr í Alríkisþinginu eins og von er. Hver hefur einhvern tímann viljað kúga konur sérstaklega? Kvenfrelsararnir voru í sjöunda himni. Þrír forsetar; Richard Nixon (1913-1994), Gerald Ford (1913-2006) og Jimmy Carter (f. 1924) studdu löggjöfina. Viðaukinn hafði hlotið blessun í öllum ríkjum Bandaríkjanna, nema átta. Öflugar kvenna- og kvenfrelsunarhreyfingar studdu það eðli málsins samkvæmt, ásamt mýgrúti kvennatímarita, stjarna úr heimi Hollývúdd og nær allir fjölmiðlar.

En þá kom Phyllis Stewart Schafly (1924-2016) til skjalanna. Í upphafi áttunda áratugarins skrifaði hún fréttabréfið: „Hvað er bogið við „jafnrétti“ konum til handa.“ Næsta áratuginn eða svo var hún óþreytandi við að benda á þau sérréttindi kvenna, sem væru í uppnámi, ef viðaukinn yrði samþykktur.

Phyllis og stuðningsmenn hennar beindu athygli þjóðarinnar að auknu valdi alríkisdómstólanna til að skilgreina hugtökin kynferði og jafnrétti og þar með veikja löggjöf hinna ýmsu ríkja, þar sem rúm væri til túlkunar með hliðsjón af hjónabandi, eignum, skilnaði, lífeyri, forsjá barna, fóstri, fóstureyðingu, lögum um samkynhneigða, opinbera skóla og einkarekna, fangelsi og tryggingar. Aukin heldur mætti kalla konur í herþjónustu á grundvelli viðaukans.

Phyllis vísaði á bug staðhæfingum viðaukasinna um, að laun kvenna myndu batna, þar eð Lög um Jafnlaun höfðu þá þegar verið samþykkt árið 1973. (Áþekkt lög, Búalög, voru í gildi á Íslandi, þegar á átjándu öld.)

Viðaukaandstæðingar höfnuðu einnig þeirri staðhæfingu, að stjórnarskráin væri kvenfjandsamleg, þar eð ekki væri þar getið um konur sérstaklega. Málfar hennar er nefnilega kynhlutlaust.

Eins og von er ærðust kvenfrelsarar bókstaflega og fóru hamförum í fjölmiðlum og á fundum. Á einum slíkum árið 1973 sagði Betty Friedan (1921-2006) hin fleygu orð um Phyllis: „Ég vildi geta varpað þér á bálköstinn.“

Örvænting greip um sig, góð ráð voru dýr, þegar málflutningur Phyllis náði til almúgans. Árinu áður en Betty vildi brenna kynsystur sína á bálinu, var blásið til umfangsmikillar kvenfrelsunarráðstefnu á kostnað skattgreiðenda í Houston í Texas. Þar voru mættar forsetafrúr og fjöldi nafntogaðra kvenfrelsara. Fjölmiðlamenn tróðust hver um annan þveran.

Kröfur ráðstefnugesta voru háværar að vanda, t.d. frjálsar og ókeypis fóstureyðingar og dagheimili fyrir öll börn. Þátttakendur gáfu skoðanir sínar til kynna með ýmsum vígorðum eins og: „Móðir náttúra er lespa“ og „Karlmannslaus kona er eins og fiskur án reiðhjóls.“ Fræðslubæklingurinn, „Hvað lespur sýsla með“ var á boðstólnum. Allt kom fyrir ekki. Jimmy Carter, forseti, ákafur stuðningsmaður viðaukans, framlengdi umþóttunartíma ríkjanna um þrjú ár.

Baráttan hélt þó áfram. Formælendur gripu til aðgerða, áþekkum þeim, sem „súffurnar“ (suffragettes) höfðu beitt í Englandi á sínum tíma. T.d. sóttu þeir blóð í sláturhús og rituðu með því nöfn þeirra þingmanna, sem þeim var mest í nöp við, á gólf þinghússins í Illinois. Samþykki var þó enn ekki í höfn, þegar fresturinn rann út 1982.

Hér gefur að líta nokkur gullkorn, sem hrutu úr munni Phyllis: „Amerískar konur búa við mest forréttindi alla stétta fyrr og síðar [í mannkynssögunni]. Okkur er umbunað meira en öðrum, enginn býr við meiri réttindi og færri skyldur. Einstök staða okkar skýrist af samþættingu ýmissa aðstæðna.“

„Við búum við þá feiknlegu gæfu að eiga menningu, sem virðir fjölskylduna sem grundvallareiningu samfélagsins. Þessi virðing er óbrigðull grundvöllur (part and parcel) laga okkar og siða. Hann er staðreynd lífsins, sem hvorki löggjöf né múgæsingur getur þurrkað út; konur eignast börn, karlar geta það ekki. … Ef þér geðjast ekki að þessum grundvallarmismuni, verður þú að bera óánægju þín upp við Guð. Það er ekki við sjálfselska og ráðríka karla að sakast um þá staðreynd, að konur bera fram börn, en ekki karlar. Heldur ekki er kerfinu um að kenna og hópi samsærismanna, sem þrá að kúga konur. Það er einfaldlega þannig, sem Guð skóp oss.“

Önnur ástæða þess, að amerískar konur búa við forréttindi: „[V]ið njótum góðs af hefð, þar sem ríkir sérstök virðing fyrir konum. Hún er rakinn til aldar kristinnar riddaramennsku. Sá heiður og sú virðing, sem féll Maríu Guðsmóður í skaut, leiddi til þess, að allar konur voru í raun hafðar í hávegum.“

„Hin raunverulega frelsun kvenna frá amstri og streði öldum saman er að þakka frjálsu framtaki í Ameríku, sem örvaði [karl]snillinga til uppfinninga – og öll njótum við góðs af.“

„Það er falsboðskapur aldarinnar [þ.e. þeirrar tuttugustu] að amerískar konur séu troðnar í svaðið og órétti beittar. Sannleikurinn er sá, að amerískum konum hefur aldrei liðið svo vel. Hvers vegna eigum við að stíga skör lægra til „jafnréttis,“ þegar við njótum nú þegar sérstakra forréttinda.“

Phyllis leiðir athyglina einnig að þeim sérréttindum, sem felast í skyldu föður og eiginkarls til að annast framfærslu eiginkonu og barna, sem óhyggilegt væri að stefna í uppnám. Hún bendir á, að almenningur vilji vitaskuld fleiri tækifæri konum til handa, menntun og virðingarstöður í stjórnsýslunni. En kvenfrelsunarhreyfingin hafi slíkar kröfur að yfirvarpi.

„Kvenfrelsararnir eru róttæklingar, sem gera óvægna árás á fjölskylduna, hjónabandið og börnin. Hafðu ekki mín orð fyrir því, lestu þeirra eigin boðskap og sannreyndu, hvað þessar manngerðir ætla sér. … Kvenfrelsarar beita sér fyrir því að gera eiginkonur og mæður óhamingjusamar með vali sínu á hlutskipti, telja þeim trú um, að þær séu „annars-flokks borgarar“ og „fyrirlitlegir þrælar.“ Kvenfrelsarar beita sér fyrir taumleysi í kynlífi í stað „þrældóms“ í hjónabandi. Þeir berjast fyrir ríkisreknum „dagheimilum“ fyrir börn í stað heimila. Fóstureyðingar eru baráttumál þeirra fremur en fjölskyldur. … Konur í Ameríku biðja ekki um frelsun frá eiginkörlum og börnum.“

Í gröf sinni varð Phyllis að láta í minni pokann. Hér um bil heila öld þurfti til, að dropinn holaði steininn. Viðaukinn var samþykktur árið 2020.