Dagur kynjasamhygðargjárinnar

Það hefur lengi verið þekkt, að umhyggja karla fyrir konum sé því sem næst takmarkalaus. Sérstök umhyggja karla fyrir barnsmóður og afkvæmi markaði í raun upphaf mannkyns, var forsenda þróunar þess. Almennt rennur körlum blóðið til þeirrar skyldu að slá skjaldborg um konur, hygla þeim, hampa og hossa. Þetta er eðlishvöt líkast. Drengir svolgra hana með móðurmjólkinni og teyga í andrúmsloftinu. Líf kvenna, vöxtur og viðgangur mætir forgangi í lífi þeirra.

Áherslan er býsna öfgakennd. Hvað fá karlar andlega og tilfinningalega fyrir sinn snúð – í almennu ljósi? Aðallega skít og skömm, öndvert við það, sem almennt á við um konur. Í þessu tilliti er um að ræða gjá milli karla og kvenna.

Því var í Þýskalandi stofnað til dags kynjasamhygðargjárinnar þann ellefta júlí. Hugmyndin var að beina sjónum að þeirri staðreynd, að konum og körlum sé mismunað með eftirtektarverðum hætti í kvenfrelsunarsamfélagi nútímans – sérstaklega með tilliti til samhygðar. Fyrrum enskuprófessor og kvenfrelsari, hin kanadíska Janice Fiamengo, tínir til nokkrar staðreyndir um efnið í hjálagðri grein. Hún spyr m.a.:

„Hví er kynjasamhygðargjá við lýði? Fimmtíu ára kvenfrelsunarboðun karlillsku og fórnarlambasakleysis kvenna hefur mótað viðmót okkar gagnvart karlmönnum. Það veldur varla furðu. Okkur er svo tamt að sjá konur þjáninga og karla ofbeldis, að varla er unnt að hræra hjartað til samúðar með karlkyninu.

[En] kvenfrelsarar skópu [reyndar] ekki þessa umhyggjuskekkju; hún var til staðar í menningarerfðunum: „Konur og börn í fyrirrúmi.“ Frá því, að mannkyn skreið úr vöggu, hafa karlar látið líf sitt í styrjöldum og fórnað sér í vígum til að vernda konur. Fyrr á tímum, þegar líf tegundarinnar réðst af verdun kvenna, varð umhyggja fyrir konum að öflugu siðboði menningarinnar.“

Þetta siðboð birtist stundum með ólíkindalegum hætti. T.d. fór hrollur um heimsbyggðina, þegar skæruliðar Boko Haram í Nigeríu rændu hópi stúlkna. Meira að segja forsetafrú Bandaríkja Norður-Ameríku, Michelle Obama (f. 1964), beitti sér, ásamt fjölda þjóðarleiðtoga, í málinu. Reglulegir ránsleiðangrar sömu samtaka í því skyni að afla drengjahermanna, vakti fráleitt slíka athygli.

Eftirfarandi mismunun þykir heldur ekki tiltökumál: Karlar eru 61% heimilislausra, 78% fórnarlamba drápa, 79% fórnarlamba sjálfsvíga, 93% fórnarlamba vinnuslysa og 93% fanga. (Það er rétt með tölur farið.)

Janice nefnir þekkta rannsókn Sonja Starr á dómum frá 2012. Hún komst m.a. að því, að í 63% tilvika hlutu karlar þyngri dóma en konur fyrir hliðstæðan glæp. Sonja sagði: „Það er líka umtalsvert líklegra, að handteknar konur sleppi algjörlega við ákæru og dóm, og það er tvöfalt líklegra að þær komist hjá fangelsisdómi, séu þær sakfelldar.“

Svo segir Janice: „Kynjasamhygðargjáin er til komin vegna þess, að við, öll sem eitt – þar með taldir saksóknarar, dómarar og kviðdómendur – hafa tilhneigingu til þess að trúa því, að kvenafbrotamenn hafi leiðst út í afbrot af annarra völdum, venjulega karla. [Jafnframt] að þeim hafi boðist takmarkaðar kostir í lífinu, vegna þess, að þær hafi átt erfitt uppdráttar, verið fátækar, búið við geðsjúkdóma eða verið haldnar fíkn.

Við kinokum okkur við því að hrífa ung börn úr móðurfaðmi, meðan við teljum ásættanlegt að loka feður bak við rimla. En eins og [Sonja] Starr beinir athygli að, hafa karlkyns afbrotamenn engu að síður mátt þola „alvarlegt mótlæti, átt í erfiðleikum vegna neyslu áfengis eða fíkniefna, hafa haft fyrir ungum börnum að sjá og hafa leiðst á glapstigu fyrir tilstilli annarra. Hvers vegna teljum við lífsaðstæður fremur milda [glæpi] kvenna en karla.“?

Karlar eru sekir fyrir það að vera karlar. „Flestir myndu aðspurðir svara því til, að konur og stúlkur búi fyrst og fremst við þjáningar. Því er oftlega fleygt, að karlar búi við forréttindi, séu rétthafar jafnvel. [Fullyrt er], að til samfélags sé stofnað til að hygla körlum. Við væntum þess, að karlar biðjist velvirðingar á forréttindum sínum og kynni sér meinbugi á högum kvenna. Óvild í garð karla er óátalin, jafnvel viðurkennd. „Ég lauga mig í tárum karla,“ er vinsælt kvenfrelsunarvígorð, og [kvenkyns] háskólaprófessorar skrifa skoðanagreinar í meginstraumsfjölmiðla í rammri alvöru með titlum eins og: „Hví megum við ekki hata karla.““

Rithöfundurinn, Glen Poole, hefur bent á, að slíkt hugarfar sé hluti menningarskilnings og sögunnar, sem við segjum um okkur sjálf, fastur söguþráður. Þegar fréttir berast af tortímingu karla, er iðulega talað um fólk. Þegar konur og börn farast er talað um konur og börn. (Sbr. fréttaflutning RÚV.) Hins vegar snýst þetta við, hafi karlmenn gert eitthvað af sér. Þá er kyn þeirra skilmerkilega tilgreint. Sérstaklega á þetta við, hafi ódæðið beinst gegn konum og stúlkum. (Glen þessi skrifaði bækurnar, „Þú getur komið í veg fyrir sjálfsvíg karla“ (You Can Stop Male Suicide) og „Jafnrétti fyrir karla“ (Equality for Men).

Hann segir: „Það á við um okkur öll – karla og konur – að við komust síður í uppnám, þegar hörmungar dynja yfir drengi og karla [heldur en stúlkur og konur].“

Grein Janice, sem birtist 11. júlí, lýkur á þessum orðum: „Það ætti að skipta öll okkur máli, að samfélagið skuli sýna sonum, bræðrum, feðrum og karlvinum slíkt skeytingarleysi.“

(Nú er barasta að vona, að „hrútarnir,“ Jón Gunnarsson og félagar, í dómsmálaráðuneytinu, skoði af alvöru ofangreindar staðreyndir og leggi lóð á jafnréttisskálina í réttarkerfinu. Jafnréttið bálar í brjósti kvenfrelsunarríkisstjórnar vorrar, með erkikvenfrelsarann, Katrínu Jakobsdóttur, í fylkingarbrjósti, og vísindin vísa ríkisstjórninni veginn. Svo segir í sáttmála hennar alla vega. Hrútunum mætti einnig benda á hið brýna verkefni að koma lögum yfir konur, sem bera karla röngum sökum. Kvenfrelsunarríkislögreglustjórinn og Katrín nefna þær aldrei einu orði – og málpípa þeirra, fréttastofa RÚV heldur ekki.)

https://www.theepochtimes.com/who-cares-about-male-suffering_3891890.html

Eymd æðri menntunar Svik við lýðræðið

Háskólar voru einu sinni útverðir lýðræðisins. Þeir stuðluðu að frelsi til skoðanaskipta og vísindaiðkunar. En nú er Snorrabúð stekkur. Eymdardýrkun (woke), þ.e. kynþáttahyggja og kvenfrelsun, er nú í fyrirrúmi. Viðurkenndar stofnanir eins og Harvard og Kaliforníu háskólar, velja nemendur eftir mælikvörðum, sem á þessari hugmyndafræði byggja; litarhafti, kynferði og stjórnmálaskoðunum. Hæfileikar, frammistaða og ágæti, skiptir ekki máli. Hugmyndafræðilegt réttlæti (equity – upphaflega úr latínu; aequitatem), ræður för.

Hjálögð grein kanadíska mannfræðingsins, Philip Carl Salzman, fjallar um einmitt þetta. Hann gerir að sérstöku umtalsefni sjálft leiðarstefið; fjölbreytni, réttlæti og innlimun (diversity, equity og inclusion). Orðin eru eins og kvenfrelsun, snotur í sjálfu sér. Fjölbreytni felur þó ekki í sér fjölbreyttar skoðanir eða málfrelsi. Því er reyndar lagt blátt bann við. Til að framfylgja banninu hafa verið ráðnir jafnréttisfulltrúar, sem ósjaldan eru saksóknarar og dómarar við gervidómstólana, sem settir hafa verið á stofn með hjálp ríkisvaldsins.

Þegar innlimum ber á góma er um að ræða náðarhópa. Eftirtaldir hópar hafa forgang við allar ráðningar við háskólana; konur, litskinnar, samkynhneigðir, tvíkynhneigðir, kynskiptingar, hinsegin, fatlaðir, Múhameðstrúarfólk og stundum fátækir. Þannig lítur réttlætið út.

Hugmyndafræðin kveður einnig á um endurtúlkun sögunnar. Umfram allt skal eyða öllu af spjöldum hennar, þar sem hvítir karlmenn hafa lagt hönd á plóg eða um það bil 99% af menningu Vesturlanda. Fnæst er að arfleifð „dauðra, hvítra karla.“ Þýska tónskáldið, Ludwig van Beethoven (1770-1827) og enski rithöfundurinn William Shakespeare (1564-1616) hafa verið teknir út af sakramentinu. Verk litaðra lespa skulu koma í staðinn. Sígildar menntir Rómverja og Grikkja hljóta sömu örlög. Andmæli eru talin „hatursorðræða“ og „ofbeldisorðræða.“

Philip spyr: „Hverjum eigum við að þakka þá spillingu að umbreyta æðri menntastofnunum í áróðursmaskínur fyrir öfgakennda hugmyndafræði, lengt til vinstri. Fyrst og fremst ber að þakka kvenfrelsurum.“ Þeir beittu hugmyndum þýska lögfræðingsins, Karl Heinrich Marx (1818-1883) um stéttaásteytingu á samskipti kynjanna og hugmyndum franska spekingsins, Michael Foucault (1926-1984), og hins alsírsk-franska Jacques Derrida (1930-2004), um niðurrif hugtakanna.

„Staðreyndir voru kvenfrelsurum ekki mikilvægar, heldur tilfinningar. Þess vegna staðhæfa þeir að búa yfir eigin sannleika. Tökum sem dæmi djúprætta trú þeirra á hina ímynduðu „nauðgunarmenningu,“ trú, sem eykur samstöðu meðal kvenna með því að benda á sameiginlegan óvin; karla.“ … „

Vísindi þykja kvenfrelsurum ekki virðingarverð, þar eð þau byggja á staðreyndum og viðurkenna ekki forgang tilfinninga kvenna.“

Kvenfrelsun snýst ekki um jafnrétti, hún snýst um kvenræði. Því eiga karlar að „stíga til hliðar,“ svo konurnar megi njóta sín. Vígorðið er; „framtíðin er kvenlæg (feminine).“ … „Takmark kvenfrelsaranna eru kvenlæg yfirráð.“

„Þrátt fyrir að greina megi svipmót hins frjálsa lýðræðis, eru [norður] Ameríka og Kanada orðin að fámennisstjórn í einsleitri menningu, þar sem skotið hafa rótum stofnanir kynþátta- og kynjahyggju. Vitorðsbandalag ríkisstjórna, menntakerfis, iðnaðar, stéttarfélaga og hersins felur í sér sjálfa skilgreiningu fasisma. Enn hefur harðstjórnarfasisminn ekki að fullu komið í ljós, en öfgakennd eymdarhyggja (woke) og aðgerðir á sviði „lýðheilsu,“ benda til, að við séum á þeirri leið. Eins og [þýska skáldið] Heinrich Heine [1797-1856] komst svo spámannlega að orði; „Hvarvetna, þar sem bókabrennur eru haldnar, mun mannverum einnig verða kastað á köstinn.““

https://www.mindingthecampus.org/2021/10/11/how-our-illiberal-universities-betray-liberal-democracy/?utm_source=NAS+Email+General&utm_campaign=59a773ec21-RSS_EMAIL_CAMPAIGN&utm_medium=email&utm_term=0_407924b2a9-59a773ec21-236730470&mc_cid=59a773ec21&mc_eid=3f29f8eb4a

Deepika Narayan Bhardwaj og heimanmundarharðræðið

Á Indlandi var árið 1983 samþykkt svonefnd „heimanmundargrein“ í refsiréttinum (section 498A) til verndar hagsmunum kvenna, sem gengu í heimanmundarhjónaband, en það var bannað samkvæmt lögum árið 1961. (Svipað fyrirkomulag tíðkaðist á Íslandi fyrr á öldum.) Talið var, að heimanmundurinn hefði stuðlað að morðum á eiginkonum. Langflest hjónabanda eru enn þá skipulögð af foreldrum.

En Hæstiréttur Indlands hefur nú hringt aðvörunarbjöllum. Konur beita þessari grein i auknum mæli til að ná sér niður á eiginkörlunum og fjölskyldum þeirra. BBC hefur eftir indverskum dómara: „Einfaldasta leiðin til að hefna sín (harass) er að krefjast handtöku eiginkarlsins með skírskotun til þessarar greinar. Í fjölda tilvika hafa karlægir afar og ömmur verið dregin fram úr fletum sínum og systur í útlöndum handteknar einnig, jafnvel þótt þær hafi verið búsettar þar í áratugi.“ (https://www.bbc.com/news/world-asia-india-28140205)

Wahington post segir dómara hafa gefið lögreglunni fyrirmæli um að brjóta til mergjar, áður en til handtöku kemur: „Formælendur heimanmundarlaganna segja fyrirmælin ógn við sigra kvenréttindahreyfinga síðustu áratugi,“ er titill greinarinnar. https://www.washingtonpost.com/world/are-indias-disgruntled-wives-abusing-dowry-laws-hurting-womens-movement/2014/07/29/ef17b159-e0f3-4ba2-9f23-e37d48d0ac47_story.html)

Eins og ýjað er að beita konur þessu verndarákvæði laga í anda „mee-too“ hreyfingarinnar og setja fram falskar ákærur gegn eiginkörlum sínum. En þeir eignuðust óvæntan talsmann í kvikmyndastjóranum unga, Deepika Narayan Bhardwaj (f. 1986), sem gerði heimildarmyndina, „Fórnarlömb hjónabandsins,“ (Martyrs of Marriage) um þær hörmungar, sem falskar ákærur höfðu í för með sér. Hún fjallar m.a. um sögu Syed Ahmadn Maqdhoom, sem gerði myndskeið um líðan sína og deyddi sjálfan sig í kjölfarið. Þá hafði barnið verið frá honum tekið og sett fram ákæra á grundvelli heimanmundargreinar refsilaga, þegar fjárkúgunartilburðir eiginkonunnar báru ekki árangur.

Hindustan Times hefur eftir henni: „Það vakti fyrir mér að varpa ljósi á réttindaleysi karla, nú þegar kvenfrelsunarhreyfingin fer eins og eldur í sinu um landið. Það er ekki svo að skilja, að konur þjáist ekki. En þegar svo er fá þær stuðning lögreglu og laga. En karlar eru hins vegar niðurlægðir og að þeim hlegið. Fyrir flestum þeirra liggur að greiða eiginkonunum lungann af launum sínum, svo að þeir sjálfir og fjölskyldur þeirra megi sleppa við þrálát réttarhöld, meðan aðrir eins og Maqdhoom sjá ekki aðra útleið en svefninn langa.“ Deepika bætir við: „Lögfræðingarnir hafa nú leyst frá skjóðunni um konur, sem leita ásjár til að koma sök á karla sína.“

Hin hugprúða Deepika lét annað atvik til sín taka. Það átti sér stað í borginni, Rohtak, í Haryanaríki á norðanverðu Indlandi. Sagan er eftirfarandi:

Tvær systur, Pooja og Aarti, úr svonefndrar lágstétt (OBC caste), sem stunduðu BA nám í tölvufræðum við ríkiskvennaháskóla, sögðu farir sínar ekki sléttar. Þrír karlar hefðu ráðist gegn þeim og áreitt þær kynferðislega. En þær reyndust sannar indverskar valkyrjur og snerust til varnar með belti og grjót að vopni, þegar leikurinn barst út úr strætisvagninum, sem var aðalleiksviðið. Árásina kærðu þær til lögreglu, sem handtók piltana samstundis og lagði fram kæru um árás í því skyni að særa blygðunarsemi konu og veita henni áverka að yfirlögðu ráði. Atvikið átti sér stað í lok nóvember 2014 og var tekið upp á snjallsíma.

Indversk kvenfrelsunarsamtök þeyttu lúðrana; fulltrúi „Kvenréttindanefndar“ (Women‘s Commission) í Harvana steðjaði á vettvang og „Þjóðfylking indverskra kvenna“ (National Federation of Indian Women) hlóð stúkurnar lofi. Stjórnmálamenn af ýmsu tagi bættust í kórinn. Stúlkunum var hampað sem fyrirmyndum ungra kvenna. Þær fengu meira að segja peningaverðlaun. Strákunum var meinað að halda áfram námi sínu í indverska hernum. Almenningi var einnig misboðið og fordæmdi piltana.

Við nánari eftirgrennslan kom svo í ljós, að spunnist höfðu deilur milli systranna og tveggja pilta vegna ágreinings um sæti í strætisvagninum. Þeir hefðu keypt farmiða handa lasinni konu, en stúlkurnar tekið sæti hennar. Þær veittust í bræði sinni að piltunum, sem báru hönd yfir höfuð sér. Þá tóku stúlkurnar að mynda og lugu því til, að upptakan hefði verið gerð af vanfærri konu.

Nú tóku leikar heldur betur að æsast. Ný upptaka sá dagsins ljós af stúlkunum berja á pilti í almenningsgarði í Rohtak. Enn vatt sagan upp á sig, þegar karlmaður ákærði systurnar dygðugu um fjárkúgun. Hann skyldi greiða þeim væna upphæð. Að öðru kosti yrði hann kærður fyrir kynferðilega áreitni.

Enn færðist fjör í leikinn, þegar í ljós kom, að systurnar áreittu hefðu beðið stúlku um að mynda atburðinn. Til að bæta gráu ofan á svart reyndu þær að hindra birtingu enn þá einnar snjallsímaupptöku stúlku, sem sýndi sakleysi piltanna. Þær féllu á lygamælisprófi og buðust því til að taka inn „sannleikslyf“ til að orð þeirra yrðu ekki dregin í efa. Þær báru sig illa undan því að vera spurðar dónalegra spurninga við lygamælinguna og að yfirvöld reyndu þar að auki að þvinga þær til að falla frá ákæru. Þegar allt kom fyrir ekki hótuðu þær sjálfsvígi.

Dómur féll á þá lund, að piltarnir voru lýstir saklausir og frjálsir ferða sinna, en segja þó farir sínar ekki sléttar. Þeim er útskúfað.

Deepan kippir í kyn annars hugprúðs kvikmyndagerðarmanns frá Bandaríkjum Norður-Ameríku, Cassie Jay.

https://www.hindustantimes.com/india-news/haryana-woman-s-film-lends-voice-to-harassed-married-men/story-hKNIIy8L5eDNBcVoHZxyjO.html

”Vertu ekki að horfa svona alltaf á mig.“ Nauðgunarmenning og káfkonur

Vertu‘ ekki’ að horfa svona alltaf á mig

ef þú meinar ekki neitt með því.

Ef lagleg snót mig lítur á

ég litið get ekki upp og roðna alveg niður í tá.

 

 

Og ef ég verð í einni skotinn

ég aldrei þori að segja nokkurt orð.

En leynda ósk ég ætla að segja þér,

að þú viljir reyna að kenna mér.

Því ertu að horfa svona alltaf á mig

ef þú meinar ekki neitt með því?

Þennan skemmtilega texta Jóns Sigurðssonar, söng einn af ástsælustu söngvurum þjóðarinnar á árum áður, Ragnar Bjarnason. Kíminn textinn lýsir uppburðarlitlum pilti í sjónmáli konu, sem greinilega lítur hann hýru auga, daðrar. Það mega konur enn þá gera, en slíkt háttalag karlmanns er talin kynferðisleg áreitni samkvæmt íslenskum lögum, nema „fórnarlambið“ gefi skýrt leyfi til þess.

Því má segja, að löglegt daður sé enn sé leyft í samskiptum fólks. En þá er varla um daður að ræða lengur, horfin úr samskiptunum hinn leikandi kynþokkaspenna, frygð og ástarbrími, rétt eins og það að gefa undir fótinn, gera hosur sínar grænar fyrir, sýna ástleitni, stíga í vænginn við, hvísla ástarorði í eyra, fara með blautlegt vísukorn, og margt fleira í þeim dúr. Girndarauganu skal jafnframt loka. En varla mun takast að slökkva girndarbruna og losta. Þó er ekki útilokað, að hinni græn-fjólubláu ríkisstjórn renni blóð til þeirrar skyldu.

Þessar viðhorfs og lagabreytingar eigum við kvenfrelsunarhreyfingunna að þakka. Fræðimenn hennar fengu þá hugdettu, að kynhrifning og kynlíf væri beittasta vopn karlmanna til að kúga konur, sem ku vera uppáhaldsiðja þeirra. Nokkrir þessara fræðimanna halda því meira að segja fram, að allt gagnkynhneigðarkynlíf feli í sér kúgun á konum og megi þá einu gilda, hvort konur hafi veitt samþykki sitt í nýja kynlífssamþykktarappinu. Ástsælni karlmanna er því kölluð nauðgunarmenning og hefur samkvæmt kvenfrelsunarfræðingum verið sérstaklega áberandi við stofnanir æðri menntunar.

Af þessum sökum hlupu menn í Ástralíu upp til handa og fóta til að kanna kynferðislegan óþverraskap karla. Hleypt var af stokkunum rannsókn einni mikilli og rándýrri, sem Mannréttindastofnun í Ástralíu (Human Rights Commission) stóð fyrir í háskólum landsins.

Niðurstöðurnar voru kvenfrelsurum mikil vonbrigði. Þær voru m.a. á þá leið, að yfir tveggja ára tímabil taldi 0.8% námsmanna sig (sitt hvort áranna) hafa orðið fyrir kynferðislegri „árás“ (sexual assault), sem að mestu leyti fólst í kynferðislegum bröndurum og athugasemdum. Það fór verulega fyrir brjóstið á þeim, að karlar skyldu oftar en konur bera sig illa undan áreitni á borð við óviðurkvæmilega snertingu. Þeim þóttu káfkonur þreytandi.

Þrátt fyrir þessar niðurstöður upphófst áróður fyrir hagsmunum þolenda kynofbeldis, konum vitaskuld. Gera þyrfti bragarbót á fyrrnefndri rannsókn með nýrri, „Þjóðtækri könnun á öryggi námsmanna“ (National Student Safety Survey) á vegum „Félagsrannsókamiðstöðvarinnar“ (Social Research Centre). Anastasia Powell, kunnur ástralskur kvenfrelsunarafbrotafræðingur, var fenginn til aðstoðar teyminu við að endurhanna síðustu könnun. Það er með þessa könnun eins og hina íslensku, „Áfallasögu kvenna,“ að spurningalistinn hefur ekki fengist opinberaður.

En bréf eins þátttakenda til Bettina Arndt (sjá heimasíðu hennar) gæti gefið vísbendingar: „Þegar ég hafði um það bil lokið við að svara könnunni, setti að mér ugg þess efnis, að könnunin hefði af yfirlögðu ráði verið hönnuð til að auka líkur á niðurstöðu, sem kynda muni undir skilningi á tíðni kynferðislegrar áreitni í háskólanum [þ.e. talin veruleg], [og] sem [einnig] væri til þess fallin að brengla og móta viðhorf almennings og stefnumótun.“ Nemandi þessi tók nokkur skjáskot af spurningunum.

Skilgreining á kynferðislegri áreitni miðað við síðustu könnum er útvötnuð enn frekar. T.d. verður „ótilhlýðilegt gláp“ að „glápi.“ Það er sömuleiðis talin kynferðisleg áreitni, ef meðnemandi „kemur með athugasemdir eða spyr ágengra spurninga um einkalíf þitt, líkama eða útlit; „innir eftir áhuga á kynlífi eða býður endurtekið til stefnumóts.“

Kossar og kjass eru nú einnig talin kynferðisleg áreitni, hafi kjassarinn „ekki borið við að biðja leyfis.“ Kynlífstilburðir af öllu tagi undir áhrifum áfengis eru taldir kynofbeldi. Nemendur eru beðnir um svör á grundvelli reynslu, bæði innan og utan háskólans, eigin reynslu og annarra, og sömuleiðis hafi svarenda boðið slíkt í grun. Kynferðisleg áreitni er skilgreind sem auðsýnt hátterni, sem þykir óvelkomið, móðgandi, niðurlægjandi eða nærgöngult.

Þetta er enn ein rannsóknin í flóru svipaðra kvenfrelsunarrannsókna, sem varla nokkurt mark er á takandi, nema í áróðursskyni fyrir kvenfrelsara innan og utan háskóla – og stjórnmálamenn auðvitað.

Nauðgunarfárið eða nauðgunarmenningin á sér enn lengri sögu í Bandaríkjum Norður-Ameríku. Blaðamaðurinn, Ashe Schow, hefur í nokkur ár gert þeim sorglega kafla í sögu æðri menntunar góð skil. Hér fylgir áhugavert samtal hennar við fyrrgreinda Bettina Arndt.

https://www.youtube.com/watch?v=w3IWfl7-zo4

Græna gullið

Orka er undirstaða framfara að flestu leyti, enda hefur hún verið bitbein ríkja, ættbálka og þjóða, um aldir alda. Gervöll heimsskipanin á rætur að rekja til baráttu um björgina. Heimurinn hefur staðið í björtu báli vegna hagsmunagæslu hinna ríkari og öflugri þjóða. Ríkjaskipan og alþjóðatengsl, eftir fyrri heimsstyrjöldina, er órækur vitnisburður um einmitt þetta. Og þrálátt stríð fyrir botni Miðjaðarhafs og í Austurlöndum nær ekki síður.

Ásókn í svarta gullið, olíuna, hefur mótað veröldina með afdrifaríkum hætti á síðari skeiðum iðnbyltingarinnar, sem hófst í öflugasta nýlenduveldinu, Stóra-Bretlandi, á átjándu öldinni. Vestræn nýlenduveldi, sem nú eru orðin ofurtæknivædd iðnríki, stjórna veröldinni enn þá beint og óbeint, innan alþjóðastofnana og utan. Kúgun hinna fátækari hefur breytt um ásýnd, að nokkru leyti. Vopn eru síður látin tala, en efnahagsþvinganir hafa komið í staðinn. Slíkum þvingunum er vissulega líka beitt í deilum iðnríkja í austri og vestri.

Hugmyndafræðivopnaburður hefur einnig tekið breytingum að töluverðu leyti. Til viðbótar vopnum trúarbragðastríðanna er komið nýtt vopn, þ.e. ný veraldleg trúarbrögð, kvenfrelsun, sem m.a. miðar að því að uppræta menningu fátækari ríkja. Spjótum er sérstaklega beint gegn fjölskyldunni, ýmsum siðum og skilningi á eðli, stöðu og hlutverki kynjanna. Ístöðulaust fólk í veiklaðri menningu er auðsveipt og móttækilegt fyrir áróðri og íhlutun.

Skefjalaus notkun jarðefnaeldsneytis, þ.e. kola og olíu, hefur óhjákvæmilega leitt til mengunar, sem í þéttbýli er skaðvaldur heilsu manna. Umsvif þeirra síðustu hundrað þúsund árin eða svo hafa sett sitt mark á vistkerfið. T.d. hefur fjölda dýrategunda verið grandað vegna ofveiða, enda þótt fáar tegundir séu nú í útrýmingarhættu. Í Ástralíu t.d. á útrýming dýrategunda af þessum sökum um fjörutíu þúsund ára sögu.

Víða er umhverfissóðaskapur skeinuhættur heilsu lífríkisins. Í áratugi hefur verið ljóst að grípa þyrfti í taumanna og gera bragarbót af yfirvegun, skynsemi og sanngirni. En slík fyrirætlan hefur nú verið hrifin af flóðbylgju ofstækis, þar sem meginstefið er heimsendir – eina ferðina enn í sögu mannkyns. Þar fara fremstir í flokki baráttumenn umhverfiskvenfrelsunar (eco-feminism).

Þeir spá nýju Nóaflóði, sem orsakast muni af bráðnun jökla vegna hlýnunar loftslags. Losun gróðurhúsalofttegunda, þ.e. lofttegunda, sem hindra útgeislun frá jörðinni, er sögð valda hlýnuninni. Kolefni, nauðsynlegt öllum gróðri, er talin helsti syndaselurinn. Því skal hemja losun þess með öllum ráðum.

Þrátt fyrir stöðugar breytingar á loftslagi um milljónir ára og þrátt fyrir grósku víða í veröldinni, hafa Sameinuðu þjóðirnar nú komist að því, að mennirnir hafi með umsvifum sínum skapað þá hlýnun, sem mæld hefur verið, eftir síðustu örísöld á miðöldum. Því er spáð, að hamfarirnar eigi sér stað innan nokkurra áratuga, takist ekki að halda hlýnun innan við eina og hálfa gráðu á Celcíus miðað við áætlað hitastig í upphaf iðnbyltingar. Því sé orkuskipta þörf. Um það fjalla höfundar hjálagðrar greinar af sjónarhóli alþjóðastjórnmála.

Orka er afl í alþjóðstjórnmálum. Þeir, sem sitja á henni, hafa örlög heimsins barna að miklu leyti í höndum sér. Olíuríkin halda nú um þessa tauma og munu gera svo um fyrirsjáanlega framtíð. Það sama má um þau ríki segja, sem búa yfir miklum gasbirgðum eins og Rússar. Vestur-Evrópumenn og Úkraínumenn m.a. eru háðir rússnesku gasi. Rússar hafa beitt þessu vopni grímulaust í tafli sínu við nágrannana, rétt eins og olíuríkin gagnvart iðnríkjunum. Það er svo sem engin furða, að ýmis ríki eins og Pólland og Kína, séu treg til þess, að loka kolanámum sínum.

Græn orka er lausnarorðið. Öfgafyllstu baráttumenn boða, að beislun orku náttúrunnar skuli ekki hafa í för með sér nokkurt rask. Það er þó varla framkvæmanlegt. Hrein orka í þessum skilningi er hreinlega ekki til. Aukin heldur getur verið orkufrekt að skapa orku og flytja hana, nema henni verði umbreytt í vetni eða ammóníak.

Aukin notkun raforku krefst miklu öflugra flutningskerfis, en nú er fyrir hendi. Efling þess útheimtir geysilega orku og vinnslu málma. Ríki, sem búa yfir nauðsynlegu hráefni í því sambandi, t.d. Kína, Ástralía og Kóngó, munu því öðlast aukin völd og áhrif. Sama gildir um þau ríki, sem búa yfir nauðsynlegri framleiðslu-, stjórnunar- og dreifingartækni.

Ótaldir eru þeir ógnarlegu fjármunir, 1 til 2 trilljónir bandaríkjadala (miljón miljónir miljóna), sem orkuskiptin munu, samkvæmt áætlunum, kosta árlega miðað við útjöfnun áhrifa gróðurhúsalofttegunda eða kolefnisjöfnun árið 2050, sem Alþjóðaorkumálastofnunin (International Energy Agency) hefur leikið sér með. Íslensku lífeyrissjóðirnir munu duga skammt í þessu sambandi. Rannsóknahópur við Princeton háskólann í BNA hefur einnig unnið út frá þessu ártali. Þykir ljóst, að notkun olíu muni ekki hverfa í bráð, þrátt fyrir að stórstígar framfarir verði með tilliti til grænna orkugjafa. Hópurinn spáir því, að rafmagnsnotkun muni tvö- eða jafnvel fjórfaldast í BNA.

Aukið framboð grænnar orku mun væntanlega lækka verð á svarta gullinu, en aftur á móti er líklegt, að samkeppnishæfustu framleiðendur þess, muni öðlast enn meiri völd. (Það vill reyndar svo til, að sum þeirra, Arabaríkin, hafa einnig einstök tækifæri til að nýta orku sólar.) Sama á við um framleiðendur mengunarlauss gas, t.d. Rússa, sem lagt hafa gasleiðslu til Vestur-Evrópu.

Orkuskipti kalla á aukna framleiðslu kjarnorku. Samkvæmt Alþjóðaorkumálastofnuninni þarf að tvöfalda hana eigi kolefnisjöfnun að nást um miðja öldina. Slík framleiðsla býður upp á áskorun, hvað valdajafnvægi varðar á líðandi stundu. Það eru einkum rússneskir og kínverskir framleiðendur um hituna. Á árinu 2018 voru 72 kjarnorkuver í byggingu utan Rússlands. Helming þeirra reisa rússneskir framleiðendur og kínverskir um fimmtung.

Sýnt þykir, að orkuskiptin muni ekki ganga átakalaust fyrir sig og stuðla að eins konar verndarhyggju, þar sem hinir ríku, sem afla getað fjármuna til orkuskiptanna, muni reisa tollamúra til að vernda eigin rándýru framleiðslu fyrir framleiðslu fátækari ríkja, sem ekki hafa slíkum fjármunum til að dreifa. Það myndi einungis stuðla að óverulegum breytingum á dreifingu auðæva í veröldinni. Evrópusambandið er með slíka múra á teikniborðinu.

Iðnríkin auðugu draga enn lappirnar við útgreiðslu beinna kolefnisjöfnunarstyrkja til fátækari ríkja heims, sem gefinn var ádráttur um.

https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2021-11-30/geopolitics-energy-green-upheaval?utm_medium=promo_email&utm_source=pre_release&utm_campaign=mktg_sub_&utm_content=20211130&utm_term=promo-email-prospects

Hví eru morð og misnotkun kvenna á börnum látin liggja í þagnargildi?

Angela Shanahan er blaðamaður og niu barna móðir. Að áliðnu síðasta vori skrifaði hún áhugaverða grein; „Í hinu nýja stríði kvenfrelsara gegn körlum munum við öll verða skotin í fótinn“ (Feminism‘s new war on men will backfire on us all). Greinin er hjálögð. Hún segir m.a.:

„Í Ástralíu er háð stríð, sem hefur breiðst út frá öðrum þróuðum heimshlutum … Það er háð gegn körlum. … á nokkrum vígstöðvum. Ástæðurnar eru flóknar. Um er að ræða hrærigraut af valdaásælni nýrra kynslóða kvenfrelsara, sem bráðvantar ný málefni sem vettvang beiskju sinnar, einskæran gunguhátt stjórnmálamanna og stefnumótenda, gagnvart nýrri ásjónu kvenfrelsara, og mistúlkun félagslegra vandamála.“

Angela vísar til rannsóknar Thea Brown og fl., sem framkvæmd var árið 2012. Thea þessi er prófessor í félagsráðgjöf við Monash háskólann. Rannsóknin tók til morða á börnum á árabilinu 2000 til 2010. Niðurstöður voru m.a. sem hér segir:

„Fyrir hendi foreldra féllu 284 börn. Mæður drápu 133 þeirra, feður 81 og stjúpar voru ábyrgir fyrir þeim, sem út af standa.“ Aðgreining kynja ódæðismanna var síðar felld úr greininni, segir ástralski kynfræðingurinn, Bettina Arndt.

Rannsókn gerð árið 2015 gaf að þessu leyti svipaðar niðurstöður. Mæður voru gerendur í rúmum helmingi tilvika (52%), þegar afkvæmi voru myrt. https://www.aic.gov.au/publications/rip/rip38

Bettina segir: ”Kerfisbundin þöggun talnagagna, sem varpa ljósi á ofbeldi kvenna í garð barna sinna, er ein hinna miklu frásagna, sem liggur í þagnargildi – hneisan, sem auðsveipir fjölmiðlar sneiða hjá, en hanga þess í stað eins og hundar á roði á viðkvæðinu um ”hinn hættulega föður.””

Í aldarfjórðung hefur ríkisvaldið í Ástralíu þagað yfir tölulegum staðreyndum um morð og misnotkun kvenna á börnum. Árið 1996 birti Ástralska heilbrigðis- og velferðarstofnunin (Australian Institute of Health and Welfare) niðurstöður rannsóknar, sem sýndu, að mæður væru u.þ.b. tvöfalt líklegri en feður til að bera ábyrgð á vanrækslu eða misnotkun, hvarvetna um álfuna, þar sem áreiðanleg gögn töluðu skýru máli. Í skýrslunni stendur skýrum stöfum, að „fleiri tilvik staðreyndrar misnotkunar af tilfinningalegu og kynferðislegu tagi áttu sér stað í einsforeldris fjölskyldum en í öðrum gerðum fjölskyldna.“ (https://drive.google.com/file/d/1C63Se4BoBcyf7UscZqzEa5EpOLRA0Wj2/view)

Stjórnvöld í Vestur-Ástralíu „neyddust“ til að láta af hendi upplýsingar um málaflokkinn fyrir tímabilið 2007 til 2008, samkvæmt lögum um upplýsingarskyldu stjórnvalda. Niðurstöðutölur eru þessar: Mæður voru ódæðismennirnir í 73% tilvika, þar sem vanræksla og misnotkun kom við sögu; í 68% tilvika tilfinningalegrar og andlegrar misnotkunar; í u.þ.b. 53% tilvika barsmíða og rúmlega í 93% allra tilvika. (Bettina Arndt)

Ástandið er svipað víðast hvar í hinum vestræna heimi, samkvæmt breskri yfirlitsrannsókn frá árinu 2017. Skoðuð var samtals 9431 rannsókn. Þar af voru þó einungs 126, sem stóðust strangar rannsóknakröfur. Rannsóknin, sem tók til 44 landa leiddi t.d. í ljós, að konur voru ábyrgar fyrir tæplega 55% allra morða foreldra á börnum sínum. https://bmjpaedsopen.bmj.com/content/1/1/e000112

Í Bandaríkjum Norður-Ameríku kom í ár út skýrsla um illa meðferð á börnum fyrir tveim árum síðan (US Department of Health & Human Services, Children‘s Bureau (2021). Child Maltreatment 2019). Nokkrar niðurstöður um áhættu barna ýmist hjá einsforeldrisfjölskyldu móður eða föður eða þar sem stjúpa eða stjúpi kemur við sögu: „Barni er meira en tvöfalt hættara við að týna lífi sínu hjá móður en föður, og hér um bil þrefalt hættara að týna því, búi móðirin með öðru foreldri en föður þess - miðað við sams konar fjölskylduaðstæður á heimili föður.“ (Bettina Arndt).

Úti í hinum stóra heimi eru mýmörg dæmi um morð og allra handa misnotkun mæðra á börnum sínum. Þrátt fyrir þá óskhyggju almennings og stjórnvalda, að slíkt eigi sér ekki stað, og áróður kvenfrelsara í sömu veru (reyndar um alla glæpi kvenna), eru til fjölmiðlar og fólk í útlöndum, sem upplýsa almenning. Það gerist örsjaldan á Íslandi. Það brýtur í bága við rétttrúnaðinn, þ.e. bábiljuna um, að feður einir sýni slíkt háttalag. Rétttrúnaður ruglar fólk í ríminu, skerðir dómgreind og skynsemi.

Þessi pistill er sniðin að grein Bettina Arndt frá 28. nóv. 2021; „Útstrokun ofbeldis mæðra gagnvart börnum sínum. Hagræðing opinberra talnagagna til að blása lífi í frásögnina um hinn hættulega föður“ (Erasing mothers‘ violence towards their children. Official Statistics censored to promote dangereous dad narrative). Greinina má finna á heimasíðu hennar: bettinaarndt. substack.com.

(Áhugasömum bendi ég einnig á eftirfarandi pistil á arnarsverrisson.is: „Ofbeldi mæðra.“)

https://www.theaustralian.com.au/inquirer/feminisms-new-war-on-men-will-backfire-on-us-all/news-story/a9ff3c42a89d1abf723c744769713e9d

Villuhugsun, veira, feigð og framfarafælni

Einu sinni fyrir langa löngu var ég lítil og ungur að árum. Ég tók mín fyrstu skref í atvinnulífinu fimm ára gamall sem glaðhlakkalegur blaðasali. Mér er enn þá minnisstæður góðviðrisdagurinn, þegar ég hrópaði fullum hálsi, “slys á baksíðu,” í þeirri von að selja fleiri dagblöð. Ég furðaði mig þá þegar á þessu sölubragði og spyr mig enn áratugum síðar; hvers vegna? En blaðið rann út eins og heitar lummur, sem ég bakaði þó ekki fyrr en á fullorðinsaldri. (Strákar máttu þá ekki læra bakstur í skóla. En þar er orðin jákvæð breyting á, eitt dæmi þess, að þrátt fyrir allt sé flest til bóta í mannlífinu.)

Þetta hugarfar varð mér æ síðan umhugsunarefni. Hvernig mátti það vera, að það hefði síast inn í barnshugann, að óhapp höfðaði fremur til fólks en happ. Seinna á lífsleiðinni uppgötvaði ég, hversu fyrirferðarmikið svartnættið og neikvæðnin væri í tilverunni. Það kostaði stundum innri átök að líta björtum augum á lífið og vera með hýrri há og bjartri brá; að kenna sjálfum sér og öðrum, við uppeldi og heilbrigðisþjónustu, þá „einföldu“ reglu að beina sjónum að því, sem uppbyggilegt væri í reynslu og fari skjólstæðinga; að finna og efla sjálfsstyrkinn og beita honum síðan til þroskunar, heilbrigðis og hamingju. Það leið rúm öld frá upphafi háskólasálfræði, þar til „jákvæðnisálfræði“ (positive psychology) sá dagsins ljós.

Sálfræðin hefur bent á eitt og annað gagnlegt til aukins skilnings á fyrirbærinu. Kanadíski sálfræðingurinn, Steven Pinker, segir í bók sinni, „Upplýsingu nú þegar. Málsvörn skynsemi, vísinda, mannúðarhyggju og framfara“ (Enlightenment Now. The Case for Reason, Science, Humanism, and Progress): „Í sálfræðinni má finna staðfestingu á því, að fólk finnur fremur til trega vegna þess, sem tapast hefur, en tilhlökkunar um ábata, sem það á í vændum. Það syrgir fremur og sýtir að snuðra hafi haupið á þráðinn en að njóta hamingjunnar. Gagnrýni er því hugleiknari en hrósyrði.“

Höfundur hjálagðrar greinar, einn úr hópi skapskyggnra, ungra fræðimanna, Marian L. Tupy, gerir þetta líka að umtalsefni í tengslum við kóf-farsóttina og kemur í því sambandi víða við, m.a. að hálfrar aldar gömlum rannsóknum á dómgreind. Hugvinnslusálfræðingarnir (cognitive psychologist), Amos Tversky og Daniel Kahneman, gerðu þá rannsókn á dómgreindinni. Þeir komust að því (sem líklega margir vissu), að fólk myndaði sér skoðanir og kvæði upp dóma á grundvelli þess, sem því fyrst kæmi í hug og nærtækast væri. Það er kallað dómsgreindarvilla (eða „availability heuristic” á þeirra fagmáli).

Marian ræður okkur til að gjalda varhug við nefndri dómgreindarvillu, um leið og hann huggar kófhrjáða og kófvillta lesendur með upplýsingu, t.d. því, að mannkynið hafi unnið bug á eða náð tökum á fjölda skæðra sjúkdóma eins og stóru bólu, kóleru, mislingum, lömunarveiki, alnæmi, malaríu og jafnvel kíghósta. Að vísu tók það um þrjú þúsund og fimm hundruð ár að ráða niðurlögum stóru bólu. Svo það er engin ástæða til að örvænta.

Nefndur Daníel hefur einnig bent á, að „lífverur, sem skynja fremur aðsteðjandi ógn en tækifæri, eru líklegri til að lifa af og geta af sér afkvæmi [heldur en hin].“ Og eins og allir vita snýst lífið um að fjölga tegundinni, samkvæmt meginreglunni, „upp og niður, inn og út.“

Trúlega leggur fólk líka ósjálfrátt fæð á það, sem óþekkt er. Þetta ósjálfráða viðbragð er skilyrt lífi tegundarinnar í hættulegu umhverfi um þúsundir ára. Svo einnig bölsýnin. Hún virðist tegundinni í blóð borin eða með öðrum orðum; „í heilabúi okkar býr hugur steinaldar,“ samkvæmt Leda Cosmides og John Tooby.

Síðustu fjörutíu þúsund árin eða svo hefur hin vel viti borni maður (homo sapiens sapiens) sagt börnum sínum sögur af syndaflóði og heimsendi. Hamförum og ragnarökum var síðast spáð 2012. Það voru spekingar Maya indíána, sem það gerðu. Nú er nýju Nóaflóði spáð innan nokkurra áratuga (nema mannkyn umbreytist í veðurguði og hamli hlýnun jarðarinnar) eða fjöldadauða (nema fólk sé þvingað til bólusetninga með „lekum“ bóluefnum). Okkur er hætt í heimi hér, enda er rétt um þriðjungur barna (í Ástralíu alla vega) sannfærður um, að heimurinn sé að fara til helvítis. Svipað hlutfall íslenskra kvenna neytir þunglyndislyfja og/eða annarra geðlyfja.

Það er nefnilega látlaust alið á hræðslunni við eigin bresti og aðsteðjandi hættur. Meginþráður hinna fornu goðsagna hefur skotið rótum í flestum eingyðistrúarbrögðum veraldar og sumt fjölmiðlafólk samtímans starfar yfirleitt í sama anda. Fréttakýringar þess eru iðulega með þessu sniði, þ.e. hraðsuðudómar neikvæðni og hamfara. Fréttastofa RÚV er gott dæmi um þetta.

Það er svo sem engin furða, að neytendur slíkrar fjölmiðlunar, verði bölsýnir. Fyrrgreindur Steven getur um nýlegt rannsóknayfirlit, þar sem m.a. er fjallað um eftirfarandi afleiðingar bölmiðlunar; „óraunsætt áhættumat, angist, aukna depurð, lært bjargarleysi, fyrirlitningu og andúð gegn öðrum, næmisskerðingu og stundum … fullkomna fréttafælni.“

Fjölmiðlafólki, mörgu hverju, virðist tamt að smíða eða stuðla að nýjum tilbrigðum við heimsendagoðsagnirnar, enda þótt hin fjörutíu þúsund ára gamla trú á reiði guða og náttúruafla sé enn í fullu gildi. Til viðbótar þeim hamförum, sem Marian gerir að umtalsefni, má nefna trúna á karlillskuna. Hún er sögð orsök eyðileggingar umhverfis og ævarandi kúgunar kvenna (og barna) – og jafnvel veiruplágunnar sjálfrar. (Í þríeykinu, sem fiktaði við leðurblökuveiruna, voru reyndar tveir karlar. Haft er á orði, að vel hafi komið á vondan, því karlar séu viðkvæmari fyrir afurðinni, þótt þeir drepist ekki nógu hratt og nógu margir.)

Sálfræðingarnir, Roy Baumeister og Ellen Bratslavsky, hafa einnig varpað ljósi á skilningsleysi barnæsku minnar. Þeir hafa nefnilega komist að því, að „hið vonda sé hinu góða yfirsterkara.“ Blaðamaðurinn, Morgan Houssel, segir okkur meira að segja hafa tilhneigingu til hrakfallaspádóma (pessimism extrapolation), þegar við neyðumst til að samsinna jákvæðri þróun á líðandi stundu.

Það er sem sé engu líkara, en að fólk flest sækist eftir neikvæðninni á svipaðan hátt og þunglyndissjúklingar og bölmóðsfólk gerir til að skapa sér öryggi. Og flestir myndu selja ömmu sína fyrir slíkt hnoss. Öryggisþráin er einnig áberandi í fari geðklofa, sem hvorki vilja skipa um föt, né baða sig, því þeir finna öryggi í fnyknum af sjálfum sér.

En þetta er þó bara öfgakennt tilbrigði við almenna hegðun, ef marka má Marc Tussler og Stuart Soroka, sem skrifuðu grein um rannsókn sína með titlinum, „Eftirspurn neytenda eftir nöprum og neikvæðum fréttum“ (Consumer Demand for Cynical and Negative News). Neytendur hræðast væntanlega ofbirtu í sálinni, nái skíma jákvæðninnar að lýsa gegnum sálgluggatjöldin.

Hér með er stóru spurningunni minni svarað afdráttarlaust.

https://quillette.com/2020/04/17/beware-your-innate-pessimist/

Tómið (The Void) og Ava Brighton

Árið 2017 kynnti Cassie Jaye, ungur (fyrrum) kvenfrelsari, heimildarmynd sína; „Rauðu pilluna: könnunarleiðangur kvenfrelsara í karlréttindahreyfingunni“ (The Red Pill: A Feminist Journey Into the Men‘s Rights movement – fáanleg á Amazon). (Það er frekari grein gerð fyrir myndinni í pistlinum: „Hugprúðasta hlínin í Hollývúdd,” aðgengilegur á arnarsverrisson.is.)

Eins og gefur að skilja fóru kvenfrelsarar hamförum gegn myndinni og meginstraumsmiðlar ýmist tættu hana í sundur eða reyndu að þagga leikstjórann í hel eins og alla, sem reyna að vekja máls á hinni óhugnanlegu öfgahreyfingu, sem hér um ræðir. En hinn ungi leikstjóri stóð keikur með staðreyndir að vopni.

Ofstækið á öllum sviðum er svo yfirgengilegt, að mér rennur kalt vatn milli skinns og hörunds. Það hefur varla farið fram hjá neinum, hvernig hinni svokölluðu „jafnréttislöggjöf“ hefur verið beitt gegn körlum - enda sérstaklega samin í þeim tilgangi. En færri gera sér líklega grein fyrir því – þrátt fyrir Stígamót og Kvennaathvarf – hvernig hinu opinbera félagskerfi er beitt gegn körlum, oft og tíðum með ofbeldisásakanir að yfirvarpi og samtímis sem „banvænu“ vopni. Feður og börn tapa umvörpum í slíku stríði.

Það er sérstaklega þessi „vopnaburður“ mæðra og kvenfrelsara innan og utan hinna opinberu kerfa, sem Ava Brighton leitast við að varpa ljósi á. Hún vaknaði sjálf til vitundar, þegar spænsk yfirvöld sviptu unnusta hennar eigum og barni á grundvelli ásakana móður þess um ofbeldi af hans hálfu. Ava hin hollenska vinnur nú að heimildarmynd með svipuðum hætti og hin norður-ameríska kynsystir hennar. Hér er krækja á kynningu myndarinnar, þar sem m.a. má sjá vitnisburð um það, hvernig félagsmálayfirvöld bera sig að við að sundra fjölskyldum og „valdefla“ konur til að beita falsákæruvopninu.

https://www.youtube.com/watch?v=5gDOpo9wYYU

Hráskinnaleikurinn í Eflingu

Hér fylgir krækja á þýðingarmikinn texta Sólveigar Önnu Jónsdóttur, fyrrverandi formanns Eflingar, sem sagði af sér um daginn. Hún telur sig fórnarlamb ofbeldis af ýmsu tagi - skilst mér. Nú fræðir hún samlanda sína um, að hún hafi orðið fyrir kynbundnu ofbeldi og kynferðislegri áreitni - eins og afar margar konur reyndar, samkvæmt ótal könnunum á hugsun þeirra og tilfinningum, til dæmis á vegum ASÍ, íslenskra stjórnvalda og Sameinuðu þjóðanna.

Hráskinnaleikurinn er nú orðinn að kynjastríði. Aðalskúrkurinn mun vera starfsmaður Eflingar til tæpra þrjátíu ára, Tryggvi Marteinsson, greinilega kyndólgur, að dómi Sólveigar Önnu. Eftir því sem ég best veit, hefur ekki komið fram, í hverju hótanirnar fólust, en mér kæmi ekki á óvart, að nauðgun að hætti kvenfrelsunarfélagsskaparins, Öfga, komi þar við sögu. Leikendur eru fleiri. Samkvæmt Sólveigu Önnu greinast þeir eftir kynjum; Drífa Snædal, forsæta ASÍ, og framkvæmdastýran, sem hún réði, Halla Gunnarsdóttir, svo og „skúrkurinn,“ Magnús M. Norðdahl, lögfræðingur ASÍ.

Það ætti að vera alkunna, að ávirðingar um kynferðislegan dólgshátt, ákærur og útskúfun í því sambandi, er ein leið kvenfrelsara til lýðræðislegrar yfirtöku samfélagsins. Kvennaþríeykið, sem hér er í aðalhlutverkum, deilir sannfæringunni um kúgun kvenna og draumnum um kvennaríkið, sem þegar er í burðarliðnum. Það á eftir að koma í ljós, hvort umræddur leikur svo sé þáttur slíkra hernaðaraðgerða, en stuðningur Magnúsar við starfsbróður sinni ber karlfólskusamstöðunni þó glöggt vitni.

Magnús kveður kynbróður sinn opinberlega með þessum orðum, þegar í ljós kemur, að honum hafi verið sagt upp: „Ömurlegar fréttir kæri félagi – á löngum ferli mínum í störfum fyrir þetta stóra stéttarfélag hefur við mig aldrei orði verið á þig hallað – þvert á móti.“

Sólveig Anna bregst snöfurlega við: „Með orðum þínum lýsir þú frammi fyrir almenningi samúð og stuðningi við geranda í ofbeldismáli, og kastar um leið opinberlega rýrð á frásögn mína sem þolanda hótunar af hálfu viðkomandi.“ [Það er enn ekki dæmt í málinu við opinberan dómstól.] …

Á síðustu árum hefur átt sér stað talsverð umræða og vitundarvakning um hlutverk verkalýðsfélaga í málum sem snúa að kynbundnu ofbeldi og áreiti. Sem dæmi um þessa vitundarvakningu þá framkvæmdi Varða - rannsóknastofnun vinnumarkaðarins rannsókn á fjölda, úrræðum og afdrifum mála sem varða kynferðislega og kynbundna áreitni og ofbeldi, en það var miðstjórn ASÍ ásamt stjórn BSRB sem fól stofnuninni þetta í kjölfar annarrar bylgju MeToo. [Forkona þess félagsskapar er Sonja Ýr Þorbergsdóttir.]

Ég tel að með framgöngu þinni hafir þú gert Alþýðusambandið vanhæft til aðkomu að málum sem snerta kynbundið ofbeldi og áreiti. Stofnun sem felur karli með þín viðhorf og hugmyndir um hvað telst ásættanleg opinber framganga í slíkum málum stöðu æðsta lögfræðivalds hefur tapað trúverðugleika sínum. Enginn þolandi í kynbundnu ofbeldis- eða áreitnismáli getur treyst því að mál þeirra fái faglega eða hlutlausa meðferð af hálfu ASÍ meðan þú gegnir þar þeirri stöðu sem þú gerir.“

„Mee-too“ er hljómgrunnurinn. Hann á aftur dýpri hljómgrunn í alþjóðlegum samningum og íslenskri löggjöf, þar sem lýst er yfir, að karlmenn séu kúgarar kvenna og að ríkin skuldbindi sig til að uppræta hana. Hráskinnaleikurinn í Eflingu gæti verið einn þáttur í þessu verðuga ætlunarverki. Hvernig, sem á það verður litið, er um að ræða hörmulega stjórnun.

Vonandi er um að ræða annan „storm í vatnsglasi“ eins og í Orkuveitu Reykjavíkur. En það mun bulla undir Magnúsi. Hugsanlega segir hann upp að velathuguðu máli eins og fyrrverandi forstjóri Landsspítala, Páll Matthíasson.

 

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2021/11/12/faerslan_min_er_einungis_kvedja_til_starfsfelaga/

Leitin að lespuveldinu. Þrár þjakaðra kvenna. Flotkynið og gagnkynhneigðarofbeldið

Skömmu fyrir síðustu aldamót kom út greinasafn með löngu nafni: „Tengsl fólks af sama kyni og þrár kvenna. Öðruvísi kynferði í ýmis konar menningu“ (Same-Sex Relations And Female Desires. Transgender Practices Across Cultures). Ritstjórar bókarinnar eru mannfræðingarnar, Evelyn Blackwood og Saskia Eleonora Wieringa (f. 1950), sú fyrrnefnda frá Bandaríkum Norður Ameríku (BNA) og sú síðarnefnda frá Hollandi. Sú hefur lagt gjörva hönd á stofnun kynjafræðideilda víðs vegar um veröldina. Báðar leggja sérstaka áherslu á, að þær séu lespur og kvenfrelsarar sem og hinar níu, sem rita greinar í bókina.

Leitin að lespuveldinu í anda alheimslespukvenfrelsunar (global lesbian feminism) er ekki ný af nálinni, en heldur hér áfram. Saskia segir um hina herskáu lespuhreyfingu upp úr 1970: „Konur lýstu því opinskátt yfir, að þær væru kynverur, sem byggju yfir þrám, sem losnað hefðu undan karlokinu. … Við vorum kvenfrelsarar, við höfðum allar strengt þess heit, að við skyldum ganga af feðraveldinu dauðu og þar með einnig fyrirmyndunum, sem dæmigerðar voru fyrir flestar lespur á þeim tíma, hlutverk, sem við lýstum yfir að væru runnin undan rifjum gagnkynhneigðarföðurveldisins.“

En sumir höfunda hafa þó afmarkaðra erindi einnig eins og t.d. hin suður-afríska Kathryn Kendall, sem er á höttum eftir sínum líkum. Hún segir: „Ástæðan fyrir því, að ég er á höttum eftir öðrum mér líkum, er að hluta til sú, að ég hef gert að mínum þann skilning (vestrænnar menningar), að ég sé hryllileg.“

Um lespur og homma á Vesturlöndum gilti það sama. Annar elskenda tók dæmigert hlutverk gagnkynhneigðs karlmanns og hinn gagnkynhneigðs kvenmanns. Í samkynhneigðarsambandi kvenna var hin karlkennda kölluð kirla (af karl – butch) og sú kvenkennda femma (femme). Lögin, sem um þau gilda enn, virðast svipuð og hjá gagnkynhneigðu pari. Saskia segir: „Kvenkenndar konur [femmurnar] leggja áherslu á kyntöfravald sitt yfir kirlunum.“

Norður-ameríski rithöfundurinn og stofnandi lespusögusafns í BNA, Joan Nestle (f. 1940), sem er yfirlýst lespa, segir: „kirla (butch lesbian) um miðbik síðustu aldar í karlmanns klæðum var ekki karlmaður í karlmannsfötum; hún var kona, sem skapað hafði eigin, frumlegu ásýnd til að senda öðrum konum boð um, hvers hún væri megnug – að taka ábyrgð á ástarbrögðum.“

Fyrrgreind leit er tilgangur bókarinnar og aðferðin dregur að verulegu leyti dám af kynskilningi höfunda. Sumir þeirra stunda jafnvel kynlíf með kynsystrunum, heimildarmönnum rannsóknarinnar. Sú aðferð er nýlunda í mannfræði, eftir því sem ég best veit – og öllum sérgreinum kynfræðinnar. Engu að síður fjalla sumir fræðimannanna um nauðsyn þess að gjalda varhug við því að túlka framandi menningu á grundvelli þeirrar vestrænu og leggja áherslu á menningarlegan samhengisskilning. Það á t.d. við um skilning á nánum og kynferðislegum tengslum kvenna. Það er hins vegar góð og gild mannfræði.

Fræðilegt veganesti ellefumenninganna er kvenfrelsunarfræði – nánar tiltekið lespufræði, þ.e. sú sannfæring, að föðurveldið þvingi konur til gagnkynhneigðar – og félagssmíðahyggja (social constructionism) franska heimspekingsins, Michel Foucault (1926-1984), sem skrifaði margar merkar bækur, m.a. „Sögu kynferðisins“ (Historie de la sexualité), sem kom út árið 1976. Hann segir m.a.:

„Það ber ekki að skilja kynferði sem eins konar vöggugjöf, sem haldið er í skefjum – eða [þá] myrkvaðan [lífs]vettvang, sem skilningsljósið smám saman bregður birtu á. Kynferði er nafn á sögulegri hugsmíð; ekki lævíslegum, torræðum raunveruleika, heldur [er um að ræða] yfirgripsmiklar samtengingar á yfirborðinu; örvun líkamanna, mögnun nautnanna, hvatningu til samtals [og] tilurð sérstakrar þekkingar. Styrking félagslegs taumhalds og andspyrnu tengist gagnkvæmt í gegnum visku og vald.“

Kvenfrelsarar annarrar bylgju tóku Michel upp á arma sína. Hann var nánast tekinn í guðatölu. Norður-ameríski heimspekingurinn, Judith Butler (f. 1956), útfærir kenningar Michel frekar í þessu sambandi. Hún segir t.d.: „[Í] fullyrðingu þess efnis, að eðliskyn (sex) sé þegar orðið kynferði (gendered), sé [sem sagt] þegar mótað, er ekki fólgin skýring á því, hvernig kynefnið (materiality) er meitlað og mótað undir þvingun.“

Judith og lærisveinar hennar og -sveinkur, m.a. þær, sem eiga ritgerðirnar í þessari bók, hugsa sér að kyn fljóti, sé eins konar flotkyn, og brjóta það niður í greiningareiningar, sem væntanlega eru flestum framandi, þ.e. kynefni (sex), sem við samtal og gjörning tekur á sig „kyngervi,“ sem vaknar til vitundar (kynvitund) um sjálft sig og stundar kynlíf eins og honum/henni/því stendur hugur til.

Það mun hafa verið norður-ameríski mannfræðingurinn og kvenfrelsarinn, Gayle S. Rubin (f. 1949), sem fyrst gerði greinarmun á „sex“ og „gender“ um miðjan áttunda áratug síðustu aldar. (Þetta eru samheiti yfir kyn eða kynferði á íslensku. Kynfrelsarar (Geir Svansson) hefur smíðað nýyrðið, „kyngervi,“ fyrir „gender.“)

Kynin og veröldin sem slík lýtur lögmálum „reðurrakamiðlægni“ (phallologocentrism), sem hollenski kvenfrelsunarmenntafrömuðurinn, Rosi Braidotti (1954), skilgreindi sem svo árið 1991, að það væri skoðun, viðhorf eða lög, sem m.a. taka til kynorkunnar (libidinal economy). Hún segir: „Burðarstoð laganna er reðurtákn, sem skapar greinarmun og skipar í stigveldi.“

Um þetta segir norður-ameríski afbrotafræðingurinn, Margaret Jackson, m.a.: „Til að tryggja að drottnun karla [yfir konum] sé við- og framhaldið, ber brýna nauðsyn til, að yfirgnæfandi meirihluta [þeirra] sé skipað inn í kerfi gagnkynhneigðra tengsla, sem drottnunin stendur og fellur með. Þó munu einstakar konur og mismunandi hópar og stéttir kvenna verða fyrir þvingun - meiri eða minni - til gagnkynhneigðar með hliðsjón af sérstökum aðstæðum þeirra.“

Gagnkynhneigð er talin einhvers konar kúgunarfjölmúlavíl karla. Ritstjórar endursegja og túlka orð norður-ameríska rithöfundarins, Adrienne Rich (1929-2012) svo:

„Rich setti fram þá ögrandi fullyrðingu, að það hafi ekki einvörðungu verið ójöfnuður, sem karlmenn beittu konur, heldur einnig gagnkynhneigð „í fornri og nýrri menningu. Með því að tína til alls konar hefðir eða vélráð til að drottna yfir kynferði kvenna eins og þvinguð hjónabönd fullvaxta og barnungra kvenna, brúðargjald, fótreyringu [ungra meyja], andlitsblæju (purdah, veil), skírlífsbelti, snípsnám og morð á kvenkyns ungabörnum, varpaði hún ljósi á á menningarbundnar þvinganir og bönn, sem „í sögulegu samhengi hafa þvingað konur og tryggt, að þær væru spyrtar saman við karla. … Hver svo sem upptökin kynnu að vera var þvingun kvenna til gagnkynhneigðar til þess fallin að tryggja körlum rétt til tilfinningalegs, fjárhagslegs og líkamlegs aðgengis að þeim.““

„Fjölmörg tilvik víðs vegar úr veröldinni frá mismunandi tímaskeiðum í sögunni bera trúverðugt vitni þeirri röksemdafærslu hennar [Adrienne], að saga kvenna hafi verið saga skyldugagnkynhneigðar.“ Því má skilja, að lespuuppreisnin, feli í sér eiginlega frelsunar konunnar, forsendu lespuveldis.

Ritstjórar segja: „[N]auðsyn [ber til] þess að hrifsa kynferðið úr höndum karla. Þannig álitu margir kvenfrelsarar, að öðruvísi kynhneigð bæri að líta á sem áhættusamt tilbrigði við andspyrnu gegn skyldugagnkynhneigð [og föðurveldi].“

Höfundarnir ellefu hafa frá mörgu áhugaverðu að segja, m.a. um kvenstríðsmenn. Í hinu forna heimsveldi, Dahomey, í Vestur-Afríku (nú u.þ.b. Benín) var herdeild eingöngu skipuð konum, sem att var fram í fyrstu víglínu. Arfsögur greinir á um stofnun herdeildarinnar. Sú skemmtilegasta segir frá drottningunni, Hangbe (Ahangbe – a Hangbe), sem erfði ríkið eftir tvíburabróður sinn, Akaba konung, 1716, og stofnaði lífvarðar- eða hersveit kvenna. Sjálf var hún fallvölt, því bróðirinn, Agaja, hrakti hana úr embætti tveim árum síðar. Hann trúði því nefnilega, að bara karlar ættu að ríkja, segir höfundur.

En það var Ghezo (d. 1858) konungur, sem ríkti yfir Dahomey um fjörutíu ára skeið (1818-1858), sem gerði lífvarðarsveitina að hluta heraflans og jók hana stórum. Trúlega hefur ástæða þessa verið skortur á karlmönnum. Dahomey hefur stundum verið kallað „hin svarta Sparta.“ Hinum stríðglöðu meyjum var gefið viðurnefnið, Amasónur, til heiðurs hinum fornu, grísku kynsystrum þeirra. Þær voru giftar konungi að nafninu til, en í raun var þeim þjónað til borðs og sængur af fylgistúlkum og -konum.

Konurnar voru miskunnarlausar bardagahetjur. Sú saga er sögð, að þegar þær þurftu að lúta í lægra haldi fyrir Frökkum, sviptu þær sig stríðsklæðum, villtu á sér heimildir og falbuðu sig frönsku hermönnunum. Þegar þeir höfðu lokið sér af og sváfu svefni hinna „réttlátu“ gerðu þær bólfélagana höfðinu styttri. (Slík kvenhermennska er einnig kunn úr Gamla Testamentinu.)

Kvenlífverðir voru víðar til eins og t.d. við hirð Mongkut (1804-1868) konungs í Siam (Taílandi). Lífvarðarsveit hans var skipuð fjögur hundruð konum, þeim vígfimustu og fegurstu í landinu. Þær voru þjálfaðar frá unga aldri og urðu að sverja einlífiseið við upptöku í sveitina.

Svipaðs fyrirkomulags gætti einnig á Java í Indónesíu. Þar voru konur þjálfaðar í vopnaburði, tónsmíðum, söngi og dansi. Ranén Ayu Yudokusuma (kona) var annálaður herforingi við hirð skákmeistarans, dýra- og mannvinarins, Diponegoro, sem veitti Hollendingum heiftúðugt viðnám í Javastríðinu á árunum 1815-1830.

Höfundar fræða okkur einnig um námsmeyjaástir í Lesótó og Suður Afríku. Námsmeyjarnar gilja hver aðra og fegra skapabarma sína og sníp með því að toga og teygja á þeim. Einnig ber á góma gagnkvæmar ástarskuldbindingar fullveðja (og iðulega karlgiftra) kvenna af afrískum uppruna í fyrrum nýlendu Hollendinga í Suður-Ameríku, Súrinam, og meðal Azande í Súdan. Sam- og tvíkynhneigðarkonurnar í Súrínam ráða þó dætrum sínum til að eiga samræði við karlmenn endrum og sinnum, því það efli þær innvortis.

Fleiri höfundar skoða samfélagsstöðu samkynhneigðra karla og kvenna, sem, þrátt fyrir ákveðin blæbrigði, tekur mið af hefðbundnum hlutverkum kynjanna, hvar sem drepið er niður fæti. Einnig er minnst á tvíkynungana, þ.e. ýmist karla eða konur – oftar en ekki karla – sem taldir eru búa yfir eigindum beggja kynja, andsettir töframenn.

Fróðleg er frásögnin af „kínversku systrunum,“ konum úr silkiiðnaðinum, sem bjuggu saman, sáu sjálfum sér farborða og forðuðust karlmenn. Það sama gerðu einnig systurnar í Búddaklaustrunum í Singapúr. Þær sneru baki við karlpeningnum og völdu að gilja systur sínar í ástarbríma og frygðarfuna. Þetta er þekkt mynstur úr vestrænum klaustrum einnig.

Frásögn Evelyn af vettvangsrannsókn sinni meðal Minang-kabau á Súmötru í Indónesíu er sérstaklega áhugaverð í ljósi fyrri fullyrðinga kvenfrelsunarfræðinganna þess efnis, að kynferði fólks sé stjórnað af gagnkynhneigðarfeðraveldinu (heteropatriarchy).

Þetta er samfélag ættflokka í mishárri skör. Þeir eru Múhameðstrúar. Bæði karlar og konur geta risið til metorða. Í reynd er um að ræða móðurveldi, þ.e. eignir eru á hendi (ætt)móður og erfast í kvenlegg (matrilineal). Körlunum ber skylda til að afhenda kerlu sinni þá aura, sem þeir öngla saman við vinnu. Það er lögð rík áhersla á vöxt og viðgang fjölskyldunnar, ættarinnar. Fólk er ekki talið fullvaxta, fyrr en það hefur giftst. Eftir giftingu dvelur brúðurin áfram í híbýlum móðurættarinnar (matrilocal, matrifocal), kvennagarðinum, sem er undir stjórn ættmóðurinnar, systra og dætra. Ættmæðurnar halda þéttingsfast um stjórnvöl æxlunar, kynferðis og hjónabanda.

Litið er á eiginkarlinn sem eins konar gest, sem dvelur að næturlagi hjá eiginkonunni. Synir dvelja í kvennagarðinum, fram að umskurði um sjö ára aldur. Þá þurfa þeir að flytja í moskuna eða karlagarðinn, og hafast þar við, uns þeir giftast. Í karlagarðinum (surau) njóta þeir leiðsagnar feðranna í hefðbundinni bardagaíþrótt (Silek), læra lestur, reikning og trúarfræði m.a. Á unglingsaldri eru þeir hvattir til að freista gæfunnar (merantau) handan heimahaganna og öðlast reynslu og visku, sem frændaráðið mun njóta góðs af, þegar þeir taka þar sæti. Þar eru m.a. lögð á ráðin um heill samfélagsins, t.d. varnir.

Evelyn segir: „Það er hagsmunamál eldri kvenstjórnenda að sjá til þess að yngri konur fjölgi sér. Í þessu mæðraveldi (matrilineal system) eru það [því] ekki karlar, sem hafa stjórn á konum í hjónabandi; það eru konur ættarinnar sem óska þess, að dætur þeirra (og synir) gangi í hjónaband og geti af sér afkvæmi.“ Höfundur tekur ástkonu sína og heimildarmann sem dæmi. Hún er undir stöðugum þrýstingi móður og kvenættingja um að taka sér karl til fylgilags, m.a. með þeim rökum, að kona geti ekki framfleytt sér alein. Hún þurfi því á eiginkarli að halda.

Samkvæmt Evelyn eru ungar konur hrifnar af því frelsi, sem hið nýja „feðraveldi“ veitir þeim: „Margar ungar konur alast upp í þeirri trú, að þeim sé betur borgið um þessar mundir í hinni nýju föðurveldisskipan, þar eð þær geta fundið starfa að vild og valið sér eiginkarl.“