Ást og hatur á tíma feðraveldisins

(Birtist í Vísi 25.september 2019)

Tíu ár eru umliðin frá andláti Marilyn French (1929-2009), einum afkastmesta kvenfrelsara og rithöfundi eftirstríðsáranna. Sjálf sótti hún innblástur til kyndilbera baráttunnar, hins merka heimspekings og rithöfundar, Simone de Beauvoir (1908-1986). Simone sagði reyndar aldrei ótvírætt, að hún væri kvenfrelsari. T.d. hafði hún að orði: „Við verðum ... að sýna röksemdum kvenfrelsara tortryggni; oft og tíðum tapa röksemdirnar gildi sínu sökum viðleitni þeirra til að efna til deilu.“

Þessi orð má lesa í merkri bók um hið síðra kyn, þ.e. konuna, sem kom út skömmu eftir lok seinni heimstyrjaldar (Le deuxiéme sexe). Bókin er iðulega kölluð biblía nafntogaðra kvenfrelsara á tuttugustu öldinni - ekki bara Marilyn French, heldur einnig Betty Friedan (1921-2006), sem skrifaði m.a. bókina, Dulúð kvenna (The Feminine Mystique), og Germaine Greer (f. 1939), sem skrifaði m.a. Kvengeldinginn (The Female Eunuch], og margra fleiri kvenfrelsunarhöfunda. Gagnrýni á hjónabandið, eymd og ófullnægjandi kynlíf kvenna er nefndum höfundum afar hugleikið.

Simone var eins konar átrúnaðargoð íslenskra kvenfrelsara: „Hún [Simone de Beauvoir] var fyrirmynd og vegvísir án þess að við værum nokkuð að sökkva okkur í verk hennar eða leita þar að hugmyndafræðilegum lausnum. Hún var konan með kyndilinn ... Sem slík hafði hún bein áhrif á íslenska kvennabaráttu á seinni hluta þessarar [þ.e. síðustu] aldar.“ (Irma Erlingsdóttir.)

Líklega gerðu frelsarar vorir mistök með því að sökkva sér ekki niður í verk Simone? Það er reyndar ekkert áhlaupsverk eins mótsagnakennt og það er, heimspekilegur skáldskapur um kynin, að mestu byggður á skáldverkum og sjúkrasögum sálkönnuða í samtímanum. Þar er æði margt harla véfréttarlegt, t.d.: „Vanmat kvenmennskunnar var nauðsynlegt skref í þróun mannkynsins.“ ... „Konan var beygð í duftið, blekkt í þeirri trú, að hún væri dýrmæt. Í raun réttri er hún stundargaman, nautn karlinum, hlutur án mikilvægis.“ (Afar sérkennilegt fullyrðing m.a. í ljósi þess, að sjálf var Simone tvíkynhneigð, hafði kynnautn af konum.)

Svo lýsir Simone samskiptum kynjanna: „Staðreyndin er sú, að um þessar mundir eru kynin vansæl með hvort annað. En spurningin er, hvort um sé að ræða upprunalegt böl, sem knýr þau til að tæta hvort annað í sig, eða hvort ásteytinguna ... beri að skilja sem hjálíðandi skeið í sögu mannskyns.“ (Það ætla ég svo sannarlega að vona.)

Simone hefur glöggt auga fyrir gagnkvæmninni: Ásteyting [kynjanna] mun halda áfram, meðan karlar og konur viðurkenna ekki hvort annað sem jafningja; þ.e. meðan kvenmennskan sem slík er óbreytt. ... Það er fánýtt að útdeila sök og hrósi. Í raun er svo torsótt að rjúfa vítahringinn, þar eð hvort kynið um sig er fórnarlamb sjálfs sín og hins. ... [E]ngum er þetta stríð til góðs.“ Það er afar sjaldan, að lærisveinkur Simone brjóti þessi orð til mergjar.

Það þykir góð latína kvenfrelsara – með skírskotun til Simone – að tala um „undirskipan“ kvenna frá örófi alda. En Simone segir þó: „Það er eins fjarstæðukennt að tala um hina almennu „konu“ og „hinn eilífa karl.“ Það gefur því auga leið, hvers vegna samanburður á þá lund, hvort konur standi skör lægra eða hærra en karlar eða séu jafnokar þeirra, sé út í hött. Kynin búa í grundvallaratriðum við mismunandi aðstæður.“

Simone tvinnar saman eymd kvenna og ást: „Þegar sá dagur rennur upp, að konan verði fær um að veita ást í atorku, en ekki í eymd, hætt flótta sínum og [orðin] sátt við sjálfa sig, styrk í sjálfri sér, en ekki í uppgjöf, mun ást hennar verða uppspretta lífs eins og hjá karlinum, en ekki bjóða tortímandi hættu heim. ... Aragrúi fórnarlamba bera vitni um óréttlæti örlaga, sem býður þeim sótthreinsað helvíti sem einasta kost.“ ... „Sýni elskhugi konunni ónóga ást, takist henni ekki að vekja áhuga hans, skapa honum hamingju eða vera honum fullnægjandi, umhverfist sjálfsást hennar í viðbjóð, niðurlægingu og andúð á sjálfri sér, sem rekur hana til sjálfsrefsingar.“ (Hið „sótthreinsaða helvíti“ er vafalaust heimili konunnar.)

Marilyn tekur annan pól í hæðina, heldur en lærimóðirin. Samkvæmt henni eiga karlar sök á eymd kvenna. Þeir ku hafa tekið sig saman, stofnað feðraveldi fyrir um tíu til tólf þúsund árum síðan og þar með spillt hinu friðsama sæluríki kvennanna. Þeir voru hafðir utangarðs og notaðir til undaneldis, þegar svo bar undir. Þetta var fyrsta byltingin. „Föðurveldið varð afleiðing fyrstu byltingar í veröldinni [og] svo virðist sem megintilgangur hennar hafi verið að öðlast meira vald yfir konum.“ Í sama streng tekur Mary Daly (1928-2010): „Föðurveldið hefur rænt okkur nánast öllu; sköpunarorku og sköpunargleði [og] trú.“ ... „Með þann skilning í huga, að reðurveldið hafi með goðsögum sínum og stofnunum unnið umtalsverð skemmdarverk á vitundinni, munum við halda uppteknum hætti og útnefna föðurveldið sem öfuguggaviðmið [um samfélag] og uppsprettu annarrar félagslegrar illsku.“

Síðan fyrrnefnd bylting átti sér stað, hafa karlar kúgað konur og beitt þær ofbeldi; heimilisofbeldi og/eða kynferðislegu ofbeldi, segir Marilyn: „Allir karlar þurfa ekki að neyta aflsmunar til að koma konum undir. En vitneskjan um að sumir geri það er nógsamleg ógn öllum konum. Hann [karlinn] getur lemstrað eða drepið konuna, sem hann ber yfirlýsta ást til; honum er í lófa lagið að nauðga konum ... hann á hægt um vik að svívirða dætur sínar kynferðislega ... Lungi karlmanna í veröldinni gerir annað hvort eða hvort tveggja.“ ... „Allir karlar eru nauðgarar og ekkert annað. Þeir nauðga okkur í sjónum sínum, lögum og siðareglum.“ (Síðustu setninguna segir lykilpersóna í skáldverki hennar).“

Alhæfingar Marilyn um sögulega þróun karlillskunnar í garð kvenna koma kynlega fyrir sjónir, m.a. í ljósi hinna ýmsu samfélagsvísinda, veraldarsögu, fornsögulegra skáldskaparyfirlita, riddaramennsku og kvenmærðarbókmennta miðalda, sem einkum voru skrifaðar af körlum. Þeir voru margir á mála hjá öflugum kvendrottnurum. Það ætti einnig að vera alkunna, að fegurstu ljóð veraldar eru ort og fegurstu tónar heims samdir af karlskáldum til kvenna. Að þessu sögðu væri óneitanlega fróðlegt að heyra vitnisburð fortíðarskálda um ástir kynjanna, sem karlbölskvenfræðingar samtímans lýsa svo hryllilega. Skoðum nokkur dæmi:

Anyte frá Tegia (þriðju öld fyrir Krist), var grískt ljóðskáld, ástsæl í lifenda lífi. Hennar er m.a. getið í yfirlitsverkum - skrifuðum af körlum - um grísk skáld fornaldar. Antipater frá Þessalóníku (uppi um Krists burð), jafnaði henni við sjálfan Hómer, skáldgoð Grikkja. Hann bætti reyndar um betur og skipaði henni á bekk hinna níu elskuðu söngskálda Grikkja við hlið kynsystur sinnar, hinnar grísku Sappho. Anyte var atvinnuskáld. Konur og börn voru henni hugstætt yrkisefni. Svo hljómaði grafskrift ungrar konu, Antibíu:

Ég syrgi ungmeyna Antíbu,

sem átti svo fjölmörgum biðlum að fagna

í hús föðurins.

Sérhver biðill var gegntekinn fegurð meyjar og visku.

En nú hafa dauðans örlög

feykt vonum þeirra á burt.

Sappho/Psappho (630? - 570?) var eins og fyrr segir forngrískt ljóðskáld. Hún var ástsæl mjög og einkum kunn fyrir söngljóð sín. Því miður hafa nánast eingöngu varðveist brot ljóða þessa skáldmærings. Sappho vegsamaði ástina, en ást, losti og ástarbrími voru uppáhaldsviðfangsefni hennar.

Þegar ég ber þig augum,

jafnvel þótt eitt andartak sé,

vefst mér tunga um tönn.

Það logar, það brímar,

ég er slegin blindu.

Það suðar fyrir eyrum mér,

svitaperlur merla,

ég nötra öll og skelf [....].

Svo virðist sem ég sé stirðnuð, dauðvona.

Konur hafa ort um ást til karla og frygð frá örófi alda eða eins langt og skyggnast má aftur í fortíðina með hjálp varðveittra orða. Um 1300 f.Kr. yrkir egypsk kona um unnusta sinn.

Ég fann unnusta minn við leynisíkið,

fætur busluðu í vatninu.

Í reyrinn hafði hann helgað sér rjóður, að tigna,

að tileinka þennan dag

heilagri upphafningu holdsins.

Hann dregur fram leyndan dóm,

(brjóst og lend berist, berist).

Þrunginn hófmóði yfir altari sínu, risinn, aa ...!

Hávaxinn maður er meira en herðarnar.“ (Þýðandi: Helgi Hálfdánarson.)

Sumum seinni tíma konum er hugsanaháttur Marilyn einnig framandi: „Ó karlar! Það er ekki kóngurinn ..., sem er yfirboðari yðar og ræður ríkjum. Eru það ekki konur? Ykkur hlýtur að vera ljóst, að valdið er kvennanna. Eru það ekki þið, sem starfið og slítið, og færið konunni ávexti erfiðis ykkar? Ó já! Gæti það ekki verið svo, að margir ykkar hafi týnt glórunni í þágu kvenna og orðið þjónar til að gera þeim til geðs? Margir [ykkar] hafa einnig tortímst, ratað af [réttri] leið og syndgað fyrir þær.“ ... „[Karlar] háir sem lágir virðast að jöfnu móta þrár sínar eftir duttlungum kvennanna - og hafa af því ánægju - [enda þótt] fagurri konu með tár á hvarmi sé í lófa lagið að rústa því, sem hinir bestu og vitrustu [meðal þeirra] hafa unnið að árum saman.“ (Elizabeth Poole Sandford (1797-1853).) Í verkum nefndra skálda er ekki að finna hatur til karla, nema síður sé.

En hvað sem öðru líður ratast Marilyn óumdeilanlega rétt orð á munn, þegar hún segir: „Kvenfrelsunarhugsun (feminism) litar allt [í lífinu]; henni verður ekki afklæðst eins og skikkja væri. Í henni felast gildin, sjónarhorn á sögu og atburði líðandi stundar.“ Undir þessu sjónarhorni skoðar hún karlmenn frekar:

„Hvað er karlmaður, þegar upp er staðið? Þegar ég svipast um í dægurmenningunni, skilst mér, að karlmaður sé sá, er ríði og drepi. En lífið sjálft kennir mér, að karlinn sé sá, sem þénar peninga.“

Hvað ætli hafi rekið Marilyn til svo skringilegs og hatursfulls söguskáldskapar? Fátt verður um svör, en ætli karlhatur skipti þar máli? Þegar Marilyn var borið hatur til karla á brýn, svaraði hún: „Þeir sögu mig karlhatara. [É]g bar aldrei höfn yfir höfuð mér, því að ég trúi því, að karlar eigi sök á ástandi kvenna.“

Áróður og auðvaldskvenfrelsun

Einum forkólfa kvenfrelsaranna í annarri bylgju hennar, Betty Friedan (1921-2006), lá „nafnlausi vandi“ kvenna þungt á hjarta á sama hátt og baráttusystrum hennar úr fyrstu bylgju, Elizabeth Cady Stanton (1815-1902). En hverjar voru þessar konur? Skoðum nokkrar lýsingar kynsystra þeirra.

Norður-ameríska fræðimanninum, rithöfundinum og skólameistaranum, Emily James (Smith) Putnam (1865-1944) voru kynsystur sínar hugleiknar. Hún skrifaði m.a. greinasafnið: „Daman: Athugun á mikilvægum skeiðum í sögu hennar.“ (The Lady: Studies of Certain Significant Phases of Her History.) Sjálf var hún alin upp með silfurskeið í munni. Hún krabbar um kynsystur sínar, sem voru sömu tegundar og vinnuveitandi hinnar gáfaðu Mary Wollstonecraft. (1759-1797). Frúin sú varði að sögn fjórum tímum á dag fyrir framan spegil.

„Aðrar konur falla í skugga hennar. Herrar hafa aldrei átt slíka hliðstæðu. Jafnvel á því skeiði og í löndum, þar sem þeir hafa verið miðdepill [atburða], var það að mestu leyti í ljósi dyggða hans og hæfni sem manns.“ ... „Aðrir sjá henni farborða. Það á einnig við um aðrar stéttir samfélagsins. Í hennar tilviki vekur það furðu, að þeir, sem standa henni næst, skuli láta sér það lynda. Daman sjálf sér ekkert athugavert við ... [líferni] sitt. Og henni er framfleytt af eldmóði þeirra, sem hlut eiga að máli. Hún framleiðir ekkert. ... Aftur á móti er neysla hennar gífurleg. Fræðimenn hafa daufheyrst við því, að neysla hennar stuðli að hagsæld samfélagsins.“ Fræðimaðurinn, Barbara J. Berg, lýsti svo hefðarkonunum, dömunum, í bók sinni um uppruna kvenfrelsunar í Bandaríkjum Norður-Ameríku: „[F]jölmenn stétt gjörsamlega iðjulausra hefðarkvenna (ladies).“

Stétt „gjörsamlega iðjulausra kvenna“ hafði um miðbik síðustu aldar aukist mjög að vöxtum. Tækni karlanna og umhyggja fyrir eiginkonunum hafði gert það að verkum, að heimilisstörf voru meira eða minna hjóm orðin í samanburði við þá tíma, þegar vinnsla matvæla og önnur mikilvægt heimilisstörf voru mörgum húsmæðrum þungur baggi. En nú var sem sagt svo komið, að sinnuleysi var þær lifandi að drepa.

Betty og baráttuglaðar systur þeirra voru minnugar heilræðis kvenfrelsunargyðjunnar, Simone de Beauvoir (1908-1986): „Engin kona ætti að fá leyfi til að vera heima við og ala upp börnin sín ... Þann valkost eiga konur ekki að hafa, því ... þá myndu alltof margar konur velja þann kost.“ Slík skerðing á valfrelsi hefur varla runnið henni til rifja. Tilgangurinn helgar meðalið. Hún gerði sér nefnilega fulla grein fyrir því, að „[k]onur séu miskunnarlausar í garð kynsystra sinna.“

Norður-amerísku fræðimennirnir, Diana Furchtgott-Roth og Christine Elba, segja um þetta í bók sinni „Kvenfrelsunarkreppunni (The Feminst Dilemma): „Það er bannfæringu líkast fyrir kvenfrelsara að ljá máls á því, að sumar kvenna kjósi meiri viðveru á heimilinu, fremur en krefjandi frama í atvinnulífinu.“

Það þurfti að leiða okkur öllum fyrir sjónir, að við færum villu vegar, boðskapur kvenfrelsaranna væri sannleikurinn og lífið: „Í viðleitni sinni til að kollvarpa algerlega gervallri tilvist menningar vorrar, hafa hinir róttæku kvenfrelsarar orðið lifandi skilgreining stórmennskubrjálæðis. Þeir trúa því, að skylda þeirra sé að uppræta þá fölsku vitund, sem umvefur (suffuse) líf vort.“ (Steven Pinker) (Það hafa nú reyndar margir fleiri reynt, m.a. Adolf Hilter (1889-1945) og Karl Marx (1818-1883), en þá herra kannast líklega margir lesendur við.)

Valfrelsi kvenna hefur ævinlega verið eitur í beinum kvenfrelsara í öllum bylgjum baráttu þeirra. En nú var úr vöndu að ráða. Pyngjan tóm. Það var líkt á komið með þeim og Möggu í ljóði Magnúsar Eiríkssonar. Það vart hart í ári:

Í vetur, betur gekk henni að galdra

til sín glaða og kalda karla sem oft gáfu aur.

En Magga í sagga, situr ein í bragga

á ekki fyrir olíu er alveg staur.

Hvað áttu Betty og baráttuglaðar systur að taka til bragðs? Auðvaldssamfélagið hafði verið þeirra versti óvinur, en samt höfðu karlar af sanngirni orðið við ósk þeirra um „jafnrétti.“ En það var um þær eins og barnabörnin mín smáu,“meira, meira.“ Þær vilja meira, meira, „jafnrétti.“

„[K]venfrelsarar samtímans hafa villst af leið með því að gefa langt nef grundvallarkennisetningum kvenfrelsunarhreyfingarinnar í árdaga hennar; ...“ segja Diana Furchtgott-Roth og Christine Elba. En neyðin kennir nakinni konu að spinna eins og alkunna er.

Kvenfrelsarar annarrar bylgju kvenfrelsunar höfðu nefnilega eins og Magga, ráð undir rifi hverju í öllu, er laut að auramálum, áróðri og hugmyndafræði. Gloria Steinem (f. 1934) fann lausnina: „Við verðum að afnema „fucking“ feðraveldið. Afnám auðvaldsins er hégómi fyrir okkur.“ Þannig áttu samfarir auðvald og kvenfrelsarar. Enda var þeim ríkulega launað - og fjárfesting auðjöfranna – og smám saman allrar iðnríkja Vesturálfu – reyndist arðbær.

Áróður kvenfrelsaranna reið nú yfir eins og flóðbylgja yfir vestræn iðnríki. Í áróðri felst „boðun hugmynda, upplýsinga eða söguburðar í þeim tilgangi að aðstoða eða baka tjón stofnun, málstaði eða einstaklingi. [Um er að ræða] hugmyndir, staðreyndir, [dylgjur] eða ásakanir, boðaðar í þeim [eina] ásetningi að efla eigin málstað ellegar skaða andstæðan slíkan. [Áróður] merkir einnig opinbera aðgerð, sem slík áhrif hefur.“ (Orðabók Merriam-Webster.)

Nú upphófust herfarirnar gegn hinu fólska feðraveldi. Inntak hugmyndafræðinnar var í grófum dráttum, sem hér greinir: 1) Að konur hefðu frá öndverðu verið kúgaðar af körlum. 2) Að einasti munur kynjanna sæist á æxlunarfærunum. 3) Að konur væru minnihlutahópur og því jaðarsettur með öðrum minnihlutahópum. Af þessum sökum ættu þær að njóta sérstakrar verndar og réttinda umfram karla (þrátt fyrir huliðshulu jafnréttis). 4) Að farið væri með konur eins og annars flokks sjúklinga í heilbrigðiskerfinu og annars flokks nemendur í skólakerfinu. 5) Að konur væru annars flokks launþegar í hagkerfinu og rækju höfuðið stöðugt í glerþak. 6) Að farið væri með konur eins og annars flokks borgara í réttarkerfinu. 7) Að dagvistun væri öruggt skjól fyrir börn með tilliti til hreinlætis, að hún væri holl fyrir sálina og þroskandi; að dagvistarstofnanir byðu þroskavænlegri uppeldisaðstæður en heimilin. 7) Að fóstureyðing nyti almenns stuðnings og væri siðferðilega verjandi og heilsufarslega örugg. 8) Að fjórðungi allra kvenna væri nauðgað af körlum. 9) Að drjúgur þriðjungur allra kvenna hefði verið kynferðislega misnotaðar af körlum í bernsku. 10) Að níutíu af hundraði kvenna yrðu fyrir kynferðislegri áreitni á vinnustöðum. 11) Að drjúgur þriðjungur kvenna hefðu orðið fyrir ofbeldi af hálfu karls á heimili og að konur væru einu fórnarlömb heimilisofbeldis. 12) Að á heimilinu væri konum og börnum mest hætta búin. 13) Að feður mættu að meinalausu fara forgörðum. (Sbr. Frank S. Zepenzauer. The Feminist Crusades: making Myths and Building Bureaucracies.)

Það er skemmst frá því að segja, að bornar hafa verið brigður á hverja einustu þessara fullyrðinga, fræðileg einfeldni afhjúpuð sem og vísindalegt klúður og falsanir, eftir atvikum. Vísindalegur heiðarleiki er mörgum þeirra þvert um geð. „Kvenfrelsarar hafa verið óvandaðir að virðingu sinni í því, er lýtur að staðreyndum,“ segja Diana Furchtgott Roth og Christine Elba.

Kanadíski sálfræðingurinn, Steven Pinker, tekur í sama streng: „Kvenfrelsunarbarátta fyrir jafnrétti í stjórnmálalegu og félagslegu tilliti er mikilvæg, en kvenfrelsunarfræðaklíkur á háskólastigi, sem einbeita sér að furðukennisetningum, eru það ekki. ... [því] kynjakvenfrelsun steytir gegn vísindunum. ... [Kvenfrelsararnir] berjast með kjafti og klóm gegn rannsóknum á kynferði og mismuni kynjanna. ... [Það er] meginástæðan fyrir því, að heiftúðlega er spyrnt gegn beitingu vitneskju um þróun, erfðafræði og taugafræði, í umræðu um mannshugann.“

Norður-ameríski félagsfræðingurinn, Steven Goldberg ( f. 1941, sagði þegar árið 1973, þegar áróðurherferð þriðju bylgja kvenfrelsunar, hafði verið ýtt úr vör: „Það er blekking, þegar kvenfrelsarar í nafni fræðilegra rannsókna, eru svo fúsir til að upphugsa staðreyndir, hafna þeim eða taka til sín eftir því, hvernig [staðreyndirnar] höfða til tilfinninga þeirra.“

Fræðilegur heiðarleiki, vísindalegur sannleikur og sanngirni í málflutningi er kvenfrelsunarhreyfingunum fráleitt hugleikinn. Aðrir hagsmunir eru þeim efst í huga. „Kvenfrelsun á voru méli snýst ekki um að binda endi á misrétti gegn konum. Hún er í senn atvinnugrein og stofnanaveldi, sem hefur það ekki síður að markmiði að halda stofnunum [þeirra] á floti, heldur en að tryggja réttindi kvenna.“ ... Kvenfrelsarar „hafa fjármunalegra hagsmuna að gæta með því að hanga eins og hundar á roði á þeirri staðhæfingu, að konur séu annars flokks borgarar og að aldrei verði náð landi í baráttu fyrir kvenréttindum. Geti kvenfrelsarar ekki reist við hún fána fórnarlambsins, munu þeir lenda í fjárþurrð.“( Diana Furchtgott og Roth og Christine Elba)

Norður-ameríski sagnfræðingurinn, Arthur Hermann (f. 1956) lítur um öxl. Kvenfrelsunarhreyfingin fullyrti, segir hann, að konur væru kúgaðar og beittar misrétti rétt eins og blökkumenn (svokallað samfylkingartilbrigði (intersectional feminism] við kvenfrelsun), væri minnihlutahópur mannkyns. Fullyrðingin endurspeglaði „samþættingu tærra lyga og afskræmingu sögunnar. Beitt var verulegu stjórnmálalegu og fjárhagslegu afli [til áróðurs]. Samtímis hafa verið unnin ótrúleg skemmdarverk á lífi þjóðarinnar.“

Þunginn í áróðrinum hefur eftirminnilega verið sá að telja stjórnmálamönnum og landslýði trú um, að konur væru fórnarlömb karla. „Kvenfrelsarar hafa víða komið við með boðskap sinn. Hér um bil allir skólar og vinnustaðir ... kynna kúgunarguðspjall kvenfrelsaranna til þeirra, sem hugljómunar er vant. ... Það stappar nærri guðlasti í margra augum að láta að því liggja, að konur séu ekki kúgaðar. ... Við búum í samfélagi, sem hefur tekið sjálfkunngerð fórnarlömb í dýrðlingatölu.“ (Diana Furchtgott-Roth og Christine Elba)

Þær ítreka : „[K]venfrelsunarhreyfingarnar ... staðhæfa þrálátlega, að konur séu fórnarlömb [karla]. Það eru kaldhæðnisleg skilaboð hreyfingar, sem upphaflega var knúin til dáða á þeirri forsendu, að konur væru jafnokar karla að greind og hæfni og skyldu af þeim sökum bjóðast sömu tækifæri til þátttöku í borgaralegu lífi.“

En samkvæmt áherslum kvenfrelsaranna eru konur umkomulaus, vanhæf fórnarlömb. Þær þurfa nefnilega „meira og meira jafnrétti.“ Það er helst falið í misrétti gegn körlum. Einn hugmyndafræðinga þeirra, sálfræðingurinn, Virginia Valian, segir í bók sinni, „Hví hægagangur? Frami kvenna“ (Why So Slow? The Advancement of Women):“ Flestum kvenna mundi ... leika á tungu sú staðhæfing, að konum væru allir vegir færir sökum eigin verðleika. En tölur tala skýru máli. Eigin verðleikar duga þeim skammt til framdráttar einir og sér. Tilgangurinn með jákvæðri mismunun (affirmative action) er að skapa þeim heim til að svo mætti verða.“

Annar hugmyndafræðingur þeirra, lagaprófessorinn, Mary Ann Becker, sagði í grein sinni (Patriarchy and Inequality: Towards a Substantive Feminism) árið 1999 „Jákvæð mismunun í þágu kvenna ... er einasta ráðið, sem dugar gegn feðraveldishleypidómum, sem hvítir karlar njóta góðs af. [Fordómarnir hafa] tekið sér djúprætta ... bólfestu í menningunni, gildum hennar, [sem stjórna] því, hvernig lagt er mat á verðleika [fólks], hvort heldur af hlutlægum eða huglægum toga.“

Jákvæð mismunun hefur verið töfralausnin í baráttu, sem óskammfeilnir kvenfrelsarar enn kalla jafnréttisbaráttu. Í áratugi hefur verið hlúð og hlynnt, stutt og skorað á, svo konur mættu beita sér á fornum vettvangi karla hvarvetna og í hvívetna. En þær konur, sem lengst hafa náð, komast á áfangastað sökum eigin kosta og hæfileika. En kvenfrelsarar svífast einskis í áróðri sínum fyrir „meira og meira jafnrétti.“ Bábiljan um vonda atvinnurekendur, sem kúga konur með lágum launum, dynur stöðugt í eyrum.

„Barátta nútímakvenfrelsara fyrir jákvæðri mismunun (e. affirmative action), sérstaklega þó venjubundin beiting blekkjandi tölfræði eins og t.d. kynning þeirra á launabili [kvenna og karla] – færir heim sanninn um, að inntak baráttunnar sé ekki að tryggja réttindi kvenna, heldur að efla vald sitt og viðhalda sjálfum sér sem stofnun.“ (Diana Furchtgott-Roth og Christine Elba)

Fórnarlambskonan og jákvæð mismunun henni í vil hefur nú ýmist verið lögleidd eða bundin ákvæðum í alþjóðlegum samningum – einnig á Íslandi. Við ráðningar í stöður, veitingu embætta , við störf lögreglu og dómara, ber að virða þessa firru sem meginreglu.

Ennþá eru þó til konur, sem hafa reisn til að bera: „Það má vel vera, að kvenfrelsunarhreyfingunum takist að særa hluta stjórnkerfisins til fylgilags við sig, ásamt fjölmiðlum og fyrirtækjum. En ennþá hafa þeir ekki náð að leggja snörur sínar fyrir allar norður-amerískar konur .“ (Diana Furchtgott Roth og Christine Elba)

„Það má augljóst vera, að innræting kvenfrelsunarhugmyndafræðinnar hefur átt sér stað í slíkum mæli á Vesturlöndum, að jafnvel stofnendur ungliðasveita Hitlers [Hitler Jugend] yrðu grænleitir af öfund.“ (Adolf Hitler (1889-1945) „einræðisherra“ nasista og forkólfur þeirra.) (Bob Lewis)

Ég gef Diana Furchtgott Roth og Christine Elba síðasta orðið: „[K]venfrelsarar, sem endur fyrir löngu börðust fyrir misrétti gegn konum, eru nú formælendur forréttindaáætlana handa konum – og misrétti gegn körlum.“

Amy Coney Barrett og sýndardómstólar

Herkænskufræðingarnir í þriðju bylgju kvenfrelsunar lögðu ofuráherslu á lagabreytingar, sem ívilnuðu konum á kostnað karla. Þeir efndu til krossferða á aðskiljanlegustu sviðum mannlífsins; í réttarkerfi, heilbrigðiskerfi, menntakerfi og á vettvangi félags- og umhverfismála. Samnefnarinn – enda þótt þá greindi á um nokkur málefni – var karlillskan. Hið loðna mannfræðilega hugtak, „feðraveldi,“ var tekið hernámi. Samsvarandi hugtaki um móðurveldi gáfu þeir hins vegar langt nef. Hið nýja hugtak kvað á um tegundarillsku karlmannsins.

Kvenvonska karla útskýrði nú felst það, sem aflaga fór í mannlífinu yfirleitt og kvenlífinu sérstaklega. Áróðursmeistarar þeirra gengu í skóla Hitlers og Goebbels. Aðferð nasistanna fólst einkum í sífelldri endurtekningu boðskaparins, m.a. firrunnar um hreinleika norræna ættstofnsins, sérstakan rétt Þjóðverja til hefnda og aukins landrýmis, ásamt sekt Gyðinga. Valdayfirtakan öfgamannanna var lýðræðisleg fyrir atbeina kvenkjósenda ekki síður en karlkjósenda. Firrur þjóðernisjafnaðarmanna eða nasistanna voru leiddar í lög á lýðræðislegan hátt, dómstólum beitt til þöggunar og níðingsverka, „vísindum“ og alþjóðatengslum til dýrkunnar, áróðurs og ofbeldis. Reyndar voru smíðuð ný vísindi til að gera áróðurinn trúverðugan. Þjóðernisjafnaðarmenn náðu undirtökum í fjölmiðlunum og beittu ríkisfjármálunum málstaði sínum til framdráttar.

Kvenfrelsararnir arka í aðalatriðum sömu leið. En til viðbótar beita þeir tveim hárbeittum vopnum, sem síður nýttust Hitler og Goebbels; eðlilægri fórnfýsi karla í þágu kvenna og skúrkaskynjuninni.

Allir geta væntanlega séð fyrir hugskotssjónum þann veruleika, að körlum sé fremur kennt um „klækina,“ heldur en konum – jafnvel þótt um samvinnu séð að ræða eða sams konar hátterni sé metið. Þetta hefur nú verið skoðað og staðfest í vísindalegum tilraunum í Bandaríkjum Norður-Ameríku. Skýringin kynni að vera, að hér sé um að ræða enn eitt dæmi um erfðatengdan mun kynjanna.

Með „móðurmjólkinni“og úr andrúmsloftinu teygar karlpeningurinn í sig slæma samvisku í garð mæðra/kvenna. Það hefur reynst kvenfrelsurunum notadrjúgt í stríðinu gegn körlum og birtist líklega skýrast í þulunni um kynferðislegt ofbeldi. Löggjöf á Vesturlöndum er um þessar mundir undirorpin stöðugum breytingum í þá veru að skilgreina hátterni karla sem glæpsamlegt. Samfara þessu er þrýstingur aukinn á dómstóla um að endurspegla í starfi sínu það ákvæði laga og alþjóðasamninga að líta beri á konur sem fórnarlömb. Einnig hefur verið lögð áhersla á að „dæma“ karla án eiginlegra réttarhalda.

Víkur þá sögunni loks til BNA og óbeint til þeirra forsetakosninga, sem nú fara í hönd. Joe Biden er einn hugmyndafræðinganna að baki lagagreinar, svonefndrar níundu greinar (Title IX) um fjármögnun háskóla og fleira, þess efnis, að mismunun á grundvelli kynferðis sé í hvívetna bönnuð í háskólum, styrktum af alríkisstjórninni. Á þessum grundvelli hefur verið stofnað til embætta jafnréttiserindreka, sem fjalla um kærur um þess háttar misrétti. Sakborningar eru dregnir fyrir sýndardómstóla.Þeir eru stundum nefndir kengúrudómstólar.

Samtímis hefur áróðurinn um „nauðgunarmenninguna“ verið skerptur. Sú menning felur í sér í grófum dráttum, að skólapiltum sé tamt að nauðga skólasystrum sínum og yfirleitt að beita þær allra handa kynferðislegu ofbeldi. Þetta hefur – eins og af líkum mátti ráða – leitt til hörmunga fyrir skólapilta. Þessi lög eins og fleiri af sama toga hafa verið samþykkt með jafnrétti að yfirvarpi. Fleiri eru í bígerð víða á vesturlöndum – þar með talin lagasmiðja VG.

Amy Coney Barret, tilnefnd af Donald Trump til embættis hæstaréttardómara, er einn þeirra dómara, sem gengið hefur í berhögg við laga- og réttarfarstúlkun á ofannefndum grunni. Um það fjallar greinin; um Jón og Gunnu, sem felldu hugi saman í háskóla og stunduðu kynlíf. Jón skýrði svo frá, að elska hans hefði gert tilraun til sjálfmorðs. Hún brást illa við, þegar Jón leitaði aðstoðar. Svo, þegar vakningarmánuður um kynferðislegt ofbeldi rann upp í háskólanum, ásakaði Gunna hann um kynferðislegt ofbeldi. Eins og í fjölda annarra og áþekkra tilvika, var ákæra Gunnu metin gild sönnun á „afbroti“ Jóns. Hann var rekinn úr skóla og frami hans eyðilagður. Málatilbúnaður var kærður. Amy kom þar til skjalanna. Um málatilbúnaðinn fórust henni svo orð, að „hann væri svo eymdarlegur, að ekki dygði til dagsbrottvísunar nemenda í framhaldsskóla.“

En það er við ramman reip að draga, hvað útnefningu varðar. Áróðurvél kvenfrelsaranna hefur verið ræst. Joe Biden hefur heitið því að draga til baka smávægilegar breytingar á þessu hliðarréttarkerfi, sem núverandi menntamálaráðherra, Elisabeth Dee (Betsy) DeVos, stóð fyrir.

https://reason.com/2020/09/27/amy-coney-barrett-condemns-purdue-universitys-fundamentally-unfair-adjudication-of-sexual-assault-claims/

Ákall um að hlusta og trúa þolendum ofbeldis

Fyrir skömmu (janúar 2019)birti Fréttablaðið ákall Stellu Samúelsdóttur, framkvæmdastýru „UN Women“ á Íslandi. (Væntanlega hvetur Stella okkur til að hlusta á eða ljá eyra þolendum ofbeldis). Stella ákallar í tengslum við ljósagönguna svonefndu „á alþjóðlegum baráttudegi Sameinuðu þjóðanna gegn kynbundnu ofbeldi.“ (Átt er við ofbeldi karla gegn konum.) Stella segir: „Við verðum að hætta að rengja trúverðugleika þolenda ...“ Forstjóri Hörpunnar hefur greinilega svarað ákalli Stellu, því „Harpa verður lýst upp í appelsínugulum lit, sem er táknrænn litur fyrir von og bjarta framtíð kvenna og stúlkna án ofbeldis.“ Þeir eru líklega vandfundnir, sem ekki búa yfir svo „appelsínugulu“ hugarfari í garð stúlkna og kvenna En hvaða lit vonar ætli drengir, unglingspiltar og karlmenn, sem verða fyrir kynferðislegu ofbeldi, fái útdeilt hjá forstjóra Hörpu? Og í hvaða litum skal lýsa upp karlþolendur falskra ásakana stúlkna og kvenna um kynferðislegt ofbeldi - og þá, sem hlotið hafa falska dóma fyrir svo andstyggilegt athæfi? Ég vona, að Svanhildur forstjóri og Stella framkvæmdastýra, skoði málið með „appelsínugulu“ hjartalagi.

Stella gefur engar skýringar á því, hvers vegna skal trúa konum/stúlkum blint, þegar þær saka pilta/karlmenn um kynferðislegt ofbeldi. Ætli henni sé ókunnugt um falsar ásakanir kvenna í þessu efni og þær skelfilegu afleiðingar, sem þær hafa í för með sér? Tekur Stella undir málflutning ofstækisfyllstu kynsystra sinna, sem kasta vilja fyrir róða siðuðu réttarkerfi og dæma karla á grundvelli framburðar kvenna? Ætli Stellu sé ókunnugt um, að konur/stúlkur/mæður beiti karlkynið einnig kynferðislegu (og annars konar) ofbeldi? Nokkrir fróðleiksmolar og hugleiðingar í þessu sambandi:

Hvað kynlífsofbeldi kvenna gegn körlum viðkemur: Efnið var rannsakað þegar á níunda áratugi síðustu aldar m.a. bæði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) og Kanada. Frá rannsóknum var greint í viðurkenndum vísindatímaritum. Í grófum dráttum voru niðurstöður þær, að rúm fjörtíu af hundraði karla hefðu frá sextán ára aldri verið þvingaðir af konu til kynlífsathafna að minnsta kosti einu sinni, þar með talið samræði (um fjórðungur hópsins). Umgetnar og seinni tíma rannsóknir leiða í ljós, að konurnar beita sálrænum þrýstingi, þrábiðja, ljúga og blekkja. Sumar bíða þar til fórnarlambið líður út af sökum þreytu eða ölvunar (sem þær oft og tíðum stuðla að) og örva þau síðan með munnmökum eða öðrum gælum til holdrisa. Síðan stíga þær á bak. (En á sama hátt og skeið konu getur vöknað við nauðgun og hún jafnvel fengið fullnægingu, verða holdris hjá körlum og sáðlát við sömu aðstæður.)

Fæstir kvennauðgara beita áþreifanlegu ofbeldi og fjárkúgunum. En um það eru einnig dæmi: Huffington pósturinn (BNA) skýrir svo frá: Cierra er tveggja barna móðir í Chicago. Hún bauð ókunnum karlmanni að aka honum heim. Þegar hann settist inn í bílinn tók hún fram skotvopn og neyddi hann til samræðis við konu í baksætinu. Þetta var árið 2013. Á sama ári skýrði Þjóðarpósturinn (National Post) í Torontó (Kanada) frá áþekku tilviki, þar sem nítján ára gömlum pilti var boðið skutl heim með fjórum konum. En heim komst hann ekki. Ekið var á afvikinn stað, þar sem konurnar fjórar beittu hann kynferðislegu ofbeldi.

Kynferðislegt ofbeldi kvenna gegn drengjum og fullvaxta körlum er löngu þekkt. T.d. var í Stokkhólmi opnauð meðferðarstöð fyrir mæður, sem beittu barnunga drengi (hvítvoðunga jafnvel) kynferðislegu ofbeldi fyrir mörgum áratugum síðan. Venjulega neita konur ásökunum um slíkt ofbeldi eða telja það eins konar kynlífsuppeldi drengja. (Reyndar veita reyndar konur drengjum slíkt uppeldi meðal nokkurra þjóðflokka og jafnvel í okkar menningu fyrrum.) Konur hafa verið sakfelldar fyrir slíkt hátterni víða um álfur. Nýlegt dæmi er frá Tennessee (BNA): Eiginkona þjálfara nokkurs, tæplega þrítug að aldri, átti árið 2017 endurtekið samræði við fjórtán ára pilt í umsjá hennar og eiginkarlsins. Hún staðhæði, að drengurinn hefði fúslega tekið þátt, og að samræðið hefði gert honum gott. Vörnin byggði á því, að um gagnkvæmni hefði verið að ræða. Starfsmanna skólans höfðu vitneskju um misnotkun drengsins, sem létu hjá líða að tilkynna ofbeldið. Tveir þeirra voru sendir í launalaust leyfi örfáa daga.

Hvað falskar ásakanir mæðra áhrærir: Rannsóknir í BNA á illvígum hjónaskilnuðum þar í álfu afhjúpa þá staðreynd, að ásakanir um kynferðislegt ofbeldi karla gegn börnum sínum eru að langmestu leyti rangar og nær allar þeirra eru settar fram af mæðrum – stundum dætrum, stúlkubörnum. Þetta er vitaskuld einnig þekkt fyrirbæri á Íslandi og meðal nágranna okkar.

Í nágrannalöndunum eru hrollvekjukennd dæmi um rangar sakargiftir dætra/stúlkna, sem m.a. hafa orðið innblástur kvikmyndagerðarmönnum í Danmörku. Í Noregi er harmleikurinn frá Bjugn kunnur. En ásökun stúlku í leikskóla og móður hennar hrundi af stað dæmafáu fári, þar sem ásakanir og hugarburður fór gersamlega úr böndunum í ótrúlegri sefasýki, sem lamaði hið litla samfélag gersamlega. Ódugandi fagmenn áttu hlut að máli. Það áttu þeir einnig í harmleiknum, sem skók Svíþjóð nokkrum árum síðar, „fallet Ulf.“

Um tilvikið fjallaði „Uppdrag Granskning“ rannsóknadeild sænska ríkissjónvarpsins, í margverðlaunaðri dagskrá undir forstöðu Hannes Råstam heitins. Dómnefnd verðlaunanna kemst svo að orði: „[Hannes hefur] í umfjöllun sinni um karlmann, sem dómfelldur var og fordæmdur af samfélaginu, afhjúpað alvarlega bresti í sænsku réttarkerfi.“ Málsatvik voru þessi: Faðir unglingsstúlku, Bo, ásamt félaga sínum, var dæmdur til fangelsisvistar árið 2001. Dúsuðu þeir í fangelsi í þrjú ár, áður en hæstiréttur lét þá lausa. Bo fékk átta árs dóm, félaginn fimm og hálft. Vitnisburður dótturinnar var afgerandi. Hún sagði föður sinn og fjölda annarra karlmanna hafa nauðgað sér og misnotað sig kynferðislega á ýmsa lund. Hún spann upp sögur um samsæri barnníðinga, djöfladýrkun og vændi. Dóttirin hélt því fram, að faðir hennar hefði selt hana til vændis. Sálfræðingur hnátunnar tók undir hugarburð stúlkunnar og bar vitni fyrir dómstólum.

Málið (og önnur svipuð) olli fjaðrafoki í Svíþjóð og víðar. Ruby Harrold-Claesson, formaður Norrænu mannréttindanefndarinnar, sagði: „Lifum í þeirri von, að tilvikið, Úlfur, opni augu fólks fyrir nauðsynlegri og löngu tímabærri tiltekt í rotnu réttarkerfi Svíþjóðar.“

Christian Diesen, lögfræðiprófessor, segir: „[A]fleiðingarnar af lygum hlutaðeigandi [sem setja fram rangar sakargiftir] eru mannskemmandi fyrir þann, sem þær snerta. Og lygarnar skemma einnig fyrir þeim konum, sem raunverulega hafa orðið fyrir nauðgun og berjast fyrir rétti sínum.“

Hans-Gunnar Axberger, prófessor í fjölmiðlarétti, segir: „Með því að láta sér nægja frásögn [hins meinta] brotaþola eykst áhættan á röngum dómum.“

Thomas Olsson (f. 1963), reyndur sakamálalögfræðingur, segir: „Það er til vansa, að réttarkerfið skuli að tilefnislausu setja fram alvarlegar ásakanir og [krefjast] langvinnra rannsókna.“

Hvað röngum ásökunum fullveðja ástkvenna, bólfélaga og rekkjunauta, viðkemur: Rannsókn frá 1993 (Eugene J. Kanin, birt í Archieves of Sexual Behavior) í miðvesturríkjum BNA, þar sem rannsakaðar voru fjörtíu og fimm falskar ásakanir um nauðgun kvenna á níu ára tímabili, gaf höfundi tilefni til að álykta: „Falskar fullyrðingar eru ekki afleiðingar, sem tengdar eru kynferðislegum afbrigðileika (gender –linked aberration) eins og oft er haldið fram. Fremur má líta svo á, að þær endurspegli hvatvísi og örvæntingu í viðleitni til að höndla streitu við aðstæður af félagslegum og persónulegum toga.“ Í síðari rannsókn sama höfundar á nemendum tveggja háskóla á nefndu svæði viðurkenndi helmingur aðspurðra kvenna að hafa kært án tilefnis. Drjúgur helmingur þeirra sagði hvatann hafa verið þörf fyrir fjarvistarsönnun.“

Í grein, sem Frank S. Zepezauer ritaði í ITP Forensics 1994, segir höfundur: „Niðurstöður rannsókna styðja ekki þá útbreiddu trú, að varla sé til sú kona, sem sakar karlmann um kynferðislega áreitni að ósekju. Þvert á móti benda rannsóknir eindregið til þess, að falskar ásakanir um kynferðislega áreitni, sifjaspell og kynferðislegt ofbeldi gegn börnum, sé orðinn umtalsverður vandi. Svo virðist sem alls kyns ástæður liggi að baki; örvinglun, hvatning frá meðferðaraðiljum og fleirum, ástríðulygi, hagsbætur í sjónmáli, von um fjárhagslegan ábata og hugmyndafræði kvenfrelsunardólga (radical feminists).“

Um sama leyti voru fimm hundruð fimmtíu og sex ákærur kvenna á hendur karlkyns samstarfsmönnum í flugher BNA skoðaðar (C.P. McDowell. False allegations. Forensic Science Digest). Í ljós kom, að tuttugu og sjö af hundraði drógu ásakanir sínar sjálfviljugar tilbaka. Á grundvelli þessara tilvika var útbúin greiningarskrá. Því næst voru þær ásakanir, sem út af stóðu, greindar samkvæmt henni af þrem sjálfstæðum greinendum. Væru greiningarnar samhljóma þótti sýnt, að um falska ásökun gæti verið að ræða. Heildarniðurstaðan var sú, að sextíu af hundraði kæra væru að öllum líkindum falskar. Sumar kvennanna játuðu fyrst, þegar þeim var gert að gangast undir lygapróf, aðrar, þegar þær féllu á prófinu.

Árið 1996 gaf Dómsmálaráðuneyti BNA út skýrslu m.a. um rangar sakargiftir kvenna um nauðgun af hálfu karla. Í fjórðungi tilvika var hinn grunaði útlokaður með DNA prófi. En jákvætt próf sannar heldur ekki sök. Leiða má að líkum, að um níutíu og fimm þúsund norður-amerískir karlmenn séu árlega að ósekju sakaðir um nauðgun.

André W.E.A. De Zutter og fleiri við Háskólann í Amsterdam (Hollandi) gerðu árið 2016 rannsókn á hvötum til falskra fullyrðinga um nauðgun. Ástæður eru taldar; hagnaðarvon, fjarvistarsönnun, hefnd, samúð, athygli, geðbrenglun, umorðun og eftirsjá. Höfundar segja: „Umkvartanir lýstu framar öllu tilfinningalegri fullnægju. Að mestu leyti voru upplognar fullyrðingar glýja ein til að þurfa ekki að horfast í augu við framhjáhald eða skróp úr skóla.“ Rannsóknir frá BNA benda til að bæta megi við fleiri ástæðum eins og skertri greind, fölskum minningum og óbeinu samþykki.

Rannsókn í Virgíníuríki í BNA 2009 (S.W. Anderson og L. Anderson) gaf þessa niðurstöðu: „Kynferðislegt ofbeldi gegn körlum er alvarleg lýðheilsuvá, sem að miklu leyti er óskráð og ekki virt viðlits. Skoðuð var saga dæmigerðra sjö hundruð og fimm karla. Tæp þrettán af hundraði þeirra höfðu orðið fyrir kynferðislegri áreitni af hendi kvenna, níutíu og fjögur af hundraði þeirra, áður en þeir náðu átján ára aldri. Hugmyndir um sjálfsvíg og þunglyndi voru miklu algengari í þessum hópi, heldur en meðal jafningja. Einungis rúm fimmtán af hundraði leituðu sér aðstoðar.

Ásökun um kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum fjölgar stöðugt á Vesturlöndum. Oft og tíðum á ungt fólk í hlut. Þetta veldur áhyggjum, m.a. hjá grönnum okkar á Norðurlöndunum.

Anna-Karin Gunnervaldh, lögreglufulltrúi, stjórnaði yfirheyrslu í tilviki, sem Gautaborgspósturinn (Svíþjóð) sagði svo frá 2006: Jessica og Björn komu sér á samfélagsmiðli saman um kynlífsstefnumót. Að því loknu ákærði Jessica rekkjunaut sinn fyrir nauðgun. Við skýrslutökuna höfðu reyndar bæst við fjórir karlar. Fimm karla hópurinn hefði síðan nauðgað henni, hvað eftir annað, og lagt hníf að barka hennar. Við yfirheyrslu játaði hún rangar sakargiftir.

Eftir lögreglufulltrúanum er haft í þessu sambandi: „[Anna-Karin Gunnarvaldh] virðist, að fölskum ásökunum fjölgi, sérstaklega þar sem stúlkur á aldrinum fimmtán til sautján ára eiga í hlut. Þær setja fram nauðgunarákæru, enda þótt málið snúist um aðra hluti. Hluti ákæranna er eftiráspuni. Þær taka þátt í hinu og þessu í vímu, en þegar af þeim rennur sjá þær eftir öllu saman. Þá er túlkun þeirra á þann veg, að þær hafi orðið fyrir nauðgun, jafnvel þótt þær hafi tekið þátt í samförunum.“

Dæmin eru mörg hvaðanæva að. Það var árið 2009, að átti sér stað hópnauðgun á salerni á járnbrautarstöðinni í borginni, Frederícíu (Danmörku) – eða því hélt fimmtán ára unglingsstúlka fram. Á grundvelli framburðar hennar voru þrír unglingspiltar á aldrinum sextán til átján ára dæmdir til fangelsisvistar. Aðalmaðurinn fékk dæmda fangelsisvist í tvö ár og þrjá mánuði. Síðar kom upp úr kafinu, að framburður meyjarinnar hefði verið rangur. Bróðir eins hinna dæmdu náði hljóðupptöku af orðum ákæranda. Piltarnir voru látnir lausir, eftir rúmlega árs fangelsisvist.

Eins og áður er drepið á, fjölgar stöðugt ásökunum kvenna um kynferðisleg ódæði karla. En flestum þeirra er vísað frá dómi. Í Svíþjóð sem dæmi á þetta við um u.þ.b. áttatíu af hundraði þeirra. Lena Hellbom Sjögren, sálfræðingur, kunnur álitsgjafi í landi sínu og víðar, segir fyrir þessu þrjár meginástæður; að stúlku/konu vanti fjarvistarsönnun; að hún hafi harma að hefna; að hana vanti athygli. Lena segir: „Það má með sanngirni halda fram, að ástæða þess, að svo fáar kærur í kynofbeldismálum leiði til ákæru, sé, að þær hafi ekki við rök að styðjast.“

Óumdeilanlega eru ásakanir um kynferðislegt ofbeldi erfiðar viðfangs í réttarkerfinu eins og eftirfarandi rannsókn TV2 í Danmörku árið 2016 sýndi. Rannsóknina framkvæmdi Signe Walgren Daugbjerg, þaulreyndur rannsóknarblaðamaður. Málsatvik voru þessi: Julía var fjórtán ára gömul, bjó með móður sinni, þriðja barnsföður sínum, og hálfsystkinum. Móðir og uppeldisfaðir, sem Júlía leitaði til, áttu í deilum um forsjá sameiginlegra barna. Í skólanum lét hún að því liggja við vinkonur sínar, að hún hefði margsinnis átt kynlíf með stjúpföður sínum. Þetta tilkynnti hún einnig á Fésbók. Í samtali við skólastjóra dró hún sögur sínar tilbaka. Síðar eignast Júlía kærasta, sem var drykkjurútur, ellefu árum eldri en hún sjálf. Þegar móðir og stjúpi bönnuðu samvistir þeirra, strauk hún að heiman og hótaði því að ljóstra upp um stjúpföður sinn. Hún lét verða af því. Vitnisburður Júlíu var tekinn gildur í réttinum og Lars dæmdur í héraðsrétti til tveggja og hálfs árs fangelsisvistar. Endanlegur dómur féll 2015. Ári síðar mætti Júlía á lögreglustöð og sagði sig hafa spunnið söguna upp. Henni var ekki trúað.Talið var, að hún hefði verið þvinguð til að draga áburð sinn tilbaka. Afplánunarleyfi stjúpans var því næst ógilt. Lars var í fyrstu lagður inn á geðdeild í angistarkasti. Þegar hann jafnaði sig, var hann fluttur í steininn aftur. Rannsóknarblaðamaðurinn segir: „[A]ð mínum dómi sýnir þessi saga, hversu snúið sé að dæma í nauðgunarmálum, þar sem fullyrðing stendur gegn fullyrðingu. Eftir stendur spurnin og vafinn – er hann sekur eða ekki.“

Danska blaðamanninum rekst vissulega rétt orð á munn. Slík mál eru vond og snúin. Hvað skal til bragðs taka? Áróðursstofa „UN Women“ á Íslandi, Stígamót, Kvennaathvarf og hin ýmsu samtök kvenfrelsara önnur krefjast þess, að ásökun konu á hendur karli um kynferðislegt ofbeldi skuli sjálfkrafa leiða til sakfellingar. Hlutverk réttarkerfisins yrði þá að skammta körlum refsingar. Slíkt réttarkerfi yrði kvenfrelsurum vafalaust beitt vopn í ábyrgðarlausu stríði þeirra við karlmenn. En flestir sjá líklega í hendi sér fáránleika kröfunnar. Er ekki mál að linni? Tökum höndum saman í þeirri viðleitni að tryggja eiginlegum fórnarlömbum kynferðisofbeldis (af öllum kynjum) réttláta meðferð fyrir dómi.

Hið mikla frelsisstríð; frelsun kvenna, kynlífs, kyns og mannkyns: 4

Kvenfrelsarar eygja nú loksins endalega frelsun konunnar, eftir harðvítuga baráttu, því móðurlífi hennar verður hlíft við barnseignum og kynfærum við kynlífi með körlum. Þetta verður síðan gulltryggt, þegar sjálfbærnimarkmiðunum verður náð, allavega því, er lýtur að valdeflingu kvenna. Það er ástæða til að ætla, að Kvenfrelsunarstofnun Sameinuðu þjóðanna (UN Women), sjái til þess, að frelsaðar og valdelfdar konur sitji í alheimsstjórninni og gangi úr skugga um, að stjórnun heimsins verði kvenvæn eins og landbúnaður og annað atvinnulíf.

Það heyrast þó efasemdarraddir meðal „kynskiptakvenfrelsaranna“ (transsexual feminism). Einn þeirra er hin breska Mary - stundum Sebastian - Harrington, enda þótt hún hafi ekki lifað í karlgervi. Mary kallar sig íhaldskvenfrelsara (conservative feminist). Það hafa runnið á hana tvær grímur um góð áhrif kvenfrelsunar á mannlífið. Hún gagnrýnir m.a. þróunina í átt að kvenvélmennum (cyborg feminism) og mannslíkjalýðræði öreiganna (communism).

Frjósemislyfjaiðnaðinn lýtur hún einnig hornauga í nýrri (2023) bók sinni, „Kvenfrelsun gegn framförum“ (Feminism Against Progress). Kvenvélmenniskvenfrelsun er þar skilgreind sem gervigreindaruppfærsla lífefna- og lyfjaiðnaðarins á kvenlíkamanum, undir yfirskini frelsunar.

Önnur er hin ítalska, Silvia Guerini. Hún segir m.a.: „Sjónarmiðum LGBTQ+ [lesbía-(karl)homma-tvíkynja-tvískiptinga-kynlausra og fl.] er nú gert hátt undir höfði hjá hinum valdamiklu og formælendur þeirra rísa til metorða í fjölmiðlum, æðri menntastofnunum og sérstaklega þó meðal viðskipta-, góðagerða- og tæknijöfra.“ …

„Fullkomin tortíming fyrri tilhögunar mannlífsins er í aðsigi: fæðing, kynferði, menntun, tengsl, fjölskylda - og jafnvel mataræðið, sem er í þann mund að verða gervimatur.“ …

„Aðförin að börnum, einkum og sér í lagi í skóla og fjarri vernd foreldra, er nánast að skilja sem markvissa félagsverkfræði.“ Hún bendir á, að við séum bara steinsnar frá veröldu „án mæðra.“

Að lokum úr brunni Silvíu: „Ef enginn er raunveruleikinn og enginn er sannleikurinn, er heldur ekkert frelsi.“

Silvia hefur skrifað bókina: „Frá eðlilegum líkama mannslíkja á siðnýöld: Gagnrýni á kynjahugmyndafræðina“ (From the ‘Neutral’ Body to the Postmodern Cyborg: A Critique of Gender Ideology) [17]

Niðurlag: Alþjóðlegt auðvald náði undirtökunum í Bandaríkjunum með stofnun Seðlabankans (Federal Reserve), árið 1913. Þegar það hafði rústað veröldinni öðru sinni í annarri heimstyrjöldinni, voru lögð endurnýjuð drög að alheimsyfirráðum. Í því skyni var mikilvægt að valda allsherjarusla (kynusli dygði ekki til); skapa upplausn og óreiðu í samfélaginu, eyðileggja gildi, siði og stofnanir. Fjölskyldan kom í því efni óhjákvæmilega í brennidepil eins og endurspeglast í fræðum og starfi kvenfrelsaranna.

Þannig var hug- og vitundarstríð (sálfræðilegt stríð – psychological warfare) háð gegn almenningi. Ein af helstu hugveitum yfirvalda í Bandaríkjunum, Rand Corporation, skilgreinir hugstríð svo: Það „felur í sér markvissan áróður eða aðrar sálfræðilegar aðgerðir til að hafa áhrif á skoðanir, tilfinningar, viðhorf og hátterni andstöðuhópa.“ [18]

Dæmi um slíkar hernaðarstofnanir er að finna í bandaríska hernum. Sá breski hefur einnig slíkum herdeildum á að skipa. Auk þess starfa hliðstæðar stofnanir á vegum stjórnsýslunnar í vestrænum ríkjum – og vafalaust víðar.

Samtímis stríðinu inn á við, voru lögð á ráðin um vopnaskak gegn öðrum þjóðum. Reyndar var kvenfrelsunarhreyfingunni beitt óbeint á þeim vettvangi líka. Breskir kvenfrelsarar, súffurnar (suffragettes) voru t.d. fengnar til að leita uppi karlmenn, sem síður vildu gegna herþjónustu í fyrra heimsstríði, frýja þeim hugrekkis og næla í barm þeirra hvítri fjöður.

Á vettvangi heimsmálanna setti Zbigniew Brzenzinski (1928-2017) óafmáanleg spor við mótun utanríkisstefnu Bandaríkjanna og þar með stefnu Nató. T.d. lagði hann í bók sinni, „Mikilfenglega skákborðinu: Yfirburðum Bandaríkjanna og skyldum á vettvangi heimsmála“ (The Grand Chessboard: American Primacy and its Geostrategic Imperatives – 1997) á ráðin um að umkringja Rússa og frelsa þjóðir og ættflokka undan oki þeirra. Það var alla vega yfirlýst markmið. Skæruhernað gegn þeim í Afganistan skipulagði hann einnig. Kvenfrelsunaráróðursdeildir á vegum Sameinuðu þjóðanna komu til sögu í kjölfar hernáms Nató. Íslendingar sendu Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.

Það var greinilegur samhljómur í hugsun Zbigniew, kvenfrelsaranna og Alheimsefnahagsráðsins. Í bók sinni, „Milli tveggja tímaskeiða: Hlutverki Bandaríkjanna á tækniskeiðinu“ (Between Two Ages: America‘s Role in the Technetronic Era - 1970), sagði hann m.a.:

„Tæknivæðingin felur í sér stigvaxandi stjórnun samfélagsins. Þannig samfélag … undir handarjaðri úrvals manna, losað úr viðjum hefðbundinna gilda … [með] sérhvern þegn undir stöðugu eftirliti … [og sem] handstýrir atferli og hugsun almennings [mun verða hin nýja viðmiðun].“ [19]

Svo er að sjá, að sameiginlegur draumur Alheimsefnahagsráðsins, Sameinuðu þjóðanna og kvenfrelsunarhreyfingarinnar, sé að rætast hröðum skrefum. Frelsið er innan seilingar, frelsun náttúrunnar frá mannkyni (sem ört týnir tölunni), frelsun kvenna úr viðjum karla og náttúrunnar, frelsun almennings undan oki þjóðríkis og -menningar - og sjálfstæðs vilja vitaskuld. [20]

[17]https://corbettreport.substack.com/p/episode-402-your-guide-to-the-great-ab8 https://www.youtube.com/watch?v=BiZtCl0-E2E https://www.youtube.com/watch?v=D8_VmWWRJgE https://corbettreport.com/qfc082-trans-humanism/ https://arnarsverrisson.blog.is/blog/arnarsverrisson/entry/2279507/ [18] https://www.globalresearch.ca/everything-weapon-totalitarianism-normalized/5862195 https://expose-news.com/2024/07/11/the-woke-will-kill-themselves-first/ https://www.zerohedge.com/political/we-were-deceived-gaslit-years-all-name-democracy-then-poof-it-collapsed-overnight#google_vignette https://www.armytimes.com/news/your-army/2022/05/17/foreboding-army-psyops-recruitment-video-shows-whos-pulling-the-strings/ [19] https://strategic-culture.su/news/2024/06/14/european-mutiny-at-the-illiberal-order/ [20] https://drjacobnordangard.substack.com/p/advise-to-the-un-summit-of-the-future?utm_source=post-email-title&publication_id=1015075&post_id=146360161&utm_campaign=email-post-title&isFreemail=true&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email https://gustafadolf.com/yuval-noah-harari-og-framtid-velmenna/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR3mZEVq7sli122pfJRZloAkUiIREWKoR4ibsYEHwBVbsvZWuY_CTVMyy2A_aem_M-Kwb0JE2yIP82UkUfMZTA https://www.bitchute.com/video/fo3pOKatXitc/. https://frettin.is/2022/12/13/audnulaus-med-orflogur-i-heilanum-uppfaersla-homo-sapiens-og-stundarfjordungssnjallborgin/ https://jbilek.substack.com/p/wrong-bodies-a-castration-cult?r=2m5c13&utm_medium=ios&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1Cfz1zuxPSuLniG3oPtSm17e3A9D29JKBDygaNu3l79rpsiyjrl01oH9s_aem_1dVdG-ygqDbcQRyezcosrQ&triedRedirect=true https://corbettreport.substack.com/p/meet-the-sentient-world-simulation?utm_source=podcast-email&publication_id=725827&post_id=147063002&utm_campaign=email-play-on-substack&utm_content=watch_now_button&r=ry8jq&triedRedirect=true&utm_medium=email

Grein níu (Title IX) og Laura Kipnis

Alríkisþingið í landi hinna frjálsu, Bandaríkjum Norður-Ameríku (BNA) samþykkti árið 1972 hina alræmdu grein níu, ítargrein við löggjöf um menntun í ríkinu. Þar er kveðið á um bann við allri mismunun á grundvelli kynferðis í menntastofnunum, sem fjármagnaðar eru að einhverju leyti af ríkisvaldinu. Þetta er eitt dæmi af mörgum um lagabreytingar í hinum vestræna heimi, sem gerðar eru í nafni jafnréttis, en virka í raun sem vogarstöng í áróðri kvenfrelsara um „meira jafnrétti,“ þ.e. óhófleg völd kvenfrelsara í samfélaginu. Það hefur sagan sýnt, svo varla verður um villst. Greinin var reyndar samin með valdeflingu kvenna í íþróttum í huga. (Afleiðingarnar á því sviði hafa verið hörmulegar, en umfjöllun um það býður betri tíma.)

Á grundvelli téðrar lagagreinar hafa til að mynda verið stofnaðir sýndardómsstólar við alla ríkisstyrkta háskóla í BNA. Tilbrigði við slíka sýndardómstóla (einnig nefndir kengúrudómstólar) hafa breiðst út um hinn vestræna heim – líka til Fróns, bæði HR og HÍ. Hér fylgir lærdómsrík saga.

Laura Kipnis (f. 1956) er prófessor í listfræðum við Northwestern háskólann í BNA. Við háskólann starfaði einnig Peter Ludlow (f. 1957), prófessor í heimspeki. Pétur var ákærður fyrir kynferðislega ósvífni af tveim námsmeyjum. Hann var dreginn fyrir sýndardómstól, útskýrði, að ástarsambandið við meyjarnar tvær hefði verið á frjálsum grundvelli. Hann var rekinn úr embætti. Þetta varð Laura Kipnis tilefni til greinar í tímaritið, „Annál æðri menntunar,“ (Chronicle of Higher Education) fyrir fimm árum síðan. Heiti greinarinnar: „Æðri menntun í heljargreipum kynferðislegrar vænisýki“ (Sexual Paranoia Strikes Academe).

Greinin er fremur löng, afskaplega fróðleg og vel skrifuð. Þar lýsir LK m.a. 1)hvernig kvenfrelsararnir berjast einbeittri baráttu á grundvelli umræddrar lagagreinar fyrir eilífri og ábyrgðarfirrtri barnæsku kvenna; 2) hvernig náin sambönd kennara og nemenda hafi tíðast um aldur og leitt til fjölmargra hjónabanda; 3) hvernig smáatriðareglugerðir um samskipti kennara og nemenda færir völd í heldur skriffinna háskólanna.

Skömmu eftir að greinin birtist efndu kvenfrelsarar til kröfugöngu með dýnur og kodda, tákn um „kynbundið ofbeldi,“ þ.e. kynferðislegt ofbeldi karla gegn konum. Skrúðgangan staðnæmdist við skrifstofu rektors og gerði kröfu um „umsvifalausa, opinbera fordæmingu“ greinarinnar.

Laura var dreginn fyrir sama dómstól og starfsbróðirinn, Pétur. Tvisvar! Hún var þó sýknuð af öllum ákærum; t.d. þeirri að letja námsmeyjar til að skýra frá kynferðislegu ofbeldi í þeirra garð. En áður en að því kom, skrifaði Laura þessa grein (og bók síðar) um réttarhöldin. Um það bil eitt hundrað háskóla í BNA sæta rannsókn (2015) vegna meintra brot á grein níu.

Greinin er fróðleg eins og sú fyrri. Laura komst m.a. að því, eftir töluverða eftirgrennslan, að henni væri óheimilt að njóta fulltingis lögfræðings undir yfirheyrslunum. En starfsbróður eða –systur mætti hún bjóða til yfirheyrslunnar. En hlutaðeigandi mætti hvorki gefa frá sér hósta eða stunu. (Stuðningsaðili Laura var svo einnig ákærður.) Ei heldur ætti sakborningur kost á skriflegri ákæru. Engu að síður hafði háskólinn keypt þjónustu lögfræðinga til að annast réttarhöldin.

Meðan á réttarhöldunum stóð hafði fjöldi háskólamanna samband við Laura. Hún segir: „Ég komst að því, að háskólakennarar víðs vegar gera sér far um að forðast efni, sem gæti gert einhverjum gramt í geði. Þekktur félagsfræðingur t.d. skrifaði mér, að hann vogaði sér ekki lengur að kenna um fóstureyðingar.“

Lokaorð Laura hér verða: „Tjónið, sem hlotist hefur af, er skortur á atvinnuöryggi og frelsi til að birta hugmyndir í blóra við hið viðurtekna (against the grain). ... Karlar, jafnvel fastráðnir, eru þeir hópur við háskólana, sem þurfa að gæta tungu sinnar. Engin háskólakarl með réttu ráði myndi áræða að skrifa eins og ég gerði. Karlar hafa árangursríkt verið múlbundnir ...“

https://www.chronicle.com/article/my-title-ix-inquisition/

Goðsögnin um glerþakið

Sigríður Andersen, dómsmálaráðherra, gerði heiðarlega tilraun til að koma talnaviti fyrir kvennahóp þann, sem undir forystu verkefnastýrunnar, Maríönnu Clöru Lúthersdóttur, stóð fyrir mótmælum kvenna á Arnarhóli að áliðnu síðasta ári. Grundvöllur mótmælanna var goðsögnin um almenna launakúgun kvenna. Eins og vænta mátti voru móttökur kvennaskarans óblíðar og báru greinilegan keim af kunnuglegri rökfimi á þeim vettvangi. Víst hallaði á konur í launum, þrátt fyrir, að enginn gildur, vísindalegur fótur sé fyrir svo almennri staðhæfingu.

En það hékk fleira á spýtunni eins og við fyrri uppákomur af þessu tagi - eins og endurspeglast í texta kröfuspjalda: „Borgið okkur mannsæmandi laun og hættið að nauðga okkur“ [líklega átt við karla],“ mátti lesa á áróðursspjöldunum við sams konar mótmæli 2015. Og nú, segir Maríanna verkefnastýra: „Þetta snýr allt að vinnustöðum og vinnustaðamálum og við viljum í rauninni bara sýna að þetta falli undir það líka, að konur geti verið óhultar í vinnunni. Við erum að tala fyrir mann¬réttindum og kjörum í víðum skilningi.“ Í yfirlýsingu hópsins stendur til frekari glöggvunar: „Og við krefjumst þess að hlustað sé á þolendur og tekið sé mark á sögum þeirra. Konur sem upplifa ofbeldi, áreitni, niðurlægingu og smánun eru ekki lítill hópur heldur allar konur samfélagsins úr öllum kimum samfélagsins.“ „Talskona“ druslugöngunnar, Helga Lind Mar, skýrir málið frekar: „Kynbundinn launamunur og ofbeldismenning er ekki sitt hvor hluturinn, þetta eru allt mismunandi hliðar á teningnum sem er valdaójafnvægið.“

En snúum aftur að launamuninum: Þorsteinn Víglundsson, aðstoðarleiðtogi Viðreisnar og fyrrverandi jafnréttisráðherra, sá einnig ástæðu til að snupra Sigríði. „Konur eru um 20% stjórnenda á vinnumarkaði. Ekki vegna þess að þær hafi lakari menntun eða skort á metnaði heldur vegna þess að þær búa við mun lakari framgang í starfi en karlar. Það heitir glerþak og ætti að vera fólki sem lætur jafnréttismálin sig varða ágætlega kunnugt.“ Þar hitti Þorsteinn mig fyrir á heimavelli. Hugtakið er vissulega „gamall góðkunningi.“

Glerþakshugtakið er eignað norður-ameríska rithöfundinum og stjórnunarráðgjafanum, Marilyn Loden, sem fyrst notaði það opinberlega fyrir um fjórum áratugum síðan. ( BBC taldi Marilyn í hópi eitt hundrað áhrifamestu kvenna árið 2017.) Á fréttasíðu BBC lét hún í ljósi það álit sitt, að „gamlinginn“ væri enn í fullu fjöri. Marilyn segir m.a.: „[K]onum reyndist erfitt að klifra metorðastigann upp fyrir miðjumoð stjórnenda. ... [É]g færði rök fyrir „ósýnilegu glerþaki“ – að hindranir á framabrautinni væru menningarlegs eðlis en ekki persónulegs....“ Síðar segir hún: „Á árinu 1978 var það algengt viðkvæði, að konur hefðu ekki til að bera hæfni og reynslu til að stjórna með árangursríkum hætti. Sú gagnrýni getur ekki lengur réttlætt, hversu hægt þeim miðar upp á tindinn.“ Staðhæfingar hennar voru þegar um síðustu aldamót undir skoðun í Noregi. Þá bentu fyrstu niðurstöður til þess, að hugtakið væri brothætt. Hæfum konum væri þvert á móti venjulega tekið með kostum og kynjum á stjórnunarframbrautinni. Þær kinokuðu sér hins vegar við að leggja á brattann.

Síðustu tvo áratugina hefur efnið verið þaulrannsakað vestan hafs og austan. Niðurstöðurnar eru býsna samhljóma. Það er ekkert glerþak. Kristin Skogen Lund , forstjóri: „Það er trúa mín, að skortur á konum í atvinnulífinu snúist um konuna sem slíka. Margar þeirra hafa ekki áhuga á að standa sig.“ (Kristín var tvo ár í röð kosin valdamesta (mektigste) kona Noregs af viðskiptatímaritinu, Kapital.) Jens Ulltveit-Moe, fyrrum leiðtogi samtaka atvinnulífsins, (NHO – næringslivets hovedorganisasjon) sagði, að hugtakið hefði haft ákveðið gildi fyrir 20 árum. Tom Colbjörnsen, prófessor við viðskiptaháskólann í Björgvin (Bedriftsökonomisk Institutt) hefur rannsakað efnið til þrautar. Hann segir: „Konur burðast með [innri] tálmanir, sem gera það að verkum, að þær vanmeta iðulega eigin hæfni og efast um getu til að taka að sér yfirmannsstöðu á tindinum.“ Anne Grethe Solberg, félagsfræðingur að mennt, starfandi ráðgjafi í eigin fyrirtæki og „ráðgjafi ársins“ í Noregi, hefur einnig rannsakað fyrirbærið: „Glerþakskenningin er komin til ára sinna ... Kenningin hefur öðlast goðasagnakenni inntak um dulin og torgreinanleg áhrif kynferðis. Við verðum að skipta um sjóngler við rannsóknir á stjórnum og kynferði. Ég greini allavega ekkert glerþak í minni rannsókn,“ skrifar hún.

Lögfræðingurinn, Markus Plesner Dalin, hefur brotið rannsóknir um efnið til mergjar. Niðurstaða hans er þessi: „Konur eru jafn hraðskreiðar [körlum] á framabrautinni velji þær rétta menntun. Þær virðast jafnvel stíga hraðar í metorðum en karlar með sömu menntun. ... Ef við reiðum okkur á rannsóknir, en ekki eingöngu á álit og frásagnir, er engin ástæða til að ætla, að glerþök séu raunveruleg í Noregi eða öðrum vestrænum ríkjum.“

Terina Allen, ráðgjafi, leiðtogaþjálfi og alþjóðlegur fræðari, gerði í Forbes tímaritnu (ágúst 2018) grein fyrir fyrrgreindum innri tálmunum kvenna: 1) Konur gera ekki kröfur; 2) konur vanmeta getu sína og forðast tæknina; 3) konur treysta sér ekki til forystu og kinoka sér við ágreiningi á vinnustaðnum; 4) konur telja sig þurfa meiri sveigjanleika en gerist og gengur og vinna minna en karlar; 5) konur skilja ekki nauðsyn þess að setja ákveðja hluti í fyrirrúm, forgangsraða, vilja gína yfir öllu; 6) konur veigra sér við áhættu og eru hræddari við mistök.

Í júní útgáfu sama blaðs, gerir Homira Kabir, kvenleiðtogaþjálfi og ráðgjafi, niðurstöður rannsókna að umtalsefni. Þar kemur m.a.í ljós kom, að konur séu áhættufælnar og hræddar við óheppilegar afleiðingar, tækju þær áhættu. Greinarhöfundur segir svo viturlega: „Það er ógjörningur að hreinsa raunheiminn af áhættu og óöryggi, sérstaklega á flóknum vinnustöðum, sem eru sífelldum breytingum háðir. Það er einnig ógerlegt að inna gagnlegt starf af hendi, án þess að sleppa bjarghringnum, láta slag standa og arka inn á óþekktar slóðir, enda þótt það bjóði heim hættu á mistökum og gagnrýni. ... [Þar bíða] áskoranir í samskiptum, sem eiga rót í ómeðvituðum og dómgreindarbrenglandi væntingum og siðboðum. Slíkar dómgreindarbrenglanir rista djúp í sál bæði karla og kvenna. Þær liggja oft og einatt í þagnargildi í mörgum stofnunum.“ Þjálfun telur Homira gagnlega, en þó: „Velflestar þjálfunarskrár beita hugþjálfun (cogitive approaches) á grundvelli skynsemi og raka. ... Þó að þessi nálgun gagnist sumum, dugar hún ekki til að ná kjarna þess, sem í sannleika heldur aftur af flestum kvenna.“ ... „Þær hræðast vanþóknun þá, sem vond ákvörðun kynni að hafa í för með sér.“ ... „Þá erum við fyrst færar um að glíma af skynsemi við mistök og gagnrýni, þegar okkur lánast að kasta fyrir róða tilfinningaseminni. [Þá getum við] lært og látið okkur vaxa fiskur um hrygg.“

Konrektor við háskólann í Osló, Ruth Valtvedt Fjeld, slær þó vissa varnagla við ofangreindun niðurstöðum, og veitir kvenleg ráð: „Að mínum dómi er heldur djúpt í árinni tekið, þegar bent er á, að konur skorti vilja til að sinna yfirmannsstöðum. Það eru ljón í vegi margra kvennanna. Það er kostur, að konur séu elskulegar og prúðar, vilji þær vinna sig hratt upp metorðastigann – og kunni daður.“ (Á Íslandi eru karlar rændir æru og starfi fyrir slík orð – minnir mig.)

Þegar allt þetta er sagt, hljóta það að vera ánægjuleg tíðindi, að verulegur meirihluti íslenskra kvenna þverneitar því, að karlar hindri þær á frambrautinni. Þetta var niðurstaða könnunar á vegum forsætisráðuneytisins fyrir hálfum öðrum áratugi eða svo. Áfram stelpur!

Góðir strákar og gerendameðvirkni. Hildur Lilliendahl Viggósdóttir, Stígamótahetja

«Góðir strákar» merkir karlfauta, sem meiða konur og nauðga, en hafa barasta ekki hugmynd um það. Þá skortir nefnilega einhvers konar «kynlífsofbeldisnæmi.» Þetta er hugtak, sem áberandi kvenfrelsarar líðandi stundar beita til að opna augu karla og ala okkur upp til betri siða í heilögu frelsunarstríði kvenna. Þórdís Elva Þorvaldsdóttir skrifaði okkur opið bréf nú á vordögum, þar sem sama hugtak var í brennidepli. Ég hef annars staðar gert því skil og fjölyrði því ekki um það hér.

Greinar sínar skrifa Hildur og Þordís ýmist í Stundina (sem sérstaklega hefur auglýst grein hennar á Fésbók) og Kjarnanum, sem, ásamt fréttastofu RÚV, stunda rannsóknarblaðamennsku á útvöldum sviðum. Eitt þeirra er kvenfrelsun.

Hildur skrifaði einmitt grein í Kjarnann (24. maí þ.á.) með fyrirsögninni: „Af reikningskilum og gerendameðvirkni.“ Og þar er góðu strákunum ekki vandaðar kveðjurnar. Það hefur varla farið fram hjá nokkrum manni, að rannsóknarfjölmiðlunum hefur nú tekist að skapa nýja „mee-too-byltingu“ - og meira að segja séríslenska. Samkvæmt skilningi Hildar er svokölluð „gerendameðvirkni“ kveikjan að henni:

”Gerendameðvirkni á sér margvíslegar birtingarmyndir. Sú gerendameðvirkni sem kveikti yfirstandandi #metoo bylgju átti sér stað eftir að sjónvarpsmaður tók viðtal við sjálfan sig þar sem hann öskurgrét yfir ranglætinu sem fólst í kjaftasögunum um að hann beiti konur margvíslegu ofbeldi. Hann lagði þar sérstaka áherslu á að hann væri, eins og allir vita, góður strákur. Þegar hann var svo kærður fyrir téð ofbeldi hvarf hann úr sviðsljósinu.

En gerendameðvirkni birtist ekki bara með góðu strákunum sem sverja ofbeldið af sér. Hún birtist ekki síður, þegar góðu strákarnir stíga fram og „axla ábyrgð“ á öllum mistökunum sínum. Gera „reikningsskil“. Þeir eru nefnilega svo góðir.” (Til samanburðar má geta þess, að nýjasta danska kvenfrelsunarbylgjan reis við uppljóstrun konu um kynhneykslismál. Forustumaður stjórnmálaflokks hafði lagt hönd á hné hennar fyrir u.þ.b. áratugi síðan.)

Hildur heldur áfram: „Samfélagið tollerar þessa menn. Þeim er hrósað fyrir djörfung og hetjuskap, sanna karlmennsku, hreint hjarta, einlægni, heiðarleika, hreinskilni, auðmýkt og þroska. Með þessu fylgjast svo þolendur þessara manna. Brotnar konur sem voru ekki hafðar með í ráðum, fengu ekki tækifæri til að undirbúa sig, fengu ekki að segja skoðun sína, fengu ekki að koma útgáfu sinni af atburðum á framfæri. Hafa aldrei fengið fyrirgefningarbeiðni og kannast bara alls ekki við alla þessa einlægni og auðmýkt.“

Hafi það við rök að styðjast, að körlum sé hampað fyrir játningar um dólgshátt í garð kvenna (kannast reyndar ekki við það), á það ekki síður við um allar kvenhetjurnar, sem stíga á stokk og lýsa eymd sinni og óhamingju. Raunar er Hildur bæði hetja DV og verðlaunuð hetja Stígamóta fyrir baráttu sína gegn kynillsku karla.

En þolendunum fallast ekki hendur, segir Hildur: „Í lokuðum hópum á víðlendum internetsins deila þessir þolendur upplifun sinni hver með annarri. Ég er ein þeirra. Og eftir þessa #metoo bylgju sitja fjöldamargar konur í sárum vegna þess að gerandinn þeirra steig fram opinberlega, sagði afskræmda og sjálfshyllandi útgáfu af ofbeldinu sem hann beitti þær og var fagnað ótæpilega af almenningi í kjölfarið. Það sem að ofan er lýst heitir ekki að axla ábyrgð eða gera reikningsskil. Það heitir að hampa sjálfum sér á kostnað þolenda. Það heitir gaslýsing [andlegt ofbeldi] og áframhaldandi ofbeldi.“

Svo koma ráð til okkar, góðu strákanna: „Ef þú, góði strákur, hefur nauðgað konu, þröngvað þér inn á yfirráðasvæði hennar, troðið tungunni upp í hana, króað hana af, gert hana hrædda, látið hana finna að sjálfsvígshugsanir þínar séu á hennar ábyrgð, suðað um að fá að fara inn í hana þangað til hún örmagnast, tekið hana næstum áfengisdauða með þér heim og klætt hana úr buxunum af því að þú verðir að fá að sýna henni hvað þú ert góður í að fullnægja konum með tungunni, almennt beitt konu eða konur einhverskonar þvingunum, gaslýsingum [andlegu ofbeldi] og ofbeldi, og ert að íhuga að „stíga fram“ og segja hjartnæma sögu af því hvað þú ert góður strákur og ætlar að axla á þessu ábyrgð með því að auðmýkja þig í fjölmiðlum eða hætta tímabundið eða seinna í vinnunni, þá bið ég þig að hugsa þig tvisvar um.“

Það er mikil gæfa karla að mega njóta siðvits Hildar og hirtinga, þrátt fyrir dóma gegn henni fyrir ærumeiðingar á því sviði. Því enn eru dómstólar ekki nægilega kvenráðir og kvenvænir. Hildur og Þórdís Elva eru happafengur Kjarnans og Stundarinnar í rannsóknarblaðamennskunni.

Til umhugsunar má bæta því við, að þegar undirritaður vildi leggja orð í belg kvenfrelsunarumræðunnar, svaraði hinn jafnréttissinnaði ritstjóri Kjarnans, Þórður Snær Júlíusson, erindinu á þann veg, að hann vildi „ekki leggja blaðið undir einhliða umræðu.“ Ætli það lýsi góðri rannsóknarblaðamennsku?

https://kjarninn.is/skodun/af-reikningsskilum-og-gerendamedvirkni/

Glerþak eða gullið búr

Staðhæft hefur verið, að karlar væru sem gagnsæ ljón í vegi kvenna á framabraut í atvinnulífinu - og torvelduðu stjórnunarframa þeirra. Glerþak hefur fyrirbærið verið kallað, eignað norður-ameríska rithöfundinum og stjórnunarráðgjafanum, Marilyn Loden, sem fyrst notaði það opinberlega fyrir um fjórum áratugum síðan. Hugtakið hefur verið til vísindalegrar skoðunar í áratugi.

Norsku vísindamennirnir, Sigtona Halrynjo og Selma Therese Lyng, gerðu t.d. grein fyrir rannsókn á tæplega 4000 lögfræðingum, verkfræðingum og hagfræðingum. Titill hennar er: „Framaréttur feðra – biðskylda móður? Frami, kyn og umönnunarábyrgð í úrvalsstörfum.“ Greinin birtist í „Tidsskrift for samfunnsforskning“ árið 2010. Höfundar orða niðurstöðu sína svo: „Við afhjúpum engan mun á framasókn barnlausra karla og kvenna. Aftur á móti er greinilegur munur mæðra og feðra. ... Hefðbundið kynjafyrirkomulag skýrist af því, að hans framaval er sett skör hærra en hennar. Samt sem áður er fyrirkomulagið henni að skapi, því hún leggur áherslu á og finnst mikilvægt að vera lengur samvistum við börnin.“

Gamalreyndir hagfræðingar í Bandaríkum Norður-Ameríku, June E. O´Neill [prófessor í hagfræði við Háskólann í Nýju Jórvík] og Dave M. O´Neill [við sama háskóla], skrifuðu árið 2005 greinina: „Hvað segir launamunur okkur um misrétti á vinnumarkaði.“ Niðurstaða þeirra hljómar svona: „Kynjamunur með tilliti til menntunar og hæfni (cognitive skills) [...] er hverfandi og skýrir launmun [einungis] að litlu leyti. Aftur á móti skýrist hann af þeim ákvörðunum, sem karlar og konur taka [í þessu sambandi] og þeirri atorku og tíma, sem fólk er tilbúið til að nýta í framsókninni. Þetta endurspeglast í starfsreynslu, hlutastörfum og öðrum þáttum tengdum starfi og starfsvettvangi.“

Þýski félagsfræðingurinn, Fabian Ochsenfeld, skrifaði fyrir sex árum síðan grein í „Kölner Zeitschrift für Soziologie und Sozialpsychologie. Fyrirsögnin er: „Glerþak eða gullbúr: strandar stjórnunarframi kvenna af mismunun í fyrirtækjunum eða skyldum við fjölskylduna?“ Spurningu sinni svarar hann svoleiðis: „Launamunur kynjanna skýrist [...] að öllu leyti af tveim utanaðkomandi (ausserbetriebliche) þáttum; annars vegar vali menntunar, sem þeim [konum] er í sjálfsvald sett, og hins vegar, hvað flestum viðkemur, mismunandi afleiðingum þess að stofna til fjölskyldu.“ Kastljósið beinist að námsvali og stofnun fjölskyldu. Aðrar rannsóknir benda í sömu átt.

Laun kynjanna hafa einnig verið rannsökuð á Íslandi. Lengstum hefur verið komist að þeirri niðurstöðu, að konum væri vangreitt fyrir vinnu sína, þrátt fyrir eftirfarandi jafnréttisákvæði Búalaga frá 1775: „[Ef konan] gjörir karlmanns verk með slætti, róðri, eður torf-ristu; þá á að meta verk hennar sem áður segir um karlmann til slíkra starfa,“ svo og ákvæða seinni laga um jafnrétti kvenna og karla til launa. Flestar þessara kannana hafa verið vísindalega gallaðar. Athygli hefur verið vakin á þessu.

Í viðtali við baðamenn Morgunblaðsins sagði t.d. Einar Steingrímsson, stærðfræðiprófessor, að engin áreiðanleg gögn sýni fram á kynbundinn launamun á Íslandi. Einar segir að munurinn sem haldið er fram að sé til staðar sé það lítill að það væri „tölfræðilegt kraftaverk“ ef það hallaði alltaf á konur. Hann bendir m.a. á, að í nýlegri úttekt velferðarráðuneytisins komi fram, að konur á aldrinum 18 til 27 ára í opinbera geiranum, séu að meðaltali með hærri laun en karlar.

Helgi Tómasson, prófessor í tölfræði, segir m.a.: Aðferðin [við rannsókn á launamuni kynjanna] byggir á því að störf, menntun og starfsreynsla séu eins verðlögð hjá öllum einstaklingum í öllum fyrirtækjum og stofnunum. Laun þessa staðlaða einstaklings eru borin saman við laun karla og kvenna. Munurinn á meðaltölum kynjanna er síðan kallaður kynbundinn launamunur. ... Þar sem niðurstöður eru yfirleitt þær að það halli á konur er ályktað að öll fyrirtæki og stofnanir mismuni konum (jafnmikið) í launum sem nemur þessari prósentu. ... Þetta er kolrangt af mörgum ástæðum. Má þar nefna að mikilvægir þættir sem áhrif hafa á laun eru ekki teknir með í reikninginn, s.s. færni, sjálfstæði, frumkvæði, ábyrgð og álag. Þessa þætti er ekki að finna í þeim launakönnunum sem ályktanir um kynbundinn launamun eru dregnar af en í vísindum hagrannsókna og tölfræði eru ýmsar leiðir til að takast á við slíkt. ... Annar stór galli á þessum könnunum er sá að hópar starfsfólks í mjög mismunandi fyrirtækjum eru lagðir saman. Sá möguleiki er fyrir hendi að ekkert fyrirtæki eða stofnun stundi þá mismunun gagnvart konum sem menn þykjast lesa út úr meðaltalinu um kynbundinn launamun.“ Hin vondu vísindi í þessu efni leiða óhjákvæmilega til skakkrar niðurstöðu. Helgi segir: „Sú skoðun að munur á meðallaunum kynja sé til vitnis um að einhvers konar misrétti kynja er ef til vill ein útbreiddasta tölfræðiblekking 20. aldar.“ Áróður, sem byggir á áðurgreindri tölfræðiblekkingu, afbökun og oftúlkunum, er varasamur. „[S]töðugar vitnanir í hugtakið kynbundinn launamun þar sem gefið er í skyn að gervallt kvenkynið sé fórnarlamb mismununar af völdum karla. Ófullkomin gögn og einfaldir meðaltalsútreikningar leyfa ekki svo hrikalega ályktun. Útilokað er að slík óskynsamleg hegðun og umfangsmikil mismunun geti átt sér stað, þótt einungis sé litið til þess kostnaðar sem af henni hlytist.“

Ragnar Árnason, hagfræðiprófessor, hefur einnig bent á, „að þær kannanir á launamun kynjanna hér á landi sem birtar hefðu verið væru tölfræðilega alvarlega gallaðar og niðurstöðurnar því í besta falli afar óáreiðanlegar. Þar að auki segðu þær ekkert um orsakir þess launamunar sem kynni að vera fyrir hendi.“

Það virðist ríkja einhvers konar rétttrúnaður í þessum efnum. Þór Rögnvaldsson, sem reyndi í grein í Morgunblaðinu að leiðrétta rangfærslur í sambandi við launakönnun BHM, framkvæmdri árið 2015, lýsti þessu svo: „Þessa grein skrifaði ég um mitt sl. sumar – en heyktist síðan á að birta hana: ég hræddist ofsafengin viðbrögð vegna þess hvað málefnið er eldfimt. Nú hins vegar er mér svo ofboðið að ég hlýt að láta alla varkárni út í veður og vind hverfa: ég get ekki lengur orða bundist.“

Viðbrögð við gagnrýni hefur ekki látið á sér standa. Ólafía Rafnsdóttir, fyrrverandi formaður VR, skrifaði t.d. í félagsblað sitt: „Ég frá¬bið mér hroka þess¬ara miðaldra karl¬kyns pró¬fess¬ora sem telja sig þess um¬komna að segja mér og öðrum kon¬um að launamun¬ur kynj¬anna sé ekki til. Ég er til í að ræða við þá mál¬in – þegar þeir hafa öðlast skiln¬ing á því hvað það þýðir að vera kona í karla-heimi.“

Launakönnun, unnin í samvinnu Velferðarráðuneytis og Hagstofu Íslands árið 2015, er vafalítið haldbesta könnun á efninu. Höfundur hennar er Sigríður Snævarr, hagfræðingur. Höfundur varar við víðtækum ályktunum um launamun á grundvelli skýrslunnar, óútskýrður launamunur körlum í vil sé lítill Sigríður segir: „Í rannsókninni var jafnframt leitast við að meta hvaða þættir skipta mestu í greiningu milli skýrðs og óskýrðs launamunar. ... Niðurstaða þess er sú að mestu skiptir að karlar og konur starfa í mismunandi atvinnugreinum og gegna mismunandi störfum innan þeirra. Með öðrum orðum kynbundinn vinnumarkaður er meginorsök kynbundins launamunar.“ ... „Almennt er launamunurinn minnstur þar sem opinber umsvif eru hvað mest, í heilbrigðis- og félagsþjónustu, opinberri stjórnsýslu, fræðslustarfsemi og veitum.“ ... „Niðurstaðan er skýr: starfstengdu breyturnar, atvinnugrein og starfsstétt, skýra langmestan hluta launamunarins. Vinnumarkaður er kynbundinn og launamuninn má rekja einkum til þess.“

Athygli vekur, að hér er í aðalatriðum um að ræða svonefndar kvennastéttir. Sænsk-íranski fræðimaðurinn, Nima Sanandaji (Cato Institute), hefur rýnt í þessa staðreynd og spyr; gæti einokun hins opinbera stuðlað að tálmunum í frama og launabaráttu kvenna. Hann segir: „Opinber einokun heilbrigðisþjónustu, umhyggju barna og aldraðra leiðir til vanþróunar í þessum hluta atvinnulífsins, sem knúinn er áfram af konum. Háir skattar og velferðarhlunnindi hvetja konur til að vinna færri stundir, löng fæðingarorlof hvetja þær til að dvelja heima. Allt þetta hefur áhrif á metorðaklifrið.“

Margar rannsóknir, þar með talin sú vandaðasta, unnin á vegum Velferðarráðuneytisins, benda til, að mæður velji frekar hlutastörf og velji fremur að sinna börnum sínum heima, heldur en að berjast til frama á samkeppnisvinnustöðum. Feður og karlar, trúir ævafornu hlutverki sínu, samsinna og láta það eftir konum sínum. Hannes Hólmsteinn Gissurarson, prófessor í stjórnmálafræði, kynni að hitta naglann hnitmiðað á höfuðið, þegar hann kallar þetta „gæfumun“ kynjanna. (Þýðingar eru höfundar.)

Gjörningaveður og kyngaldrar

Á því Herrans ári 1484 reit Innocentius páfi VIII (1432-1492) örlagaríkt bréf. Glefsur úr því hljóma svo: „Hafa þeir [trúvillingar] með særingum, álögum, sjónhverfingum og öðrum argvítugum galdraiðkunum og – athæfi, óhæfu og hræðilegri viðurstyggð, deytt afkvæmi kvenna, jafnvel í móðurkviði, sem og ungviði búfjár, eyðilagt afurðir jarðarinnar, vínþrúgur, ávexti trjáa, já, jafnvel konur og karla, áburðardýr, hjarðdýr sem önnur dýr, víngarða, aldingarða, engi, beitilönd, maís, hveiti og annað kornmeti. ... [Að] undirlagi óvinar alls mannkyns [djöfulsins] hika þau ekki við að fremja og drýgja andstyggilegasta ófögnuð og saurugustu öfgar, steypandi sálu sinni í glötun, svívirðandi Guð almáttugan, fjölmörgum til hneykslunar og skaða.“ (Þýð. Ólína Þorvarðardóttir. Brennuöldin).

Bréfið varð hvatning hinum kynbældu svartmunkum, Heinrich Kramer (1430? – 1505) og Jakob Sprengler (1436? – 1495), til að rita hinn skelfilega Nornahamar (Malleus Maleficarum), leiðarvísi um galdraofsóknir, þrunginn kvenhatri. Andskotinn sjálfur hafði samkvæmt djöflafræði kirkjunnar tekið sér bólfestu í sálum manna, einkum klögumálakvenna af alþýðustéttum og kynsystra þeirra í klaustrum, sem ástunduðu saurugt líferni. Kölski var viðsjárverður og brá sér í allra kvikinda líki.

Eins og páfi benti á gerði djöfullinn konur undirgefnar sér í kynsvalli. Einnig rændi hann og ruplaði, eyddi og deyddi fyrir þeirra tilstuðlan, sbr. eftirfarandi vitnisburð fórnarlamba. Fyrra dæmi: „Hún hafði ekki aðeins bruggað banaráð mönnum jafnt sem skepnum; hún hafði einnig haldið við djöfulinn sjálfan í 38 ár. Hann hafði vitjað hennar „í mannsmynd, svartur á hár og skegg, meiri á velli en nokkur dauðlegur maður, svartklæddur“ á næturþeli, ríðandi, búinn riddarastígvélum með spora og gyrtur sverði.“ Þegar á svallhólminn var komið, upphófust almenn kynmök.

Síðara dæmi: „Þar kemur djöfullinn inn um glugga sem „stór maður, allur svartklæddur með mikið og kolsvart skegg og augnalit mjög tindrandi og óttalegt. ... Hvílubrögð hans eru öflug og þjösnaleg, veita ekkert yndi, og hann er jökulkaldur viðkomu . ... Hann otaði frá lendum sér ófögnuði nokkrum, köldum sem ís, er gekk allt upp undir bringspeli eða á móts við geirvörtur á fyrrgreindum sakborningi.“ (Galdrafárið í Evrópu, eftir Hugh Trevor-Roper, þýð. Helgi Skúli Kjartansson)

Tæpum fjórum öldum síðar, var ritað annað „bréf.“ Grundvallarkenningasmiður kvenfrelsaranna, Elizbeth Cady Stanton (1815-1902), skilgreindi fjanda okkar tíma: „Karlinn er þrunginn tortímingu; harðneskjulegur [og] sjálfselskur. Hann unnir stríði, ofbeldi [og] sigurvinningi, miklast af sjálfum sér og leggur að fótum sér. Eins og í hinum veraldlega heimi sáir hann í siðferðið ósætti, glundroða, sjúkdómum og dauða.“ (Þýð. höfundur)

Nútímaútfærsla Ingibjargar Daggar Kjartansdóttur á kennisetningu fræðaformóður hennar er áhugaverð. „Veruleiki kvenna er þessi. Kynbundið ofbeldi ógnar lífi þeirra og heilsu. ... Vondi karlinn á sér enga eina birtingarmynd, hann er alls staðar og hvergi og þú veist aldrei hvort eða hvenær þú mætir honum. Stundum þekkir þú hann bara af góðu einu þar til hann snýst gegn þér. Stundum laðar hann þig til sín og brýtur á þér.“

Kvenfrelsarar berjast hatrammri baráttu gegn karldjöflinum. Þeir hafa valið áþekka leið og fyrrgreindur páfi, Jósef Vissarionovich Stalín (1878-1953), Adolf Hitler (1889-1945) og Joseph Raymond McCarthy (1908-1957). Áróður þeirra ýmist ól á eða skapaði ótta, örvæntingu og ógn. Í áróðursherferðum kvenfrelsaranna hefur karlmönnum í hálfa öld verið brigslað um djöfullegar misþyrmingar barna sinna og ástvina. Karlmaðurinn kvelur aukinheldur dýr jarðar og spillir náttúrunni, svo heimsendir er rétt handan við hornið. Fólk, sem verður viti sínu fjær og veit ekki sitt rjúkandi ráð, verður auðveldlega bráð múgsefjunar, þar sem beitt er hugmyndafræði eða trúarbrögðum. Einhvern þarf að hafa til blóra. Um þessar mundir er það feðraveldið. Blóraböggulinn rúmar allan sálarsorann, enda um að ræða hálfa fjórðu milljón karla.

Hefndarþorsta er svalað og refsigleði mögnuð. Hreinsunareldurinn brennur glatt. Lög eru endurtúlkuð og ný samin. Sönnunarbyrði sakarábera er léttvæg fundin. Æra karla fuðrar upp á galdrabálkesti almenningsálits og fjölmiðla.

Málstaðurinn er studdur eins konar „fræðihringekju,“ þar sem höfundar styðjast við „sannleika“ hvers annars. Staðreyndir, skynsemi og rök hripa af þeim sem vatn af gæs. Áróðurinn er hertur, fjármagnaður af opinberu fé. Kerfisbundið er þaggað niður í „villutrúarmönnum,“ sem ýmist eru dæmdir af löglegum dómstólum, sýnardómstólum eða dómstóli götunnar.

Það er fátt nýtt undir sólinni. Gengur galdrafárið í endurnýjun lífdaganna á okkar méli?