Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 14; Hver er seldur undir sök?

Fjölmiðlar hafa lagt sig fram um að sýna Þjóðverja og leiðtoga þeirra, Adolf Hitler, í neikvæðu ljósi. Það er t.d. vandfundin mynd af honum hýrum í bragði. Sömuleiðis er fiktað við annað myndefni til að laða fram neikvæðni gegn þýska ríkinu. Fræg er myndin af „tékknesku“ konunni í hópi þriggja, þegar þýski herinn ók inn í þýska héraðið, Sudeutenland. Hún brynnti músum – í samhengi séð af gleði. Áróðursmiðlarnir höfðu aftur á móti klippt hana úr myndinni og sögðu hana gráta af hryggð vegna komu þýska hersins.

Eins og bent var á í upphafi pistlaraðarinnar skrifa sigurvegararnir söguna eins og þeim hentar. En hver er sú þörf, sem knýr þá til rangsnúinna söguskrifa; að réttlæta eigin gjörðir, fegra sig, varpa frá sér ábyrgð? Þetta er frumstæð aðferð, en virkar greinilega, þegar sigurvegararnir komast upp með að leyna upplýsingum og stunda áróður og heilaþvott í einokunarfjölmiðlum.

Franski heimspekingurinn, Jean-Francois Lyotard (1924-1998), bendir á, að fullyrðingar söguritara um hina og þessa „sönnu“ atburði, séu oft og tíðum hið gagnstæða. Eins og breski rithöfundurinn og tónlistarmaðurinn, Gilad Atzmon, orðar það:

„Sagan [sagnfræðin] dregur dul á sameiginlega skömm okkar, bæði kerfisbundið og ágengt.“

Í því ljósi má t.d. skoða, hvernig Bandaríkjamenn gera sér far um að fela eigin hlutdeild í óhamingju Gyðinga, t.d. með því setja á stofn söfn um útrýmingu þeirra (Holocaust Museum) hvarvetna. Þar er þess hvergi getið - fremur en í breskum söfnum - að þjóðirnar báðar skirrðust við að taka á móti Gyðingum, sem voru á flótta, áður en stríðið braust út og ofsóknir stóðu yfir í Þýskalandi.

Churchill var umhugað um stríð eins og ágreiningur innan stríðsráðs hans ber með sér. „Hættið að tala um frið, brjótið Þýskaland í mola. … Þýskaland er of öflugt. Við verðum að eyða því,“ sagði hann m.a.

Breski sagnfræðingurinn, Guru Dev Teeluckdharry, segir í grein sinni, „Þjóðarmorði á Þjóðverjum í Póllandi – 1939“ (The Genocide of the Germans in Poland – 1939), að Winston Churchill, Franklin D. Roosevelt og Josef Stalin, hafi allir verið Gyðingar. Hafi það við rök að styðjast, er vandséð, hvernig má flokka hatur og óþverrahátt eftir trú eða þjóðerni.

Ég hef ekki aðrar heimildir fyrir ofangreindu, en náið samband Franklin og Josefs er þekkt. Beiðni Franklin um fyrirgreiðslu Jóseps til hagsbóta fyrir (William) Avarell Harriman (1891-1986), sendiherra í Mosku, svo ekki sé talað um kærleika þeirra og samvinnu í seinni heimstyrjöldinni, bendir til ákveðinnar vináttu, jafnvel þótt Franklin hafi beitt sér fyrir því að framleiða kjarnorkusprengjur til að varpa á Rússa. Winston og Franklin voru báðir háðir fjársterkum Gyðingum, þeim sömu, er kyntu undir báðum heimstyrjöldunum og stofnun Ísraelsríkis.

Vinskapur þríeykisins hélt fram yfir Jalta ráðstefnuna 1945, þar sem heiðursmennirnir skiptu á milli sín veröldinni. Og allir voru þeir sammála um stofnun Sameinuðu þjóðanna og að leggja af Þjóðabandalagið. Það var augljóslega valdastofnun nýlenduveldanna, nema Þýskalands. Yfirlýstur tilgangur með stofnun þess var að stuðla að fríði á jörðu. Hins vegar hunsaði það öll erindi Þjóðverja þess efnis að grípa inn í ofsóknir og morð á Þjóðverjum, utan „gervilandamæra“ Þýskalands. Það varð kveikjan að innrás Þjóðverja í Pólland, sem leiddi til stríðsyfirlýsingar Frakka og Breta á hendur þeim.

Það átti að bæta um betur, þegar Sameinuðu þjóðirnar voru stofnaðar. En Bandaríkjamenn og Bretar sátu á svikráðum við Kínverja og ríkisstjórn Ráðstjórnarríkjanna. Formósu (Taiwan) var gefið sæti Kína í Öryggisráðinu í andstöðu við Ráðstjórnarríkin, sem sniðgengu fundi þess um tíma í mótmælaskyni. Það lagði blessun sína yfir samsæri Breta og Frakka um að stofna nýtt ríki Gyðinga í Palestínu, árið 1948.

Bandaríski hershöfðinginn, George Van Horn Moseley (1874-1960), lagði reyndar fram svipaða kenningu og fyrrnefndur Guru fyrir margt löngu. Hann staðhæfði fullum fetum, að ofangreint þríeyki hefði stefnt að heimsyfirráðum Gyðinga. George var mikill mannbótarsinni (eugenics) og verulega andsnúinn stefnu forseta síns – sérstaklega ríkisjafnaðarstefnu hans (sbr. New Deal), þar sem lán voru tekin hjá fjármagseigendum, seðlabankanum (Federal Reserve), til opinberra framkvæmda. George mótmælti líka tilnefningu Gyðingsins, Felix Frankfurter (1882-1965), í hæstarétt. En þar var fyrir lærifaðir hans, Louis Brandeis (1956-1941). Báðir voru áhrifamiklir í stjórnmálum og áróðursmenn fyrir stofnun Ísraelsríkis.

Fyrrgreindir hæstaréttarlögmenn voru úr hópi auðugra og valdamikilla Gyðinga, sem stofnaði „Æruverndarbandalagið“ (Anti-Defamation League), sem m.a. barði niður gagnrýni á framferði Gyðinga í einu og öllu og með öllum tiltækum ráðum; t.d. í kvikmyndaiðnaði og fjölmiðlum. Umsvifamesti hluti þeirra var/er í eigu Gyðinga. Í því eru ógnarleg völd fólgin, enda sagði tékknesk-ísraelski sagnfræðingurinn, Yehuda Bauer:

„Vald Gyðinga er, að mínum dómi, valdið til að þagga niður gagnrýni á vald þeirra.“

Hershöfðinginn, George, var á svipaðri bylgjulengd. Hann benti m.a. á, að Gyðingar hefðu yfirráð yfir helstu fjölmiðlum Bandaríkjanna og þegar Japanar gerðu árás á Pearl Harbour sá hann strax í hendi sér, að þetta væri tálgjörningur bandarísku stjórnarinnar og Auðvaldsgyðinga í Bandaríkjunum.

Það er fjöldi vísbendinga um, að George hafi ekki verið úti á þekju. T.d. mátti lesa þessa fyrirsögn í Daily Express í mars 1933:

„Júdea lýsir yfir stríði á hendur Þýskalandi.“ Gyðingar í Bandaríkjunum undir forystu Samuel Untermyer (1858-1940) skipulögðu viðskiptaþvinganir gegn Þjóðverjum.

Í fréttinni má lesa: „Þjóð Ísraels um heim allan lýsir yfir efnahagslegu og fjármagnslegu stríði á hendur Þýskalandi. Fjórtán milljónir Gyðinga snúa bökum saman með þessari stríðsyfirlýsingu.

Gyðingar munu sameinast í heilögu stríði gegn þjóð Hitler og leggja niður störf; heildsalinn mun hverfa frá fyrirtæki sínu, bankamaðurinn frá hlutabréfamarkaðnum, verslunarmaðurinn frá búð sinni og ölmusumaðurinn frá aumkunarverðu hreysi sínu.“

David Abramham Brown (1875-1958), forsprakki „Sameinaðra baráttusamtaka Gyðinga“ (United Jewish Campaign), sagði: „Við, Gyðingar, ætlum okkur að etja til stríðs gegn Þýskalandi.“

Í Englandi stofnuðu auðkýfingar innan vébanda „Fulltrúa Gyðinga í Englandi“ (Board of Jewish Deputies in England), sjóð (Focus) til að fjármagna áróður gegn Þýskalandi 1936. Forsprakki leynifélagsins var Bernard Nataniel Waley-Cohen (1914-1991) og áróðursmeistarinn sjálfur Winston Churchill.

Einn af aðalhugmyndafræðingum Síonhyggjumanna (Síonista), Úkraínumaðurinn, Wladimir (Zev) Jabotinsky (1880-1940), sagði 1934 í franska tímaritinu, Gyðingi (Juif), á þá leið, að brýna nauðsyn bæri til að eyða Þjóðverjum, þar sem Gyðingum stafaði hætta af þeim.

Ári síðar lét hann út úr sér: „Það er í raun aðeins ein tegund valds, sem skiptir máli; stjórnmálaaflið. Við, Gyðingar, erum valdamesta þjóð veraldar, því við búum yfir þessu valdi og kunnum að nota það“ (Jewish Daily Bulletin).

Paul Dreyfus sagði 1938: „Áður en árið er liðið, munu Englendingar, Rússar, Frakkar og Bandaríkjamenn, hafa gert gangskör að viðskiptaþvingunum til að koma efnahagi Þjóðverja og Ítala á kné.“

Á sama ári gortaði Joseph Trimble yfir því í American Hebrew, að Gyðingum hefði verið komið fyrir í helstu áhrifastöðum í Bretlandi, Rússlandi og Frakklandi og að „þessir synir Ísraels myndu koma einræðisherra nasista til helvítis.“

Það átti reyndar við um Þýskaland eftirstríðsáranna einnig. Njósnaforingi Þjóðverja, Reinhard Gahlen, kom að góðum notum við stofnun bandarísku leyniþjónustunnar (CIA), þegar leyniþjónusta hersins var lögð niður.

Bernard Lecache, sagði 1918: „Þjóðverjar eru opinber óvinur okkar númer eitt. Því er það hlutskipti okkar að lýsa yfir miskunnarlausu stríði gegn þeim.“ (Nú eru Rússar hins vegar óvinur Evrópusambandsins og Nató númer eitt.)

Í Daily Herald frá árinu 1939 má lesa: „Gyðingar almennt líta á þetta stríð sem heilagt stríð.“

Fleiri stríðsyfirlýsingar birtust í fjölmiðlum Gyðinga. Í Central Blad Voor Israelitien 1939, stendur: Milljónir Gyðinga, sem búa í Bandaríkjunum, Englandi og Frakklandi, Norður- og Suður-Afríku, að ógleymdum þeim, sem í Palestínu búa, eru staðráðnir í að heyja tortímingarstríð gegn Þjóðverjum, þar til yfir lýkur.“

„Með því að missa Þýskaland, missir Gyðingaþjóðin (Jewry) landsvæði, sem var vettvangur valdbeitingar þeirra. Þess vegna er hún staðráðin í að endurheimta það.“ (Louis Marschalko, 1940)

„Heimsráðstefna Gyðinga hefur átt í stríði við Þýskaland í sjö ár.“ (Rabbi M. Perlzweig)

„Seinni heimstyrjöldin er háð til varnar grundvallar kennisetningum Gyðingsdóms.“ (Rabbi Felix Mendlesohn, 1942)

En hver er Gyðingur og ekki? Það fer eftir skilgreiningu - og þess ber vitaskuld að geta, að um er að ræða trúarbrögð, Gyðingadóm, en ekki þjóðerni.

Þýski fræðimaðurinn, Dietrich Bronder, gyðingatrúar, hélt því fram, að sjálfur Adolf Hitler og flestir samherja hans væru ýmist að einhverju leyti Gyðingar eða tengdir Gyðingum. (Sbr. bók hans: Bevor Hitler kam: Eine Historische Studie. Bókin er mikil að vöxtum, hálft fimmta hundrað síðna. Hún var útgefin 1964 og endurútgefin 1975. Hún aflaði höfundi sínum ekki vinsælda eins og nærri má geta.)

Á meðal ofangreindra samherja eru Paul Joseph Göbbels (1897-1945, Heinrich Himmler (1900-1945), Rudolf Walter Richard Hess (1894-1987) og Ulrich Friedrich-Wilhelm Joachim von Ribbentorp (1893-1946), sem meira að segja átti í vinfengi við Chaim Weizmann (1874-1952), fyrsta forseta Ísraelsríkis.

Listinn er lengri, en sérstaka athygli vekja nöfn Walter von Keudell (1884-1973), Reinhard Tristan Eugen Heydrick (1904-1942) og Odilo Lothar Ludwig Globocnik (1904-1945), sem fékk viðurnefnið Gyðingatortímandinn.

Þar er líka bankamenn og fjölmiðlamenn að finna eins og Ernest Franz Sedgwick Hanfstaengl (1887-1975), aldarvin Adolfs, sem síðar varð ráðgjafi Frank Delano Roosevelt (1882-1945), forseta Bandaríkjanna.

Nú fer flokkun í góða, ljóta og illa heldur betur að vandast.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler 13: Stríðsglæpir og fjöldamorð

Það er stundum erfitt að átta sig á því, hvað átt sé við, þegar fjallað eru um stríðsglæpi Þjóðverja. Stundum er í raun fjallað um glæpi bandamanna þeirra eins og Úkraínumanna. Það gætir vissulega tvöfeldni í viðhorfum gagnvart þeim eins og þýskum nasistum á Vesturlöndum, sbr. hyllingu úkraínskra morðingja í kanadíska þinginu, og hollustu Vesturlandabúa við úkraínska Gyðinganasista um þessar mundir.

Tvöfeldnin var blygðunarlaus, þegar Galisíu herdeildum Úkraínumanna, fleiri þúsundum manna, voru gefin grið, og sett undir vernd breska hersins. Þessi hersveit var ábyrg fyrir Huta Pieniacka fjöldamorðunum 1944, þar sem mörg hundruð Pólverja voru myrt.

Fjöldi þeirra hryllilegu fjöldamorða, sem Þjóðverjar eru sakaðir um, eru ekki síður á ábyrgð bandamanna þeirra um alla Evrópu, stundum með þátttöku Gyðinga sjálfra. Fyrrnefnd hersveit Úkraínumanna myrti t.d. rúma eina milljón Gyðinga, að því að talið er, hundruð þúsunda Pólverja, aragrúa eigin landsmanna, Rússa og Hvít-Rússa. (En eins og bent hefur verið á, eru tölur mjög á reiki og óáreiðanlegar.)

Þýsk fyrirtæki, þar á meðal þau, sem fjármögnuð voru af auðmönnum meðal Gyðinga í Bandaríkjunum, tóku eignarnámi eigur og fyrirtæki Gyðinga í Póllandi og Úkraínu í kjölfar ofsókna og drápa. Það sama átti sér stað í Rússlandi.

Í grein sinni um hersveitir þjóðernissinna í Úkraínu (Organization of Ukranian Nazis), segir fræðimaðurinn, Hugo Turner:

„Gyðingar voru barðir til dauðs með járnstöngum. Pólverjar voru höggnir í spað með öxum og sagaðir í tvennt. Úkraínski þjóðernisherinn skemmti sér við að niðurlægja fórnarlömb sín og pynta til dauða. Rússarnir voru stundum húðflettir.“

Það er væntanlega almælt, að úkraínsku hersveitirnar hafi unnið með Þjóðverjum og meira að segja orðið hluti hers þeirra í Póllandi og Úkraínu, þ.e. Galísíu herfylkið. En færri vita, að þeir hafi líka átt samvinnu við bresku leyniþjónustuna, MI6 og OSS, hernaðarleyniþjónustu Bandaríkjanna. Hún var síðar endurmótuð samkvæmt þýsku leyniþjónustunni og kölluð Central Intelligence Agency (CIA). Hvorki MI6, né CIA slepptu tökunum á úkraínsku samfélagi, að stríði loknu.

Það er kaldhæðni örlaganna, að nú séu það Pólverjar og Ísraelsmenn, sem styðja dyggilega við bakið á (rússneska) Gyðingnum, Volodymyr Olesandrovych Zelensky, og þjóðernisofstækisstjórn hans, sem Vesturlönd, með Leyniþjónustu Bandaríkjanna í fararbroddi, kom í valdastóla. Aðalbakhjarl hans er úkraínskur Gyðingur með ísraelskan ríkisborgararétt.

Grimmdaræðið helltist sömuleiðis yfir Lithaugamenn (Litháa). Þegar þýsku hersveitirnar héldu inn í Kaunas, skammt frá Vilnius, urðu þýskir hermenn vitni að slátrun Gyðinga með ýmis konar bareflum. Aðalmorðinginn var kallaður „Maðurinn með ljáinn“ (Death Dealer). Honum var klappað lof í lófa af áhorfendaskaranum.

Þýski herforinginn, Lothar William Mordian Freiherr von Bischoffshausen (1897-1970), lýsti þessum viðbjóði svo:

„Þegar ég innti fólk eftir, hvað væri á seyði, var mér sagt, að „Maðurinn með ljáinn“ í Kaunas væri að störfum og að hann myndi sjá til þess, að allir „svikarar og samsærismenn“ fengju refsingu við hæfi fyrir „svik sin.“ Þegar ég kom nær varð ég vitni að grimmd, sem í engu líktist því, sem ég hafði séð í stríðsátökum í báðum heimstyrjöldunum.“

Í uppnáminu í rússneska keisaradæminu eftir Október byltinguna 1917, lýstu úkraínskir þjóðernissinnar yfir sjálfstæði. Yfirhershöfðingi ríkisins var Symon Petliura (1879-1926). Hann er m.a. þekktur fyrir dráp á 50 til 60.000 Gyðingum, og fjölda Rússa.

Rússneski hershöfðinginn, Anton Ivanovich Denikin (1872-1947), var annar morðingi á þessum skelfilega vígvelli, drap fólk eins og flugur. Honum var mjög í mun að berja á Ráðstjórnarríkjunum og úkraínskum aðskilnaðarsinnum. Þokkapiltarnir, Anton og Symon, gerðu með sér bandalag.

Úkraínsku fasistana dreymdi um sinn eigin leiðtoga, „providnyk“ eða „Vozhud.“ Í draumi þeirra fólst hreint ríki eins og ísraelsk stjórnvöld hafa unnið að í Palestíinu/Ísrael.

Pólsk-þýski sagnfræðingurinn, Grzegorz Rossolinski-Liebe, hefur gefið út fróðlega bók um efnið: „Stephan Bandeira: Líf og endurlífgun úkraínskra þjóðernissinna: Fasismi, þjóðarmorð og dýrkun“ (Stephan Bandera. The Life and Afterlife of a Ukranian Nationalist: Fascism, Genocide, and Cult).

Það er engu líkara en að morðæði hafi farið eins og logi um akur í Austur-Evrópu um það bil frá áttunda áratugi nítjándu aldar. Trúlega hefur það losnað úr læðingi við umrót, uppþot og uppreisnir í rússneska keisaradæminu. Innrásir stjórnvalda í Ráðstjórnarríkjunum og Þýskalandi í Pólland og Lithaugaland voru eins og olía á eld.

Morðsvall hermanna, skæruliða og almennings, var skelfilegt. Þjóðverjar voru fráleitt einir um hituna. Bresk-pólski sagnfræðingurinn, Ivor Norman Richard Davies, bendir t.d. á verulega hlutdeild Gyðinga sjálfra í leynilögreglusveitum Ráðstjórnarríkjanna.

Þjóðverjar og bandamenn þeirra í Úkraínu, Lithaugalandi, Búlgaríu, Rúmeníu, Slóvakíu, Serbíu og víðar, frömdu hryllileg fjöldamorð. Gyðingar voru fjölmennastir meðal fórnarlamba.

Þessi fjöldamorð eru umtöluð: Morð Úkraínumanna á Pólverjum í Galisíu og Huta Pieniacka. Fórnarlömb gætu hafa verið um 100.000, að mestu leyti konur og börn; dráp Úkraínumanna og Þjóðverja á Gyðingum í Lviv. Þar voru hefndar- eða drápssveitir Þjóðverja að verki (Einsatzgruppen). Tala fórnarlamba er óljós, en þau skiptu þúsundum; fjöldamorðin í Kænugarði framin af Úkraínumönnum og Þjóðverjum (Babi Yar). Fórnarlömbin kynnu að hafa verið á annað hundrað þúsund; Odessa morðin á Gyðingum voru framin af Rúmenum og Þjóðverjum. Um 50.000 féllu í valinn.

Það er eftirtektarvert, að Bandamenn skyldu halda hlífiskildi yfir verstu stríðsglæpamönnum Úkraínumanna, Eista, Letta, Lithaugamanna og Þjóðverja, sem þátt tóku í þessum óhugnaði. Kanandamenn, Bandaríkjamenn og Bretar buðu þá velkomna þúsundum saman. Þeirra á meðal voru Michael Karkoc (1919-2019 - BNA) og Serhij Woronyj (Lundúnum). Woronyj tók líka þátt í að brjóta uppreisnarmenn í Varsjárgettóinu á bak aftur. Talið er, að þar hafi um 200.000 verið drepnar.

Morðæði var nú reyndar ekki nýtt af nálinni í Evrópu, þar sem Gyðingar komu við sögu, t.d. í hryllilegum ofsóknum á hendur þeim í Strassborg í febrúar 1349, þegar svarti dauðinn herjaði um álfuna. Sagan/þjóðsagan segir, að um tvær þúsundir Gyðinga hafi verið brenndir lifandi. Þjóðverjar sökuðu Gyðinga um að hafa eitrað vatn í brunnum þeirra. Önnur skýring er sú, að Þjóðverjar hafi viljað losna undan skuldaáþján þeirra. Þær gætu verið fleiri.

Það fer ekki milli mála, að Þjóðverjar ástunduðu glæpsamlegan hernað. (Það er nú reyndar allur hernaður.) Má þar nefna fjöldaaftökur andstæðinga, Gyðinga og aðra, árásir á óbreytta borgara og skelfilegar hernaðaraðgerðir eins og t.d. þegar tékkneskum skæruliðum, sem drápu SS foringjann Reinhard Heydrich, var drekkt í kjallara dómkirkjunnar í Prag, árið 1942. Eins og það væri ekki nóg voru gerðar árásir á þorpsbúa.

Það mætti halda, að Þjóðverjar hefðu sótt námskeið í þess háttar refsihernaði hjá Bretum. Þetta eru einmitt aðferðir, sem þeir m.a. beittu í Palestínu, t.d. á íbúa í þorpinu, al-Bassa. Þar þvinguðu þeir þorpsbúa upp í rútu, sem sprengd var í loft upp.

Ísraelar hafa tamið sér þetta, ekki síður en Þjóðverjar í annarri heimstyrjöldinni. Fjöldarefsingar hafa meira að segja fengið þar nafn, „Dahiya refsing,“ eftir árás flughers þeirra á Dahiya i Beirut 2006. Gadi Eizenkot, hershöfðingi, lét þau boð út ganga, að svo færi fyrir fleiri þorpsbúum, sem Ísraelum þætti sér stafa ógn af.

Verðskulda Þjóðverjar verri útreið en aðrar þjóðir fyrir sams konar glæpi, t.d. glæpi Bandamanna sjálfra? Bretar og Bandaríkjamenn gerðu t.d. eldsprengjuárásir á þýska borgara til að deyfa baráttugleði þeirra, t.d. í Hamborg og Dresden, þar sem flóttamenn höfðu flúið undan Rauða hernum. Þessi voðaverk kynnu að hafa kostað tæpa hálfa milljón óbreyttra borgara lífið. En tölur eru á reiki.

Í heildina drápu Bandamenn um eina milljón almennra, þýskra borgara, í kerfisbundnum loftárásum. Var það tortímingarherferð? Þess má geta, að Þjóðverjar svöruðu í sömu mynt, drápu trúlega um fjórðung milljónar.

Framferði hershöfðingja Ráðstjórnarríkjanna undir lok stríðsins er bókstaflega skelfilegt. Rauði herinn fór myrðandi, nauðgandi, rænandi og ruplandi um Þýskaland. Talið er að tæpum tveim milljónum þýskra kvenna hafi verið nauðgað.

Sérstaklega svívirðileg var árásin á farþega- og lystiskipið, Wilhelm Gustloff í janúar 1945. Þeir drekktu þar 9.343 flóttamönnum á flótta undan Rauða hernum.

Bandaríkjamenn létu sig ekki muna um að grilla 140.000 japanska borgara í kjarnorkusprengju.

Sjálfir drápu Bandamenn eigin þegna í hrönnum, t.d um 60.000 Frakka. Svipaðan fjölda Gyðinga drápu úkraínsku nasistarnir, undir forystu Symon Petliura, krýndri hetju Úkraínumanna.

Bretar voru líka iðnir við kolann í nýlendum sínum, þar sem þeir „báru byrði hvíta mannsins,“ þ.e. aðra kynþætti. Í Bengal sveltu Bretar undir forystu Winston Churchill þrjár milljónir Bengala, meðan Þjóðverjar og Rússar drápu Gyðinga í Evrópu. Hann svelti sömuleiðis þúsundir Þjóðverja til dauða, eftir lok fyrri heimstyrjaldar.

Í lok stríðsins voru þýskir hermenn teknir til fanga þúsundum saman. Bandaríski „Þjóðverjinn,“ Dwight David (Ike) Eisenhower (Eisenhauer), hershöfðingi, síðar forseti Bandaríkjanna, lét reka þá í gaddavírsdilka í fangabúðum undir beru lofti (Rheinwiesenlager – Rhine-Meadown Death Camps). Þar dó rúm milljón þeirra (líklega 1.2 milljónir) úr sulti, vosbúð og sjúkdómum. Það er kannski ekki að ósekju, að hann hafi fengið viðurnefnið „skelfilegi sænski Gyðingurinn.“

Eisenhower er einn þeirra ráðamanna, forseta, sem Gyðingaauðjöfrarnir (Bernard Baruch) höfðu í taumi. Honum var – eins og Henry Morgenthau, fjármálaráðherra, í nöp við Þjóðverja. (Sbr. bók James Bacque: Crime and Mercies. The Fate of German Civilians under Allies Occupation 1944-1950).

Eisenhower er einnig ábyrgur fyrir „Aðgerð kjöldrætti“ (Operation Keelhaul), þar sem tvær milljónir flóttamanna og stríðsfanga frá Ráðstjórnarríkjunum voru gerðir afturreka með valdi. Þeir, sem ekki voru teknir af lífi, voru sendir í fangabúðir í Síberíu (Gulag). Þessi gjörningur var liður í samkomulagi stórmennanna þriggja, sem skiptu á milli sín veröldinni í Yalta 1945. Um það segir Homer Earl Capehart (1897-1979), þingmaður, ári síðar:

„Eftir að stríðinu lauk, hafa um þrjár milljónir manna, að mestu leyti konur, börn og öldungar, verið drepnar í Austur-Þýskalandi og Suðaustur-Evrópu. Um fimmtán milljónir hafa verið fluttar nauðungarflutningum eða reknar af bújörðum sínum, nú flóttamenn. Um fjórðungur þessa fólk hefur dáið drottni sínum. Um það bil fjórar milljónar karla og kvenna hafa verið sendar til Austur-Evrópu sem þrælar. Svo virðist sem útrýming Þjóðverja í Austur-Evrópu, að minnsta kosti fimmtán milljónum þeirra, hafi verið skipulögð í samræmi við ákvarðanir í Yalta.“

Svo má spyrja, hvort trúarbrögð fórnarlambanna skipti máli? Miklu fleiri Kristmönnum var slátrað en Gyðingum. Má þá einu gilda, hvaða tölur eru lagðar til grundvallar. Það eru mörg fjöldamorðin í seinni tíma sögu, þar sem Gyðingar hafa ekki verið fórnarlömb.

Í stríði Frakka gegn Algeríumönnum var um tíunda hluta þeirra fargað, þ.e. upp undir 1.5 milljón Múhameðstrúarmönnum; í stríði Tyrkja (Ottomana) og Armeníumanna var rúm milljón Kristmanna drepin.

Ef við lítum okkur nær, lætur nærri að Bandaríkjamenn hafi drepið u.þ.b. 6 milljónir karla, kvenna og barna, í alheimsstríði sínu gegn hryðjuverkamönnum, sem þeir hrundu af stað í kjölfar árásar á tvíburaturnana 2001.

(Bandaríski blaðamaðurinn, Deanna Spingola hefur skrifað fróðlega bókaröð um heimsveldisstefnu. Sú fyrsta er: „Yfirráðaúrvalið: Skoðun á heimsvaldastefnu, þjóðarmorði og frelsun“ (The Ruling Elite; A Study in Imperialism, Genocide and Emanicipation).

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 12: Löggjöf um sannleiksgildi helfarar og útrýmingarbúða

Sagan um Helför Gyðinga eða útrýmingu er brennd í vitundina og kennd í skólum Vesturveldanna, jafnvel þótt merking hugtaksins, helfarar, sé á reiki eins og áður er drepið á.

T.d. sagði Shimon Peres (1923-2016), forsætisráðherra Ísraels, að hann hefði óttast „helför“ (holocaust)“ þegar ísraelskri flugvél var rænt og lent í Entebbe 1976 í Úganda. Það voru rúmlega eitt hundrað Ísraelsmenn um borð.

En við skyldum ekki efast um sannleiksgildi arfsagnarinnar, segir Timothy Ryback í Wall Street Journal 2004.

„Vitaskuld eru yfirþyrmandi sögulegar sannanir og sannanir byggðar á líkum, um þær fyrirætlanir nasista að útrýma þjóð Gyðinga í Evrópu. Það eru girðingarhólf með vaktturnum og umtalsverður vitnisburður Herfararaflifenda, svo og réttarskýrslur stríðsglæpamanna nasista.

En það er fáum beinum sönnunum til að dreifa, sem upplýsa um morðáætlanir. Nasistar létu einskis ófreistað til að draga dul á „Lokalausnina“ [Endlösung], duldu hana í skrauthvörfum skrifræðisins. Þeir tóku einnig niður og afmáðu drápsbúnaðinn. Skortur áþreifanlega sannanna hefur orðið gróðrarstía Helfararafneitunariðnaðar.“

Réttarhöld Bandamanna í Nürnberg voru tvíþætt; annars vegar voru einstaklingar úr þýska hernum sóttir til saka og hins vegar fyrirtæki. Þýsk fyrirtæki voru sett á sakabekkinn eins og; Krupp, I.G. Farben og Flick.

Þýsku iðjuhöldarnir höfðu greitt lausnarfé til að losa Adolf Hitler úr fangelsi, þegar hann var fangelsaður fyrir undirróður snemma á fjórða áratugi síðustu aldar. Við réttarhöldin héldu Bandaríkjamenn sömuleiðis hlífiskildi yfir þýskum auðjöfrum og fyrirtækjum. Þó voru nokkrir auðkýfinganna dæmdir til skemmri fangelsisvistar, en leystir úr haldi af Bandaríkjamönnum.

Þessir og fleiri drápstólaframleiðendur voru kallaðir, „Kaupahéðnar dauðans“ í bók Helmuth Carol Engelbrecht (1895-1939) og Frank Cleary Hanighen (1899-1964), sem kom út í Bandaríkjunum 1937. Þá gat Bandaríkjamönnum verið ljóst, að þeim hafði verið att út í fyrstu heimstyrjöldina af samtökum hergagnaframleiðenda og bankamanna. Þar voru Gyðingar í fararbroddi.

Eins og áður er bent á sökuðu áróðursmenn Gyðinga í Rússlandi yfirvöld um útrýmingu sex milljóna Gyðinga upp úr aldamótunum 1900, þegar skærur byltingarmanna gegn þeim stóðu sem hæst. Þessi tala bólgnaði ýmist eða rénaði í áranna rás. Fjöldi Gyðinga tók þátt í uppreisnum og óeirðum í Rússlandi, síðar í andspyrnuhreyfingunni í Frakklandi.

Þegar Rússar frelsuðu fanga úr búðum Þjóðverja, gáfu þeir hryllilegar lýsingar á ástandi þeirra og starfsemi búðanna, sem Rauði krossinn hafði látið undir höfuð leggjast að greina frá – mætti ætla. Þá varð til hugtakið „útrýmingarbúðir“ og talan sex milljónir komst aftur á kreik fyrir atbeina rússneskra yfirvalda.

Gyðingafjölmiðlar í Bandaríkjunum gripu þessa tölu á lofti og smám saman fylgdu evrópskir fjölmiðlar í kjölfarið. Reyndar höfðu þeir einnig endurómað fyrri talnaleiki ofsóttra trúsystra í rússneska keisaradæminu.

Þrátt fyrir að pólsk rannsóknarnefnd hafi síðar reynt að skoða málið hlutlægt og komist að því, að trúlega hafi um 1.2 milljónir Gyðinga látist í búðum Þjóðverja, eru milljónirnar sex heilagur sannleikur á mörgum vígstöðvum. En þó sitja Ísraeler ekki lengur við sex milljóna keipinn. Samkvæmt Jerusalem Post, drápu nasistar þrjár milljónir Gyðinga og tæpar tvær „ekki-Gyðinga.“

„Sannleikurinn“ um sex milljóna helför Gyðinga er sums staðar bundinn í lög. T.d. var breski sagnfræðingurinn, David Irving, dæmdur fyrir útrýmingarafneitun (holocaust denial) í Austurríki, þegar hann efaðist um vísindalegt sannleiksgildis talnaleiksins. David hefur reyndar einnig fjarlægt geislabaug stríðsóvitans, Winston Churchill, í bók sinni, „Stríð Churchills (Churchills War).

Bandaríski rithöfundurinn, Christoffer .J. Hopkins, hefur sætt svipuðum ákúrum og ákærum og David. Dómstólar í Þýskalandi dæma hann fyrir svipaðar sakir. Þar er tákn þjóðernisjafnaðarmanna (Zwastika) eða hakakrossinn, í brennidepli. Hann hefur borið saman áróður á líðandi stundu við áróður Þriðja ríkisins. Enda er hann sakaður um hatursorðræðu.

Í Lithaugalandi, Úkraínu og Lettlandi, er svipaða löggjöf að finna. Í Póllandi er bannað með lögum að bendla Pólverja við „Holocaust.“ Pólsku sagnfræðingarnir, Jan Grabowski og Barbara Engelking, eru nú saksóttir fyrir þær sakir. Rök hafa verið færð að því, að Pólverjar hafi drepið fleiri Gyðinga en Þjóðverjar í landinu. Þar fóru morðin fram að mestu leyti. Bók þeirra heitir: „Nóttin, sem engan enda tók: Örlög Gyðinga í ákveðnum sýslum í hernumdu Póllandi“ (Dalej Jesst Noc. Losy Zydów w Wybranych Powiatach Okupowanej Polski).

Pólverjinn, Menachem Begin (1913-1992), fjöldamorðingi og forsætisráðherra Ísraels, gerði líka Gyðingahatur Pólverja að umtalsefni: „Pólverjar höfðu andúð á Gyðingum og þeir voru verri en Þjóðverjar.“

Samkvæmt rannsóknum Jan Grabowski, kynnu orð Begin að hafa við rök að styðjast. „Bláa lögreglan,“ þ.e. pólsk lögregluhersveit undir hernámi Þjóðverja, gerði sig seka um margvíslegar ódáðir gagnvart Gyðingum. Hinn kjaftfori sagnfræðingur er eðlilega fallinn i ónáð. Honum er hótað málsókn og atvinnumissi.

Pólsk-bandaríski sagnfræðingurinn, Tomasz Gross, sem skrifaði bókina, „Nágrannar: Eyðilegging samfélags Gyðinga í Jedwabne, Póllandi“ (Neighbors: The Destruction of the Jewish Community in Jedwabne, Poland), sætir nú rannsóknum.

Annar sagnfræðingur, Tom Segey, hefur skrifað bókina: „Sjöunda milljónin. Ísraelsmenn og Helförin“ (The Seventh Million. The Israelis and The Holocaust).“ Þar bendir hann m.a. á, hvernig sagan er aðlöguð hugmyndafræðilegum þörfum Ísraelsríkis. Hann tiltekur sem dæmi rán og yfirheyrslur yfir Adolf Eichmann, Exodus-málið, þ.e. þegar Bretar sneru skipi með fjölda Gyðinga úr fangbúðum Þjóðverja til Þýskalands, og réttarhöldin yfir Bandaríkjamanninum, John Demjanjuk (1920-2012).

Ísraelska leyniþjónustan staðhæfði að John væri Ívan grimmi, þ.e. Úkraínumaðurinn, Ivan Mykolaiovych. Hann var sakaður um að hafa kynt gasklefana og höggvið fanga í spað með sverði. Dauðadómi hans í Ísrael var umsnúið, þar eð vitnin þóttu ekki nógu trúverðug. Hann var síðar dæmdur til fimm ára fangelsisvistar í Þýskalandi.

Í þessu sambandi má geta bókar Evu Schweitzer, frá árinu 2004, sem óbeint snertir efnið. Bókin heitir, „Bandaríkin og Helförin (Amerika und der Holocaust), þar sem höfundur lýsir því m.a., hvernig bandarískir athafnamenn og iðnjöfrar gáfu innspýtingu í þýskan iðnað og nýttu sér vinnuafl Gyðinga í fangabúðunum.

Eva fjallar einnig um andgyðingleg viðhorf bæði Breta og Bandaríkjamanna, sem komu í veg fyrir dvalarleyfi Gyðinga í ríkjum þeirra. Hún heldur því fram, að Leyniþjónusta Bandaríkjamanna hafi vitað um ódæði „Aðgerðasveita“ nasista (Einsatzgruppen) 1941 og einnig fangabúðirnar, sem hún kallar útrýmingarbúðir.

Ennfremur heldur Eva því fram, að Bandaríska leyniþjónustan hafi átt samstarf við þýska stríðsglæpamenn við að koma undan þýfi, bæði frá Gyðingum og öðrum þjóðum.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 11: Helförin og afneitaraveiðar

Síðustu áratugina hafa sagnfræðingar og aðrir fræðimenn reynt að grafast fyrir um og skoða þær heimildir, sem Nürnberg réttarhöldin og „arffrásögnin“ um helför Gyðinga byggir á.

Gyðingurinn, David Christoffer Cole (Stein), bandarískur blaða- og kvikmyndagerðarmaður vakti athygli fyrir heimildamyndagerð um helförina 1992, þegar hann heimsótti Auschwitz. Hann komst að því, að opinbera sagan ætti ekki við rök að styðjast. Þegar honum höfðu borist ítrekaðar líflátshótanir, breytti hann nafni sínu í Stein. (https://www.youtube.com/watch?v=jO659PP_unQ)

Fleiri hafa undrast og efast. Í greinasafninu, sem ber titilinn, „Helförin brotin til mergjar: Vaxandi gagnrýni á „sannleika“ og „minningar“ (Dissecting the Holocaust. The Growing Critique of „Truth“ and „Memory“), má sjá svipaðar vangaveltur.

Safninu er ritstýrt af þýska efnafræðingnum, Germar Rudolf. Hann rannsakaði m.a. aðstæður í fangabúðunum í Auschwitz og Birkenau. Hann komst að þeirri niðurstöðu, að þær hefðu ekki hentað til fjöldaútrýmingar.

Germar hefur verið hundeltur af þýskum, breskum og bandarískum yfirvöldum, og setið í þýsku fangelsi. Þar að auki var honum meinað að ljúka síðasta prófi í doktorsnámi sínu á grundvell laga frá árinu 1939, þ.e. að ógilda mætti háskólapróf, væri hlutaðeigandi óverðugur. Það eru raunar ólög nasista til að bola Gyðingum úr opinberum stöðum.

Þetta minnir óneitanlega á mál Hans Joachim Kupka, ný-sjálensks Þjóðverja, sem var meinað að hefja doktorsnám sitt. Hans hafði verið kærður af gyðinglegum meðnemendum, sem höfðu áhyggjur af andgyðinglegum viðhorfum. Hann var sagður helfararafneitari. Það þótti því óviðeigandi, að hann rannsakaði þróun þýsku í Nýja-Sjálandi, þar sem hann gæti þurft að tala við þýskumælandi Gyðinga. Um þetta var unnin mikil skýrsla. Skýrsluhöfundur mælti með því, að rektor bæði samfélag Gyðinga afsökunar.

Annar helfararafneitari, þýski lögfræðingurinn, Horst Mahler, var látinn dúsa í fangelsi fyrir staðhæfingar þess efnis, að kerfisbundin útrýming Þjóðverja á Gyðingum hefði aldrei átt sér stað.

Þó er Þjóðverjinn, Ernst Christoff Friedrich Zündel (1939-2017), líklega sá helfararafneitandi, sem mestur styrr hefur staðið um. Í Kanada var hann dæmdur fyrir þá sök, að útgáfur hans voru taldar ”líklegar til að leysa hatur úr læðingi gagnvart tilteknum hópi” manna. Einnig þótt stafa af honum þjóðaröryggisógn. Í Bandaríkjunum var hann ákærður fyrir útrunna vegabréfsáritun og í Þýskalandi fyrir að mana til kynþáttahaturs.” Þar var hann látinn dúsa í fangelsi í fimm ár.

Franski prófessorinn, Robert Faurisson Aiken (1929-2018), var í Frakklandi dæmdur fyrir ótilhlýðilegar efasemdir um helfararsöguna. Fyrsta grein hans um efnið birtist í Le Monde 1978. „Gasklefavandinn eða sögusögnin um Auschwitz.“

Hann efaðist líka um, að dagbækur Önnu Frank væru ekta. Dómstóllinn dæmdi hinn virðulega og sprenglærða prófessor til sekta. Síðan var hann sviptur starfi og æru.

Ákveðnir hópar Gyðinga um víða veröld vaka yfir helfararfrásögninni. Í Ástralíu stefndi „Framkvæmdastjórn ástralska Gyðingaráðsins“ (Executive Council of Australian Jewry), Gerald Frederick Töben (1944-2020), fyrir hatur í garð Gyðinga og afneitun helfararinnar. Hann sagði m.a. enga gasklefa hafa verið í fangbúðum nasista og helförin væri lygimál. Dómarinn sagði Gerald F. hafa „forsmánað þjóð Gyðinga.“

Breski félagsfræðiprófessorinn, David Miller, var rekinn á dyr, eftir að „Gyðingafélagið í Bristol“ (Britstol Jewish Society) og „Námsmannasamtök Gyðinga“ (Union of Jewish Students), bæði tengd „Heimalandssamtökum Síonista“ (World Zionist Organization), kvörtuðu yfir gagnrýni hans á skilgreiningu „Alþjóðlegu minningarsamtakanna um Helförina“ (International Holocaust Remembrance Association). Hún er í anda ísraelsku ríkisstjórnarinnar, þ.e. að gagnrýni á stjórnina sé andsemítafæð eða -hatur. (Semítar eru allar þjóðir, sem komnar eru frá ættföðurnum, Sem Nóasyni, samkvæmt Bíbliunni.)

Helförin er augljóslega viðkvæmt efni í þjóðmálaumræðunni og hjá dómstólum. Vera Sharav, rúmenskur Gyðingur, aflifandi úr fangabúðum nasista, er nú kominn á skrá hjá þýskum saksóknurum fyrir ótilhlýðilega umfjöllun. Henni varð á að bera saman fjöldamorð Þjóðverja á Gyðingum við afleiðingar bólusetninga við covid-19. „Afneitunaramman,“ Ursula Haverbeck, í Deutsche Welle kölluð „raðafneitari,“ harðneitar að meðtaka boðskapinn um kerfisbundna útrýmingu Þjóðverja á Gyðingum í annarri heimstyrjöldinni. Níutíu og þriggja ára (2022) var henni stungið í fangelsi fyrir glæp sinn.

Hún er þó ekki elst í „öldungadeildinni,“ sem réttað er yfir við þýska dómstóla. Jósef (dulnefni) er rúmlega aldargamall, fyrrverandi fangavörður í Sachenhausen fangabúðunum. Honum er gefin að sök samsekt við aftökur rússneskra hermanna og dráp Gyðinga með eiturgasi.

Þjóðverjar eru iðnir við sakfellingarkolann. Kanadísku systkinin Monika og Alfred Schaefer voru bæði dæmd fyrir hatursorðræðu. Monika birti myndskeið á YouTube, sem olli verulegum titringi: „Fyrirgefðu mamma. Ég hafði á röngu að standa um Helförina“ (Sorry mom, I was wrong about the Holocaust). Bróðirinn, Alfred, framleiddi myndskeiðið.

Á heimasíðu fyrrnefnds Germar má m.a. finna fjölda heimildamynda um efnið á síðunni: Holocaust Handbooks. Bendi einnig á heimildarmynd Luke Holland, „Síðustu frásagnir“ (Final Account): https://www.theguardian.com/film/2021/dec/02/it-became-crystal-clear-they-were-lying-the-man-who-made-germans-admit-complicity-in-the-holocaust

Árið 2017 bannaði Amazon rúmlega eitt hundrað bækur, sem fluttu gagnrýninn boðskap um Helförina.

Nürnberg dómstóllinn leiðir hugann óneitanlega að Alþjóðaglæpadómstólnum (Cour Pénal Internationale), sem síðar var stofnaður. Rannsókn hans á stríðsglæpum Nató í Afganistan gekk afar treglega, en hann fékk hins vegar byr undir báða vængi, þegar Vesturveldin báru á hann fé og fengu til að rannsaka þann stríðsglæp Rússa að bjóða (rússneskum) börnum frá Austur-Úkraínu endurnæringar- og menntunardvöl í þar til gerðum búðum í Rússlandi, jafnvel þótt bandarísk skýrsla um glæpinn sýndi í sjálfu sér ekkert misjafnt.

Nürnberg dómsstóllinn, Alþjóðaglæpadómstóllinn og Alþjóðadómstóllinn (Cour Internationale de Justice – International Court of Justice – World Court) í Haag, voru/eru snar þáttur alþjóðastjórnmála og þeirrar hagsmunagæslu og hrossakaupa, sem þar eiga sér stað. Þar endurspeglast valdajafnvægið í veröldinni. Nú situr Ísraelsstjórn á bekk sakamanna vegna ásakanna um þjóðarmorð eins og Þjóðverjar forðum.

Ísraelsstjórn verður vafalítið sýknuð, því í eðli sínu tekur ákæran einnig til þátttöku Bandaríkjanna og Breta, sem taka óbeinan og beinan þátt í stríðinu við hlið Ísraela. Enda beittu yfirvöld beggja ríkja sér fyrir stofnun Ísraels, rekstri þess og hernaði.

Bandarísk hermálayfirvöld og stjórnmálamenn þar í landi kalla Ísrael framvarðarsveit sína í Miðausturlöndum. Einn þeirra vildi meira að segja knýja Ísraela til að varpa kjarnorkusprengju á Íran til að taka ómakið af Bandaríkjamönnum.

Yfirdómari Alþjóðadómstólsins, Joan E. Donohuge er fyrrum ráðgjafi Hillary Clinton í ráðuneyti Barack Obama og tók þátt í skipun hennar.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 10; Stríðsglæpir Bandamanna

Ætli komi að því að réttað verði yfir Bandamönnum fyrir stríðsglæpi þeirra eins og; framleiðslu Bandaríkjamanna á kjarnorkusprengjunni undir forystu Gyðingsins, (Julius) Robert Oppenheimer (1904-1967), sem átti sér þann draum að brenna þýskar borgir í helvítisloga; kjarnorkusprengingar Harry S. Truman í Nagasagi og Hírósíma; eldsprengingum í Dresden og Hamborg; víðtækum sprengjuárásum á Berlín; stíflusprengingum; árásinni á Wilhelm Gustloff, SS Thielbek og SS Cap Ancona, sem öll fluttu flóttamenn – Gyðinga einnig – frá víglínunni í austri.

Rússar sökktu Wilhelm Gustloff (skírt eftir erindreka Þjóðverja, sem Gyðingur myrti með köldu blóði), Bretar hinum tveim. Tugþúsundir voru drepnar, u.þ.b. átta sinnum fleiri en fórust með Titanic.

Við afrekaskrána má bæta við nauðgunum bandarískra hermanna á japönskum konum; nauðgunum og vændirekstri hermanna Bandamanna (Breta, Bandaríkjamanna og Frakka); fjöldaaftökum á þýskum uppgjafahermönnum; fjöldaaftökum Júgóslava á u.þ.b. 50.000 stríðsföngum (með vitorði Breta); eldsprengjuregni Bandaríkjamanna á Tókíó, sem drápu um 100.000 óbreytta borgara; dauðabúðum Eisenhower fyrir þýska uppgjafahermenn og hauskúpusöfnun bandarískra hermanna í Japan. Bandaríkjamenn drápu rúma milljón Þjóðverja í nefndum búðum.

Þar við bætast fjöldaflutningar á Þjóðverjum til Síberíu, aftökur stríðsfanga, vinnuþrælkun sigraðra Þjóðverja; hjarðbrottrekstur Þjóðverja frá heimilum sínum í Prússlandi og Sudetenland; fjöldanauðganir Rauða hersins samkvæmt skipunum böðulsins og Gyðingsins, Lazar Moiseyevich Kaganovitch (1893-1991), „Úkraínuböðulsins,“ sem var hægri hönd og mágur aðalritara Byltingarflokks (Kommúnistaflokks) Ráðstjórnarríkjanna, Joseph Vissarionovich Stalin (1878-1953).

Sum fórnarlambanna skýrðu frá því, að sovésku konurnar í hernum hefðu horft á og skemmt sér hið besta, þótt þetta athæfi sjálfsagt. En það þótti ekki blaðamanninum, Natalya Gesse, sem var náin vinur Andrei Sakharov (1921-1989). Hún sagði:

„Rússnesku hermennirnir nauðga öllum þýskum konum frá átta ára aldri til áttræðs. … [Rauði herinn] var her nauðgara.“ Fjöldi kvenna framdi sjálfsmorð.

Rauðu dólgarnir létu sér þó ekki nægja þýskar konur. Fyrrnefndur fréttamaður, Vasily Grossman, uppgötvaði, að rússneskar, pólskar, hvít-rússneskar og úkraínskar konur urðu einnig fyrir barðinu á þeim.

Breski sagnfræðingurinn, Anthony Beevor, höfundur bókarinnar „Hruns Berlínar 1945“ (Berlin: The Downfall 1945), leiðir að líkum og upplýsingum sjúkrahúsa í Berlín, að um 100.000 kvenna í Berlín hafi verið nauðgað af hermönnum Rauða hersins. Þýski sagnfræðingurinn, Miriam Gebhardt, telur 190.000 líklegri tölu.

Trúlega hafa um 10.000 hinna ólánsömu kvenna látist vegna áverka eða tekið eigið líf. Hlutfallið er þó trúlega allmiklu hærra fyrir þær 1.4 milljónir kvenna í Austur-Prússlandi, Pomerania/Pommern (í Þýskalandi og Póllandi) og Sílesíu (ýmist í Úkraínu eða Póllandi), sem voru fórnarlömb nauðgara. Talið er, að um tveim milljónum kvenna á herteknum svæðum hafi verið nauðgað.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 9: Helfararráðgátan og réttarhöldin í Nürnberg

Það er eitt og annað lítt sannfærandi í frásögnum um útrýmingu Gyðinga. Hví skyldu Þjóðverjar hafa gert samninga við Síongyðinga um flutning trúbræðra og -systra til Palestínu (Haavara samninginn), ef þeim væri svo mjög í mun að slátra þeim?

Hví skyldu Þjóðverjar hafa lagt á sig flutninga Gyðinga með ærnum tilkostnaði, ef fyrir þeim vekti að drepa þá? Hví skyldu þeir hafa leyft Rauða krossinum stöðugt eftirlit með aðbúnaði fanga?

Hví gerðu fangaverðir sér þá fyrirhöfn að merkja þá? Hví skyldu fangaverðir hafa stofnað hljómsveitir meðal fanga? Hví skyldu þeir hafa leyft iðkun íþrótta og efnt til kappleikja? Hvers vegna var sundlaug í Auschwitz.

Hvers vegna voru Gyðingar gefnir saman í hjónaband af SS liðsforingja 1944? Í Theresienstadt (þá í Tékkóslóvakíu) var gyðingapresti leyft að gefa saman Gyðingahjón að vorlagi 1945.

Hvers vegna var hjónum leyft að stunda kynlíf og konum leyft að fæða börn í búðunum - og ala þau upp? Hvers vegna fengu þær skárri meðferð en aðrir fangar – og fengu meira að borða? Gyðingafjölmiðillinn, Forward, segir þúsundir barna hafa fæðst í Auschwitz.

Enn má spyrja! Hví skyldu Þjóðverjar hafa reist gasofna rétt við bústaði hershöfðingjanna í Auschwitz og þannig skapað þeim hættu? Gasinu var hellt inn um glugga á þaki klefanna, sögðu vitni. Hvernig má það vera, að svo margir hafi lifað af vistina í útrýmingarbúðunum? Rússar frelsuðu 9.000 fanga 1945. Hvers vegna hafa engin ummerki fundist um milljónir líka? Hvers vegna fundust engar heimildir, skrásetningar, skýrslur, um fjöldadrápin? Þar hefur rómaðri, þýskri skilvirkni greinilega ekki verið beitt.

Fangabúðir Þjóðverja voru allar austan við hernámssvæði Vesturveldanna. Rússar frelsuðu fangana. Þeir komu til Auschwitz í janúar 1945. Herstjórn Vesturveldanna og almenningur hafði við lýsingar Rússa að styðjast um ástandið í búðunum.

Hvers vegna var frásögn vitna við réttarhöldin og utan þeirra jafn ósamhljóma og raun ber vitni? Öll vitnin við Nürnberg réttarhöld sigurvegaranna höfðu svipaða sögu að segja. Ætli það skýrist af skipulagningu og söfnun gagna?

„Ritchie boys and girls“ koma í þessu efni við sögu með afdrifaríkum hætti. Þetta var hópur fólks, Íslendingar þar á meðal, innflytjendur eða Bandaríkjamenn af erlendum uppruna, sem var sérstaklega þjálfaður í njósnum og sálhernaði, þ.e. beita lævísum undirróðri, áróðri, lygum og prettum, til að koma fram vilja Bandaríska hersins.

Þátttakendur fengu sérstaka tilsögn í yfirheyrslutækni, særa fólk eða pína til játninga, að eigin skapi. Þetta fólk var sent til höfuðs föngum úr fangabúðum Þjóðverja, þýskum stríðsföngum, og hverjum þeim, er þeim þótti akkur í að yfirheyra.

Menntun hópsins hófst árið 1942. Gyðingar voru þar fjölmennir, flestir flóttamenn frá Þýskalandi. (Þeir eru líka kallaðir, „helfararaflifendur.“) Hermenn úr þessu sauðahúsi voru einnig notaðir sem túlkar við Nürnberg réttarhöldin, saksóknarar og spyrjendur. Margir þeirra voru ráðnir hjá Bandarísku leyniþjónustunni, þegar hún var stofnuð á grunni leyniþjónustu hersins 1947, m.a. með aðstoð frá Reinhard Gehlen (1902-1979), yfirmanni í leyniþjónustu Þjóðverja.

Bandaríkjamenn lögðu mikla elju og alúð í áróður sinn. Menningar- og fræðaherdeild stofnuðu þeir einnig, „Rithöfundastríðsnefndina“ (Writers War Board). Fjármálaráðherra Franklin D. Roosevelt, Gyðingurinn, Henry Morgenthau (1891-1967), hafði veg og vanda af nefndinni. Hann hafði einnig sérstakan áhuga á því að rústa iðnaði Þjóðverja (sbr. Morgenthau Plan).

Rithöfundurinn, Rex Stout (1886-1975), var fenginn til að veita nefndinni forstöðu. Hann lýsti yfir í magnaðri grein með titlinum; „Við skulum ala á hatri eða fara forgörðum að öðrum kosti“ (We Shall Hate, or We Shall Fail):

„Ég hata Þjóðverja og skammast mín ekki fyrir það. Í ljósi dáðanna, sem þeir hafa drýgt og með tilliti til þess, sem landsmenn mínir eru tilbúnir til að gera þeim, myndi ég þvert á móti dauðskammast mín, ef ég hataði þá ekki.“

Annar afreksmaður, blaðamaðurinn, William Lawrence Shirer (1904-1993), tók einnig þátt í nefndarstörfum. „Ráðið um utanríkismálefni“ (Council on Foreign Relations) veitti honum styrk til að skrifa „óræka“ sögu Þýskalands nasismans. Afurðin heitir: „Uppgangur og endalok þriðja ríkisins“ (The Rise and Fall of the Third Reich)

Bandaríska herstjórnin, þ.e. „Vettvangsmyndatökuskrifstofa“ njósnadeildar hersins (Field Photograhic Branch, Office of Stragegic Services – OSS) sendi kvikmyndatökuteymi frá Hollywood sumarið 1945 til að safna gögnum fyrir Nürnberg réttarhöldin og fjölmiðlana, svo og til að kvikmynda réttarhöldin og taka viðtöl við aflifendur.

Kvikmyndateymið var sent að undirlagi Dwight David Eisenhower (1890-1969), hershöfðingja, en yfirmaður skrifstofunnar var sjálfur John Ford/John Martin Feeney (1894-1973). Bræðurnir, Gyðingarnir, Stuart Schulberg (1922-1979) og Seymour Wilson (Budd) Schulberg (1914-2009), báru hitann og þungann af verkefninu. Það þarf varla að taka fram, að teymið var fjandsamlegt Þjóðverjum.

Eisenhower átti einnig vingott við eigendur Gyðingamiðlana í Bandríkjunum eins og CBS, NBC og Hvít-Rússann, David Sarnoff (1891-1971), sem reyndar starfaði sem „samskiptaráðgjafi“ í bandaríska hernum, svo og William Samuel (Paloff) Paley (1901-1990), af úkraínskum Gyðingaættum.

Adolf Hitler hefur trúlega gert sér í hugarlund ásetning Bandamanna um réttarhöld eða eitthvað svipað. Í erfðaskrá sinni segir hann m.a.:

Mig fýsir að verða eftir í þessari borg (Berlín) og hljóta sömu örlög og milljónir annarra, sem hafa af eigin frumkvæði tekið sams konar ákvörðun. Aukin heldur vil ég forðast handtöku fjandmanna, sem krefjast nýs sjónarspils, sem Gyðingar skipuleggja fyrir sefasjúkan múginn. Margt má fleira fróðlegt lesa í erfðaskránni.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 8: Sagan um helförina grópast í vitund almennings

Helfarartalan 6.000.000 í umfjöllun Gyðingafjölmiðla í áratugi eða frá því um 1890, virðist hafa verið innsigluð, þegar úkraínski blaðamaðurinn og sagnfræðingurinn, Ilya Grigoryevich Ehrenburg (1891-1967), sagði í Soviet War News:

„Þjóðverjar drápu alla Gyðinga, öldunga og ungabörn í fangi, á svæðum, sem þeir hernámu. Spyrjið hvaða þýska fanga sem er, hví landar hans hafi tortímt 6.000.000 saklausra borgara. … Þjóðverjar pynduðu fáeina, síðustu eftirlifandi Gyðingana. Þjóðverjar drápu 6.000.000 Gyðinga, … alla Gyðinga í Póllandi, Ungverjalandi, Úkraínu, Lithaugalandi (Litháen), Hvíta-Rússlandi, Vestur-Evrópu og að sjálfsögðu í Þýskalandi.“

Ilya skrifaði, ásamt landa sínum og trúbróður, Gyðingnum, Vasily Semyonovich/Iosif Solomonovich Grossman (1905-1964), bókina, „Fullnaðarsvartbók um Rússagyðinga“ (The Complete Black Book of Russian Jewry). Bókina skrifuðu félagarnir í samráði við fulltrúa Gyðingasamfélags Bandaríkjanna og Andfasistaráð Gyðinga (Jewish Anti-Facist Committee) til að upplýsa um stríðsglæpi Þjóðverja og þátttöku Gyðinga í andspyrnunni. Bókin, sem er mikil að vöxtum, um 500 síður, var skrifuð á rússnesku og gefin út á Vesturlöndum 1944. Rússar hernámu fangabúðir Þjóðverja þó ekki fyrr en síðsumars 1944.

Höfundarnir störfuðu sem stríðsfréttaritarar fyrir Rauða herinn og skýrðu m.a. frá því, þegar fangabúðirnar í Treblinka og Majdanek voru herteknar 1944. Skýrsla Vasily, sem reynda var efnafræðingur að mennt, um Majdanek og Treblinka, var lögð fram sem sönnunargagn við Nürnberg réttarhöldin.

Í skýrslu Vasily má lesa um Josef Hirtreiter (1909-1978), þýskan fangavörð í Treblinka:

„Skepna þessi sérhæfði sig í barnadrápum. Hann var greinilega nautsterkur. Skepnan átti það til að grípa barn úr þvögunni, sveifla honum eða henni eins og barefli væri, barði höfði þess í jörðina eða reif það einfaldlega í tvennt. Þegar ég heyrði í fyrsta sinni um þessa skepnu - að því að talið er mennska veru úr konukviði - átti ég erfitt með að trúa skelfingarsögunum. En þegar ég heyrði söguna, hvað eftir annað, og þegar rann upp fyrir mér, að í huga vitnanna væri þetta smáatriði að telja, í fullkomnu samræmi við allt annað í Treblinka helvítinu, fór ég að leggja trúnað á sögurnar.“ (Víð Nürnberg réttarhöldin var Jósef dæmdur fyrir tíu morð, fyrst og fremst á börnum.) (Birt í safnriti höfundar: The Road stories. Journalism and Essays.)

Fréttamaðurinn á vegum Kanadísku Gyðingasamtakanna (Canadian Jewish Congress), kom á vettvang í ágúst. Hann fullyrti, að ein milljón Gyðinga hefði verið drepin í búðunum og hálf milljón fanga af öðrum toga. Hann sagði jafnframt: „Flytja mætti Bandaríkjamönnum þá frétt, að þrem milljónum [pólskra] Gyðinga, að minnsta kosti, hafi verið grandað og að lágmarki þriðjungi [Gyðingafanga] í Majdanek.“

Palestine Post sagði 1944, að fáeinir pólskir Gyðingar hefðu sloppið við útrýminguna og lifðu sem skógarmenn. Þeir fullyrtu, að 6.000.000 Gyðinga hefði verið útrýmt.

Árið 1979 birtist þó skjal frá Alþjóða Rauða krossinum. Höfundar þess telja, að um 271.000 manns hafi farist eða verið drepnir í fangabúðum nasista. Rauði krossinn hafði aðgang að búðunum, meðan á stríðinu stóð.

Ef marka má söguna, eru Gyðingar ekki sérlega talnaglöggir, þegar morð á þeim eru annars vegar. Í trúarritinu, Talmud (Thalmud), er til að mynda sagt frá því, að Rómverjar hafi myrt fjóra milljarða (billion) Gyðinga í borginni, Bethar. Rómverjar voru jafnvel enn þá magnaðri morðingjar en Þjóðverjar. Hvorki meira né minna en sextán milljónir Gyðingabarna voru sett í vafninga og lifandi brennd.

En hvað segja þýsk gögn um dagskrána í búðunum? Vistin þar var fjarri því að vera sældarlíf: Klukkan 5 að morgni var risið úr rekkju, búið um rúmin og boðið upp á kaffi. Klukkan 6 var svo nafnakall, vinnuhópar skipaðir og haldið til vinnu. Klukkan 12 var hádegishlé. Það var stutt, bara hálftími (eins og hjá Byggingafélaginu Brú í gamla daga). Að því loknu var snúið til vinnu. Klukkan 18 lauk vinnudeginum og snúið var til búða. Þá var nafnakall og matarmiðum dreift. Klukkan 21 voru ljós slökkt. Uppreisnarseggir voru teknir af lífi.

Í búðunum var sérstök stétt Gyðinga, „hausarar“ (kapos), sem höfðu með höndum verkstjórn og héldu upp aga. Þeir bjuggu við sérstök hlunnindi, voru betur fóðraðir og fengu stundum að skreppa í vændishús búðanna. Í vændishúsunum störfuðu þýskar konur að mestu leyti, engir Gyðingar, samkvæmt nýlegri bók um efnið, „Fangabúðavændishúsið“ (Das KZ Bordell). Hún er byggð á viðtölum við aflifendur.

(Þessi heimildarmynd er fróðleg: byggð á bók sagnfræðingsings, Thomas Goodrich, „Heljarstorminum“ (Hell Storm). https://www.hellstormdocumentary.com/ -)

Það hljómar ótrúlega, en satt engu að síður! Einungis tvö skjöl hafa fundist um Helförina í þeim skýrsluhlössum, sem Bandamenn komust yfir hjá þýska skrifræðinu. Almennt virtist þó flest fært til bókar í röð og reglu með hjálp tækni frá „International Business Machines“ (IBM) frá Bandaríkjunum.

Á Youtube má finna myndskeið, þar sem Heinrich Luitpold Himmler (1900-1945) röltir um fangabúðir og tekur fólk tali, þar á meðal strákling (væntanlega úr búðunum) og heldur þrumandi ræðu samtímis, en óttalega slitrótt. Það rímar ekki alveg við minninguna um tungulipran áróðurssegg, en skýrt með því, að Heinrich hafi á þessum tíma ekki samið handrit að ræðum sínum.

Svo virðist sem um sé að ræða upptöku frá fyrri ræðuhöldum. Heinrich hefur orð á því, að „uppræting“ (Ausrottung) Gyðinga sé leyndarmál. Hann útskýrir ekki nánar, hvað í upprætingu felst. Ætli maðurinn hafi verið svo einfaldur að flytja ræðu um ríkisleyndarmál? Andstyggilegur boðskapur Heinrich er þessi í hnotskurn:

Hvort þjóðir lifa í velmegun eða farast við sult og seyru læt ég mig engu skipta, nema að því marki, að þær gagnist sem þrælar í menningu vorri. Að öðru leyti læt ég mér það í léttu rúmi liggja. Það má einu gilda, hvort tíu þúsund rússneskar konur geispi golunni við að grafa varnarskurði gegn skriðdrekum. Bara að varnarskurðinum í þágu Þýskalands verði lokið. Ég leyfi mér einnig að víkja að erfiðu máli. Þar á ég við upprætingu (ausrottung) þjóðar Gyðinga. (https://www.youtube.com/watch?v=dY9EVQoUJRI - https://en.m.wikipedia.org/wiki/Posen_speeches?fbclid=IwAR0ospjl0GP03bIL6PzTelBTNDNFgoaJ58-DeehmaSwmCQVxAe2guqUskrE).

Aftur að umræddum skjölum. Fyrra skjalið, „Skýrsla (Report) Franke-Gricksch, eru menn þrátt fyrir allt sammála um, að sé falsað. Hitt skjalið, Wannsee bókunin (Protocol), kynni að vera sama marki brennt, skrifað á aðfinnsluverðri þýsku. Það vekur óneitanlega grunsemdir um fölsun. Vöntun upplýsinga um svo viðamikla aðgerð, veldur undrun.

Rithöfundurinn, Jürgen Langowski, hefur beint spjótum að svokölluðum endurskoðunarsagnfræðingum og öðrum fræðimönnum, sem hafa gerst svo djarfir að skoða staðreyndir um helförina. Hann segir þá öfgahægrimenn, Helfararafneitara (Holocaust denier) og vonda fræðimenn.

Honum er sérlega uppsigað við þá, sem benda á, að skjalið, sem færa á heim sanninn um lokahnykksáætlunina (Endlösung) um útrýmingu Gyðinga, gæti verið falsað, m.a. vegna málfarsins eins og fyrr segir, efnisins, þ.e. ónákvæmni og vafasamra fullyrðinga, svo og skipan fundarins í Wannsee. Skjalið var, að sögn, samið af undirtyllum. Þar að auki hefur ekki gefist kostur á tæknilegri skoðun því. (Sbr. bók Johannes Peter Ney: „Tilhögun fölsunar“ (Anatomy of Forgery).)

Fyrrnefndur Jürgen viðurkennir þó, að hvergi sé minnst á „fjöldamorð.“ En það skipti í sjálfu sér ekki máli, því einn fundarmanna, Adolf Eichmann (1906-1962), hafi við yfirheyrslur í Ísrael sagt, að dráp og ofbeldi hafi borið á góma. Það var ísraelska leyniþjónustan, Mossad, sem nam Adolf á brott frá Argentínu.

Það er ljóst, að í þýskum fangabúðum eins og fangabúðum annarra þjóða, herjuðu illskeyttir og banvænir sjúkdómar. Því er ljóst, að fjölmargir fangar hafi látist úr sjúkdómum. Undir lok stríðsins dóu fangar umvörpum úr hungri og vannæringu. Það átti reyndar einnig við um þýskan almenning.

Eiturgasið, sem, að sögn, var notað til að drepa fólk, virðist fyrst og fremst hafa verið notað til aflúsunar klæðnaðar, m.a. til að koma í veg fyrir útbreiðslu banvæns sjúkdóms, útbrotataugaveiki (typhus – flekkusótt, dílasótt, lúsatýfus). Þetta var algengur sjúkdómur í hernaði, t.d. í Spænska Márastríðinu, Þrjátíu ára stríðinu, og fyrstu heimstyrjöldinni. Þá létust um þrjár milljónir manna í Austur-Evrópu úr sjúkdómnum og á flótta hermanna Napóleons frá Rússlandi var sóttin aðgangsharðari en rússneskir hermenn og vetur konungur.

Í skýrslu (Runderschreiben 31/48) sem dagsett er í Vínarborg 1.10.1948, frá herlögreglunni (Militärpolizeilicher Dienst) eða Rannsóknarnefnd Bandamanna (Die Allierten Untersuchungskommission) segir um vitnisburð fanga um gasmorð:

“Rannsóknarnefnd Bandamanna hefur áður fært sönnur á (festgestellt), að í eftirfarandi fangabúðum hafi enginn verið tekinn af lífi með eiturgasi: Bergen-Belsen, Buchenwald, Dachau, Flossenbürg, Gross-Rosen og Mauthausen og útibúðunum Natzweiler, Reuengamme, Niederhagen (Wewelsburg), Ranvenbrück, Sachenhausen, Stutthof, Theresienstadt.

Í nefndum fangabúðum hefur verið sýnt fram á (nachgewiesen), að játningar í þá veru hafa verið fengnar með pyndingum (Folterung) og að vitnisburður sé falskur. …

Sérhver, sem leystur hefur verið úr haldi, og við skýrslutöku heldur því fram að hafa verið vitni að því, að fólk hafi verið myrt með gasi í tilgreindum fangabúðum – sérstaklega sé um Gyðinga að ræða, skal tilkynntur til þessarar rannsóknarnefndar. Ef hlutaðeigandi situr fast við sinn keip, skal hann sæta ákæru fyrir rangan vitnisburð.”

Gasofnar, sem Rússar endurgerðu í stríðslok, voru svo litlir, að þeir hafa tæpast annað eftirspurn. Engin ummerki um gasnotkun hefur fundist. Ei heldur fjöldagjafir. Vitni sögðu líkin hafa verið brennd.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 7: Helförin (Holocaust)

Sjálft hugtakið, helför, er óskýrt. Er átt við alla Gyðinga, sem létust í annarri heimstyrjöldinni eða Gyðinga, sem Þjóðverjar drápu í eða utan fangabúða?

Tölur eru mjög á reiki. Hæsta talan kom fram hjá Reuters og Berner Tagwacht í ágúst 1945. Þessar fréttaveitur sögðu, að helförin hefði kostað 26 milljónir Gyðinga lífið. Oftast er þó kennt, að Þjóðverjar hafi grandað, kerfisbundið útrýmt, sex milljónum Gyðinga. En talan á sér grunsamlega sögu.

New York Times, höfðuðdagblað Gyðinga í Bandaríkjunum, segir aldamótaárið 1900: „Það eru 6.000.000 lifandi, blæðandi, þjáningarfull rök fyrir Sionisma (flutningi Gyðinga til Palestínu).“

Tveim árum síðar segir Encyclopedia Britannica, að í Rússlandi og Rúmeníu búi 6.000.000 Gyðinga við ofsóknir (degraded).

Árið 1904 greinir New York Times frá því, að vandinn steðji ekki að Gyðingum í Bandaríkjunum, heldur 6.000.000 í Rússlandi, en „rússnesk yfirvöld hafði gefið Gyðingum leyfi til að yfirgefa landið.“

Fjallað er um ástandið í blaðinu ári síðar, þ.e. þegar byltingarblikur voru á lofti. Þá boðaði einn forsprakka byltingarmanna, að í landi hamingjusamra og frjálsra Rússa þyrftu 6.000.000 Gyðinga ekkert að óttast. Stjórnarbylting myndi uppræta orsakir Gyðingaofsókna og þar með jarðveg Síonisma.

Á árinu 1906 voru, samkvæmt Paul Nathan, blikur á lofti. Á fundi í Berlín í „Þýskri miðstöð hjálparsamtaka Gyðinga“ (Hilfsverein der Deutschen Juden), sem hann tók þátt í að stofna, greinir Paul frá heimsókn til Sankti Pétursborgar. Paul segist hafa komist á snoðir um fyrirhugaða lausn rússneskra yfirvalda á Gyðingavandanum, þ.e. margumræddra 6.000.000 rússneskra Gyðinga skyldi útrýmt kerfisbundið.

Samstarfsmenn Paul voru engir aukvisar; bankamaðurinn, Jacob H. Schiff (1847-1920), sem mestu réði um Gyðingamál í Bandaríkjunum, og Lucien Wolf (1857-1930) í Englandi. Hann var kallaður utanríkisráðherra anglósaxneskra Gyðinga (Anglo-Jewry).

Pólsk-bandaríski sagnfræðingurinn, Zosa Szajkowski/Yehoshua Frydman (1911-1978) segir, að „varla hafi verið tekin nokkur mikilvæg ákvörðun á vegum Gyðingaþjóðarinnar á árunum 1903-1914, nema að höfðu samráði við þessa þrjá menn.“ (Lisa Moses Leff hefur skrifað um Zosa bókina; „Skjalaþjófurinn. Maðurinn sem bjargaði franskri sögu Gyðinga í kjölfar Helfararinnar“ (The Archieve Thief: The Man Who Salvaged French Jewish History in the Wake of the Holocaust)

Enn flaug fiskisagan. Max Simon Nordau/Simon Maximilian Südfeld (1849-1923), meðstofnandi Síonistahreyfingarinnar, fullyrti árið 1911 á Alheimsráðstefnu Síonista, að ríkisstjórnir í friðarhugleiðingum skipulegðu engu að síður „gjöreyðingu 6.000.000 manns [Gyðinga].“

Ári síðar er þráðurinn tekinn upp í „Árbók Gyðinga í Bandaríkjunum“ (American Jewish Year Book). Þá er fullyrt að umræddar útrýmingaráætlanir Rússa séu frá 1890. Ungversk-bandaríski Gyðingapresturinn, Stephen Samuel Wise (1874-1949), segir í New York Tribune:

„Rússar eru nú í þann mund að kæfa Gyðingana. Þeir dirfast ekki að ráðast að þjóðum með blóðsúthellingum. Því eru þeir smám saman að murka lífið úr 6.000.000 Gyðinga.“

New York Times var iðið við kolann. Árið 1914 sendi blaðið út ákall um hjálp handa 9.000.000 Gyðinga í stríðshrjáðum löndum Evrópu í fyrstu heimstyrjöldinni. En 6.000.000 milljónir væru beinlínis á vígvöllunum.

Tölurnar bólgna heldur í umfjöllun blaðsins árið síðar. Þá eru Gyðingar á heimsvísu taldir 13.000.000, en enn sem fyrr eru 6.000.000 „Gyðinga í bráðri hættu og mega þola hvers konar þjáningar og sorgir …“

Samkvæmt The Jewish Criterion er ástandið miklu alvarlegra: „Gereyðing 6.000.000 Gyðinga á rússneskum yfirráðasvæðum gengur skipulega og markvisst fyrir sig. Þetta er sum sé árið 1915 og fyrri heimstyrjöldin nýhafin.

Breski Gyðingurinn, Jacob de Haas (1872-1937), skrifar í Boston Sunday Globe á sama ári, þ.e. 1915: „Það, sem vissulega allir geta orðið sammála um, er, að þegar helförinni (holocaust) lýkur, munu Gyðingar og Palestína verða nánari en nú er.“

Fjórum árum síðar, þ.e. 1919, hefur landfræðileg þungamiðja færst eilítið til. Nú eru það Þjóðverjar, sem ætla sér að gera 6.000.000 Gyðinga hungurmorða. Fleirum liggur tortíming Gyðinga á sinni. Nú bætast stjórnmálamenn í kórinn.

T.d. skrifaði Martin Henry Glynn (1871-1924), borgarstjóri í Nýju Jórvík, grein í American Hebrew 1919, með titlinum: „Krossfestingum Gyðinga verður að linna.“ Hann hélt því fram, að helför (holocaust) 6.000.000 Gyðinga stæði yfir.

New York Times tók undir og segir þá þegar 127.000 Gyðinga hafa verið drepna, en 6.000.000 milljónum Gyðinga í Úkraínu og Póllandi hafi skilist, að þeirra biði allsherjar útrýming. Þetta kallar blaðið staðreynd.

Árið 1933 voru Gyðingamiðlar enn við sama heygarðshorn. The Jewish Western Bulletin segir, að blóðþyrstir Þjóðverjar virði líf Gyðinga að vettugi. „Líf hundruð þúsunda hangi á bláþræði undir pyndingum í þessari helför (holocaust) …“

Þegar 1936 gekk í garð, tók líka verðandi forseti Ísraels, Chaim Weismann (1874-1952), til máls, þó ekki jafn tilþrifamikill og fyrri ræðumenn. Hann segir margnefnda 6.000.000 Gyðinga vera innilokaða og óvelkomna. Helför nefnir hann ekki.

En það gerði New York Times og sendi út neyðarkall, því fleiri Gyðingum verði að gera kleift að flytjast til Palestínu, að dómi upplýstra foringja Kristmanna. Síðan er fjallað um „óþolandi þjáningar milljóna Gyðinga undir þessari „evrópsku helför“ (holocaust) – og bjarga verði þessum ólánsömu milljónum frá gereyðingu.“

Helför var einnig gerð að umtalsefni í New York Times 1936, þegar „Júdea“ hafði sagt Þjóðverjum stríð á hendur, einkum vegna þess, að Adolf Hitler hélt fast við þá fyrirætlun sína að stofna Gyðinganýlendu á Madagaskar.

Gyðingarnir í Nýju Jórvík, undir forystu Samuel Untermyer, vildu hins vegar stofna ríki þeirra í Palestínu, samkvæmt Balfour yfirlýsingunni, sem þeir höfðu knúið fram. Nú var talað um milljónir Gyðinga, sem væri verið að murka lífið úr í Þýskalandi og Austur-Evrópu. Í grein blaðsins 1938 er aftur hnykkt á útrýmingu sex milljóna Gyðinga.

Á árabilinu 1936 til 1939 færa Gyðingamiðlar stöðugt fréttir af ofsóknum Þjóðverja á hendur 6.000.000 Gyðingum.

Árið 1940 flutti Palm Beach Post frétt af Heimsráðstefnu Gyðinga (World Jewish Congress): „ … ef svo færi, að nasistar ynnu fullnaðarsigur í Evrópu yrðu sex milljónir Gyðinga dæmdar til tortímingar.“ Þegar þetta á sér stað hafði engum Gyðingi verið stungið í fangabúðir og Adolf reyndi enn að semja frið.

Á sama ári segir The Southern Israelite frá því, að næstum 6.000.000 Gyðinga hangi á horriminni og útrýming þeirra sé yfirvofandi. Svipaður boðskapur birtist í fleiri miðlum fram til 1942.

Palestine Post tekur þó dýpst í árinni, segir markvissa útrýmingu Gyðinga eiga sér stað á „öllu húsi Ísraels.“ Böðlarnir dræpu fleiri en áður hafði sést í sögu Ísrael. Sagan er svo endurtekin í síbylju á Vesturlöndum.

Það má til upplýsingar geta þess, að þann 19. júlí á þvísa ári (1940) hélt Adolf ræðu í þýska þinginu; „Síðasta ákall um skynsemi og óbrenglaða dómgreind.“ Þá höfðu bæði Frakkar og Bretar lotið í lægra haldi á vígvellinum. Í ræðunni hvatti Foringinn til að átökum yrði hætt og samið um frið. Ræðunni var dreift yfir Lundúnir. Hann talaði enn sem fyrr fyrir daufum eyrum.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 6: Fangabúðir eða sláturhús

Fangabúðum Þjóðverja fjölgaði, eftir því sem átökin breiddust út austur og suður á bóginn. Flestar voru þær í Póllandi. Það vakti fyrir Þjóðverjum að ná undir sig olíulindunum í Kákasus, enda þótt Rockefeller auðmannaættin seldi þeim eldsneyti. Það dugði þó ekki til. Í því ljósi má einnig skoða vinsamleg samskipti Þjóðverja og Arabaríkja.

Fangabúðir voru víðs vegar, m.a. í Norður-Noregi. Fangabúðirnar voru jafnframt vinnubúðir eins og kunnugt er. Þegar stríðinu lauk, var því haldið fram, að um útrýmingarbúðir væri að ræða. Þar mætti sjá í framkvæmd svokallaða lokalausn (Endlösung) á Gyðingavandanum. Að sögn nasistaveiðimannsins, hinum bandarísk-ísraelska Efraim Zuroff, reistu Þjóðverjar útrýmingarbúðir sínar þó eingöngu í Póllandi.

Það er athyglisvert í þessu sambandi, að í maí 1943 hittust Franklin Roosevelt og Winston Churchill í Hvíta húsinu. Þá voru sautján mánuðir liðnir frá árás Japana á Pearl Harbour og rúmir tólf frá innrás Bandamanna í Normandí. Umræðuefnið var; „hver er besta leiðin til að ráða fram úr Gyðingavandanum“ (Jewish question).

Í raun má segja, að hetjurnar báðar hafi haft horn í síðu Gyðinga. Franklin hafði fyrr haft á orði, að best væri „að dreifa þeim fyrir öllum vindum.“ Hann lagði stein í götu þeirra Gyðinga, sem flýja vildu frá Þýskalandi til Bandaríkjanna á stjórnarárum nasista.

Franklin lét eitt og annað frá sér fara um Gyðinga, sem í múgsefjunarsamfélagi nútímas væri vafalítið flokkað sem Gyðingahatur. Bæði Harry S. Truman (1884-1972) og Richard Nixon (1913-1994) voru seldir undir sömu sök. Richard varaði meira að segja við yfirgangi þrýstihópa Gyðinga.

Það er líka áhugavert í þessu viðfangi, að á fjórða áratugi síðustu aldar höfðu Þjóðverjar haft samvinnu við Frakka m.a. um að stofna Gyðingaríki á Madagaskar. Bretar höfðu hins vegar boðið Austur-Afríku, en það mætti mikilli andspyrnu hvítra landnema þar.

Þegar Þjóðverjum varð ljóst, að Gyðingaríki á Madagaskar kæmist ekki á koppinn, stofnuðu þeir til samvinnu við heimalandshreyfingu Síonista um flutning Gyðinga til Palestínu. Bresk og bandarísk yfirvöld studdu þá fyrirætlan af lífi og sál. Þess má líka geta, að yfirvöld í Ráðstjórnarríkjunum höfðu stofnað sérstakt sjálfsstjórnarhérað (oblast) Gyðinga austur við kínversku landamærin.

Þrátt fyrir stuðning Þjóðverja við flutning Gyðinga frá Evrópu og samvinnu við heimalandshreyfingu þeirra (Síonista), héldu sagnfræðingar sigurvegaranna í stríðinu því fram, að Þjóðverjar hefðu samt sem áður tekið nýjan pól í hæðina til lausnar á „Gyðingavanda“ Evrópu, þ.e. að útrýma Gyðingum af yfirborði jarðar - og drýgt fjölda stríðsglæpa við þá iðju.

Því stofnuðu Bandamenn í stríðslok til fyrstu stríðsglæparéttarhalda sögunnar í Nürnberg yfir stríðsglæpamönnum Þjóðverja, sem ekki reyndust samvinnuþýðir við Bandamenn. Það þótti ekki ástæða til að rétta yfir eigin stríðsglæpamönnum.

Aðalsaksóknarinn, Bandaríkjamaðurinn og Gyðingurinn Robert Houhtwout Jackson (1892-1954), sagði:

„Þetta er herdómstóll og sem slíkur er hann framlenging á stríði Sameinuðu þjóðanna [gegn þýsku þjóðinni, þ.e. sálhernaður].“

Robert þessi var í sérstöku uppáhaldi hjá Louis Dembitz Brandeis (1856-1941), áhrifamiklum Gyðingi í réttarkerfi Bandaríkjanna og samfélagi Gyðinga. Hann átti líka í góðu vinfengi við forsetann, Franklin D. Roosevelt, sem skipaði Robert aðaldómara í Nürnberg.

Samkvæmt vitnisburði við réttarhöldin voru Gyðingar ýmist teknir af lífi í gasklefum eða skotnir, lík þeirra brennd, búin til úr þeim sápa, gerðar á þeim mannfjandsamlegar tilraunir, tvíburar saumaðir saman, hauskúpur notaðar sem drykkjarskálar, húð sem lampaskermar – og konum nauðgað. Einnig var lögð fyrir dóminn skýrsla um dráp 20.000 Gyðinga með kjarnorkusprengju. En hana lögðu dómarar þó ekki trúnað á.

Nóbelsverðlaunahafinn í bókmenntum, hinn rúmensk-bandaríski, Eliezer (Elie) Wiesel (1928-2016), lýsti því, hvernig Þjóðverjar fleygðu hvítvoðungum á opið bál. Svo komu þeir líka með barnalíkshlöss á vörubílum, fleygðu í skurði og kveiktu í. Eldtungurnar stigu hátt til himins. Síðar hafði Elie eftir vitni nokkru, að mánuðum síðar hafi jörðin titrað enn og að blóð gysi upp úr jörðinni.

Elie skrifaði fyrst um reynslu sína fyrir áeggjan franska rithöfundarins og byltingarsinnans, Francois Charles Mauriac (1885-1979), tíu árum, eftir að hann öðlaðist meinta reynslu.

Annar höfundur úr svipuðu sauðahúsi er Otto Heinrich Frank (1889-1980), faðir hinnar hollensku Önnu Frank (1929-1945), sem lést af veikindum í Bergen-Belsen fangabúðum Þjóðverja.

Það er rík ástæða til að ætla, að sigurvegararnir hafi „undirbúið“ réttarhöldin vandlega. T.d. var sönnunargagna safnað af fjölmiðlafólki á vegum leyniþjónustu Bandaríkjanna. Það er jafnframt ástæða til að ætla, að játningar hafi að einhverju leyti fengist með pyndingum og kaupmálum. Það gæti t.d. átt við um fangabúðastjórann í Auschwitz, Rudolf Franz Ferdinand Höss (f. 1901). Hann var tekinn af lífi 1947 í Póllandi.

Suma „stríðsglæpamenn“ Þjóðverja drápu Bandamenn, aðra tóku þeir í sína þjónustu. Það er með ólíkindum, hversu margir Þjóðverjar eða nasistar voru vinsælir til ýmis konar þjónustu og verkefna í ríkjum Bandamanna. Meira að segja Ísrael, sem skilgreindi sig sem Gyðingaríki, bauð Gyðingaböðla Þjóðverja velkomna.

Vitnisburður frá réttarhöldum Bandamanna í Nürnberg er uppistaðan í sagnfræðinni um Helförina. Skoðun staðreyndasagnfræðinganna hefur aftur á móti beinst sérstaklega að frásögnum um útrýmingu (holocaust) eða „þjóðarmorð“ á Gyðingum (sem reyndar heyrðu til margra þjóða).

Spurt er; var um að ræða kerfisbundnar áætlanir Þjóðverja um útrýmingu allra Gyðinga (Endlösung) í útrýmingarbúðunum?

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/

Þýska undrið, auðvaldið og Adolf Hitler. 5: Íslenskir nasistar, Gyðingar gerðir að syndaselum

Það leikur ekki á tveim tungum, að smám saman tóku þýskir þjóðernisjafnaðarmenn þá slæmu alhæfingajoðsótt að kenna heilu trúfélagi Gyðinga um árásir, ofsóknir, morð og illvirki, þegar fáeinar úr þeirra röðum áttu í hlut. Þetta er hins vegar algeng meinloka mannkyns í rökhugsun, sem marga hrjáir.

Þjóðernisjafnaðarmenn spunnu firru saman við algengar vangaveltur um æðri kynþætti og óæðri. Á nítjándu öldinni voru slík viðhorf faraldri líkust, beggja vegna Atlantshafs, þar sem betra fólk rogaðist með „byrði hvíta mannsins,“ eftirminnilegast í Ameríku og Ástralíu.

Í heimahögunum spruttu hugmyndir um yfirburði íslenska kynstofnsins eins og engjarósir að (þjóðernis)vori. Þessar „engjarósir“ skipuðu sér saman í íslenska þjóðernishreyfingu, sem var grundvöllurinn að stofnun flokks, í daglegu tali kallaður „Nasistaflokkurinn.“ Flestir flokksmanna voru flokksbundnir í Sjálfstæðisflokknum eða töldu sig Sjálfstæðismenn.

(Sbr. kver Ásgeirs Guðmundsson. „Nazisma á Íslandi. Sögu Þjóðernishreyfingar Íslendinga og Flokks þjóðernissinna.“ Saga XIV (1976), bls. 5-68. Hrafn og Illugi Jökulssynir gáfu út bók um efnið: „Íslenskir nasistar.“ Þar greina þeir frá um tveim tugum Íslendinga, sem börðust í hersveitum Þriðja ríkisins, t.d. hálfdönskum syni Sveins Björnssonar (1881-1952), forseta, Birni Sveinsson Björnsson (1909-1998). Sá sagðist vera tandurhreinn Aríi (goðsagnakenndur hreinleikakynstofns þýskra þjóðernisjafnaðarmanna.) Móðir hans bjargaði syninum úr dönsku fangelsi 1946. Björn skrifaði endurminningar í bókinni: „Ævi mín og sagan sem ekki mátti segja.“)

Í bókinni, „Uppruna Íslendinga“ er t.d. boðskapur sagnfræðingsins, Jóns (Jónssonar) Aðils (1869-1920), skýr. Íslendingar eru búnir til úr tveim úrvalsstofnun; þ.e. Keltum og Norðmönnum. Jón telur mannval mikið hafa byggt Ísland, ríkt að atgjörvi, lærdómi, menningu og þjóðerniskennd. Hann segir:

„Hér á Íslandi blönduðu þessir tveir kynþættir blóði [Keltar og Norðmenn]. Hér rann saman í eitt andlegt fjör, hugvit og snild Keltanna, og djúpskyggni, staðfesta og viljaþrek Norðmannanna, og fæddi af sér þjóðlíf, sem varla hefur átt sinn líka í sögunni.“

Svipaðra hugmynda gætti hjá Guðmundi Finnbogasyni (1872-1944), sálfræðingi, og Jónasi Jónssyni frá Hriflu (1885-1968), dóms- og kirkjumálaráðherra, sem í Íslandssögu sinni lýsti landnemum á Íslandi sem mestu yfirburðakörlum af norrænu kyni, sem sóttu sér konungbornar fríðleiks- og gáfumeyjar til Írlands og sigldu í vestur til eyjarinnar, þar sem smjör draup af hverju strái.

Það var í slíkum jarðvegi mannkynbóta, mannræktar, og þjóðernisyfirburðahyggju, að öfgafullir þjóðernisflokkar skutu rótum víða, m.a. í Þýskalandi og á Íslandi. Íslenski nasistaflokkurinn stefndi að sjálfsögðu að forustu fyrir Íslendingum. Í stefnuskrá íslensku þjóðernishreyfingarinnar var lögð rík áhersla á íslenska menningu og hreinleika kynstofnsins:

„Vjer krefjumst eflingar íslenskrar menningar á þjóðlegum grundvelli. ... Vjer krefjumst, að í heilbrigðismálum sje þess framar öllu gætt, að kynstofninn spillist eigi af völdum arfgengra sjúkdóma. Heilbrigði þjóðarinnar sje vernduð og efld á grundvelli mannbótakynfræðinnar (Rassenhygiene, Eugenik).“ Þetta endurómar síðar í stefnuskrá Flokks þjóðernissinna.

Nasistaflokkur Þýskalands er hin stóra fyrirmynd. Þann 18. júli 1936 ritar Jón Þ. Árnason, formaður Félags ungra þjóðernissinna í Íslandi:

„Við íslenzkir þjóðernissinnar getum hvar sem er, hvenær sem er, og hvernig sem á stendur, viðurkennt Þýzkaland sem þann vettvang, sem við sækjum fyrirmyndir okkar á, en á hinn bóginn neitum við því harðlega, ef einhverjum skyldi detta í hug að halda því fram, að við sækjum þangað fyrirmæli. Við dáum forystumenn þýzku þjóðarinnar og óskum þess af heilum huga, að okkar þjóð, íslenzka þjóðin, megi verða svo gæfusöm að eignast nokkra slíka, það er allt og sumt.“

Það virtist hafa verið gagnkvæm hrifning milli íslenskra og þýskra þjóðernisjafnaðarmanna. Þjóðverjar sendu hingað fulltrúa, lækninn Werner Gerlach (1891-1963), til að skoða íslenska úrvalskynið. En hann varð fyrir djúpum vonbrigðum:

„Ekkert er eftir af hinni aðalsbornu þjóð, stoltinu, heldur þrælslund, sómatilfinningaleysi, skriðdýrsháttur, niðurlæging.“ (Sagnfræðingurinn, Þór Whitehead, hefur skrifað um áhuga Þjóðverja á Íslandi í „Íslandsævintýrum Himmlers.“)

Íslenskir þjóðernissinnar staðhæfðu ekki beinlínis, að þeir ættu sérstaka náð vísa hjá himnaföðurnum, en hins vegar fóru lærðir Gyðingar ekki leynt með þá sannfæringu sína, að þeir væru Guðs útvalda þjóð, öllum æðri, kjörnir til forystu mannkyns og yfirráða í alheimsríki. Það var áhættusamt að andmæla slíkum fyrirætlunum.

Gagnrýnendum eins og bifreiðaframleiðandanum, Henry Ford, og kanadísk-bandaríska klerknum, Charles Edward Coughlin (1891-1979), voru t.d. sýnd banatilræði. Aðrir, þar á meðal forsetar og fyrirmenni, voru myrt. Fordómar voru sem sagt á báða bóga.

Henry Ford var ofsóttur og saksóttur af sannleiksfyrirtæki Gyðinga, „Æruverndarbandalaginu“ (Anti-Defamation League), sem var stofnað á sama ári og Gyðingar fengu að stofna seðlabanka Bandaríkjanna, Federal Reserve (1913). Það er svo sem ekki kyn, því hann hélt úti skæðu dagblaði um tíma, Dearborn Independent. Þar var m.a. fjallað um bankavald, kynþætti æðri og lægri, mannbætur og annað í þeim dúr.

Henry var góðvinur Adolfs Hitler og hjálparhella, Það var páfinn reyndar líka. En steininn tók úr í samfélagi ríkra Gyðinga í Bandaríkjunum, þegar Henry gaf út bókina, „Alþjóðagyðinginn: Stærsta vanda veraldar“ (The International Jew: The World‘s Foremost Problem).

Faðir Carles Coughlin var heldur ekki í uppáhaldi valdhafa í Bandaríkjunum, frekar en Henry Ford. Hann bakaði sér ógnarlegar óvinsældir, þegar hann talaði gegn áætlunum Franklin D. Roosevelt, forseta síns, um „New Deal.“ Þær áætlanir fólust m.a. í stórkostlegum lántökum til ýmissa framkvæmda í kjölfar fjármálakreppu, sem Gyðingavinir hans, þ.e. leiðtogar bankaveldisins, höfðu skapað.

Charles var líka uppsigað við þá áráttu forsetans að stefna Bandaríkjamönnum á vit nýrrar heimstyrjaldar. En það var ekki fyrr en að honum tókst að sverfa nógu harkalega að Japönum, að þeir tóku tálbeitu hans um að ráðast að Pearl Harbour. Eftir það skorti ekki vilja Bandaríkjamanna til að fara í stríð. Faðir Charles sagði:

„Ber nauðsyn til þess, að allur heimurinn fari í stríð vegna 600.000 Gyðinga í Þýskalandi, sem hvorki eru franskir, né enskir ríkisborgarar heldur Þjóðverjar.“

Það er ekki nema von, að Kaþólska kirkjan, ríkisvaldið og Gyðingaúrvalið, hafi þaggað niður í honum. Það tókst þó ekki við að sprengja hús hans.

https://rarehistoricalphotos.com/hitler-reacts-kiss-woman-1936/